ตอนที่ 102 ไม่ใช่ลุ่มหลงแต่หลงรัก (1)

คำพูดของไป๋ซูเย่จบอยู่แค่ตรงนั้นไม่ได้พูดต่ออีก เธอเป็น คนนอก มีสติกว่าพวกเขา ส่วนเซียซิงเฉินเป็นคนฉลาด แต่ถูก

กระตุ้นก็เข้าใจ

เซียซิงเฉินเงยหน้ามอง แววตาค่อยๆ สงบลง เหลือเพียง ความเรียบนิ่ง “เรื่องนี้รัฐมนตรีไปไม่ต้องกังวลค่ะ แล้วก็ไม่ต้อง ห่วงว่าท่านประธานาธิบดีกับฉันเป็นอย่างที่คุณคิด ต่อให้เป็น อย่างนั้น ตัวฉันเองก็รู้ดีว่าฉันกับเขาอยู่กันคนละโลก เป็นอย่าง ที่คุณพูด ผู้หญิงหลายคนที่อยากจะเข้ามาอยู่ในที่แบบนี้ล้วนไม่ สมหวัง ตัวฉันเองก็ไม่ได้ต่างอะไรจากพวกเธอ ที่ที่ดีขนาดนี้ ฉัน เองก็อยากอยู่ เพียงแต่ฉันเข้าใจยิ่งกว่าว่าที่ตรงนี้มันไม่ใช่ที่ สำหรับฉัน และไม่มีทางเป็นที่สำหรับฉัน…

เซี่ยซิงเฉินหันกลับไปมองข้างหลังครู่หนึ่ง ทำเนียบ ประธานาธิบดีที่สง่างาม กระเบื้องเคลือบภายใต้แสงอาทิตย์ ยามเที่ยงวันสะท้อนแสงสีทองแสบตา จนแทบจะลืมตามองไม่ ได้ สักพักเธอจึงหันกลับมาแล้วพูดเสียงเบา “ในอนาคต ที่นี่จะ มีคุณผู้หญิง ฉันเองก็คงไม่ทำให้ตัวเองตกต่ำถึงขนาดต้องมีคน อื่นมาไล่ออกไปหรอกค่ะ”

ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือ…..

ความรักที่ไม่มีทางเป็นไปได้ เธอไม่โง่ถึงขนาดทำให้ตัวเองต้องโดดเข้ากองไฟหรอก

ไปเยกลับไปแล้ว เซี่ยซิงเฉินยังคงนั่งอยู่ที่เดิมอีกนาน แม้จะสวมเสื้อคลุมกันลม แต่เมื่อลมพัดมาก็ยังคงรู้สึกถึงความ หนาวเย็นจนถึงกระดูก เธอนั่งอยู่ตรงนั้นจนเวลาผ่านไปพัก ใหญ่ จนคนรับใช้เข้ามาเตือนเธอว่าอากาศเย็นลงแล้ว เธอถึง ได้ลุกขึ้นแล้วเดินกลับเข้าไป

เด็กน้อยยังนอนอยู่ เชียซิงเฉินใช้เวลาว่างในช่วงบ่ายไป เยี่ยมสวีเหยียน เธอซื้อผลไม้หลายชนิดไปฝาก เดิมที่เธอไม่ได้ ตั้งใจจะอยู่นานเท่าไรอยู่แล้ว แค่อยากแสดงความขอบคุณสัก หน่อย คิดไม่ถึงว่าจะเจอเซียซิงคงที่นั่น

เมื่อสองคนเจอหน้ากัน แววตาเซียซิงคงก็เปลี่ยนเป็น เคียดแค้นเหมือนพร้อมจะฉีกร่างเธอได้ทุกเมื่อ แต่เป็นเพราะ พ่อแม่ของสวี่เหยียนอยู่ด้วย เธอจึงยังยิ้มตาหยีเช่นเดิม

เซี่ยซิงเฉินไม่อยากพูดคุยกับเธอมากนัก เมื่อยื่นของให้ แล้ว เธอจึงยื่นนิ่งอยู่ไม่กี่นาที แล้วเอ่ยลาพ่อแม่สวี่เหยียน ครั้ง นี้ คนตระกูลสวี่ไม่ได้เอ่ยรั้งเธอไว้ ชัดเจนว่าเป็นเพราะเซี่ยงคง อยู่ที่นี่

“เซี่ยซิงเฉิน!”

รถยังไม่มา เซี่ยงคงกลับเดินมาถึงซะแล้ว

“มีอะไร” เธอหันไปมองเซี่ยงคงด้วยสายตาเรียบนิ่ง
“เธออาศัยอยู่ที่ทำเนียบประธานาธิบดีไม่ใช่หรือไง หรือ ว่าประธานาธิบดีไม่ได้จัดรถไว้ให้เธอนั้นเหรอ ถึงกับต้องให้เธอ โบกแท็กซี่ต๊อกต๋อยแบบนี้” เซียซิงคงไม่เคยจะคุยกับเธอดีๆ เลยสักประโยคเดียว

“ตอนนี้โรงพยาบาลให้ญาติเข้าไปเยี่ยมผู้ป่วยได้แล้ว ตอนนี้ฉันจะไปเยี่ยมคุณพ่อที่โรงพยาบาล ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉัน ไปก่อนนะ” เซียซิงเฉินพูดจบอย่างเฉยชา แท็กซี่ก็มาพอดีเธอ จึงโบกรถทันที

เซี่ยงคงเห็นว่าเธอกำลังจะไป เลยอดตะโกนเสียงดังไม่ ได้ “ฉันว่าเธอควรรู้ตัวหน่อยนะ จบความสัมพันธ์กับเขา แล้ว รีบออกจากทําเนียบประธานาธิบดีซะ”

เซี่ยซิงเฉินขมวดคิ้ว

เธอยังสำคัญตัวเองเหมือนเดิมสินะ!

“ฉันจะย้ายหรือไม่ย้ายออก ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่มีวันได้ย้าย เข้าไปหรอก” เซี่ยซิงเฉินมองเธอด้วยสายตาเย็นชา “ขอว่าเธอ ใส่ใจกับเรื่องสวี่เหยียนจะดีกว่า”

“เธอ” เซี่ยงโมโหจนพูดอะไรไม่ออก จนเชี่ยซิงเฉินก้าว ขึ้นรถแล้ว เธอถึงนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้ตัวเองจะพูดอะไร จึง กัดฟันพูด “เซียซิงเฉิน ซึ่งเหวยอรู้ความสัมพันธ์ของเธอกับ ประธานาธิบดีแล้ว! ฉันจะรอดูว่าเธอจะได้ใจไปได้สักกี่น้ำ! เขา ไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่!”

เซี่ยซิงเฉินนั่งในรถเสร็จสรรพ คำพูดของเซี่ยชิงคงมีบานประตูกั้นไว้แต่ก็ยังแว่วเข้าหู จนเธออดขมวดคิ้วไม่ได้

ซึ่งเหวย รู้แล้วจริงๆ เหรอ แต่ว่า…เธอกับไปเยถึงจะมี

ความสัมพันธ์อะไรกันได้ล่ะ

ความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคน ก็แค่เกมที่คลุมเครือ เท่านั้นแหละ…

เซียซิงเฉินไปเยี่ยมเชี่ยกั่วเผิง เมื่อเห็นว่าตอนนี้อาการดี ขึ้น อีกไม่นานคงออกจากโรงพยาบาลได้ เซี่ยซิงเฉินก็รู้สึก สบายใจขึ้นเล็กน้อย เมื่อกลับถึงทำเนียบประธานาธิบดี ก็ได้ เวลาอาหารเย็น เซี่ยต้าไปตื่นแล้ว เขากำลังดูทีวีช่อง วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีอยู่ในห้อง ดวงตาเบิกกว้าง ดู อย่างใจจดใจจ่อ

เซียซิงเฉินเห็นว่าเขาอาการดีขึ้นมาก ใจที่ลอยเคว้งอยู่ที่ สงบลงทันที เธอนึกบางอย่างออก จึงล้วงหยิบมือถือในกระเป๋า ออกมา แล้ววางบนมือของเขา

“หม” เขาทำเพียงเหลือบมองมือถือเล็กน้อย สักพัก สายตาก็เบนกลับไปยังทีวีเหมือนเดิม

“รีบเปลี่ยนให้แม่เลยนะ”

“อะไรล่ะ”

เซี่ยซิงเฉินเปิดหน้าผู้ติดต่อออกมา พลางชี้ไปที่ “ว่าที่สามี “ก่อนพ่อลูกจะเห็นเข้า เปลี่ยนให้แม่เลย” ตอนนี้เธอยิ่งรู้สึกว่าตัวอักษรเหล่านี้มันร้ายแรงมาก ถ้าไปเย่งเห็นเข้าล่ะก็ คงจะคิดว่าเธอไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจนหวัง ตำแหน่งภรรยาประธานาธิบดีนั่นอยู่

เซียต้าไปทําปากพองลม

พ่อก็โง่จริงๆ ทำไมถึงไม่เห็นวันนี้ได้เล่า

“แม่ไม่ชอบชื่อนี้เหรอ” เซียต้าไปเปลี่ยนให้อย่างไม่

ยินยอม

“ใช่ ไม่ชอบ เกลียดมาก

“ทําไมล่ะ”

เซียซิงเฉินนั่งลงข้างลูก สีหน้าหม่นลงเล็กน้อย เพราะว่า เขาเป็นว่าที่สามีของแม่ไม่ได้ แล้วแม่ก็เป็นว่าที่ภรรยาของเขา ไม่ได้ ชื่อนี้มีแต่จะสร้างความเข้าใจผิด โดยไม่จำเป็น มีแต่จะ ทำให้เรารู้สึกอึดอัดต่อกัน

“งั้นเหรอ งั้นผมเปลี่ยนให้ก็ได้” เซียต้าไปรีบหยิบมือถือ ของเธอทันที เซียซิงเฉินรู้สึกตื้นตันใจ นานๆ ที่เจ้าเด็กนี่จะ ปล่อยเธอไปสักครั้ง

แต่ว่า ผลสุดท้าย…

“เอ่อ หม่า…เหมือนผมจะลืมว่าต้องแก้ยังไงอะ”

“อะไรนะ” เซี่ยซิงเฉินฉุนทันที “ลูกตั้งใจ! ลูกตั้งใจแน่ๆ!

“ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะ…” ดวงตาทั้งคู่ของเซียต้าไปขึ้น ไปด้วยน้ำตา ดูน่าสงสารสุดๆ “คงเป็นเพราะน่องไก่เมื่อวานทำให้สมองเสื่อมไปแล้วล่ะ ตอนนี้น่ะไม่ฉลาดแล้ว”

“” เซียซิงเฉินหยิบมือถือกลับไป แทบจะอยากร้องไห้

“เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ! อีกอย่างเห็นได้ชัดว่าความตื้นตันใจของเธอนั้นสูญเปล่า

เซี่ยต้าไปยิ้มย่องพร้อมมองไปยังแผ่นหลังของเธอ มา ขนาดนี้แล้ว ก็ต้องให้เสี่ยวไปของเราเห็นหน่อยสิ! นั่นเป็น ความในใจของเขาเลยนะ!

ข่าวช่วงค่ำเป็นการถ่ายทอดสดตารางงานของเขาที่ ประเทศสวิสเซอร์แลนด์

เซียซิงเฉินเอนตัวพิงโซฟา มือก็กดรีโมทไปเรื่อย พอ

เปลี่ยนไปยังช่องข่าว เธอก็เห็นแผ่นหลังอันคุ้นตา และไม่ได้กด

เปลี่ยนช่องอีก

ที่ประเทศสวิสเซอร์แลนด์มีการประชุมที่เกี่ยวกับการ ก่อสร้างแหล่งพลังงาน มีผู้นำจากหลายประเทศ ส่วนเขาก็ยืน อยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย ความสง่างามไม่ได้ลดลงไปแม้แต่ น้อย บุคลิกที่ไม่ธรรมดาของเขาภายใต้แสงแฟลชอันบ้าคลั่ง ยิ่งทำให้ยากจะละสายตาไปได้

เชียซิงเฉินกำลังคิด สัญญาที่คืนนั้นพวกเขาทำไม่สำเร็จ มันจะยังมีผลอยู่ใช่ไหม ตอนนี้มาย้อนนึกดู ความรู้สึกที่พุ่งสูงนั่นยังทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหวจน ใจเต้นรัวไปหมด เหมือนกำลังอยู่ท่ามกลางกอง เพลิง ร้อนรุ่มไปทั้งร่าง

เพียงแต่ว่า…

ผู้อาวุโสตระกูลไปและรัฐมนตรีไปรักต้าไปมากขนาดนั้น เธอควรเปลี่ยนใจหรือเปล่า ให้ต้าไปอยู่ข้างกายพวกเขา อย่าง น้อยลูกที่ไปเย่นิ่งเลี้ยง คงจะเข้มแข็งและกล้าหาญมากกว่าลูกที่ เธอเลี้ยงเอง…

ว่ากันว่าลูกชายต้องอยู่กับพ่อ

และตอนที่กำลังคิดเรื่อยเปื่อยแบบนี้ เสียงเรียกเข้าจาก มือถือก็ดังขึ้น เธอตกใจ เมื่อบนจอปรากฏชื่อ “ว่าที่สามี” ทันใด นั้นหัวใจก็สั่นไหวอย่างรุนแรง