ประธานหยิ่งยโสของฉัน

ตอนที่ 242 เล่นละครเก่งแบบนี้ มอบรางวัล ให้แก่คุณตัวหนึ่ง



ตอนที่ 242 เล่นละครเก่งแบบนี้ มอบรางวัลให้แก่ คุณตัวหนึ่ง

ข้อเท็จจริงได้พิสูจน์แล้วว่า การดำรงอยู่อย่าง มหัศจรรย์ของฝ่ายตรงข้าม สามารถเป็นของคน สองคนได้

ตัวอย่างเช่น คนที่เข้ามา

เมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามา ฉู่ลั่วหานก็อดไม่ได้ที่จะปิด ริมฝีปากของเธอและหัวเราะ ในขณะเดียวกันก็มอง ไปที่หลงเซียวด้วยสายตาที่มีความหมายอย่างลึกซึ้ง เพียงแค่แวบเดียว หลงเซียวก็เข้าใจถึงความหมาย ของฉู่ลั่วหานในไม่กี่วินาที

ในมือถือช่อดอกลิลลี่น้ำหอมช่อใหญ่ ใสสูทที่ค่อน ข้างเป็นทางการ คนที่มาคือเกาจิ่งอาน

ในชุดสูทสีดำ เข้ากับห้องผู้ป่วยที่เป็นสีขาวโดย รวม ความคมชัดของภาพนั้นแข็งแกร่งมาก และ โคโลญจน์ที่มีกลิ่นของเกาจึงอานค่อนข้างแรง ดู เหมือนจะปกปิดกลิ่นอื่นๆบนร่างกายของเขา และเพิ่มความเข้มข้นของน้ำหอมโดยเจตนา

อย่างนี้ ต้องการปกปิดบางอย่างจริงๆ

คุณชายเกา มักจะชอบเที่ยวอยู่ในซอกซอยที่ เที่ยวเล่นนั้น แน่นอนว่า ต้องมีผู้หญิงจำนวนมากที่อยู่ รอบตัว หาความสนุกสนานได้จากใครสักคน หลัง จากเลิกงานที่ยุ่งไปแล้ว ทุกคนต่างก็มีความคิดที่ไม่ ต่างกันนัก

เกา งอานเดินเข้ามาและเห็นว่าหลงเซียวก็อยู่ข้าง ในเช่นกัน ทักทายเขาเป็นอันดับแรก “คุณชายหลง ผมไม่ได้คาดคิดว่าคุณก็อยู่ที่นี่ ผมคิดว่าคุณแอนน่า อยู่ตัวคนเดียวในประเทศจีน และไม่มีใครดูแล ผม เลยรีบมาทันทีที่ได้ข่าว

ทันทีนี่มันเร็วจริงๆ แอนน่านอนราบมาเป็นสามวัน

แล้ว

พี่น้องคู่นี้ เหตุผลไม่ฉลาดเลย!

หลงเซียวไม่ได้มีใจสบายๆที่จะจริงจังกับเขา ยังคงอยู่ในน้ำเสียงเรียบง่าย ถือถ้วยน้ำชา และจิบน้ำ “ผมแปลกใจมากท่านประธานกางานยุ่งขนาด นี้ และยังสามารถมาเยี่ยมคุณหมอส่วนตัวของผม

เกา งอานส่งช่อดอกลิลลี่น้ำหอมให้กับแอนน่าด้วย มือทั้งสอง “แอนน่าไม่ได้เป็นเพียงคุณหมอส่วนตัว ของคุณ แต่ยังเป็นเพื่อนของผมด้วย ถึงจะว่ายัง ไงผมก็ควรจะมาเยี่ยมเธอสักหน่อย อีกอย่าง ผู้ที่มี ความสามารถที่หายากเช่นแอนน่านี้ เป็นใครก็ชอบ เหมือนกัน?

แต่ละคน เป็นนักแสดงที่ยอดเยี่ยมทั้งหมด

แอนน่าเหลือบมองดอกลิลลี่ที่ยื่นตรงหน้าเธอ “คุณ เกา ไม่มีแจกันเหลือในห้องผู้ป่วยแล้ว มันน่าเสียดาย มาก หากดอกไม้ที่สวยงามเช่นนี้เหี่ยวเฉาลง หรือ ไม่งั้นตอนที่คุณลงไปชั้นล่าง แล้วนำไปที่แผนกโรค หัวใจ มอบให้พี่สาวของคุณไหม

เกาเหล่ไปเห็นแจกันบนโต๊ะที่มีดอกไม้ที่ หลงจื่อส่งมา เขาคว้าดอกลิลลี่พวงใหญ่ด้วยมือใหญ่ แล้วคัดออก นี่ไม่ต้องครอบครองแจกันอีก ต่อไปแล้ว” จากนั้นเขาก็เอาดอกไม้โยนเข้าถังขยะโดยไม่ได้ รับอนุญาต นําดอกไม้ของตัวเองใส่เข้าไปอย่าง ระมัดระวัง และยังขยับแจกันดอกไม้ไปที่ข้างๆของ ฉู่ลั่วหานโดยเฉพาะ “ดอกไม้สดกับคนสวย เหมาะ สมกันที่สุด และดอกไม้ที่เสียความสดไปแล้ว อย่า เอามันทําให้เป็นมลพิษต่อดวงตาของคุณแอนน่า เลย”

แอนน่ามองผ่านดอกไม้ที่ถูกเขาโยนทิ้งนั้น และคิด อยู่ในใจว่า ถ้าบอกคำพูดเหล่านี้ให้หลงจื่อไป เขาจะ ทุบรถของเกาจิ่งอานหรือไม่?

หลงเซียวยังคงเงียบอยู่ ดื่มน้ำชา อ่านเอกสาร และ ชมการแสดง

ฉู่ลั่วหานหัวเราะเบาๆ “คุณเกาครอบงำมากจริงๆ สมกับที่เป็นคนใหญ่คนโตในวงสาวๆจริงๆ และทำให้ ฉันได้เปิดหูเปิดตามากขึ้น

เกาจึงอานฟังออกได้ว่าเป็นการพูดประชด แต่

ไม่สนใจ เขาดึงเก้าอี้ตัวหนึ่งเข้ามาและนั่งลง และ สังเกตใบหน้าของแอนน่าอย่างละเอียด ยิ่งมองไป ก็ยิ่งรู้สึกว่าผู้หญิงที่เขาเคยผ่านมานั้นเลวร้ายมาก เมื่อเทียบกับแอนน่าแล้ว พวกเขาล้วนเป็นได้เพียงผู้หญิงที่ไร้การศึกษาเท่านั้น มีเพียงผู้นี้ ถึงสมกับเป็น คนที่สวยงามอันน่าทึ่งจริงๆ

ถ้ามีผู้หญิงแบบนี้สักคนหนึ่ง เขายังจะไปหาหญิง สาวพวกนั้นอีกทําไม มีเพียงเธอคนเดียวก็พอแล้ว

“แอนน่า ผมได้ยินมาว่า คุณได้ยกเลิกการหมั้น กับตู้หลิงเซวียนไปแล้ว ถ้าอย่างนั้น ทำไมไม่ลอง พิจารณากับผมดู เป็นอย่างไร? ผมคิดว่า ไม่ว่าผม จะมีตัวตน หรือรูปร่างหน้าตาและภูมิหลังครอบครัว ก็เพียงพอแล้วที่จะจับคู่กับคุณได้

แอนน่ามองเขาตรงๆ “แน่นอนว่ารูปลักษณ์ของคุณ เกาเป็นสิ่งที่ดีที่สุด ไม่รู้ว่ามีคนหลงใหลมากแค่ไหน แต่ว่าอย่างไรก็ตาม ในเรื่องนี้ ฉันคิดว่าคุณสามารถ ลองถามความคิดเห็นของสามีฉันดูได้”

สามี?!

เกาจิ่งอานหรี่ตาของเขา บิดคิ้วของเขา แล้วก็ หัวเราะอย่างเสียงดัง “แอนน่า คุณขี้เล่นเกินไปนะ ล้อเล่นเก่งจริงๆ สัญญาการแต่งงานของคุณถูก ยกเลิกไปแล้ว จะมีสามีได้อย่างไร?”งั้นก็คงจะต้องทำให้คุณเก่าผิดหวังจริงๆแล้ว ฉัน ไม่เพียงแต่มีสามี และพวกเราแต่งงานกันมาหลายปี

“ฮ่าๆๆ! แอนน่า ผมฟังไม่เข้าใจเลย กับอารมณ์ ขันของคุณแบบนี้ แต่ว่า ถึงคุณจะแต่งงานไปแล้ว ผมก็คิดว่าสามีของคุณ ไม่ได้ดีเท่าผมแน่นอน! ผม สามารถให้ทุกอย่างที่คุณต้องการแก่คุณได้ ตราบ เท่าที่คุณต้องการ ผมมีความมั่งคั่งเพียงพอที่จะ ปกป้องคุณ หย่ากันเถอะ และมาอยู่กับผม

คิ้วของหลงเซียว ยังคงแบนราบไม่มีการแสดงออก ใดๆ และเกาจิ่งอานเด็กคนนี้ ที่เล่นเป็นคนโง่ ก็ไม่ ฉลาดจริงๆ

เขารู้เรื่องนี้มานานแล้ว หลงเซียวเคยกล่าวที่งาน เลี้ยงในวันนั้นว่า ภรรยาของเขากลับมาแล้ว แม้ว่า เขาจะไม่เปิดเผยว่าเขาคือแอนน่าแต่เกาจิ่งอานก็น่า จะเข้าใจถึงความสัมพันธ์พิเศษระหว่างเขากับแอน

การแกล้งโง่นี้ ทําได้แย่มาก

ฉู่ลั่วหานยิ้มเบาๆ ราวกับดอกบัวสีเขียวที่ลอยอยู่ในน้ำใส คลื่นอ่อนๆเปรอะเปื้อน และกลีบดอกไม้ก็ ค่อยๆลอย และมีกลิ่นหอม

เธอยิ้มและมองไปที่เกา งอาน มองจนเขาเรียน หัว และวิงเวียน จากนั้นริมฝีปากของเธอก็เปิดออก “สามี คุณคิดว่า คุณเกาเทียบกับคุณแล้ว จะดีกว่า ไหม? ฉันควรจะคิดดูไหม?”

หลงเซียวยังคงนั่งอยู่บนโซฟา แต่เขาเปลี่ยนขา ที่ทับซ้อนกันอย่างสบายๆ วางเอกสารลง และมอง ไปที่ภรรยาของเขา “ท่านประธานเกา เป็นถึงท่าน ประธานบริษัทอืนเคอ ซึ่งมีสมบัติมูลค่าสุทธิหลาย หมื่นล้าน ไม่เลว”

ฉู่ลั่วหานมองไปที่เกาจิ่งอานและยิ้มช้าๆ “คุณเกา สามีของฉัน เป็นคนใจกว้างมาก”

เกา งอาน: “.. ฮาฮา……..ฮาฮา……… แอนนา

เธอพยักหน้า “อย่างที่คุณเห็น ฉันเป็นภรรยาของ หลงเชียว ฉันจะแนะนำตัวเองหน่อย ฉันชื่อฉู่ลั่วหาน เจอกันครั้งแรก”มือเล็กๆสีขาวของเธอยื่นออกมาในเชิงรุก รอยยิ้ม ของเธอเต็มไปด้วยดวงตาที่ชัดเจนคู่หนึ่ง และความ เฉลียวฉลาดหลุดออกจากดวงตาของเธอ

ฉ่ลั่วหาน?

ถ้าเป็นเช่นนี้ เธอก็ฟื้นคืนความจําแล้ว!

“ฮ่าฮ่า! ………….ฮ่าฮ่า!!” เมื่อตอนเมื่อกี้ตบของ เกาจิ่งอานนั้น เด้งกลับมาที่ใบหน้าของตัวเอง ทําให้ เขาหน้าแดงทันที

“ใช่ ฉันเอง แต่คุณเกาอยู่ต่างประเทศตลอดทั้งปี และไม่รู้จักฉัน แต่พี่สาวของคุณและน้องสาวลูกพี่ ลูกน้องของคุณ เรารู้จักกันเป็นอย่างดี”

สุดท้ายเกาจิ่งอานก็ไม่จับมือของแอนน่า เขาไม่รู้ ด้วยซ้ำว่าตัวเองเดินออกจากห้องผู้ป่วยอย่างไร

เวลา สามวันผ่านไปในพริบตา

ผู้เยี่ยมจำนวนมากที่มาที่ห้องผู้ป่วยของฉู่ลั่วหาน แต่ไม่เห็นโม่หรูเฟย หลงถึงและหยวนชูเฟินในวันที่ออกจากโรงพยาบาล หลงเขียวได้อุ้มเธอ ลงไปที่ชั้นล่างด้วยตัวเอง และปกป้องเธอไว้ในอ้อม กอดของเขา แม้แต่ในระหว่างการเดินทางกลับบ้าน ฉู่ลั่วหานก็ยังคงอยู่ในอ้อมกอดของเขาตลอดทาง

“หลงเชียว ฝั่งพ่อแม่คุณ แล้วคุณจะบอกกับพวก เขายังไง?”

หลงเซียวกอด และปกป้องไว้ในอ้อมกอดตัวเอง “ทําไมต้องบอกกับพวกเขาด้วย? ความคิดเห็นของ พวกเขา มีอิทธิพลต่อทัศนคติการแต่งงานของผมได้ หรือ? ผมจะแต่งงานกับคุณ ผมต้องการคุณ และผม จะไม่มีวันปล่อยมือไปอีกแล้ว”

ฉู่ลั่วหานเจาะหัวเข้าไปในอ้อมกอดของเขา โอบ รอบเอวของเขาด้วยมือทั้งคู่ “ฉันก็เช่นกัน แต่ว่า มีสิ่ง หนึ่ง ที่ฉันเคยสัญญากับแม่ไว้

“ห้ะ? เรื่องอะไรเหรอ?”

ฉู่ลั่วหานยิ้มทันที เงยหน้าขึ้นและมองไปที่หลง เขียว ขณะที่รถขับไป เงาของต้นไม้ที่อยู่ข้างๆทำให้ ใบหน้าของเขาสว่างไสวและมืดมน “แม่บอกว่า ถ้า ฉันตกหลุมรักผู้ชายที่ดีสักคน จะต้องพาไปให้เธอดู ดังนั้น คุณต้องผ่านการตรวจสอบของฟอ และแม่ของฉัน”

หลงเซียวยิ้มทันใด ยิ้มอย่างงาม คิ้วลึก และตาหรี่

“โอเค! รอให้คุณหายดีแล้ว เราก็ไปอเมริกาด้วยกัน แล้วไปเยี่ยมพ่อและแม่ของคุณ ผมจะทำให้พวกเขา ยอมลูกเขยคนนี้ให้ได้แน่นอน”

ฉู่ลั่วหานกล่าวว่า “ไม่รีบ มีเรื่องบางเรื่อง ฉันอยาก จะทำให้เร็วที่สุด ฝั่งฉู่ซีหราน ฉันไม่อยากจะรออีก ต่อไปแล้ว ฉันอยากไปเมืองเจียงเฉิงสักครั้ง”

“อ๋อ?”

หลงเซียวถามกลับแค่คําเดียว จากนั้นก็เงียบไป ชั่วขณะ เขาไม่อยากให้ลั่วลั่วไปด้วยตัวเองเลย “ไม่ ต้องแล้ว อีกไม่กี่วัน ก็จะมีงานที่เมืองหลวงแล้ว ถึง ตอนนั้นฉ่ซีทรานและเสิ่นเหลียวก็จะมาแน่นอน เพื่อ คนอย่างเธอ มันไม่คุ้มกับการบินระยะไกล เหนื่อย กายเหนื่อยใจเปล่าๆ”

ฉู่ลั่วหานยิ้ม ในดวงตาเปล่งประกายด้วยแสงแห่ง ความสบายและความสบายใจ “หลงเขียว คุณระวัง สักวันฉันจะติดนิสัยนะ”หลงเชียวพยักหน้า และหัวเราะเบาๆ “คุณควรจะ เป็นเช่นนี้มานานแล้ว”

มันยอดเยี่ยมมาก ที่ถูกเขาใส่ใจ รักใคร่ และอุ้มอยู่ เหมือนเด็ก

“ถ้าอย่างงั้น เธอฟื้นคืนความจําแล้วเหรอ?”

ตู้หลิงเซวียนนั่งอยู่ในห้องทำงาน โดยใช้นิ้วมือเล่น กับงานฝีมือเครื่องเคลือบดินเผาที่อยู่บนโต๊ะ และนิ้ว เรียวยาวของเขา ก็วนไปตามลวดลายแกะสลักของ

“ใช่ครับท่านประธาน ข้อมูลที่ถูกต้องจากฝั่งนั้น บอกมาว่า แอนน่าประสบอุบัติเหตุตกเหว และความ ทรงจําของเธอก็กลับคืนมาโดยไม่คาดคิดในภาย หลัง และตอนนี้เธอได้กลับไปที่บ้านพักพร้อมกับ หลงเชียวแล้ว”

ตู้หลิงเซวียนยังคงมองอยู่กับงานฝีมือ เหมือนจะ ยิ้ม แต่ยิ้มอย่างร้ายกาจ “ถ้าอย่างงั้น ความสัมพันธ์ สามีภรรยาระหว่างเธอกับหลงเชียว ก็กลับคืนมาอย่างสมบูรณ์แล้ว

จนถึงตอนนี้ ความสัมพันธ์ของพวกเขา ดีมาก จริงๆ ระหว่างที่แอนน่าเข้าโรงพยาบาล หลงเซียว เป็นคนอยู่กับเธอตลอดเวลา”

ตู้หลิงเซวียนหัวเราะเยาะ “ช่างเป็นคู่ที่น่าประทับใจ จริงๆ! หลงเซียว ฉู่ลั่วหา……………วานที่ดี จริงๆ”

“ท่านประธาน ตอนนี้ คุณอยากจะทําอย่างไร”

ตู้หลิงเวียนกระตุกมุมปากเล็กน้อย ปล่อยเครื่อง ดินเผาลง และมองไปที่ท้องฟ้าอันไกลโพ้น “ฝั่ง บริษัทเฉียวซื่อ ห่วงโซ่ทุนขาดแล้วใช่ไหม?”

“ขาดแล้ว ตอนนี้บริษัทเฉียวชื่อไม่มีการอัดฉีด เงินทุนใดๆจากบริษัทหลันเทียน ตามสถานการณ์ ปัจจุบัน ภายในสามวัน ราคาหุ้นของบริษัทเฉียวชื่อ จะดิ่งลงอย่างหนัก และจนกระทั่งจะแย่กว่าครั้งที่ แล้วอีกด้วย”

“ดีมาก ปล่อยให้เขาลดวงเงิน! ซื้อเข้ามามากๆ ผม จะกลีบบริษัทเฉียว อให้หมด!หมัดของ หลิงเวียน กระแทกบนโต๊ะอย่างแรง มุ่งมั่นที่จะเอาชนะบริษัทเฉียวชื่อให้ได้

“ครับ!”

ในวิลล่าส่วนตัวของหลงเซียว กลิ่นของอาหารลอย มาจากห้องครัว

ฉู่ลั่วหานผู้ละโมบแทบจะนั่งนิ่งไม่ได้ “หลงเซียว คุณทําอะไรอร่อยๆเหรอ? น้ำลายของฉันจะไหล ออกมาแล้ว”

ผู้ชายคนนี้ ทำอาหารก็ทำไป ยังจะทำอะไรอีก ไม่ ให้เธอดู ไม่ให้เธอมีส่วนร่วม บอกว่าเขาจะทำให้เธอ เซอร์ไพรส์

ในความเป็นจริง แม้ว่าเธอจะมองดูอยู่ เธอก็ต้อง เซอร์ไพรส์อย่างแน่นอน

เสียงของหลงเซียวลอยมาจากห้องครัวพร้อมกับ กลิ่นหอมของอาหาร “ฝึกคัดลายมือให้ดีๆ ลายมือ ของคุณน่าเกลียดเกินไป อู่ ว านมองไปที่ตัวหนังสือที่ลอกเลียนแบบของ ใครบางคนนั้น รู้สึกหดหู่เล็กน้อย การฝึกเขียนนั้น มันไม่ได้เกิดขึ้นในชั่วข้ามคืน ตัวหนังสือจีนยาก เกินกว่าที่จะเรียนรู้ ตอนนี้มือของเธอยืดหยุ่นมาก ขึ้นยกเว้นการถือมีดผ่าตัด การเขียนหรืออะไรบาง อย่างนั้น…..ประเภทตัวหนังสือของสัญลักษณ์ฝั ของคุณหมอเหมาะสําหรับเธอมากกว่า

แต่อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอเห็นครึ่งแรกของบท กวีที่หลงเซียวเขียนขึ้น เธอจึงนึกถึงครึ่งหลัง และรู้ ความหมายที่ลึกซึ้ง น

หลงเชียว คุณไม่ใช่คนดีเลยจริงๆ

เธอเขียนตัวหนังสืออีกสองสามคำ อย่างช้าๆ ทีละ จังหวะ โดยจงใจขี้เกียจ

หลังจากนั้นไม่นาน หลงเซียวก็เดินออกมาจากทาง เดินยาวพร้อมกับจานสองใบ กลิ่นหอมอบอวล และฉู่ ลั่วหานยิ่งไม่มีอารมณ์ที่จะเขียนเข้าไปใหญ่

“คุณทําปลา! คุณทําปลาเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่?”

ปลาที่เธอโปรดปราน เกี่ยวกับเทมเป้ โรยหน้าด้วยต้นหอมสด และล้อมรอบด้วยผักชี กลิ่นหอม ของเครื่องปรุงจะอบอวลไปด้วยเนื้อปลา และแค่ได้ กลิ่น น่ารับประทานมากแล้ว!

ฉู่ลั่วหานเกือบจะเอื้อมมือไปหยิบ

แต่ความสูงของใครบางคนนั้นได้เปรียบมาก และ ทันทีที่เธอกำลังจะยืดเงื้อมมือออกไป แขนของเขาก็ ยกขึ้น และก็ว่างเปล่า

“เป๊อะ! เดี๋ยวก็ต้องให้ฉันกินอย่างเชื่อฟัง”

หลงเขียวจัดอาหารทีละจาน กับข้าวสี่อย่าง และ ซุปหนึ่งอย่าง อาหารที่เขาปรุงนั้นยอดเยี่ยมมาก จริงๆ!

“ตัวหนังสือเขียนเป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”

พิ่งออกจากโรงพยาบาลก็ให้ฝึกคัดลายมือ และก็ ยังเฝ้าติดตามอีกด้วย มันมากเกินไป

“เขียนมามากขนาดนี้แล้ว มันโอเคใช่ไหม? “198876249_213055280664475_4284470251446200303_n


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ