ตอนที่ 111 มีเธออยู่ถึงอุ่นใจ (1)

“ไม่หรอกครับ ผมอยู่คนเดียวก็โอเคอยู่ ไปนอนเถอะนะ เด็กดี เซี่ยต้าไปลูบใบหน้าของเธอ เหมือนกำลังกล่อมเด็กอยู่ ทำให้ ใจของเซียซิงเฉินวุ่นวาบ

ช่วงนี้เธอนอนไม่ค่อยหลับเท่าไร เวลานอนอยู่บนเตียง มัก อดนึกถึงใครบางคนไม่ได้ นึกถึงสองค่ำคืนที่ถูกเขาโอบกอด ให้หลับใหลอยู่ในอ้อมอก เธอในตอนนั้นยังอยู่ในความหวาด กลัว แต่เป็นเพราะมีเขาอยู่ ทั้งกายและใจเธอจึงผ่อนคลายเป็น อย่างมาก

เซียซิงเฉินย้ายตัวไปนั่งเบาะหลัง หันข้างแล้วนอนลง ยัง ไม่ทันได้หลับตา จู่ๆ ประตูด้านเบาะหลังกลับถูกกระชากออก เธอตกใจ พอเห็นคนที่มาชัดเจน ทั้งตัวก็แข็งที่อ คาดไม่ถึงว่าจะเป็น…

ข้างนอกลมแรงมาก เขายืนท้าลมอยู่ตรงนั้นด้วยเสื้อคลุม ยาวสีเทาเข้ม ชายเสื้อถูกลมโบกสะบัด เขาราวกับบุตรแห่ง รัตติกาล สง่างามจนน่าหลงใหล แสงไฟจากรถก่อนหน้านั้นถึง ได้ดับลงตามๆ กันไป ใบหน้าอันสมบูรณ์แบบนั่นหลบอยู่ใต้ ความมืด มีเพียงแสงจากจอหนังที่สาดส่องมา ถึงค่อยๆ เผยให้ เห็นรูปทรงเครื่องหน้าทั้งห้าอย่างชัดเจน

ทั้งสองคนต่างก็นิ่งเงียบกันไปพักใหญ่
เขาก้มหน้ามองมาที่เธอ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาทั้ง คู่สอดประสาน เสมือนแสงไฟรอบข้างค่อยๆ ดับมืดลง เหลือ เพียงแสงสว่างที่ตกกระทบลงบนตัวของกันและกัน

ไม่เจอกันหลายวัน…พอเจอกันอีกที ก็รู้สึกราวกับอยู่กัน คนละโลก…

ถ้างั้น…

รถยนต์ที่ขับเข้ามาเมื่อกี้ เป็นคนของเขาหมดเลยเหรอ

เซี่ยซิงเฉินหลุดจากภวังค์ นั่งตัวตรง แต่ตัวเขากลับย่อตัว เข้ามานั่งในรถเรียบร้อย เดิมทีพื้นที่ที่กำลังดีสำหรับเธอและลูก แต่เพราะจู่ๆ เขาก็เข้ามาด้วย ครู่เดียวก็กลายเป็นความอึดอัดที่ บอกไม่ถูก

เด็กน้อยสวมหูฟังอยู่ และกำลังดูหนังที่ฉายอยู่ข้างหน้า อย่างใจจดใจจ่อ ไม่รับรู้ว่าข้างหลังมีคนมาเพิ่มเลยสักนิด

เซี่ยซิงเฉินพยายามจดจ่อกับหนังตรงหน้าอย่างมาก แต่ ว่าพยายามหลายครั้งแล้วก็ทำไม่ได้ การมีตัวตนของชายข้างๆ ช่างชัดเจนเหลือเกิน ลมหายใจของเธอ ล้วนแต่เป็นกลิ่นกาย ของเขา วนเวียนอยู่รอบจมูกเธอ ทำลายสมาธิเธอได้อย่าง ง่ายดาย

คนบางคน ก็เหมือนมีเวทมนตร์แบบนี้มาตั้งแต่เกิด ไม่ ต้องทำอะไร แค่นั่งอยู่ข้างๆ เธออย่างสงบเงียบ ก็กลาย เป็นการกวนใจเธออย่างร้ายแรงแล้ว
“ทำไมจู่ๆ คุณถึงมาล่ะคะ” เธอถามเสียงเบา ในที่สุดก็อด ทำลายความเงียบนี้ไม่ได้

ความสนใจของไปเยถึงจดจ่ออยู่กับหนังข้างหน้า เห็นได้ ชัดว่าเขาไม่เคยดูเรื่องนี้มาก่อน โอกาสดูหนังของเขาก็คงจะ น้อยเสียยิ่งกว่าน้อย พอได้ยินเธอเอ่ยถาม จึงได้ค่อยๆ หันหน้า มา จ้องมองเธอด้วยแววตาลึกซึ้งอยู่สักพัก แต่สุดท้ายคำพูดที่ ออกจากปากกลับเป็น “เป็นห่วงลูกน่ะ”

เซี่ยซิงเฉินตอบรับเสียง “อืม” จากนั้นก็ไม่พูดอะไรอีก คาดว่าเขาคงจะกังวลที่ต้าไปอาเจียนคราวก่อน เลยกลัวว่าคืน นี้จะเกิดเรื่องแบบนั้นอีก

“ทีหลัง อย่าตามใจเขาอีก” ไป๋เย่นิ่งพูดเสริมอีกประโยค

เธอพยักหน้า

ทั้งสองคนเบนสายตากลับไปหาหนังที่ฉายอยู่เบื้องหน้า อีกครั้ง ระหว่างนั้นไม่มีคำพูดใดใดอยู่เนิ่นนาน แต่เซี่ยซิงเฉินก ลับยากที่จะรวบรวมสมาธิ

เมื่อทนไม่ได้จนเหลือบมองไปที่เขา ผู้ชายข้างๆ กลับพิง หลับอยู่ในรถเสียแล้ว

เห็นหลายวันนี้ จะไม่ได้มีแค่เธอคนเดียวที่นอนไม่พอ เขาก็คงเหมือนกัน ยุ่งขนาดนั้น เกรงว่าหลายวันที่ผ่านมาคง นอนได้ไม่กี่ชั่วโมงหรอก

พอถึงตอนนี้ เซี่ยซิงเฉินจึงกล้าที่จะมองตรงไปที่เขาได้อย่างใจคิด

อากาศตอนนี้กำลังจะเข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว โดยเฉพาะกลาง คืนก็ยิ่งดึกยิ่งหนาว รถคันนี้ซอมซ่อมาก ฮีทเตอร์ก็ไม่ดีเท่าไร ถ้านอนทั้งอย่างนี้ต้องเป็นหวัดได้ง่ายแน่ๆ เซียซิงเฉินไม่คิด อะไรอีกจึงถอดเสื้อกันหนาวแล้วคลุมให้ชายหนุ่ม

แต่ว่า ไม่กี่วินาทีที่เสื้อคลุมตัวเขา….

“เอากลับไปใส่ซะ” น้ำเสียงเขางัวเงีย บางเบา แต่ยังคง ออกคําสั่งอย่างเอาแต่ใจ

เขาลืมตาขึ้นมองมาที่เธอ แม้จะมีความง่วงปนอยู่ แต่ยัง ถือว่ามีสติครบถ้วน เซี่ยซิงเฉินไม่คิดว่าแค่นี้เขาก็จะตื่นแล้ว เลยนิ่งงันไปชั่วครู่ แล้วพูดออกมาว่า “คุณคลุมไว้เถอะค่ะ ฉัน ไม่หนาว”

นัยน์ตาเขาที่ต้องเธออยู่นั้นเข้มขึ้นกว่าเดิม ใต้แสงที่มืด สลัว ทำให้แววตาของเขาดูอ่อนโยนมากขึ้น

ตลอดหลายปีมานี้ เพิ่งจะเคยเห็นผู้หญิงถอดเสื้อตัวเอง เพื่อกันเขาจากความหนาวเป็นครั้งแรก ความรู้สึกที่ได้รับการ ดูแลอย่างนี้ช่างแปลกประหลาด

ที่ผ่านมาเขามักจะไม่สนใจผู้หญิงสักเท่าไร ตั้งแต่เกิดเขา ก็ได้แต่พยายามเพื่อเป้าหมายมาทั้งชีวิต นั่นคือตำแหน่ง ประธานาธิบดีในตอนนี้ เขาทุ่มเทความพยายามทั้งหมดก็เพื่อ จะได้ครอบครองทุกสิ่งทุกอย่าง จิตใจของเขาล้วนอยู่กับหน้าที่ ที่ต้องควบคุมดูแลประเทศชาติ เพราะฉะนั้น สำหรับโลกของเขาแล้ว ผู้หญิงเป็นส่วนเกินมาโดยตลอด แต่ว่าในตอนนี้ ผู้ หญิงคนตรงหน้า กลับทำให้เขารู้สึก…เหมือนมีอะไรแตกต่าง ออกไป…

จู่ๆ เขาก็ยื่นแขนออกไปโอบไหล่เธอไว้ เธอนิ่งวันทันที ใบหน้าเล็กถูกฝ่ามือหนาอันอบอุ่นของชายหนุ่มกดซุกเข้า อ้อมอก

ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั้งไหล่ เสื้อที่เธอเพิ่งถอดออกเมื่อกี้ ถูกคลุมลงบนตัวเธออีกครั้ง อ้อมแขนทั้งคู่ของชายหนุ่ม บวก กับเสื้อกันหนาว โอบรัดตัวเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม

เธอได้ยินเขาพูดเสียงเบาเหนือหัว “อย่างนี้เราก็ไม่หนาว

เซียซิงเฉินยิ้ม พลางซบหน้าลงบนอกของเขา ไม่ดิ้นหนี

ภายในใจกลับเต้นรัวตามจังหวะหัวใจของเขา…

สั่นไหวเป็นคลื่นระลอกๆ

ไปเย่นิ่งหลับตานอนอีกครั้ง เรือนร่างอ่อนนุ่มของหญิงสาว ถูกกอดตั้งอยู่ในอ้อมอก เขารู้สึกพึงพอใจและอุ่นใจ ความ เหน็ดเหนื่อยก็พลันสลายหายไปตามๆ กัน

เธอไม่มีความง่วงใดใดอีก สายตาจ้องไปยังหนังข้างหน้า จากเบาะหลัง ครั้งนี้กลับดูสนุกขึ้นเสียอย่างนั้น

เขาเป็นคนรู้สึกตัวง่าย แค่เธอขยับตัวเล็กน้อยก็อาจปลุก เขาตื่นได้ ดังนั้นเซี่ยซิงเฉินจึงคอยระวังแม้แต่หายใจยังไม่กล้าเสียงดัง กลัวจะรบกวนการนอนของเขา

พอหนังฉายจบ ต้าไปที่ยังรู้สึกสนุกไม่หายหันใบหน้าเล็ก มาเพื่อจะคุยเรื่องบทหนังเมื่อกี้ เธอเกร็งไปทั้งร่างจนรู้สึกปวด เล็กน้อยแล้ว

ท่าทางเป็นเชิงให้เงียบของเธอทำให้ต้าไปแทบจะส่งเสียง ร้องตกใจออกมา มือเล็กๆ ของเขารีบอุดปากเล็กอย่างรวดเร็ว ถึงได้เก็บเสียงเอาไว้ทัน

“พ่อมาตั้งแต่เมื่อไรเหรอครับ” เซียต้าไปขยับปากพูดไร้ เสียงอย่างเกินเหตุ ทำไมเขาถึงไม่รู้เลยล่ะ!

“สักพักแล้วน่ะ” เซี่ยซิงเฉินตอบ

เซี่ยต้าไปนั่งคุกเข่าลงตรงเบาะข้างคนขับ คู่มือเล็กที่นุ่ม นิ่มเกาะอยู่ตรงเบาะรองหลัง ฉีกยิ้มตาหยีมองท่าทางที่แสน คลุมเครือของทั้งคู่ พูดด้วยน้ำเสียงฮึดฮัด “หม่า ในที่สุดก็ ยอมเสี่ยวไปแล้วเหรอ แต่ว่าฝีมือการจีบผู้หญิงของเสี่ยวไปใช้ ไม่ได้เลยนะ แม่ไม่น่ายอมง่ายๆ แบบนี้เลย

“พวกเราไม่ได้…” ผู้ใหญ่อย่างพวกเขาสองคนกลับถูกเด็ก ตัวเท่าหัวแครอทหยอกล้อเข้าเสียแล้ว เซี่ยซิงเฉินรู้สึกว่าเจ้า เด็กนี่รู้มากเกินไปแล้ว

เธอลองขยับตัวเล็กน้อย ออกจากอ้อมกอดของไปเย่นิ่ง กลับได้ยินเสียงยานคาง ปนด้วยความงัวเงียเล็กน้อยดังขึ้น”เซียต้าไป ลูกนี่น่ารำคาญจริงๆ!

เขาตื่นแล้ว

ดวงตาเปิดโพลง จ้องมองที่ลูกชาย แอบอารมณ์เสียเล็ก น้อย เจ้าเด็กนี่นอกจากจะฟ้องแล้ว ยังจะพูดไม่ไว้หน้าเขาอีก ชาติก่อนต้องติดหนี้ไว้เยอะแน่ๆ

เซี่ยซิงเฉินรู้สึกว่าน่าจะเป็นเพราะต้าไปรบกวนการนอน ของเขา เขาเลยทำหน้าตึงแบบนี้ เธอจัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมเล็ก น้อย ดูเวลาชั่วครู่ แล้วบอก “นี่ก็ดึกแล้ว เราควรกลับกันได้แล้ว นะ”