ตอนที่ 166 เขามาแล้ว ก้าวไปเถอะ
คนจากประเทศจีนมาแล้ว และพวกเขาเป็นกอง กำลังเสริมจากโรงพยาบาล เมื่อพวกเขาเห็นอดีต เพื่อนร่วมงานก็วิ่งเข้าไปกอดด้วยความคิดถึง
แต่สายตาฉี่ลั่วหานจับจ้องไปยังเกาหยิ่งจือที่สวม ชุดสีขาวยืนถือร่มอยู่ท่ามกลางสายฝน
เกาหยิ่งจือ ลูกพี่ลูกน้องของโม่หรูเฟย บุตรสาว ตระกูลดังผู้สูงส่งมาปรากฏตัวที่นี่งั้นเหรอ เหอะๆ
แน่นอนว่าฉู่ลั่วหานไม่ได้มองเธอเพราะด้วยเหตุผล นี้ แต่เรื่องผลตรวจสุขภาพปลอมแค้นนี้เธอต้อง ชาระมันแน่นอน
**รองคณบดีเกา การพบเจอกันในต่างประเทศนี้ เป็นเรื่องไม่อยากจะเชื่อจริงๆ ขอแสดงความยินดี ด้วยนะคะ!” ฉู่ลั่วหานหยิบร่มเดินไปข้างหน้าสอง สามก้าว แล้วรีเริ่มทักทายเจ้านายของเธอทันที
จากสายตาของคนรอบข้าง ทั้งสองคนช่างมีความสัมพันธ์ที่ดีเหลือเกิน
เกาหยิ่งจือไม่ได้เอ่ยอะไร เสื้อคลุมสีขาวสะอาด และใบหน้าที่สวยงามภายใต้ร่มสีดำตัดกัน เปรียบ เทียบไม่ได้เลยกับฉู่ลั่วหานที่เต็มไปด้วยดินโคลน
คุณหมอฉ่? มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ? ฉันจำได้ว่าราย ชื่อครั้งนั้นไม่ได้มีคุณด้วยนี่” เกาหยิ่งจือยิ้มเสแสร้ง เป็นไม่รู้ ปากเธอเผยอและเลิกคิ้วขึ้น
น่ารำคาญจริงๆ เธอไม่อยากเสียเวลาต่อเถียงกัน แบบนี้
“อ้อ ท่านรองฯอาจจะสายตาไม่ดีเท่าไหร่นะคะ ที่ จริงอาจจะไม่ใช่แค่นั้น ตอนที่ดูผลตรวจร่างกาย สายตาก็คงมีปัญหาด้วยสินะคะ? เช่นว่ามองตัวเลข ตัวหนังสือผิดไป ทำให้คนที่ร่างกายปกติกลายเป็น ป่วยไปได้ แถมยังเป็นโรคร้าย
เกาหยิ่งจือทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ “คุณหมอฉู่ คุณควรจะ ระวังคำพูดหน่อยนะ ไม่ใช่ใส่ร้ายคนอื่นไปทั่ว
“คุณนั่นแหละที่ต้องระวัง ถ้าถูกเลือดของฉันเข้าคง จุดจบไม่สวยนัก เพราะเลือดฉันมีเชื้อ HIV” น้ำเสียงของเธอเข้มแข็ง ประโยคสุดท้ายเธอพูดใกล้ๆ หู ใกล้เสียจนน่าจะได้ยินเพียงสองคนเท่านั้น
เกาหยิ่งจือหรี่ตาลง กัดปากแน่น “ฉู่ลั่วหาน เป็นบ้า หรือไง?”
ฉู่ลั่วหานยืดตัวขึ้น ตัวเธอค่อนข้างเพรียวแม้ว่าจะ เปียกฝนแต่ก็ยังคงมั่นใจในตัวเอง “เกาหยิ่งจือ เรื่อง ของเราฉันจะค่อยๆเอาคืนแน่นอน ส่วนเป็นบ้าหรือ เปล่าเดี๋ยวคุณก็รู้เอง สองสามวันนี้ทางที่ดีคุณควร รักษาโรคให้ผู้ป่วยอย่างซื่อสัตย์และช่วยชีวิตผู้คน เพื่อชดใช้บาปของคุณ นอกจากนี้ฉันขอเตือนว่าโรค เอดส์ของฉันอยู่ในขั้นลุกลามแล้ว คุณจะเล่นกับผู้ ป่วยระยะสุดท้ายงั้นหรือ? ”
พูดจบฉู่ลั่วหานก็หันหลังเดินกลับไปยังห้องผู้ป่วย
“คุณหมอ รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ ได้ยินว่ามี เครื่องบินอีกเครื่องกำลังมาจากประเทศจีน แต่ไม่ใช่ เครื่องบินของทหารเป็นเครื่องบินส่วนตัว”
ฉู่ลั่วหานกำลังวัดอัตราการเต้นของหัวใจของผู้ป่วย และไม่สนใจสิ่งที่ได้ยิน “ทำหน้าที่ของคุณเองให้ดี นับประสาอะไรกับเครื่องบินเจ็ตส่วนตัว แม้ว่าจะเป็นเรือบรรทุกเครื่องบินมา หน้าที่ของเราคือช่วย
ชีวิตผู้คน”
เมื่อแน่ใจว่าผู้ป่วยพ้นขีดอันตรายแล้วฉู่ลั่วหานจึง วางหูฟังลงและหันกลับไปดูพบว่า เกาหยิ่งจือและถัง จิ้นเหยียนยืนอยู่ด้วยกันโดยไม่รู้ว่าพวกเขากำลังพูด ถึงอะไร
เกาหยิ่งจื้อยังคงยิ้มเสมอและถังจิ้นเหยียนไม่ได้มี สีหน้าเปลี่ยนไปเลย
ฉู่ลั่วหานไม่ได้นำมาใส่ใจ เธอม้วนหูฟังขึ้นแล้ววาง ไว้ในที่แห้ง ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มเพื่อให้ชุ่มคอ
ขณะนี้เป็นเวลาค่ำคืน เครื่องบินยังคงบินอยู่ไม่พัก
ผ่อน
“เจ้านายครับ เนื่องจากสภาพอากาศทำให้เครื่อง บินไม่สามารถบินในความเร็วสูงสุดได้ แต่เราจะถึง จุดหมายในหนึ่งชั่วโมงนี้”
หลงเซียวพยักหน้าตอบรับ เขาก้มลงมองดูแหวน แต่งงานในมือ
เพชรในแอฟริกาใต้ได้รับการเจียระไนอย่าง สมบูรณ์แบบคู่เดียวในโลก แม้ว่างานแต่งงานจะไม่ ได้ราบรื่นนัก แต่เขาก็ไม่ได้คลุมเครือในการเลือก แหวนแต่งงาน
แหวนนี้คู่กับแหวนของฉู่ลั่วหาน เรียกชื่อรวมกันว่า “บินไปด้วยกัน”
เขาไม่ได้สวมแหวนแต่งงานวงนี้มาสามปีแล้ว ในวัน นี้เขาสวมแหวนนี้ไว้ในมือเพื่อแสดงให้เธอเห็นและ เตือนตัวเองโดยเฉพาะ
ถังจิ้นเหยียนชะลอตัวลงและต้องใช้ความกล้า อย่างมากในการเดินตามหลังฉู่ลั่วหานไป ลมหายใจ ของเขาแผ่วเบาเขามองไปที่เธอและตะโกนด้วยรอย ยิ้มที่อ่อนโยนว่า”ลั่วหาน”
ฉู่ลั่วหานวางแก้วน้ำลงแล้วกลืนน้ำลงคอไป “มีอะไร คะ เกิดอะไรขึ้น?”
คนๆนี้ดูไม่ค่อยปกติเท่าไหร่
ถังจิ้นเหยียนหยิบผ้าขนหนูขึ้นมา “เช็ดผมก่อนนะ ผมเปียกเดี่ยวจะไม่สบายเอาเธอยิ้มเบาๆแล้วตอบว่า ขอบคุณค่ะ
เธอเช็ดผมอย่างลวกๆจากนั้นก็ส่ายหัวไปมา เธอ วางผ้าขนหนูลงบนชั้นวางของและพบว่าถังจิ้นเหยี ยนยังยืนอยู่ที่นั่น “มีอะไรเหรอ?อย่ามองฉันแบบนั้น มีอะไรมาคุยกันสิคะ”
คิดอยู่สักครู่เขาตอบว่า “ตามผมมาหน่อยได้ไหม?”
เรื่องแค่นี้? คุณต้องครุ่นคิดขนาดนี้เชียวเหรอคะ? โอเค เราจะไปไหนกัน?”
ทั้งสองคนถือร่มคนละคัน ทั้งสองแอบอู้งานชั่ว ครู่แล้วเดินมาที่ห้องเก็บอาหาร เนื่องจากสภาพ แวดล้อมไม่อำนวย จะทำให้ดีกว่านี้เกรงว่าไม่ได้
“ลั่วหานพูดตามตรงนะว่าการที่คุณไม่ได้ติดเชื้อ ผมก็มีความสุขมากที่คุณสบายดีและยังมีเวลาสนุก กับชีวิต แต่ผมก็เสียใจมากเมื่อรู้ว่าคุณจะกลับไปหา เขาแน่ๆ
เขาซื่อสัตย์เป็นลูกผู้ชายพอที่เธอจะยอมรับมันได้ และเธอก็รู้สึกผิดเล็กน้อยแต่ก็อะไรไม่ถูก “มันไม่ง่ายอย่างที่คุณพูดหรอกค่ะ ฉันกับเขาคั่นกันด้วย ภูเขาใหญ่ตั้งสามลูก”
เธอขมวดคิ้วและรู้ดีว่าการที่มีชีวิตอยู่ต่อก็ไม่ง่าย
นัก
ถังจิ้นเหยียนนิ่งไปชั่วครู่สุดท้ายตบลงที่ปาของอู่ วหาน “ถ้าคุณรักเขาจริงๆก็ควรรักอย่างสุดหัวใจ ผม มองออกว่าเขาเป็นห่วงคุณมาก
ฉู่ลั่วหานมองดูหน้าถังจิ้นเหยียนด้วยความสงสัย ถังจิ้นเหยียนวันนี้คุณเป็นอะไรไป?ท่านรองฯเกาพูด อะไรกับคุณ?ถูกจี้จุดงั้นเหรอ?”
ไม่ใช่หรือไง?
หลังจากหายใจเข้าลึกๆสองสามครั้ง เขาก็ถอนมือ ออกและยักไหล่พร้อมกับถอนหายใจว่า “เขามาแล้ว และเครื่องบินส่วนตัวที่พวกเขากล่าวถึงเมื่อกี้ หลง เซียวเขาอยู่บนเครื่องบินและเขาจะมาที่นี่เร็ว ๆ นี้
“คุณบอกว่าหลงเซียวมาที่นี่!? หลงเซียวเขาจะมา เหรอคะ!” เสื้อคลุมของฉู่ลั่วหานถูกเธอสะบัดออก สองมือกอดแขนของถังจิ้นเหยียนไว้ดวงตา กลมโตของเธอเปล่งประกาย
รักใครสักคน มันปกปิดไว้ไม่ได้จริงๆสินะ
“ใช่ เขามาแล้ว คุณดีใจไหม?”
ดีใจไหมงั้นเหรอ?แน่นอน!
คนงี่เง่านั่นร่างกายของเขาจะสามารถอยู่บน ” เครื่องบินได้นานถึงยี่สิบสามสิบชั่วโมงได้ยังไง? เขา บ้าไปแล้วแน่ๆ! เขาต้องบ้าแน่!”
ถังจิ้นเหยียน ..….…………..
“เขาอยู่ที่ไหนแล้ว?เครื่องบินจอดที่ไหนคะ?”
ถังจิ้นเหยียน ..………..
เขารู้สึกสับสนกับอารมณ์ที่ผันผวนของเธอ นี่คือ ความสุข?หรือไม่ใช่ความสุขกันแน่?
เธอมีความสุข มีความสุขมากจริงๆถ้าเธอมีความสุข เขาก็พอใจแล้ว
“อีกประมาณครึ่งชั่วโมง เครื่องบินส่วนตัวสามารถ เลือกเส้นทางการบินได้ เขาใช้เส้นทางลัด ให้มา ถึงที่นี่ได้ในเวลาสิบชั่วโมง เครื่องบินจะจอดบนที่ จอดตรงหน้าผา”
หน้าผามีที่จอดเครื่องบินด้วยงั้นเหรอ?
เมื่อเห็นความสงสัยจากแววตาเธอเขาจึงอธิบาย ขึ้นว่า “เป็นพื้นที่ที่ได้รับการซ่อมแซมเป็นพิเศษ มีมา นานแล้ว”
ฉู่ลั่วหานกัดริมฝีปากของเธอ “ถังจิ้นเหยียนในชีวิต นี้ฉันเป็นหนี้คุณมาก ฉันขอชดเชยให้คุณในชาติ หน้าจะได้ไหม?”
เขาหัวเราะโดยไม่ตอบ “เขากำลังมาแล้ว ถ้าคุณไม่ รีบไป ผมจะไม่ปล่อยคุณไปแล้วนะ”
แววตาเธอเป็นประกายดุจดวงดาว “ขอบคุณ สําหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณทำให้ฉันนะคะ ถังจิ้นเห ยียน คุณจะมีความสุข! มีความสุขกว่าฉัน!”
เธอคว้าร่มและเด็นไปในทิศทางที่เขาไป หัวใจที่ เต้นรัวไปตลอดทาง เธอหวังว่าจะไปหาเขาได้ด้วย ก้าวเดียว!
หลงเชียว ฟังนะ ฉันไม่ได้ป่วย พวกเราอยู่ด้วยกัน ได้! พวกเราอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขได้
ฉันไม่กลัวพ่อแม่ของคุณ ฉันไม่กลัวอะไรทั้งนั้น!
เธอต้องเผชิญกับฝนที่ตกหนักและปีนบันไดหินขึ้น ไป ในที่สุดก็ยืนอยู่บนหน้าผาสำหรับจอดเครื่องบิน
เมื่อมองขึ้นไปตามสายฝน เธอไม่สามารถหยุด จินตนาการถึงท้องฟ้าที่สดใสในใจของเธอได้ใน เวลานี้เธอเป็นเหมือนเจ้าสาวที่กำลังนั่งอยู่ในห้อง ส่วนตัวเพื่อรอเจ้าบ่าว โดยเธอสวมชุดเรืองแสงและ มงกุฎ
แม้ว่าตอนนี้เสื้อผ้าของเธอจะเปียกโชกและไม่น่า มองก็ตาม
แต่หลังจากรออยู่ยี่สิบนาทีเต็มก็ยังไม่มีวี่แววของ เครื่องบิน เขาบอกว่าครึ่งชั่วโมงไม่ใช่เหรอ? นี่มัน ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้วนะ
“คุณหมอ คุณหมอ! แย่แล้ว!
ในขณะที่เธอกำลังสับสน จีนเสี่ยวเย้นก็วิ่งมาด้วย ความตื่นตระหนกและเรียกชื่อเธอคล้ายว่าหายใจไม่ ออก
“มีอะไร?คนไข้เป็นยังงั้นเหรอ?”
จินเสี่ยวเย้นเหนื่อยหอบ “ไม่ ไม่ใช่ เป็น………เป็น เครื่องบินส่วนตัวที่พูดถึงเมื่อสักครู่ ได้รับข้อมูลมาว่า ตก คุณหลงอยู่ในเครื่องบินนั้น! พวกเราเพิ่งได้รับ รายงานมา! คุณรีบกลับไปเร็ว!
อะไรนะ…….
ร่มในมือร่วงลงสู่พื้น เธอเดินถอยหลังไปสองก้าว ไม่! เป็นไปไม่ได้! เธอไม่เชื่อ!
“อย่ามาล้อฉันเล่นได้ไหม! เครื่องบินจะตกได้ยัง ไง! เขาจะเป็นอะไรไปได้ยังไง! เขาคือหลงเชียว นะ ไป! ไปให้พ้น! ”
อย่ามาหลอกกันอีกเลย! เธอไม่อยากได้ยินคำพูด หลอกลวงพวกนี้อีกแล้ว!!!
จินเสี่ยวเย้นก้าวไปข้างหน้าจับมือเธอไว้ และเดิน ตามเธอไปข้างหน้าทำให้เธอถอยหลังไปโดยไม่รู้ ตัว “คุณหมอฉู่ มันเป็นเรื่องจริง การค้นหาและช่วย เหลือได้เริ่มขึ้นแล้ว หลายคนในโรงพยาบาลของ เราถูกส่งไปช่วยชีวิต อย่ากลัว อย่าเป็นห่วง บางที คุณชายหลงอาจจะไม่เป็นอะไรก็ได้ คุณหมอ คุณ
ฉู่ลั่วหานคว้ามือไปจับคอเสื้อของเธอไว้ “เธอพูดบ้า อะไร! ไป! ออกไปไกลๆ!
สายตาของจินเสี่ยวเย้นมองไปที่หน้าผาด้านหลัง เธอพูดขึ้นว่า “คุณหมอฉี่ มีคนบอกว่าเครื่องบินของ คุณชายหลงตกใกล้ที่นี่ หรือว่าบางที…อาจจะเป็น หุบเขานี้ก็ได้!”
หุบเขา! ฉู่ลั่วหานหันหลังกลับ เมื่อมองลงไปเธอก็ ตกใจ!
เธอเดินมาถึงขอบของหุบเขาได้ยังไงกัน! ถ้าเธอ ก้าวไปอีกเพียงก้าวหนึ่งก็คงจะ…….!
“พยาบาลจิน นี่คุณหมายความว่ายังไง! ” ลั่วหา นคว้ามือเธอเอาไว้!
จินเสี่ยวเย้นยิ้มแล้วพูดว่า “คุณหมอฉี่ สามีของคุณ เครื่องบินตกยังค้นหาไม่พบ บางทีคุณควรจะลงไป ตามหาดูนะ?”
ฉู่ลั่วหานคล้ายกับเข้าใจอะไรบางอย่าง จินเสี่ยวเข้ นไม่ได้กำลังส่งข่าว แต่เธอมีจุดประสงค์อื่น!
“ปล่อยนะ! จินเสี่ยวเย้นฉันบอกให้ปล่อยไง! “
” ปล่อยงั้นเหรอ? น่าจะไม่ทันแล้วล่ะ คุณหมอฉู่คะ มีคนรู้สึกรําคาญเวลาเห็นหน้าคุณและต้องการให้ คุณตายๆไปซะ ลองเดาดูสิว่าเป็นใคร?”
ฉู่ลั่วหานไม่แม้แต่จะคิด ใครน่ะเหรอ! เกาหญิงจือ?
“พลั่ก! ” ฉู่ลั่วหานผลักจินเสี่ยวเย้นออกไป ข้าง หลังเธอเป็นหุบเหวถ้าตกลงไปคงไม่รอดแน่!
จินเสี่ยวเย้นลุกขึ้นมา เอาร่มชี้ไปที่ฉู่ลั่วหานแล้วใช้ ปลายแหลมกระแทกไปที่หน้าอกของฉู่ลั่วหาน!
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
