ตอนที่ 330 ร้องเพลงLove When I Dieให้ฟังหน่อยสิ

ตอนที่ 330 ร้องเพลงLove When I Dieให้ฟังหน่อยสิ

“คุณชายรองหลง ทำไมอยู่ๆถึงอยากเลี้ยงเหล้าฉันคะ ? ”

หลินซีเหวินเปลี่ยนเสื้อผ้าและยืนอยู่ที่ทางเข้าโรงพยาบาล เธอ จงใจทำให้ผมลงปกปิดใบหน้าเล็กๆของเธอไว้ แว่นตาขนาดใหญ่ ที่ปิดบังดวงตาอันสดใส เธอต้องการให้ตนเองเป็นไฮโซบ้าน นอกในสายตาของหลง อ

อีกทั้งสีหน้ารอยยิ้มที่มั่นใจเสียเกินไป เป็นรอยยิ้มของสาวบ้าน นอกนั่นเอง

หลงจื้อลดกระจกมองดูหลินซีเหวินแล้วพูดออกมาอย่างเยาะ เย้ยว่า “เชยแบบไม่มีที่ติจริงๆ ไฮโซบ้านนอกครับ เสื้อผ้าและ กระเป๋าของคุณนี่ซื้อมาจากไหนกัน ? นี่มันของสมัยยุค60หรือ เปล่าเนี่ย ? ”

หลินซีเหวินมองไปที่หลงจื้อ เธอเอามือกอดอกไว้ “ฉันไม่เห็น ว่าเป็นแบบนั้นนะ คิดไม่ถึงว่าคุณชายรองหลงจะรู้จักแฟชั่นเก่าๆ แบบนั้นด้วย ! ”

หลงจื้อไม่สนใจเธอ “ขี้นรถ”
หลินซีเหวินขมวดคิ้วแล้วเข้าไปนั่งข้างคนขับ เธอจัดการรัด เข็มขัดเรียบร้อย “ไปที่ไหน ? ”

หลงจื่อมองดูเธอแล้วพูดว่า “ครั้งนี้ผมจะไม่ไปตามที่คุณแนะนำ แล้วนะ ร้านที่แล้วกินเข้าไปเกือบตาย ครั้งนี้เราเลือกร้านธรรม ทั่วไป กว่า

หลินซีเหวินยิ้มเยาะ “คุณชายรองหลงคะ การที่ฉันปวดท้อง ไม่ใช่เพราะอาหารไม่ดี แต่เป็นเพราะคนที่กินด้วยต่างหาก เขา ส่งผลต่อระบบย่อยอาหารของฉัน คุณรู้หรือไม่ว่านําไม้ยาว เมตร ? คุณรู้จักการย่อยอาหารหรือไม่ ? ระบบย่อยอาหารต้อง ผ่านกระบวนการขั้นตอนในการเปลี่ยนอาหารเป็นพลังงาน เมื่อ กระบวนการเหล่านี้เกิดขึ้น …”

“เดี๋ยวๆๆๆ ! ” หลงจื้อฟังสิ่งที่เธอพูดออกมาจนปวดหัว เนื้อหา สาระมากมายออกมาจากปากเธอ คิ้วขมวดขึ้นจากความรำคาญ แล้วพูดว่า “คุณไฮโซฯบ้านนอกครับ ที่ชนบทนี้เป็นแบบคุณหมด เลยหรือเปล่า ? ”

ไม่เพียงแต่โง่ แต่ยังตรงมาก ไม่เพียงแต่ตรงเท่านั้นยังดื้อรั้นอีก ด้วย แถมรอบกายมีหนามคอยทิ่มแทงคนที่จับต้อง

รอยยิ้มของหลินซีเหวินจริงใจยิ่งกว่าใคร “คนในหมู่บ้านของ เรา…….ฉันโง่ที่สุด ถ้าฉันไม่โง่ฉันจะดื่มเหล้ากับคุณหรือ ? คุณคิด ว่าคุณเป็นใคร ? ”
“เหอะๆ ! ”

รถพาคนด้านในทั้งสองวิ่งจากไป

คนหนึ่งในสมองสับสนวุ่นวายเกี่ยวกับบ้านตระกูลหลง หัวเขา แทบจะระเบิดออกมาแล้ว

อีกคนหนึ่งก็เจ็บปวดที่การแอบรักยังไม่ทันจะได้เริ่มเดินหน้าก็ ถูกใครบางคนถอนรากถอนโคน

รถแล่นมาจอดที่หน้าประตูร้านเหล้าแห่งหนึ่ง หลินซีเหวินเงย หน้าขึ้นดู พระเจ้า ! ไม่จริงน่า ! มาที่นี่ ?!

หลินซีเหวินมองดูรูปโฆษณาแล้วจับมือของหลงจื้อไว้ “เปลี่ยนที่ อื่น ! ฉันได้ยินมาว่าที่นี่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แล้วก็……แล้วก็เหล้าที่ นี่ไม่ดี เราเปลี่ยนอีกร้านหนึ่งนะคะ”

หลงจื่อมองดูเธอด้วยความสงสัย “คุณรู้ได้ยังไง ? เคยมาเห

รอ ? ”

บ้าบอ ! พูดไร้สาระอะไรกัน ! เธอไม่ใช่แค่เคยมาแต่ยังเป็น เพื่อนสนิทกับเจ้าของที่นี่ด้วย ถ้าเธอเข้าไปข้างในไม่อยากจะ คิดถึงผลที่ตามมา
หลินซีเหวินยิ้มแล้วพูดว่า “แหะๆ ! ไม่เคยมาค่ะ แต่ก็เคยได้ยิน มาบ้าง เพื่อนที่ทำงานบอกมา ถ้าคุณไม่เชื่อวันหลังคุณก็มาเอง คะ ฉันไม่อยากไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนคุณอีกนะ”

หลงจื่อมองเข้าไปข้างในร้าน เป็นไปได้ยังไง ? เขามาตั้งหลาย ครั้งแล้ว ไม่เคยมีปัญหาอะไรนี่

รถวิ่งวนไปในถนนเพื่อหาร้านอื่น หลินซีเหวินพบว่าเธอไม่มีที่ อื่นจะไป ปกติแล้วก็มีร้านประจำไม่กี่ร้าน แต่เพื่อนยามราตรีของ เธอก็มีไม่กี่คน รอบๆนี้ก็น่าจะรู้จักกันหมด

ให้ตายสิ !

“พระเจ้า นี่แม่ไฮโซสาวคุณจะดื่มไหม ? ผมเป็นคนเลี้ยงคุณนะ คุณจะมาทำตัวเรื่องมากแบบนี้ได้ยังไง ! ” หลงจื้อถูกเธอปั่นจน หัวหมุน เขาหยุดรถลงทันที “ผมจะดื่มเหล้า คุณแล้วแต่ ! ”

เชอะ ! โมโหอะไรกัน !

หลินซีเหวินตบบ่าเขา “คุณลุกขึ้นมา ฉันจะขับรถให้ พาคุณไปที่ ที่หนึ่ง”

หลงจื้อเหล่มองเธอ “คุณมีที่ดีๆงั้นเหรอ ? ”
“จะไปไม่ไป ? ” หลินซีเหวินเปลี่ยนไปนั่งที่คนขับ จากนั้นขับรถ

ออกไป

หลงจื่อไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับเธอ ได้ๆๆ ผมจะเช็อค อีก สักครั้ง”

หลินเหวินขับมายังลานจอดรถของตึกแห่งหนึ่ง “พวกเราขึ้น

ไปกัน”

หลงจื่อมองหน้าเธอด้วยความตกใจ “คุณเป็นอะไรมากไหม ?

หลินซีเหวินลงจากรถแล้วเดินไปกดลิฟต์ “ใช่ ฉันเป็น ไม่อย่าง นั้นฉันจะออกมาดื่มกับคุณกลางดึกอย่างนี้เหรอ ? อย่าพูดมาก ตามขึ้นมา

ลิฟต์ขึ้นสู่ชั้นสูงสุด หลังเดินออกจากลิฟต์ ลมเย็นๆยามค่ำคืน พัดมาปะทะเข้ากับหน้าทำให้เสื้อผ้าของทั้งสองสะบัดไปตามแรง ลม ผมพลิ้วไสว

แสงจันทร์ที่ด้านบนของอาคารนั้นมองเห็นได้อย่างชัดเจน ไม่มี ตึกสูงกีดขวางไว้ สามารถมองเห็นฉากหลังสีน้ำเงินเข้มที่อยู่ไกล ออกไป ดวงดาวระยิบระยับ แสงจันทร์ส่องสว่างนุ่มนวล
หลง อมองดูท้องฟ้านี้ อารมณ์ของเขาได้เปลี่ยนไป ที่แห่งนี้ สวยงามมากจริงๆ เขาไม่ได้มองดูท้องฟ้าอย่างสบายใจแบบนี้มา นานแล้ว

หลินซีเหวินกางแขนออกเงยหน้ารับลม “คุณชายรองหลง เป็น ยังไงบ้าง ? ”

สายลมเย็นพัดโบกมาปะทะกับร่างกาย ถึงจะหนาวไปหน่อยแต่ก็ รู้สึกสบายกาย ความทุกข์ทั้งหลายเหมือนถูกพัดไปกับสายลม

“สุดยอด ! ”

เพียงไม่นานต่อมา ชายผู้หนึ่งในชุดบริกรเดินถือลังกระดาษ น มาแล้วพูดว่า “คุณหลินครับ เครื่องดื่ม

“ค่ะ ขอบคุณมาก !

หลงจี๋อมองดูหลินซีเหวิน แล้วหันไปดูพนักงาน จากนั้นมองไป ยังลังใส่เบียร์ “แบบนี้ก็ได้เหรอ ? “

“ทําไมไม่ได้ละคะ ? ก็เหล้าเบียร์เหมือนกัน ใครบอกว่าจะต้อง ไปกินที่ร้านเหล้าเท่านั้น ? การดื่มอย่างสนุกสนานและผ่อน คลายถึงจะเป็นวัตถุประสงค์ของการดื่มอย่างแท้จริง !
หลงจื่อมองไปยังหลินซีเหวิน ผมของเธอถูกลมพัดปลิวไปติด บนใบหน้าอันขาวผ่อง แสงไฟสลัวจากดาดฟ้าส่องมายังหน้าของ เธอ ดวงตาเป็นประกายคู่นั้นช่างน่ามอง

เขารู้สึกว่าได้เห็นไฮโซสาวบ้านนอกคนนี้ในมุมมองใหม่ๆ เธอ ไม่ใช่คนบ้านนอก แต่เป็นอัศวินต่างหาก

เธอสามารถหัวเราะมีความสุขที่ร้านอาหารห้าดาว เธอสามารถ ส่งผ่านถึงความอร่อยของไอติมโคนละไม่กี่บาทได้ด้วยรอยยิ้ม และเธอสามารถเปิดฝาเบียร์ด้วยฟันบนชั้นดาดฟ้า

สิ่งเหล่านี้เขาไม่เคยพบเห็นบนตัวผู้ใดมาก่อน

สไตล์นี้ เขาชอบมันมากๆ

หลินซีเหวินหรี่ตามองไปยังตึกสูงๆ หัวเราะออกมาเบาๆแล้วพูด ว่า “ฉากโรแมนติกในละครเกาหลีนี่มันหลอกคนชัดๆ บนดาดฟ้า จะมีอะไรโรแมนติกกัน ขนาดเก้าอี้ยังไม่มีเลย คุณชายรองหลงคะ คงต้องลำบากให้คุณนั่งพื้นแล้วละค่ะ ไม่ถือใช่ไหม ? ”

เมื่อพูดจบเธอก็นั่งลงอย่างง่ายๆ มือเธอถือขวดเบียร์เย็นซ่าที่มี ไอลอยออกมา
หลง อเบะปาก เขาไม่ได้พูดอะไรต่อแต่นั่งลงที่ข้างๆเธอเช่น กัน เขาหยิบขวดเบียร์ขึ้นมาขวดหนึ่งแล้วกะเทาะฝาขวดกับขอบ กำแพง “ป๊อก” ฝาถูกเปิดออกพร้อมมีไอเย็นลอยออกมา

“นี่คุณ คนที่หมู่บ้านคุณนี่ใจกล้าแบบนี้ทุกคนเลยหรือเปล่า”

หลินเหวิน ม ริมฝีปากเธอแดงเล็กน้อย ยื่นมือออกไปแล้ว ด ว่า “คุณชายรองหลงคะ ชน ! ”

ทั้งสองคนถือขวดเบียร์อยู่ในมือ ขวดทั้งสองกระทบกันและถูก ยก น ม เขาทั้งสองวางขวดเบียร์ลงพร้อมๆกัน หลินซีเหวิน มองไปยังท้องฟ้าอันกว้างใหญ่แล้วถามเขาขึ้นว่า “คุณชายรอง หลงคะ ในชีวิต คุณเคยชอบใครสักคนไหม ชอบแบบจากใจจริง อยากให้ทุกสิ่งอย่างแก่เธอ ? หรือกระทั่งยอมสละชีวิตของคุณ ให้เธอได้

“เอ่อ อยู่ๆก็ถามอะไรจริงจังแบบนี้ขึ้นมา ? ผมปรับตัวไม่ทันแล้ว นะครับ”

หลินซีเหวินมองดูเขาแล้วหยิบเบียร์ขวดที่สองขึ้นมาเปิด “เมื่อ ก่อนฉันไม่เชื่อ แต่ตอนนี้เชื่อแล้วจริงๆ

หลงจื้อเห็นท่าทีของเธอว่าจะใช้ฟันเปิดขวดอีกครั้งก็รีบแย่งขวด มาแล้วเปิดให้ “คุณรักใครเข้าแล้วซินะ ? ใครกันดวงซวยขนาดถูกคุณรัก ? ”

หลินซีเหวินดื่มเข้าไปอีกใหญ่ “ฉัน ? ไม่ใช่ฉันหรอก ฉันหมาย ถึงพี่คุณกับคุณหมออู่น่ะ ตอนนี้ฉันถึงเพิ่งเข้าใจว่าหากเรารัก ใครสักคน ก็ยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเขาได้ เหอะๆๆๆ พี่ชาย คุณ…..ตอนที่เขามองไอดอลของฉัน แววตาเป็นประกายยิ่งกว่า ดวงดาวเสียอีก”

หลงจื้อก็ยิ้มขึ้นเช่นกัน เขามองไปยังท้องฟ้าแล้วพยักหน้า “พี่ ชายผมรักพี่สะใภ้มากจริงๆ

หลินซีเหวินชนขวดกับเขา “เมื่อก่อนฉันคิดว่าความรักไม่สำคัญ มีหรือไม่มีก็ได้ แต่ตอนนี้ฉันแม่งโคตรอิจฉาไอดอลฉันเลย ถ้ามี ใครสักคนรักฉันแบบนั้น ฉันยอมตายให้เขาได้เลย

หลงจื้อยื่นมือไปสัมผัสหัวของเธอ “ไม่ได้ป่วยนี่ พูดอะไรไร้สาระ น่ะ ? อกหัก ? ถูกทิ้ง ? แฟนมีกิ๊ก ? ”

หลินซีเหวินยิ้มออกมาอย่างขมขื่น “ฉันชอบถังจิ้นเหยียน เธอชอบถังจิ้นเหยียน ? ทั้งสองคนยืนด้วยกันไม่มีอะไร

หลงจื่อ ..………….” เขารีบดื่มเบียร์เข้าไปคลายความตกใจ “แล้วยังไง ต่อ ? “เหมาะสมเลยสักนิดหนึ่ง ถังจิ้นเหยียนเป็นคนมีสง่าราศี ดูดี และ มากความสามารถ

ส่วนเธอไฮโซสาวบ้านนอกคนนี้……..หลงจื้อไม่สามารถ จินตนาการถึงภาพที่ทั้งสองคนเดินด้วยกันได้

หลินซีเหวินหัวเราะหึๆ “ยังไงต่อเหรอ ? แล้วฉันก็ได้เห็นแฟน เขาไง แฟนสาวของถังจิ้นเหยียน ฮ่าๆๆๆๆ ! ! ! ”

หลงจื้อนำมือไปจับที่ศีรษะของเธอ “อกหักจริงๆซินะ”

หลินซีเหวินอยากร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก เธอพูดขึ้นว่า “คุณชาย รองหลง ร้องเพลงให้ฟังหน่อยสิ ฉันอกหักแล้วแถมยังโคตรน่า สงสารแบบนี้ คุณช่วยปลอบใจฉันหน่อยได้ไหม ร้องเพลงLove When I Dieให้ฉันฟังหน่อยนะ”

หลงจื้อลุกขึ้นแล้วพูดว่า “ร้องเพลงบ้าอะไร ! ผมร้องเพลงไม่ เป็น ! ”

เมื่อเหล้าเข้าปากความคิดการอ่านก็น้อยลงหรือไง กล้าให้ คุณชายรองหลงร้องเพลงให้เธอฟัง ? อีกทั้งยังเลือกเพลงเอง ด้วย !

หลินซีเหวินลุกขึ้นยืนแล้วพูดออกมาว่า “ก็ได้ๆๆ ! คุณไม่ร้องเดี๋ยวฉันร้องให้คุณฟังเอง ! ”

พูดจบเธอก็กระแอมสองสามที่เตรียมตัวร้องเพลง “แม้ตายก็จะ ยังรัก ไม่หยุดพักรักเธอต่อไป ! ! ! อ้า ! ! ! ”

หลงจื้อถูกเสียงตะโกนของเธอทำแสบแก้วหู “นี่แม่บ้านนอก เสียงร้องเพลงของคุณนี่มีเอกลักษณ์จริงๆ ! ”

หลินซีเหวินยกขวดเบียร์ขึ้น “มาๆๆ ! มาร้องด้วยกัน ! ”

หลงจื้อถูกอบรมเลี้ยงดูมาอย่างดีสิบกว่าปี การกระทำแบบนี้เขา ไม่เคยทํามาก่อนแน่นอน

“ร้องไม่เป็น”

“โธ่ ! นี่คุณเป็นลูกผู้ชายหรือเปล่าเนี่ย ? แค่ร้องเพลงจะเป็นไร ไป ! คุณมาหาฉันให้ฉันดื่มเป็นเพื่อนก็เพื่อระบายไม่ใช่เหรอ ? ในที่แบบนี้คุณจะมาอายอะไร ตะโกนออกมาเลย ! ”

หลงจื้อดื่มเบียร์ขวดนั้นจนหมดและหยิบขวดที่สามขึ้นมาขวด แล้วขวดเล่า ขวดกระทบกันเสียงดัง

“ร้องสิ ! ”
หลินซีเหวินเขวี้ยงขวดทิ้งลงสู่พื้น ไม่รู้ว่าเธอเมาหรือได้สติ อยู่ เธอเงยหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วตะโกนว่า “ไปตายซะ ความ

รัก ! ! !”

หลงจื่อ “.. .อันนี้มีคนเคยใช้แล้ว”

หลินซีเหวินเอาแขนคล้องคนเขาไว้ “แต่ฉันชอบ !!”

เธอหัวเราะดังขึ้น “คุณชายรองหลง ไปตายซะ! ไสหัวไปซะ !”

หลงจื้อลูบผมของเธอที่ปลิวไสว “ไปตายซะ ! ผู้สืบทอด

ตระกูล !! ”

“ฮ่าๆๆๆๆ ! มุขนี้เคยมีคนใช้แล้วนะ เชื่อผมสิ ! ไปตายซะ ! คุณ หนูใหญ่ !!”

“ไปตายซะ ! คุณชาย !!!”

“ไปตายซะ !! ซีหราน ! ! ! ”

หลงจื้อมองไปยังเธอ “ไปตายซะ !! ฉ่ซีหราน ! ! ! ”

“ไอ้บ้า ! แกเรียกชื่อฉันทำไม ! ! ไปตายซะ ! หลงจื่อ!!”

ไปตายซะ ! ! ! พลังด้านลบทั้งหลายบนโลกนี้ !! ”

“ไปตายซะ!! คนชั่ว !!

ทั้งสองคนตะโกนจนเหนื่อยแล้วก็นอนลงที่บนพื้น สายตามอง ไปยังท้องฟ้าที่มีดวงดาวส่องสว่าง หลินซีเหวินพูดอย่างครึ่งหลับ ครึ่งตื่นว่า “คุณชายรองหลงคะ ทีนี้คุณพอใจหรือยัง ? เกิดมาใน ตระกูลหลงที่ยิ่งใหญ่แบบนี้ มีความสุขไหม ? ”

หลินซีเหวินถามเองขำเอง หากเลือกเกิดได้ เธอก็อยากเกิดเป็น ชาวบ้านธรรมดาๆที่สามารถทำอะไรได้ตามใจชอบ

หลงจื้อหัวเราะแล้วตอบว่า “คุณเห็นว่าผมมีความสุขไหม ?

ฉู่ซีหรานหันไปมองเขา แววตาของหลงจื้อสะท้อนดวงดาวบน

ท้องฟ้า

“คุณอยากมีความสุขไหม ?

“หึม ? ”
หลินซีเหวินพูดกับเขาพร้อมสายตายั่วยวนว่า “พวกเรากระโดด ลงไปกัน ! ตอนกระโดดลงไปน่าตื่นเต้นดีนะ น่าจะสนุกไม่ น้อย ! ”

“จะบ้าหรือไง ! สาวบ้านนอก จิตคุณป่วยไม่เบาเลยนะ ! “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ