ตอนที่ 495 หยวนชูเฟินกล่าวถึงเรื่องอดีตของปีนั้น

ตอนที่ 495 หยวนซูเฟินกล่าวถึงเรื่องอดีตของปีนั้น

อันที่จริงคือ ในใจของทุกคนล้วนมีความลับอยู่ ซ่อนอยู่ใน มุมใดมุมหนึ่งที่อบอุ่น กำลังเจริญเติบโตและทะนุถนอมอย่าง เงียบๆในนามของความรัก

เพื่อปกป้องฝ่ายตรงข้าม เพื่อให้ฝ่ายตรงข้ามสามารถ สบายใจได้ ยิ่งเพื่อที่จะให้ฝ่ายตรงข้ามสามารถดำรงชีวิตได้ อย่างดีขึ้นต่อหน้าตัวเอง

ขอบตาของลั่วหานแสบร้อนๆ เธอมองไปที่หยวนชูเฟินอย่าง เห็นใจ นับบัดนี้เธอยังคิดมีความสง่างามอยู่ แต่ไม่ใช่คุณนาย ของตระกูลหลงที่อยู่เหนือกว่าคนอื่นอีกแล้ว เพียงเป็นแค่คุณ แม่ที่ธรรมดา ถ้าอยู่ต่อหน้าลูกๆของตัวเอง เธอยังมีด้านที่ เมตตาแม้กระทั่งน่ารักด้วย

มันเป็นจริงและอ่อนโยนมาก

ดังนั้น ลั่วหานเอื้อมมือไปกอดแขนทั้งสองข้างของหยวนชู เฟินเอาไว้ ใช้ความสูงที่ได้เปรียบของตัวเองโอบล้อมหยวนชู เฟินเอาไว้”แม่ โรคของคุณจะรักษาหายแน่นอน คุณก็ต้องสู้ๆ อย่าท้อแท้นะคะ”

อย่าท้อแท้ค่ะ ฉันขอร้องแม่!
นี่เป็นสิ่งที่เธอจะพูด แต่พูดไม่ได้ เพราะมันเศร้าเกินไป

อยากจะบอกว่า อย่าท้อแท้ โปรดสู้เพื่อพวกเรา ฉันเสียแม่ไป แล้วคนหนึ่ง ไม่สามารถเสียแม่อีกคนไปอีกแล้ว

อยากจะบอกว่า อย่าจากไป ให้พวกเราอยู่เคียงข้างคุณ เป็น เด็กที่ไม่ต้องเติบโตอีกหลายปี หลงเซียวก็ได้เสียคุณพ่อไป แล้ว

อยากจะบอกว่า ทุกอย่างที่ผ่านมาในเมื่อก่อนพวกเราไม่ไป พูดถึงมันอีกแล้ว ก็ให้มันล้วนบินไปหมด พวกเราต้องต้อนรับ วันพรุ่งนี้ด้วยกัน พวกเราต้องรักกันพึ่งพากันตลอดไป

สิ่งที่อยากจะบอกนั้นมีอยู่มากมาย แต่ล้วนติดค้างอยู่ในใจ ไม่สามารถพูดออกได้แม้แต่คำเดียว

ฝ่ามือของหยวนชูเฟินแตะหลังมือของเธอเบาๆ เธอสามารถ รับรู้ถึงอารมณ์ที่พลุ่งพล่านของลั่วหาน มันเป็นความรักที่ แสดงออกที่แท้จริงตามธรรมชาติ มีแต่คนที่ใกล้ชิดและรัก สุดๆถึงจะมีอารมณ์เช่นนั้น

“ไอ้ลูกโง่เอ๋ย อย่าเสียใจสิ แม่จะสู้และอดทนอีกต่อไปแน่นอน ไม่ว่าผลไปยังไง ล้วนต้องสู้ต่อไปนะ”

ลั่วหานซาบซึ้งใจจนเกือบจะร้องไห้ออกมา เอ่ยเสียงเออเบาๆ จากนั้นกอดเธอไว้อย่างแน่น”ขอบคุณค่ะ คุณแม่ ขอบคุณค่ะ”
ดวงตาของหลงเขียวก็แสบร้อนขึ้นเพราะการแสดงออกทาง ความรักที่แท้จริงของทั้งสองคน รูปร่างสีดำที่สูงใหญ่เดินไป ข้างๆทั้งสองคน แขนทั้งสองข้างเหมือนร่มที่กางออก กอดทั้ง สองคนเอาไว้อย่างอ่อนโยน แขนซ้ายล้อมรอบหยวนซูเฟิน แขนขวาล้อมรอบวหาน

ร่มหนึ่งคันนั้นถูกกางออกในด้านบนของทั้งสองคน มาพร้อม กับน้ำเสียงที่นุ่มนวล มุ่งมั่น แน่วแน่และจริงใจ”ฉันจะปกป้อง พวกคุณ” แม้เป็นคำสัญญาที่เรียบง่าย แต่เพียงพอแล้ว

ลั่วหานเงยหน้าขึ้นมา มองเข้าหากันกับหลงเซียว ทั้งสอง นึกถึงคำพูดที่ลั่วหานเคยพูดขึ้นมาพร้อมกัน ทีหลังเธอจะกาง ร่มให้เขา

พวกเขาจะกางร่มให้ซึ่งกันและกัน ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป จะ ผ่านพายุและภัยธรรมชาติที่ร้ายแรงไปด้วยกัน จะชมทิวทัศน์ อันสวยงามของโลกนี้ไปพร้อมกัน

นานมา อารมณ์ความรู้สึกของทั้งสามคนจึงหมดไป ลั่วหาน ประคองให้หยวนชูเฟินนั่งลงก่อน

เธอตบไปที่โซฟาสะกิดให้ทั้งสองคนแยกแยะกันนั่งคนละ ข้าง และยังคงใช้ดวงตาที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดเต็มและน้ำตา มองไปที่หลงเซียว

“เซียวเอ๋อ คุณจะต้องมีคำถามจะถามฉัน ฉันรู้ว่าคุณอยากจะ รู้อะไร ในเมื่อตอนนี้พวกคุณรู้ความจริงไปแล้ว นั้นฉันก็จะเล่าเรื่องอดีตให้พวกคุณฟัง”

เส้นเลือดดำในหน้าผากของหลงเขียวก็ยังโผล่ตัวออกมา นิ้ว มือที่เรียวยาวและอบอุ่นจับมือขวาของเธอเอาไว้”แม่เชิญพูด เลยครับ”

พวกเขาล้วนเตรียมพร้อมที่จะรับฟังแล้ว

ลั่วหานจับมือซ้ายของเธอเอาไว้ ชิดตัวเข้าใกล้เธอ”แม่ คุณ ค่อยๆพูด ตกลงปีนั้นเกิดอะไรขึ้น”

หยวนชูเฟินพยักหน้า ร่องรอยของอดีตค่อยๆปรากฏขึ้น ในดวงตา เธอมองไปดูท้องฟ้านอกหน้าต่างอย่างเศร้าโศก ราวกับว่าเขาใช้สายตาผลักประตูแห่งความทรงจำอันหนักอึ้ง ออก เรื่องอดีตที่ถูกฝุ่นปกคลุมอยู่นั้นก็ถูกเปิดออกมาใหม่

เธอถอนหายใจออกมา และพูดอย่างยาวนานและ ช้าๆ”สามสิบกว่าปีแล้ว ฉันนึกว่าฉันจะไม่มีวันกล่าวถึงอีก……….

ก้องป่วยเงียบสงบมาก มีแค่ลมหายใจและเสียงเต้นของ หัวใจ

หัวใจของทั้งสองคนล้วนถูกหยวนชูเฟินพกพาเอาไว้ ย้อน กลับไปในระยะไกลที่ไม่สามารถเข้าถึง ย้อนกลับไปในวัย เยาว์ความงดงามของเธอที่ไม่มีใครเทียบได้
“สามสิบกว่าปีก่อน เศรษฐกิจของประเทศจีนยังล้าหลังกว่า ประเทศในยุโรปและอเมริกา ในเวลานั้นมีกระแสการไปเรียน ต่อในสหรัฐอเมริกาอย่างรุนแรง หนุ่มๆสาวๆจำนวนมากจาก ประเทศจีนไปสหรัฐอเมริกาเพื่อหาโอกาสต่างๆ นี่คือตำนานที่ ว่าฝันอยากจะร่ำรวยในสหรัฐอเมริกา……..

เธอหยุดชะงัก จากนั้นถอนหายใจออกมาอีก เหมือนกำลัง อธิบายถึงเบื้องหลังของพัฒนาการเรื่องนี้ มันเป็นยุคที่ทุก คนต่างแสวงหาโอกาส สิ่งที่พวกเขารู้มาก่อนก็คือ ตอนนั้น มีชาวจีนเยอะมากล้วนฝันอยากจะรวยในชั่วข้ามคืนใน สหรัฐอเมริกา

หยวนชูเฟินอธิบายต่อ”ฉันกับเส้าเอินอาศัยอยู่ที่อเมริกามา ตลอด รุ่นพ่อแม่ของเราอพยพไปนิวยอร์คแต่เช้า ถือเป็นคนรุ่น แรกๆที่ตั้งรากฐานในอเมริกา ปีนั้นพวกเราล้วนได้เรียนอยู่ที่ มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์”

“เคมบริดจ์?แม่กับพ่อล้วนเป็นนักเรียนของเคมบริดจ์?”ลั่วหา นมองเธออย่างประหลาดใจ ในใจรู้สึกนับถือจริงๆ

มหาวิทยาลัยชั้นนำของอเมริกา คาดไม่ถึงว่าแม่เป็นนักเรียน ในเคมบริดจ์ด้วย ไม่น่าทำไมถึงมีลูกชายอย่างหลงเซียว

หยวนชูเฟินพยักหน้า”นี่มันไม่เท่าไหร่หรอก คุณเรียนอยู่ที่ ฮาร์วาร์ด เก่งกว่าฉันอีกเยอะเลย แถมอายุแค่สิบหกคุณก็สอบ ติดมหาวิทยาลัย ฉลาดกว่าฉัน”
“……”ข้อมูลที่แม่รู้มานั้นไม่น้อยจริงๆ

หยวนชูเฟินพูดต่อมา”ฉันเรียนอยู่ที่คณะศิลปกรรมศาสตร์ ของมหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ วิชาเอกคือภาพสีน้ำมันและ จิตรกรรมจีน ส่วนเส้าเอินอยู่คณะธุรกิจ วิชาเอกคือการลงทุน และการจัดการอุตสาหกรรม ตอนนั้นพ่อแม่ของฉันไม่เห็นด้วย กับการคบกันของฉันกับเขา ตระกูลหยวนเป็นตระกูลที่การ ค้าขายพอที่มีชื่อเสียงในอเมริกา ส่วนพ่อแม่ของเส้าเอินเป็น แค่พนักงานธรรมดาในธนาคาร แม้ไม่ยากจน แต่ก็ไม่ร่ำรวย”

เป็นอย่างนี้นี่เอง

ลั่วหานนึกว่าความรักของพวกเขานั้นหยวนซูเฟินเป็นผู้ที่อยู่ ในตำแหน่งเสียเปรียบ

“แต่ฉันเชื่อเขา ฉันรักเขา ฉันอยากจะอยู่กับเส้าเอินแม้จะ ต้องทะเลาะถกเถียงกับที่บ้านก็ตาม “พอหยวนชูเฟินนึกถึง พฤติกรรมของตัวเองที่แสวงหาความรักอย่างไม่เกรงกลัวใดๆ ก็ได้ปรากฏรอยยิ้มที่ราวกับสาวๆออกมา เขินอายราวกับย้อน ตัวกลับไปในสมัยนั้น

“เส้าเอินเพื่อพิสูจน์ให้คุณตาคุณยายของพวกคุณเห็นว่าเขา มีความสามารถที่จะให้ความสุขแก่ฉัน เขาเลยไปเป็นพนักงาน ฝึกงานในวอลล์สตรีทตั้งแต่มหาลัยปีที่2 เป็นธนาคารที่พ่อ แม่ของเขาอยู่นั่นเอง พอเวลาฝึกงานจบสิ้น เขาก็ได้อยู่ใน ธนาคารต่ออย่างราบรื่น หลังจากนั้นอีกครึ่งปีเขาได้รับเงิน กำไรก้อนแรกในชีวิตนี้ สองแสนดอลลาร์ ตามสถานการณ์ทางการเงินของสหรัฐอเมริกาและมูลค่าของ ดอลลาร์ในเวลานั้น สองแสนดอลลาร์ มีมูลค่าเป็นหลายร้อย เท่าของตอนนี้”

ว้าว!สุดยอด!

ดวงตาของลั่วหานเบิกกว้างเพราะความนับถือ และนำความ เคารพที่มีต่อยู่เส้าเอินล้วนย้ายไปสู่ที่หลงเซียว มองเข้าหากัน กับเขา จ้องมอง และแอบหัวเราะ

เธอรู้สึกว่าตนเองได้รับสิ่งของอันมีค่า ลูกชายของคนยอดฮิต ในสมัยนั้น!

หลงเซียวหงายปากขึ้นมา ไม่พูดไม่จาแต่แสดงความรักใคร่ ออกมาเต็มที่

“เขาได้เงินก้อนแรกมา เดิมทีนึกอยากจะเอาออกมาเป็น สินสอดแก่คุณตาคุณยายของคุณ แต่เพื่อนหลายคนของเขา มาหาเขา หลังจากปรึกษากันแล้วก็ตัดสินใจใช้เงินก้อนนี้มา ลงทุน”

เมื่อหยวนชูเฟินนึกถึงตอนนี้ ก็ถอนหายใจออกมา”เส้าเกินมี พรสวรรค์ที่น่าทึ่ง แต่เขาไม่สามารถรู้ความในใจของผู้คน ได้…..เขาใช้ยี่สิบดอลลาร์ ใช้เวลาหนึ่งปี ก่อตั้งบริษัทการเงิน ขนาดเล็ก ในขนาดนั้นพวกเขาหลายคนล้วนกินนอนอาศัยอยู่ ในบ้านขนาด 70 ตารางเมตร ค่อยๆทำจนได้ย้ายสำนักงานไป ยังแมนฮัตตัน ได้เปิดช่องทางธุรกิจเล็กๆภายใต้สถานการณ์การเหยียดสีผิวและเชื้อชาติค่อนข้างรุนแรงใน ขณะนั้น”

ระหว่างคิ้วของเธอเผยให้เห็นถึงความอบอุ่น คงมีแต่พูดถึงสิ่ง ที่มีความสุขที่สุดและคนที่รักมากที่สุดถึงจะมีความสุขเช่นนี้ หรอกใช่มั้ย?

ด้วยความเคารพและนับถือ ลั่วหานและหลงเซียวใช้ท่าทางที่ เคารพรับฟังอยู่

“ต่อจากนั้น บริษัทของเส้าเอ็นดำเนินการได้อย่างราบรื่น จนกว่าเวลาที่พวกเราเรียนเถอะมหาลัยปีที่ 4 เขาก็พอมีชื่อ เสียงแล้ว ส่วนฉันก็ได้สร้างผลงานทุกอย่างในนิทรรศการส่วน ตัวเสร็จก่อนกำหนด เส้าเอินช่วยจัดนิทรรศการภาพวาดครั้ง แรกและก็เป็นครั้งเดียวในชีวิตให้ฉัน”

หลงเซียวยังจําได้ว่า สังชิงเซวี่ยนเคยบอกว่าแม่เคยได้จัด งานนิทรรศการภาพวาดส่วนตัวขึ้นมา

ลั่วหานเกือบจะกราบลงพื้นแสดงความเคารพแล้ว เธอคาดไม่ ถึงว่า สตรีผู้สูงศักดิ์ที่แต่งกายอย่างสวยงามข้างๆเธอคนนี้ เป็น ผู้หญิงในตำนานอย่างกับหลินฮุยอิน!

แถมยังเป็นมหาวิทยาลัยเคมบริดจ์เดียวกันด้วย แม้กระทั่ง ยังสามารถจินตนาการได้ถึงปีนั้นคุณมู่เส้าเอินถือไม้ไผ่บนเรือ ผ่านจากใต้สะพานเคมบริดจ์ และกำลังท่องกลอนว่า”ความ เงียบคือสังคีตแห่งการลาจาก……
สวยงามมาก

แม้ว่าอยู่ในอเมริกาหลายปี แต่ลั่วหานไม่เคยได้ไปแม้แต่ครั้ง เดียว สิ่งที่เธอรู้สึกน่าเสียดายที่สุดก็คือไม่ได้พบกับหลงเซียว ให้เร็วกว่านี้ ไม่สามารถเดินขึ้นไปบนสะพานเคมบริดจ์ที่นัก กลอนหลายๆท่านได้กล่าวถึงกับเขาด้วยกัน

“แต่ ช่วงเวลาดีมักจะมีอยู่ไม่นาน”

ภาพพจน์ที่สวยงามถูกเปลี่ยนไปในท่ามกลางของน้ำเสียงที่ เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วของเธอ น้ำในแม่น้ำเคมบริดจ์เกิดคลื่น ขึ้นมาอย่างแรง ทำลายความสงบบนเรือ

หยวนชูเฟินส่ายหน้าอย่างเศร้าโศก สีหน้าเจ็บปวดราวกับถูก มีดแทง เป็นเรื่องอดีตที่เธอไม่ยอมจะไปนึกถึง!

ล้วหานจับมือของเธอไว้ มือของเธอนั้นเย็นมาก ชีพจรเต้น อย่างรวดเร็ว การที่หัวใจเต้นช้าขึ้นเพราะผลกระทบจากโรค โลหิตจางนั้น ตอนนี้ถูกความเจ็บปวดเข้ามาแทนที่”แม่ ใจเย็นๆ อย่าตื่นเต้น คุณใจเย็นๆ พวกเราล้วนอยู่กับคุณ ฉันและหลง เซียวล้วนอยู่ หายใจเข้าลึกๆ หายใจเข้า..…………..

ลั่วหานให้เธอหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นเธอถึงควบคุมสติได้

“ตอนที่พวกเราเกือบจะจบ บริษัทการเงินของเส้าเอินมีชื่อ เสียงมากพอแล้ว ตอนนั้นเขากำลังดำเนินสัญญาเงินกู้เพื่อการ ลงทุนกับบริษัทใหญ่ๆหลายบริษัท ถ้าสามารถทำสำเร็จนั้นเขาก็สามารถได้เงินลงทุนมา100ล้าน 100ล้าน ในตอนนั้น เป็นตัวเลขที่ใหญ่มากๆ”

แม้เป็นปัจจุบัน 100ล้านก็เป็นจํานวนเงินที่เยอะอยู่

ชายหนุ่มที่มีฐานะธรรมดา เพื่อความรักเลยใช้ความสามารถ ของเขาเองสร้างทางที่สว่างออกมาทางหนึ่ง ไม่ต้องคิดก็รู้ว่า เขาจะลําบากแค่ไหน

ลัวหานอยากจะร้องไห้ แต่ไม่กล้า

อารมณ์ของหลงเซียวแปรปรวนมาก คุณพ่อที่เขาไม่เคยเจอ หน้ามาก่อน ได้จดจําเอาไว้ในใจของเขาด้วยภาพลักษณ์เช่นนี้ เป็นคนแข็งแกร่ง ไม่เกรงกวาดใดๆ ฉลาด และสง่างาม

“ตอนนั้นเส้าเอ็นลังเลอยู่ว่า จะไปขอแต่งงานกับคุณตาคุณ ยายคุณก่อนหรือเปล่า แล้วค่อยไปทำธุรกิจใหญ่ แต่ฉันพูด กับเส้าเอินว่า ผู้ชายที่ดีควรมีทะเยอทะยานและอุดมคติที่ สูงส่ง ฉันจะรอเขาอยู่ที่นี่ ให้เขาไปทำธุรกิจอย่างสงบใจก่อน”

ถ้าย้อนคิดไปแบบนี้ นั้นความเสียดายที่สุดของตลอดชีวิตนี้ก็ เกิดขึ้นที่นี่แหละ

“ถ้าเกิดฉันก่อน……..เรื่องจะดำเนินการไปเป็นเช่นนั้น นั้น ตอนนั้นหนีตามกันไปฉันก็จะอยู่ด้วยกันกับคุณพ่อพวกคุณ! ตอนนั้นฉันโง่จริงๆ โง่จริงๆเลย!”
หยวนชูเฟินเกิดความเศร้าโศกมาจากใจ อดไม่ได้ที่จะสั่น ตัวอย่างรุนแรง เธอกระซิบซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ฉันโง่จริงๆ โง่จริงๆ เลย!”

“แม่ ผ่านไปแล้ว ล้วนผ่านไปแล้ว แม่ ดูพวกเราหน่อย คุณ มองมาที่พวกเราหน่อย”ลั่วหานกอดเธอไว้”แม่ ไม่พูดแล้วนะ อย่าพูดแล้ว คุณต้องการพักผ่อน”

หลงเซียวไม่ยอมให้คุณแม่ต้องรับความทรมานอีก จึงเปิด ผ้าห่มออกมาคลุมที่ไหล่ของเธอ กระซิบว่า “แม่ ทีหลังค่อยว่า กัน”

หยวนชูเฟินส่ายหน้า และหลับตาลง

น้ำตาทีละหยดหล่นลงมาจากใบหน้าของเธอ ผ่านไปจาก แก้มขวาของเธอค่อยๆไหลไปที่มุมปากของเธอ แต่ราวกับว่า ไหลไปในใจของหลงเซียวและลั่วหานพร้อมกัน ความหนัก หน่วง การทอดถอนใจและความเศร้าล้วนโผล่ตัวขึ้นมาใน หัวใจ

“แม่……

นิ้วมือของหลงเซียวเช็คน้ำตาบนใบหน้าของเธอไป ขมวดคิ้ว เจ็บปวดใจจนไม่สามารถระงับได้

หยวนชูเฟินสะบัดมือของเขาออก พูดด้วยเสียงแหบแห้งและ ทุ่มต่ำ”ให้ฉันพูดให้จบ ฉันทนเอาไว้ 30 ปีแล้ว ค้างไว้ในใจฉันนานพอแล้ว พวกคุณให้ฉันพูดให้จบ”