ตอนที่ 38 เมื่อคืนเธอทำเรื่องอะไรไว้

ถังจิ้นเหยียน?!

พวกเขาอยู่ด้วยกันได้ยังไง?

เมื่อกี้เขาบอกว่าขอขึ้นมาเพราะมีงานค้าง นึ่งานที่เขาพูด ถึงนั้นคืองานในแผนกหัวใจ?

แต่ อาหารมื้อดึกสะดุดตาที่วางอยู่บนโต๊ะนั้น มัน หมายความว่ายังไงกัน?

เขาบอกว่ากลางคืนไม่กินมื้อดึก อาหารนั้นต้องเป็นของที่ ฉู่ลั่วหานซื้อมาอย่างไม่น่าสงสัย

อ่านเกมได้ง่ายมาก ฉู่ลั่วหานพยายามจะรั้งเขาไว้

คู่ลั่วหาน! ถ้าเป็นอย่างที่หรูเฟยพูดไว้จริงๆละก็ หลง เซียวนั้นแทบไม่แตะเธอ มีเธอไว้ก็แค่เอาไว้ประดับบ้าน ตำแหน่งคุณนายใหญ่ของบ้านตระกูลหลง ก็คือการเฝ้า ตำแหน่งแม่ม่ายนั่นแหละ
ถ้าอย่างนี้ หญิงสาวที่เหงาอย่างเธอ จะต้องหาวิธีอ่อย ผู้ชายอย่างแน่นอน ถังจิ้นเหยียนนั้นเป็นคนที่สมบูรณ์แบบ อย่างไร้ที่ติ แน่นอนจะต้องเป็นการที่ต้องการของเธอ!

จู่ลั่วหานที่สมควรตาย ยัยผู้หญิงที่มีสามีแล้วคนนี้แต่ยัง มาอ่อยถังจิ้นเหยียน!

อยากตายหรือไง!

เกาหยิ่งจือกัดฟันแน่นแล้วควักโทรศัพท์ออกมา หามุมที่ ท่าทางของทั้งสองคนดูตุ๊กกิ๊กกันที่สุด ถ่ายรูปแชะๆ!

จู่ลั่วหานจับปากกาไว้ด้ามหนึ่ง สีหน้านิ่งเฉยหันไปถามถัง จิ้นเหยียน “นี่แปลว่าอะไรหรอ?”

ถังจิ้นเหยียนมือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋าไว้ มืออีกข้างหยิบ หนังสือแพทย์จากโต๊ะของเธอขึ้นมาเล่มหนึ่ง พลิกดู “มื้อ ดึก คู่ลั่วหานไม่รู้จัก?”

เธอขมวดคิ้ว “คุณรู้ว่าฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนี้”

ถังจิ้นเหยียนยิ้มอ่อนๆ “คุณหมอจู่คิดอะไรอยู่เหรอครับ? หรือว่ากำลังสงสัยความเป็นห่วงของท่านรองคนนี้ที่ มีต่อลูกน้องของเขา? หรือว่ามื้อดึกที่ผมซื้อมาไม่ถูกปาก คุณเหรอครับ”

ฉู่ลั่วหานพลิกกระดาษไปหนึ่งหน้า พยักหน้าไม่มองเขา อีก “ท่านรองคณบดีถังคะ ฉันคิดว่าพวกเรารักษาระยะห่าง กันไว้นั้นน่าจะดีกว่านะคะ”

แววตาของถังจิ้นเหยียนมองไปที่มือของเธอ เธอไม่ได้ สวมแหวนแต่งงานไว้ อีกอย่าง ความจริงของเรื่องที่เธอ แต่งงานแล้วก็ไม่มีใครรู้

เห็นทีว่า คุณหมอจู่ที่ดูเป็นคนมีความมั่นใจและเฉิดฉาย ในสายตาหลายๆคน แต่ชีวิตจริงของตัวเองนั้นก็ไม่ได้มี

ความสุข

หัวใจ สั่นเบาๆ

เวรกะดึกเหนื่อยที่สุด ทำมาหนึ่งคืน บนหน้าของจู่ล วหานก็กลายเป็นตาหมีแพนด้าอย่างเห็นได้ชัด ตอนที่ไป เปลี่ยนเสื้อที่ห้องเปลี่ยนชุดก็หาวไปหลายรอบ

“ใช่เธอนั้นแหละ เมื่อคืน…
แอบได้ยินพวกพยาบาลกำลังเม้ามอยอะไรกันอยู่ เธอ ได้ยินแค่ครึ่งประโยคแรก ประโยคหลังนั้นพูดเสียงเบาเกิน ไป เธอไม่ได้ยิน

เดินออกจากห้องเปลี่ยนชุด มีพยาบาลอยู่สองสามคนจ้อง มองดูเธอ ที่ปากก็พูดซุบซิบ เธอฟังไม่ชัดกับเรื่องที่พวก เขาคุยกัน แต่แววตาของพวกพยาบาล เห็นได้ชัดว่ากำลัง ดูถูกอะไรบางอย่างอยู่

“คุณหมอ…”

“คุณหมอฉู่ เพิ่งเลิกกะดึกหรอคะ….

ผ่านทางเดินตึก ผ่านพวกพยาบาลที่ทักทายอย่างมี มารยาท จู่ลั่วหานพยักหน้าตอบ หลังจากนั้นก็ก้าวเท้าเดิน ต่อไปที่ประตูลิฟต์

“ก็เป็นหมู่ คนเมื่อกี้นี้แหละ คิดไม่ถึงเลยว่าจะมาอ่อย ท่านรองคนใหม่ของพวกเรา ช่างหน้าไม่อายเลยจริงๆ…

วินาทีที่ประตูลิฟต์ปิดลง คำซุบซิบของพวกพยาบาลก็ ลอดเข้ามาตามช่องลมจนถึงหูของฉู่ลั่วหาน
เธอ? ถังจิ้นเหยียน?

เหอะ!

ลากสังขารที่อ่อนล้ากลับไปถึงบ้าน ที่บ้านไม่มีใคร บน โต๊ะอาหารวางกระเป๋าใบใหม่เอี่ยมไว้ เธอเห็นโลโก้ของ แบรนด์ตรงซิป คือHermes

เธอก็แค่เข้าเวรกะดึก เขาถึงกับทนไม่ไหวจนต้องเรียกโม่ หรูเฟยมากินมื้อดึกกันถึงที่บ้านเลยเหรอ? หลงเซียว นี่คุณ หิวขนาดนั้นเลย!

มองดูเวลา พวกเขาน่าจะไปกันแล้ว

อดกลั้นความเจ็บใจและหงุดหงิดเอาไว้ เธอย่างเท้าเดิน ขึ้นชั้นบน มือดันประตูห้องนอน เธอถึงกับอึ้งตะลึง

เตียงในห้องนอน มีหลงเชียวที่นอนขี้เกียจอยู่ใต้ผ้าห่ม แสงอาทิตย์ลอดผ่านมาจากผ้าม่านและสาดไว้บนใบหน้า หล่อเหลาของเขา คิ้วของเขาขมวดขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียง เปิดประตู

นิ้วมือและเท้าของเธอแข็งที่อไปทั้งหมด เสียสติและมองไปที่ผู้ชายบนเตียง ในขณะเดียวกันเส้นเอ็นในร่างกาย

รัดแน่นไปหมด

คนที่อยู่ใต้ผ้าห่มนั้นขยับเล็กน้อย สีหน้าหงุดหงิดเหมือน กับว่าโมโหมากที่เห็นเธอมาปรากฏตัวอยู่ตรงนี้ “จู่ลั่วหาน นี่คุณยิ่งอยู่ที่กล้าแล้วนะ”

จู่ลั่วหานเหมือนมีรากงอกที่เท้า อ้าปากพูด “ฉันไม่รู้ว่าคุณ อยู่บ้าน”

เขาไม่ใช่ออกไปดูงานหรอกเหรอ? ทำไมถึงกลับมาเร็ว ขนาดนี้หล่ะ?

เธอกำลังจะปิดประตู ผู้ชายที่อยู่บนเตียงก็หัวเราะ “ไม่รู้ว่า ผมอยู่บ้าน หรือไม่อยากให้ผมอยู่บ้านกันแน่?”

ฉู่ลั่วหานกัดฟัน “ก็แล้วแต่คุณจะคิด! ฉันเหนื่อยมาก ไม่ อยากจะเถียงกับคุณ”

เธอหันหลังกำลังจะเดินออกไป ท่านเซียวใช้แรงสะบัด ผ้าห่มออก ขาสองข้างที่เรียวยาวก็ไปยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ออร่าที่ทรงพลังของเขาที่ไม่อาจจะกดทับไว้ได้
“หรือว่า คุณอยากให้ผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงนั้น ไม่ใช่

ผม!”

หลังจากที่พูดจบ แววตาที่ดูกระหายเลือดของเขา ฝ่ามือ อันใหญ่เข้าไปบีบตรงกรามของเธอไว้ บีบแรงขึ้น!

เอื้อก!

คางของเธอเจ็บ เจ็บจนทั้งหน้าขาวซีด

“หลงเชียว คุณเกิดบ้าอะไรขึ้นมาเนี่ย! ปล่อยมือนะ!”

“ฉู่ลั่วหาน คุณมันรนหาที่ตาย! คุณอยากตายมากหรือไง!”

คางของเธอเจ็บแสบร้อนไปหมด ไม่รู้เรื่องเลยว่าหลง เซียวเกิดบ้าอะไรขึ้นมา “ปล่อยนะ!”

อกของหลงเซียวมีแต่ความโกรธปะทุอยู่ด้านใน คิ้วขมวด อย่างแรงจนแทบจะติดกัน “เมื่อคืน คุณไปทำเรื่องดีอะไร

ไว้!”
ลั่วหานใช้แรงสองมือของเธอพยายามแกะมือของเขา ออกด้วยแรงสุดชีวิต แต่ว่าแรงมันใหญ่เกินไป เธอสู้ไม่ ไหวจนต้องล้มเหลว

“คือกแค๊ะ…แค๊ะแคระ….หลงเชียว….ปล่อย…”

“พูด! เมื่อคืนคุณไปทำอะไรมา?! ฉู่ลั่วหาน ผมว่าคุณนี่ไม่ ได้สิ่งที่ต้องการนี่จะไม่ตายใจเลยใช่ไหม!”

“พรึบ!”

แรงแขนของเธอสะบัด แล้วโยนไปที่ ร่างของฉู่ลั่วหานนั้น หมุนติ้วๆไปรอบใหญ่ แล้วก็ล้มลงไปที่เตียงอย่างจังๆ

“ตบ!” ร่างกายกระแทกไปบนเตียง เธอเจ็บกระดูกไปทั่ว เรือนร่าง เหมือนกับว่าถูกเขาสะบัดจนตัวกระจุยไปหมด

เธอลุกขึ้นมาครึ่งตัว ตะคอกใส่เขา “หลงเชียว! นี่คุณ ประสาทเสียหรือไง! เมื่อวานฉันเข้าเวรรอบดึก! อยู่ที่โรง พยาบาล ฉันจะไปทำอะไรหล่ะ!”
ยังแก้ตัวอีก! ผู้หญิงคนนี้สมควรตาย!

ถ้าหากว่าเธอยอมรับผิดโดยดี บางที่เขาอาจจะมีเมตตา กว่านี้ ไม่ทำให้เธอต้องตาย แต่ว่าเธอ ไม่รู้สึกผิดเลย!

หลงเซียวรูปร่างที่สูงใหญ่ หนักเหมือนกับภูเขาทับลงมา ที่ตัวเธอ แววตาที่เย็นชาจ้องมองเธอ เหลือช่องว่างแคบๆ เธอไม่สามารถหนีไปไหนได้เลย

“ขโมยกินผู้ชายจนกินไปถึงที่โรงพยาบาล! กินไปกระทั่ง หัวหน้าแล้ว!”

เจริญ!

วินาทีที่หลงเซียวโยนหน้าจอโทรศัพท์ไปตรงหน้าเธอ สมองของเธอแทบจะระเบิด บนหน้าจอ เป็นรูปคู่ของเธอ กับผู้ชายที่กำลังดูสวีทกันอยู่!

เพราะว่ามุมกล้อง ไม่เห็นหน้าของผู้ชายคนนั้น แต่ว่า เธอ….ท่าทางของเธอเหมือนพยายามจะเข้าใกล้ผู้ชายคน นั้นและกำลังจะจูบเขา!
เรื่องที่เกิดขึ้นก็คือตอนที่ถังจิ้นเหยียนวางกล่องอาหารไว้ บนโต๊ะของเธอ ระยะเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที! ถังจิ้นเหยียนกัม หัวบอกกับเธอว่า กล่องข้าวนี้ต้องกินตอนร้อนๆ…

แต่ว่ารูปภาพบนหน้าจอนี้ แสดงออกมาว่าเธอเป็นฝ่ายรุก ไปอ่อยผู้ชายก่อน

ทำไมเธอถึงถูกคนแอบถ่าย? ไม่สิ รูปภาพนี้ทำไมถึงอยู่ ในมือของหลงเซียว?!

ลูกตาของเธอโตขึ้น ในหัวสมองเดาไปหลายสถานการณ์ จนนับไม่ถ้วน สับสนไปหมด!

“ฉู่ ลั่วหาน เธอต่ำต้อยขนาดนั้นเลย!”

สมองของเธอยังไม่ค่อยมีสติ พอถูกเขาพูดด่าไปแรงๆ อย่างนั้นแล้ว ดวงตาของเธอก็มีคลื่นน้ำคลอเบาๆ “ไม่ใช่ อย่างนั้นนะ ฉันกับเขา เราไม่ได้มีอะไรกัน”

หลงเซียวหัวเราะ เขาเข้าไปใกล้หน้าของเธอ พูดน้ำเสียง ประชด “ฉู่ลั่วหาน เธอท้าทายขีดจำกัดความอดทนของฉัน มาครั้งสองครั้งแล้วนะ!”
เธอสายหัว กำผ้าห่มไว้แน่น “เปล่า!”

เขาโมโหแล้วกำหมัดชกลงไปบนเตียง “ปีง” ทำซะจนเธอ

สั่นไปทั้งตัว “อยากหย่า? ใช่ไหม?”

แววตาของเธอดูขมขื่น กัดริมฝีปากไว้ “ใช่!”

เมื่อเรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว ทำไมไม่จบมันหล่ะ!

“ผมจะบอกให้ฝันไปเถอะ! แล้วยังมีอีก คุณอย่าลืมนะ ว่า ผมเคยเตือนคุณแล้ว ผู้ชายที่คุณเข้าไปยุ่งด้วย ผมจะให้ พวกมันได้ลิ้มรสของผลที่พวกมันทำ”

เขาลุกขึ้นมาจากบนร่างเธอ จับโทรศัพท์ “ไปที่โรง พยาบาลกลางเดี๋ยวนี้.”

“เพียะ!”

เธอไม่มีเวลาให้คิดมาก รีบเด้งตัวขึ้นมา แล้วเอามือไปปัด โทรศัพท์ของเขา ไหลตกลงไป กระแทกกับพื้น หน้าจอ โทรศัพท์ยังคงสว่างอยู่ หมายเหตุเขียนไว้ว่าชื่อจี้ตงหมิง
มือของหลงเซียวยังคงค้างในท่าถือโทรศัพท์ ทำตาหยี หันหลังมาช้าๆ “จู่ลั่วหาน คุณ…”

เขายังพูดไม่จบประโยค คู่ลั่วหานลุกขึ้นมาหยิบโทรศัพท์ ตัดสายทั้ง

การกระทำที่รวดเร็ว ทำให้เขาปากค้าง

“เรื่องที่มันไม่มีจริง คุณจะไปทำอะไร”

ใจเธอลุกลี้ลุกลน ภาพที่หลงเชียวเคยทำให้คางเฉิงเจี้ย ยังคงฉายอยู่นัยน์ตาเธอ เขาจะต้องใช้วิธีเดียวการนี้มา ทำร้ายถังจิ้นเหยียน เขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย เธอไม่ อยากให้เขาต้องพลอยลำบากไปด้วย

ด้วยวิธีของเธอ เธอก็สามารถห้ามหลงเซียวไว้ได้

แต่เธอไม่รู้ว่าการห้ามของเธอนี้ ทำให้ท่านเซียวยิ่งโกรธ มากขึ้นไปอีก

ครั้งนี้ ความโกรธบนหน้าเขาค่อยๆจางหายไป แต่ว่ามุม ปากของเขาก็ยิ้มขึ้นมา “จู่ลั่วหาน เธออยากปกป้องเขามาก เลย? ผมอยากรู้จริงๆ ว่าเขาเป็นใครกันแน่”
“เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับเขา หลงเซียว คนที่คุณเกลียดคือ ฉัน คนที่คุณอยากทำร้ายก็คือฉัน แล้วทำไมต้องเอาคนอื่น เข้ามาเกี่ยวด้วย? คุณอยากทำอะไร ก็มาทำกับฉันสิ”

เธอไม่กลัวเขา เงยหน้า ถึงฝ่ามือของเธอจะเต็มไปด้วย เหงื่อ แต่สีหน้าของเธอนั้นไม่เปลี่ยน

“คุณ?” เขาทำปากเยาะเย้ย

“ใช่ ฉัน”

“คุณก็เหมาะงั้นเหรอ?”

คู่ลั่วหานถูกเขาพูดจนจุกและพูดไม่ออก โทรศัพท์ที่อยู่ ในกระเป๋าของเธอก็สั่นเข้ามาไม่เป็นเวลา

เธอแน่นอก รู้สึกไม่ค่อยดี

แต่ว่าเธอคิดไม่ถึง คนที่โทรมาจะเป็นโม่หรูเฟย

“ฉู่ลั่วหาน! คนหน้าไม่อาย! พี่เซียวแค่ไปทำงานวันเดียว เธอก็ทนไม่ได้จนต้องไปอ่อยผู้ชายอื่น ในร่างของ เธอนี่มันเลวขนาดไหนกัน!”

เชีย!

เธอนั้นอยากหัวเราะเลยซะจริงๆ “โม่หรูเฟย เธอมีสิทธิ์ อะไรมาว่าฉัน? เธอยังมีหน้ามาพูดฉันอีกหรอ?!”

“จู่ลั่วหาน เธอจะไม่รักนวลสงวนตัว ไม่อาย ไม่กลัวขาย ขี้หน้ามันก็ได้ แต่พี่เซียวไม่ได้ ! ทำเรื่องน่าอับอายในโรง พยาบาลของตัวเอง นี่เธอไม่กลัวตายหรือไง”

เธอคิ้วขมวดมองไปทางหลงเซียว เขารู้ เธอก็รู้

นี่เรื่องมันบานปลายไปถึงขนาดไหนแล้วเนี่ย?

“โม่หรูเฟย ปากของเธอ พูดให้มันสะอาดหน่อย! ใครอ่อย ผู้ชายก่อนกันแน่? หะ!”

“ฉันกับพี่เซียวนั้นรักกันจริง! เมื่อ3ปีก่อนเธอก็…”

“หรูเฟย!”
คำพูดของโม่หรูเฟยที่น่าเกลียดกว่าก็ถูกท่านเซียวตัดไป เขาแย่งโทรศัพท์ไป ทันใดนั้นโม่หรูเฟยก็เหมือนว่าถูกตัด ลมหายใจ ที่กำลังเตรียมจะด่าเธอด้วยอารมณ์โมโห แล้วก็ ตะลึงไป

“พี่เซียว ทำไมพี่ถึงอยู่กับมัน?”

นิ้วมือของโม่หรูเฟยที่กำพูของผ้าม่านไว้ ม้วนอยู่ในนิ้วมือ เหมือนกับว่าจะถูกเธอดึงออกมา

ไม่ใช่บอกว่าไปดูงานหรอ? ทำไมตอนนี้ เกิดอะไรขึ้น?

“คุณดูแลครรภ์ดีๆเถอะ เรื่องนี้ ผมจัดการเอง” เขาคิ้ว ขมวด ไม่ละสายตาไปจากจู่ลั่วหาน แววตาที่อาฆาตนั้นไม่ ลดน้อยลงเลย

“พี่เซียว ผู้หญิงที่ทำผิดศีลธรรมอย่างจู่ลั่วหาน มันอาจ จะยังอยากจะก่อเรื่องน่าอับอายขึ้นมาอีก? หน้าของบ้าน ตระกูลหลงจะถูกมันขายไปหมดแล้ว พี่เซียว ฉันหนะ เจ็บใจแทนพี่เลย พอได้ยินข่าวนี้ ฉันกับลูกก็…”

“พอแล้ว เธอไปพักผ่อนเถอะ”
โยนโทรศัพท์ทิ้งไป เขาพูดต่อ “จู่ลั่วหาน คุณคิดว่าถ้าโม่ หรูเฟยเป็นอะไรไป ผมจะปล่อยคุณไว้งั้นหรอ?”

วินาทีนั้น จู่ลั่วหานฟังน้ำเสียงของหลงเซียวนั้นก็รู้สึก หดหูใจ

เธอผิดไปแล้ว หลงเซียวที่ทุกคนกลัวกัน ไม่ใช่ว่าไม่ อบอุ่น แต่ความอบอุ่นของเขา ให้เฉพาะกับคนบางคน เท่านั้น

ในหัวใจของเขา นั้นแคร์โม่หรูเฟย

โง่จริงๆ เธอ!

ช่างไม่รู้อะไรเลย และคิดว่าที่หลงเชียวทำให้โม่หรูเฟยก็

แค่เป็นการแสดง เหอะเหอะ!

“ฉัน…”

ปากที่พูดก็หยุดชะงัก เสียงออดจากประตูบ้านก็ดังขึ้น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ