ตอนที่ 167 นี่คือพลังแห่งรัก
ร่างเธอร่วงลงไปคล้ายกับผีเสื้อกำลังโบยบินดิ่ง สู่หุบเขาด้วยความเร็วสูง
หลงเชียว …ฉันรอคุณไม่ได้……
ฉันรอพบคุณไม่ได้แล้ว…….
เสียงร้องในใจของเธอค่อยๆถูกปิดกั้นด้วยแรง กดดันมหาศาล เสื้อคลุมสีขาวของฉู่ลั่วหานถูกกิ่ง ไม้ที่หน้าผาขีดข่วน ร่างกายของเธอถูกบาดลึกเป็น แผลแตกต่างกัน
แต่เธอไม่สามารถรับรู้ได้อีกต่อไป
โลกทั้งใบกำลังมืดลง มืดยิ่งกว่าเวลาพายุพัดมา มืดเสียจนไม่มีแม้แต่วี่แววของแสงสว่าง ทุกอย่างดู ห่างไกลไม่สามารถเอื้อมมือไปคว้าไว้ได้
เครื่องบินของหลงเซียวมาถึงลานจอดเครื่องบิน ด้านนอกยังมีฝนตกหนักด้าน ไม่มีใครอยู่บนลานจอดเครื่องบินแม้แต่คนเดียว แสงไฟของเครื่องบิน ส่องสว่างไปทั่วทั้งลานจอด ส่องให้เห็นเม็ดฝนที่ ตกหนักและภูเขาทุกด้านทอดยาวอย่างไม่มีที่สิ้นสุด พายุฝนในครั้งนี้คล้ายกับนำฝนทุกเม็ดที่จะตกใน ทวีปแอฟริกามารวมกันในที่นี้
จี้ตงหมิงกางร่มออก “เจ้านายครับ”
หลงเซียวก้าวลงมาจากเครื่องบิน เขาถือร่มในมือ อยู่คันหนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางลมฝนหยาดฝนซึมแทรก ผ่านเข้าไปด้านในทําให้สูทและมือของเขาเปียกปอน
หลงจ่อขมวดคิ้ว “ฝนตกหลังจากแผ่นดินไหว เอเชียและแอฟริกาก็เหมือนกันหมด
เขาพยายามจะผ่อนคลายบรรยากาศที่ตึงเครียด ลง เพราะท่าทีของพี่ชายเขานั้นเย็นชามาก แต่ เหมือนไม่มีใครสนใจในคำพูดของเขา หลงจื่อเอ๋อ ยักไหล่
“ไปที่ค่ายของทีมแพทย
เสียงของหลงเชียวไม่เยือกเย็นอีกต่อไปท่ามกลางสายฝนอันหนาวเหน็บนี้ คล้ายกับได้ยิน
เสียงแห่งความอบอุ่น
จี้กงหมิงงงเล็กน้อย ทุกครั้งที่เกี่ยวกับคุณหญิง เจ้า นายของเขามักจะมีท่าทีแบบนี้เสมอ?
ใช่แล้ว นี่คือพลังแห่งความรัก ต้องใช่แน่ๆ
จี้ยงหมิงเข้าใจถึงเหตุผลแต่ก็ไม่แสดงออกมา ตอบ เพียงว่า “ครับ!”
เนื่องจากหลงเซียวเพิ่งทําการผ่าตัดหัวใจมาจึง ทำให้เขาเดินได้ช้าลง ตอนนี้ที่เขาทำอยู่ถือว่า เป็นการทําร้ายหัวใจมากเกินพอแล้ว หากเขายัง พยายามฝืนต่อไปกลัวว่าจะเป็นแบบที่หมอพูดคือฆ่า ตัวเอง
แม้ว่าเขาจะเดินช้าลงเล็กน้อย แม้ว่าใบหน้าของ เขาซีดเซียวไปบ้าง แต่ร่างกายของเขาก็ยังเต็มไป ด้วยเสน่ห์ ศักดิ์ศรี อำนาจและอื่น ๆ ส่องประกายไม่ ได้ลดตามลงไป
โดยเฉพาะอย่างยิ่งภายใต้แสงไฟจากเครื่องบินที่ ส่องมา ทําให้แผ่นหลังท่ามกลางสายฝนของเขาดูมีพลังมากยิ่งขึ้น ไม่ลดลงแม้แต่น้อย
คุณชายหลง หลงจื้อ จี้ตงหมิง นอกจากนี้ยังมี แพทย์ส่วนตัวของตระกูลหลง แต่ละคนถือร่มสีดำ ก้าวออกมาจากที่ลงจอด แสงไฟของเครื่องบินก่อให้ เกิดภาพที่เป็นเอกลักษณ์ท่ามกลางฝนตกหนัก
ถนนเสียหายไม่สามารถขับรถได้ แต่โชคดีที่ระยะ ทางไม่ไกลนัก หลังจากเดินไปประมาณยี่สิบนาที พวกเขาก็เห็นแสงไฟ เครื่องกําเนิดไฟฟ้าชั่วคราว ทํางานอย่างหนักเพื่อผลิตกระแสไฟฟ้า ซึ่งสร้าง เสียงรบกวนที่ไม่พึงปรารถนาในคืนอันมืดมิดเช่นนี้
ทีมพยาบาลและแพทย์สองสามคนเห็นว่าหลงเชียว กำลังเดินมาภายใต้ฝนที่ตกหนัก ตัวเขาสูงตรงภาย ใต้แสงไฟคล้ายกับเทพเจ้า
ช่างสูงส่งและไม่อาจเอื้อมได้ เขาหล่อเหลาและ เยือกเย็น สามารถจับหัวใจของผู้หญิงได้อย่าง
ง่ายดาย
ถังจิ้นเหยียนเมื่อมองเห็นหลงเชียวและหลงจื่ออีก ทั้งผู้ที่ติดตามมาแต่กลับไม่เห็นฉู่ลั่วหาน เกิดอะไรขึ้น?
ฉู่ ว านละ?
เขายังไม่ทันได้พูดอะไรออกไป หลงเซียวๆ รีบ ถามว่า “ลั่วหานล่ะ?”
เขาฝ่าลมฝ่าฝนข้ามน้ำข้ามทะเลและอดทนกับ ความเจ็บปวดของร่างกายมาเพื่อพบผู้หญิงคนนี้ ดัง นั้นเขาจึงได้เอ่ยถามถึงแต่เธอ
ว้าว! ฉากนี้น่าประทับใจจริงๆ เขาขับเครื่องบิน ส่วนตัวมารับเธอถึงที่นี่! สมแล้วที่เป็นหลงเซียว เปรียบเทียบกับตอนที่ให้ดอกไม้แก่โม่หรูเฟยที่โรง พยาบาลนั้นช่างเทียบกันไม่ติดเสียเลย!
เท่ห์สุดๆ! ! !
หลงเซียวเป็นผู้ชายที่อยู่คนละโลกกับพวกเธอ จริงๆ! เป็นคนที่เพอร์เฟคที่สุดในโลก!!
แต่เมื่อเขาพูดออกมาดังนั้น ทำให้ถังจิ้นเหยียน สับสนมาก เขาตกตะลึงทำอะไรไม่ถูก คิ้วขมวดขึ้น ด้วยความตกใจ ความรู้สึกเจ็บปวดและผิดหวังเมื่อครู่ยังไม่ทันจางหายไป เขากลับมาถามว่าเธอไป ไหน?
“เธอไปรอคุณอยู่ที่ลานจอดเครื่องบินตั้งนานแล้ว คุณอย่าบอกนะว่าคุณไม่เห็นเธอ? คุณหลงไม่ ทราบว่าคุณกำลังล้อผมเล่นอยู่เหรอ? ”
เธออยู่ที่ลานจอด? เขาไม่เห็นจริงๆ
เขาขมวดคิ้วขึ้น อาจเป็นเพราะเมื่อครู่เขารีบเดิน จนเกินไปทำให้สีหน้าของเขาไม่ดีนัก ริมฝีปากซีด เผือด
“ท่านรองอธิการบดีถัง พวกเราเดินทางมารับคน ของเรากลับไปด้วยตัวเองแล้ว คุณเลิกแสดงละคร ตบตาซะทีเถอะ พี่สะใภ้ผมอยู่ไหน ส่งเธอออกมา ดีๆ”
หลงจื่อไม่ได้แกล้งเขาเล่นเท่านั้น น้ำเสียงของเขา เอาจริงและต้องการพาพี่สะใภ้ออกไปจากลานขยะ แห่งนี้ เขาไม่สนใจการช่วยเหลือผู้ประสบภัยใดๆ พี่ สะใภ้ของเขามีหน้าที่เป็นคุณหญิงบ้านตระกูลหลง อย่างเดียวเท่านั้น!
เกาหญิงจือก้าวออกมาด้วยรอยยิ้ม “คุณชายรอง
หลง คุณหมายถึงอะไรคะ? คุณคิดว่าพวกเราซ่อน คนไว้เหรอ? พี่สะใภ้ของคุณรู้ว่าพี่ชายคุณกำลังมา เธอก็รีบไปที่ลานจอดเครื่องบินตั้งนานแล้วแต่พวก คุณไม่เห็น แต่ในทางกลับกันคุณมาตามหากับเรา หรือเราต้องไปหาพี่สะใภ้ของคุณคนไหนมาให้เห รอ? หรือคุณเห็นว่าคนไหนเหมาะสมก็เอาตัวไปได้ เลย
เกาหยิ่งจือ ผู้หญิงคนนี้มองแล้วจะอ้วกจริงๆ
“นี่พี่สาว ผู้หญิงพูดมากปากจะเหม็นนะ ต่อไปไม่มี ใครกล้าจูบคุณหรอก อ้อแต่ก็นะ คุณเป็นแบบนี้ก็ ไม่มีกล้าจูบคุณหรอก”
คุณชายรองหลงเองก็ช่วยเก็บปากเอาไว้ให้ดีด้วย
นะคะ! ”
“ทำไม? จะจูบผมเหรอ? ขอโทษทีนะผมไม่ชอบผู้
หญิงแก่!
“แก! “
ทันใดนั้นหลงเซียวรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดสังเกตขึ้นมา เขาจําได้ว่าที่ตรงนั้นมีร่มวางอยู่ แต่ไม่มีคน
กลับไปที่ลานจอด! ”
สิ้นเสียงคําสั่งของหลงเขียว ทุกคนพากันหันหลัง กลับ ถังจิ้นเหยียนรีบเดินตามมา “ผมมั่นใจว่าเธอไป ที่นั่น!
หลงเซียวมองเขาด้วยสายตาเย็นชา ความหมายว่า เขาพูดมากเกินไปแล้ว
เมื่อมาถึงลานจอดก็พบว่ามีร่มคันหนึ่งตกอยู่และ ถูกน้ำฝนท่วมไปกว่าครึ่งแล้ว รอบๆไม่มีร่องรอยใดๆ
ร่มอยู่ที่นี่ แต่กลับไม่มีคน
“นี่เป็นร่มที่เธอเดินถือออกมา! ”
หลงเซียวมองดูร่มและมองไปยังแผงกั้นที่ถูกแผ่น ดินไหวทําลายจนไม่เป็นท่า มองออกไปก็รู้ว่าข้าง ล่างนี้คือหุบเขา
เขากัดฟันและออกคําสั่งว่า “ออกค้นหา! จากแคม ปัจนถึงลานจอด ค้นให้ทั่วทุกมุมไม่มีข้อยกเว้น! ”
“รับทราบ! ”
ถังจิ้นเหยียนเองก็ตกใจกลัวเช่นกันในเวลานี้!
“เร็วเข้า ค้นหา ต้องหาคุณหมอให้เจอ! ”
เวลาใกล้จะตีสี่แล้ว ท้องฟ้ามืดสนิท ฝนยังไม่มีทีท่า จะหยุดตก สถานการณ์เลวร้ายที่สุด
อีกทั้งตอนนี้ยังมีอาฟเตอร์ช็อกตามมาเป็นระยะๆ
“คุณหมอฉู่!
“ลัวหาน! ”
“ลัวหาน! ”
เสียงของหลงเซียวและถังจิ้นเหยียนเรียกชื่อของ เธอออกมาพร้อมกัน คนที่อยู่รอบๆพากันงง
เขา ตฟินและออกคําสั่งว่า “ออกค้นหา! จากแคม จนถึงลานจอด ค้นให้ทั่วทุกมุมไม่มีข้อยกเว้น! ”
“รับทราบ!
ถังจิ้นเหยียนเองก็ตกใจกลัวเช่นกันในเวลานี้!
“เร็วเข้า ค้นหา ต้องหาคุณหมอให้เจอ! ”
เวลาใกล้จะตีสี่แล้ว ท้องฟ้ามืดสนิท ฝนยังไม่มีทีท่า จะหยุดตก สถานการณ์เลวร้ายที่สุด
อีกทั้งตอนนี้ยังมีอาฟเตอร์ช็อกตามมาเป็นระยะๆ
“คุณหมอฉู่!
“ลัวหาน! ”
“ลั่วหาน!
เสียงของหลงเซียวและถังจิ้นเหยียนเรียกชื่อของ เธอออกมาพร้อมกัน คนที่อยู่รอบๆพากันงง
หลงเขียวส่งสายตาไม่เป็นมิตรไปที่เขา แล้วหัน หน้าหนีไป
มือหนึ่งถือร่ม อีกมือหนึ่งกำหน้าอกไว้!
แผลผ่าตัด!
เจ็บ!
คุณชายใหญ่ครับ! คุณจะฝืนต่อไปไม่ได้แล้ว ที่ นี่ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกเรา ถ้าคุณยังฝืนอยู่จะ ไม่ดีแน่ๆ! คุณชายใหญ่!!
“พี่ครับ ฟังคําพูดหมอนะ ที่นี่ปล่อยให้เป็นหน้าที่ ของพวกเรา ผมจะพาพี่สะใภ้กลับมาให้ได้!”
เสียงตะโกนปะทะกับเสียงฝน ทำให้เสียงที่ได้ยิน
ฟังดูเบาลง
เสื้อเชิ้ตสีขาวของหลงเซียวถูกเลือดสีแดงสดไหล ชืมออกมาเป็นรอยกว้าง
คุณชายใหญ่! คุณต้องหยุดเดี๋ยวนี้! ”
เมื่อทีมแพทย์เห็นว่าหลงเขียวกำลังฝืนชีวิตตัวเองก็ เริ่มกังวลใจ รีบดึง ตงหมิงเข้ามาแล้วบอกว่า รีบพา เขาไปที่เครื่องบิน!
ร่มในมือของหลงเซียวหล่นลงสู่พื้น “ค้นหาต่อ
ไป!”
“เจ้านาย เข้าไปข้างในก่อน! ”
“ผมไม่เป็นไร! ”
แต่ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปคงจบแน่ๆ!
ทําไมถึงดื้อดันแบบนี้นะ!
ทีมแพทย์รีบขึ้นไปเตรียมพื้นที่บนเครื่องบิน และ หยิบยากล่อมประสาทมาแทงเข้าที่แขนของหลง เขียว “คุณชายใหญ่ ขอโทษนะครับ!”
“แก! ปล่อยเดี๋ยวนี้! “หลงเซียวพยายามต่อสู้ พวกเขาช่วยกันจับแขนไว้จึงทำให้ฉีดยาได้สําเร็จ
กําลังคนหลายสิบคนออกค้นหาในพื้นที่ทุกตารางนิ้วบนพื้นหญ้า สถานที่ต่ำ หลังโขดหิน ป่าไม้ และ ภูเขาที่เกิดจากแผ่นดินไหว เรียกได้ว่าพลิกแผ่นดิน หา
แต่กลับไม่มีแม้แต่ร่องรอย
แสงไฟฉายส่องไปทั่วสารทิศ เสียงเรียกหาไม่เคย
หยุดลง
พวกเขาออกตามหาตั้งแต่ตีสี่กระทั่งเจ็ดโมงเช้า แน่ใจว่าในระยะสิบกิโลเมตรไม่พบร่องรอย
ท้องฟ้าเริ่มเปิด ฝนหยุดตกแล้ว ถังจิ้นเหยียนและ ทีมค้นหาเหนื่อยล้า
“ตอนนี้มีอีกเพียงอย่างเดียวที่น่าจะเป็นไปได้คือ เธอตกลงไปในหุบเขา พวกเราควรลงไปค้นหา เพราะร่มของเธอตกอยู่บริเวณนั้น
หลงจื่อเอามือยกขึ้นปาดหน้า ไม่รู้ว่าเม็ดฝนหรือ เม็ดเหงื่อที่ไหลลงมา ด้านหลังของเขาเปียกโชก “เป็นความคิดที่ดี เดี๋ยวผมจะลงไปจากตรงนี้ พวก คุณรออยู่ที่นี่!
“ผมไปด้วย”
ถังจิ้นเหยียนตบบ่าเขาแล้วลุกขึ้น เตรียมเชือก ผม และคุณชายรองหลงจะลงไปข้างล่าง”
“ท่านรองอธิการบดี นี่มันเสี่ยงเกินไปหุบเขา สูง กว่าหนึ่งพันเมตรเกาหยิ่งจือดึงเสื้อ เขาไว้แต่ถูกเขาปัดมือออก
เขาไม่ได้เห็นเธอในสายตาด้วยซ้ำ หันหลังกลับ และพูดว่า “ผู้บาดเจ็บยังต้องการพวกคุณ กลับไป ช่วยพวกเขา”
เมื่อนําเชือกผูกที่รอบเอวเรียบร้อย พวกเขาทั้งสอง จับหินด้วยมือเปล่าและค่อยๆทิ้งตัวลงไป “ถังจิ้นเห ยียน ถ้าผมพบพี่สะใภ้ ผมจะขอบคุณมากแน่นอน
ถังจิ้นเหยียนตอบว่า “ไม่ต้อง ถ้าจะขอบคุณก็ให้ เธอพูดกับผมเอง
ได้! พี่สะใภ้ต้องไม่เป็นอะไรแน่! พี่ชายผมก็เช่น
เชือกที่ถูกส่งลงไปยาวขึ้นเรื่อยๆ ทั้งสองลงไปได้ ประมาณสี่ร้อยเมตรแต่ยังไม่พบร่องรอยใดๆ
หลงจื่อ ไปที่ของชิ้นหนึ่งแล้วตะโกนว่า “เสื้อ! เสื้อ!
เสื้อสีขาวที่ถูกแขวนเกี่ยวอยู่ตรงกิ่งไม้ คล้ายกับถุง ใบใหญ่
“ไปดู! ”
“ผมไปเอง!
ร่างที่แข็งแกร่งของหลง อปืนไปในแนวนอน เขา ปัดกิ่งไม้ออกและถือผ้าสีขาวที่ขาดรุ่งริ่งไว้ใน มือของเขาเพื่อดูอย่างระมัดระวัง “ ถังจิ้นเหยียน เสื้อผ้าของพี่สะใภ้! เสื้อคลุมสีขาวของเธอแน่ๆ! เธอน่าจะตกลงไปข้างล่าง!”
บนเสื้อสีขาวที่เปียกชุ่มนั้นมีรอยเลือดอยู่ คาดว่า เธอได้รับบาดเจ็บ
แม่งเอ๊ย!
ถ้าพี่สะใภ้เขาเป็นอะไรไป เขาคงต้องตายแน่ๆ!
“รีบลงไปกันเร็ว! ”
ห่างออกไปหลายสิบเมตร เศษเสื้อห้องแล็บสีขาว ขาดวิ่นอยู่หลายชิ้นกระจัดกระจาย ทั้งสองคนวิตก กังวลและมีความตกใจทวีความรุนแรงมากขึ้น
เธอตกลงมาจากที่สูงขนาดนั้น เสื้อผ้ายังถูกฉีก ขาดแบบนี้ เธอจะอยู่ดีหรือ?
หลงจื่อสะบัดหัว ไม่! เป็นไปไม่ได้ พี่สะใภ้เขาต้อง
ไม่เป็นอะไรแน่นอน!!
“รองเท้า! รองเท้าของเธอ! ”
รองเท้าข้างหนึ่งของฉู่ลั่วหานตกลงบนหินที่ยื่นออก มา และรองเท้าบูตก็มีรอยขีดข่วนเป็นรอยยาวมี
คราบเลือด
ถังจิ้นเหยียนถือรองเท้าขึ้นมาดู ดวงตาเขาร้อนผ่าว
“เธอน่าจะ…….
หุบปากไปเลยนะ! เธอไม่เป็นอะไร! พี่สะใภ้ ผมเธอแข็งแกร่งและเป็นคนดีขนาดนั้น เธอต้อง ปลอดภัยดี! ” หลงจื่อแย่งเอารองเท้าไปและผูกเข้า กับตัวเขา
“หาต่อไป!
“พี่ครับ! พี่ครับ!
ถังจิ้นเหยียนปาดน้ำตาที่ไหลล้นออกมา คอของ เขาแห้งสนิท แต่ก็พยายามออกเสียงร้องเรียกเธอ “ลั่วหาน! ฉู่ลั่วหาน! ”
“พี่ครับ! พี่อยู่ที่ไหน! ”
“ฉู่ลั่วหาน! ได้ยินผมมั้ย!”
“เธอน่าจะสลบอยู่ ผมคิดว่าเธอคงได้รับบาดเจ็บ มาก!
หลงจื่อกระวนกระวายใจมาก แต่เขาก็ไม่อาจ ยอมรับได้ว่าเธอจะตาย เขายอมที่จะเชื่อว่าเธอคง อยู่ที่ไหนสักแห่ง
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
