ตอนที่ 466 กลับเมืองเจียงเฉิงอีกครั้ง

ตอนที่ 466 กลับเมืองเจียงเฉิงอีกครั้ง

ถังจิ้นเหยียนยิ้มอ่อนๆวางกาแฟและขนมหวานไว้บนโต๊ะ กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อในร่างกายของเขาโดนกลิ่นกาแฟกลบไปไม่ น้อยจนได้แค่กลิ่นน้ำหอมจางๆในตัวเขา

ลั่วหานมองไปที่ถังจิ้นเหยียนด้วยดวงตาที่เปล่งประกายและ ยิ้มเล็กน้อย “คุณเชิญฉันดื่มกาแฟ ไม่เพียงแค่อยากช่วยให้ ฉันผ่อนคลายใช่ไหม?”

ถังจิ้นเหยียนกดเสื้อของเขาลงและนั่งลงตรงข้ามเธอ คุณ ฉลาดจริงๆ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็หลอกคุณไม่ได้

ลั่วหานคนกาแฟไปครู่หนึ่งมี “อะไรอยากพูด พูดมาสิ”

ถังจิ้นเหยียนมองไปรอบ ๆร้านกาแฟเงียบสงบไม่มีใคร ยิ่งที่ นั่งบนชั้นสองเงียบสงบไปอีก

“เธออยากช่วยแม่ยายเธอปลอมแปลงใบตรวจสุขภาพ ช่วย หล่อนยื่นเอกสารลดโทษเพื่อพบแพทย์?

ลั่วหานจิบกาแฟไปคำหนึ่ง ขมวดคิ้วพร้อมกับพูดว่า “เธอ ตรงๆดี ดูท่าตำรวจเจิ้งเล่าเรื่องทุกอย่างให้เธอฟังแล้วสิ

ลั่วหานคําแก้วกาแฟ ทำท่าจะยิ้มแล้วไม่ยิ้ม ถึงแม้เขาไม่ได้จะมาว่าหรือไต่ถาม แต่น้ำเสียงของเขามันแสดงถึงความไม่ พอใจ

ถังจิ้นเหยียนพยักหน้าพร้อมกับความรู้สึกผิดเล็กน้อย “เพราะฉันถามไต่ถามเธอ เธอถึงยอมพูดออกมาก ฉันรู้ว่า ฉันไม่ควรยุ่งเรื่องนี้ แต่ลั่วหานเธอคิดดีๆนะ การปลอมแปลง เอกสารมันผิดกฎหมาย ถ้าแม่ยายเธอเป็นคนร้ายจริงๆ เขา ต้องได้รับโทษทางกฎหมาย จุดนี้แหละที่จะทำให้เธอกลาย เป็นคนผิดไปด้วย”

ลั่วหานจิบกาแฟคำที่สอง ไม่ปฏิเสธ “ฉันรู้ว่าฉันกำลังทำอะไร อยู่ แต่เรื่องนี้มันไม่ได้ง่ายอย่างที่เราคิด แม่ยายฉันเป็นคน ฉลาด เขาไม่ฆ่าคนเรื่อยงี้หรอก ตอนนี้เขารับผิดชอบกับเรื่องนี้ อย่างง่ายดาย ในนี้ต้องมีอะไรอยู่แน่นอน”

ลั่วหานวางแก้วลง แล้วนั่งตรงสบตาถังจิ้นเหยียน “ไหนๆนาย ก็รู้แล้ว ฉันจะพูดให้นายเข้าใจอีกหน่อย สมัยวัยรุ่นแม่ยายฉัน กับสังชิงเซวียน เป็นเพื่อนสนิทกัน แต่ในสมัยนั้นพวกเขาเกิด เรื่องขึ้น เรื่องในอดีตนั่นแหละที่ทําให้เกิดคดีตอนนี้ขึ้น”

ถังจิ้นเหยียนทำท่าทีเหมือนจะรู้แล้วเอ็นตัวไปใกล้ลั่วหาน

“แก้แค้น?”

ลั่วหานส่ายหัว พร้อมกับปฏิเสธตัวเองรอบสอง “อาจจะใช่ แต่ ก็อาจจะไม่ใช่ การแก้แค้นเป็นการกระทำของผู้กระทำความ ผิดแต่เท่าที่ดูแล้ว ฉันรู้สึกว่าเหมือนมีใครบางคนกำลังปกปิด เรื่องอะไรสักอย่างอยู่ เลยเป็นเหตุผลที่พวกเขาฆ่าคนวงในในตอนนั้น ฉันเลยไม่กล้าสรุปข้อแท้จริงเพราะไม่มีหลัก ฐาน”

ถังจิ้นเหยียนหายใจเข้าอย่างแผ่วๆ “เท่าที่ฟังเธอพูดแล้ว มัน ซับซ้อนจริงๆ แต่ลั่วหาน ไม่ว่าความจริงในอดีตจะเป็นอย่างไร เธอก็ไม่ควรช่วยแม่ยายเธอปลอมแปลงเอกสาร ยังนี้มันจะ เดือดร้อนเธอไปด้วย

ลั่วหานเม้มริมฝีปากแล้วยิ้ม หางตาโค้งงอเล็กน้อย ทันใดนั้น มีความภูมิใจเล็กน้อยพูดขึ้นว่า “ฉันว่าแล้วว่าเธอกังวลเรื่อง นี้ ไม่ต้องกังวลฉันไม่ละเมิดกฎหมายหรอกฉันแค่ทำให้เรื่อง เลื่อนออกไป ถ้าแม่ยายฉันฆ่าคนจริงๆฉันจะไม่ปกป้องนาง แต่ฉันก็ไม่ยอมให้ใครหลอกใช้นาง ใบรับรองสุขภาพเป็นแค่ เครื่องมือหนึ่งในการถ่วงเวลาในการสืบเรื่องราวในอดีต และ ฉันก็เชื่อว่าแฟนเธอจะสืบหาอะไรได้เพิ่มเติม”

“ถ้าสุดท้ายแล้วผลก็ยังเป็นโทษการฆ่าคน เธอจะทํายังไง? จะยัดเงินซื้อตำรวจไหม?” ถังจิ้นเหยียนระแวงใจ ในใจเขา กังวลพร้อมกับมองไปที่ลั่วหานเพื่อหาคำตอบจากสายตาของ

เธอ

“ฉันจะส่งนางให้แก่ทางตำรวจ เพื่อได้รับการลดโทษ

“แล้วก็ เธอไม่อยากให้หลงเซียวรู้ใช่ไหม?”

“อืม ยังน้อยตอนนี้เขายังไม่รู้ เพราะฉะนั้นถ้านายยอมช่วย ฉัน ก็ช่วยฉันหน่อย หรือไม่ ฉันก็หวังให้ช่วงนี้นายช่วยเงียบไปก่อน”

“ฉันช่วยเธอ!”

วันถัดไป เมืองเจียงเฉิง

หลงเซียวเดินออกจากสนามบิน ยกข้อมือขึ้นดูเวลา ร่างอันสูง ใหญ่เดินตรงไปลานจอดรถทีละก้าวทีละก้าว

ชุดสูทสีดำเที่หรูหรา เต็มไปด้วยความหนาวสั่นที่ยากจะให้ คนนอกเข้าใกล้

หลงยี่เห็นเงาของหลงเซียว วิ่งเหยาะๆตามไป ด้วยความ สุภาพ เขาก้มศีรษะลงเล็กน้อยและยิ้ม “ไอ้หยา ฉันรอคุณอยู่ ตลอด ถึงสักที เหนื่อยมาทั้งทางแล้วสิ”

พูดไปยิ้มไป หลงยี่ยื่นมือไปหยิบเอกสารของเขา “อันนี้ฝาก ไว้ที่พี่ก็ได้แล้ว”

หลังฟังเขาพูดประโยคนี้เสร็จ จากเดิมหลงเซียวที่เดินอย่าง เร็ว หยุดก้าวเดินไปทันที ดวงตาอันเย็นชาและลึกล้ำมองลงมา อย่างไม่สบอารมณ์ มีความรู้สึกอยากระเบิดใส่ขึ้นบนร่างกาย ของหลงยี่
“ฝากไว้ที่พี่? ฉันไม่รู้จริงๆว่าตอนนี้ยังมีอะไรที่จะสามารถฝาก ไว้ที่นายอีก” คำพูดของเขาเสื่อถึงเรื่องอื่นๆไปด้วย ทั้งประชด และดูถูกสายตาทั้งสองที่ไร้ความอดทนทำให้คนที่มาประสบ สอพลอกลัวจนหน้า ดอย่างง่ายๆ

หลงยี่ขาแห้ง หดมือที่ยื่นออกไปกลับเข้ามา หึๆ หลงยี่ ดูเธอ พูดสิ้ ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย “ฉันพยายามจะเอาคืนแล้ว แต่ พวกเจิ้งเฉิงหลินเจ้าเลห์เกินไป ฉันก็ไม่มีวิธีทางจริงๆ”

หลงเซียวท่าปาก เหมือนจะไม่ว่าแสดงอาการใดๆแก่เขาล้วน เป็นการเปลืองเวลาของเขา “พี่ไม่มีวิธีเหรอ? ฉันดูเหมือนวิธี นายมีเยอะตายไป ทำโครงการพังแต่ยังอยู่ในสาขาบริษัทสั่ง การณ์ ฉันนี่ชื่นชมนายจริงๆ”

หลงยี่ขำแห้ง สีหน้ายิ้มของเขาดูตึงๆ “อันนี้ ฉัน ฉันแค่ช่วย คุณลุงรองจัดการบริษัทเพื่อชดเชยสิ่งที่ทำพลาดไป แต่ไม่ ต้องกังวลฉันจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับโครงการนี้อีกฉันสาบานว่าจะไม่ เข้ามายุ่งอีก!”

หลงยี่ทําท่าชูมือจะสาบาน แต่หลงเซียวมองยังไม่อยากมอง แล้วเดินตรงไปข้างหน้า

“หลงเซียว ฉันจัดโรงแรมให้เธอแล้ว ยังคงเป็นโรงแรมครั้ง ก่อนนั้น ห้องก็เก็บไว้ให้นาย” หลงยี่รีบตามไป ทำท่าขอโทษ

แต่สิ่งที่เขาตอบกลับคือเสียง “ปัง” ประตูรถถูกปิดโดยหลงเซียวและขับออกไปทันที

หลงเซียวนั่งเบาะหลัง พูดกับคนขับโดยใบหน้าที่ไร้ความ รู้สึกว่า “ขับรถ ไปบริษัท”

“ครับ ประธาน”

เมื่อหลงเซียวปรากฏตัว หลงยี่จะมีจุดพูดได้ที่ไหนล่ะ

หลงยี่ที่โดนทิ้งไว้สนามบินทั้งรำคาญและโกรธอย่างมาก แต่ ทางออกเดียวของเขาตอนนี้คือหลงเซียว เพราะฉะนั้นความ โกรธแค้นแค่ไหนก็ต้องเก็บไว้ก่อน!

ทันทีที่รถขับถึงบริษัท หลงเซียวไม่หยุดพัก ทำการเรียก ประชุมทีมทันที 2ชั่วโมงผ่านไปเคาะสรุปแผนโครงการ

หวังเจี้ยนนําแบบแผนใหม่ถ่ายเอกสารยื่นให้หลงเซียว ด้วยสองมือ เขาทำที่ราวกับเห็นเจ้าแม่กวนอิมแห่งความ รอด”ประธาน ไม่ว่าคุณมีคำสั่งอะไร สั่งผมได้เลย ผมจะช่วย จัดการให้ท่านเสร็จแน่นอน!”

หลงเซียวพลิกดูข้อมูล แน่ใจว่าไม่มีข้อผิดพลาดแล้วมองไป ที่หลงยี่ที่นั่งแถวทแยงมุม “คืนนี้ฉันพักที่โรงแรมหวาเม้า แล้วก็ ตามฉันมา”

“โอเคร”
หลงยี่กลืนน้ำลาย พูดอย่างเบาๆว่า “ครั้งก่อนนายพักโรงแรม ฮิลตันไม่ใช่เหรอ ทำไมจู่ๆไปพักที่โรงแรมหวาเม้า?”

“ครั้งก่อน ครั้งก่อนที่เมืองเจียงเฉิงยังมีที่ดินแปลงใหญ่ ตอนนี้ ล่ะ?” หลงเซียวมองไปทางหลงยี่อย่างไม่สบอารมณ์

หลงยี่ก้มหัวลงไปในทันที ไม่กล้าที่จะพูดต่อ

ผู้คนในห้องประชุมต่างมองไปที่หลงยี่ด้วยสายตาที่เฉียบคม พวกเขากำลังอยากจะโยนไอ้ขี้หนูตัวนี้ออกไปพอดี!

หลงเซียวลุกขึ้น จัดชุดสูทสีดำของเขาให้เรียบร้อย แล้วเดิน ข้ามเก้าอี้ออกจากห้องประชุม

ในห้องประชุมเหลือผู้บริหารสาขาระดับสูงของบริษัทอยู่ ไม่น้อย หลงยี่นั่งอยู่เก้าอี้ตัวแรกทางด้านขวา แต่เขาไม่ได้มี แม้แต่โอกาสที่จะพูดแทรกในระหว่างการประชุม ผู้บริหาร สาขาในบริษัทแต่ละคนล้วนเป็นคนเก่าแก่ในวงการธุรกิจ ตอน นี้ก็ไม่มีใครอยากเสียเวลาคุยกับหลงยี่สักคน

กลุ่มคนเดินออกไปทีละคน หลงยี่อับอายมากขึ้น

กลับถึงออฟฟิศ หลงเซียวพูดว่า “เย็นนี้ฉันมีกิจกรรมหนึ่ง เธอ ฟังไว้ แล้วทำตามที่ฉันบอก

หวังเจี้ยนก้มหน้ารับคำสั่งของหลงเซียวอย่างเคารพ ทันทีนั้น ดวงตาของเขาก็เปิดกว้าง “ประธาน ทำแบบนี้มันอันตรายเกินไป ถ้าเกิดเหตุฉุกเฉินขึ้น ท่าน….

หลงเซียวทํามือหยุดเขา “ทำตามที่ฉันบอก อยากทวงที่ดิน และใบอนุญาตก่อสร้างคืน มันต้องทำแลกเปลี่ยน”

หวังเจี้ยนกัดฟัน “ครับ ประธานไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะจัดการ ให้ดี”

หลงเซียวกอดอกวางมือบนโต๊ะและมองไปที่หวังเจี้ยน “นาย ตอบสนองเร็ว และเรียนรู้ได้ไว ต่อไปอยู่ช่วยฉันทำงาน เป็น ไง?”

หวังเจี้ยนตกใจ ใบหน้าของเขาแดงขึ้นทันทีด้วยความตื่น เต้น “นี่คุณพูดจริงใช่ไหมประธาน ต่อไปให้ฉันช่วยคุณจัดการ งาน”

“ได้ครับ ได้ครับ ผมยอม ต่อไปผมเป็นคนของท่านประธาน จะทำตามที่ท่านสั่งอย่างเต็มที่และรับรองว่าจะมีความจงรัก ภักดีต่อท่านประธาน

“ออกไปเถอะ แล้วก็ ฉันไม่ต้องการเห็นหลงยี่ในขณะนี้ ช่วย ฉันกั้นไว้ล่ะ”

“ครับ ประธาน”
หวังเจี้ยนเดินออกจาออฟฟิศ ใบหน้ายังมีความแดงที่ตื่นเต้น จากเมื่อกี้ พระเจ้า เขาได้รับเลือกจากประธาน ต่อจากนี้ไปเขา

ก็เป็นคนของคุณชายหลงแล้ว!

หลงยี่เดินมาด้วยความสลดใจ และพบกับหวังเจี้ยนแบบตัว

ต่อตัว

“ประธานล่ะ หลงยี่กั้นความโกรธไว้ น้ำเสียงไม่ดี”

หวังเจี้ยนพูด “ยุ่งอยู่ที่ออฟฟิศ แต่ผู้จัดการก็เชิญกลับเถอะ ประธานงานเยอะ ไม่มีเวลาพบคนไม่สําคัญและยิ่งไม่มีเวลาที่ จะจัดการกับเรื่องที่ไม่สําคัญ

“เธอพูดอะไรนะ นี่เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร กล้าดียังไงมาพูด กับฉันอย่างนี้” หลงยี่ ดึงเนคไทของหวังเจี้ยน ออกอย่างแรง

หวังเจี้ยนสีหน้าไม่เปลี่ยนพูดว่า “คุณเป็นใครไม่สำคัญ ผมฟัง แค่คำสั่งของท่านประธานคนเดียว กรุณาปล่อยมือ” “กล้าพูด อย่างนี้กับฉันเหรอ ต้องเจอสักหน่อยแล้ว ไอ้เหี้ย!”

หลงยี่พูดจบก็ตีคน หวังเจี้ยนพูดด้วยเสียงที่หนักแน่น “ผู้ จัดการ ยามMBKไม่ได้กินข้าวฟรีนะ”

“แก!”

“เชิญกลับครับ ผู้จัดการ!”
เสียงดังจากข้างนอกค่อยๆหายไป ในที่สุดริมฝีปากของหลง เซียวก็ค่อยๆเผยขึ้น เขาดูคนไม่ผิดจริงๆ

ณ ขณะนี้ เสียงโทรศัพท์ของหลงเขียวก็ดังขึ้น ชื่อที่เด้งบน หน้าจอเป็นคนที่เขากำลังจะติดต่อต่อไปพอดี

“เจ้านาย คุณกับเมืองเจียงเฉิงนี่มีพรหมลิขิตกันจริงๆ”

หลงเซียวเอนหลังพิงเก้าอี้และตอบอย่างเฉื่อยชา “แน่นอน ใน อนาคตข้างหน้าจะมีฉันอยู่เคียงข้าง พรหมลิขิตนี่ยังอีกยาว ไกล”

จางหย่ง”ผมสิบเรื่องที่คุณให้สืบเจอแล้ว ลายนิ้วมือของเจิ้ง ซินเป็นสิ่งที่น่าทึ่ง อย่างกับขุดเจอสมบัติใหญ่อันหนึ่งเลย เซอร์ไพรส์อันใหญ่นี้ คุณชอบใจแน่ๆ”

มือซ้ายของหลงยี่ดีดออก นิ้วโป้งของเขาเล่นแหวนที่สวมอยู่ ตรงนิ้วนาง “นายคิดว่าฉันจะชอบเงินที่โกงมาเหรอ?”

“โธ่เอ๋ย ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น ฉันพบหลักฐานการ ทุจริตของเจิ้งเฉิงหลินเป็นจํานวนเงินที่น่าทึ่งมาก แทบจะทําให้ คุณสามารถสร้างอาคารได้ ”

“หรอ?” “หลงเซียวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ถ้าอย่างงี้เราย้ายไป ลงทุนในโครงการโดยตรงเลยเป็นอย่างไร?”

“จริงเหรอ! คุณจะยอมใช้ไหมล่ะ? ผมสามารถเอาเงินออกจากปากของเง็งเฉิงหลินได้ทันที

หลงเขียวขมวดคิ้ว คุณคิดว่าฉันจะใช้เงินแบบนี้เหรอ? พูดไม่ คิด เอาหลักฐานให้ฉัน เย็นนี้ต้องใช้”

“ได้ครับ! เดี๋ยวผมส่งไปให้! เจ้านายเจิ้งเฉิงหลินนี่มีเงินจริงๆ อย่างว่าที่จุกตายนั้นกล้าหาญ หิวตายนั้นขี้ขลาดเจิ้งเฉิงหลินนี่ ไม่กลัวจุกตายจริงๆ!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ