ตอนที่ 331 สาวบ้านนอก ผมว่าผมชอบคุณเข้าให้แล้วครับ

ตอนที่ 331 สาวบ้านนอก ผมว่าผมชอบคุณเข้าให้แล้วครับ

“ชิ! ล้อเล่นก็ไม่ได้เหรอคะ? ทำไมขี้ขลาดอย่างนี้เนี่ย?”

“บ้าเอ๊ย! ล้อเล่นกันอย่างนี้ได้ด้วยเหรอครับ?” หลงจื่อเสียวสัน หลังวูบ แม่งเอ๊ย

“โอเคโอเค ไม่แกล้งคุณแล้วก็ได้ คนขี้ขลาด มาดื่ม!

เบียร์หลายขวดถูกทั้งคู่ดื่มลงท้องไป ไม่รู้ว่าทั้งสองคนดื่มกันไป นานเท่าไหร่แล้ว

หลินซีเหวินมองหน้าหลงจื้อแล้วขำออกมา เธอเริ่มเมาแล้ว สายตาเริ่มพร่ามัว “นี่คุณชายรองหลงคะ คุณไม่รู้จักฉัน คนที่คุณ รู้จักไม่ใช่ฉัน”

หลงจื้อยื่นมือไปเขกหัวของเธอที่หนึ่ง “ไร้สาระหน่า ดูท่าคุณจะ ป่วยหนักไม่เบาเลยนะครับเนี่ย”

ทั้งคู่นอนกันอยู่อย่างนั้น มองดูดวงดาวบนท้องฟ้า

หลินซีเหวินเหมือนกำลังบ่นอะไรพึมพำอยู่ บ่นไปบ่นมาเสียงก็เบาลงเรื่อยๆ จากนั้นเธอก็หันข้างแล้วมองมาทีหลง อ “คุณอย่าเงียบแบบนี้สิ พูดอะไรบ้างก็ได้นะคะ

มือข้างหนึ่งดึงแขนของหลงจื้อมา เหมือนกับเด็กน้อยที่เอาแขน มาวนรอบหัว ตอนนี้หัวของหลินซีเหวินอยู่ใกล้ไหล่ของเขามาก เธอเอาแขนของเขามาหนุนเป็นหมอนที่แสนสบาย เอนหัวลง หนุนลงบนแขนของเขา

หลง อรู้สึกอุ่นๆ อยู่ใต้คาง กลิ่นเหล้าที่ปะปนกับกลิ่นหอมบาง อย่างลอยฟุ้งมากระทบเข้าที่จมูกของเขา

ชั่วขณะหนึ่ง หลงจื้อก็รู้สึกหวั่นใจเล็กน้อย แต่แล้วเขาก็รู้สึกว่า ตัวเองไม่ได้รําคาญคนที่อยู่ข้างๆ ตอนนี้เลย คนบ้านนอกคนนี้น่า สนใจดีแฮะ

หลงจื้อเอามือลูบหัวเธอเบาๆ ราวกับว่าเธอเป็นเด็กน้อยคนหนึ่ง “นี่คุณ สาวบ้านนอก คุณรู้จักผมไหม?” ไม่มีคำตอบใดๆ จากคนที่ กำลังหนุนอยู่ที่แขนของเขา

หลงจื้อเหมือนกำลังพูดอยู่คนเดียว “ผมว่าคุณรู้จักผมนะ แต่ก็ ไม่ใช่ผมอยู่ดี ผมไม่ใช่คุณชายรองหลงที่คุณคิดหรอกครับ ผมมัน ก็แค่ลูกนอกสมรสคนหนึ่งเท่านั้น ฮึฮึ ลูกนอกสมรสคืออะไรคุณ รู้จักไหม?”

ตอนนี้หัวของหลินซีเหวินตามหาความอบอุ่นเจอแล้ว เธอขยับสูงขึ้นไปอย่างไม่อยากจากมันไป แต่เธอไม่รู้เลยว่าตอนนี้ แก้มของเธอได้หนุนอยู่ที่หน้าอกหลงจื้อแล้ว

ตอนนี้เธอดูเหมือนหมีโคอาลาที่กำลังห้อยอยู่บนตัวเขา ช่างดูไร้ เดียงสาเหลือเกิน

มีเสียงพึมพำดังออกมาจากปากเธอ เธอไม่ได้รู้ตัวกับสิ่งที่ตัวเอง

กำลังทำอยู่เลย

หลงจื้อพูดต่อ “ผมยังจำได้อีกนะว่าตอนผมเด็กๆ เมื่อผมถูกคน รังแกผมก็ไม่กล้าให้แม่รู้ ผมจึงแอบขึ้นไปบนดาดฟ้า นั่งมอง ดวงดาวนั่งมองพระจันทร์ หลังจากร้องไห้จนพอแล้วผมถึงจะ กลับบ้าน

เขายิ้มออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายใจ “สาวบ้านนอก ผมรู้สึกอิจฉา คุณจริงๆ เลย มีชาติตระกูลที่ดีแล้วมันมีอะไรน่าภูมิใจนักเหรอ? ฮึฮึ ไม่มีเลย สิ่งที่ผมอยากได้ก็แค่ให้ทุกคนในบ้านอยู่กันอย่าง พร้อมหน้าเท่านั้นเอง… เจ็บปวดขึ้นมาทันที ” พอคิดถึงตรงนี้สีหน้าของหลงจื้อก็ดู

“ครอบครัวเดียวกันเหรอ? อย่างครอบครัวผมนะเหรอจะมีทางอยู่ พร้อมหน้ากันทุกคนได้ยังไง? ผม คุณพ่อ คุณแม่ พี่ใหญ่…ยังมี แม่ของพี่ใหญ่อีก ครอบครัวอย่างนี้ไม่มีทางที่จะกลมเกลียวกันได้ หรอก”
ดวงตาของเขาแห้งเหือด แห้งเหือดจนเหมือนกับกำลังจะมี น้ำตาไหลออกมาเลย เขาพยายามข่มใจเอาไว้ อดกลั้นเอาน้ำตา ที่กำลังจะไหลออกมาให้มันกลับเข้าไปดังเดิม

ค่ำคืนที่มืดมิดยิ่งทำให้ดวงดาวเด่นชัดมากขึ้น แสงจันทร์สาด ส่องมาที่โคมไฟ แสงสว่างที่ถูกส่องมาจากที่ห่างไกลสุดขอบฟ้า ทำให้ใบหน้าขาวนวลของคนข้างๆ ดูน่ารักยิ่งขึ้นไปอีก

หลงจื้อรู้สึกขำตัวเอง “สาวบ้านนอก ต้องเป็นเพราะสายตาของ ผมมีปัญหาแน่ๆ เสือตัวเมียสาวบ้านนอกอย่างคุณเนี่ยนะไม่ได้มี ความใกล้ชิดกับคำว่าน่ารักเลยสักนิด

หลินซีเหวินนอนหลับไปแล้ว เธอกำลังนอนกอดแขนของหลงจี๋ ออยู่อย่างเงียบๆ นอนอย่างสงบมาก หลับได้สบายใจจริงๆ

“สาวบ้านนอก? ตื่นได้แล้ว นี่สาวบ้านนอก บ้านคุณอยู่ที่ไหนกัน แน่ครับ? บ้าเอ๊ยแล้วจะให้ผมไปส่งคุณที่ไหนเนี่ย?

หลินซีเหวินยังคงนอนอยู่อย่างสงบ ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลย
หลง อพลิกมาอุ้มตัวหลินซีเหวินขึ้นมา ร่างกายที่ผอมแห้งถูก อุ้มขึ้นมาอย่างง่ายดาย เขาพยายามปลุกเธออีกหลายครั้งแต่ คนในอ้อมแขนก็ยังไม่มีการตอบสนอง หลงจื้อจึงจำใจต้องอุ้ม เธอไปทั้งอย่างนั้น

“เฮ้อ ทำไมถึงได้คออ่อนอย่างนี้ แค่นี้ก็เมาแล้ว ต่อไปคงดื่มกับ คุณอีกไม่ได้แล้ว”

เขาไม่รู้ว่าบ้านของหลินซีเหวินอยู่ที่ไหนและจะให้พาเธอเข้า บ้านไปทั้งอย่างนี้ก็ไม่ได้ หลงจื้อจึงตัดสินใจไปที่โรงแรม

หลังจากที่อุ้มหลินซีเหวินมาวางไว้บนที่นอนของโรงเรียนแล้ว หลงจื้อก็เกาหัวเป็นการใหญ่ “เขี่ย ทำยังไงดีวะเนี่ย?

เขาถอดรองเท้าของหลินซีเหวินออก จากนั้นก็จัดให้เธอนอนขึ้น

ไปบนที่นอนดีๆ

“นี่สาวบ้านนอก ผมไม่ได้คิดอะไรกับคุณเลยนะ วันนี้ผมแค่เห็น ว่าคนดีเท่านั้นเอง พอตื่นขึ้นมาแล้วอย่ามาแว้งกัดผมแล้วกันนะ ครับ”

พูดจบ หลงจื้อก็ถอดแว่นของเธอออก

ภายใต้กรอบแว่นสีดำอันใหญ่ เผยให้เห็นใบหน้าสีขาวที่
นวลผ่อง ผมทรงหน้าม้า ดูสลวย นี่คือใบหน้าที่งดงามอย่างที หลงจื้อไม่เคยพบเห็นมาก่อน ริ้วรอยอ่อนๆ ที่ลากยาวผ่านแก้มมา ที่คาง

หลง อชะงักไปแป๊บหนึ่ง เขารู้สึกว่าใบหน้าของเธอช่างดูน่า ด ใกล้ ดูคุ้นเคย ดูใสซื่อ

เธอนอนหลับได้สงบมาก ต่างจากตอนกลางวันที่เป็นคนโผงผาง โดยสิ้นเชิงเลย

“นี่สาวบ้านนอก ผมว่าผมมีลางสังหรณ์บางอย่างที่ไม่ดีเลย เขา เอามือไปหยิกแก้มของหลินซีเหวินเบาๆ รู้สึกดีจังเลยที่ได้ทํา อย่างนี้!

“ผมคิดว่าผมน่าจะหลงรักผู้หญิงที่หยาบคายและบ้านนอกเข้า แล้วหล่ะครับ”

หลงเซียวเปิดประตูห้องหนังสือออก เขาเดินเข้าใกล้ ว านที่ กําลังฟุบอยู่บนโต๊ะหนังสือ เขามายืนอยู่ข้างหลังของเธออย่าง เงียบๆ เขาโน้มตัวลงมาดูเอกสารทางการแพทย์ที่อยู่ในมือเธอ สมุดที่วางอยู่ข้างๆ เต็มไปด้วยศัพท์เฉพาะทางที่ถูกเขียนไว้ และ ยังมีรูปอยู่อีกหลายใบ
“ลั่วลั่ว ดึกมากแล้ว กลับไปนอนก่อนเถอะพรุ่งนี้ค่อยอ่านต่อก็ได้ ครับ”

เสียงพูดที่ดังขึ้นอย่างไม่คาดคิด ทำให้ลั่วหานเงยหน้าขึ้นมา จากหนังสือ “อาการของเตียนเตียนคง ยื้อต่อไปได้ไม่นานแล้วฉัน ต้องหาทางรักษาเธอให้ได้ค่ะ”

หลงเซียวเดินเข้ามาชิดแผ่นหลังของเธอ เขานวดลงที่ไหล่ของ เธอเบาๆ ล้วล้ว คุณจําเป็นต้องยอมรับความจริงที่ว่าหมอไม่ใช่ เทวดาที่มีชีวิต ไม่ใช่ว่าโรคทุกอย่างจะสามารถรักษาให้หายได้ อย่าฝืนจนปล่อยให้ตัวเองเป็นอะไรไปนะได้ไหม?”

ลั่วหานส่ายหน้า “ฉันคิดว่าจะต้องมีวิธีแน่นอนค่ะ เพียงแค่ฉัน ยังหามันไม่เจอเท่านั้น โรคหัวใจกับโรคทางเดินโลหิตมันต่างกัน สําหรับโรคหัวใจถ้าว่ากันตามทฤษฎีทางการแพทย์แล้วมันควร เป็นโรคที่รักษาให้หายขาดได้ ถ้าช่วยไม่ได้จริงๆ ฉันก็อยากไป พบอาจารย์ของฉันหน่อยค่ะ”

หลงเซียวขมวดคิ้ว “อาจารย์ของคุณเหรอครับ?”

ลัวหานพยักหน้า “ใช่ค่ะ เป็นอาจารย์สมัยที่ฉันไปเรียนแพทย์ อยู่ที่อเมริกาค่ะ เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านโรคหัวใจ แต่ตอนนี้เขา เกษียณไปแล้ว ฉันว่าฉันคงต้องไปพบเขาแล้วค่ะ”

“คุณเอาข้อมูลของเขามาให้ผม เดี๋ยวผมจะให้คนไปรับเขามาเอง แต่ผมไม่ยอมให้คุณกลับไปอเมริกาแน่ ให้เขามาหาเราที่นี่ แหละครับ”

ล้วหานเม้มปากแล้วมองมาที่เขา แล้วทำหน้าอย่างลำบากใจ “มันเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ ไม่ใช่ทุกคนที่จะได้รับการรักษาจาก อาจารย์ของฉัน และไม่ใช่ทุกคนที่ท่านจะยอมให้เข้าพบได้ ต่อให้ เป็นคุณชายใหญ่หลงอย่างคุณก็ตาม เขาก็อาจจะไม่ให้เกียรติคุณ ขนาดนั้นก็ได้ค่ะ ที่สำคัญ ท่านเกลียดคนที่ชอบให้เงินทองในการ เจรจาต่อรองมากที่สุดเลย ถ้าคุณไปเสนอเงินให้ท่านรับรองได้ เลยคุณจะต้องถูกท่านไล่ตะเพิดออกมาแน่นอนค่ะ”

เสียงของหลงเซียวทุ้มลึกลงไปทันที เขาจับมือของลั่วลั่วแล้ว ดึงเธอให้ลุกขึ้น “อันนี้มันก็ไม่แน่นะครับ”

เสียงเรียกเข้าของมือถือเครื่องหนึ่งดังขึ้น ลั่วหานหยิบมือถือขึ้น มาดู เมื่อเห็นว่าเป็นสายที่โทรมาจากโรงพยาบาลเธอก็รีบรับสาย ทันที

“ค่ะ”

“คุณหมอฉี่คุณตื่นหรือยังคะ? อยู่ๆ ชีพจรของหวังเถียนเถียนก็ ตกลงอย่างฉับพลันค่ะ คุณช่วยมาดูหน่อยได้ไหมคะ?”

ล้วหานตกใจจนเข่าทรุดไปในทันที “ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?!”
“ไม่กี่นาทีก่อนเองค่ะ หมอเวรกำลังช่วยดูอาการอยู่ค่ะ แต่ว่า อาการของหวังเถียนเถียนคุณน่าจะรู้ดีที่สุด” ได้ค่ะ! ฉันจะไป เดี๋ยวนี้!”

พูดจบ ลั่วหานก็วางสาย “คุณคะ ฉันจำเป็นต้องไปที่โรงพยาบาล เดี๋ยวนี้ หวังเถียนเตียนเธอ……

“เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง ไปครับ”

ลั่วหานพยักหน้า “ค่ะ!”

รถที่วิ่งอยู่ในยามค่ำคืนได้มาถึงโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว

พอลั่วหานเปิดประตูรถก็รีบวิ่งเข้าไปที่ห้องฉุกเฉินทันที โดยที่ ไม่ได้สนใจหวังเคยที่ยืนอยู่หน้าประตูเลย หวังเคยรีบตามมา เหมือนอยากถามอะไร คำตอบที่ได้มาคือแผ่นหลังสีขาวของ วหานเท่านั้น

หลงเซียวกับหวังเคยยืนรออยู่สองฟากของประตูห้องฉุกเฉิน ทั้งคู่ไม่มีใครพูดกับใครเลย

พยาบาลหลายคนพอเห็นหลงเซียวยืนสง่าอยู่ตรงหน้าห้อง ฉุกเฉิน ต่างก็พากันมาแอบมองแล้วกระซิบกระซาบกัน
“คุณหมออู่นี้ช่างโชคดีอะไรอย่างนี้ มีสามีที่หล่อเหลาขนาดนี้ แค่ได้เห็นหน้าทุกวันก็คงจะมีความสุขมากแล้วแน่ๆ

“แถมยังขับรถมาส่งด้วยตัวเองอีก ช่างเอาใจใส่อะไรอย่างนี้!”

หลงเซียวสีหน้าเรียบเฉย แววตาเย็นชาไม่แสดงความรู้สึกอะไร ออกมาทั้งสิ้น ยืนเงียบๆ อยู่หน้าห้องมองดูไฟสีแดงที่กำลังสว่าง อยู่นาฬิกาตรงกำแพงบอกเวลาว่าตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มสี่สิบห้า แล้ว

การเป็นหมอไม่ใช่อาชีพที่น่าทำนัก มันเหนื่อยเกินไป

“คนไข้เป็นยังไงบ้างครับ?”

ในขณะที่เขากำลังยืนเงียบอยู่ ถังจิ้นเหยียนก็รีบวิ่งเข้ามา พอ เห็นหลงเซียวยืนอยู่หน้าห้อง เขาก็ถามขึ้นด้วยความแปลกใจว่า “ลั่วหานอยู่ในนั้นเหรอครับ?”

หลงเซียวพยักหน้า “อืม”

พยาบาลที่อยู่ข้างๆ รายงานอาการของหวังเถียนเถียนให้ถังจิ้น เหยียนฟัง เขาพยักหน้าตอบ “ผมรับทราบแล้วครับ”
ถังจิ้นเหยียนเดินตรงเข้าไปในห้องฉุกเฉิน แล้วบรรยากาศก็ เงียบลงอีกครั้ง

หวังเคยนั่งลงบนพื้นด้วยความอ่อนล้า สองมือกุมหัวของตัวเอง ไว้ “ผมนี่มันไร้ค่าจริงๆ! ผมต้องคอยดูเธออยู่ตลอด ทำไมถึง เผลอหลับไปได้!

ในขณะที่พูดเขาก็เอามือทุบไปที่หัวของตัวเอง ในทางเดินมี เพียงแค่เสียงทุบหัวของเขาดังขึ้น มันทั้งเร็วและแรง

หลงเซียวเดินเข้ามาหาเขา “คุณหวังครับ

หวังเค่ยเพิ่งรู้ตัวว่าหลงเซียวมายืนอยู่ข้างหลังเขาแล้ว กำลังยืน มองเขาอยู่ “คุณหลง? ทำไม…..คุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้ครับ?”

“อาการของลูกสาวคุณผมได้ฟังมาจากถั่วลัวแล้ว สิ่งที่คุณควร ทำในตอนนี้ไม่ใช่การมานั่งโทษตัวเอง แต่คุณต้องเป็นแบบอย่าง ที่ดีให้เธอเห็น การที่คุณมานั่งโทษตัวเองแบบนี้มันไม่ได้ช่วย ให้การรักษาได้ผลดีขึ้นเลย

หวังเค่ยดวงตาแดงก่ำ เขานั่งเอาหลังพิงกำแพงทั้งรู้สึกสับสน แล้วเจ็บปวด แล้วยิ้มออกมาอย่างขมขื่น “เถียนเถียนเป็นลูกของ ผม แล้วจะไม่ให้ผมเจ็บปวดได้ยังไงกัน? คุณหลงคุณไม่มีลูก คุณ ไม่มีทางเข้าใจหรอกว่าการที่พ่อคนหนึ่งต้องเห็นลูกสาวของตัวเองที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้นั้นมันเจ็บปวดแค่ ไหน”

พ่อเหรอ?

ในโลกของหลงเซียว คนเป็นพ่อไม่ใช่แบบนี้

หลงเซียวขมวดคิ้ว “ผมจะหาทางรักษาลูกสาวของคุณเอง คุณ ไม่ต้องเป็นห่วงครับ”

น้ำเสียงที่ฟังดูมั่นคงและทุ้มลึกยังคงเฉยชาเหมือนเคย

หวังเคยพยักหน้าอย่างอ่อนแรง ขอบคุณครับคุณหลง……. เถียนเถียนเป็นคนในครอบครัวคนเดียวที่ผมเหลืออยู่ เธอเป็นสิ่ง เดียวที่ทำให้ผมมีชีวิตอยู่ต่อมาจนถึงทุกวันนี้ ถ้าหากไม่มีเธอแล้ว ผมเองก็คงอยู่ต่อไปไม่ไหวเหมือนกัน

มือข้างหนึ่งของหลงเซียวล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกง พอเห็นหวัง เคยเป็นอย่างนั้น เขาจึงยกมืออีกข้างขึ้นมาตบไหล่ของหวังเคีย แล้วพูดว่า “เรามาหาทางด้วยกันเถอะครับ

หวังเคยเช็ดน้าตาบนใบหน้าออก “ขอบคุณครับ

ในที่สุดประตูของห้องฉุกเฉินก็เปิดออก
ลั่วหานกับถังจิ้นเหยียนเดินออกมาพร้อมกัน ทั้งคู่ดึงหน้ากากลง คนที่รออยู่ด้านนอกรีบเดินเข้ามาหาทันที

“คุณหมอครับ ลูกสาวของผมเป็นยังไงบ้างครับ?”

ล้วหาน มออกมาอย่างเหนื่อยล้า ตอนนี้เธอปลอดภัยแล้วค่ะ”

หวังเถียนเถียนถูกเข็มออกมา ใบหน้า ขาวซีด หน้ากาก ออกซิเจนครอบอยู่ นอกจากความดันที่อ่อนลงนอกนั้นก็ไม่มีอะไร ที่น่าเป็นห่วง

หวังเคยกับหมอถังส่งคนไข้ไปที่ห้องICU ลั่วหานก็ได้ถอน หายใจออกมา “สงครามที่น่าสะพรึงกลัวได้จบไปอีกครั้งหนึ่งโชค ดีที่เด็กคนนี้ใจสู้เอามากๆ ไม่อย่างนั้นต่อให้เป็นหมอก็คงช่วย อะไรไม่ได้แล้ว”

หลงเซียวโอบไหล่เธอเอาไว้แล้วพูดว่า “พรุ่งนี้ผมจะเดินทางไป อเมริกา พอถึงแล้วผมจะเดินทางไปเชิญอาจารย์ของคุณให้มาที่ นี่ด้วยตนเองครับ เด็กคนนี้จะต้องไม่เป็นอะไรครับ

ลั่วหานเงยหน้าขึ้นมามองหลงเซียวทันที เธอตกใจจนปากแทบ เบี้ยว “คุณจะเดินทางไปด้วยตนเองเหรอคะ? ท่านเซียวนี่คุณไม่ ได้กําลังล้อฉันเล่นอยู่ใช่ไหมคะ?
หลงเซียวยิ้มให้เธออย่างรักใคร่ “ผมเคยบอกไปแล้วไงครับว่า ผมจะเปลี่ยนวิธีการแก้ปัญหาใหม่

ล้วหานถามกลับด้วยความสงสัย “นี่คุณไปเจออะไรมาคะเนี่ย? ท่านเซียวที่รู้แต่ใช้เงินแก้ปัญหาเตรียมที่จะเดินทางสายความ รู้สึกแล้วเหรอคะ?”

หลงเซียวถูกเธอแซวจนต้องออกมา “ใช่ครับ ผมอยากลองดู ครับว่าผมจะสามารถเดินในเส้นทางสายนี้ได้ไหม

“ถ้าคุณตั้งใจหล่ะก็คุณต้องทำได้แน่ค่ะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ