ตอนที่ 123 การปรากฏตัวของคุณหญิง หลันถิง (2)

ภายในรถ ทั้งที่เปิดฮีตเตอร์อยู่แท้ๆ แต่ก็ยังรู้สึกเย็น จนเธอ เผลอกระชับเสื้อของหยูเจ๋อหนันบนตัวให้แน่นกว่าเดิม

หยูเจ๋อหนุนที่อยู่ข้างๆ ไม่ได้ละเลยท่าทางเล็กน้อยของเธอ ไป ปรับอากาศให้อุ่นมากขึ้นกว่าเดิมเงียบๆ ผ่านไปสักพักหนึ่ง เธอที่หดตัวอยู่ถึงได้คลายตัวลงสบายกว่าเดิม

เพราะเหตุใดเธอถึงดูโศกเศร้าเช่นนี้ ภายในใจหยูเจ๋อ หนันนั้นรู้ดี จึงไม่ต้องเอ่ยถามอะไรมาก

ชั้นสอง ภายในงานเลี้ยง

เหลิงเฟยยืนอยู่ข้างประตูอยู่สักพัก ก็มีคนขึ้นมากระซิบ ข้างหูเขาสักสองประโยค เขาจึงค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้าไป

“ท่านครับ คุณเซียกลับไปแล้วครับ”

“ไปกับใคร”

“เห็นว่ากลับไปพร้อมคุณหยูเจ๋อหนันครับ”

มือที่ถือแก้วเหล้าของไปเฉิงกำแน่นขึ้นกว่าเดิม แต่ สุดท้ายก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป ทำเพียงแค่ทอดสายตามองไปยังภายในงานที่เต็มไปด้วยเหล่าคุณหญิงมากหน้าหลายตา จน สายตาหยุดอยู่ที่คุณหญิงหลันถึง “ลงไปกันเถอะ”

การประมูลพระพุทธรูปหยก การแย่งชิงระหว่างไปเย่กับ คุณหนูผู้มั่งคั่งคนหนึ่ง แน่นอนว่าสุดท้ายพระพุทธรูปก็ตกเป็น ของไป๋ซูเย่

ไปเยลุกขึ้นยืน แล้วมอบพระพุทธรูปหยกให้กับคุณหญิง หลันถึงที่เพิ่งเดินเข้ามาภายในงานโดยตรง

คุณหญิงหลันถึงดีใจเป็นอย่างมาก ไปเย่นิ่งเดินเข้ามา ทักทาย “คุณหญิง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ

“ไม่ได้เจอพวกเธอพี่น้องมานานแล้วนะ” คุณหญิงหลันถึง

แย้มยิ้มบางเบา ส่งพระพุทธรูปหยกให้คนข้างๆ ถือไว้ จากนั้น

จึงโน้มตัวกอดไปเย่ ตามด้วยไปเฉิงตามลำดับ

เธอเชยหน้าเล็กน้อย มองไปเย่นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง นัยน์ตาเต็ม ไปด้วยความตื้นตัน ตบเข้าที่ไหล่ของเขาเบาๆ เอ่ย “ยิ่งอยู่ก็ยิ่ง มีลักษณะของประธานาธิบดีแล้วนะ ตอนเด็กที่คอยตามหลัง คุณอาของเธออยู่ ฉันก็บอกแล้วว่าอนาคตเธอต้องทำได้ดีมาก แน่ๆ”

พูดถึงตรงนี้ คุณหญิงหลันถึงก็ชะงักงัน สุดท้ายก็เอ่ยถาม ออกมาจนได้ “คุณอาของเธอ…เขายังสบายดีใช่ไหม”

“ท่านวางใจเถอะครับ เขาสบายดี หากเขารู้ว่าท่านยังคิดถึงเขาอยู่ เขาต้องดีใจมากแน่ๆ ครับ” ไปเย่งเอ่ยตอบ เสียงนิ่ง

ความเศร้าหมองแล่นผ่านนัยน์ตาของคุณหญิงหลันถึง เธอเอื้อมมือลูบไล้ใบหน้าอันสง่าของเขา ถอนหายใจเอ่ย “เธอ นี่นา ยิ่งอยู่ก็ยิ่งมีท่าทีเหมือนคุณอาเธอในตอนนั้นแล้ว….แค่ แป๊บเดียว ก็ไม่ได้เจอกันตั้งสิบกว่าปี…

ม่านตาของเธอมีแสงแล่นผ่านเป็นริ้วเล็กน้อย ไปเย่เห็น ทุกอย่างจึงเอ่ยเชิญ “ในเมื่อนานๆ ที่ท่านจะกลับมา แถมเป็น เพื่อนเก่ากับคุณอาอีก ถ้ามีเวลาว่าง ลองไปพบคุณอาดีไหมคะ ถ้าเขาได้เจอเพื่อนเก่าต้องมีชีวิตชีวาขึ้นมากแน่ๆ

คุณหญิงหลันถึงชะงักไปครู่หนึ่ง ความมืดหม่นแวบ ผ่านนัยน์ตา จากนั้นก็ยิ้มแล้วสายศีรษะ “ไว้คราวหน้าละกันนะ ครั้งนี้เวลากระชั้นมาก เกรงว่าจะไม่ทัน

ไปเย่ไม่ได้ฝืนเธอ “ค่ะ ถ้ากลับมาครั้งหน้า ท่านต้องไป พบเขาสักหน่อยนะคะ

“แน่นอนอยู่แล้วล่ะ”

ไปเย่นิ่งไม่ได้อยู่นาน

ทุกคนทยอยกันออกมาส่ง สุดท้ายเหลือเพียงไปเย่ ไป

เย่เข้าไปนั่งในรถตามเขา

“ยังมีธุระเหรอ”
“เซียซิงเฉินเพิ่งกลับไป แกก็รีบร้อนออกไปแบบนี้จะไปหา เธอเหรอ” ไปเย่เอ่ยถาม

ไปเยฉิงไม่ได้ตอบตรงค่าถามแต่อย่างใด เดี๋ยวจะมีเปิด ประมูลในปักผมหยกอันหนึ่ง ช่วยประมูลแทนผมที่ไม่ว่าจะด้วย วิธีไหนก็ตาม ผมต้องใช้มัน

“ใช้ทําอะไร”

ไปเย่นิ่งเหลือบมองเธอเล็กน้อย พร้อมเอ่ยตอบสั้นๆ เพียง แค่ “ให้คน

“ไม่ใช่ว่าจะให้คุณเซียนะ นั่นไม่เหมาะกับเธอเลย จะให้ คุณหญิงท่านไหน คุณหญิงหลันถึงเหรอ”

ไป๋เย่ฉิงปลดกระดุมเม็ดบนสุดของชุดสูทออก จ้องมอง

เธอด้วยสายตาหนักแน่น “เมื่อก่อนผมไม่ได้รู้สึกว่าพี่จะขี้สงสัย

ขนาดนี้นะ”

ไปเย่ทำหน้าจริงจัง “เฉิง ที่พี่ตามมาไม่ใช่ว่าอยากยุ่ง เรื่องของแก แต่แค่อยากเตือนแกสักประโยค ในเมื่อจำเป็น ต้องหมั้นหมายกับซ่งเหวย ก็อย่าไปยุ่งกับคนอื่นอีก ใจแกรู้ดี ว่าเธอไม่ใช่คนโลกเดียวกันกับเรา เธอก็ไม่เหมือนพวกผู้หญิง ข้างนอกที่จะสนใจแค่เรื่องตำแหน่งฐานะหรือเบื้องหลังครอบ ครัวของแกจนแม้แต่ศักดิ์ศรีกละทิ้งได้ ในเมื่อให้สัญญากับเธอ ไม่ได้ แต่งงานกับเธอไม่ได้ แกมีสิทธิ์อะไรให้เธอมีลูกให้แก แถมยังให้อยู่ข้างแกโดยไร้สถานะอีก แกน่ะรีบถอนตัวเถอะ เพื่อที่เธอจะได้รีบถอนตัวเหมือนกัน อย่าทำให้เจ็บกันทั้งสองฝ่ายทีหลัง!”

คำพูดของเธอที่เอ่ยถึงตรงนี้ ทำให้ไปเยถึงดูไม่สบอารมณ์

ขึ้นมาดื้อๆ

“พี่ลงจากรถเถอะ!”

“ค่าตักเตือนมักขัดหูอยู่แล้ว แกก็ลองคิดดูดีๆ แล้วกัน” ไปเย่รู้นิสัยเขาดี รู้ว่ามีบางคำพูดที่จะเอ่ยมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว เธอจึงลงจากรถ มือปิดประตูแล้วหันกลับไปมองเขาที่มีสีหน้า เรียบตึง คิ้วขมวดแน่นนั่งอยู่ข้างในรถ เธอเอ่ยกับเหลิงเฟยว่า “ในเมื่อคุณเป็นเลขาประจำตัวของเขา เรื่องบางเรื่องที่ควรตัก เตือนก็ต้องเตือน ที่ว่าอยู่ตำแหน่งอะไรก็ควรคิดแต่เรื่องนั้น มัน หมายความว่าอย่างนี้แหละ

เหลิงเฟยถอนหายใจ ความจริงแล้ว เรื่องของความรู้สึก คนนอกจะเข้าไปยุ่งได้เสียที่ไหนกัน

หยูเจ๋อหนันพาเซียซิงเฉินอ้อมไปไกลมาก เชียซิงเฉินกำ ลังคุยโทรศัพท์กับลูกอยู่ เสียงของเด็กน้อยทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น เป็นกอง

เมื่อกำลังพูดได้เพียงครึ่งเดียว จู่ๆ หยูเจ๋อหนันก็เหยียบ เบรกกะทันหัน เพราะถูกตำรวจจราจรหญิงคนหนึ่งตรงริมถนน ขวางทางไว้

“ตรวจบัตรเหรอคะ” เซี่ยซิงเฉินเอ่ยถาม “คุณเอามาด้วยใช่ไหม”

“บัตรเหรอ” หยูเจอหนันระเบิดหัวเราะ “แค่หน้าผมก็มี ประโยชน์กว่าบัตรทุกอย่างแล้วล่ะ” คนทั่วไปเวลาออกไปข้าง นอกจะต้องใช้บัตรรูด แต่คนที่มีตำแหน่งสูงๆ อย่างพวกเขามัก ใช้ใบหน้ารูดแทน

เซี่ยซิงเฉินหัวเราะเล็กน้อย เมื่อวางสายที่คุยกับเซี่ยต้าไป เรียบร้อยจึงเอ่ย “ได้ยินมาบ่อยมาคนอย่างพวกคุณออกไปข้าง นอกก็ใช้ใบหน้ารูดเอา เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่จะได้เห็นกับตาสัก ครั้งค่ะ”

“ไม่เคยเจอมาก่อนสินะ” หยูเจ๋อหนันไม่แม้แต่จะเลื่อน กระจกรถลง ต่อหน้าตำรวจจราจรหญิงที่ยื่นหน้ามาชิดริม กระจกรถข้างนอก เขาทำเพียงแค่งชี้นิ้วยาวไปทางทะเบียนรถ ข้างหน้าด้วยมาดอย่างนายท่าน พลางเอ่ยกับเธออย่างได้ใจว่า “ยังไม่ต้องใช้หน้ารูดหรอก เรื่องเล็กแค่นี้ใช้เลขรูดก็พอแล้ว ล่ะ”

ทะเบียนรถของเขาก็ยิ่งใหญ่ขนาดนี้แหละ หมายเลขเก้า ล้วนแบบนี้ คนทั้งเมืองแทบไม่มีใครไม่รู้จัก

เซี่ยซิงเฉินมองไปยังนอกกระจกรถ แล้วเอ่ย “คุณชายห เห็นทีรอบนี้เลขรูดไม่ได้แล้วล่ะค่ะ

“ทําไมถึงไม่ได้ล่ะ

สิ้นเสียงหยูเจ๋อหนัน ตำรวจจราจรหญิงข้างนอกก็เคาะ กระจกรถทันที ใจเขากระตุกวูบ จึงต้องเลื่อนกระจกรถลงอย่างช่วยไม่ได้ ใบหน้าบึ้งตึง “ดึกดื่นแบบนี้ไม่มีแสงไฟ คุณเลยไม่ ค่อยเห็นอะไรใช่ไหม ให้ผมใช้ไฟฉายมือถือส่องเลขให้คุณดู หน่อยไหม”

“คุณชายรอง คงต้องขอให้คุณช่วยเอาใบขับขี่ออกมาให้ ดิฉันดูสักหน่อยค่ะ”

เมื่อคำว่า “คุณชายรอง” ถูกพ่นออกมา หยูเจ๋อหนันก็แทบ ระเบิดลง เซี่ยซิงเฉินที่อยู่ข้างๆ อดหัวเราะออกมาไม่ได้ “เห็นที รอบนี้แม้แต่หน้าก็ใช้รูดไม่ได้แล้วล่ะค่ะ

“หน้าก็โชว์อยู่นี่แล้วไง ใบขับขี่อะไรนั่นไม่มีหรอก!” หยู

เจ๋อหนันอารมณ์เดือดพล่าน ใบขับขี่อันนั้นเขาเห็นว่ามันน่า รำคาญเลยไม่รู้ว่าทิ้งไปไหนเสียแล้ว

“ในเมื่อไม่มีใบขับขี่ ก็ต้องยึดรถไว้ชั่วคราวแล้วล่ะค่ะ ต้อง

รบกวนคุณทั้งสองช่วยลงมาเซ็นชื่อด้วย

ใบหน้าหยูเจ๋อหนันเรียบนิ่ง ช่างน่าอาย! แถมยังต่อหน้า เซี่ยซิงเฉินอีก!

เขาถลึงตาใส่ “คุณเข้าใจอะไรผิดรึเปล่าเนี่ย

“ขออภัยค่ะคุณชายรอง ดิฉันก็แค่ทำตามหน้าที่ คงต้อง ขอให้คุณอย่าทำให้ดิฉันลำบากใจเลย” ท่าที่หญิงสาวเด็ดขาด ไม่ได้เกรงกลัวต่ออำนาจอะไรแม้แต่น้อย

แม้หยูเจ๋อหนันจะใหญ่โตแค่ไหน แต่เขาก็ยังไม่ถึงกับจะ รังแกหญิงสาวคนหนึ่งได้จริงๆ ท่าทีไม่รับฟังอะไรของอีกฝ่ายทำให้เขาต้องยอมรับว่าตัวเองโชคร้าย เขาเปิดประตูรถลงไป ก็รีบจําเลขประจําตัวของอีกฝ่ายไว้ทันที ขบกรามแน่นเหมือนจะ กลืนกินเธอลงไปอย่างไรอย่างนั้น

ผู้หญิง ก็น่ารำคาญอย่างนี้แหละ!