ตอนที่ 129 คิดบัญชีเก่าสักหน่อย (3)

อย่างที่คิด พริบตาเดียวเขาก็ออกแรง ใช้ฝ่ามือใหญ่กรอบคอ เรียวของเธอไว้ กดตัวเธอติดตัวรถเย็นเฉียบข้างหลังอย่าง รุนแรง

ลมหนาวพัดผ่าน ร่างบอบบางของเธอรู้สึกหนาวเข้า

กระดูก

“สิบปีมานี้ ผมคิดถึงคุณตลอดเวลาเลยนะ”

ไปเย่ไม่รู้สึกว่านี่เป็นคำบอกรัก จึงหัวเราะแผ่วเบา “งั้น เหรอ ฉันควรรู้สึกเป็นเกียรติใช่ไหม ที่เยเชียวผู้โด่งดังในเวที ระหว่างประเทศมาคิดถึง ไม่รู้ว่าต้องมีหญิงสาวมากเท่าไรที่ อิจฉาฉัน”

ปากเอ่ยเช่นนั้น แต่มือขวาค่อยๆ ความเข้าต้นขาตรงรอย ฝากระโปรงยาว แต่ว่ากลับคว้าน้ำเหลว เธอคิ้วขมวด จากนั้น ขมับก็ถูกกระบอกปืนอันเย็นเฉียบจ่อเข้าทันที

“หามันอยู่เหรอ”

ให้ตายสิ! นี่เธอไม่รู้ว่าเธ่เซียวลงมือตั้งแต่เมื่อไรเลยสัก นิด! เห็นได้ชัดว่าสิบปีที่ไม่ได้เจอกัน ทักษะของเขาดีกว่าเมื่อ ก่อนเยอะเลย! เธอคงจะสู้เขาไม่ไหวด้วย

ด้านหลัง ไปหลางที่เห็นสถานการณ์นี้ ไม่สามารถ ใจเย็นได้อีกต่อไป รีบกระโดดลงจากรถทันที “เย่เชียว ปล่อยเธอนะ!”

เยเชียวหันไปมองเพียงพริบตา แค่ไม่ถึงวินาทีก็มีลูก กระสุนยิงไปอย่างไม่ปรานี ไปเยตะโกนลั่น “ไปหลาง!”

ดูถูกทักษะไปหลางไม่ได้เด็ดขาด เขากระโดดหลบ ลูก กระสุนจึงเฉียดผ่านหูไป ไปเย่หวั่นระแวง รีบใช้มืออุดเข้าปาก กระบอกปืน เยเชียว คุณจะฆ่าก็ฆ่าฉันคนเดียว อย่ายุ่งกับลูก น้องของฉัน!”

“คุณมีสิทธิ์อะไรมาต่อรองผมแบบนี้” สายตาเย่เซียวมีไอ ของความโกรธลอยออกมา เขาโยนปืนใส่มือลูกน้อง จากนั้นก็ สอดมือเข้าใต้กระโปรงเธอ ไปเยตะลึง นี่เธอถูกคุกคาม

“เยเชียว คุณบ้าไปแล้วเหรอ! คุณจะทำอะไร” เธอใช้ ทักษะส่วนตัวดันมือของชายหนุ่มไว้ แต่ว่าเธอเย่เซียวได้ที่ไหน กัน วินาทีต่อมาก็เกิดเสียง แควก ชุดราตรีของเธอถูกชาย หนุ่มกระชากขาดอย่างรุนแรง เขารวบมือทั้งสองข้างของเธอไว้ อย่างง่ายดาย ยกขึ้นสูง ใช้เชือกผ้ามัดไว้อย่างแรง

สำหรับเชือกผ้าแบบนี้ ตามปกติแล้วไม่สามารถมัดเธอได้ แต่ว่าเย่เซียวกลับเชี่ยวชาญยิ่งกว่า! เขารู้ว่ามัดอย่างไรจะถูก เธอแก้ได้ เขาจึงมัดปมแน่นกว่าเดิม

เธอกัดฟัน “คุณจะทำอะไร” ขยับมือไปมาไม่หยุด แต่เมื่อ เธอยิ่งคน เชือกนี้ก็ยิ่งแก้ยาก! เธอพยายามทำให้ตัวเองใจเย็น แต่พริบตาเดียว การกระทำของเขาก็ไม่สามารถทำให้เธอ ใจเย็นได้เลย
เย่เซียวกดไหล่ของเธอไว้ พลิกตัวให้หันหลัง จนร่างเธอ ฟุบอยู่กับตัวรถ ฝ่ามือใหญ่รั้งเอวเธออย่างเอาแต่ใจ ส่งผลให้ ส่วนอ่อนนุ่มของเธอโก้งโค้งขึ้น

พระเจ้า! ผู้ชายคนนี้!

“เย่เซียว คุณหยุดนะ!” ไปเย่พอเดาออกว่าเขาจะทำอะไร

“หุบปาก!”

เย่เซียวตอบกลับเธออย่างเย็นชา

ไปเยทั้งโกรธทั้งอับอาย ทำเรื่องอย่างนี้ในสถานที่แบบนี้ เธอรู้สึกอับอายถึงขีดสุด ไปหลางที่เห็นภาพนี้เข้าก็รู้สึกเดือด พล่านไปทั้งตัวจวนใกล้ระเบิด เขากำลังจะพุ่งเข้ามา เยเชียว เหลือบมองคนข้างๆ จากนั้นสองสามคนจึงรุดขึ้นหน้าแล้วสู้กับ ไปหลางทันที

“ถ้าพวกแกกล้าหันมามองแม้แต่นิดเดียว รับรองพรุ่งนี้ไม่ เห็นพระอาทิตย์แน่!” เย่เซียวเอ่ยสั่งเรียบนิ่ง น้ำเสียงเย็นชา

ไปเย่ใจกระตุกวูบ เดาได้ว่าผู้ชายคนนี้ต้องการทำอะไร ไม่รอให้เธอได้เอ่ยปาก ชุดก็ถูกกระชากขาดวิ่น ตัวเธอสั่นระริก หันหน้ากลับไป ไม่ทันจะได้พูดอะไร ใบหน้าก็ถูกเย่เซียวกดไว้

“อย่าหันมา ไม่งั้นผมกลัวว่าจะไม่ใช่แค่ข่มขืนคุณ แต่ผม จะฆ่าคุณด้วย!” เขาไม่อยากเห็นใบหน้าของเธอ แต่ก่อนเขาก็ ถูกใบหน้าเธอหลอกล่อให้หลงใหล คิดว่าเธอเป็นคนที่ไม่รู้ เรื่องรู้ราวอะไร เป็นเด็กสาวที่ใสซื่อบริสุทธิ์ แต่ตอนนี้ ใบหน้านี้ก็เหมือนคอยตอกย้ำถึงความโง่เขลาของตนในเวลานั้นอยู่ ตลอดเวลา!

ไป๋ซูเย่เจ็บแปลบที่หัวใจ ไม่รอให้เธอได้จัดการอารมณ์ ครู ต่อมา ชายหนุ่มก็ครอบครองเธออย่างอุกอาจ ไม่มีสัญญาณ ไม่มีการเบิกทางใดๆ เธอเจ็บจนกัดฟันแน่น เล็บมือจิกจนเป็น แผล

ต่อให้เจ็บถึงขนาดนี้ เธอก็ยังไม่ส่งเสียงร้องออกมาเลยสัก นิด ทำเพียงกัดปากจนเหมือนจะเป็นแผล

ตอนที่อยู่ด้วยกันกับเข่เซียว เขาเคยบอกเธอว่าครั้งแรกจะ เจ็บมาก เพราะว่าเจ็บและเพราะเธออายุน้อยเกินไป เขาห่วงว่า เธอจะรับความใหญ่โตของเขาไม่ได้ ในตอนที่เขาต้องการเธอ นั้น จึงไม่อาจลงมือได้สักที จนหลังจากนั้น…

และจนถึงตอนนี้…

เธอถึงได้รู้ว่า ความเจ็บ” ที่ว่านั่นเป็นความรู้สึกอย่างไร ความเจ็บเช่นนั้น ไม่ใช่เพียงแค่เจ็บที่ร่างกายฉีกขาด…แต่ กลับแทรกซึมเข้ากระดูกทีละนิดๆ…เจ็บจนทำให้เธอแทบทนไม่ ไหว…

เธอผ่านห่ากระสุนมานักต่อนัก บาดแผลจากปืนจาก ระเบิดล้วนเคยมี แต่ว่าก็ไม่เจ็บเท่าตอนนี้เลย…

ด้านหลัง เย่เซียวไม่อยากเชื่อว่านี่ยังเป็นครั้งแรกของเธอ เขาอึ้งไปชั่วครู่ สายตาสั่นไหว สิบปีก่อนเขาไม่ได้เธอ เพราะเป็นห่วงเธอเด็กนัก สิบปีผ่านแล้ว เขานึกเธอน่า

…

“เย่เชียว…

ไป๋เย่ลมหายใจอย่างยากลำบาก เอ่ยเรียกชื่อเขา ออกมา เธอเจ็บจนขาและริมฝีปากสั่นเทา

เย่เซียวหลุดจากภวังค์ มองแผ่นหลังอันสั่นเทาของเธอ ผ่านไปก็ได้อะไร แววตา

ถ้าอย่างแล้ว สามารถคืนที่ติดคุณอยู่ได้แล้วใช่ ไหม

เย่เซียวเหมือนบางอย่างที่มแทง พลันได้สติกลับคืนมา เมื่อกี้เผลอเหม่อลอย เสมือนเป็นแค่มาทีแววตานั่นก็

ถอนตัวตัวไป

ขีดสุด ขาทั้งไร้เรี่ยวแรง ได้โยกไปตามของ

มือเชยคางเธอไว้ มองเธอสายตาเยมโหด “ไป

เย่ แรกของขายให้ผมตั้งแต่เมื่อสิบก่อนแล้วตอนนี้

ผมก็

เมื่อเอ่ยตรงเขาก็หยุดชะงักชั่วครู่

เคียดแค้น คำพูดเอ่ยออกทีคำ ไม่ต้อง

ทวงคืนคุณ อย่างแน่นอน!

เอ่ยจบก็สะบัดเธอทิ้ง จากนั้นจัดการตัวเองเรียบร้อย เทียบเขาและเย็นชาเช่นเดิม ต่อให้เมื่อทั้งคู่เพิ่งมีสัมพันธ์ทางร่างกาย อยู่เพียงครู่ แต่ว่านั่นเป็นเพราะความแค้น ไม่ใช่ความรักใคร่

ดังนั้น…

ในแววตาเขาจึงไม่มีความหลงใหลในกามารมณ์เลย แม้แต่นิด

แรงของเขาเยอะมาก ไปเย่รู้สึกเพียงว่าคางของตนใกล้ ถูกเขาดึงจนหลุดออกไปอย่างไรอย่างนั้น เมื่อขยับข้อมือหลุด จากเชือกผ้าได้จึงหันหลังกลับไป สองมือจัดการสภาพตัวเอง ให้เรียบร้อย ผมยังคงหยักศกเป็นทรง ชุดราตรีบนเรือนร่าง ขาดวิ่น เห็นได้ชัดว่าระหว่างขาเจ็บมาก อีกทั้งยังสั่นเทาเล็ก น้อย ดูอ่อนแอน่าสงสารเหมือนเมื่อสิบปีก่อนไม่มีผิด

สภาพแบบนี้ ยังเซ็กซี่มาก ให้ตายสิ ดุจดอกฝิ่นบานสะพรั่ง หลังผ่านน้ำชะล้าง ก็ยิ่งเย้ายวน

มากกว่าเดิม

เย่เซียวกลับเข้าไปในรถ มองเธอผ่านกระจกหลัง อารมณ์ ลึกๆ ในแววตาไม่อาจเดาได้ กระจกรถถูกเคาะดังขึ้น เขาเลื่อน กระจกลง ไปเย่โน้มตัวลงเล็กน้อย แววตานั่น เรียบนิ่งได้มาก เท่าใดก็ได้มากเท่านั้น เรียบนิ่งจนทำให้เขายิ่งเกลียด

เธอเอ่ย “เย่เซียว หนี้เมื่อสิบปีก่อน ฉันรอให้คุณมาทวงอยู่