ตอนที่ 1 เซี่ยซิงเฉินท้องแล้ว

คําคืน ตึกสงัด

ภายในบ้านสไตล์ตะวันตกที่ออกแบบอย่างหรูหรา เครื่อง ตกแต่งล้วนมีมูลค่ามหาศาล

เซียซิงเฉินนอนสะลึมสะลืออยู่บนเตียง นี่คือเตียงโบราณ ขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยลวดลายสลักจากช่างฝีมือชั้นดี

ประตู ถูกผลักออกอย่างรวดเร็ว ผู้คนจำนวนหนึ่งทยอยกัน เข้ามา ทั้งหมดยืนตรงอย่างนอบน้อมอยู่หน้าประตูเพื่อต้อนรับ ผู้ชายที่ก้าวเหยียบบนพื้นพรมเข้ามาเป็นคนสุดท้าย

ทั้งห้องมืดสนิท เชียซิงเฉินพยายามอย่างยิ่งที่จะลืมตา มองผู้มาเยือน แต่ได้เห็นเพียงเงารางๆ ของร่างสูงตระหง่าน ภายใต้แสงจันทร์รู้สึกถึงรังสีบางอย่างของชายคนที่ผู้อื่นต้อง ยอมสยบให้อย่างเลือนราง

“เธอใช่มั้ย” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงต่ำ

“ใช่ครับท่าน เธอก็คือตัวเลือกเพียงหนึ่งเดียวใน

คลังเลือด

ชายผู้นั้น โบกมือเล็กน้อย คนที่เพิ่งเข้ามาทั้งหมดก็ถอย ออกไปอย่างเงียบเทียบราวกับไม่เคยปรากฏตัวมาก่อนในทันที
แฮก! หอบอย่างตกใจ เซียซิงเฉินลืมตาขึ้นทันที ภายนอก แสงแดดสว่างสดใสแล้ว แผ่นหลังบอบบางของเธอยังคงมี เหงื่อแตกพลั่ก

อยู่ๆเธอก็ฝัน ฝันลามกในฝันเจอผู้ชายคนหนึ่ง แต่กลับ เห็นหน้าเขาไม่ชัด ชายคนนั้นเป็นใคร?

สูดลมหายใจเข้าลึกๆ กอดผ้าห่มไว้ ค่อยๆหยัดกายขึ้นนั่ง ทว่าร่างกายของเธอกลับปวดเมื่อยไปหมดเหมือนถูกรถบรรทุก บดทับ

เธอขมวดคิ้ว

ถ้าเป็นความฝันจริงๆ ฝันนี้ก็เหมือนจริงเหลือเกิน!

เธออึ้งจนพูดไม่ออกจริงๆ

เธอบ้าผู้ชายถึงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ! มีแฟนอยู่แล้วแท้ๆ ไม่คิดเลยว่ายังจะฝันเห็นชายแปลกหน้าทำเรื่องอย่างว่ากับตัว เอง ที่ตลกกว่านั้นคือ…เธอจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่า ชายคน นั้นบอกให้เธอมีลูกกับเขา

น่าขำ! ตอนนี้เธออายุแค่18 เรื่องอะไรจะต้องมีลูกกับเขา เขาคิดว่าเขาเป็นใคร?

ทว่า ไม่นึกเลยว่าความฝันประหลาดแสนสวยงามครั้งนี้จะ ตามรบกวนจิตใจเซียซิงเฉินอยู่ถึงหนึ่งสัปดาห์เต็มๆ เธอถึงกับ เคยสงสัยว่าแท้จริงแล้วเรื่องทั้งหมดนี้ไม่ใช่ความฝัน เพราะมัน เหมือนจริงเหลือเกิน…
เหมือนถึงขั้นที่เธอจำฮอร์โมนเพศชายที่เปี่ยมด้วยการ รุกรานได้ ถึงขั้นที่เธอยังจำดวงตาคู่ที่เย็นชาไร้ความอบอุ่น ได้

ดวงตาสีนิลคู่นั้น สูงส่ง สงบ และลึกลับเกินคาดเดา

เขาสูงส่งถึงเพียงนั้น ไม่เห็นใครในสายตา ราวกับอยู่ คนละโลกกับเธอ ในความเป็นจริงไม่น่าจะมีผู้ชายแบบนี้อยู่ หรอก!

ดังนั้น เซียซิงเฉินก็ยิ่งรู้ตัวว่านี่เป็นความฝัน เป็นเพียง ความฝันเท่านั้นเอง!

สองเดือนผ่านไป

เซียซิงเฉินกำลังอ่านภาษาอังกฤษอยู่ในห้อง พออ่านถึง วรรณกรรมเชคสเปียร์ ท้องไส้ก็ปั่นป่วนขึ้นมาอย่างฉับพลัน

“โอ๊ย!” ทนไม่ไหวแล้ว เธอเอามือปิดปาก ผลักประตูออก ถลาเข้าไปในห้องน้ำ เปิดฝาชักโครก นั่งยองๆลงอาเจียนออก มาจนหมด

“คุณหนูใหญ่ ไหวหรือเปล่าคะ” คนใช้ได้ยินเสียงจึงรีบ ตามเข้ามาลูบหลังให้เธอ

เหตุการณ์วุ่นวายทำให้เซียซึ่งคงที่อยู่อีกห้องผลักประตู ออกมาดู เมื่อเห็นสภาพเธอก็รีบย่อตัวลงถามด้วยความ ห่วงใย “พี่ กินอะไรผิดสำแดงมาหรือเปล่า?”
เซียซิงเฉินไม่มีแรงตอบคำถามของน้องสาวต่างมารดา ทำได้เพียงเอื้อมมือไปกดชักโครก ลุกขึ้นอย่างไร้เรี่ยวแรง กำลังจะออกไปก็รู้สึกไม่สบายท้องขึ้นมาอีกแล้ว

ตัวเองเป็นอะไรไป? หรือว่าจะกินอาหารบูดมาจริงๆ? วันรุ่งขึ้น

เซียซึ่งเป็นไปตรวจที่โรงพยาบาล โดยมีแฟนหนุ่มสวี่เหยี ยนไปเป็นเพื่อน

พวกเขาลงทะเบียนเข้าคิวแผนกไส้และกระเพาะอาหาร ก่อน ผลก็คือ หมอกลับให้เธอย้ายไปแผนกสูตินรีเวชแทน

“หมอ ว่าอะไรนะ? ตรวจผิดหรือเปล่า?! ผลการตรวจทำให้เซียซิงเฉินและสวีเหยียนตกใจจนหน้า

ถอดสี

“ตรวจผิดที่ไหนกัน? วัยรุ่นสมัยนี้แบบพวกเธอไม่รู้จักระวัง อายนิดเดียวก็ท้องซะแล้ว ตอนทำไม่กลัว ตอนนี้กลับมากลัวซะ

“ผม…ผมกับแฟนยังไม่เคยถึงขั้นนั้น!” สวีเหยียนอธิบาย อัดอั้นจนใบหน้าแดงเถือกไปหมด

หมอนแว่นบนจมูกเบาๆ มองดูสวี่เหยียนแล้วเหลือบมอง เซียซิงเฉินที่มีสีหน้าตกตะลึงอยู่ข้างกัน เอ่ยแฝงความนัยบาง อย่าง “ถ้างั้นเรื่องนี้ก็ต้องลองถามแฟนคุณว่าเกิดอะไรขึ้น พวก คุณยังไม่ถึงขั้นนั้น เธออาจจะถึงขั้นนั้นกับคนอื่นแล้ว?
สวีเหยียนตะลึงงัน

คำพูดของหมอเหมือนก้อนหนักๆที่ทุบลงมา เขาหันหน้าไปทางเชียซิงเฉิน ไม่กล้าเอ่ยปาก

เซียซึ่งเป็นสายศีรษะ ริมฝีปากสั่นเล็กน้อย “ฉัน…ฉันไม่ เคยมีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนไหน…

คำพูดนี้เป็นประโยคยืนยันชัดเจน แต่ในใจกลับไม่ชัดเจน ตัวเองย่อมรู้ดีกว่าใคร ถ้าเธอมีลูกแล้วจริงๆ อธิบายได้อย่าง เดียวก็คือ ค่ำคืนเหล่านั้น…

ไม่ได้ฝันไป!

“พอแล้วๆ คุณก็ไม่ใช่พระแม่มารี ถ้าไม่หว่านเมล็ดมันจะ งอกได้ยังไง? คุณเองลองคิดดูดีๆ ประจำเดือนคุณไม่มานาน แล้วใช่ไหม พักนี้นอนเขาหรือเปล่า รู้สึกเวียนหัวบ่อยๆไหม

“” เซียซิงเฉินถูกหมอยิงคำถามตัวใส่จนให้กิน

ต่อให้ฟ้าผ่าตาย ก็ไม่รู้สึกแย่กว่านี้แล้ว

หลังกลับจากโรงพยาบาล ทั้งเซียซิงเฉินและสวี่เหยียน

หน้าซีดเผือด

ภายในห้องโถงตระกูลเซีย เธอคุกเข่าบนพื้น เซียกั่วเผิง เป็นบิดานั่งหัวโต๊ะด้วยสีหน้าเป็นชา

“ในเมื่อแกบอกว่าเด็กไม่ใช่ลูกของสวี่เหยียน งั้นบอกมาสว่าเด็กคนนี้เป็นลูกใครกันแน่? ” เขาซักถามด้วยน้ำเสียงเงียบ

ขาด

…หนูไม่รู้” เสียงของเซียซิงเฉินลอยอยู่ในอากาศ คำถาม นี้เธอเองก็อยากให้มีคนบอกคำตอบเธอเช่นกัน

“ไม่รู้? ! นี่แกยังกล้าโกหกอีก!” กั่วเผิงโกรธจนระงับไว้ไม่ อยู่ ฝ่ามือตบลงบนที่เท้าแขนเก้าอี้เสียงดังปัง “ฉันถามอีกครั้ง เด็กคนนี้เป็นลูกใครกันแน่!

“พ่อไม่ต้องถามแล้ว ไม่ว่าจะถามยังไงหนูก็ไม่รู้อยู่ดี