ตอนที่ 353 ศาสตราจารย์สังแก้พิษ และเสิ่นเหลียว ถูกจับ

ตอนที่ 353 ศาสตราจารย์สังแก้พิษ และเงินเหลียวถูกจับ

สังชิงเซวียนอยู่ในชุดนอนที่มีเสื้อคลุมสีขาวอยู่ข้างนอก ความรู้สึกที่แสนคุ้นเคยลอยปะทะเข้ามา แต่ตอนนี้หลง เซียวไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะมาชื่นชมเขา ก้าวเข้าไปจับมือ ผอมแห้งของเขาไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง “ศาสตราจารย์สัง ลัวลั่วเธอเป็นยังไงบ้างครับ? ”

สั่งชิงเซวียน แบะปาก “คุณชายใหญ่หลง ฉันไม่เข้าใจ เลยจริงๆ คนรวยและมีอำนาจอย่างพวกคุณ ว่างมากจน ชอบมาวางยาคนอื่นแก้เซ็งเหรอ? วันนี้ฉันจะวางยาเธอ แล้ววันพรุ่งนี้ก็จะวางยาเธออีก? ฟังดูน่าสนุกจังเลยฉันเอง ก็อยากลองบ้าง

หลงเซียวถูกสังชิงเซวี่ยนเยาะเย้ยขนาดนี้ สีหน้าที่ เคร่งเครียดอยู่แล้วก็เครียดขึ้นไปอีก แต่เมื่อได้ยิน สังชิง เซวียนเยาะเย้ยความโสมมของพวกคนมีฐานะก็รู้แล้วว่าลั่ วหานไม่ได้อันตรายถึงชีวิต

“ขอบคุณครับศาสตราจารย์สัง” หลงเซียวพยักหน้าอย่าง สุภาพและอ่อนน้อม ซึ่งแตกต่างจากปกติโดยสิ้นเชิง

สังชิงเซวียนเงยหน้ามองรูปร่างสูงโปร่งและหน้าตาหล่อ เหลาของหลงเซียว แล้วก็คิดถึงเพื่อนของตัวเองขึ้นมา โดยไม่รู้ตัว ท่าทางที่ดูแปลกไปหรือว่าอดได้แล้ว เขาถอน สายตาจากใบหน้าของหลงเซียวกลับมาอย่างเสียไม่ได้ มี บุหรี่ไหม? ”

มองมือของสังชิงเซวี่ยนที่ยื่นมาขอบุหรี่ หลงเซียวจึง ตอบออกไปตามตรง “การสูบบุหรี่เป็นอันตรายต่อสุขภาพ

“เฮ้! น่าเบื่อจัง ชีวิตและความตายถูกกำหนดโดยโชค ชะตา เกียรติยศและทรัพย์สินถูกบัญชาจากสวรรค์ แล้วคน เรานะบางครั้งได้ตามที่ต้องการก็จะดีกว่า สบาย! โอเค คุณ ไม่มีบุหรี่งั้นฉันไปหาบุหรี่ก่อน การได้สูบบุหรี่อย่างอิสระ เป็นการได้ปลอบประโลมจากพระเจ้า! “

ดวงตาคมของหลงเซียวหรี่ลงอย่างเห็นได้ชัด “ศาสตรา จารย์สั่ง แล้วภรรยาของผมเป็นอย่างไร รบกวนแจ้งให้ ทราบด้วยนะครับ

สังชิงเซวียนนุ้ยปาก “บุหรี่สักมวนก็ไม่มี แล้วอยากได้ข่าวสําคัญจากปากฉันเหรอ? นี่เจ้าหนุ่มทำธุรกิจได้ยังไง เนี่ย? ”

ดวงตาคมสีดำขลับของหลงเชียวฉายแววเจ้าเล่ห์ออกมา ศาสตราจารย์สั่งชอบบุหรี่อะไรล่ะครับ ต่อไปก็รวมรุ่นน้อง องศาสตราจารย์สั่งด้วย ยังไงก็แจ้งให้ทราบนะครับ

สังชิงเซวียนยิ้มออกมาทันทีแล้วพูดเหมือนคนแก่คร่ำครึ “จริงหรือ? คุณพูดเองนะ? ตาแก่อย่างฉันไม่มีงานอดิเรก อื่นเลย ชอบสูบบุหรี่ แบรนด์ไม่ต้องดีมากก็ได้ เช่น…

“ไม่ว่าคุณสั่งชอบแบรนด์อะไร คุณต้องการเท่าไหร่ ผมจะ เอามาถวายด้วยสองมือนี้เท่าไหร่ก็เท่านั้น

หลงเชียวขัดจังหวะเขาขึ้นมาและรับปากอย่างจริงใจ

สั่งชิงเวียนสูบคางแล้วยิ้มออกมาทันที “ไม่เลวเลย ตา แก่ขอบคุณแบบนี้! เอาล่ะ ตาแก่ไม่ปิดบังคุณแล้ว เสี่ยว ล้วล้วถูกวางยาพิษ พูดให้ชัดคุณก็ไม่เข้าใจแต่ว่าคุณสมบัติ ของยาพิษรุนแรงมาก…
หลงเซียวหรี่ตาลง “สาเหตุล่ะ? ”

สังชิงเซวี่ยนจริมฝีปาก “มีอะไรให้ดื่มหรือกินหรือเปล่า? ลากฉันมากลางดึกแบบนี้ตาแก่ทั้งง่วงทั้งหิวนะ

“มีครับ ศาสตราจารย์สั่งไปกับผมนะครับ วันนี้หลงเชียว เอานิสัยที่ดีของเขาอีกยี่สิบสามสิบปีออกมาทั้งหมดเลย จริงๆ

สังชิงเซวี่ยนมองหลงเซียวอย่างละเอียด ลูบคางด้วย ความพอใจ โอเค ลาภปากตาแก่แล้ว! ”

ผู้ป่วยหลงเซียวเตรียมอาหารมื้อดึกให้สังชิงเซวี่ยนอย่าง จัดเต็ม โต๊ะจัดเลี้ยงหนึ่งตัวที่โรงพยาบาล สังขิงเซวียนนั่ง บนเก้าอี้อย่างสบายอกสบายใจ เขาไม่ได้ใช้ตะเกียบตอน กินอาหาร แต่ใช้มือเปล่าหยิบน่องไก่ขึ้นมาแทะ แล้วเอ่ย ชมขึ้นมา “ดีๆ สมแล้วที่เป็นไก่อบของร้านทรงจีน ฉันไม่ได้ กินมาหลายปีแล้ว รสชาติดีมากเลย”

หลงเซียวอยู่กับสังชิงเซวี่ยนเพื่อดูเขากินอย่างอดทน “ศาสตราจารย์สังชอบก็ดีแล้วครับ แต่ท่านครับ ล้าทานเป็น อย่างไรบ้าง ตอนนี้บอกหน่อยได้ไหม?
สังชิงเซวี่ยนฉีกน่องไก่อบอีกข้างส่งให้หลงเซียว “อย่า อยู่เฉยๆ กินเป็นเพื่อนกัน กินคนเดียวมันน่าเบื่อ กินด้วยกัน!

หลงเซียวมองน่องไก่มันวาวที่ถูกจับไว้ด้วยมือของสัง ชิงเซวียน พูดตามตรงเลยว่าใจเขาตีกันยุ่งมาก มือเรียว สะอาดรับน่องไก่มา ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนที่ตัวเองเป็นคนดี มาครึ่งชีวิตแล้วนั้นได้สิ้นสุดลงแล้ว

“อย่ามัวนิ่งสิ กินสักคำมันอร่อย! ”

ในกลางดึก คุณชายเซียวนั่งแทะไก่ที่โรงพยาบาล แถม ยังใช้มือจับด้วย…เป็นภาพที่เยี่ยมไปเลย

หลงเซียวพยักหน้า “ขอบคุณมากครับศาสตราจารย์สัง

เพื่อจะได้ทราบถึงอาการของภรรยา คุณชายเซียวขมวด คิ้วแล้วกัดเนื้อไก่เข้าปากเต็มคำ เคี้ยวอย่างไม่รับรู้รสชาติ “ตอนนี้…”

“อร่อยไหม? ”
สังชิงเซวี่ยนมองหลงเซียวอย่างคาดหวัง รอให้เขาตอบ กลับมาเหมือนกับเด็กน้อยที่รอคอยคำชื่นชม

หลงเซียวพยักหน้า “รสชาติดีมากครับ ไม่เลี่ยนเลย”

“ฮ่าๆๆ! ฉันก็ว่างั้นแหละ! โอ้… ที่บอกคุณว่าเสียวลั่วลั่วถูก วางยาพิษ แม้ว่ายาพิษนี้จะไม่ถึงชีวิตในทันที แต่คนที่โดน พิษจะต้องทรมานไปเจ็ดวันเจ็ดคืน…ตอนที่เสี่ยวถั่วลัวโดน วางยามือและเท้าของเธอเย็นเฉียบเลยมั้ย? ”

หลงเซียวไม่ได้หยิบไก่ขึ้นมากินอีก “ครับ เมื่อวานตอนอยู่ ในงานเลี้ยง มือของเธอเย็นมากเลย”

“งั้นก็ถูกแล้ว คนที่โดนพิษนี้มือเท้าจะเย็นก่อน แล้วจะ เริ่มหายใจลำบาก คอก็เหมือนถูกบีบไว้แน่น เมื่อหายใจไม่ ออก สมองจะขาดออกซิเจน…”

ขณะที่เขาพูด เขาสั่นไหล่อย่างเกลียดชัง “ทรมานคน คน ใจไม้ไส้ระกำที่ไหนมาวางยาเสียวลั่วตัว? คุณต้องไปบ มานะ! ”

“ศาสตราจารย์สังวางใจได้ครับ ผมไม่ปล่อยให้ต้อง ทรมานอย่างเปล่าประโยชน์แน่นอน
แต่คุณชายช่วยบอกจุดสำคัญได้ไหม?

ในที่สุดสังชิงเซวียนก็กินและดื่มไปไม่น้อย ปากดูดน้ำมัน จากบนนิ้วตัวเอง ไม่ต้องห่วงนะ ยาพิษนี้ที่เสี่ยวลั่วลัวโดน ไม่ใช่งานยากของฉันเลย ไม่ได้ร้ายแรงมาก ให้เธอพัก ผ่อนมากๆ ก่อน…” พูดไปได้เพียงครึ่ง จู่ๆ สังชิงเซวียนก็ เงยหน้ามองหลงเชียว “ลิ่มเลือดในหัวเสี่ยวถั่วลั่วของฉัน ลดไปพอสมควร

ดวงตาของหลงเซียวเป็นประกายทันที อดไม่ได้ที่จะลุก ขึ้นไล่ถาม “ศาสตราจารย์สังหมายความว่าถั่วถั่วพ้นจาก อันตรายจากลิ่มเลือดอุดตันแล้ว? ”

“ใช่แล้ว! เสี่ยวถั่วลั่วเองก็ไม่รู้ว่าร่างกายเป็นยัง ไง…ร่างกายหาเรื่อง เด็กที่น่าสงสาร! ตอนนี้ก็ยังดีอยู่ ถ้า รักษาไม่ได้ต่อไปก็ฝึกร่างกายไม่ให้โดนพิษอีก

ใบหน้าของหลงเซียวขรึมลง “ศาสตราจารย์สั่งไม่ล้อเล่น กับเรื่องนี้ก็ดีนะครับ

“ไม่ได้ล้อเล่น! แต่…เมื่อไหร่ที่เจ้าหนุ่มขยันทำการบ้านกับ เสี่ยวลั่วลั่ว มีเจ้าเสี่ยวลั่วตัวน้อยหรือว่าเจ้าเซียวตัวน้อยให้ ตาแก่เร็วๆ หน่อย ตาแก่ไม่ได้เห็นเด็กมานานแล้ว พวกคุณก็รีบมีเจ้าตัวเล็กได้แล้ว”

หลงเซียวรู้สึกจนใจเล็กน้อย “ศาสตราจารย์สัง ผมขยัน อยู่แล้วครับ”

“ฮ่าๆๆ ! ไม่เลว ไม่เลว! ถ้าตั้งใจก็ดี”

ยี่สิบสี่ชั่วโมงต่อมา ยาพิษบนร่างกายของลิ่วล้วก็ได้ถูก ล้างพิษออกโดยสังชิงเซวียน

สังชิงเซวียนยิ้มแล้วเอ่ยว่า “เสี่ยวถั่วลั่ว ครั้งนี้เธอยังมี ความโชคดีในความโชคร้าย แล้วต่อไปก็อย่ากินยาลดลิ่ม เลือดอีก ชีวิตน้อยๆ ของเธอได้รับการรักษาแล้ว รับประกัน อย่างดี! ”

ลั่วหานไม่ได้ยินดีอย่างมากกับทุกขลาภนี้ “ขอบคุณ ศาสตราจารย์สังที่แก้พิษให้ฉันนะคะ”

“อยากขอบคุณฉันจริงๆ เหรอ? ถ้าอยากขอบคุณจริงๆ อย่างนั้นปีหน้ามีเสี่ยวถั่วน้อยมาให้ตาแก่อุ้มได้ไหม? ”

ล้วหานกุมขมับ ทําไมหัวข้อสนทนาของตาแก่ถึงไม่พ้น เรื่องเด็กทุกครั้งเลย
MBK ห้องทํางานท่านประธาน

“เจ้านายครับ ผลตรวจสอบออกมาแล้วครับ จู่ซีทรานเป็น ดนวางยาครับ เธอบอกบริกรว่าแก้วเหล้านั้นเจาะจงให้ คุณนายหญิงเป็นพิเศษครับ ในแก้วนั้นมียาพิษ

ริมฝีปากบางของหลงเซียวค่อยๆ ฉีกยิ้มดูแคลนและเป็น อันตรายออกมา “ฉีซีหราน…เธอคงจะเบื่อชีวิตแล้วจริงๆ สินะ! ฉันไม่ได้ทำอะไรเขา แต่เธอเป็นฝายมาหาเรื่องฉัน เอง! ไปแจ้งกระทรวงรักษาความสงบสาธารณะพวกเขารู้ ว่าควรทํายังไง”

“ครับเจ้านาย ผมจะรีบไปปล่อยข่าวให้ฝ่ายนั้นทันทีครับ

“ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้นะ ฉันอยากเห็นปฏิกิริยาของ เสิ่นเหลียวโดยเร็วที่สุด”

“ครับ”

เมื่อตงหมิงออกจากห้องประธานไปก็พบเกาจึงอานเดินเข้ามา ทั้งสองต่างก็พยักหน้าให้กันจากนั้นก็เดินผ่าน กันไป

เกาจิ่งอานเดินเข้าประตูมา “พี่หลงครับ ทางศุลกากรพบ ว่าเงินเหลียวมีสินค้าจำนวนหนึ่งจะถูกส่งไปอังกฤษคืนนี้ ครับ ข้างในมีบางอย่างซ่อนไว้ไม่น้อยเลย พวกเราจะทำ อะไรสักหน่อยไหม? ”

หลงเซียวหมุนแหวนแต่งงานที่อยู่บนนิ้วนางเล่น “แจ้ง ศุลกากรว่าจะปล่อยเสิ่นเหลียวกับฉ่ซีหรานไปไม่ได้! “

เกาจิ่งอานขมวดคิ้ว “พี่จะจัดการเงินเหลียวผ่านศุลกากร ถ้ามีการตรวจสอบสินค้าล็อตนี้ขึ้นมา ให้เดาว่าจะมีผู้ เกี่ยวข้องจำนวนมาก พอถึงเวลานั้นเรื่องก็จะจบแบบไม่ สวย? ”

ภรรยาของเขาถูกวางยาพิษ แล้วจะยังให้เขามาสนใจว่ามี ผู้เกี่ยวข้องกี่คนเหรอ!

“ตรวจสอบ! ไม่ว่าจะมีผู้เกี่ยวข้องกี่คนต้องกวาดล้างให้ฉัน ทั้งหมด! ต่อไปฉันไม่อยากได้ยินคำว่าเงินเหลียวสองคำนี้ อีก”
เกาจิ่งอานมองสีหน้าโกรธจัดของหลงเซียวอย่างไม่ สบายใจ ถามออกไปอย่างระวังว่า “พี่ใหญ่ มีเรื่องอะไรมาก ระทบพี่หรือเปล่า? เกี่ยวกับพี่สะใภ้ไหม? ”

หลงเซียวกวาดสายตามองเกาจึงอานอย่างเย็นชา “ให้ นายไปจัดการอะไรก็ให้รีบไป มัวเอาเรื่องไร้สาระที่ไหนมา พูด? ”

“ครับ! พี่ใหญ่ไม่ต้องห่วงนะ! ผมจัดการเงินเหลียวได้ แน่นอน! ”

หลังจากนั้นลั่วหานก็ได้รับโทรศัพท์เป็นข่าวกระทรวง รักษาความสงบสาธารณะประกาศจับเงินเหลียวที่ลักลอบ ค้าของเถื่อนไปทั่วประเทศ

หมายเลขต่างถิ่นที่ไม่คุ้นเคยโทรเข้ามา โทรศัพท์บ้าน หรืออาจเป็นโทรศัพท์สาธารณะ

“ที่รัก ฉันเดาว่าเป็นเสิ่นเหลียว

“รับ! ”

ลั่วหานรับโทรศัพท์ “สวัสดีค่ะ”
“ฉ่ลั่วหาน รสชาติของการถูกยาพิษคงขมขื่นสินะ! ถ้า ไม่อยากตายรีบให้หลงเซียวเพิกถอนคำสั่งจับเดี๋ยวนี้ ไม่ อย่างนั้นเธอก็รอความตายได้เลย! ยาแก้พิษอยู่ในมือฉัน และมีแค่ฉันเท่านั้นที่ช่วยเธอได้

ล้วหานเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นสายตาของหลงเซียวกำลัง มองเธออยู่พอดี จึงวางโทรศัพท์ลงแล้วเปิดเสียง เป็น อย่างที่คิดจริงๆ ด้วย

“น้องเขย แผนการของนายเยี่ยมมากจริงๆ มาวางยาฉัน เพื่อที่ตัวเองจะได้เป็นต่อ สารเลว!!! ”

หลงเซียวพยักหน้าส่งสัญญาณให้ลั่วหานถ่วงเวลาเพื่อ หวานแหให้ฝ่ายตำรวจ

ในเวลาเดียวกัน หลงเซียวก็รีบนำหมายเลขส่งให้ กระทรวงรักษาความสงบสาธารณะ เมื่อเจิ้งซิ่วหยาได้รับ หมายเลขก็ป้อนเข้าระบบทันที!

“นายครับ พิกัดอยู่ที่เมือง A ! ”

“ติดต่อฝ่ายตำรวจท้องที่! เตรียมจับกุม! ”
เสิ่นเหลียวถุยน้ำลายออกมา “เลิกพล่ามได้แล้ว! ถ้าไม่ อยากตายก็ไปบอกหลงเซียวซะ ให้มันเพิกถอนคำสั่งจับ ฉันถึงจะให้ยาแก้พิษ ไม่งั้น…”

“น้องเขย คำพูดของนายไม่ได้มีความน่าเชื่อถือเลยแล้ว ฉันจะเชื่อเธอได้ยังไง? ” ลั่วหานแลกเปลี่ยนกับหลงเซียว จากนั้นเขาก็ส่งสัญญาณว่าฝ่ายตำรวจได้ยึดกุมพื้นที่ของ เสิ่นเหลียวแล้ว

ลั่วหานพยักหน้า

หลังจากนั้นไม่กี่นาทีสายโทรศัพท์ก็ตัดไป

“ที่รัก เสิ่นเหลียวตัดสายไปแล้ว เขาหนีไปแล้วหรือเปล่า?

สีหน้าของลั่วหานเปลี่ยนไปทันที

โทรศัพท์ของหลงเซียวก็ดังขึ้นมาทันที ทางเจ้าหน้าที่ ตำรวจโทรมาว่า “คุณหลงครับ ขอบคุณคุณและภรรยาที่ให้ ความช่วยเหลืออย่างสุดกำลัง ตอนนี้เสิ่นเหลียวถูกจับกุม แล้วครับ! ”
ลัวหานถอนหายใจอย่างโล่งอก “ดีจังเลย! ครั้งนี้ค่อยคุ้ม กับที่ถูกวางยาหน่อย!”

เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าชีวิตของเงินเหลียวจะจบลงอย่าง รวดเร็วแบบนี้ เธอยังไม่สะใจเลย

มือใหญ่ของหลงเซียวยื่นไปปิดปากที่พูดไม่เป็นมงคล ของเธอไว้ “พูดจาเหลวไหล! หลังจากนี้งดกินเหล้าทุกๆ โอกาส ไม่ว่าเหล้าใครก็ห้ามดื่มอีก แล้วเป็นแบบนี้มาสองค รั้ง ความสามารถของคุณนายหลงเยี่ยมจริงๆ

ลั่วหานยกมือปิดหน้า โอเค มันน่าขายหน้ามากจริงๆ ที่ ตกหลุมพรางถึงสองครั้ง “ยังไงก็ตามคราวนี้จับเงินเหลียว ได้แล้ว คิดเสียว่าฉันก็แลกชีวิตเพื่อรักษากฎหมายและ ความสงบของสังคม คุณชายหลงไม่คิดจะชื่นชมฉันหน่อย เหรอ? ”

แม้ว่าจะรู้สึกเสียหน้าไม่น้อย แต่หมอฉู่ก็ปฏิเสธว่าตัวเอง เป็นคนโง่อย่างไม่ลังเล

หลงเซียวซ่อนรอยยิ้มไว้แล้วบีบจมูกรั้นของเธอ “ครับ เทียบกับของขวัญที่สามีให้ไม่ได้หรอกมั้ง? ”
วานปล่อยมือจากใบหน้า ดวงตาสวยก็เปล่งประกาย วาววับด้วยความคาดหวัง “ของขวัญอะไร? ”

มือใหญ่ของหลงเซียวกอบกุมใบหน้าของเธอไว้ ขยับตัว เคลื่อนเข้าใกล้จนปลายจมูกสัมผัสกัน มืออีกข้างวาดมา โอบเอวของเธอไว้แน่นแล้วอุ้มเธอขึ้นมาจากโซฟา “ให้เจ้า เสี่ยวล้วตัวน้อยกับคุณเป็นไง? ”

“อ๊ะ!!! ไม่นะ!!!

“ไม่ทันแล้ว !”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ