ตอนที่ 440 คุณนายหลง เราสองคนไปเที่ยวกัน

ตอนที่ 440 คุณนายหลง เราสองคนไปเที่ยวกัน

นานๆ เมืองเจียงเฉิงจะอากาศแจ่มใสติดต่อกันหลายวัน แสง อาทิตย์ส่องจ้า พลอยทำให้ผู้คนอารมณ์ดีขึ้นไปด้วย

เพราะงั้น เขาที่ไม่ต้องเครียดกับงาน ส่วนเธอก็ไม่มีคนไข้และ การผ่าตัดมารัดตัว ช่างเป็นวันที่สบายตัวจริงๆ

หลงเซียวยังคงตื่นเช้าออกไปทำงาน ช่วงบ่ายพอถึงเวลาเลิก งานก็กลับบ้านตรงเวลาเช่นทุกวัน ตลอดสามวันที่ผ่านมา ทันที ที่เลิกงานกลับมาถึงโรงแรมก็พาลั่วหานออกไปหาของอร่อยๆ กินไม่ซ้ำ ไม่ก็ไปดูการแสดงดนตรีสด หรือดูหนัง

ส่วนลั่วหานจะเข้าโรงพยาบาลไปเยี่ยมเป่ยเป่ยบ้าง พอว่าง แล้วก็จะออกไปเดินเล่นชมวิวรอบๆเมืองเจียงเฉิง

เวลาในแต่ละวันผ่านไปอย่างเรียบง่าย พระอาทิตย์ขึ้นออก ไปทํางาน ตะวันตกดินก็กลับมาพักผ่อน ทั้งคู่ได้ใช้ชีวิตเหมือน อย่างคู่สองสามีภรรยาทั่วไป ถึงขนาดที่ว่ามีอารมณ์ไปนั่งกิน ชาบูด้วยกันมาแล้วครั้งนึง

แต่ภายใต้ชีวิตที่แสนสงบสุข กลับเหมือนรอเวลาที่ระเบิดจะ

ปะทุ

ในช่วงเช้าของวันที่สี่ ลั่วหานไปตรวจร่างกายหลังผ่าตัดให้เป่ยเปียที่โรงพยาบาลเป็นครั้งสุดท้าย หลงเซียวหยุดงานพัก

ผ่อนอยู่ที่โรงแรม ด้วยเหตุผลคือวันนี้ขี้เกียจ

อย่างนี้แหละนะ คนเป็นเจ้านาย วันไหนเกิดไม่อยากทำงานก็ แอบอู้ซะดื้อๆ

หลังจากลั่วหานออกจากโรงแรมไปแล้ว หลงเซียวโทรหาตง

หมิง

จี้ตงหมิงกำลังจัดการปัญหาของแผนกบัญชีจนหัวหมุน รวม ถึงเตรียมการประชุมของหลงจื่อที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้นในไม่ช้า แต่เมื่อเห็นเบอร์โทรของเจ้านาย จี้ตงหมิงก็หยุดงานทุกอย่าง

“เจ้านาย เชิญสั่งงานมาได้เลยครับ” จี้ตงหมิงถือเอกสารกอง โตให้มั่น อะไรที่เรียกว่าว่ายุ่งจนไม่ได้หายใจ อะไรที่เรียกว่า ยุ่งจนโลกทั้งใบวุ่นวาย ภาพที่อยู่ตรงหน้าตอบได้อย่างดี

หลงเซียวนั่งอยู่ตรงระเบียงในห้องชั้นสูงสุดของโรงแรม “เรื่องที่ฉันให้ไปทํา เรียบร้อยหรือยัง?”

จี้ตงหมิงใช้เวลานึกเล็กน้อยว่าช่วงนี้เจ้านายใช้ให้เขาไป ทําอะไรบ้าง ก่อนจะพยักหน้าน้อยๆแล้วตอบ “ครับ เกือบจะ เรียบร้อยดีแล้ว ยังเหลือเก็บงานที่เมืองหลวงอีกนิดหน่อย ครับ”
หลงเชียวจิบชาอ่อนๆสบายอารมณ์ หลายวันมานี้เขาค้นพบ ว่าซาอ่อนๆหรือชาเขียวดื่มสบายคอกว่ากาแฟเข้มๆเยอะเลย “ไม่รีบ ที่ฉันจะถามไม่ใช่เรื่องนี้หรอก พาสปอร์ตกับวีซ่าท่ เสร็จหรือยัง?”

จี้ตงหมิงหลงเข้าใจว่าเขาจะถามเรื่องงาน แต่พอไม่ใช่เขา จึงถอนหายใจโล่งอก “ด่านตรวจคนเข้าเมืองโทรมาแจ้งว่า จัดการเรื่องให้เรียบร้อยแล้วครับ เพิ่งดำเนินเรื่องเสร็จวันนี้เอง แต่เพราะเจ้านายทำเรื่องหลายประเทศ…ผมเลยยังไม่คิดว่า จะต้องไปเอา เจ้านายรีบใช้ไหมครับ?”

หลงเซียวเม้มปากลิ้มรสชา คิ้วหนาคลายออกสบายๆยักขึ้น ข้างนึงโดยไม่ตั้งใจ แสดงให้เห็นว่าชายหนุ่มอารมณ์ดีไม่น้อย “ใช่ ฉันต้องการเดี๋ยวนี้ ไม่ต้องส่งพัสดุมา ให้คนนั่งเครื่องรอบ บินที่เร็วที่สุดเอามาให้ฉันที่โรงแรม ก่อนห้าโมงเย็นวันนี้ฉัน ต้องได้ครบทั้งหมด”

จี้ตงหมิงกลัดกลุ้ม เขาถามขึ้นไม่เข้าใจ “เจ้านายครับ ช่วงนี้ คุณมีทำงานนอกสถานที่หรอครับ? ไหนจะวีซ่าของคุณนาย หญิง…”

“ไม่ใช่งานนอกสถานที่ แต่เป็นพักร้อน” หลงเซียวตอบไปที ท่าทางของชายหนุ่มผ่อนคลาย ประหนึ่งกำลังนอนอาบแดด อยู่มัลดีฟก็ไม่ปาน

จี้ตงหมิงพูดไม่ออก มือของเขาเริ่มสั่นเบาๆ กองเอกสารในมือ ค่อยๆเอียงก่อนจะร่วงหล่นบนพื้น
แต่เจ้านายครับ ตอนนี้คุณชายหลงยี่เข้ามาเป็นใหญ่ในเจียง ” เฉิง สาขาใหญ่ที่เมืองหลวงตอนนี้ก็วุ่นวาย โครงการที่อเมริกา ก็ดูเหมือนจะไปไม่สวยนัก ไหนจะบริษัทฉู่ชื่อกับโม่ชื่อกำลัง ดำเนินการรื้อระบบใหม่ เจ้านาย…จะพักร้อนในเวลาแบบนี้ หรอครับ?”

จี้ตงหมิงเป็นคนซื่อๆ เขาไม่เข้าใจจริงๆว่าเจ้านายกำลังคิด อะไรอยู่

นิ้วเรียวยาวของหลงเซียวหมุนแก้วชาเล็กๆสีเขียวในมือเล่น ชายหนุ่มมองตามแสงอาทิตย์นอกหน้าต่างที่ห่างออกไปไกล หลายไมล์ “เพราะแบบนั้นฉันถึงอยากไปพักร้อนน่ะสิ มองไม่ เห็นก็ไม่ปวดสมอง แล้วก็ระหว่างที่ฉันพักร้อนฉันจะไม่เปิด โทรศัพท์ ถ้าไม่มีเรื่องสำคัญไม่ต้องติดต่อฉัน ถ้าจนถึงที่สุด แล้วยังจัดการไม่ไหวค่อยส่งเมลล์มา แต่แน่นอนว่าฉันคงไม่ สามารถจะเปิดอ่านเมลล์นายได้ทันที หรือบางทีที่ที่ฉันไปอาจ จะไม่มีสัญญาณเน็ต

จี้ตงหมิงหายใจไม่ออก เขาก้มลงเก็บเอกสารขึ้นมาถือ ขา ข้างนึงคุกเข่าลงกับพื้น เขาเอ่ยถามด้วยเสียงแหบพร่า “เจ้า นาย…จะไปไหนหรอครับ? ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับบริษัทจะทำยัง ไงครับ? อาจจะเกิดสงครามโลกครั้งใหม่เลยก็ได้นะครับ”

หรอ? เขากลัวก็แต่จะไม่เกิดสงครามนี่สิ

“ฉันให้นายไปทำวีซ่า นายลืมแล้วหรอ?”
จี้ตงหมิงกลืนน้ำลายยากลำบาก “แต่…เจ้านายให้ผมไปทำ ตั้งยี่สิบประเทศเลยนะครับ”

“ก็เอามาสักหนึ่งในยี่สิบสี่ มันเดายากมาก? แล้วก็นะ สงคราม เริ่มต้นเมื่อไหร่ รีบหลบไปให้ไกลๆ แล้วก็ จำคำพูดของฉันเมื่อ กี้ให้ได้ มันจะมีประโยชน์กับนาย”

หนึ่งในยี่สิบ โอกาสถูกแค่ห้าเปอร์เซ็นต์ มันเดาง่ายหรอ?

แน่นอนว่าไม่! ยิ่งไปกว่านั้นยังมีหลายประเทศที่ไม่ต้องใช้ วีซ่าอีก

จี้ตงหมิงชะงักนิดหน่อย “เอ่อ…ครับ ผมจะจำไว้ครับ”

จี้ตงหมิงงงจนไม่รู้จะพูดอะไร ความคิดของเจ้านายเหมือน เข็มในมหาสมุทร ที่ไม่มีวันเดาได้

หลังวางสายไปแล้ว จี้ตงหมิงยังคงเหม่อลอย หรือว่าเจ้านาย กำลังทำการใหญ่? แค่คิดก็ขนลุกซู่ แต่ก็น่าลุ้นมาก!

หลงเซียวกดเบอร์อีกเป็นครั้งที่สอง รอไม่นานปลายสายก็ รับ “เตรียมเครื่องบินให้พร้อม เก็บเที่ยวบินทั้งหมดเป็นความ ลับ แล้วก็เดินทางตามเส้นทางในแผนที่ที่ฉันวางไว้ ทุกสถาน ที่ที่ลงจอดเตรียมรถให้พร้อม ส่วนที่เหลือคงไม่ต้องให้ฉันพูด ละเอียดหรอกใช่ไหม?”

ปลายสายตอบกลับด้วยเสียงอ่อนน้อม “สบายใจได้ครับท่าน ทางเราจะดำเนินแผนตามที่ท่านต้องการ ขอให้ท่านเที่ยว

ให้สนุกครับ”

สนุก สนุกแน่นอน

แน่นอนว่าในเวลาบ่ายสามโมง ทั้งพาสปอร์ตและวีซ่าก็ส่งถึง มือหลงเซียวเป็นที่เรียบร้อย เอกสารเดินทางบรรจุเต็มกระเป๋า ให้ความรู้สึกอลังการอยู่ไม่น้อย

เวลาสี่โมงกว่า โทรศัพท์ของหลงเซียวก็ดังขึ้น

เป็นกู้เยนเชินวีดีโอคอลมา

“คุณชายหลง แผนรื้อระบบของโม่ซื่อผ่านอนุมัติแล้ว คาดว่า อีกสิบวันหลังจากนี้ เงินทุนก้อนแรกจะไหลเข้าสู่เมืองA หลัง จากนั้นจะมีเงินทุนก้อนใหญ่ส่งเข้าไปอีกสามก้อน เราจะร่วม มือกับบริษัทหรงเหยียนก่อน ถึงหรงเหยียนจะเป็นบริษัทลูก ของบริษัทเ ง อ แต่แผนพัฒนาขนาดใหญ่ เหมาะสมกับการ ทดสอบมากที่สุด”

หลงเซียวพยักหน้าให้กู้เยนเซินผ่านวีดีโอ “บริษัทหรงเหยี ยนเน้นทําอิเล็กทรอนิกส์ระดับไฮเอนด์เป็นหลัก นอกจากนี้ยัง ทำอาหารสำเร็จรูป แต่ยังไงซะก็ไม่ใช่บริษัทการลงทุน ลองดู ก่อนแล้วกัน ถึงยังไงก็มีเซิ่งชื่อคอยหนุนหลังอยู่

กู้เยนเซินฟังก็คล้อยตามที่เขาพูด “คุณชายหลง ไม่รู้ทำไม ผมถึงรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของหรงเหยียนกับเชิงซื่อ เหมือนฉู่ชื่อกับMBKสุดๆ จุ๊ๆ เหมือนกันตรงที่เป็นของขวัญที่สามี ทําให้ภรรยา เหมือนตรงที่สามีเป็นคนคอยหนุนหลัง”

หลงเซียวค่อยหัวเราะเบาๆ “ไม่เหมือนกัน เจ้าของบริษัทเซิ่ง ชื่อเป็นลูกแท้ๆ”

“ฮะ?” กู้เยนเซินไม่เข้าใจที่เขาพูด “เหอๆๆ ไม่ว่าจะยังไง เอา เป็นว่าผมทำตามนี้แล้วกัน”

“อีกไม่นานหลังจากนี้ฉันจะหายตัวไปสักพัก เมื่อถึงเวลาฉัน จะโผล่ตัวออกมาเอง ส่วนรายละเอียดฉันคิดว่าคงไม่จำเป็น ต้องบอกนาย”

ทำไม?” ”

“ไม่ทำไม”

กู้เยนซินรู้สึกว่าตัวเองถูกมองข้ามไปซะงั้น!

เมื่อเรื่องสำคัญสองเรื่องจัดการเป็นที่เรียบร้อย หลงเซียวจึง วางสาย

ลั่วหานแน่ใจแล้วว่าการผ่าตัดของเป่ยเป่ยฟื้นสภาพเข้ากับ ร่างกายของเธอได้ ในที่สุดก็สามารถโล่งใจได้อย่างร้อยเปอร์

เซ็น
ระหว่างขากลับโรงแรม ลั่วหานรับสายของหลินซีเหวิน

ทันทีที่กดรับสาย เสียงของอีกฝ่ายก็ดังโพล่งขึ้น

“ไอดอล!! ไอดอล!! คุณเป็นเทพธิดาสุดเพอร์เฟคของฉัน จริงๆนะ!! คุณดังแล้ว คุณดังแล้วรู้ตัวหรือเปล่า? ตอนนี้ทั้งเมือง หลวงมีแต่คลิปของคุณ สุดยอด เป็นครั้งแรกที่เห็นรายการ สุขภาพเป็นกระแสขึ้นมาได้ขนาดนี้!”

ลั่วหานนวดขมับเบื่อหน่าย เธอพูดขึ้นอย่างไร้อารมณ์ “โทร มาเพราะเรื่องนี้เนี่ยนะ?”

ลั่วหานตั้งใจปิดทุกช่องทางไม่ว่าจะทีวีหรืออินเตอร์เน็ต เพราะไม่อยากเห็นคลิปนั่น เธอรู้สึกแปลกๆเวลาเห็นตัวเองใน คลิป ทำใจดูไม่ลง

“แน่นอนว่าไม่ใช่! ทำไมจู่ๆคุณก็ประกาศจะหยุดถ่ายล่ะคะ? แถมการถ่ายทำของอีพีหน้าก็ยังไม่ระบุแน่ชัด ทำไมล่ะคะ?”

“อะไรนะ?”

“แล้วก็นะ ทางโรงพยาบาลบอกว่าจะให้ฉันกับหวาเทียนรับ งานของคุณไปอีกสักระยะ เพราะคุณจะไม่เข้าร่วมการผ่าตัด ใดๆอีก ทำไมหรอคะ?”

“ว่าไงนะ?”
ลั่วหานไม่รู้เลยแม้แต่นิดเดียว “ฉันไม่รู้เรื่อง เดี๋ยวฉันขอถาม ให้แน่ใจก่อนค่อยว่ากัน

หลินซีเหวินยิ้มคึกคัก หรือว่าอยู่กับเทพบุตรหลงเซียวจนไม่ อยากกลับมาแล้วคะ? ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันกับหวาเทียนเอา อยู่ แต่ช่วงนี้หวาเทียนก็แปลกๆ ดูมีลับลมคมใน เมื่อวานอยู่ๆก็ ชื้อดอกกุหลาบมาช่อนึง ไม่ใช่ว่ามีแฟนหรอกนะ?”

“ห้ะ?”

ลั่วหานอึ้งหนักกว่าเดิม

“ค่อยคุยกันนะคะ ฉันไปดูคนไข้ก่อน”

และโทรศัพท์ก็ตัดสายไปแบบงงๆ ลั่วหานมึนไปหมด เธอไม่ เข้าใจอะไรเลยสักอย่าง

เมื่อรถขับมาถึงโรงแรม ล้วหานจอดรถ ตั้งใจจะกลับไปถึง ห้องแล้วค่อยโทรไปสอบถาม แต่เมื่อเปิดประตูเข้ามา เธอก็ ต้องตกใจอีกครั้ง

ตกใจกว่าเมื่อกี้อีก!

ร่างของชายหนุ่มนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก สายตามอง เธอยิ้มๆ ห้องทั้งห้องของพวกเขาถูกพนักงานเก็บข้าวของ ทำความสะอาดแล้ว
“คุณ…คืนห้องแล้วหรอ?”

สวรรค์ นี่เธอเพิ่งออกไปได้แค่ครึ่งวัน มันเกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย?

หลงเซียวลุกขึ้น แขนแข็งแรงคว้าเอวบางของเธอเข้ามาซุกไว้

ในอ้อมกอดของตัวเอง “ที่รัก พวกเราไปเที่ยวกัน”

ไม่ใช่คำว่า พวกเราไปเที่ยวกันเถอะ?

ไม่ใช่คำว่า พวกเราไปเที่ยวกันดีไหม?

ไม่ใช่คำว่า พวกเราไปเที่ยวกันได้ไหม?

แต่เขากำลังบอกกับเธอว่า เรากำลังจะไปเที่ยวกัน

“ห้ะ?” วันนี้เธอเจอแต่เรื่องแปลกๆเต็มไปหมด

หลงเซียวหัวเราะอย่างมีความสุข “ใช่ ไปเที่ยว ไปที่ที่เธอ อยากไป ไปดูสิ่งที่เธอชอบ ไปกินของที่เธออยากกิน โลกใบนี้ รอให้เธอเดินทางไปหามันอยู่ เธอเดินนำฉัน ฉันคอยซัพพอร์ต อยู่ข้างหลัง”

“คะ?” ลั่วหานเบิกดวงตากลมๆใสๆกว้าง “ตอนนี้?”

“ใช่ ไปตอนนี้”
ลั่วหานหัวเราะแหะ ตามความคิดเขาไม่ทัน “วีซ่าล่ะ?”

“มีแล้ว”

“ตั๋วเครื่องบินล่ะ?”

“ฮาๆ! เด็กโง่ เราจะไปเที่ยว ต้องจองตั๋วเครื่องบินด้วยหรือ

ไง?”

อ้อ จริงสิ เขามีเครื่องบินส่วนตัวนี่นา พร้อมไปได้ทุกที่บนโลก

“งั้นงานของคุณจะทำยังไง?”

“ไม่ทํา”

“…” ลั่วหานพูดไม่ออก

หลงเซียวจับมือเธอขึ้นมา “คำถามเธอเยอะมากเลยนะ เดี๋ยว ฉันจะค่อยๆตอบทีหลัง เอาล่ะ ตอนนี้ออกเดินทางกันเถอะ”

“ห้ะ?!! ตอนนี้หรอ? ไม่ต้องเก็บของหรือไง?”

“เก็บเรียบร้อยแล้ว ของทั้งหมดย้ายไปอยู่บนเครื่องตั้งแต่ ก่อนเธอจะมาถึงซะอีก”
“อ้ะ? แต่งานของฉัน?”

เดี๋ยวนะ ทั้งหมด หลินซีเหวินพูด เป็นฝีมือของหลงเซียว?

หลงเซียวจูงลั่วหานออกจากห้องพัก ทั้งคู่ลงลิฟต์VIP “ตั้งแต่ วินาทีนี้เป็นต้นไป ไม่ต้องคิดถึงงานหรือใครอีก ผ่อนคลาย หน่อย OK?”

ลั่วหานเบลอ ตามความคิดของชายหนุ่มไม่ทันอีกต่อไป “มัน กะทันหันเกินไปนะหลงเซียว ฉันตั้งตัวไม่ทัน”

“ไม่เป็นไร ระหว่างทางเธอค่อยๆปรับตัวก็ได้

“แต่…”

“ไม่มีแต่ ต่อจากนี้จนกว่าการเดินทางของเราจะสิ้นสุด ภรรยาของฉัน กรุณาพักสมองอัจฉริยะของเธอเก็บไป แล้วฟัง แค่ฉัน”

“แต่…”

“คุณนายหลงพูดมากซะจริง ฉันควรจะจัดการกับปากของ เธอยังไงดี?

“ฉัน…

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ