ตอนที่ 57 ฟิฟตีเชดส์ออฟเกรย์ ฉันจะสอนเธอ

ตอนที่ 57 ฟิฟตี้เชดส์ออฟเกรย์ ฉันจะสอนเธอ

มือใหญ่เรียวยาวอันทรงพลังของหลงเซียวจับข้อมือ เรียวเล็กของเธอไว้ฉู่ลั่วหานไม่ทันระวังตัว เธอชนอ้อม กอดเขาเหมือนตุ๊กตาล้มลุก หลังเธอออกมาจากบาน ประตูอยู่ในอ้อมกอดเขาเหมือนปลาหมึก รองเท้าสลิป เปอร์ถูกเธอเตะจนหลุดเมื่อครู่นี้ แทบจะเป็นนิสัย เท้า เปล่าข้างหนึ่งของเธอ เหยียบ ลงไปบนหลังเท้าของ เขา

ห่างกันแค่ 0.01 เซนติเมตรและเสื้อผ้าที่เนื้อบางสุดๆ ลมหายใจและอุณหภูมิร่างกายเขาเหมือนสายน้ำที่พัด ผ่านหาดทรายขาว กลืนกินเธอ

เธอเบิกตากว้าง ปลายจมูกเกือบจะชนปลายจมูกเขา ปัจจัยที่คลุมเครือล่องลอยอยู่กลางอากาศ ปังๆๆ เหมือน บอลลูนระเบิด

เมื่อมือใหญ่ของท่านเซียวกำลังจะยื่นออกไป แนบกับ ส่วนโค้งเหนือต้นขาด้านล่างเอวนุ่มของเธออย่างเป็นก ลาง ฝ่ามือใหญ่กุมครึ่งลูกเอาไว้ ผ้าเปียกแนบติดกับเธอ พยายามที่จะซ่อนมันไว้

และมือของคู่ลั่วหาน ภายใต้ความเร่งรีบ เธอจับที่ใดที่ หนึ่งระหว่างขาเขา กลัวว่าตัวเองจะล้ม เธอเลยเพิ่มแรง

ขึ้น

ท่านเซียวเกือบคำรามด้วยความเจ็บปวด

ท่าทางแปลกๆ ที่ทำให้น่าสยดสยอง การเคลื่อนไหว คลุมเครือที่ทำให้คนหน้าแดง!

สบตากัน เกิดความเงียบ

หนึ่งวินาทีก่อน ท้องฟ้าสีดำ แผ่นดินสีเหลือง

ต่อมา จักรวาลกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา

“ฮัดชิ่ว!”

ภายใต้บรรยากาศที่เหมาะจะทำเรื่องไม่ดีอย่างมาก จู่ล วหานก็จามหนึ่งที่ขาดจังหวะจริงๆ
ความบังเอิญคือใบหน้าพวกเขาอยู่ใกล้กันมากเกินไป เมื่อเธอจามออกมาก็ไม่ทันได้เบื่อนหน้าหนี ละอองน้ำ ส่วนมากพ่นอยู่บนใบหน้าท่านเชียว

ใบหน้าของท่านเชียวมืดมนขึ้น สะบัดผู้หญิงออกจาก ร่างตัวเองอย่างรังเกียจ ไม่ว่าเธอจะล้มลงที่ไหนความ น่ารังเกียจบนใบหน้าเขา ก็เหมือนกระสุนที่แนบติดตัว เขาในตอนนี้

จู่ลั่วหานยืนนิ่ง ลูบจมูกที่ค้น ในใจก็แอบขา ท่านเชียว คุณก็มีวันนี้เหมือนกัน

“ขอโทษฉันน่าจะเป็นหวัดแล้ว”

ใบหน้าท่านเซียวหม่นหมองเหมือนฝนตกหนักกำลังจะ มาออกไป

จู่ลั่วหานใช้กระดาษชำระเช็ดจมูก การจามยังปมอยู่ใน จมูก แต่ให้ตายยังไงก็จามออกไม่หมด ทำให้เธอหน้า แดงก่ำ ให้ไปไหน? นี่บ้านฉัน

โอ้? แน่ใจไหม?
มุมปากด้านข้างของท่านเชียวเอียงและยกขึ้น

ท่านเซียวเปิดประตูห้องนอนด้วยความโกรธ เผชิญ หน้ากับแสงสีม่วงคริสทัลอ่อนๆ เตียงสี่ชุดสีม่วงอ่อน ผ้า ม่านสีม่วงอ่อน เตียง โต๊ะเก้าอี้ โต๊ะเครื่องแป้งที่สะอาด เหมือนเป็นโรคจากการประกอบอาชีพนิดหน่อย พื้นที่ ขนาดเล็กน้อยกว่ายี่สิบตารางเมตรถูกเธอจัดระเบียบ อย่างเหมาะสม

ในอากาศ มีกลิ่นหอมจางๆ ของดอกพุดอย่างชัดเจน กลิ่นหอมบนร่างกายเธอก็แบบนี้ แค่มันถูกปกคลุมไป ด้วยน้ำยาฆ่าเชื้อตลอดปี ถ้าไม่ดมอย่างระมัดระวังก็จะไม่ ได้กลิ่นมัน

“ฟัง!” ท่านเซียวเข้าไปในห้องแล้วก็ปิดประตูห้องนอน

“หลงเซียว ฉันต้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เสื้อผ้าฉันเปียกไป หมด! ให้ฉันเข้าไปหยิบเสื้อผ้า!” คู่ลั่วหานเคาะประตูอยู่ ด้านนอก ท่านเซียวที่นั่งอยู่บนเตียงเดี่ยวของเธอไม่ฟัง อะไรทั้งนั้น แค่มองรูปหญิงสาวที่อายุเจ็ดแปดขวบคน หนึ่งบนโต๊ะข้างเตียง
ลั่วหานตัวน้อยในรูปภาพฟันหลอ หัวเราะยิ้มกว้างให้ กับกล้อง ชุดกระโปรงเจ้าหญิงสีชมพู ใบหน้ากลม เธอ ยิ้มกว้างมาก ตากลายเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว

น่ารักมาก

ตวงตาหิมะอันเยือกเย็นของท่านเชียว มีรอยยิ้มเอ่อล้น มาเล็กน้อย

“หลงเชียว เปิดประตูสิวะ คุณอยากให้ฉันหนาวตาย หรือไง?”

ท่านเขียวขมวดคิ้ว ยิ่งโตก็ยิ่งคลาดเคลื่อนมากเท่านั้น ทั้งๆ ที่ตอนเด็กดูเป็นเด็กดีมาก ตอนนี้ล่ะ? แข็งกร้าว เอาชนะคน เอาแต่ใจ ดื้อรั้น แถมยังทำอะไรมุทะลุอีก!

พรีบ เขากดรูปภาพเธอไว้บนโต๊ะ แล้วยกเท้ายืนขึ้นมา อย่างเย็นชา

ผู้หญิงคนนี้ หนวกหูชะมัด
“อย่าโวยวาย

เขาตะคอกอย่างเย็นชา ด้านนอกเงียบไปหลายสิบ วินาที แต่ด้านในไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ตลอดเวลา ู่ล วหานเคาะประตูอย่างต่อเนื่อง

หลงเชียวแม่ง จะขังเธอไว้ข้างนอกแบบนี้ไม่ได้ปะ?

ต้องการเสื้อผ้าเหรอ?

ท่านเซียวเปิดประตูตู้เสื้อผ้าไม้เนื้อแข็งด้านหน้า หน้าต่าง ตู้เสื้อผ้าสามประตู พื้นที่ไม่ใหญ่มาก แต่ข้างใน ว่างเปล่าแทบไม่มีเสื้อผ้าอะไรเลย มีเสื้อผ้าเพียงไม่กี่ชุด ตามฤดูกาล เสื้อผ้าน้อยกว่าเขาในหนึ่งสัปดาห์

ท่านเซียวขมวดคิ้ว

ยื่นมือไปเปิดลิ้นชักหนึ่ง ด้านในมีชุดนอนสี่ฤดูไม่กี่ชุด วางซ้อนทับกัน ด้านบนสุดเป็นชุดนอนกระโปรงของ ฤดูกาลนี้ เป็นสไตล์ที่เรียบง่าย สีธรรมดา

ลิ้นชักที่สองเต็มไปด้วยชุดชั้นในสตรีวางซ้อนทับกันแต่ละตัววางอย่างเป็นระเบียบหลายแถว ท่านเซียวขมวด

คิ้ว แล้วปิดลิ้นชักไป

“หลงเซียว อย่างน้อยก็ให้เสื้อผ้าฉันเถอะ!”

เธอเพิ่งจะตะโกนออกไป ประตูก็ถูกหลงเซียวเปิดออก สองนิ้วเขาหยิบสายชุดนอนเธอ ยกขึ้นต่อหน้าจู่ลั่วหานอ ย่างรังเกียจ

ฉู่ลั่วหานเบิกตากว้าง “วิปริต!”

นำชุดนอนออกไป เธอวิ่งไปที่ห้องน้ำเหมือนวิ่งหนี ล็อก ประตู จากนั้นก็อ้าปากหอบหายใจ

ร่างสูงใหญ่พิงกรอบประตู มุมปากยกขึ้นอย่างตลก

ขบขัน

ผู้หญิงที่ม น่ารำคาญจริง!

ความเจ็บเสียวแปลบในร่างกายที่อดทนไว้ปะทุเข้ามา ทุกที่ จู่ลั่วหานกัดฟันอาบน้ำเสร็จ หลังจากใส่ชุดนอน อึ้ง —
ไอ้หลงเชียวบ้านั่น ให้เธอมาแค่ชุดนอน อย่างอื่นไม่เอา

มาให้เลย!

ให้เธอไม่ใส่อะไรเลยเหรอ? แม่ง!

ดึงชุดกระโปรงนอน คู่ลั่วหานแกล้งทำไม่สนใจ ก้าวเท้า ยาวเดินออกมาจากห้องน้ำ นำผ้าห่มและหมอนสะอาด ออกมาจากตู้เสื้อผ้าแล้ววางมันไว้บนโซฟา นอน!

ใช้ผ้าห่มห่อตัวเองให้แน่น คู่ลั่วหานเตรียมนอนหลับถึง รุ่งเช้า

พี่เซียวที่กั้นด้วยกำแพง หลังจากตรวจสอบห้องนอน ของฉู่ลั่วหานอย่างละเอียดแล้วก็เปิดประตูเดินออกมา เห็นผู้หญิงคนหนึ่งนอนหลับบนโซฟา

“ขึ้นมา”

ฉู่ลั่วหานขมวดคิ้ว ไม่สนใจเขา ไม่ให้เธอนอนอีกเหรอ?”เธอ ทางที่ดีอย่าใชักลอุบายเด็กๆ แบบนี้ต่อหน้าฉัน ลุก ขั้น!”

จู่ลั่วหานกัดฟัน “ห้องนอนฉันก็ให้คุณ ฉันนอนที่โซฟา คุณยังไม่พอใจอะไรอีก ท่านเซียว!”

เธอกอดผ้าห่มลุกขึ้นนั่ง ป้องกันตัวเองจากทุกด้าน นัยน์ตาสีดำดุจหมึกของท่านเซียวพุ่งมาบนตัวเธอ “ฉัน ให้เธอลุกขึ้น จู่ลั่วหาน ในเมื่อหูเธอไร้ประโยชน์ ฉันจะ ช่วยตัดมันออก ดีไหม?”

เชี่!

คู่ลั่วหานกำหมัดสีชมพูแน่น ห่อผ้าห่มลุกขึ้นยืน พูด พึมพำ “ทำตัวเป็นเด็ก!”

ท่านเซียวมือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง บนตัวยังมี รอยคดเคี้ยวที่เธอทำเปียกชื้นไว้ “ผ้าห่ม เอามาให้ฉัน”

เฮ้ย! นี่ไม่ใช่ทำตัวเป็นเด็ก จุดประสงค์ของท่านเซียว คาดไม่ถึงเลยว่าเธอพูดว่าทำตัวเป็นเด็ก? ถ้าอย่างนั้นก็ เปลี่ยนมัน
มวกาuแaIไหลไปครึ่ง หลังเชียว อยู่ที่คฤหาสน์ Hayashi หมาในหนก็ได้ แต่ที่นี่ :

atใหมf่เหมีานกันฉันบอกว่าเอามาให้ฉันไม

ให้กับ

เIETNaาหร่ายแล้วโยนไม่ให้หลงเชียวชุดนอนตัว 1าเงหิaยยusaTยาขaสมพัดก็เห็นโค้งเวักปรากฏ มาirtiffaาชญากรรม

ติลงตาโตามินของงานเยเมนออกอย่างไม่พอใจ

มตวหามหยกหนัก ใช่ ไม่ช่านเชียว ออกไปเลี้ยว

ซ้ายแล้วเดินตระไม่มีนมีโsแรมอยู่
ท่านเชียวไม่สนใจ ยืนอยู่ด้านหน้าจู่ลั่วหานเริ่มปลด กระดุมอย่างช้าๆ “ในเมื่อไม่มี ฉันก็ไม่สนใจ”

หมายความว่าไง? จะแก้ผ้าตรงๆ จะลวนลาม?

เขาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเขาทีละเม็ด ปุ่มสีเงินส่องแสง สะท้อนจุดเล็กๆ นิ้วมือเขาวนไปรอบๆ แขนเสื้อ ค่อยๆ ปลดกระดุมเม็ดที่สาม

“รอเดี๋ยว! ฉันคิดได้แล้ว ฉันออกไปซื้อให้คุณได้

ซื้อ?

ท่านเซียวยิ้มเย็นชาขึ้น ขมวดคิ้วเป็นพายุฝุ่น “เธอให้ฉัน ใช้ของจากร้านสะดวกซื้อข้างล่างเหรอ?”

ไม่งั้น? ฉันจะไปมีได้ไง?”

ไม่มีก็ดี”

ระหว่างที่พูดคุย เขาก็ถอดเสื้อเชิ้ตขาวออกไปแล้ว เผย

พื้นผิวครึ่งบนที่ไร้ร่องรอยไขมัน…..
ฉู่ลั่วหานเอนกายลงบนโซฟา ระงับความตื่นตระหนก เมื่อครู่ เธอตื่นตระหนกทำไม เขาจงใจถอด เธอมองก็ถูก แล้ว ผู้ชายหล่อโชว์กล้ามสวย ไม่มองก็น่าเสียดายสิ

เธอไม่มองอย่างเดียว ยังพูดขึ้นอย่างเปิดเผย “ทำต่อสิ อย่าหยุดนะ ยังไงสุดท้ายก็เตรียมแก้ผ้าแล้ว”

ผู้หญิงคนนี้!

ท่านเซียวแกะหัวเข็มขัดออกมาดัง “คลิก” ดึงเข็มขัด ยี่ห้อArmaniสีดำออกมา ม่วนไปรอบๆ มือของตน ริม ฝีปากบางยิ้มเหมือนไม่ยิ้ม เย็นยะเยือก ทำให้คนตื่น ตระหนก

“ฉู่ลั่วหาน นึกถึงอะไรไหม?” เขาเข้ามาใกล้ทีละก้าว กางเกงขายาวไม่มีเข็มขัด ห้อยอยู่บนเอวอย่างอิสระตาม การเดิน เผยกระดูกเชิงกรานเซ็กซี่

“อะไร?” เธอถอยครึ่งก้าวอย่างระมัดระวัง ดวงตามืดมน ของหลงเซียวเต็มไปด้วยความอาฆาต
ร่างกายตระหง่านบังคับเธอให้จนมุมกำแพง ร่างกาย ผอมเพรียวถูกเขากักขังไว้ในพื้นที่สามเหลี่ยม ริมฝีปาก เหมือนใบมีดของเขาแนบชิดริมฝีปากเธอ ” ( ฟิฟตีเชดส์ ออฟเกรย์ ) ผู้หญิงอย่างเธอ ต้องเคยดูแน่ๆ”

ฉู่ลั่วหานเหลือบมองเข็มขัดในมือเขา ในหัวก็นึกถึง ฉากคลาสสิกของภาพยนตร์ หรือหลงเซียวอยากเล่น ภาพยนตร์ซาดิสม์เหรอ?

ไม่ เธอไม่อยากโดนเขาทรมานจนตาย

“ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องอะไร! ปล่อยฉัน!”

ท่านเซียวบีบคางเรียวของเธอ ดวงตาเจาะรูม่านตาของ เธอ ไม่รู้เหรอ? ไม่เป็นไร ฉันจะชี้แนะเธอด้วยตัวเอง จนกว่าเธอจะเรียนรู้”

พูดจบ เข็มขัดในมือเขาก็สั่นดัง “เปี๊ยะ” มีเสียงดังของ ผิวตึง คู่ลั่วหานหัวใจกระตุก ดิ้นในอ้อมแขนเขาสุดชีวิต
“หลงเซียว! คุณมันวิปริต! คุณปล่อยฉันนะ! ปล่อย!”

“แสร้งทำเป็นใสซื่อ! เธออยากได้ผู้ชายเข้ากระดูก! สิ่งที่เธอต้องการก็คือของพวกนี้! ฉู่ ลั่วหาน เอาความ ตอแหลเธอออกไป แสดงความเสเพลของเธอให้ฉันเห็น ความหยาบช้าของเธอ แสดงให้ฉันเห็น!”

“หลงเซียว คุณแม่งชั่ว คุณกล้าแตะต้องฉัน ฉันจะ เกลียดคุณตลอดชีวิต!”

เข็มขัด พันรอบมือของหญิงสาว หลงเซียวเหมือน สิงโตที่โกรธเกรี้ยว เขาอยากกัดให้เธอตาย ฉีกเธอ กิน เธอ!

“มีสิทธิ์อะไรมาเกลียดฉัน? เธอไม่คู่ควรที่จะเกลียด”

ฉู่ลั่วหานใช้ทั้งมือและเท้าพร้อมกัน บิดกลมในอ้อม แขนเขา “เหอะ หลงเซียวในฐานะผู้ชาย เป็นวิธีเดียวที่ จะจัดการผู้หญิงคนหนึ่งเหรอ? น่าสงสารจริงๆ น่าเศร้า จริงๆ!”

“จัดการเธอ ใช้แค่วิธีนี้ก็พอแล้ว ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าวิธีนี้จะเอาชนะเธอยังไง!”

หลงเซียวเหมือนสัตว์ร้ายที่กำลังโกรธเกรี้ยว โน้มตัวลง ไปกัดหูของจู่ลั่วหานทั้งรอยฟันตัวเองไว้บนหูเธอ เขา อยากให้เธอจดจำตลอดไป จะเกลียดหรือรัก ผู้หญิงคนนี้ ก็เป็นของเขา

“เพี้ยะ!”

มือสองข้างที่มัดติดกันของคู่ลั่วหานยกขึ้นตบใบหน้า ด้านข้างเขาอย่างแรง!

การกระทำของหลงเซียวนิ่งไป ขมวดคิ้วแน่นมองเธอ คิ้วดำหนาเหมือนมีดสั้น “จู่ลั่วหาน เธออยากตายจริงๆ สินะ”

เธอยิ้ม “คุณคิดผิดแล้ว ฉันไม่อยากตาย หลงเซียว ฉลาดหน่อยนะ คุณครอบครองฉันมันไม่มีความหมาย อะไร หัวใจของฉันจะไม่ให้คุณ คุณต้องการศพ รู้สึกดี ไหม?”

แขนเหล็กของหลงเซียวปล่อยผู้หญิงไปอย่างสูญเปล่า เธ0ให้วใจตัวเธa?

“ทำเพียร มีสติหน่อย ได้ไหa? สามfแล้ว มีมไม่i สั่งหานคนนั้นที่ให้ข้อคีเล็กๆกันระหuriะแรพเจเรม่ไปเติม นั้นแล้ว!

ลั่วหานค่อยๆ เงยศีรษะขึ้น ไบหม้ามีรอยปมตั้งแต่เต้ม จนจบ น้ำเสียงไม่หนักไม่เบา มีเสi่หี่มิตหน่อย aยาได้ หัวใจฉันเหรอ? เทอะ เอาของคุณมาแลกลิง!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ