ประธานหยิ่งยโสของฉัน

ตอนที่ 442 กลายเป็นคนสำคัญของคุณ



ตอนที่ 442 กลายเป็นคนสำคัญของคุณ

ตอนที่ 442 กลายเป็นคนสำคัญของคุณ

ดูเหมือนหลงเซียวจะชื่นชอบการอาบน้ำร่วมกัน อีกอย่าง ยังอาวรณ์ด้วย เพียงแต่ข้อเสนอของเขามักแฝงด้วยเจตนา คลุมเครือในหลายครั้ง ลั่วหานเลยไม่รับปากเลยสักครั้ง

ลั่วหานสะบัดมืออันแข็งดั่งเหล็กของเขาออก และไม่หลงกล กับสิ่งยั่วยวนของเขา แต่เธอยังคงจ้องมองเขาด้วยสายตา สงสัย และถามว่า “หลงเซียว ตกลงคุณกำลังคิดจะทำอะไร? ฉันคาดเดาคุณไม่ออกแล้ว”

ลั่วหานไม่ชอบการคาดเดาที่ไม่ชัดเจน และไม่ชอบค้างคาใจ ยิ่งไปกว่านั้นเธอไม่อยากแสร้งเป็นไม่มีอะไร แล้วให้เขาแบก ความกดดันทั้งหมดคนเดียว

หลงเซียวนั่งลงอีกครั้ง แล้วพูดว่า คุณอดทนไม่ไหวมาตั้งแต่ ตอนไหนแล้ว”

“ฉันอดทนไม่ไหวแล้ว ดังนั้นคุณช่วยบอกความจริงหน่อย”

เธอขมวดคิ้ว และเผยสีหน้าดื้อดึง หนักแน่น

นี่เป็นครั้งแรกที่หลงเซียวเห็นลั่วหานเป็นแบบนี้ ไม่ผิดคาด ดังนั้นเลยพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “เรื่องค่อนข้างสับสนเล็ก น้อย คุณอยากให้ผมอาบน้ำแค่ครึ่งจริง แล้วมาพูดอธิบายต่อคุณยาวเหยียดแบบนี้? ที่รัก ขอเวลาสักสิบนาทีได้ไหม?”

ในดวงตาสีดาของเขาแฝงรอยยิ้มหยอกเล่นเธอ ซึ่งดูแล้วคง อารมณ์มีความสุขมาก

ลั่วหานทำปากมุ้ย “โอเค สิบนาที หลังจากสิบนาทีฉันจะฟัง ความจริงทั้งหมด”

“คุณไม่อาบนําด้วยหรอ?” เขาจ้องมองใบหน้าของเธอ จาก นั้นกวาดตามองข้างล่าง

“คุณรีบไปอาบนําเถอะ! รีบไปเถอะ!”

ลั่วหานยื่นมือทั้งสองข้างผลักเขาไปจนถึงหน้าประตูห้องน้ำ

หลงเซียวยกมือข้างหนึ่งยันผนังกำแพง “คุณหมอฉู่ที่เย็นชา ไม่เคยรู้จักหน้าแดง ทำไมตอนนี้ถึงหน้าแดงง่ายดายแล้วล่ะ”

ลั่วหานลูบใบหน้าของตัวเอง และพบว่าร้อนอุ่น “อุณหภูมิของ เครื่องปรับอากาศสูงเกินไป คุณไม่ต้องคิดมาก ยังไม่ไปอาบ น้ำอีกหรอ?”

หลงเซียวลูบเส้นผมลอนของเธอ “ไม่อาบน้ำด้วยกันจริงหรอ? แน่ใจนะ?”

“ตกลงคุณจะอาบนํ้ไหม? ถ้าไม่อยากอาบน้ำแล้วก็อธิบายอย่างชัดเจนให้กับฉัน เลือกเอาเอง” ลั่วหานยกมือกอดอก

พร้อมสบสายตาของเขา

“ฮ่าฮ่า! ครับ ไปเดี๋ยวนี้เลยครับ”

ในที่สุดเขาก็เดินเข้าห้องน้ำสักที ลั่วหานจ้องมองร่างเงาที่มี ส่วนโค้งเว้าบนกระจกห้องน้ำ จากนั้นก็ยกมือลูบใบหน้าของตัว เอง

“หน้าแดงขนาดนี้เลยหรอ? เป็นไปไม่ได้?”

ลั่วหานเดินมาที่หน้าหน้าต่าง และชมดูทิวทัศน์ตึกสูง ตระหง่านฟ้าของรัฐลาสเวกัส

ลั่วหานยักไหล่ขึ้นเล็กน้อย เธอไม่ค่อยชอบทิวทัศน์หรูหรา ฟุ่มเฟือยจนเกินไป เพราะรู้สึกเหมือนสถานที่สูงตอนตกลงมา จะมีความรุนแรงมาก

ทันใดนั้นโอบกอดอันอบอุ่นหนึ่งก็โผล่โอบกอดเธอจากข้าง หลัง พร้อมกับดึงเธอแนบบนหน้าอกของตัวเอง ขณะเดียวกัน กลิ่นครีมอาบน้ำแฝงกลิ่นฮอร์โมนผู้ชายก็ฟุ้งกระจายไปทั่ว อากาศ

กำลังคิดอะไรอยู่หรอ?” ”

ลั่วหานโน้มตัวไปข้างหลังพิงบนตัวเขา พร้อมกับทิ้งน้ำหนัก บนตัวเขาอย่างผ่อนคลาย “เมืองนี้ ฉันไม่ค่อยชอบ”
“อืม” เขาตอบคำหนึ่งเพื่อแสดงให้รู้ตัวเองรู้แล้ว

“คุณอยากรู้ว่าทำไมไหม?” ลั่วหานหันหน้าเล็กน้อยจ้องมอง

เขา

“ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ที่รักไม่ต้องอธิบายอะไรหรอก” เขาก้ม หน้าวางคางบนบ่าของเธอ พร้อมสบสายตาเธอ

ลั่วหานดึงนิ้วมือทีละนิ้วของเขาที่ลูบคล้ำเอวของตัวเองออก และพูดขึ้นว่า “แม่ของฉันเสียชีวิตที่ลาสเวกัส ในตอนนั้นฉันยัง เด็กมาก เลยจําได้แค่เลือนราง”

มือสองข้างที่โอบกอดตัวเองเริ่มออกแรงโอบกอดอย่างอ่อน โยนขึ้น ขมวดคิ้วและพูดว่า “ผมไม่ค่อยรู้เรื่องของคุณมาก เป็นเพราะผมบกพร่องด้วยแหละ”

ลั่วหานส่ายหน้า “เรื่องผ่านมานานมากแล้ว ฉันก็ลืมเกือบหมด แล้ว อีกอย่าง…ตอนที่พ่อของฉันเสียชีวิต ความทรงจำที่มีต่อ แม่ก็ค่อยๆเลือนราง ต่อมาฉันเรียนที่นิวยอร์ก และพยายามไม่ นึกถึงเรื่องเหล่านี้ แต่มันก็ได้ผลมากเลย”

หลงเซียวรู้สึกเหมือนถูกเข็มทิ่มแทงหัวใจ วินาทีต่อมาความ เจ็บปวดก็กลายเป็นความรู้สึกผิด เขาช่างไม่รู้เรื่องจริงๆ!

ในตอนนั้นลั่วหานไม่มีญาติมิตรสักคนเลย หลังจากที่พ่อแม่ จากไป แม่บุตรธรรมและฉู่ซีหรานก็กลั่นแกล้งเธอ ภายใต้ สถานการณ์ตอนนั้นเธอถูกบีบบังคับแต่งงานกับเขา และเขาก็ข่มเหงรังแกเธออีก

หัวใจ….เหมือนถูกยางรถยนต์กดทับ

เขายื่นมือทั้งสองข้างโอบกอดเธออย่างแน่น “ลั่วลั่ว…..”

เมื่อสัมผัสถึงความโศกเศร้าของผู้ชายข้างหลัง ลั่วหานก็ยิ้ม และพูดว่า “เพื่อเดินออกจากความโศกเศร้าของพ่อแม่ที่จาก ลา ฉันทุ่มเทความตั้งใจทั้งหมดให้กับการศึกษา หลายปีมา นั้นชีวิตของฉันนอกจากเข้าเรียนก็อ่านหนังสือ นอกจากนอนก็ ฝึกงาน นอกจากวิจัยก็เขียนวิทยานิพนธ์ เมื่อคิดในตอนนี้รู้สึก ว่าตัวเองในตอนนั้นเป็นเด็กเรียนมาก”

เธอยิ้มประชดตัวเองเล็กน้อย คนที่เคยปกปิดอดีตที่ขืนข่ม ของตัวเองอย่างมิดชิด คนที่ไม่สามารถเปิดเผยความลับของ ตัวเอง ในตอนนี้เธอสามารถเปิดเผยต่อหน้าเขาแล้ว

เธอนึกว่าการคลี่ห่อหุ้มทีละชั้นของอดีตจะทำให้ตัวดูน่า เวทนา เปล่าเลย แต่ยิ่งทำให้เขาเติบโตขึ้น

ดังนั้นภรรยาของผมเลยกลายเป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้าน ” หัวใจ และในตอนที่เรียนมหาวิทยาลัยจึงมีความสามารถช่วย ผมด้านหัวใจด้วย ลั่วลั่ว…..” เขาสูบลมหายใจเข้าลึกไป และ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ทุกอย่างที่เกิดขึ้นทำให้เราสอง คนได้มาพบกัน”

ลั่วหานยืนพิงเขา และชมดูทิวทัศน์นอกหน้าต่างด้วยกัน
‘จางอ้ายหลิงในนิยายเรื่อง (เสน่ห์แห่งความรัก) ก่อนที่เธอจะ สมหวังในความรัก เมืองกางทั้งเมืองต้องถล่มก่อน ดังนั้นเพื่อ ได้พบคุณ ชีวิตของผมเลยมีการเปลี่ยนเส้นทาง”

“ถือเป็นความโชคดีอย่างยิ่ง”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลข้างหูของเธอ

ถือเป็นความโชคดีอย่างยิ่งที่สามารถใช้ชีวิตด้วยกันกับเธอ

ถือเป็นความโชคดีอย่างยิ่งที่ทำให้พวกเราสองคนได้พบเจอ

ถือเป็นความโชคดีอย่างยิ่งที่ช่องโหว่ชีวิตของเธอฉัน สามารถช่วยเติมเต็มทีละนิดจนอิ่มตัว

ลั่วหานรู้สึกแสบตาเล็กน้อย หลงเซียว ก่อนพบคุณ ชีวิต ของฉันเย็นชามาก ฉันไม่รู้จะเชื่อความรู้สึกแบบนี้ยังไง ฉันไม่ ได้เป็นคนเย็นชาหรอก เพียงแต่เมื่อก่อนฉันรักใครไม่เป็น ไม่ เข้าใจความรักด้วย”

“ผมรู้” เขาตอบรับขึ้น และพูดขึ้นว่า “ผมรู้หมดแล้วว่า คุณ ผ่านเรื่องราวอะไรมาบ้าง”

ลั่วหานหลับตาลงทั้งสองข้าง ขณะเดียวกันขนตางอนยาวก็ สั่นเทาเล็กน้อย “ชีวิตของฉันเดียวดายและโดดเดี่ยวมาก”
“ผมรู้ แต่ต่อไปจะไม่เป็นแบบนั้นแล้ว คุณมีผมแล้ว และผมจะ เป็นคนที่พึ่งพาของคุณ ลั่วลั่ว วางใจเถอะ ความเจ็บปวดของ คุณผมจะแบกรับแทนคุณเอง”

ณ เมืองหลวง หมอกควันรุนแรงรอบแรกปกคลุมทั่วทั้งเมือง ทำให้มีความมืดสลัวปกคลุมกลางอากาศ

ตึกบริษัท MBK

“นิ้ว!”

“ตึงตึง!”

เสียงสิ่งของตกแตกกระจายดังสองครั้งต่อเนื่องขึ้นในห้อง ทำงานของกรรมการบริหาร แจกันเครื่องเคลือบลายอัน ประณีตถูกหลงถึงปัดตกแตกกระจาย

เหลียงจังซุนกับหลงจื่อยืนก้มหน้าเบื้องหน้าโต๊ะ และข้างหลัง ยังมีพนักงานแผนกวิศวกรรม แผนการตลาด แผนกการเงิน แผนกประชาสัมพันธ์ แผนกการขายเป็นต้น แถมยังมีผู้จัดการ ของแผนกด้วย ทำให้บรรยากาศในห้องทำงานอบอวลไปด้วย ความกดดันจนหายใจไม่ออก แต่ขณะเดียวกันหัวใจก็เต้นแรง มาก

ทุกคนนิ่งเงียบไม่มีใครส่งเสียง
หลงถึงกวาดตามองทุกคนด้วยสายตาแหลมคม จากนั้นก็ยื่น มือคว้าจับเอกสารบนโต๊ะขว้างลงบนพื้นดัง “ตึง” และพูดว่า “พวกคนไร้ประโยชน์”

ภายในห้องทำงานยังคงไม่มีคนพูด บรรยากาศเงียบ กดดัน อึดอัด สับสนจนทำให้ทุกคนหายใจไม่ทั่วท้อง

“แค่โครงการเล็กก็จัดการไม่ได้! บริษัทเลี้ยงพวกคุณให้ กินอะไรหรอ! ทำไมโครงการที่อเมริกาถึงถูกตรวจสอบเพื่อ อายัด? บอกมาหน่อย!”

ผู้จัดการแผนกวิศวกรรมห่อตัวเองจนจะขดตัวแล้ว “คณะ กรรมการ….ครับคือ….”

“ว่ามา! อธิบายให้ผมฟัง!”

“คือ….ตอนที่ผมรับช่วง ไม่มีปัญหาอะไรเลยครับ ผม ผมเองก็ ไม่รู้ว่าเป็นแบบนี้ได้ยังไง” ไม่เพียงแค่น้ำเสียงที่สั่นเทา แต่ทั้ง ตัวก็สั่นเทาด้วยเหมือนกัน

“โครงการนี้ หลงเซียวได้เตรียมการทั้งหมดแล้ว แต่พอถึงมือ พวกคุณกลับเกิดปัญหาขึ้น! ไอ้พวกคนไร้ประโยชน์!”

“ปิ้ว!”

ถ้วยชาถูกหลงถึงปัดตกแตกกระจายบนพื้นด้วยความโมโห
หลงจื่อสูบลมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมกับรวบรวมความกล้า เงยหน้าขึ้น และเห็นหลงถึงมีสีหน้าโมโห เขาพูดด้วยน้ำเสียง ระมัดระวังว่า “โครงการนี้พี่ใหญ่มอบหมายให้ผมทำแทน ตอน ที่พี่ใหญ่ไม่อยู่ ดังนั้นคนที่รับผิดชอบเรื่องคือผม…..

“หุบปาก!”

หลงถิงตะคอกใส่หลงจื่อด้วยน้ำเสียงโมโหขึ้น และพูดว่า “แผนกกฎหมาย พูดมา!”

พนักงานแผนกกฎหมายหันหน้ามาสบตากัน จากนั้น หัวหน้าผู้ชายก็พูดขึ้นว่า “คณะกรรมการครับ หากยึดตาม สถานการณ์ตอนนี้แล้ว โครงการของพวกเราแล้ว ค่อนข้าง วิกฤติจนไม่สามารถกอบกู้แล้ว และที่ดินผืนนั้นพวกเราก็ไม่ สามารถเอากลับคืนด้วย”

หลงถิงยังอยากขว้างสิ่งของ เลยยื่นมือหยิบ แต่กลับว่างเปล่า “เอากลับมาไม่ได้หรอ? นี่เป็นคำตอบของคุณหรอ?”

“คณะกรรมการครับ หากยึดตามสถานการณ์ตอนนี้ก็เป็น แบบนี้ครับ แต่… เมื่อก่อนตอนที่พวกเราทำโครงการของซีแอต เทิลก็เคยเจอสถานการณ์ประมาณนี้ครับ แต่….ท่านประธาน เป็นคนจัดการครับ”

หลงเซียว! หลงเซียวอีกแล้ว!

“เขาสามารถจัดการได้ แต่พวกคุณไม่ได้หรอ?”หลงถึงเกลียดชื่อหลงเขียวสองพยางค์นี้ขึ้นใจ เขาเกลียดคนนี้ที่มี อิทธิพลในแวดวงธุรกิจทุกอย่าง!

เกลียดตัวตนของเขา! และเคยที่เขามีตัวตนและมีความ สามารถมากถึงขนาดนี้เ

หลงจื่อซักถามอย่างระมัดระวังว่า “เดียวผมจะไปอเมริกาเอง บางทีอาจจะสามารถหาวิธีทางแก้ไขได้

หลงถึงมีสีหน้าเคร่งเครียด โบกมือและพูดว่า “ไม่ได้”

ภายในใจเองก็ไม่ยอมรับ อีกอย่างความเป็นจริงความ สามารถของเขาก็ไม่ได้ด้วย เขาอ่อนหัดเกินไป พวกอเมริกา เจ้าเล่ห์มีกลอุบาย เขาจัดการไม่ได้หรอก ยิ่งไปกว่านั้นจะยิ่ง สร้างปัญหาให้กับบริษัทด้วย

ผู้จัดการแผนกประชาสัมพันธ์ที่ไม่กล้าพูด ในที่สุดก็เอ่ยปาก พูดว่า “คณะกรรมการครับ….ตอนนี้โลกภายนอกกำลังตั้งข้อ สงสัยเกี่ยวกับการเดินทางของประธาน ข่าวด้านลบแบบนี้มัก สร้างผลกระทบต่อหุ้นบริษัทมากเลยครับ ตอนนี้ปัญหาหลาย อย่าง….. หรือว่าคุณจะเรียกให้ประธานกลับมาช่วยจัดการ ชั่วคราวดีไหมครับ? ”

“ไสหัวออกไป!”

ให้เขากลับมาหรอ?
“พ่อครับ ทำไมไม่ให้พี่ใหญ่กลับมาล่ะครับ? ปัญหาที่อเมริกา เราจัดการไม่ไหวหรอก ถ้าทางสื่อมวลชนรู้ พวกเขาต้องค้นหา ความจริงแน่ ถึงตอนนั้นคงรู้ว่าพี่ใหญ่ออกจากบริษัท MBK แล้ว และ……

“ไสหัวออกไปให้หมด!”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ