ตอนที่ 7 ของของท่านเซียว เป็นของเขาตลอดชีวิต
บ้านตระกูลหลงขนาดใหญ่ที่หรูหราอลังการ จู่ๆก็เงียบลง ในทันที ตามเสียงของหลงเซียว ทั้งสามคนมีปฏิกิริยาที่ แตกต่างกัน
คู่ลั่วหานรู้สึกเหมือนว่าถูกหลงเซียวตบเข้ากลางหน้าหนึ่ง ฉาก การตบในครั้งนี้ ทำให้เธอตื่น
เธอควรรู้ตัวตั้งแต่เมื่อสามปีที่แล้ว ตนเองไม่ใช่ส่วนหนึ่ง ของตระกูลหลง เพียงแต่บอกกับตนเองอยู่ตลอด ทุกอย่าง จะต้องดีขึ้น
ดูจากวันนี้แล้ว ความหวังและการคิดไปเองทั้งหมดนั้น ล้วนไม่จำเป็นแล้ว
หย่า
ความคิดนี้โผล่ขึ้นมาในหัวของเธอ วินาทีนี้จู่ลั่วหาน
ตัดสินใจแล้ว เธอจะหย่า !
“หนูขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”
ฉู่ลั่วหานดันเก้าอี้ออกแล้วเดินออกจากโต๊ะอาหาร จน กระทั่งร่างของเธอเดินเลี้ยวเข้าไปยังห้องน้ำ จึงพ่นความ เก็บกดนี้ออกมา
หัวใจ เจ็บปวดเหลือเกิน
เปิดก็อกน้ำ จู่ลั่วหานมองดูใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยเครื่อง สำอางในกระจก ขณะที่น้ำกำลังไหลผ่านมือไปนั้น ใบหน้า ที่สะสวยของหญิงสาว ในเวลานี้เปื้อนไปด้วยความซีดขาว เส้นเลือดแดงบนดวงตาเห็นชัดเจน ขณะที่น้ำตากำลังจะ ไหลออกมานั้น จู่ลั่วหานเงยหน้าขึ้นเพื่อให้ของเหลวไหล กลับไป
ร้องไห้ให้กับหลงเซียว? โง่หรือเปล่า?
แต่กลับไม่รู้เลย การทำตัวเป็นเข้มแข็งของเธอนั้น อยู่ใน สายตาของหลงจื้อทั้งหมด
“พี่สะใภ้ครับ พี่รู้จักการเห็นคุณค่าของทรัพยากรน้ำหรอ ครับ?”
ฉู่ลั่วหานนิ่งค้าง เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง บนกระจกมีใบหน้าอีก คนเพิ่มเข้ามา ดวงตาทั้งสี่ข้างมองสบตากัน จู่ลั่วหานพึ่ง รู้ตัวว่าตนเองมาเข้าห้องน้ำเป็นเวลานานเกินไปแล้ว
ปิดก็อกน้ำ หยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาเช็ดหยกน้ำบนมือ “ตระกูลหลงที่มีธุรกิจขนาดใหญ่ สนใจกับน้ำล้างมือแค่นี้ ด้วยหรอ?”
หลงจื้อยืนพิงกำแพง งอขาข้างหนึ่ง งอไหล่มองดูฉู่ลั่วหา น “พี่สะใภ้ครับ คนยิ่งรวยก็ยิ่งงก เขาว่ากันแบบนี้ไม่ใช่หรอ ครับ ! ”
คู่ลั่วหานไม่มีอารมณ์มาพูดหยอกล้อกับลูกคนรวย หมุน ตัวเดินผ่านหลงจื้อ หัวเข่าของเขาบังทางเดินเอาไว้พอดิบ พอดี ฉู่ลั่วหานไม่สามารถเดินผ่านไปได้ใส่เดรสเอาไว้จึง ไม่สะดวกที่จะยกเท้าขึ้นข้าม ทำได้เพียงมองบนให้เขา “คนรวยไม่เพียงแต่ขี้งก แต่ยังชอบขวางทาง?”
หลงจื้อหรี่ตาลงยิ้มแล้วมองเธอที่กำลังโมโห ยังคงรักษา ความกวนประสาทเอาไว้ “พี่สะใภ้ครับ พี่ตลกจังเลยนะครับ พี่สะใภ้สวยขนาดนี้ และยังเป็นหมอที่มีชื่อเสียงอีก เกิดมา ในครอบครัวที่ดี แต่ทำไมพี่ใหญ่ถึงไม่ใส่ใจพี่เลย?”
เขาไม่พูดยังดี พอหลงจื้อพูดแบบนี้ คู่ลั่วหานก็ยิ่งอารมณ์ ร้อนจนไม่สามารถควบคุมได้ ถลึงตามองดูเขา “คุณชาย สองหลงคะ ฉันกับพี่ชายคุณจะเป็นยังไงก็เป็นเรื่องของเรา สองคนสามีภรรยา ไม่เกี่ยวกับคุณ หลบไป”
หลงจื้อจงใจแกล้ง “พี่สะใภ้ ในเมื่อพี่อยู่กับพี่ใหญ่แล้ว รู้สึกไม่มีความสุข อันที่จริงพี่ก็สามารถคิดเรื่องหย่าได้ ถึง แม้ว่าจะไม่สามารถแบ่งสมบัติครึ่งหนึ่งของพี่ใหญ่ได้ แต่ อย่างน้อยก็ได้ค่าเลี้ยงดูไม่ใช่น้อยๆ”
เผชิญหน้ากับคำพูดตรงๆและหยอกเย้าแบบนั้น คู่ลั่วหาน หรี่ตาลง กัดฟันขาวสะอาดดังกรอด “ฉันบอกว่า หลบไป !”
ความโมโหของเธอทำให้หลงจื้อยิ่งรู้สึกอยากจะแกล้ง ใบหน้าหล่อเหลานั้นยิ้ม แขนผอมเรียวยาวกั้นอยู่ตรงทาง ด้าน มือหนากดผนังตรงหน้าเอาไว้ ใช้หัวเข่าและแขนของ ตนกักขัง ทำให้ตัวของจู่ลั่วหานอยู่ในพันธการด้านใน !
“พี่สะใภ้ครับ พี่ว่า ถ้าพี่ใหญ่เห็นพวกเรากำลังทำแบบนี้ จะรีบหย่าเลยรึเปล่าครับ?”
ดวงตากลมตาของคู่ลั่วหานเบิกกว้าง กำหมัดแน่น ความ โมโหแปรเปลี่ยนเป็นการแสยะยิ้ม แววตาเย็นชานั้นเต็มไป ด้วยความเย้ยหยัน “น้องสามี ถ้านายถูกพี่ใหญ่ของนาย เห็นว่ากำลังลามปามกับภรรยาของเขา นายว่า เขาจะใช้ปืน เป่าหัวนายทันทีเลยไหม?”
หลงจื้อเบะ ปาก วางแขนลง “เมื่อกี้ยังบอกว่าพี่เป็นคนตลก ตอนนี้กลับจริงจังขึ้นมา ไม่มีสนุกเลย”
“คุณชายรองอยากจะสนุก ดูท่าว่าจะหาผิดคนแล้วค่ะ”
หลงจื่อ ยิ้ม “พี่สะใภ้ พี่คงไม่ได้ยังคงโกรธผมใช่ไหม? เรื่องเมื่อตอนกลางวันผมไม่รู้จริงๆว่าพี่เป็นใคร”
ฉูลรั่วหานขีคร้านที่จะสนใจเขา “ห์ ! เรื่องเมื่อตอนกลางวัน อะไร? ลืมแล้ว”
“ครับๆๆ พี่สะใภ้เป็นคนสูงส่งจึงมักจะขี้ลืม ดีเหมือนกัน ดี เหมือนกัน”
“พี่สะใภ้ครับ พี่ว่า ถ้าพี่ใหญ่เห็นพวกเรากำลังทำแบบนี้ จะรีบหย่าเลยรึเปล่าครับ?”
ดวงตากลมตาของคู่ลั่วหานเบิกกว้าง กำหมัดแน่น ความ โมโหแปรเปลี่ยนเป็นการแสยะยิ้ม แววตาเย็นชานั้นเต็มไป ด้วยความเย้ยหยัน “น้องสามี ถ้านายถูกพี่ใหญ่ของนาย เห็นว่ากำลังลามปามกับภรรยาของเขา นายว่า เขาจะใช้ปืน เป่าหัวนายทันทีเลยไหม?”
หลงจื้อเบะ ปาก วางแขนลง “เมื่อกี้ยังบอกว่าพี่เป็นคนตลก ตอนนี้กลับจริงจังขึ้นมา ไม่มีสนุกเลย”
“คุณชายรองอยากจะสนุก ดูท่าว่าจะหาผิดคนแล้วค่ะ”
หลงจื่อ ยิ้ม “พี่สะใภ้ พี่คงไม่ได้ยังคงโกรธผมใช่ไหม? เรื่องเมื่อตอนกลางวันผมไม่รู้จริงๆว่าพี่เป็นใคร”
ฉูลรั่วหานขีคร้านที่จะสนใจเขา “ห์ ! เรื่องเมื่อตอนกลางวัน อะไร? ลืมแล้ว”
“ครับๆๆ พี่สะใภ้เป็นคนสูงส่งจึงมักจะขี้ลืม ดีเหมือนกัน ดี เหมือนกัน”
คลายมือ หลงจื้อลดเท้าและแขนที่ขวางเอาไว้ ฉู่ลั่วหาน จับเดรสแล้วก้าวเท้าเดินออกไป
หลงจื่อมองจนลู่ลั่วหานเดินออกไปจากนั้นหันไปมอง ตนเองในกระจก กระตุกมุมปากคลายยิ้มเล็กน้อย น่า สนใจ น่าสนใจมาก !
ดูท่าการกลับประเทศในครั้งนี้ ไม่ได้กลับมาเสียเที่ยว
ในที่สุดการกินเลี้ยงในครอบครัวที่สุดแสนจะ
กระอักกระอ่วนก็จบลง
ฉู่ลั่วหานและหลงเชียวเองก็ไม่ได้สวีทหวานเหมือนตอน ที่มา ทั้งสองคนออกไปจากบ้านตระกูลหลง เวลานี้ด้าน นอกหนาวเหมือนน้ำเย็นในยามค่ำคืน คู่ลั่วหานยกมือขึ้น กอดตนเอง ลูบแขนหลายครั้งเพื่อเพิ่มความอบอุ่น
คนขับรถเปิดประตู จู่ลั่วหานมองดูหลงเซียว เขาไม่ได้มี ปฏิกิริยาตอบกลับใดๆ จู่ลั่วหานหัวเราะแห้ง “ยังไงก็ไม่ใช่ ทางผ่าน คุณไปก่อนเถอะ”
เสียงทุ้มต่ำสุดเซ็กซี่ของหลงเซียวดังขึ้นผ่านสายลมยามค่ำคืน “ขึ้นรถ”
ลั่วหานยิ้มเล็กน้อย “กินข้าวเสร็จแล้ว ไม่จำเป็นต้อง แสดงละครหรอกค่ะ ท่านเซียว”
ทุกครั้งที่เธอพูดคำว่าท่านเซียวสองพยางค์นี้ หลงเซียว อยากจะกดเธอเอาไว้ ฉีกเธอจากด้านในมาด้านนอกเป็น ชั้นๆ ! ผู้หญิงที่ไม่รู้จักดีเลว !
หลงเซียวจ้องมองไปที่เธอ นัยน์ตาสีนิลมองลึกลงไป
อย่างเหลืออด
“ขึ้นรถ อย่าให้ผมต้องพูดเป็นรอบที่สาม”
ร่างของทั้งสองคนอยู่ห่างกันเพียงแค่ประตูรถ ร่างสูง ของหลงเซียวเหมือนเทพราตรี จู่ลั่วหานรู้สึกว่าถ้าเธอยัง คงดึงดันไม่ยอมขึ้นรถนั้น หลงเซียวคงใช้วิธีรุนแรงกับเธอ ชาตรีไม่ยอมเสียเปรียบ หมอไม่ได้โง่ขนาดนั้น
“ค่ะ”
ก้มหัวลงจู่ลั่วหานเข้าไปนั่งตรงเบาะหลัง ความอบอุ่นในรถทำให้ร่างกายที่หนาวเย็นของเธอ ค่อยๆกลับมา
อบอุ่น
หลงเซียวเดินไปอีกด้าน และนั่งลงตรงเบาะหลังเช่น
เดียวกัน
ระยะห่างของทั้งสองคนใกล้เข้ามา นั่งใกล้กันมากกว่า เดิมเมื่อเทียบกับตอนกินข้าว ในความมืด จู่ลั่วหานได้ยิน เสียงหัวใจตนเองเต้นแรงอย่างชัดเจน กลิ่นเตกีล่าบนตัว เขาทำให้ฮอร์โมนในร่างกายของจู่ลั่วหานพลุ่งพล่าน ระยะ เวลาสั้นๆเพียงไม่กี่นาทีทำให้จู่ลั่วหานเสียการควบคุม
สมควรตาย ! ทำไมเธอถึงไม่สามารถห้ามตนเองจากหลง
เซียวได้เลย
“ไปรีสอร์ทหยีจิ่ง”
อะไรนะ?
รีสอร์ทหยีจิ่ง? ไปที่นั่นทำไม?
บ้านหลังหนึ่งในรีสอร์ทหยีจิ่ง เป็นเรือนหอของพวกเขาสองคน แต่ว่าแทบจะไม่ได้อยู่
บ้านว่างมานานเกือบจะสามปีแล้ว เดาว่าคงมีฝุ่นเกาะเป็น ชั้นๆ
คู่ลั่วหานพูดขึ้นด้วยความเย็นชา “บ้านตรงรีสอร์ทหยีจึง คงขึ้นราแล้วมั้งคะ? ? ท่านเซียวอยู่ๆก็คิดอะไรขึ้นมาคะ?”
ขายาวของหลงเซียวไขว่ห้าง นอนพิงอยู่ตรงเบาะ เขา กำลังหลับตาเพื่อพักผ่อนสายตา ท่านเซียวพูดด้วยเสียง ทุ้มต่ำเคล้าความเกียจคร้าน “กลับบ้าน”
สองพยางค์ คล้ายกับฟ้าผ่าลงมาตรงกลางใจของฉลั่วหา น เมื่อกี้เขาบอกว่ากลับบ้าน? ในใจของหลงเชียวเห็นที่นั่น เป็นบ้านมาโดยตลอด?
ทันใดนั้นเอง ความรู้สึกดีใจก็พลุ่งพล่านขึ้นมา การถูก ทำให้ขายหน้าที่เกิดขึ้นบนโต๊ะอาหาร จู่ลั่วหานรู้สึกตื้นตัน ใจขึ้นมา
หลงเชียวแคร์มากขนาดนี้เลยหรอ?
มือขยับถูกันไปมา จู่ลั่วหานลอบมองไปที่ผู้ชายข้างๆ เขา หลับตาเอาไว้ริมฝีปากปิดเอาไว้ มือสะอาดกำลังกอดอก แลดูสง่างาม
รถจอดลงตรงหน้าประตูบ้านแห่งหนึ่ง บ้านตอนกลางคืน เวลาห้าทุ่มนั้นเงียบสงัด พระจันทร์และโคมไฟข้างทาง ทำให้บ้านสไตล์ยุโรปนี้ส่องสว่าง ดอกไม้ใบหญ้าในสวน โบกพัดเป็นการต้อนรับ ดูไม่เหมือนต้นไม้ใบหญ้าที่ไม่มีคน ดูแลแม้แต่น้อย
ทั้งสองคนเดินลงจากรถ ยืนอยู่ตรงหน้าประตู หลงเซียว พูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “ไม่ต้องเสแสร้งแล้ว”
ฉู่ลั่วหานขมวดคิ้ว “ฉันเสแสร้งอะไรคะ?
แปลกจริงๆ
หลงเซียวกดรหัส ใช้สองมือเปิดประตูเหล็กเบาๆ โดยที่ เขาไม่หันหน้ากลับมา “ตอนนั้นทำทุกวิธีทางเพื่อที่จะได้ แต่งงานเข้ามาในตระกูลหลง ตอนนี้มาแสรังทำตัวสูงส่งกับ ผมทำไม”
ูลรั่วหานใส่รองเท้าส้นสูงทำให้ดูเก้เก้กังกัง อีกทั้งไม่ได้ มาที่นี่นาน บนพื้นเต็มไปด้วยก้อนหินทรงไข่หงส์เล็กๆ ต่อ ให้เดินเร็วกว่านี้ก็ช้ากว่าหลงเซียวหลายเมตร “คุณหลง เซียว คุณอย่ามาใส่ร้ายป้ายสีกัน ! ฉันอยากแต่งงานเพื่อที่ จะเข้ามาตระกูลหลง? หึหึ ฉันอยากจะ..”
ฉันอยากจะแต่งงานกับคุณก็เท่านั้น ! ไม่ได้เกี่ยวข้องกับ ตระกูลหลง !
เพียงแต่แค่แลบลิ้นออกไปนั้น จู่ๆจู่ลั่วหานก็หยุดพูด
หลงเซียวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “อยากอะไร? ไม่ได้แค่ อยากเข้ามาในตระกูลหลงใช่ไหม แต่ยังอยากจะครอง ตำแหน่งคุณผู้หญิงใหญ่ของตระกูลหลง อีกทั้งยิ่งอยากที่ จะแบ่งสมบัติด้วย ใช่ไหม?”
คอของคู่ลั่วหานเกร็ง คุณมันบ้าที่สุด !
“ใช่ค่ะ ! สิ่งที่คุณพูดไม่ผิด ! ฉันคิดแบบนั้น ! ” ในเมื่อ แก้วมันร้าวแล้วก็ปล่อยให้มันแตกไปเลย ยังไงเธอก็ตัดสิน ใจจะหย่า จะเป็นคนยังไงต่อหน้าหลงเซียว ก็ช่างมัน
หลงเซียวกวาดตามองมาที่เธอด้วยสายตาเย็นชา ริม ฝีปากบางของเขาพูดขึ้นด้วยน้ำความเยือกเย็น “ในที่สุดก็ ยอมรับ”
ฉู่ลั่วหานเม้มปากแน่น ปากสีแดงอมส้มถูกเธอเม้มกัดจน ขาวซีด ขาดหน้าขึ้น ฉู่ลั่วหานเผชิญหน้ามองไปยังหลง เซียวอย่างไม่เกรงกลัว “ในเมื่อท่านเซียวรู้ทุกอย่างแล้ว เราก็มาเปิดอกคุยกันเถอะค่ะ”
หลงเซียวหัวเราะในลำคอ ปากบางขยับขึ้นสามสิบองศา “เตรียมที่จะเสนอเงื่อนไขแล้วหรอ?”
ฉู่ลั่วหานเดินสาวเท้าไปด้านหน้า สันแหลมของรองเท้า ส้นสูงกระทบกับก้อนหินไข่หงส์ “ในเมื่อท่านเชียวอดรน ทนไม่ไหว ฉันจะช่วยสงเคราะห์ให้ค่ะ เรื่องที่เกิดขึ้นในวัน นี้ ฉันเองก็ไม่อยากจะแสดงละครอีกครั้ง พ่อแม่ของคุณไม่ ชอบฉัน รังเกียจที่ฉันไม่สามารถมีลูกให้ตระกูลหลงได้ ก็ จริงค่ะ เรื่องแบบนี้ลำพังแค่ฉันเพียงคนเดียวไม่มีปัญญา ทำได้หรอกค่ะ”
เวลาที่ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันนับครั้งได้ เธอจะท้องได้ยัง
ไง? แล้วจะคลอดลูกได้ยังไง? !
พูดไปได้ครึ่งหนึ่ง ฉู่ลั่วหานกระชับเดรสขึ้นเพื่อที่จะขึ้น บันได คุณชอบโม่หรูเฟยใช่ไหมคะ? ฉันจะสงเคราะห์พวก คุณเอง พวกคุณก็คงอยู่ด้วยกันไม่น้อยครั้งใช่ไหม? แต่โม่ หรูเฟยกลับไม่ท้องสักที หึๆ คุมได้ดีเหมือนกันหนิคะ แต่ ว่า หลังจากนี้ไม่ต้องแล้วค่ะ พวกคุณอยากจะทำอะไรก็ทำ ท้องได้ก็ยิ่งดีไม่ใช่หรอคะ? เธอจะได้แต่งงานเข้าตระกูล หลงอย่างมีหน้ามีตา”
หลงเซียวเชยคางของฉู่ลั่วหานขึ้น แทบจะหักกระดูกของ เธอ มองลึกเข้าไปในตาของเธอราวกับเทพเจ้าแห่งความ ตาย “คุณพูดว่าอะไรนะ ! ”
ผู้หญิงคนนี้กำลังจะขอหย่า? เธอกล้าขนาดนี้ ? !
ลั่วหานรู้สึกเจ็บตรงคาง จึงพูดขึ้น “คุณหลงเชียว คุณ เห็นฉันเป็นอะไร? สาวรับใช้ที่สามารถเรียกใช้ไปมาได้ตาม อำเภอใจหรอคะ?”
ปากร้ายเหมือนเสือของหลงเซียว พ่นสุนัขออกมา “คุณ คู่ควรที่จะเป็นคนรับใช้ของผมหรอ?”
ลั่วหานทนเก็บความเจ็บปวดเอาไว้ คลายยิ้ม ด้วยความ เย้ยหยัน “แล้วคุณคู่ควรที่จะเป็นเจ้านายของฉันหรอคะ?”
หลงเซียวขยับตัวเข้ามาใกล้หน้าของเธอ ลมหายใจของ ทั้งสอง รินรดกัน “คู่ควรหรือไม่นั้น คุณก็รู้มานานแล้วไม่ใช่ หรอ?”
คุณหลงเซียว คุณมาคนสารเลว !
“ปล่อยมือฉัน ! ”
“ตั้งแต่วันที่คุณแต่งงานกับผมก็ควรจะรู้ของๆหลงเชียว ไม่มีวันเปลี่ยนเจ้านายไปชั่วชีวิต ! “
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
