ตอนที่ 96 ความรักมีเหตุผลด้วยหรอ
ตอนที่ 96 ความรักมีเหตุผลด้วยหรอ
หอบความคาดหวังเส้นสุดท้ายเอาไว้ ไม่หรูเฟยตั้งตารอคอย
คำตอบจากเขา
หลงเซียวมองเธออย่างนิ่งเฉยแวบหนึ่ง ความรู้สึกระหว่าง ดวงตาทั้งสองข้างไม่มีเลยแม้แต่น้อย ดังนั้นไม่มีทางรู้ความ
ปีติยินดีของเขา
แต่ความเย็นชาภายในดวงตาและใบหน้าของเขา กําลัง พร้อมที่จะออกมา
“ใช่”
ตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อม ตัวอักษรเดี่ยวที่ไม่มีการประดับ ประดาตกแต่งเลยแม้แต่น้อย จุดยืนของเขาหนักแน่นจนทำให้ เธอสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมากในชั่วขณะ
จริงๆ ก็คือ นอกจากลูกสําหรับเธอก็ไม่มีความอาลัยอาวรณ์
สักนิดเลยหรอ?
ไอความร้อนที่รอบดวงตาของโม่หรูเฟยแข็งตัวกลายเป็นหยดน้ำตาร่วงหล่นลงมาตามใบหน้าอย่างไม่ขาดสาย บน ใบหน้าที่ละเอียดอ่อนของเธอเป็นเพราะว่าปวดใจจึงเต็มไป ด้วยเส้นเลือดฝอยสีแดงสด เธอกัดฟันเอาไว้แน่น “ดังนั้น ที่พี่ ให้ฉันอยู่ที่นี่ในตอนนี้ เป็นเพียงเพราะพี่ใส่ใจเด็กคนนี้?
พอโม่หรูเฟยปิดตาลง น้ำตาก็เปียกชุ่มใบหน้าที่ประณีต สีหน้าซีดเผือด อายไลเนอร์จางหาย
หัวคิ้วของหลงเขียวไม่ได้ขมวดเข้าหากันสักนิด แต่เขาไม่ รีบร้อนตอบ รอจนกระทั่งโม่หรูเฟยลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เขาถึง ค่อยๆ ถามย้อนกลับเธอว่า “คุณคิดว่า ผมแคร่เด็กคนนี้มาก หรอ?”
น้ำเสียงของท่านเขียวเยือกเย็นมาก ไม่เหมือนกำลังพูดกับ หญิงสาวที่กำลังตั้งครรภ์ลูกของตนเองเลยแม้แต่น้อย
แผ่นหลังของโม่หรูเฟยหดเกร็ง นิ้วมือที่ละเอียดอ่อนกำเป็น หมัด “พี่เซียว…พี่หมายความว่ายังไง?
หลงเชียวนำเอกสารที่อยู่ในมือโยนทิ้งลงบนพื้นดังปิ้ง ไม่หรู เฟียตกใจจนฝีเท้าลื่น
“หมายความว่ายังไง? เวลาที่คุณกับผมอยู่ด้วยกันมีเท่าไร ผมจะไม่รู้?”
ส่วนใบหน้าที่เย็นชาของชายหนุ่มวาดเป็นเค้าโครงลายเส้น ที่งดงามและเด็ดขาดราวกับวิญญาณน้ำแข็งก็ไม่ปานออกมา สายตาของเขามองสังเกตสีหน้าของเธออย่างลึกซึ้ง ดวงตาที่ เก็บทุกอย่างไว้เป็นความลับ ราวกับสามารถทะลุเข้าไปในใจ ของผู้หญิงคนนี้ดูเธออย่างทะลุปรุโปร่ง
โม่หรูเฟยร้องไห้หนักขึ้นไปอีกอย่างกะทันหัน ช่วงไหล่สั่น ไหวขึ้นลงอย่างรุนแรงตามเสียงร้องไห้ “พี่เซียว คำพูดนี้ของ พี่หมายความว่ายังไง? พี่คงจะไม่ได้สงสัยว่า เด็กคนนี้ไม่ใช่ ของพี่หรอกนะ?”
หลงเซียวเห็นเธอร้องไห้ หัวคิ้วก็ขมวดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
“ใช่ไม่ใช่ คุณชัดเจนยิ่งกว่าผม จะมาถามผมทำไม?” หนึ่ง ประโยคที่เยือกเย็น
โม่หรูเฟยร้องไห้ยิ่งดุเดือดขึ้นในชั่วขณะ “พี่เซียว พี่เป็นแบบ นี้ได้ยังไง พี่สงสัยฉันได้ยังไงกัน? เด็กคนนี้เป็นของพี่จริงๆ ที่ จริงแล้วฉันอยากบอกพี่มาโดยตลอด คืนนั้น เมา เห็นฉันผิด เป็นฉ่ลั่วหาน ตอนที่ทำเรียกชื่อของเธออยู่ตลอด
หัวคิ้วของหลงเซียวขมวดเข้าหากันอย่างรุนแรง !
“พี่เซียว….เรื่องแบบนี้จะให้ฉันพูดออกมาได้ยังไงกัน? พี่อยู่บนตัวฉันคิดไม่ถึงว่าจะเรียกชื่อของเธอ ! แต่ว่าเด็กคนนี้เป็น ของ จริงๆ คืนนั้นพี่ทำหลายครั้งมาก ต่อมา…
หมัดของหลงเซียว าเข้าหากัน “ต่อมาเป็นยังไง?
หลอดเลือดดำที่อยู่บนแผ่นหลังของชายหนุ่มกระตุกขึ้น !
ต่อมา…ฉันทนไม่ไหวจริงๆ เป็นลมสลบไป ตอนที่ฉันตื่นขึ้น มา ยังคงนอนหลับ ฉันเป็นเพราะว่าประกาศเร่งด่วนก็เลยออก ไปจากโรงแรม พี่…พี่จำไม่ได้สักนิดเลยหรอคะ?”
เมาเหล้า? โรงแรม? หนึ่งคืนหลายครั้ง?
ทำไมท่านเซียวถึงไม่มีความทรงจำเลยแม้แต่น้อย? เขานํา ได้เพียงแค่มีคืนหนึ่งโม่หรูเฟยโทรศัพท์มาหลายต่อหลายครั้ง ให้เขาไปอยู่เป็นเพื่อนเธอสักหน่อย แต่เขาก็ไม่ได้ดื่มหนัก จะ เมาจนไม่ได้สติได้จากที่ไหนกัน?
“พี่เชียว ต่อให้…ต่อให้ไม่มีเด็กคนนี้ ถึงอย่างไรห้าปีก่อนฉัน ก็…ฉันก็ช่วยชีวิตพี่เอาไว้ พี่ทำกับฉันขนาดนี้ได้ยังไงกัน?”
คิดไม่ถึงว่าเธอจะมีความกล้าเอ่ยถึงเรื่องเมื่อห้าปีก่อนขึ้นมา ใหม่อีกครั้ง ช่างหาที่ตายจริงๆ !
“ไม่หรูเฟย ! คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่ ! ” ท่านเซียว กดเสียงลงค่าคํารามออกมาอย่างกะทันหัน
คราวนี้ ไม่หรูเฟยสะกิดต่อมความโกรธของเขาเข้าให้แล้ว ต่อมความโกรธของท่านเซียว ก็คือเรื่องเก่าเมื่อห้าปีก่อนที่ ไม่มีใครกล้าเอ่ยถึงขึ้นมาใหม่อีกครั้ง !
ห้าปีก่อน เขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่อเมริกา เรื่องนี้ไม่ ให้ใครรู้มาโดยตลอด แม้แต่คนของบ้านตระกูลหลงก็ไม่รู้
ที่บังเอิญก็คือ ตอนนั้นโม่หรูเฟยที่ไม่ได้มีชื่อเสียงกำลังเที่ยว พักผ่อนอยู่ที่อเมริกา ช่วยชีวิตเขาเอาไว้พอดี นำเขาส่งไปที่ โรงพยาบาล เขาสลบไปสามวันสามคืน ตอนที่ฟื้นขึ้นมาเธอนั่ง อยู่ที่หน้าเตียง มองดูตนเองด้วยน้ำตา
“ฉันรู้ดีแน่นอนว่าฉันกำลังพูดอะไรอยู่ พี่เซียว หลายปีมานี้ พี่เย็นชากับฉันมาโดยตลอดฉันดูออก พี่กำลังใช้ฉันทำให้ฉู่ลั่ วหานโกรธฉันก็ดูออก แต่ฉันเต็มใจถูกพี่หลอกใช้ เพราะว่าฉัน รักพี่ ! ”
นํ้าตาทําให้อายไลเนอร์เปียก ไหลเหนียวเคลือบด่าบน
ใบหน้าที่สวยงามของเธอ
“เวลาห้าปี พี่ต้องการฉันตอนไหน ฉันก็จะปรากฏออกมา พี่โกรธ พี่มีความสุข พี่ต้องการ พี่ไม่ต้องการ ฉันไม่เคยมีคำพูด ตำหนิต่อว่าแม้แต่น้อยมาก่อน พี่เซียว ทำไมสุดท้ายคนที่พึ่ เลือกไม่ใช่ฉัน?”
หัวคิ้วของหลงเซียวได้ขมวดเข้าหากันจนกลายเป็นรอยลึก ตรงกลางระหว่างคิ้ว
โม่หรูเฟยมีบุญคุณต่อเขา ดังนั้นหลังจากนั้นเขาจึงออกค่าใช้ จ่าย ปูทางช่วยเธอขึ้นไปบนบัลลังก์ราชินีที่ได้รับการรับชมมาก ที่สุดในวงการบันเทิงทีละก้าวๆ
แต่เขาหลงเซียวไม่มีทางเกิดความรู้สึกต่อผู้หญิงคนหนึ่ง เพราะเรื่องแบบนี้
หลังจากนั้น เขาถึงขั้นไม่เคยติดต่อเธออีก ที่เกี่ยวข้องกัน เพียงอย่างเดียวก็มีเพียงแค่การไปมาหาสู่กันเล็กน้อยในการ ทํางานเท่านั้น คำขอบคุณของเธอ เขาพยักหน้าง่ายๆ ไม่เคย ตอบกลับมาก่อน
การเชื้อเชิญและประจบเอาใจของเธอ เขาไม่เคยสนใจ
หากเป็นเพราะอยู่เป็นเพื่อนเขาหน้าเตียงผู้ป่วยแค่ไม่กี่วัน เขาก็หวั่นไหวถึงขั้นสู่ขอเธอเข้ามาล่ะก็ หึ ตลกมากเกินไป
แล้ว !
แต่โม่หรูเฟยดูเหมือนจะคิดถึงเรื่องนี้อยู่เสมอ ถึงขั้นคิดจะใช้ เรื่องนี้จับเขาเอาไว้ ให้เขารู้สึกละอายใจอย่างงั้นหรอ?
“คุณคิดว่า คุณช่วยชีวิตผม ผมก็ควรจะขอคุณแต่งงาน ให้คุณ กลายเป็นสะใภ้ใหญ่ของบ้านตระกูลหลง?” เขาเอ่ยถามอย่าง ไม่แยแส แต่จะว่ายังไง ห้าปีมานี้ ความดีที่ไม่หรูเฟยมีต่อเขาก็ ลบทิ้งไปไม่ได้
โม่หรูเฟยปล่อยให้น้ำตาไหลลงมา เดินไปยังด้านหน้าของ เขาทีละก้าวๆ ย่อตัวลงไปที่ข้างปลายเท้าของเขา สองมือกอด ขาของเขาเอาไว้เบาๆ “หรือว่ายังไม่พอหรอคะ? ฉันช่วยชีวิต อยู่เป็นเพื่อนพี่สามวันสามคืน รักพี่มาห้าปี เธอล่ะ? เธอเคยให้ อะไรกับพี่?”
เธอเคยให้อะไรกับเขา?
มองเพียงแค่แวบเดียวในตอนที่พบกันครั้งแรก เขาก็รู้ว่า ตนเองหวั่นไหวแล้ว
ความรักนี้มีเหตุผลด้วยหรอ?
“ผมไม่ได้รักคุณ”
เสียงของเขาเบาลงมา เผชิญหน้ากับความรักของโม่หรูเฟย เขาทำได้เพียงแค่นี้ ไม่รัก ก็คือไม่รัก
โม่หรูเฟยเช็ดน้ำตาให้ตัวเองมองใบหน้าของเขาชัดเจน “พี่ ยอมไม่เอาฉัน เพื่อที่จะเลือกผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ได้รักพี่เลย แม้แต่น้อย? ดันไปเลือกผู้หญิงตามซ่องโสเภณ ! ”
“เจี๊ยะ !
พี่เซียวยกมือฟาดไปบนใบหน้าของเธอ “ใครให้ความกล้ากับ
คุณ!
โม่หรูเฟยกุมใบหน้าเอาไว้ยิ้มขึ้นอย่างขมขื่น “พี่เซียว พี่น่า สงสารเหมือนกันกับฉัน ฉันรักพี่ พี่ไม่รักฉัน พี่รักเธอ เธอไม่รัก พี่ ฉันไม่ได้หัวใจของพี่ พี่ก็ไม่ได้หัวใจของเธอเช่นเดียวกัน”
ในขณะที่พูด เธอก็หัวเราะออกมาทั้งน้ำตา “ฮ่าๆๆ พี่เซียว ห้า ปีแล้ว ฉันเอาช่วงวัยรุ่นที่ดีที่สุดมอบให้กับพี่ทั้งหมด พี่จะทำ แบบนี้กับฉันจริงๆ หรอ? หากพี่สามารถใจร้ายตัดขาดเยื่อใย ขนาดนี้ได้จริงๆ ฉันเอาลูกออกได้ ต่อจากนี้ไปไม่รบกวนพี่อีก”
โม่หรูเฟยล้มลุกคลุกคลานขึ้นมาจากพื้น ออกจากห้องหนังสือไปโดยที่ไม่หันกลับมามอง
หลงเซียวนวดขมับด้วยความปวดหัว จนกระทั่งประตูห้อง หนังสือปิดลงก็ยังคงรักษาท่าทางนี้เอาไว้
บ้าจริง !
หากความรักสิ่งสิ่งนี้สามารถใช้ใครดีต่อใครมารับเอาไปได้ จริงๆ เธอฉู่ลั่วหานหนึ่งร้อยคนก็มาแทนโม่หรูเฟยคนเดียวไม่
ได้
แต่เขารักเธอ เงื่อนไขข้อนี้ก็เอ่ยถึงจุดสิ้นสุดของโม่หรูเฟย
ไปได้ตลอดกาล
ท่านเซียวก็เป็นคนที่มีหัวใจ เผชิญหน้ากับโม่หรูเฟย เขาจะ ไม่มีความเห็นใจสงสารแม้แต่น้อยได้ยังไงกัน
เธอถึงขั้นเสี่ยงตายพูดเรื่องเมื่อห้าปีก่อนออกมา เห็นได้ว่า
เธออดทนจนมาถึงขีดสุด
ภายในห้องนอน
โม่หรูเฟยเช็ดน้ำตาและสิ่งสกปรกบนใบหน้าออกอย่างละเอียด หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา
“พี่คะ ฉันทำตามวิธีการพูดของพี่แล้ว มีหรือไม่มีประโยชน์ กันแน่ เรื่องเมื่อห้าปีก่อนเป็นเขตต้องห้ามของเขา หากวัน นี้ฉันไม่ประสบความสำเร็จ เขาจะต้องเตะฉันออกจากบ้าน ตระกูลหลงไปตลอดกาลอย่างแน่นอน ฉันกลัวมาก…
“กลัวอะไร? เธอทำตามที่ฉันพูดไม่พลาดอย่างแน่นอน หลง เซียวคนประเภทนี้ปล่อยเธออาละวาดตามอำเภอใจ ก็แสดง ให้เห็นว่าเขาไม่ใช่คนที่ไร้ความรู้สึก เธอเอาบุญคุณที่ช่วยชีวิต กับชีวิตของลูกมาพนัน เขายังไม่ประทับใจ? คืนนี้ เธอก็รอเขา เข้าประตูมาหาเธอก็แล้วกัน”
“ขอบคุณค่ะพี่ ! พี่มีวิธีจริงๆ ดีที่ฉันเอาเรื่องเมื่อห้าปีก่อนบอก กับพี่แล้ว”
“แต่ว่าโม่หรูเฟย ทำไมเขาต้องปิดบังเรื่องเมื่อห้าปีก่อน แม้แต่ในบ้านก็ยังไม่รู้?
“อันนี้ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ว่าตอนนั้นเขาบาดเจ็บหนัก มากจริงๆ เกือบจะตายบนเตียงผ่าตัด ที่เขาบาดเจ็บเป็นถึง หัวใจ…
“ได้ งั้นก็ไม่ถาม จำไว้ เรื่องนี้พูดได้แค่ครั้งเดียว ต่อไปจะและยังไม่ได้รักเธอต้องยังทำดีกับเขาต่อไป ให้เขาซาบซึ้ง จากเธอไม่ได้ ขอเพียงแค่เธอขึ้นไปบนตำแหน่งสะใภ้ ใหญ่ของบ้านตระกูลหลง ต่อให้ต่อไปหย่าขาด มูลค่าตัวเธอก็ เพิ่มสูงขึ้นเป็นร้อยเท่า รู้หรือเปล่า?
ในเวลานี้ ประตูห้องนอนก็ถูกเคาะเบาๆ ที่หนึ่ง !
จะเข้ามาแล้ว ฉันไม่พูดแล้ว!
วางสายโทรศัพท์ลง ไม่หรูเฟยรีบปรับสีหน้าให้เป็นโหมด
เศร้าในวันที่เปิดประตูอย่างเชื่องช้า “พี่เซียว…
ม” เป็นการตอบกลับที่นั่งมาก
“ต่อไปห้ามเอาเรื่องลูกมาล้อเล่น
ใบหน้าของโมหรูเฟยปรากฏความดีใจเป็นอย่างยิ่ง “อื้อ ฉันเชื่อฟังพี่เซียวค่ะ พี่เซียวเตียงหลังนี้ใหญ่มาก ฉันนอน ด้านเดียวก็พอแล้ว ไม่อย่างงั้นพี่นอนที่นี่สิคะ? ฉันจะไม่รบกวน
สายคาที่เหม่อลอย การเหนี่ยวรั้งที่พัวพันลึกซึ้ง
เขามองไปที่เคียงใหญ่แวบหนึ่ง ตำแหน่งที่เธอนอนในตอน นี้ เคยเป็นของลัวทาน บนตู้ก่อนหน้านี้วางหนังสือทางการ แพทย์เอาไว้สองสามเล่ม แต่ตอนนี้ที่วางคือรูปภาพของเธอ
ในเวลานี้ ณ ห้องหนังสือ
ลั่วหานวิจัยเครื่องปริ้นไปมาต่อ บ้าจริง เครื่องปริ้นนี้ใช้ยังไง
กันแน่นะ?
“หลิงหลิง คุณชายล่ะ?”
เอกสารสำคัญมาก เธออยากปริ้นออกมาสะดวกในการจด บันทึก กลับไม่เห็นเงาของหลงเซียว
หลิงหลิงกัดริมฝีปากเล็กน้อย “คุณชาย…เมื่อสักครู่นี้ไปห้อง
นอนของชั้นสองค่ะ”
ฉู่ลั่วหานมองไปทางห้องนอนของชั้นสอง แฟลชไดรฟ์ที่ถูกในมือแทบจะถูกเธอหักออก
เธอสูดหายใจเข้าเต็มปอด แล้วพยักศีรษะ “อืม”
ที่เธอคิดไม่ผิด หลงเซียวผู้ชายแบบนี้ก็พ่ายแพ้ให้กับหญิง สาววัยละอ่อนอย่างโม่หรูเฟยได้เช่นเดียวกัน
วันถัดมา
หลังจากที่ฉู่ลั่วหานลุกขึ้นจากเตียง อยู่ในห้องโถงใหญ่ก็ มองเห็นหลงเซียวลงมาจากชั้นสอง เขาสวมกางเกงลำลองขา ยาวสีครีม ด้านบนสวมเสื้อเชิ้ตลำลองสีควันบุหรี่ แขนเสื้อดึง ขึ้นมาจนถึงบริเวณข้อพับแขน ความสูงสง่ามีราคาที่อยู่ทั่วทั้ง ร่างกายโชติช่วงชัชวาล
เธอยืนอยู่ที่ชั้นล่าง ก็ต้องเงยศีรษะมองเขาเป็นธรรมดา การ ปรากฏตัวของผู้ชายคนนี้ ราวกับน้ำท่วมที่ม้วนกลิ้งเข้ามา กวาดความอ่อนนุ่มที่อยู่เต็มหัวใจของเธอไป
ช่างมีออร่า ช่างมีรสชาติ เธอละสายตาไปไม่ได้
เธอร้อนรนเคลื่อนย้ายฝีก้าว
คุณชาย อาหารเช้าเตรียมเสร็จแล้ว รับประทานตอนนี้หรือ
เปล่าคะ?”
สายตาที่เหลือของเขามองเห็นฉ่ลั่วหาน “รอคุณโม่ลงมา”
“ค่ะ คุณชาย”
ฉู่ลั่วหานหยิบกระเป๋าขึ้นมาเตรียมออกจากบ้าน “หลิงหลิง ฉันไม่ทานข้าวที่บ้านแล้ว
“วันนี้คือสุดสัปดาห์ รีบร้อนออกจากบ้านขนาดนี้ คุณจะทำ
อะไร?”
สุดสัปดาห์?
เธอลืมเลย !
“โอทีค่ะ”
“ปฏิเสธออกไป ต่อไปทุกการทำโอทีในช่วงสุดสัปดาห์
ปฏิเสธออกไปให้หมด”
ฉู่ลั่วหานบิดฝีเท้าหันมาทางเขา “นี่คืองานของฉัน
จุดประสงค์ในการทำงานของคุณคืออะไร? เอาการช่วยชีวิต คนใกล้ตายช่วยเหลือผู้บาดเจ็บมาขอไปที่กับผมน้อยๆ หน่อย ทำงานไม่ใช่ว่าเพื่อหาเงิน? แต่งเข้าบ้านตระกูลหลง ผม ต้องการให้คุณปรากฏตัวในวงสังคมหาเงินเล็กๆ น้อยๆ นี่?”
ปรากฏตัวในวงสังคม
ท่านเขียวยังโกรธไม่หาย ความโกรธที่เมื่อวานเห็นเธอกับถัง จิ้นเหยียนอยู่ด้วยกันยั่วยุออกมา !
“คุณชายใหญ่หลง คุณกำลังจะเปลี่ยนกลายเป็นลูกเขยของ คนอื่นแล้ว มีความจําเป็นอะไรจะต้องข่มเพื่อแสดงว่าตนเหนือ กว่าขนาดนี้ ก?”
ขายาวของเขาก้าวผ่านแจกันใหญ่ สามก้าวมาถึงด้านหน้า ของเธอ โน้มตัวลง ขมวดคิ้วขึ้น “ผมเคยบอกแล้วว่า ผู้หญิงที่ อยู่บนทะเบียนสมรสของผมหลงเซียว สามารถเป็นได้แค่คุณ เท่านั้น
เจ็บจนราวกับดบหน้าจริงๆ เธอ?
ลงจากบนตัวของเธอ ค่อยปีนขึ้นไปบนเตียงของเธอ?
“หากไม่ใช่เพราะรัก หนังสือรับรองใบนี้ ไม่เอาก็ดีเหมือนกัน”
คุณรู้ได้ยังไงว่าไม่ใช่?
เพราะว่ารักหรอ? ทำไมเธอถึงดูไม่ออก
“คนที่อยู่ด้านบนท่านนั้น คุณจะจัดการยังไงล่ะคะ? ท่านเซียว คงจะไม่ได้ค่ำคืนแห่งความรักเมื่อคืนเพิ่งจะผ่านไป ถือกางเกง ขึ้นมาก็ตีหน้าไม่รู้จักแล้วหรอกมั้งคะ?”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
