ตอนที่ 92 มา อาบน้ำนอน

กินแค่ปลารู้สึกเหมือนตลอดการกินต่างก็กำลังให้เขาเกี้ยว ฉู่ลั่วหา นจะอาหารไม่ย่อยอยู่แล้ว ต่อจากนี้ไป เกรงว่าเธอจะไม่กล้ากินปลา ไปอีกนาน

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าน้ำเสียงของเขาบอกเป็นนัยได้คลุมเครือเหลือ เกินหรือว่าเธอคิดมากเกินไปกันแน่ การหยอกล้อทั้งในและนอก พูด แทบจะทำให้เธอระเบิดกระจายอยู่แล้ว

ทานข้าวเสร็จ เธอไปล้างจานที่ห้องครัว

ตอนที่ออกมาท่านเซียวยังคงนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก แต่ คราวนี้ที่เขาอ่านไม่ใช่เอกสารทางการแพทย์เหล่านั้นของเธอ แต่ เป็นหนังสือเก่าเล่มหนึ่งที่อยู่บนชั้นวางหนังสือ

เธอพิงไปบนขอบประตูของห้องครัวมองดูใบหน้าด้านข้างของชาย หนุ่ม เขาพิงไปบนโซฟาอย่างเป็นธรรมชาติ ขาที่เรียวยาวไขว้เข้า กัน แม้ว่าจะเป็นเพียงแค่การพลิกดูหนังสือง่ายๆ ก็ยังสง่างามดู แพงราวกับเจ้าชายอังกฤษก็ไม่ปาน

หน้ากระดาษที่ถูกนิ้วมือเรียวยาวขาวสะอาดพาดผ่าน ต่างก็ปน เขาเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่สามารถทำให้คนเสพติดได้ มีพิษ ราวกับ

ฝิ่น

“ชอบแอบมองขนาดนี้เลย?

เขาไม่ได้เงยศีรษะขึ้นมา แต่ความแน่นอนที่อยู่ภายในน้ำเสียงของ เขาทำให้เธอจะปัดก็ปัดไม่หลุด

“ฉันแอบมองเมื่อไรกันคะ?” ในความร้อนรนเธอคว้าเอาผ้าขนหนู มาเช็ด ที่อยู่บนมือ

“อู๋ ไม่ใช่แอบมอง และก็ไม่ใช่การมองอย่างโจ่งแจ้ง มานี่สิ” นิ้วยาว ของเขาจีบกระดาษหน้าหนึ่งเอาไว้ จากนั้นพลิกไปอีกด้าน

การเชื้อเชิญของเขามักจะช่ำชองขนาดนั้นเสมอ หากเธอมีท่าที เหนียมอายไม่อยากจะเข้าไปกลับยิ่งจะทำให้ตัวเองดูมีเลศนัยเสีย ด้วยซ้ำ

เธอเคลื่อนที่ไปยังข้างโซฟาอย่างอืดอาดยืดยาด โซฟาสําหรับ สองคนขนาดเล็ก เขานั่งลงก็ยึดครองพื้นที่ไปเศษสองส่วนสามแล้ว แต่เศษหนึ่งส่วนสามก็มากพอให้เธอได้ใช้ คนมีเพียงแค่สองสามเซนติเมตรเท่านั้น เธอแค่ขยับก็สามารถ กระทบไปโดนแขนหรือว่าขาของเขา การเสียดสีกันโดยที่ไม่ได้ ตั้งใจ กระตุ้นอุณหภูมิร่างกายของทั้งสองคน ละเอียดและแม่นยำ เป็นอย่างมาก กลายเป็นความคลุมเครือไปหมด

ฉู่ลั่วหานขมวดคิ้วขึ้น นี่มันอะไรกับอะไรกัน? ทำไมข้อมูลคนไข้ ของแผนกศัลยกรรมประสาทก็มาอยู่ที่นี่? ยังมีคนไข้อีกสองสาม คนที่ไม่จําเป็นจะต้องทำการผ่าตัดเลยแม้แต่น้อยกลับถูกวินิจฉัย มายังแผนกผ่าตัดหัวใจ

“ตุ้บ ! ” พอฉู่ลั่วหานโมโหก็ลืมชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้างไปเสียสนิท โยนเอกสารลงบนพื้น

นิ่ง

ท่านเขียวเอ่ยถามขึ้นอย่างไม่ได้ใส่ใจนัก “เป็นอะไรไป?”

ฉู่ลั่วหานขยับมุมริมฝีปากขึ้นอย่างไม่เป็นธรรมชาตินัก “เรื่องงาน

ค่ะ”

ท่านเซียวเหลือบตามองเอกสารที่อยู่บนมือของเธอ ผู้ป่วยถูก จัดสรรผิดแผนก เป็นความผิดพลาดที่เห็นชัดมาก ก็สมควรให้ เขารู้ได้ยังไงกัน?

“ไม่มีอะไรน่าตกใจ ผมดูเอกสารทั้งหมดแล้ว ตอนที่คุณกำลังทำ

อาหาร”

ฉู่ลั่วหาน “.….

ท่านเขียวค่อยๆ เหลือบสายตาขึ้น ดวงตาที่ล้ำลึกนิ่งสงบจนไม่ อาจจะคาดเดาได้สะท้อนความฉลาดที่ไม่มีใครเปรียบ “ช่วยรินน้ำ ให้ผมแก้วหนึ่ง”

ไม่เห็นหรอว่าเธอกำลังโมโหมาก คิดไม่ถึงว่ายังจะให้เธอรินน้ำ? ฝันไปเถอะ !

ฉู่ลั่วหานไปรินน้ำจริงๆ แต่เพียงแค่แก้วเดียว อีกทั้งเธอยังดื่มไปคำ หนึ่งแล้ววางไว้ที่ด้านหน้าของตนเอง “ไปเองค่ะ”

ท่านเขียวดูหนังสือต่อ ฉู่ลั่วหานดูเอกสารต่อไป มือข้างหนึ่งของ ท่านเขียวถือหนังสือเอาไว้ อีกข้างพาดไปบนพนักโซฟาที่อยู่ด้าน หลังของเธอ นิ้วมือที่เรียวยาวห้อยตกลงมา แยกออกจากกันทีละ นิ้วๆ งอแขนเล็กน้อย ราวกับโอบเธอเอาไว้ข้างในข้อพับแขน เช่นนี้ต่างก็ต้องกระทบมาโดนเส้นผมของเธอ บางครั้งยังกระทบมา โดนใบหูของเธอ

ทุกครั้งที่ผิวสัมผัสกัน ต่างก็กระตุ้นบรรยากาศที่คลุมเครือ กลิ่น หอมหลงเหลืออ่อนๆ ที่ล่องลอยอยู่ในอากาศมีอากาเว่ของเขา การ์ดิเนียของเธอ

ภายใต้โคมไฟตั้งพื้นโทนสีอบอุ่น ฉู่ลั่วหานไม่ได้ตั้งใจก็สามารถ มองเห็นใบหน้าด้านข้างของเขา เขาก้มศีรษะลงเล็กน้อย ผมที่อยู่ ด้านหน้าปิดบังไปครึ่งหน้าผาก หลงเหลือเงาไว้บนใบหน้า ทำให้ เค้าโครงใบหน้ายิ่งเด่นชัดมากขึ้นไปอีก

มองไปมองมา มือของหลงเซียวก็ยื่นมาที่ด้านหน้าของเธอ หยิบ แก้วนจากไป ขอบแก้วแนบไปที่ข้างริมฝีปากของเขา สายตาของ ท่านเขียวไม่ได้ขยับเลยแม้แต่น้อย ก็นำน้ำในแก้วดื่มเข้าไปคำหนึ่ง ในทันที จุดที่ริมฝีปากสัมผัสนั้นเป็นตำแหน่งที่เธอดื่มน้ำเมื่อสักครู่นี้ พอดี

นิ้วมือที่เรียวยาวขาวสะอาดกับแก้วกระจกเติมเต็มซึ่งกันและกัน ทำให้จุดเด่นของทั้งสองฝ่ายเด่นชัดขึ้น สวยงามจนราวกับผลงาน ศิลปะ

“อันนี้ ฉันดื่มไปแล้วค่ะ” ชายหนุ่มไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบสนอง แก้วยังคงอยู่ที่ข้างริมฝีปาก ดู ท่าทางแล้วเหมือนยังจะดื่มเข้าไปอีกคำ

แก้วใบนี้ ฉันใช้ไปแล้ว ริมฝีปากสัมผัสไปแล้ว ไม่ถูกสุขลักษณะ

ค่ะ”

ที่พูดสิ่งเหล่านี้ ก็แค่อยากจะกระตุ้นโรครักความสะอาดจนเกินเหตุ ของท่านเขียวผู้ยิ่งใหญ่สักหน่อย ลั่วหานรอปฏิกิริยาตอบสนอง ของเขาอย่างเงียบๆ

“อืม” สายตาของท่านเซียวต่างก็ไม่ได้ละออกจากหนังสือ ตอบรับ มาคําหนึ่ง แทบจะไม่ได้ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย

ฉู่ลั่วหานกลัดกลุ้มเองแล้ว !

คิดไม่ถึงว่าเขาจะยอมรับความไม่ถูกสุขลักษณะที่เธอพูดไปโดย ปริยาย?

เขาสลัดคนอื่นทิ้งด้วยคำว่าอึมคำเดียวได้ยังไงกัน? ช่างไม่ให้

ความเคารพผู้อื่นเอาเสียเลย ! เข้าไป

เหี้ย เธอกำลังอธิบายบ้าอะไรอยู่ !

“ปากของฉันไม่มีลิปสติก ไม่ได้ทำให้แก้วสกปรก

คิดไม่ถึงว่าเธอยังจะเสริมเข้าไปอีกประโยค สมองมีปัญหาแล้ว

จริงๆ

หลงเซียวในที่สุดก็ละสายตาออกจากหนังสือ มองเธอด้วยความ หมายที่ลึกซึ้ง ริมฝีปากก็จิบน้ำเปล่าที่อยู่ในแก้วไปอีกหนึ่งคำ ยังคง เป็นตำแหน่งเดียวกับเมื่อสักครู่นี้ ดวงตาเปล่งประกายแสงสว่างที่ไม่ อาจจะคาดเดาได้ “ดังนั้นล่ะ?”

ดังนั้นล่ะ?

อธิบายก็อธิบายไปแล้ว ยังจะดังนั้นบ้าอะไรอีก?

เดี๋ยวก่อน เมื่อครู่นี้เธอเน้นอยู่ตลอดว่าปากของตนเองสะอาดมาก ไม่ได้ทาลิปสติก ฟังดูแล้วเหมือนกับกำลังขอให้เขาจูบเลย

ดังนั้น…ค่อยๆ ดื่ม ดื่มหมดแล้วยังมีอีกค่ะ” เธอพูดเรื่อยเปื่อย ” ดูไปดูมา อยู่ๆ เสียงกริ่งที่หน้าประตูก็ดังขึ้น

ดึกขนาดนี้แล้วยังมีคนมากดกริ่ง

หลงเซียวกับฉู่ลั่วหานสบตากันอย่างง่ายๆ หนึ่งวินาที

ฉู่ลั่วหานเคลือบแคลงสงสัย เดี๋ยวก่อน วันนี้วันที่เท่าไร? ค่าน้ำ ค่า

ไฟ ค่าส่วนกลาง ค่าเช่า?

หลังจากที่คิดไปหนึ่งรอบ “ฉันไปเปิดประตู”

เปิดประตูบ้าน ด้านนอกคือผู้หญิงวัยกลางคนที่ไม่รู้จักคนหนึ่ง

“โอ้ย หนูอยู่บ้านจริงๆ ด้วย บ้านฉันเมื่อคืนนี้ถูกขโมยขึ้น ก็ไม่รู้ เหมือนกันว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมัวทำอะไรกันอยู่…ฉันรู้ ว่าหนูเป็นเด็กผู้หญิงพักอยู่คนเดียว ดังนั้นจึงมาเตือนหนู ตกดึกจะ ต้องระวังความปลอดภัยนะ ! ตอนนี้คนชั่วเยอะมากเลย เลือกลงมือ กับเด็กผู้หญิงโสดโดยเฉพาะล่ะ ! ”

คือเพื่อนบ้าน หนึ่งในสี่บ้านที่ใช้ลิฟต์ร่วมกัน ภายในห้องรับแขกก็ดังสะท้อนเข้ามาอย่างช้าๆ “มีเรื่องอะไร?”

พอชายหนุ่มเอ่ยปากพูด ด้านนอกก็เงียบลงในทันที!

ผู้หญิงคนนั้นมองชายหนุ่มที่ดูแพงไปทั่วทั้งตัวภายในบ้านอย่างกับ กลืนแมลงวันดิบเข้าไป ตกใจจนปากอ้ากว้างออกไปหลายเท่า !

“ที่…ที่แท้หนูไม่ใช่ตัวคนเดียวหรอกหรอ?” น้ำเสียงนั้นดูเหมือน กำลังพูดว่า ทำไมอยู่ๆ ถึงมีผู้ชายเพิ่มเข้ามา

ฉู่ลั่วหานยังไม่ทันจะอธิบาย ท่านเซียวก็ได้ลุกขึ้น ขาที่เรียวยาว เดินมาถึงที่หน้าประตู “ผมอยู่บ้าน จะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

คราวนี้ผู้หญิงคนนั้นถูกทำให้ตกใจจนนิ่งอึ้งไปจริงๆ ผู้ชายคนนี้ ช่างดูดีเหลือเกิน ! เธอไม่เคยเห็นผู้ชายที่หล่อดูดีขนาดนี้มาก่อน “คุณ…คุณคือ?”

มือใหญ่ของหลงเซียว ก็ได้พาดเอาไว้ที่หัวไหล่ของฉู่ลั่วหานเช่นนี้ บนใบหน้าที่หล่อเหลาอย่างหาใดเปรียบเปล่งประกายออร่าออกมา “สามีของเธอ” คำนึงถึง ช่างเป็นชายหนุ่มที่ไม่เลวจริงๆ เลย !

วันนี้เขาพูดเมียสามีพูดจนเสพติดไปแล้วจริงๆ

ฉู่ลั่วหานสะบัดมือของเขาออก “คุณไม่ต้องอธิบายขนาดนี้ ตอนที่ พวกเราแต่งงานกันคุณเคยบอกเอาไว้ว่า ความสัมพันธ์ของเราจะไม่ บอกให้ใครรู้ ตอนนี้คุณหมายความว่ายังไงกันคะ?”

ดวงตาที่ล้ำลึกเจ้าเล่ห์ของชายหนุ่มส่องประกายความแบดออกมา แขนยาวผ่านเลยเหนือศีรษะของเธอไปปิดประตู “วันนี้กับวันนั้นไม่

เหมือนกัน อีกทั้ง ผมทำอะไรดูอารมณ์มาโดยตลอด

อะไรที่เรียกว่าทำอะไรดูอารมณ์? งั้นวันหลังอารมณ์เปลี่ยนเนื้อหา ที่พูดก็ต้องเปลี่ยนไปด้วยใช่หรือเปล่า?

ช่างไม่มีเหตุผลจริงๆ

“ดึกมากแล้ว ไปอาบน้ำนอน” หลงเซียววางหนังสือลง ลุกยืนขึ้น

“คุณไปอาบนํ้าเถอะค่ะ ฉันยังมีงานต้อง” เธอยังคงกำลังวิจัย เอกสารปีกนั้น ไม่ใช่ว่าจะฆ่าเธอให้ตายหรอกหรอ?

มือใหญ่ของหลงเซียวหยิบเอาเอกสารที่อยู่ในมือของเธอออก “หมอ? คุณหมอไพ่ใบเอกแห่งแผนกอายุรกรรมหัวใจ? รอง ศาสตราจารย์ที่อายุยังน้อย?” การเรียกแบบประชดประชันแปลกๆ ที่มาเป็นชุดอย่างกะทันหันเช่นนี้หมายความว่ายังไงกัน?

เป็นไปอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ …

“ถือยศมากมายขนาดนี้ ประสิทธิภาพในการทำงานกลับเป็นเช่น นี้? คุณยังมีเซอร์ไพรส์อีกเท่าไรรอผมอยู่?

แหม่ !

ฉู่ลั่วหานลุกยืนขึ้นในทันที “ท่านเขียว ฉันก็เป็นเพียงแค่คน ธรรมดาทั่วไปจริงๆ สำหรับชื่อเสียงจอมปลอมที่วงการมอบให้กับ ฉันนั้น แค่ฟังๆ ก็พอ เหตุใดจะต้องคิดเป็นจริงเป็นจังคะ? ”

ร่างกายของหลงเซียวที่สูงกว่าเธอมากบดบังแสงไฟของโคมไฟตั้ง พื้น นำเธอซ่อนเอาไว้ในความมืดสลัว “ดังนั้นวางแผนที่จะโต้รุ่ง ทํางานขยันชดเชยความโง?” “ไม่ได้ โต้รุ่งทำให้สมองโง่ลง ผลที่ได้ตรงข้ามกับความคาดหมาย วิธีที่บำรุงสมองที่ดีที่สุดก็คือรับประกันเวลานอนหลับให้เพียงพอ ท่านเซียวพูดอย่างเผด็จการจบก็ดึงข้อมือของเธอขึ้นมา “ไปอาบน้ำ ตอนนี้

เคยเห็นแบบนี้หรือเปล่า !

ฉู่ลั่วหานที่ถูกเขาดันเข้าไปในห้องอาบน้ำ เริ่มอาบน้ำด้วยความ

โมโห

หลงเซียวที่อยู่ด้านนอกประตูเอามือกอดอก เพิ่งจะออกจากโรง พยาบาลก็ทํางานโต้รุ่ง เธอไม่เอาชีวิตน้อยๆ นี่แล้ว

เธอเข้าประตูไป โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโซฟาก็ดังขึ้น

โม่หรูเฟยโทรศัพท์หาเธอ

ท่านเขียวรับดูหน่อยอย่างไม่สนใจ “มีเรื่องอะไรอยากจะพูดกับเธอ บอกกับผมก็ได้

โม่หรูเฟยที่อยู่ในวิลล่าสั่นไปทั่วทั้งตัว “พี่เซียว…

ทำไมถึง

ดูเหมือน คุณไม่มีอะไรจะพูด

น้ำเสียงเริ่มที่จะหงุดหงิด

นิ้วมือของโม่หรูเฟยออกแรงจิกไปที่หมอนข้าง “พี่เซียว ฉันเพียง แค่อยากจะถามเธอสักหน่อยว่า ปวดเอวในระหว่างการตั้งครรภ์มีวิธี บรรเทาบ้างหรือเปล่า ตอนนี้ปวดเอวง่ายมาก….

เดิมทีอยากจะจับฉู่ลั่วหานมาทะเลาะกันสักยก แต่พอหลงเซียว เอ่ยปากเธอก็ไม่กล้าพูดอะไรแล้ว หาเหตุผลมั่วๆ ออกไป

ท่านเขียวสายตาเยือกเย็นคิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย “ต่อไปเรื่อง

พวกนี้ถามหมอจ้าว

เขาจะไม่เป็นห่วงสักหน่อยเลยหรอ?

โม่หรูเฟียนั่งอยู่ที่ห้องโถงใหญ่ของวิลล่าที่ว่างเปล่าคนเดียว เอาไว้ “ฉันรู้แล้วค่ะ พี่เซียว…ฉันอยู่ที่บ้านรอพี่กลับมา

“ไม่ต้องแล้ว คืนนี้ผมไม่กลับไป

โม่หรูเฟยอยู่ๆ คิดถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ “พี่เซียว พี่ไม่ได้บอกว่า ช่วงนี้ไม่อยู่ที่เมืองหลวงหรอกหรอคะ? กลับมาตั้งแต่เมื่อไรกัน?”

หลงเซียวไม่แยแสที่จะอธิบาย “หรูเฟย คุณดูเหมือนลืมสถานะ ของตัวเองไปแล้ว เรื่องบางเรื่อง คุณยังไม่มี สิทธิ์พอที่จะมายุ่ง”

เขาวางสายโทรศัพท์ลง ฉู่ลั่วหานออกมาจากห้องอาบน้ำ

หญิงสาวที่ผอมบางสวมชุดนอนฤดูร้อนที่หลวมสบาย รูปแบบที่ มิดชิดเรียบร้อย แต่สามารถมองเห็นเค้าโครงที่มีเสน่ห์น่าดึงดูดได้ รางๆ ผมที่เปียกชื้นถูกผ้าขนหนูห่อเอาไว้ที่บนศีรษะ ใบหน้าที่ ละอองน้ำปกคลุมแดงระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย

บางส่วนบนร่างกายของชายหนุ่มกำลังเตรียมตัวที่จะโจมตี

เห็นโทรศัพท์ที่อยู่บนมือของเขา ฉู่ลั่วหานขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย “คุณถือโทรศัพท์มือถือของฉันเอาไว้ทำไมคะ?” ตัวเธอติดอยู่ระหว่างประตูห้องน้ำกับแผ่นอกของตนเอง เงาร่างที่สูง ใหญ่ของชายหนุ่มโน้มลงมา ดึงระยะห่างระหว่างทั้งสองคนให้เข้า มาใกล้ จุดติดความร้อนระอุภายในอากาศ

คุณทําอะไรคะ?”

ลมหายใจที่อุ่นร้อนรดลงบนใบหน้าของเธอ “บนโต๊ะอาหารผม บอกคุณเอาไว้แล้วว่า กิน….ต้องกินที่กระตุ้นอารมณ์หน่อย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ