ตอนที่ 115 มีเธออยู่ถึงอุ่นใจ (5)

“ใครดื้อ คนที่ดื้อคือลูกต่างหาก” ไปเฉิงสอดมือรองไว้หลังหัว พูดแย้งลูกชายตน

“คนปากแข็งไม่น่ารักเลยสักนิด” เซียต้าไปบ่นอุบอิบ พลิก ตัวหันหลังให้อีกฝั่ง สุดท้ายก็พูดเสียงงัวเงีย “เสี่ยวไป วันหลัง เราก็มาอยู่กับต้าเป่าเถอะ…..อย่างนี้พวกเราครอบครัวสามคน ก็อยู่ด้วยกันได้ตลอดเวลาแล้ว…….

ครอบครัวสามคน……

ไปเย่นิ่งคิดตามคำพูดของเด็กน้อยไปสักพัก คำพูดที่แสน เย้ายวนใจมาก ก็เหมือนในตอนนี้ ต่อให้อยู่ด้วยกันในห้อง เล็กๆแบบนี้ มีเพียงพื้นที่แคบๆ ก็รู้สึกอบอุ่นมาก

แม้จะดึกดื่นมากแล้ว แต่เขาก็ยังไร้วี่แววว่าจะง่วง ด้วย แสงไฟที่สลัวๆ เขากวาดสายตามองไปรอบๆห้อง ความจริง แล้ว ทั้งห้องของเธอยังเล็กกว่าห้องเปลี่ยนเสื้อของเขามาก เตียงที่เขากับลูกนอนอยู่ก็ซอมซ่อมาก เป็นแค่เตียงเหล็กราคา ไม่กี่ร้อยหยวนตามท้องตลาด แต่ว่า ภายในห้องล้วนถูกเธอ ตกแต่งจนอบอุ่นเป็นอย่างมาก

บนชั้นวางหนังสือเล็กๆเต็มไปด้วยวรรณกรรมแปลต่างๆ พจนานุกรม แล้วก็นิตยสารทั่วไปกับคู่มือเลี้ยงลูก พื้นที่ว่างที่ เหลือ เธอก็วางภาพถ่ายของเธอกับเซียต้าไปไว้มากมาย แถมยังมีกระถางต้นไม้อยู่เล็กๆ หลายอัน ม่านหน้าต่างในห้องนี้มีสี เขียวอ่อนที่แต้มด้วยดอกไม้ดอกเล็ก มีทั้งความสดใส และให้ ความรู้สึกมีชีวิตชีวา

สภาพแวดล้อมเช่นนี้ แตกต่างอย่างเห็นได้ชัดกับทำเนียบ ประธานาธิบดีที่ทั้งเข้มงวด หรูหราและเป็นระบบ แต่ว่า หาก เทียบกันแล้ว เขากลับรู้สึกว่าหากใช้ชีวิตในที่แบบนี้ก็ได้ รสชาติไปอีกแบบ

หากเป็นอย่างคำพูดของเซียต้าไป ให้เขาอยู่ที่นี่นับแต่วัน นี้ไป ก็ดีไม่หยอก

เพียงแต่ว่า……..

เขานึกถึงท่าทีลนลานและอึดอัดของเธอเมื่อครู่ มุมปากฉีก ยิ้ม หญิงสาวตัวน้อยข้างนอกมั่นคงกระวนกระวายจนร้องไห้

และแน่นอนว่าเหลิงเฟยก็ต้องกระวนกระวายจนปวดหัว ที่ แบบนี้ไม่สามารถรับประกันความปลอดภัยได้เลยจริงๆ

ข้างนอก

เดิมทีเธอก็นอนอย่างสงบเสงี่ยมมาโดยตลอด น้อยครั้งที่ จะพลิกตัวไปมา และ ในที่สุดเธอก็หาท่านอนที่กำลังดีได้สัก ทีหลังดิ้นไปมาอยู่สักพัก คืนนี้เธอง่วงเต็มที่แล้ว หากไม่ใช่ เพราะเขาอยู่ เธอน่าจะเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำแล้วล่ะ

ฉะนั้น ตอนนี้ที่เธอผ่อนคลายลงแล้ว เปลือกตาบางของเธอก็หนักอึ้งจนเปิดไม่ไหวอีกต่อไป

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร…….

เธอเริ่มฝัน ในความฝันนั้น ตัวของเธอลอยอยู่กลาง อากาศ จากนั้นก็ถูกวางลง เหมือนวางอยู่บนก้อนเมฆ รอบตัว นิ่มไปหมด สบายจังเลย

แต่ว่า……

ร้อนจัง

เหมือนมีอะไรบางอย่างคล้ายไฟโอบอุ้มเธออยู่ เธอขมวด คิ้วบาง ครางเสียงเป็นเชิงขัดขืน พลันกลีบปากแดงก็ถูกบาง อย่างที่ทั้งนุ่มนิ่มและเย็นจัดอุดเข้าให้

เธอตกใจ

ปาก!

ดวงตาเปิดโพล่ง

เมื่อลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่เห็นคือคู่ดวงตาที่ฉายแววอันตราย ของชายหนุ่ม ตรงนั้น มีแต่ความมืด ทำให้คนเห็นตกใจหวาด กลัว เธอหอบหายใจ พลางถอยหลังหนี เมื่อแผ่นหลังสัมผัสเข้า กับก้อนนุ่มนิ่ม ก็รีบขยับเข้าที่เดิมทันที

ลูก

เธอกวาดสายตามองรอบกายอย่างระแวง ถึงได้รู้ว่าตัว เองถูกเขาอุ้มเข้ามาในห้องนอนตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ อุ้มวางบนเตียง และสิ่งที่แผดเผาเธอร้อนดั่งเตาไฟเมื่อครู่ ไม่ใช่สิ่งอื่นใด แต่เป็นร่างกายของชายหนุ่มที่ฮอร์โมนเพศชายฟุ้งกระจาย อย่างรุนแรง

.CUT. ตลอดทั้งคืน เซี่ยซิงเฉินไม่รู้ว่าตัวเองผ่านมาได้ยังไง ไป เฉิงแกล้งเธอไว้ไม่น้อย แต่ไม่ว่ายังไงสุดท้ายเมื่อเซี่ยต้าไป พลิกหันมากอดเธอเอาไว้ ความเร่าร้อนระหว่างเธอกับไปเย่นิ่ง จู่ๆก็เหมือนถูกน้ำสาดเข้าให้ แถมยังเป็น น้ำเย็นอีกต่างหาก เธอจึงรู้สึกตัวทันที พร้อมสติที่กลับคืนครบถ้วน รีบเก็บมือแล้ว จัดแจงตัวเอง

ไปเฉิงกัดฟันกรอด ถลึงตามองเจ้าตัวเล็กนั่น เหลือแค่ ถลกหนังเขาทั้งเป็นแล้วล่ะ จนท้ายสุด เขาก็เข้าใจ เรื่องนี้เลย จบแค่ตรงนี้

เอาแต่ใจก็ส่วนเอาแต่ใจ แต่เขาก็ใช่ว่าจะต้องไล่ต้อนกัน ขนาดนี้ ฉะนั้น เขาสะบัดผ้าห่มออก พันผ้าขนหนูไว้แล้วลุกไปยัง ห้องอาบน้ำ พอกลับมาอีกที เซียซิงเฉินก็รู้สึกว่าร่างกายของ เขาเย็นขึ้นมากกว่าเดิม เขา คงไปล้างตัวอีกทีสินะ!

เธอนึ่งซาลาเปาเสร็จ ทำข้าวต้มเสร็จแล้วเดินออกจาก ห้องครัวถึงนึกเรื่องนี้ขึ้นได้ แต่ว่า ร่างกายเขาแข็งแรงดี อากาศ หนาวขนาดนี้ กลับไม่ได้ป่วยเมื่อครั้งก่อน

ห้องนั่งเล่นที่เชื่อมติดกับห้องทานอาหารอันคับแคบ ไป เฉิงนั่งเป็นเพื่อนเด็กน้อยอยู่ตรงนั้น ขณะนี้เขาแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เหลิงเฟยเอาเสื้อผ้ามาส่งให้ตั้งแต่เช้า

เธอวางอาหารเช้าลงตรงหน้าเขาทั้งสอง เงยหน้าถามเห ลิ่งเฟยที่ยืนตรงอยู่ในห้องนั่งเล่นด้วยน้ำเสียงระมัดระวัง “คุณ เลขาเหลิ่ง มาทานอาหารเช้าด้วยกันเถอะ”

“ขอบคุณครับ แต่พวกเราทานมาแล้ว พวกเรา” แน่นอน ว่ารวมชายชุดดำที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาด้วยใบหน้าเรียบนิ่งนั้นด้วย

เซี่ยซิงเฉินไม่พูดอะไรอีก ผู้ใหญ่สองกับเด็กหนึ่งกำลังทาน อาหารเช้า เด็กน้อยนั่งอยู่ระหว่างเขาทั้งสอง เซี่ยซิงเฉินยังคง ไม่กล้าสบตาชายที่นั่งข้างๆ จนถึงตอนนี้ ก็ยังรู้สึกว่าบนฝ่ามือ แผ่ซ่านไปด้วยลมร้อนอันเร่าร้อน

แล้วเขาล่ะ

เมื่อเทียบกับเธอที่อึดอัดแล้ว เขายังคงมีท่าทีสบายๆ เทียบกับก่อนหน้า ระหว่างคิ้วที่คลายออกดูมีความสุข ไม่ได้กิน เนื้อ แต่ก็ได้ลิ้มรสเศษเนื้อล่ะนะ อีกทั้งเมื่อคืนนอกจากเธอไม่ได้ ต่อต้านเขาอย่างที่เคยเป็นมา สุดท้ายกลับกล้าที่จะยั่วยวนเขา ด้วยซ้ำ

สําหรับพวกเขาแล้ว นี่ถือเป็นความสัมพันธ์ที่ก้าวกระโดด

“พวกเธอสองคน แปลกๆไปนะ!” ทันทีที่เซี่ยต้าไปอ้าปาก ก็เกิดเรื่อง ตะเกียบในมือของเซียซิงเฉินแทบร่วง เม้มปากแน่น ไม่กล้าพูดอะไร ไม่ใช่ว่า… เรื่องเมื่อคืน เจ้าตัวเล็กรู้หมดหรอก นะ ไม่อย่างนั้นเธอผู้เป็นแม่คนนี้ก็ควรเอาหัวไปโขกกำแพงให้ ตายได้แล้วจริงๆ