ตอนที่ 204 ทดสอบจิตใจ ทำให้แอนน่าโมโห

แอนน่ายิ้มอย่างเฉื่อยๆ “ถ้าอย่างนั้นความรู้สึกของ ฉันที่มีต่อคุณ คุณรู้ไหม? ”

หลงเซียวผู้สง่ามองมาทางเธอ เสน่ห์ที่น่าดึงดูด และดูดีเพียงนั้น แววตาคมลึกจ้องเธอ “ดูจากวันนี้ แล้ว คุณไม่ได้รังเกียจผม

เขาใช้สายตาจ้องมองเธอ เห็นเธออยู่ไม่เป็นสุข แม้ จะไม่ได้ทําอะไรผิดหรือไม่ได้มีเรื่องอะไรให้ปกปิด แต่การถูกชายทรงเสน่ห์จ้องมองแบบนี้ ผู้หญิงคน ไหนบ้างจะไม่อาย

เธอไม่กล้าสบตาเขาต่อไป จึงหลบตาไปมองทาง อื่น เมื่อได้สติกลับคืนมาจึงรู้ตัวเองว่าในมือเต็มไป ด้วยเหงื่อ

ความรู้สึกแปลกประหลาดในใจนี่คืออะไรกันนะ?

ตอนที่เขามองเธอเป็นฉู่ลั่วหานและใช้กำลังข่มขู่ เธอนั้น แม้เธอจะกลัวแต่ก็ไม่ได้รู้สึกแย่หรือปฏิเสธใดๆ แต่กลับเจ็บปวดใจ

เช้าตรู่วันต่อมา

แขนของแอนนาบาดเจ็บแต่เธอก็ยังตื่นมาเปลี่ยน ชุดออกกำลังกาย เธอทำแบบนี้ทุกเช้า ไม่เช่นนั้นจะ ไม่สบายตัว

เธอผลักประตูเปิดออกพบว่าหลงเซียวเพิ่งเดินออก มาจากห้องนอนเช่นกัน สายตาทั้งคู่สมประสาน พวก เขาทั้งสองเลือกที่จะลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวาน

อรุณสวัสดิ์ หลงเซียว” เธอยิ้มด้วยดวงตาสดใส

หลงเชียวพยักหน้า ในที่สุดเธอก็เรียกชื่อเขาแล้ว สินะ ผู้หญิงคนนี้นับว่ามีไหวพริบเพียงพอ เมื่อเขา มองไปที่ชุดของเธอก็ขมวดคิ้ว “ยังจะไปวิ่งอีกเห รอ? ”

เธอยักไหล่ “เจ็บที่แขน ไม่ใช่ที่ขาสักหน่อยไม่มี ผลกระทบค่ะ ก็แค่บาดเจ็บกายนอกเล็กน้อย ไม่มี ปัญหา”
เธอยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติ ขาเรียวงามก้าวลง

บันไดไป

หลงเขียวยืนงงอยู่ด้านหลัง เขานึกถึงลั่วลั่วขึ้นมา ตอนที่มาของเธอบาดเจ็บก็พยายามที่จะไปทํางาน เพื่อไม่ให้ส่งผลต่อการงาน สิ่งนี้ทั้งสองคนช่าง เหมือนกันนัก

เหมือนกันจริงๆ

หลงเซียวเดินลงบันไดไปแล้วยื่นมือมาจับแขน ของเธอ “นั่งพักผ่อนซะดีๆ ตอนนี้คุณไม่ควรจะ เคลื่อนไหวไปไหน เวลาออกกําลังกายเหงื่อจะออก ทําให้แผลหายช้า”

แอนน่าลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไงกัน

เมื่อถูกเขาเตือนเธอจึงนึกได้ “ขอบคุณค่ะ ถ้าเป็น อย่างนั้นคุณไปวิ่งคนเดียวแล้วกัน”

หลงเซียวมองดูแอนน่า “เป็นถึงหมอแต่กลับไม่รู้จัก ดูแลตัวเอง เก่งจริงๆ

ถูกเขาเยอะเย้ยเข้าอีกแล้ว
“ค่ะๆๆ ฉันมันไม่ดี ดังนั้นหลงเชียว คุณหลง คุณชายหลง คุณต้องการจะเปลี่ยนหมอใหม่ไหม? “

ยกก้อนหินหล่นใส่เท้าตัวเองซะแล้ว หลงเซียว แกกี มีวันนี้หรือ ?

หลงเซียวเปลี่ยนรองเท้ากีฬา ยิ้มและพูดว่า “คุณ เป็นหมอที่ไม่ได้มาตรฐานสักเท่าไหร่ แต่ฝีมือทำ กับข้าวพอทนได้

คุณหลงก็พอฉลาดอยู่บ้างนะคะ ”

เธอมองตามเขาไป เมื่อได้สติคืนมา ฝีมือทํา กับข้าว? ที่อาจจะเป็นเหตุผลที่เธอยังต้องอยู่ที่นี่ ก็ได้

เธอกลับไม่ได้ปฏิเสธใดๆ สติสัมปชัญญะของเธอ ถูกเขากดทับจนคิดอะไรไม่ออก พระเจ้า ตายแล้ว

โรงพยาบาลหวาเซีย บนดาดฟ้า

หลงเขียว2คําหมัดแน่น เธอแทบหายใจไม่ออก
เกาหยิ่งจือในชุดสีขาวเดินเข้ามาแล้วมองดู หน้าของซุนเจียลี่ คล้ายกับเดาออกว่าเรื่องราว จะเป็นเช่นไร เธอเอ่ยถามขึ้นด้วยเสียงสั่นว่า “ผล ตรวจ……ออกมาแล้ว? ”

ซุนเจียลถือผลตรวจเลือดอยู่ในมือ เธอพยักหน้า และกัดฟันพูดว่า “ออก……ออกมาแล้ว”

เกาหยิ่งจือใจตกไปที่ตาตุ่ม

มือเรียวยาวของเธอยื่นออกไปรับผลตรวจมาดู คอ แหบแห้งคล้ายกับต้นไม้ไม่ได้รดน้ำมาหลายวัน “ขอ ดูหน่อย”

ซุนเจียลี่ยื่นผลตรวจไปให้แล้วกลืนน้ำลาย “ผลเพิ่ง ออกมา กรุ๊ปเลือดเธอ……จริงแท้แน่นอน”

เกาหยิ่งจื้อลูกตาแทบกระเด็นออกมา! เธอจ้อง เขม็งไปยังกระดาษที่มีตัวอักษรสีดำา!

กรุ๊ปเลือดบ่งบอกชัดเจนว่าเป็น RH

ชั่วขณะนั้น ท้องฟ้ามืดครึ้มเหมือนกับกำลังหมุนไป เกาหยิ่งจือปวดหัวมาก เท้าของเธอสูญเสียการทรงตัวอย่างกะทันหัน เธอก้าวถอยหลังไปด้วยความ ยากลําบากเซจนเกือบล้มลงที่พื้น รองเท้าส้นสูงของ เธอกระแทกเข้ากับกระเบื้องบนดาดฟ้า ดวงตามีค มิตหมองคล้า

ทำไม……เป็นไปได้ยังไง? ”

เธอถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอถูกความจริงเหล่า นี้โจมตีจนไม่รู้จะหนีไปทางไหน ไม่มีทางเลย!

แอนน่าก็คือฉู่ลั่วหาน ถ้าอย่างนั้น…..เธอจะรู้หรือ เปล่าว่าที่ตัวเองตกลงไปในหุบเหวนั้น เป็นการ กระทําของใคร?

จะรู้ไหมว่าการกระทำทุกอย่างของจินเสี่ยวเย้นมี ใครบงการอยู่เบื้องหลัง?

บัดนี้เธอปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งในฐานะแอนน่า เธอ กําลังปกปิดบางอย่างอยู่ หรือจำไม่ได้จริงๆกันแน่?

สองปีมานี้ เธอไปทำอะไรมา? ไปเจออะไรมา

บ้าง?
ทําไมเธอถึงกลายเป็นคุณหนูไปได้? เป็นไปได้ยัง ไง! เป็นไปไม่ได้ ทำไปเป็นแบบนี้!

ในสมองของเกาหยั่งจ่อมีความคิดนับไม่ถ้วนระเบิด ออกมา คําถามนับหมื่นพ้นกำลังโจมตีความคิดของ เธอ แรงผลักดันคล้ายกับจะทําลายเธอให้สิ้นซาก

“คุณ……..ไม่เป็นไรใช่ไหม? ”

ท่าทีของเกาหยิ่งจือทำให้ซุนเฉียตกใจมาก เธอ ไม่กล้าเดินหน้าขึ้นไปรับไว้

เมื่อรับรู้ว่าแอนน่าคือฉู่ลั่วหานเธอเองก็ตกใจเช่น กัน แต่ไม่ได้ตกใจถึงเพียงนี้

เกาหยิ่งจือหลับตาลง เธอคิดไปถึงผลการตรวจ เลือดที่เห็นเมื่อครู่ น้ำเสียงเยือกเย็นและพูดว่า “เรื่อง นี้อย่าให้คนอื่นรู้เข้าล่ะ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ห้ามพูดทั้ง สิ้น”

เธอคล้ายถูกก้อนหินหนักหลายร้อยกิโลทุบลงมา บนหัว ในมือที่ถือใบตรวจเลือดอยู่นั้นราวกับเข็ม กำลังทิ่มแทง ในสําคอเหมือนถูกอะไรบางอย่างขวางเอาไว้ กลืนไม่เข้าและคายไม่ออก

เธอกัดฟันกลืนน้ำลายลงไป

ซุนเจียลพยักหน้าแล้วพูดว่า “วางใจได้ ตอนนี้ยัง ไม่มีใครรู้ว่าเธอเป็นใครทั้งสิ้น เรื่องนี้ฉันไม่พูดออก ไปอย่างแน่นอน”

เกาหยิ่ง อก๋ามือแน่น ดวงตาของเธอล่องลอยไป เธอรวบรวมสติกลับมาอีกครั้งแล้วพูดว่า “ฉันจะหา วิธีจัดการเอง”

ปัญหาที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือความทรงจำเธอ หายไปจริงหรือไม่?

ถึงแม้เธอจะความจำเสื่อม แต่ถ้าสักวันหนึ่งเธอเกิด จําได้ขึ้นมาล่ะ?

จากเดิมฉ่ลั่วหานเป็นคนที่ไม่มีครอบครัว เธอ

ไม่เหลือใครแม้แต่คนเดียว แต่ตอนนี้ทุกอย่าง เปลี่ยนแปลงไปเธอคือแอนน่า เป็นถึงคุณหนูตระกูล เฉียวเป็นทั้งเป็นหมอวิเศษที่ทุกคนรู้จักดี

มีผู้คนมากมายจับจ้องมองเธอ
จะให้ลงมือง่ายๆได้อย่างไร

เกาหยั่งจอถอนหายใจยาวและนึกถึงคนๆหนึ่งได้ “เธอกลับไปก่อนนะ ฉันต้องการอยู่เงียบๆคนเดียว สักพัก

ซุนเจีย พยักหน้าแล้วตอบว่า “โอเค ถ้างั้นฉันไม่ กวนคุณแล้ว รักษาสุขภาพด้วย

หลังจากซุนเจียลี่เดินออกไป เกาหยิ่งจือก็หยิบ โทรศัพท์ขึ้นมา

ณ ห้องทํางานของบริษัทอื่นเคอ ประธานเกา ง อานกำลังหยอกล้อเล่นกับเลขาสาวสุดเซ็กซี่ เมื่อ เห็นโทรศัพท์ดังขึ้นเขาก็ใช้มือตีสะโพกของเลขา สาวและให้เธอออกไปก่อน

“ฮัลโหลฟี่ โทรหาผมมีเรื่องอะไร? ” เกาจิ่งอานรับ สายแล้วถามขึ้น

เกาหยิ่งจือหลับตาลง สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วบอก ว่า “เคยได้ยินเราพูดว่าชอบแอนน่าใช่ไหม? ”

ทำไมล่ะ? “ “
เขามีความสนใจแอนน่าก็จริงแต่แอนน่ามีนิสัยที่ เย็นชาและไม่ง่ายต่อการเข้าถึง ประกอบกับช่วงน้ ตัวเขาเองก็วุ่นมากจึงไม่มีเวลาไปสนใจเธอ

“ตอนนี้เธออยู่กับหลงเซียวที่คฤหาสน์ชานเมือง และสองวันมานี้เธอพักผ่อนอยู่บ้าน เนื่องจากแขนได้ รับการบาดเจ็บ เป็นโอกาสที่ไม่เลวใช่ไหม? ”

เกาจิ่งอานแววตาลุกวาวและถามอย่างตื่นเต้นว่า “นี่ พี่สนับสนุนให้ผมจีบเธอเหรอ? ”

จากที่เขารู้มาพี่สาวของเขาไม่ค่อยชอบแอนน่าเท่า ไหร่นัก ไม่ใช่ว่าไม่ชอบแต่เกลียดเลยว่าก็ได้

เกาหยิ่งจ๋อหัวร้อนแล้วพูดต่อไปว่า “ถึงแม้ฉันจะไม่ ชอบเธอสักเท่าไหร่ แต่ในเมื่อน้องชายชอบ เราจะ ขัดขวางเพื่ออะไรล่ะ

เมื่อได้รับแรงสนับสนุนจากเกาหยิ่งจื้อ เกาจิ่ง อานก็เกิดความรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก แอน น่า…….เพียงแค่นึกถึงรูปร่างและหน้าตาของเธอก็ ทำให้จิตวิญญาณหลุดลอยไปได้แล้ว หากสามารถ

ร่วมชีวิตกับเธอผ่านคําคืนอันร้อนแรงได้คงดีไม่น้อย*โอเค ขอบคุณมาก ถ้าผมจีบเธอได้เมื่อไหร่ รับรองว่าจะขอบคุณพี่เป็นคนแรกเลย

” เดี๋ยวๆ จีบเธอก็ได้แต่มีข้อแม้ว่าแกต้องช่วยฟั พิสูจน์ว่า เธอความจําเสื่อมจริงหรือว่าแกล้งกันแน่ โดยเฉพาะความจําเมื่อสองปีก่อน ถ้าเกิดเธอจํา อะไรขึ้นมาได้ สิ่งที่สำคัญกับฉันมาก

เกา งอานขมวดคิ้วแล้วถามว่า “ความจำเสื่อม หรอ? ”

เขารีบหยิบกุญแจรถแล้วขับเฟอร์รารี่สีขาวออกไป จากกลางเมือง ไม่นานนักก็มาถึงยังหน้าคฤหาสน์ ใหญ่ชานเมืองหลังใหญ่

เกาจึงอานถือไวน์ชั้นดีมาด้วยหนึ่งขวดพร้อมกับ ดอกกุหลาบช่อใหญ่สีแดง

เมื่อเห็นหน้าผู้มาเยือนที่ปรากฏขึ้นในจอภาพ แอน น่าขมวดคิ้วแล้วคิดว่าเขามาได้ยังไงกัน?

“คุณเกาคะ หลงเซียวไม่อยู่ ถ้าคุณมาหาเขาเชิญ ไปหาที่บริษัทค่ะ”
“คุณแอนนาครับ ผมมาหาคุณ

เมื่อเข้ามาในบ้าน เกา งอานยังไม่ทันจะยื่นดอกไม้ ไปให้เธอก็เห็นว่าในแจกัน ดอกกุหลาบสีแดงสดปัก อยู่แล้ว

แอนน่ายืนอยู่ไม่ไกลจากดอกไม้นั่นมากนัก แสง จากดอกไม้กระทบลงบนใบหน้าอันขาวผ่องของเธอ แต่แววตาอันน่าเบื่อนั้นไม่สามารถปิดบังความงดงาม ของเธอได้เลย

ทุกครั้งที่เห็นเธอรู้สึกว่าช่างงดงามเหลือเกิน

“คุณแอนน่าครับ มองดูแล้วมีคนจีบคุณไม่น้อยเลย เชียว”

เกาจึงอานยิ้มที่มุมปากแล้วเอ่ยถามขึ้น เขาสวมใส่ ชุดสูทสีดำอย่างสง่ามองดูก็รับรู้ได้ว่าแตกต่างจาก ผู้คนทั่วไป แต่ท่าทีเช่นนี้เธอไม่ชอบมันเท่าไหร่นัก

“คู่หมั้นฉันส่งมาให้นะคะ คุณเกามีธุระอะไรหรือ

เปล่า? ”

เกาจิ่งอานพยักหน้าแล้วถอนหายใจยาวพูดว่า “คู่หมั้นเหรอครับ…….ไม่เป็นไร แค่คู่หมั้น แสดงว่าคน อื่นยังพอมีโอกาสอยู่ คุณแอนน่า ได้ยินว่าแขนคุณ ได้รับอาการบาดเจ็บผมเลยมาดูครับ

ชายที่อยู่ต่อหน้าเธอตอนนี้รูปร่างสูงใหญ่สง่างาม ยื่นดอกไม้สีแดงสดมาให้เธอด้วยท่าทีที่มั่นใจ

แอนน่ายื่นมือไปรับแล้วตอบว่า “ขอบคุณค่ะ คุณ เกางานยุ่งไม่ใช่เหรอคะ? กลับไปทำธุระได้แล้ว ฉัน ไม่เป็นไรมากหรอก

เกาจึงอานนั่งลงบนโซฟาเหมือนกับเป็นเจ้าของ บ้าน ขายาวของเขานั่งไขว่ห้างแล้วหยิบไวน์ขึ้น มาบนโต๊ะ “นี่เป็นไวน์แดงชั้นเลิศที่ผมเก็บสะสม มากกว่า 20 ปี ไวน์รสดีควรคู่กับหญิงสาว ขอเชิญ คุณแอนน่าร่วมดื่มด้วยกันสักแก้วเป็นยังไงครับ?

แอนน่ายิ้มและมองไปที่ไวน์ขวดนั้นพูดว่า “คุณเก่า ก็รู้ดีว่าฉันได้รับบาดเจ็บ ยังจะให้ฉันดื่มเหล้าอีก เหรอคะ? คุณมาเยี่ยมฉันหรือมาทำร้ายฉันกัน แป? –

เกาจึงอานยืดตัวขึ้นแล้วพูดว่า “ให้ตายสิ ผมลืมไป จริงๆขอโทษด้วยนะครับ ในเมื่อคุณดื่มเหล้าไม่ได้งั้นเรามาดื่มชากันไหม โบราณพูดว่า ชายหนุ่มกับ หญิงสาวร่วม มาด้วยกันมักเกิดความรู้สึกที่ดี

เหอะๆ กลับหยิบยกวรรณกรรมขึ้นมาพูดเสียอย่าง นั้น

แอนน่าเดินอ้อมไปที่โซฟา เธอนั่งลงอีกฝั่งหนึ่งแล้ว พูดว่า “ฉันมองดูแล้วคุณเกาคงไม่ได้มาที่นี่เพื่อดื่ม นํากับฉันหรอกใช่ไหมคะ?

เกาจิ่งอานหัวเราะออกมา เขาชอบใจกับคำพูดตรง ไปตรงมาของแอนน่า “สมกับเป็นคุณแอนน่าจริงๆ ฉลาดหลักแหลม ถูกต้องแล้วครับที่ผมเดินทางมาวัน นี้ก็เพราะคิดถึงคุณ และต้องการจะมาเจอหน้าคุณ มากๆ เป็นยังไงบ้างชัดเจนไหม? “

ชื่อตรงชัดเจนไม่อ้อมค้อมแต่เธอไม่ชอบ

เกาจึงอานเปลี่ยนหัวข้อสนทนาว่า “ได้ยินว่าคุณพ่อ อยู่ที่นิวยอร์กเหรอครับ ผมเคยเรียนที่นิวยอร์กตอน สมัยมปลายกับมหาวิทยาลัยนะ ไม่ทราบว่าคุณแอน น่าเรียนที่โรงเรียนไหนหรอครับ?

โรงเรียน?
งั้นเรามาดื่มชากันไหม โบราณพูดว่า ชายหนุ่มกับ หญิงสาวร่วม มาด้วยกันมักเกิดความรู้สึกที่ดี

เหอะๆ กลับหยิบยกวรรณกรรมขึ้นมาพูดเสียอย่าง นั้น

แอนน่าเดินอ้อมไปที่โซฟา เธอนั่งลงอีกฝั่งหนึ่งแล้ว พูดว่า “ฉันมองดูแล้วคุณเกาคงไม่ได้มาที่นี่เพื่อดื่ม นํากับฉันหรอกใช่ไหมคะ?

เกาจิ่งอานหัวเราะออกมา เขาชอบใจกับคำพูดตรง ไปตรงมาของแอนน่า “สมกับเป็นคุณแอนน่าจริงๆ ฉลาดหลักแหลม ถูกต้องแล้วครับที่ผมเดินทางมาวัน นี้ก็เพราะคิดถึงคุณ และต้องการจะมาเจอหน้าคุณ มากๆ เป็นยังไงบ้างชัดเจนไหม? “

ชื่อตรงชัดเจนไม่อ้อมค้อมแต่เธอไม่ชอบ

เกาจึงอานเปลี่ยนหัวข้อสนทนาว่า “ได้ยินว่าคุณพ่อ อยู่ที่นิวยอร์กเหรอครับ ผมเคยเรียนที่นิวยอร์กตอน สมัยมปลายกับมหาวิทยาลัยนะ ไม่ทราบว่าคุณแอน น่าเรียนที่โรงเรียนไหนหรอครับ?

โรงเรียน? “ไม่รู้ค่ะ”

ไม่รู้อย่างนั้นหรือ?

เกาจิ่งอานหรี่ตาลงแล้วพูดด้วยเสียงต่ำทุ้มว่า “คุณ จะไม่รู้ได้ยังไง? เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่าครับ ทำไมถึงจำอะไรไม่ได้เลย? ”

สายตาของแอนนาแหลมคมมองไปทางเขา “จําไม่ ได้ก็คือจำไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณคะ?

ดังนั้นเธอคงจำไม่ได้จริงๆสินะ

ฮ่าๆๆดูคุณพูดเข้าสิ ผมชอบคุณ ต้องการจีบคุณ ต้องการรู้จักคุณมากขึ้นกว่านี้ ไม่ได้เหรอครับ? เมื่อสองปีก่อนผมเจอคุณที่อเมริกา ใช่สิต้องเป็นคุณ แน่ๆ ตอนนั้นคุณน่าจะจำได้ดีที่ไทม์สแควร์คุณเข้า ร่วมอาสาสมัครตรวจสุขภาพ ผมเคยเจอคุณ

สองปีก่อน? อาสาสมัครตรวจสุขภาพ?

จําไม่ได้ค่ะ”
“เป็นไปไม่ได้น่ะ คุณต้องจำได้แน่ๆ ผมจำได้ ชัดเจนว่าเป็นคุณ ผมว่าแล้วว่าทําไมถึงคุ้นหน้าคุณ นัก แอนนาทีแห่พวกเราเคยเจอกันมาก่อน พวกเรามี พรหมลิขิตต่อกันนี่เอง”

“เป็นไปไม่ได้ค่ะ เมื่อ2ปีก่อนฉันไม่เคยไป ไทม์ส แควร์ สิ่งที่คุณพูดทั้งหมดไม่เกี่ยวกับฉันเลย”

“ผมจําคนไม่ผิดแน่ๆ หรือว่าคุณแอนน่ามีปัญหานิด หน่อยกับความทรงจําหรือเปล่าครับ ทำไมเรื่องแค่นี้ คุณถึงจำไม่ได้กัน? ”

แอนน่าถูกเขาทำให้รู้สึกโมโหขึ้นมา เธอเกลียด การที่มีคนพูดถึงความทรงจำของเธอเป็นที่สุด

เธอรีบลุกขึ้นจากโซฟา ชี้ไปทางประตู “คุณเกาคะ ระหว่างคุณและฉันไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกเชิญกลับ ไปได้แล้ว”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ