ตอนที่ 122 การปรากฏตัวของคุณหญิง หลันถิง (1)

“คุณหญิง ท่านจะคุยต่อไม่ได้แล้วนะครับ ไม่งั้นจะไปประมูล พระพุทธรูปหยกของท่านไม่ทันนะครับ” ขณะที่หนูเพื่อหนุน กำลังตกอยู่ในภวังค์ความคิด ก็มีเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมา

ทุกคนต่างก็หันไปมองทางต้นเสียงทันที ภายใต้แสงไฟที่ สาดส่อง หยูเจ๋อเหยาก้าวลงจากรถ เดินมาทางพวกเธออย่าง ช้าๆ เซี่ยซิงเฉินรีบเอ่ยทักทาย “สวัสดีค่ะรองประธานาธิบดี

“สวัสดี” สายตาหยูเจ๋อเหยากวาดมองเซี่ยซิงเฉินอย่าง ลวกๆ แค่นั้น จากนั้นก็แอบสบสายตาน้องชายตนอย่างหยูเจ๋อ หนันไปที่ ไม่รอให้คนรอบข้างทันสังเกตก็รีบเก็บสีหน้าท่าทาง จนหมด ทำเพียงยิ้มแล้วเอ่ยกับคุณหญิงหลันถึงว่า “ผมได้ยิน มาว่าพระพุทธรูปหยก ใกล้ออกมาแล้วนะครับ

เห็นได้ชัดว่าคุณหญิงหลันถึงสนใจพระพุทธรูปหยกนั่น

เป็นอย่างมาก เมื่อได้ยินรองประธานาธิบดีหยูพูดเช่นนั้นก็รีบ

เอ่ยขึ้น “คุณเซีย มีโอกาสไว้เราค่อยคุยกันวันหลังนะคะ ส่วน

เรื่องร้านอาหารอร่อยๆ พวกนั้น คุณช่วยบอกเจ๋อหนันหน่อยนะ

คะ เจ๋อหนันจะเป็นคนพาฉันไปเอง

“ได้แน่นอนค่ะ”

“ไปกันเถอะครับ คุณหญิง” หยูเจ๋อเหยาเดินเข้าไปในงานพร้อมคุณหญิงหลันถึง

“พี่ พวกพี่เข้าไปก่อนเลย ขอผมคุยกับเพื่อนสักแป๊บ” หยู เจอหนเอ่ย หยูเจ๋อเหยาพยักหน้าเชิงรับรู้ ไม่พูดอะไรต่อแล้ว เดินเข้าไป

เดินถึงหน้าประตู คุณหญิงหลันถึงก็หันกลับมามองเซี่ยง เฉินและหยูเจ๋อหนันอีกที ความขุ่นมัวแล่นผ่านแววตาหยูเจ๋อ เหยาชั่วพริบตา เขาเอ่ยถาม “คุณหญิง มีอะไรเหรอครับ

“เด็กคนนี้ค่อนข้างมีเสน่ห์นะ คุณดูออกหรือเปล่า เจ๋อหนัน ดูสนใจเธอมากเลยนะ! พอคุณมาแล้วเขาก็มีข้ออ้างทิ้งฉันได้ อย่างเปิดเผยแล้วล่ะ” คุณหญิงหลันถึงพูดเชิงหยอกล้อ

หยูเจ๋อเหยาเอ่ย “ท่านพูดเกินไปครับ เจ้าเจ๋อหนันเคารพ ท่านเหมือนคุณแม่แท้ๆ มาโดยตลอด จะทำใจทิ้งท่านได้ยังไง ครับ เขาก็มีนิสัยอย่างนี้แหละ พอเจอสาวสวยสักหน่อยก็แทบ ก้าวเท้าเดินไม่ได้

“ผู้ชายถึงวัยแต่งงานแล้วก็ไม่ควรให้อยู่บ้านแล้ว ฉันยัง หวังว่าอนาคตจะได้เจ้าเจ๋อหนันมาเป็นลูกเขยฉันอยู่เลยนะ!” เมื่อคุณหญิงหลันถึงพูดถึงตรงนี้ ก็เหมือนนึกถึงอะไรบางอย่าง ความเศร้าหมองแล่นผ่านแววตาไปที่ เผลอถอนหายใจเบาๆ ลูกของเธอแยกกับเธอไปยี่สิบกว่าปีแล้ว และก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอ เป็นอย่างไรบ้าง ยิ่งไม่รู้ว่าในยี่สิบปีที่ผ่านมานี้เธอเติบโตมาคน เดียว หรือถูก ใครรับไปเลี้ยงกันแน่

หยูเจ๋อเหยารู้ว่าใจเธอกำลังคิดอะไรอยู่ จึงเอ่ยปลอบว่า”คุณหญิง ท่านวางใจเถอะ ผมพยายามช่วยท่านตามหาอย่าง เต็มที่แล้ว ผมเชื่อว่าต้องได้เบาะแสในเร็วๆ นี้แน่นอน หากท่าน ชอบเจอหนุนจริงๆ เขาก็ตามใจท่านอยู่แล้ว จะเป็นลูกเขยหรือ เป็นลูกบุญธรรมให้ท่านก็ได้ทั้งนั้น

คุณหญิงหลันถึงเผยยิ้มไปที พลางตบเข้าที่มือของหนูเจอ เหยาเบาๆ “วัยรุ่นที่มีชีวิตของวัยรุ่น เขาชอบคุณเซียคนนั้น ฉัน คงไม่มีทางบังคับเขาได้หรอก คุณเซียก็ดูเป็นคนจิตใจดี ไม่ใช่ พวกคุณหนูเย่อหยิ่งเหล่านั้น

หยูเจ๋อเหยาพยักหน้ารับคำพูดคุณหญิง แต่ในใจกลับ ครุ่นคิด เขาคิดไม่ถึงเลยว่าทั้งสองคนจะเผชิญหน้าโดยตรงเช่น

รอจนเงาร่างคุณหญิงหลันถึงหายไปในห้องโถงงานเลี้ยง ที่แสนโอ่อ่า เซียซิงเฉินถึงดึงสายตากลับมาได้ จากที่เปล่ง ประกายเมื่อครู่ พอสบมองเข้ากับเงามืดหม่นหมองตรงหน้า ใจ ของเธอก็ดำดิ่งลงไปยิ่งกว่าเดิม

เผลอนึกถึงคำพูดของซ่งถั่วเหยาในงานเมื่อครู่อีกครั้ง โดยไม่รู้ตัว

“นี่! เหม่ออะไรอยู่นะครับ”

หยูเจ๋อหนันโบกมืออยู่ตรงหน้าเธอ

เธอถึงได้สติกลับมา ฝืนยิ้มมุมปาก “คุณรีบตามคุณหญิงท่านเมื่อเข้าไปเถอะค่ะ ฉันขอตัวกลับก่อน

“งานประมูลเพิ่งเริ่มเองนะ อีกเดี๋ยวก็จะมีงานเต้นรำด้วย คืนนี้คุณแต่งตัวสวยจนน่าตะลึงขนาดนี้ จะไม่เสียดายเหรอถ้า ไม่ได้เต้นรำสักเพลงก่อนไป” หยูเจอหนุนที่กวาดสายตามอง เธอตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้งยักคิ้วเอ่ย ราคาไม่เบานะเนี่ย!

ทุกคนช่างรอบรู้จริงๆ!

เซี่ยซิงเฉินถอดสร้อยออกแล้วเก็บใส่กระเป๋าถือ “เดิมที ฉันก็มาเพื่อทำงาน ให้คนอื่นน่ะค่ะ แต่ตอนนี้เขาคงไม่ใช้งาน ฉันแล้ว เพราะงั้น ฉันก็ไม่มีความจำเป็นต้องอยู่อีกค่ะ”

หยูเจ๋อหนันหรี่ตามองเธอไปที่ “มีเรื่องอะไรในใจเหรอ

ครับ”

เชียซิงเฉินไม่ตอบเขา เธอจับชายกระโปรงขึ้นพลาง ก้าวลงไปตามขั้นบันได หยูเจอหนุนหันกลับมามองเราที่ค่อยๆ กลืนหายไปกับความมืด

ท่ามกลางลมหนาว ร่างบอบบางของเธอรู้สึกหนาวจนตัว สั่น แสงไฟมืดมัวสาดส่องเงาของเธอบนพื้นเป็นทรงยาว ดูแล้ว ทั้งเงียบเหงาทั้งโดดเดี่ยว

เขามองแผ่นหลังของซิงเฉินแล้วรู้สึกว่าในใจอึดอัด

แปลกๆ

เม้มปากเล็กน้อย หยิบกุญแจรถออกมา

ไม่มีทางอื่นแล้ว! เขาใจอ่อนเกินไปแล้ว! โดยเฉพาะกับผู้หญิงยิ่งใจอ่อน! ไม่มีทางปล่อยให้หญิงสาวเดินในยามค่ำคืน มืดมิดคนเดียวเป็นแน่

เซี่ยซิงเฉินหนาวจนต้องยกแขนขึ้นกอดอก ขณะที่กำลังถู แขนเพื่อเพิ่มความอบอุ่นนั้นก็มีรถยนต์คันหนึ่งจอดเทียบข้าง เธอ

หนูเจอหนุนเลื่อนกระจกรถลง “ขึ้นรถสิ เดี๋ยวผมไปส่งคุณ

เอง”

เซี่ยซิงเฉินครุ่นคิดสักครู่ และไม่ลังเลอะไรอีก มือเปิด ประตูแล้วก้าวขึ้นไปทันที เพราะว่าคืนนี้มีบุคคลสำคัญทางการ เมืองหลายคนรวมตัวอยู่ที่นี่ การจราจรจึงต้องเข้มงวด ละแวกนี้ ไม่มีรถนอกเข้ามาได้เลย หากเธอยังเดินออกไปอีก ต่อให้ไม่ ตายเพราะเหนื่อยก็คงตายเพราะหนาวเกินไป ยิ่งกว่านั้นอาจ ถูกปล้นระหว่างทางด้วย สิ่งของบนตัวเธอมีราคาเทียบเท่าทั้ง เมือง ถูกปล้นไปสิบชิ้นเธอก็คงไม่มีปัญญาชดใช้แล้ว

“เอาเสื้อคลุมไว้” จากนั้นถึงค่อยรัดเข็มขัดนิรภัย เธอรู้สึก อุ่นตรงหัวไหล่เพราะเสื้อของหนูเจ๋อหนันถูกคลุมไว้บนไหล่ของ เธอแล้ว เซี่ยซิงเฉินรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย กระชับเสื้อคลุมเล็กน้อย “ขอบคุณค่ะ”

“กลับบ้านใช่ไหม” เขาเอ่ยถาม

เซี่ยซิงเฉินถอนหายใจ กำลังจะพยักหน้า สายตาก็เผลอ มองออกไปนอกหน้าต่างรถ รถยนต์หลายคันที่แสนคุ้นตา แล่นผ่านไปหน้าทั้งอย่างนั้น

รถเหล่าคือรถ

เหวย เขาเข้าร่วมด้วย ไม่เลยจริงๆ ว่าความคิดอะไร อยู่

องนอกหน้าต่าง จึงมองตามสายตาเธอไป แค่เพียง พริบ

เขาอยู่งานด้วยเหรอหนูเจ๋อหนันเอ่ยถาม

เซี่ยซิงเฉินที่หลุดจากภวังค์ส่ายหัว “อาจค่ะ

ระหว่างทางที่เมื่อกี้ คนรายงานพี่ชายผม…เมื่อ พูดตรงเขาชะงักไปครู่ พลางมองหน้าเธออีกครั้ง ถึง เอ่ยต่ออีกสิบจะงานหมั้นหมายของซ่งเหวยกับเขา

เดี๋ยวคุณธุระอะไรอีกไหมคะจู่เขี่ยซิงเฉินเหมือนไม่ได้ยินคำพูดของเขาอย่างไรอย่างนั้น

“” เขาชะงักค้าง สักพักถึงส่ายหัว เดิมผมแค่มา เดินเฉยๆ ว่างครับ

งั้นพาฉัน

หยูเจ๋อหนันมองเธอ สีหน้าเธออะไรเกิดหรือไม่ต้องสนใจอย่างไรอย่างนั้น แต่ ว่าๆ ในแววตาของเธอ ความหวังและความหม่นหมองนั่นยังไงก็ไม่มีทางปิดบังได้ เขาพยักหน้าอย่างไม่ลังเลอะไร “ได้แน่นอนอยู่แล้ว คุณอยากไปที่ไหนก็โอเคหมดครับ!”

“ขอบคุณค่ะ… เซี่ยซิงเฉินเอ่ยเสียงเบา พิงหัวเข้าหน้าต่าง รถช้าๆ สายตาว่างเปล่ามองไปยังนอกหน้าต่าง แสงไฟนีออน ทั้งเมืองสว่างไสว แต่ตอนนี้สิ่งที่สะท้อนอยู่ในนัยน์ตาของเธอ กลับเป็นเพียงภาพขาวดำเท่านั้น

จู่ๆ เธอก็คิดถึงเซียต้าไป…

คิดถึง…คิดถึงมาก…

คิดถึงจนปวดแปลบที่อก ถ้าหากไม่เหลือแม้แต่เซี่ยต้าไป ชีวิตนี้…เธอก็คงจะไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆ …

เธอค่อยๆ ปิดเปลือกตาลง คอยกดความรู้สึกปวดในใจ

นั่นลงไป ภายในรถ ทั้งที่เปิดฮีตเตอร์อยู่แท้ๆ แต่ก็ยังรู้สึกเย็น

จนเธอเผลอกระชับเสื้อของหนูเจ๋อหนันบนตัวให้แน่นกว่าเดิม