ตอนที่ 172คุณผู้ชาย คุณจำเป็นต้องชดใช้ด้วย อาหารหนึ่งมือ

shit !

การเดินทางในประเทศจีนของแอนน่า เพราะรถ

ติดและอุบัติเหตุทางรถยนต์ เปิดประสบการณ์ครั้ง

ใหญ่ให้เธอ

เบื่อ เกลียด โมโห

เธอรู้สึกเสียใจกับการตัดสินใจในครั้งนี้ ต้องการ บินกลับนิวยอร์กเดี๋ยวนี้

เธอเก็บกระเป๋าเดินทางที่ถูกชนปลิว แอนน่า อารมณ์เสียเป็นที่สุด ระบบกฎหมาย ขับเคลื่อนด้วย ความเอาแต่ใจ แถมยังไร้มารยาท

ไม่ขอโทษ แถมยังไม่ช่วยเก็บกระเป๋าที่ชนปลิวอีก

ต่างหาก
ไม่รู้ว่าเจ้าของรถเป็นใคร แต่เธอ เป้ายทะเบียน รถได้ คราวหน้าอย่าให้ได้เจออีกเลย ไม่เช่นนั้นเธอ จะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด

หลังถึงโรงแรม โทรศัพท์ของแอนน่าดังขึ้น

เมื่อเห็นตัวอักษรยุกยิกบนหน้าจอ แอนน่ากลับ ขมวดคิ้วแน่น ก่อนรับสายหลังผ่านไปหลายวินาที

น้ำเสียงที่อบอุ่นอ่อนโยน กั้นกลางด้วยแผ่นฟ้าและ แผ่นน้ำ แต่กลับอบอุ่นราวอยู่ข้างกาย เจ้าของน้ำ เสียงนี้ เป็นว่าที่คู่หมั้นของเธอ

“ถึงประเทศจีนหรือยัง?”

แอนนาเหนีบโทรศัพท์เอาไว้ พร้อมเปิดหน้าต่าง ออก ห้องที่หรูหรากว้างใหญ่ ที่สามารถมองเห็น ทิวทัศน์ของเมืองกว่าครึ่ง ยืนอยู่บนที่สูง ถึงได้เห็น ว่าหลายเมืองมีความคลับคล้ายกัน

“ถึงแล้ว”

เธอเปิดกระเป๋าเดินทางออก จัดการแขวนเสื้อผ้า ทั้งหมดไว้ในตู้ เธอสมควรต้องชำระล้างร่างกาย ก หน่อย ล้างความซวยออกจากตัว

“ไปประเทศจีนครั้งแรก เป็นอย่างไรบ้าง? ชอบ

ไหม?”

คําถามเรียบง่าย เขาไม่รู้หรือไงว่าเพราะอะไรเธอ ถึงบินไกลจากนิวยอร์กมาที่นี่

หรือว่าคุณพ่อไม่ได้บอกเขา?

“รู้สึก…..ไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ ไม่ถึงกับชอบ จบงานอยู่อีกหลายวันแล้วจะกลับไป ไม่อยู่นาน หลอก”

บอกตามตรง ไม่ชอบ เพียงแต่ไม่อยากให้เขาได้รู้ ความจริง

“ก่อนกลับมาบอกผมด้วย ผมจะจัดการทุกอย่าง ให้

“ไม่เป็นไร ฉันจัดการเองได้”

เธอปฏิเสธไปตามตรง ชัดเจนว่าในวินาทีนั้นชาย หนุ่มตรงหน้ามีความสัมพันธ์อย่างไรกับเธอ

แอนนา…” ชายหนุ่มถอนหายใจ ก่อนสูดลม หายใจเข้า “ผมเป็นคู่หมั้นของเธอ เป็นสามีเธอใน อนาคต บางเรื่อง ผมต้องเป็นคนทํา เข้าใจไหม?”

“โทษที ฉันขอรับค่าเมื่อกี้คืน”

“เอาล่ะ คุณเดินทางมาเหนื่อย พักผ่อน

เถอะ…..คิดถึงนะ”

ชายหนุ่มไม่ได้วางสายในทันที เขารอเธอตอบกลับ แต่ผ่านไปหลายวินาที

ไร้การตอบโต้จากแอนน่าแต่อย่างใด

ก่อนวางสายไป

จากแฟนหนุ่มถึงคู่หมั้น แอนน่าซาบซึ้งกระทั่งยอม เป็นแฟนกับชายหนุ่ม หลังจากที่เขาเข้ามาในชีวิต ตน เธอไร้ความทรงจําใดกับเขาเลย

แต่ทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียว พวกเขาคู่กัน ฟ้าดินประธาน กึ่งทองใบหยก คู่สร้างคู่สม

ไม่หวั่นไหว ไร้ความรู้สึกรักแรกพบ ไม่สั่นคลอนแม้ อุปสรรคใดก็ตาม ความรักใคร่ที่เขามีต่อเธอนั้นเป็น ธรรมชาติ ลึกซึ้ง เอาใจใส่ แต่กลับส่งไปไม่ถึงขั้ว หัวใจของเธอ

หัว รู้สีกปวดนิดหน่อย

ตกดึก แอนน่าเปลี่ยนชุดสบายตัว สวมใส่รองเท้า ผ้าใบ ก่อนหยิบโทรศัพท์และกระเป๋าตังค์ออกจาก ห้อง มาที่นี่ครั้งแรก ต้องทำการคุ้นชินกับสถานที่ ก่อน

อีกอย่าง เธอไม่ชอบอาหารของโรงแรม อาหาร ของโรงแรมต่างคล้ายกันทั้งนั้น เธอจึงต้องการ หาร้านอาหารจีนที่ขึ้นชื่อแถวนี้ ให้ได้รสชาติของ อาหารจีน

ถนนเฟิงเฉียวเป็นถนนใจกลางเมือง ส่วนใหญ่เป็น บริษัทศูนย์การค้า และร้าน และร้านอาหารระดับห้า

ดาวสุดหรู

เธอเดินเท้าราว20นาที ก่อนหยุดฝีเท้าลงที่ร้านอาหารจีน ร้านอาหารหรงเหยียน

ร้านดังในโลกออนไลน์ ร้านอาหารหรงเหยียนมี สาขาทั่วประเทศ ที่มีสาขาหลักอยู่ที่เมืองA ซึ่งเมือง หลวงมีเพียงสาขาเดียวเท่านั้น เป็นร้านอาหารระดับ ต้นๆของประเทศ สําหรับสมาชิกเท่านั้น มีการกำจัด จํานวนคนในทุกวัน ใช้หลักสถานะ หรูหรา ในการ เป็นเกณฑ์

แอนน่าหยุดลงที่หน้าประตู ที่มีหญิงสาวรูปร่างดีใน ชุดกี่เพ้ายืนต้อนรับ “สวัสดีค่ะ ขอบัตรสมาชิกด้วย ค่ะ”

แอนน่าขมวดคิ้วแน่น “ไม่ใช่สมาชิกของที่นี่”

พนักงานสาวยิ้มอย่างเกรงใจ “ขอโทษด้วยค่ะคุณ ผู้หญิง เราบริการเฉพาะสมาชิกเท่านั้น

“ฉันสามารถสมัครได้ตอนนี้เลย” เธอควักกระเป๋า ตังค์ออกมา หยิบบัตรเครดิตออกมาหนึ่งใบ สามารถ ใช้ได้ทั่วโลก เธอไม่เชื่อว่าจะต้องให้เงินกับเหลยเฟิ งอีก

แต่พนักงานกลับยิ้มด้วยความเกรงใจเช่นเดิม “ขอโทษจริงๆค่ะคุณผู้หญิง เราจะรับสมาชิกใหม่วันนึง แค่10ท่านเท่านั้น วันนี้เต็มแล้ว กรุณามาใหม่ในวัน พรุ่งนี้นะคะ”

Shit

มีร้านอาหารแบบนี้ด้วย!

แม้อาหารสักมีอยังไม่มีจะรับประทานหรือ?

แอนน่าเก็บบัตรเครดิตเข้ากระเป๋าเช่นเดิม ใบหน้า เล็กแหลมเต็มไปด้วยความไม่พอใจ พร้อมหันหลัง กลับด้วยความโมโห

“ต๊บ!”

ไม่คาดคิด เพิ่งก้าวขาเดิน กลับบนถลาเข้าที่ อ้อมอกใครบางคน

ปวดหัวนิดหน่อย แอนน่านวดขมับด้วยความ โกรธ ทั้งคู่สบสายตา ชายหนุ่มในรองเท้าหนังสีดำ ที่ดูสะอาดสะอ้าน คอลเลคชั่นใหม่ของอาร์มานี่ ของดีไซน์เนอร์ชาวอิตาลี่ จำนวนจำกัดทั่วโลก ราคา สูงใช่เล่นเหอะ ตามคาด มาทานที่นี่ได้มีแต่พวกเศรษฐีทั้งนั้น

“โทษที” ทิ้งไว้สองพยางค์ ก่อนแอนน่า ก้าวขาเติม ไปทางอื่น

หากแต่ข้อแขนเธอกลับถูกชายปริศนารั้งเอาไว้

ความเจ็บแล่นเข้ามา เธอเกือบสบฤด้วยเสียงเย็น ไม่เพียงตรงหน้า แถมยังการใช้กำลังนั่นอีก เศรษฐี ชาวจีน หรือจะเป็นอย่างในFacebookาเอาไว้

“ลั่วหาน!” บนหัวของเธอ นํ้าเสียงเย็นยะเยือกของ ชายหนุ่ม ลอยเข้ามาตรงหน้า

เขาตะโกนชื่อของหญิงสาวคนหนึ่ง ร้อนรน ตื่นเต้น ตระหนก!

แอนน่าขมวดคิ้ว แหงนหน้าขึ้น ก่อนเผยสีหน้า ประหลาดใจ ริมฝีปากสั่นเทา โมโหจนใบหน้าขาว ขีด!

โลกของเรานี่มันเล็กเสียจริง เป็นเขานี้เอง ตอนเช้า เพิ่งชนเธอ ตก กลับพบเธอเข้าอีกครั้งบังเอิญเสียจริง

“คุณผู้ชาย กรุณาปล่อยมือด้วย” น้ำเสียงเธอสงบ ผิดปกติ มืออันเล็กเรียว กเขา บิต ด้วยแรงอัน มหาศาลที่สามารถบีบข้อมือเธอจนแหลกละเอียด

เมื่อเห็นใบหน้าหญิงสาว ไฟอัคคีของหลงเซียวที่ ปะทุขึ้นเมื่อครู่ถูกลมฝนดับมอดลง ไม่หลงเหลือแม้ สักนิด ดับสนิท

ไม่ใช่เธอ….แม้เสียงเธอจะเหมือนมาก แต่…..ไม่ใช่

เธอ

“โทษที”

เขาปล่อยเธอเป็นอิสระ น้ำเสียงหลงเซียวเย็นชา ราวน้ำแข็ง ด้วยความหมายหลากหลาย

แอนน่านวดข้อมือที่ถูกเขาบีบรัด ก่อนแหงนหน้า ขึ้นเผชิญกับชายหนุ่ม อดยอมรับเสียไม่ได้ เธอตก ตะลึง เมื่อได้เห็นใบหน้าเต็มๆของเขา

สีผิวที่ขาวผ่อง หากแต่ไม่ใช่ขาวซีดราวโรคร้าย สี ผิวของเขาดูแข็งแรง มีออร่ากว่าผู้หญิงเสียอีก
แถมย้ง ตั้ว คมเข้มนั่น ประสาทสัมผัสทั้งห้าที่ได้ รูป โดยเฉพาะดวงตา ที่ดูลึกซึ้งราวมหาสมุทร จมูก ที่โด่งเป็นสัน

“คุณผู้ชาย ฉันไม่รับคําขอโทษของคุณ

ริมฝีปากบางเบาของหลงเซียวผิดแน่น ไม่คิดที่จะ พูดพร่าอะไรกับเธออีก เขาห้ามหลงกลกับความคิด และรูปลักษณ์โดยเด็ดขาด เขาใช้เวลาสองปีในการ ออกจากฝันร้ายที่สูญเสียเธอไป หากตกหลุมพรางนี้ คงออกมาไม่ได้อีกเลยตลอดชีวิต

แอนน่าจับจ้องใบหน้าที่นั่งเฉยของเขา ไม่เอ่ยใดๆ อีก

แต่ เขาไม่ตอบโต้เธอ แถมยังเดินเข้าไปด้านในคน เดียวอีก

แอ่นน่ารั้งมือเขาเอาไว้ ก่อนออกแรงลาก เผยให้ เห็นเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ซ่อนอยู่ภายในชุดสูทสีดำ เผย กระดุมเพรชระยับวับวาว

ที่ดึงดูดสายตาได้ดีนัก
คุณผู้ชาย ตอนเช้าชนฉัน เมื่อกี้บีบข้อมือฉันแน่น ตอนนี้จะใช้ความเย็นขาดูถูกฉันอย่างนั้นหรือ? เหอะ ไม่คิดเลยสมัยนี้ยังมีคนแบบนี้หลงเหลืออยู่ สาม เหตุการณ์รวมกัน ฉันต้องการ ขอโทษอย่างเป็น ทางการ”

แอนน่าจริงจังขึ้นมา เอาเรื่องเลยล่ะ

นิสัยเช่นนี้ ไม่รู้ว่าได้มาจากใคร

หลงเซียวขมวดคิ้วแน่น หว่าง คิ้วปรากฏสิ้นริ้วสาม เส้น เขาไม่มีอาการนี้มานานแล้ว เพราะสิ่งที่ทําให้ เขาอารมณ์เปลี่ยนได้ ในสองปีนี้ไม่มีเลย

หลงเซียวไม่มองเธออีก เพียงแต่กำชับกับยาม ข้างๆ “พาเธอออกไป

แอนน่าระเบิดหัวเราะ เธอปล่อยมือจากเขา คุณ ผู้ชาย ชีพจรของคุณเมื่อครู่เต้นนาทีละ150ครั้ง อารมณ์คุณไม่สงบนิ่ง แต่ใบหน้ายังคงเรียบเฉย สงบนิ่ง คุณคงแสร้งเก่ง อีกอย่าง จังหวะการเต้น ของหัวใจคุณมีแค่แปดเก้าสิบ หากไม่ใช่เพราะคุณ ควบคุมอารมณ์ได้ดี ก็เพราะหัวใจคุณมีปัญหา”หญิงสาวที่ปากคอเราะราย

หากไม่มองรูปลักษณ์ของเธอ เพียงแค่ฟังเนื้อหา และน้ำเสียง ทำไม ….ทำไมคุ้นเคยเช่นนี้ คุ้น คุ้นเคย ราวกับ….หญิงสาวที่เขาเฝ้ารอคอยอยู่ข้างกาย

ประหลาดนัก! โลหิตในหัวไหลเวียน เกือบเสียการ

ควบคุม

ราวฟ้ากลั่นแกล้ง ท่านเซียวถอยหลังไปก้าวหนึ่ง

แอนน่าไร้ปฏิกิริยาใดๆ เพียงเอ่ยอย่างเรียบเฉย “เลี้ยงฉันสักมื้อ ไม่สิ ที่ถูกต้องต้องบอกว่าร้านที่ฉัน จองไว้ ฉันจะทานอาหารที่นี่”

เขาต้องเป็นสมาชิกอย่างแน่นอน ค่ำคืนนี้เธอจะรับ ประทานอาหารที่นี่ ตามน้ำไป คืนนี้เธอจะเอาเปรียบ

เขา
ท่านเขียวกลับถอยหลังไปอีกก้าว! เพราะหญิง แปลกหน้าตรงหน้า

ท่านเขียว ว้กบัตรสมาชิกออกมา จัดการเรียบร้อย ภายในไม่กี่วินาที พนักงานยิ้มให้กับแอนน่าก่อนเชื้อ เชิญเธอเข้าร้าน พร้อมความนับถือในตัวเธอ มาจาก ไหนกัน ช่างกล้าพูดจาแบบนี้กับท่านเขียว ช่างกล้า เสียจริง!

แอนน่านั่งลงบนโต๊ะติดหน้าต่าง เธอแหงนมองโต๊ะ หน้าของเธอ ชายหนุ่มเมื่อครู่หยุดลงข้างโต๊ะ ก่อน หย่อนก้นนั่งลง

“พี่เซียว ฉันรอ ครึ่งชั่วโมงแล้ว

น้ำเสียงออดอ้อนของหญิงสาวลอยเข้ามา อ่อนโยน หวานฉ่า แปลกนัก

เธอขนลุกซู่ไปทั้งตัว

เธอเรียกเขาว่าอะไรนะ พี่น้อย? ฉายาของคู่รักหรือ

ไง?

แอนน่าไล่มองเมนูอาหาร ทุกเมนูในที่นี่ดึงดูดเสียจริง เธอต้องการลืมลองหมด เลย

เธอเลือกสี่เมนู เมนูหนึ่งคือ ปลาเปรี้ยว

หลงเซียวนั่งนิ่ง ทิศทางของเขา เลยผ่านมาของ หรูเฟย สามารถมองเห็นใบหน้าของหญิงสาวพอดิบ พอดี เธอสั่งอาหาร ก่อนก้มหน้าเล่นโทรศัพท์

ใบหน้าเล็กแหลม ไม่เหมือน

จมูกโด่งเป็นสัน ไม่เหมือน

ดวงตาที่โตกว่า ตาสองชั้นได้รูป ไม่เหมือน

เขาส่ายหน้า หลงเซียวบังคับตนเอง เลิกเปรียบ เทียบเสียที

“พี่เซียว เราหมั้นมาได้หลายเดือนแล้ว ความหมาย ของพ่อแม่ฉัน เราจัดงานแต่งกันได้แล้ว ยังไงซะ …..

หรูเฟย” ชายหนุ่มขัดขึ้น
ตอนนี้ที่บริษัทยุ่งมาก เพิ่งผ่านวิกฤตไปหมาดๆ บริษัทเสียหายไปมาก รอผ่านช่วงนี้ไปก่อน”

หรูเฟียกัดริมฝีปากแน่น เอื้อมมือกุมทับมือหนา “พี่ เขียว ฉันเคยบอกแล้วตอนหมั้น ฉัน ตระกูลโม่ เรา จะสนับสนุน ช่วย ผ่านด่านนี้ไปได้ด้วยดี หลังเรา แต่งงาน สองตระกูลไม่แยกของใครของมันอีก….

หลงเซียวแหงนหน้าขึ้นอย่างนิ่งเรียบ “ฉันต้องการ ความช่วยเหลือจากผู้หญิงตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันแค่อยาก เผชิญหน้าไปกับพี่ ฉันกำลังจะกลายเป็นภรรยา เป็นคนรัก”

หลงเซียวไม่อยากอาหารขึ้นมา “หรูเฟย เธอล้ำเส้น แล้ว ตอนหมั้น ฉันบอกแล้ว ฉันให้สถานะ ชื่อเสียง ตำแหน่งเธอได้ ส่วนความรัก ฉันให้ไม่ได้

เพราะความรักของเขา ได้มอบให้แก่หญิงสาวที่ ไม่มีวันหวนกลับมาอีก

แอนน่าก๋าตะเกียบ คีบเนื้อปลาขาวนวล ไม่ทันได้ เอาเข้าปาก “เอี๊ยะ” หล่นลงบนจาน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ