ตอนที่ 356 ตาแก่สังหนังเชิงหวาเทียน

ตอนที่ 356 ตาแก่สังหนึ่งเชิงหวาเทียน

“เถียนเถียนเป็นเด็กดีคะ พ่อของเถียนเถียนจะหาแม่ที่ดี ที่สุดให้กับเถียนเถียนอย่างแน่นอนค่ะ”

ลั่วหานโดนเถียนเถียนแซวเล่น อดไม่ได้ที่จะลูบหัวเล็กๆ ของเธออีกครั้งแล้วลูบไล้ผมนุ่มๆของเธอ.

เถียนเถียนผิดหวังและถอนหายใจอีกครั้ง “แต่หนูรู้สึกว่า คุณป้าลั่วลั่วดีที่สุดแล้วคนอื่นหนูไม่ชอบ หนูชอบแต่คุณป้า ลั่วลั่ว.”

สังชิงเซวี่ยนหัวเราะ ร่างผอมที่ใส่เสื้อสีขาวสั่นไหวเบาๆ “เสี่ยวลั่วลั่ว ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จะหลงเธอซะแล้ว เอา แบบนี้ไหม เธอลองไปคิดดู แล้วลูกบุญธรรมล่ะ ? ”

ริมฝีปากของลั่วหานขยับ ข้อเสนอนี้เธอไม่เคยคิดมา ก่อน.

เถียนเถียนส่ายหัว “ไม่เอา หนูไม่อยากได้แม่บุญธรรม เฮ้……..คุณป้าจั่วมั่วไม่สามารถเป็นแม่ของหนูได้ในอนาคตอาจจะยังชอบคุณป้าลั่วลัวอยู่.”

ใจของลั่วหานอุ่นด้วยคำพูดเถียนเถียนเหมือนสายลม ในฤดูใบไม้ผลิ “ป้าก็ชอบเถียนเถียน ป้ารับรองว่าจะรักษา เถียนเถียนให้หาย ทำให้ต่อจากนี้เถียนเถียนจะแข็งแรง ดี ไหม?”

ในที่สุดเถียนเถียนก็ถูกเล้าโลม ไม่ให้ยุ่งเกี่ยวกับเรื่อง ของแม่อีกต่อไป มือที่จับถั่วหานอย่างลังเลที่จะปล่อย “คุณป้าลั่วลั่ว หนูจะดีขึ้นใช่ไหมคะ ? ทุกคนบอกหนูว่าจะ ไม่หาย หนูกลัว…….

เด็กสาวที่ไร้เดียงสาและไร้เดียงสาที่ตอนนี้กำลังยิ้มอยู่ จู่ๆใบหน้าของเธอก็จมลงเธอน่าจะมีชีวิตชีวาและน่ารัก ตั้งแต่อายุยังน้อย เธอต้องทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บ ปวดที่เด็กในวัยเดียวกันไม่สามารถสัมผัสได้ความเจ็บปวด และโรคร้ายทำให้เธอดูเด็กกว่าเพื่อนในวัยเดียวกัน เด็กคน นั้นโตขึ้นมากและดวงตาของเขาก็ฉายแววเศร้าและสิ้นหวัง ซึ่งทำให้ผู้คนในวอร์ดเจ็บปวด.

ล้วหานครอบครองและจับใบหน้าของเด็กหญิงไว้ใน ฝ่ามือของเขา ยิ้มเบาๆ ดวงตาที่อ่อนโยนทำให้เธอมีกำลัง ใจที่ดี “เถียนเถียนได้ยินเรื่องไร้สาระ ? นั่นเป็นเรื่องโกหก ป้าจะบอกหนูตอนนี้ หนูต้องหายแน่นอนและในอนาคตเขาจะมีสุขภาพดีและฉลาดกว่าเด็กๆทุกคน

เถียนเถียนเชื่อในตัวเธอ ให้แตะคางเล็กๆของเธอ แล้ว บีบปากอย่างเชื่อฟัง “ค่ะ ! ”

“เถียนเถียน ! ! เถียนเตียน !!

ด้านนอก จู่ๆสายด่วนก็ทำลายความอบอุ่นในห้องผู้ป่วย หวังเคยเปิดประตูด้วยความตื่นตระหนกและบุกเข้าไป เมื่อ เห็นลูกสาวของเขาที่ตื่นอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล อาการ ตึงเครียดของหวังเค่ยก็ผ่อนคลายลงทันที

หวังเคยเปิดประตู และเดินไปที่เตียงของโรงพยาบาล อย่างรวดเร็ว เมื่อมองไปที่ดวงตากลมโตที่ใสซื่อ และใสซื่อของลูกสาวชายเจ็ดฟุตก็น้ำตาไหลทันที “เถียนเถียน……ลูกสาวเด็กดีของพ่อ ในที่สุดหนูก็ตื่นขึ้นมา ในที่สุดก็ตื่น ! ”

หวังเค่ยวางเถียนเถียนไว้ในอ้อมแขนของเขาด้วยแขน ทั้งสองข้าง น้ำตาที่เปียกชุ่มอยู่บนเสื้อโรงพยาบาลของ เถียนเถียน ไหล่ของเขาสั่นจากการร้องไห้และไม่สามารถสงบลงได้เป็นเวลานาน.

ลั่วหานและหลินซีเหวินมองหน้ากันผู้หญิงทั้งสองก็ลูบ จมูกอย่างลับๆ

พวกเขารู้ หวังเคยรอวันนี้มานานมาก เขาก็เหมือนคนที่จม อยู่ในน้ำทุกวัน ในที่สุดก็สามารถลอยขึ้นมาได้ และในที่สุด ก็รอถึงความหวัง ลูกสาวของเขาคือความหวังเดียวของเขา ในตอนนี้

ความหวังเดียว!

รอให้อารมณ์ของหวังเคยสงบลง ลั่วหานก็บอกเขา “คุณ หวังคะ เรียนเพียรเพิ่งฟื้น ยังมีอาการที่ไม่ค่อยมั่นคง พวกเราต้องให้เธอได้รักษาต่อไป คุณอย่าเพิ่งร้อนรน กระบวนการปรับสภาพต้องการความร่วมมือจากคุณค่ะ.

หวังเค่ยปล่อยเถียนเถียน ใช้หลังมือเช็ดน้ำตา ตื่นเต้นจน สีหน้าเริ่มแดง เขามองสังชิงเซวียน แล้วมองลั่วหาน

เสียง “ตุบ” จู่ๆหวังเค่ยก็คุกเข่าต่อหน้าทั้งสองคน
“ศาสตราจารย์สัง คุณหมอจู่ พวกคุณเป็นคนชีวิตของ เถียนเถียน ผม……ผมหวังเคยไม่มีอะไรทดแทน พวกคุณ ต้องยอมรับการนมัสการของผม!

สังชิงเซวียนขมวดคิ้ว

ลั่วหานตกใจจนรีบยื่นมือไปประคอง “คุณหวังที่คุณทำ อะไรคะ รีบลุกขึ้นมา การช่วยชีวิตคนเป็นหน้าที่ของหมอ อยู่แล้ว คุณไม่ต้องทำแบบนี้ค่ะ”

“ไม่ครับ พวกคุณไม่เหมือนกัน คุณไม่รู้ว่า……..ผมพา ลูกสาวไปโรงพยาบาลมานับไม่ถ้วน ทุกคนก็บอกว่าเด็กคน นี้ไม่รอด มีแค่พวกคุณที่ให้ปาฏิหาริย์นี้กับผม

ลั่วหานดึงแขนของหวังเคย “คุณหวัง รีบลุกขึ้นมา นี่คุณ กำลังทำให้อายุขัยของฉันสั้นลงนะ?”

สังชิงเซวียนยิ้มและลูบคางของเขา “ตาเฒ่าอย่างฉันไม่ กลัวการเสียชีวิต หากนายรู้สึกคันหนังศีรษะอยากคำนับ มา มามา มาคำนับฉันอีกสักสองสามครั้ง ตาเฒ่าอย่างฉันเป็น หมอมาหลายปี ยังได้รับการคำนับมาก่อน มามามา
ดวงตาของล้วหานตกใจ และนําเสียง ชาเล็กน้อย “อาจารย์คะ ! นี่ไม่ใช่เรื่องตลกนะคะ ”

สังชิงเซวียนถูกขัด “ก็ได้ก็ได้ เสี่ยวถั่วลั่วไม่ยอม นายลุก ขึ้นเถอะ, ชายชราอย่างฉันก็เหนื่อยละ ไปหาที่งีบดีกว่า.”

เหนื่อยหลังจากพูด สังชิงเซวียนหาวอย่างโอ้อวด เดินโซ ซัดโซเซออกจากห้องผู้ปวดไป.

วัดอุณหภูมิร่างกายให้เถียนเถียน หลังจากยืนยันว่าไม่มี ปัญหา คนอื่นๆก็เดินออกจากโรงพยาบาลเช่นกัน

หลินซีเหวินหายใจออก “คุณหมอจ่

ลั่วหานเก็บหูฟังของแพทย์และใส่ไว้ในกระเป๋าใบใหญ่ ของเขา “พบกันตอนที่เรียนมหาวิทยาลัยในสหรัฐอเมริกา และติวเตอร์พิเศษของฉันตอนที่ฉันเรียน ก็น่าสนใจมาก

หลินซีเหวินคิดแล้วคิดอีก แล้วก็คิดว่ามีบางอย่างผิดปกติ “รอแป๊บรอแป๊บ ที่ปรึกษาของคุณในวิทยาลัย? งั้นพวกเธอ ก็ไม่ได้เจอกันนานแล้วสิ ? ยิ่งไปกว่านั้นเธอประสบอุบัติเหตุในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา รูปลักษณ์ของ เธอเปลี่ยนไปทําไมเขาถึงจำเธอได้?”

ลั่วหานลูบไล้บ่อยผมที่ร่วงลงมาถึงหูของเธอและเก็บไว้ ที่หลังหู “น่าจะเห็นในข่าวป่ะ เรื่องนี้ต้องขอบคุณสามีของ ฉัน เมื่อตัวตนของฉันถูกเปิดเผย มีสื่อและผู้สื่อข่าวกี่คนที่ รายงาน? อย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้เรื่องนี้ ? ข่าวใหญ่ขนาด นี้ ติวเตอร์ของฉันก็น่าจะรู้ นอกจากนี้ นิสัยตาเฒ่าอย่างฉัน แบบนี้ ไม่ต้องแปลกใจเลยที่ได้เห็นการฟื้นคืนชีพของคน ตาย.”

หลินซีเหวินลากเสียงอ่อยาว “ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง ฉัน เกือบลืมไปแล้ว ! ในเวลานั้นนายประธานหลงผู้เอาแต่ ใจจะกระหน่ำสื่อไปทั่วโลก เพื่อให้คุณนายหลงมีสถานะ ทางสังคม เฮ้ฉันอิจฉาคนอื่นจริงๆ! โอ๊ะโอ….. ไม่มีประธาน เป็นสามีก็ช่างเถอะ ทำไมมหาวิทยาลัยของฉันถึงไม่เจอ ติวเตอร์ดีๆแบบนี้! แสวงหาตาเฒ่าอย่างฉันคนเดิม !!

“ฉันไม่มี มีแต่ผู้ทำลายล้างเพียงคนเดียว ต้องการไหม ? ”

“เฮ่อ…….ลืมมันซะ! ถ้าฉันก็มีไอดอลเหมือนกัน!”
หวาเทียนเดินไปข้างหลังของสองคนนั้น เมื่อได้ยิน เนื้อหาของการสนทนาระหว่างทั้งสองคนก็ส่ายหัว หัวข้อที่ ผู้หญิงพูดคุยกันมันน่าเบื่อจริงๆ

สังชิงเซวี่ยนปิดปากแล้วหาว ยื่นหัวออกจากห้องพัก ค่อยๆพูด “หวาเทียน

หวาเทียนถูกดึงดูดด้วยเสียง หันกลับไปมอง เมื่อเห็น สังชิงเซวี่ยนมองตัวเองด้วยรอยยิ้ม “ศาสตราจารย์สังคุณ เรียกผมเหรอ ? ”

สังชิงเซวี่ยนพยักหน้า จากนั้นมองไปรอบๆ “ที่นี่มีแค่เรา สองคน ฉันไม่เรียกนายแล้วเรียกใคร? ฉันเรียกผีเหรอ?”

หวาเทียนถูกเขาสำลักเอามือล้วงกระเป๋าและพยักหน้า อย่างไม่ขัดขืนและหยิ่งผยอง “ศาสตราจารย์สังเรียกผมมี อะไรเหรอ ? ”

สังชิงเซวียนขบริมฝีปากของตัวเอง “…….ทันใดนั้นก็ อยากจะสูบบุหรี่ ไปข้างบนเป็นเพื่อนฉันหน่อย คนแก่ฉัน อยากสูบบุหรี่”
หวาเทียนขมวดคิ้ว โดยพื้นฐานแล้วแพทย์จะถูกสุข อนามัย และแพทย์ส่วนใหญ่ยุติการดื่มแอลกอฮอล์และ ยาสูบ หวาเทียนค่อนข้างรังเกียจที่จะสูบบุหรี่

สังชิงเซวียนมองเขาที่ไม่ขยับ ริ้วรอยบนใบหน้าเหี่ยวย่น “ทําไม? อยากให้ตาเฒ่าอย่างฉันแบกนายไป?”

หวาเทียนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องติดตามเขา

ทั้งสองเดินไปที่บันได และปิดประตูทางออกด้านความ ปลอดภัย สังชิงเซวี่ยนยกเสื้อคลุมสีขาวของเขาขึ้น และนั่ง ลงบนบันได สองขาห้อยอยู่ใต้บันไดสองขั้นด้านล่าง เขา หยิบซองบุหรี่ออกมาขัดเครื่องทำเครื่องหมายและจุดไฟ ทันทีกลิ่นยาสูบก็โชยออกมา

หวาเทียนขมวดคิ้วแน่นอย่างเฉื่อยชา

สังชิงเซวียนสูบไปไม่กี่รอบ มองเขาด้วยสายตาที่ลึกล้ำ และเจ้าเล่ห์ตรวจดูเขาเป็นเวลานาน “เมื่อก่อนนายอยู่ อังกฤษใช่ไหม ?

หวาเทียนพยักหน้า “ใช่ครับ อยู่อังกฤษ”
ส่งชิงเซวียนก็ตอบอ้อไป “ทําไมถึงออกจากงานเต็มแล้ว มาเป็นผู้ช่วยของเสี่ยวถั่วลั่วของฉัน? อย่าบอกฉันว่านาย อยากเปลี่ยนสภาพแวดล้อมแล้วเริ่มต้นใหม่ คำพูดแบบนี้ ฉันไม่เชื่อตั้งแต่สามปีปีก่อนแล้ว.

หวาเทียนไม่ได้อายเขา แต่ยิ้มเล็กน้อย เขายืนอยู่บนชั้น บันไดซึ่งสูงกว่าสังชิงเซวี่ยนมาก “ไม่ใช่

สังชิงเซวียนพ่นควันออกมา “อ่อ……..ไม่น่าแปลกใจเลย แม้ว่าเสี่ยวลั่วลั่วของฉันจะเป็นคนใจเต้น แต่ก็ไม่ทำให้คุณ ต้องยอมทิ้งงานที่ดีเช่นนี้ในการเป็นผู้ช่วยที่เจ็บปวด ที่นี่ ไม่มีคนแปลกหน้า นายอยากทําอะไร พูดสิ.

หวาเทียนยิ้มเยาะ มือของเขารอบแขนมองลงไปที่สังชิง เซวียน “คุณรู้มากคุณรู้เยอะขนาดนี้ ทำไมคุณถามผมล่ะ”

สังชิงเซวี่ยนสูบบุหรี่รอบหนึ่ง และพึมพำคำพูดในปาก ของเขา “บุหรี่หลงเซียวที่ซื้อมานั้นดี สูบสบาย!” หลังจากที่ เขาพูดคำที่ไม่เกี่ยวข้องเหล่านี้น้ำเสียงของเขาก็เปลี่ยนไป และเขาก็มองไปที่หวาเทียน “ตาเฒ่าอย่างฉันไม่สนหรอก ว่าเป้าหมายของนายคืออะไร แต่ว่าเสียวลั่วลั่วกับหลง เซียวไอเด็กคนนั้น นายอย่าคิดที่จะทำอะไร.”

หวาเทียนหัวเราะเยาะ “ศาสตราจารย์สังคิดว่าผมมาที่นี่ เพื่อทําร้ายพวกเขาเหรอ?”

“ไร้สาระ! ไม่อยากทําร้ายพวกเขา แล้วนายเปลืองแรงมา อยู่ที่หวาเซี่ยทำไม? ฉันอายุเยอะแล้ว แต่ฉันยังไม่สับสน ดวงตาของสังชิงเซวี่ยนก็เบิกกว้างทันที จากนั้นไอเย็น เหมือนพุ่งออกมาจากดวงตาของเขา

ทันใดนั้นตาของเขาก็ปิดลงอีกครั้งด้วยความเศร้าโศก

“ไม่ใช่ ถึงแม้ผมจะไม่สามารถบอกเหตุผลกับคุณได้ แต่ ว่าคุณวางใจได้ หมอฉู่เป็นคนดี ผมไม่ทําอะไรเธอหรอก..

“หลงเซียวล่ะ? นายจะทำอะไรเขา?” สังชิงเงี่ยนเลย หน้าขึ้น หรี่ตาและมุมตาของเขาคมยิ่งกว่าเหยี่ยว

หวาเทียนยักไหล่ “เขา ? หึหึ.….……ศาสตราจารย์สัง ฉันยัง มีคนไข้ให้ดู คุณอยู่ตรงนี้ไม่ต้องรีบสูบนะครับ ผมขอตัวไป ก่อน”
สังชิงเซวียนสูบบุหรี่หมดหนีงมวน ยีน งราวบันไดอย่าง เกียจคร้าน “ฉันจะบอกอะไรให้ ไม่ว่านายอยากจะทําอะไร อย่าแสดงอาการจะดีที่สุด หลงเซียว……ถ้านายกล้าแตะ ต้องเด็กคนนี้ ตาเฒ่าฉันคนนี้จะทำให้นายเสียใจไปแปดชั่ว อายุคน.”

ริมฝีปากเอียงขอหวาเทียนยกขึ้นมาเล็กน้อย “ศาสตรา จารย์สัง ผมเคยได้ยินว่าดื่มเหล้าแล้วเมา ที่แท้สูบบุหรี่ก็ เมาได้ ศาสตราจารย์สังหยุดพูดอย่างคนเมาได้แล้ว.

“ตาเฒ่าอย่างฉันมีสติอย่างมาก”

หวาเทียนยิ้ม “คุณดูเหมือนจะเป็นห่วงคุณหลงมาก “เรื่องไร้สาระไม่ใช่เหรอ! สามีของลูกศิษย์ฉัน เป็นเหมือน ลูกชายของฉัน.”

“หึ……ก็ดี”

หวาเทียนดึงขาตัวเองและเดินออกไปประตูทางออก นิ้ว บางๆของสังชิงเซวียนบีบก้นบุหรี่ที่เผาไหม้ เหม่อแล้ว เหม่อ จากนั้นเขาก็แตะคางของเขาเป็นเวลานาน
หลงเซียว……เป็นเขาจริงๆใช่ไหม ? มันเป็นวงจรของการ หมุนเวียนจริงๆหรือไม่ ?

เฮ้อ……ตัดไม่ขาด แถมผลยังวุ่นวาย

“ฉันไปนอนแล้ว! ไปนอนแล้ว!”