ประธานหยิ่งยโสของฉัน

ตอนที่ 494 ใครฉลาดแกมโกงกว่ากัน



ตอนที่ 494 ใครฉลาดแกมโกงกว่ากัน

ตอนที่ 494 ใครฉลาดแกมโกงกว่ากัน

คุณเป็นใคร?

เธอไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร?

หรือว่าเนื้องอกในสมองเลวร้ายขึ้น ประสาทถูกบีบอัดแล้ว หรือเปล่า!เมื่อวานยังดีๆอยู่เลย คืนเดียวเองก็แปรปรวนขนาด นี้เชียวหรือ โลกกำลังจะเปลี่ยนแปลงไปด้วยหรือเปล่า?

พระเจ้าช่วย!

การสอบถามของหยวนชูเฟินอย่างกะทันหัน ทำให้หลงเซียว และลั่วหานจ้องมองกันอย่างประหลาดใจพร้อมกัน สายตา ของทั้งสองมองเข้าหากัน การหายใจเหมือนจะหยุดไปด้วย!

ทำไมถึงเร็วขนาดนี้!ทําไมถึงมันกะทันหันเช่นนี้!เป็นไปได้ยัง ไง!

หลงเซียวปลอบใจหยวนชูเฟิน นั่งยองลง และนวดนิ้วมือของ เธอราวกับเป็นการปลอบเด็ก ยิ้มอย่างอ่อนโยน”แม่ เธอเป็น ภรรยาของฉัน เป็นลูกสะใภ้ของคุณ เธอชื่อว่าลั่วหาน คุณ เรียกเธอว่าลั่วลั่วก็พอ”
โชคดีที่ก่อนจะมาภรรยาของเขาได้บอกสถานการณ์ที่เลว ร้ายที่สุดกับเขาก่อนแล้ว ไม่นั้นหลงเชียวต้องมัวหลับหูหลับตา อย่างเดียว มีภรรยาที่เป็นหมอนั้น ดีมากจริงๆ

หยวนชูเฟินมองไปที่ลั่วหานอย่างมีนงง มองเธอตั้งแต่หัวจรด เท้า จากนั้นยิ้มและโบกมือพูดว่า “คุณมาเร็ว รีบมาให้ฉันดู หน่อย”

ลั่วหานทําปากมุ่ย เป็นโรคอัลไซเมอร์ ยังจ่าลูกชายของเธอ ได้ แต่กลับจําเธอไม่ได้แม้แต่นิด?ยังเลือกได้เหรอ?

“แม่ คุณนึกขึ้นมาได้ยังคะ?ฉันคือลั่วหาน เมื่อวานฉันยังอยู่ กินซุปกับคุณที่นี่เลย จำได้ยังคะ?”หัวใจเกือบจะแตก คนที่อยู่ เคียงข้างเธอในเมื่อวานนั้นยังเป็นตัวเองอยู่ ทำไมถึงลืมไปแล้ว ล่ะ?!

หยวนชูเฟินมองสังเกตลั่วหานอย่างละเอียด จากนั้นก็จับผม ยาวของเธออีก”คุณเป็นภรรยาของลูกชายฉัน เป็นลูกสะใภ้ ของฉัน?”

ลั่วหานพยักหน้า นั่งยองลงมาพร้อมกับหลงเซียว ทั้งสอง เหมือนปลอบเด็กอยู่

จู่ๆหยวนชูเฟินก็จับมือของลั่วหานไว้ เหมือนได้ของที่ล้ำค่า มา”คุณเป็นภรรยาของเซียวเอ๋อจริงหรือ?คุณทำงานอะไร? คุณเป็นนักแสดง นักร้อง หรือนักเต้น?”
อ๊ะ?

เมื่อก่อนแค่เคยได้ยินโรคอัลไซเมอร์ พอเผชิญหน้ากัน

แล้ว……..มันน่ากลัวจริงๆ!

ลั่วหานหัวเราะอย่างเก้อเขิน”ฉัน…..…..”

ฝ่ามือของหลงเซียวทับอยู่บนหลังมือของลั่วหาน ห้ามเธอพูด ต่อ และถามเองว่า “ทำไมแม่ถึงพูดแบบนี้ล่ะ?”

หยวนซูเฟินทำท่าเหมือนเข้าใจดีอยู่ เหมือนสื่อความหมายว่า ลูกชายของฉันฉันก็ต้องรู้ดีอยู่ไง

“คุณชอบแต่หญิงสาวที่สวยๆไม่ใช่เหรอ?หน้าตาของลั่วลั่ว สวยขนาดนี้ ก็ควรที่จะเป็นนักแสดงอยู่แล้ว เข้าไปอยู่ใน วงการบันเทิงยังไม่นานใช่ไหม?”

หลงเซียวอยากจะหัวเราะ แต่หัวเราะไม่ออก”เธอไม่ใช่ดารา หญิง เธอมีอาชีพเป็นศัลยแพทย์

หยวนชูเฟินส่วนหัวกันใหญ่เลย”ไม่ใช่ ไม่ใช่ เธอจะเป็น แพทย์ได้ยังไงล่ะ?หน้าตาอย่างเธอ ก็คือดาราหญิงไง!”

ลั่วหานรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก”แม่ ฉันไม่ใช่ดารา ฉันเป็น แพทย์ เมื่อวานฉันยังใส่ชุดขาวของแพทย์มาที่นี่ไง คุณคิดดูสิ เมื่อคืนคุณได้กินอะไรไป?”
หยวนชูเฟินพยายามคิดอย่างตั้งใจ แต่คิดไปสักพักแล้ว ก็ยัง คงส่ายหัวอย่างมึนงง”ฉันนึกขึ้นไม่ได้แล้ว เมื่อคืนฉันได้กินข้าว กับคุณเหรอ?คุณอย่ามาหลอกฉันนะ”

ลั่วหานคิดขึ้นมาได้ทันที เมื่อวานตอนที่เธอกินข้าวกับหยวน ชูเฟินอยู่นั้นยังได้ถ่ายรูปไว้รูปหนึ่ง เลยหยิบโทรศัพท์ออกมา โดยตรง”แม่ดูสิ คนที่อยู่ข้างในนี้เป็นคุณกับฉันหรือเปล่า?”

ลั่วหานกลัวว่าถ้าหยวนชูเฟินจากไปจริงๆ พอถึงเวลานั้นแม้ กระทั่งสั่งระลึกไว้ยังไม่มี เมื่อวานเลยคิดอยากจะถ่ายเซลฟี่ กันหน่อย คาดไม่ถึงว่า……

“เอ๊ะ จริงด้วย คนข้างบนนี้เป็นฉันนี่เอง เออ……อีกคนหนึ่งเป็น คุณ จริงด้วย คุณเป็นลูกสะใภ้ของฉัน!”หยวนชูเฟินเข้าใจขึ้น มาทันที และจับมือของลั่วหานไว้ ให้เธอนั่งชิดกับตัวเอง

หลงเชียวปล่อยคิ้วลงมาหน่อย”คิดขึ้นมาแล้วเหรอ?”

หยวนชูเฟินส่ายหน้า”ยัง แต่ฉันเชื่อเธอ”

หลงเซียวไปเทน้ำ ส่วนหยวนชูเฟินกลับจับมือของลั่วหาน ไว้และถามนูนถามนี่”คุณอายุเท่าไหร่แล้ว?ทำงานอยู่ที่โรง พยาบาลแห่งไหนล่ะ?”

ลั่วหานตอบกลับทีละอย่าง
“อย่างนี้นี่เอง คุณแต่งงานกับลูกชายของฉันมากี่ปีแล้ว?เพิ่ง แต่งใช่ไหม?เซียวเอ๋อเป็นคนที่สนใจแต่ธุรกิจ ไม่ยอมแต่งงาน ยังเคยบอกว่าไม่ถึงอายุสามสิบก็จะไม่แต่งเลย!”

ลั่วหานแอบมองไปหลงเซียว ใช้สายตาถามว่า มีเรื่องนี้จริงเห รอ?

หลงเซียวเองก็จำไม่ได้ว่าเขาเคยได้พูดคำพูดอย่างนี้ไป ความจริงคือเขาแต่งงานเร็วมาก เร็วกว่าผู้ชายส่วนใหญ่ แถม ตอนนั้นยังใช้วิธีไปมากมายถึงจะได้ทะเบียนสมรสมา

“แม่ ฉันกับหลงเซียวแต่งงานมาเจ็ดปีแล้ว”

“อ๊ะ?!เจ็ดปี?เจ็ดปีแล้วเหรอ?!!!”‘หยวนชูเฟินเบิกตากว้าง ครั้ง นี้กลับไม่เชื่อแล้ว ส่ายหน้ากันใหญ่เลย”เป็นไม่ได้หรอก จะ เป็นไปได้ยังไงล่ะ อายุของเซียวเอ๋อยังไม่ถึงสามสิบเลย จะ แต่งงานไปแล้วเจ็ดปีได้ยังไง?!เจ็ด ก่อนเขาแค่อายุเท่าไหร่ เอง แล้วคุณก็คงยังไม่จบปริญญาตรีเลย?!ยังไม่ถึงอายุที่ สามารถแต่งงานได้ตามที่กฎหมายกำหนดเลย!โกหก โกหกฉัน” คุณ

รู้สึกเก้อเขินจริงๆ จะอธิบายได้ยังไงล่ะ?ปีนั้นพวกเขายังหนุ่ม อยู่ แต่ขณะที่หลงเซียวจบปริญญาตรีอายุยังน้อยอยู่ แม้ว่า ไม่ถึงยี่สิบสามขวบ แต่ก็ได้เป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงในวงการ ธุรกิจแล้ว ส่วนเธอก็เรียนมหาวิทยาลัยได้เร็วกว่าคนปกติ จบ ก็จบเร็วกว่าคนปกติด้วย ดังนั้นแม้ว่าพวกเขาได้แต่งงานมา เจ็ดปีแล้ว แต่ตามจริงก็ไม่มีอะไรที่ผิดปกตินะ
“ตอนนี้พวกเราแต่งงาน อายุยังค่อนข้างน้อยอยู่ แต่พวกเรา ได้อยู่กันเจ็ดปีแล้วจริงๆ เดี๋ยวคราวหน้าฉันจะเอาทะเบียน สมรสให้คุณดู

แต่ใครจะไปทราบว่า หยวนชูเฟินยังไม่ยอมผ่านเรื่องนี้ไป อีก”ฉันไม่ดูทะเบียนสมรส ฉันจะดูหลานชายของฉัน”

น้ำที่หลงเซียวดื่มลงปากนั้นพุ่งออกมาเต็มพื้น

ลั่วหานกลืนน้ำลายเข้าไป “เฮ้อ……แม่ พวกเรายัง ยังไม่มีลูก”

หยวนชูเฟินยิ่งไม่เชื่อเลย สะบัดมือของลั่วหานออกทันที และ หันหน้าไปหลบสายตาของเธอ”ฉันไม่เชื่อ!แต่งงานแล้วเจ็ดปี จะไม่มีลูกได้ยังไง?รีบพาหลานของฉันมา!”

ลั่วหานนวดขมับ เหล่ตาและใช้ภาษาปากขอร้องความช่วย เหลือจากหลงเซียว รีบคิดวิธีอธิบายหน่อยสิ

หลงเซียวถูกสำลักจนไอออกมาหลายเสียง ใช้รอยยิ้มที่ชั่ว ร้ายตอบกลับเธอ หมอฉู่คนฉลาด คิดวิธีเองสิ

ไอ้หลงเซียวชั่วร้าย!
ลั่วหานลูบผมไปอยู่หลังหู”เป็นอย่างนี้คะแม่ พวกเรายังไม่ได้ คิดเอาลูกค่ะ แม้ว่าแต่งงานมานานแล้ว แต่ แต่ตอนนั้นยังอายุ น้อยอยู่ ตอนนี้อายุของพวกเราก็ยังไม่ถือว่ามาก ดังนั้น…….. 11

“คุณไม่อยากให้ฉันได้เจอหลานใช่ไหม?เวลาตั้งเจ็ดปีจะไม่มี ลูกได้ยังไง?หลานของฉันอายุเท่าไหร่แล้ว?เรียนอนุบาลหรือ ย้ง?เจ็ดปีแล้ว แม้ว่าสามปีแรกพวกคุณอยากอยู่ในโลกสองต่อ สอง แต่หลายปีนี้ก็ควรคลอดแล้วนะ หลานของฉันสามขวบ แล้วใช่ไหม?เรียนอนุบาลยัง?คุณรับให้คนขับรถไปรับเขา กลับมา”

หยวนชูเฟินจินตนาถึงเด็กที่ไม่มีอยู่จริงราวกับว่ามันมีอยู่ จริงๆ ลั่วหานก็ไม่รู้จะตอบกลับยังไงแล้ว

หลงเซียวพิงกำแพงไว้อย่างมีสติ กอดอกและทองไปที่ลั่วหา น”คุณภรรยา ลูกของพวกเราอยู่ไหนล่ะ?”

ไอ้คนเลว!รู้อยู่ว่าไม่มี ยังกล้ามาถามอีก!

“ใช่ไง หลานโตของฉันอยู่ไหน?”หลานที่หยวนชูเฟินจินตนา ถึงนั้น มีอยู่บนสวรรค์แต่ไม่มีอยู่ในโลกนี้”หลานของฉันหน้าตา เป็นยังไง?เหมือนคุณหรือเหมือนเซียวเอ๋อ?เออ พวกคุณสอง คนล้วนหน้าตาดีหมด ตาใหญ่ จมูกโด่ง ผิวขาว สมองก็ฉลาด ปากต้องเหมือนเซียวเอ๋อนะ ริมฝีปากของเซียวเอ๋อเหมือนพ่อ เขา สวยมาก!”
พ่อของเขา?

หลงเซียวและลั่วหานเบิกตากว้างในขณะเดียวกัน”พ่อของ

ฉัน?!”

หยวนชูเฟินเม้นปาก และพยักหน้า”ใช่ไง พ่อของคุณ ปาก ของเส้าเอินสวยที่สุดแล้ว สมัยที่ยังเรียนอยู่….……!”

คำพูดของเธอยังพูดไม่จบ จู่ๆลั่วหานก็เอื้อมือไปปิดปากของ เธอไว้”แม่ เขาชื่อหลงเซียว พ่อของเขาคือหลงถึง”

“หลงถิง?”หยวนชูเฟินคิดอย่างงงงัน”ไม่รู้จัก”

“อะไรเนี่ย?ไม่รู้จัก?!”หลงเซียวและลั่วหานเบิกตากว้างพร้อม กัน ครั้งนี้พวกเขารู้สึกตื่นตระหนกเพราะการพัฒนาการของ

เรื่อง

เธอไม่รู้จักหลงถิง จำหลงถึงไม่ได้แล้วด้วย

เธอยังจำหลงเซียวได้ จำมู่เส้าเอินในสามสิบปีก่อนได้ แต่ กลับจำหลงถิงและลั่วหานไม่ได้ เป็นภาวะสูญเสียความทรงจำ บางส่วน ความทรงจำของเธอจำได้แต่คนที่สำคัญในชีวิตของ ตัวเอง เรื่องและคนที่เหลือ เธอลืมไปอย่างอัตโนมัติ

เมื่อตระหนักถึงสิ่งเหล่านี้ ลั่วหานและหลงเซียวจึงไปหาผู้ เชี่ยวชาญสอบถามสถานการณ์
เมื่อโฮเทอได้ยินการอธิบายของพวกเขา ก็ตกใจจนเกือบจะ สลบ บีบอัดเส้นประสาทแล้วหรือ?เมื่อเช้านี้ยังดีอยู่เลย ทำไม ถึงเป็นเช่นนี้แล้ว!”

โฮเทอไม่กล้าเชื่อ เดินตามเข้าไปในห้องป่วยพร้อมกับสอง คน

หยวนซูเฟินหัวเราะออกมาอย่างงงัน”ชายชราที่มีเคราขาวคน

นี้เป็นใคร?ทำไมยังมีคนต่างชาติล่ะ?”

ล้วหา……..

หลงเชียว”……

โฮเทอใช้ไฟฉายส่องดูดวงตา ใบหน้า และลิ้นของ เธอ”คุณนายหลง คุณจำฉันไม่ได้จริงหรือ?”

หยวนซูเฟินส่ายหัว”จำไม่ได้”

โฮเท่อจับแว่นสายตาสั้นให้ตรงตำแหน่ง”ดูเหมือนว่าเนื้องอก ในกะโหลกศีรษะของเธอได้บีบอัดถึงเส้นประสาทที่ควบคุม ความทรงจำ โดยทั่วไปแล้วอาการจะไม่พัฒนาเร็วขนาดนี้”

หลงเซียวเดินหน้าไปหนึ่งก้าว”นั้นก็เริ่มใช้วิธีเคมีบำบัดอย่าง รวดเร็วเลย ดูว่าสามารถควบคุมอาการไว้ก่อนได้ไหม”
หยวนซูเฟินจิบเก้าอี้และลุกขึ้นมา เดินจากห้องนอนไปถึงห้อง รับแขก เธอทิ้งประตูไว้ ยิ้มอย่างราบเรียบ ภาษาจีนประโยค หนึ่งแทรกแซงเข้าไปในการสนทนาที่เป็นภาษาอังกฤษของ พวกเขา

เขียวเอ๋อ ล้วหาน พวกคุณยังคิดจะปกปิดฉันถึงเมื่อไหร่?

สถานการณ์อะไรเนี่ย?!

หลงเซียวให้คุณหมอออกไปก่อน ส่วนตัวเอวกับลั่วหานก็ยืน อยู่ที่ห้องโถง ทั้งสามคน ตาหกข้างมองเข้าหากัน คุณมองฉัน ฉันมองคุณ

หยวนชูเฟินกอดอก ยิ้มอย่างราบเรียบ ดวงตาที่รู้ซึ้งกับทุก อย่างนั้นลึกล้ำและแหลมคม”เป็นไร?พอเห็นว่าฉันไม่ได้สูญ เสียความทรงจํา รู้สึกประหลาดใจหรือ?”

มุมตาของหลงเซียวสั่นขึ้นมา ก้าวขึ้นไปอยากจะประคองเธอ ไว้ แต่กลับถูกเธอผลักออกไป

“ถ้าฉันไม่ใช้วิธีนี้ พวกคุณคิดจะปิดบังความจริงจนกว่าฉัน ตายเหรอ? บอกกับฉันว่าเป็นโรคโลหิตจางต้องรักษาที่โรง พยาบาล บอกกับฉันว่าสถานีตำรวจต้องการใช้หลักฐานปลอมไปยืนยัน นึกว่าฉันโง่จริงเหรอ?”

หยวนซูเฟินหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา รอยยิ้มแข็งตัวอยู่บน ใบหน้า เห็นแล้วเย็นชาหน่อยหนึ่ง”เป็นไรล่ะทำไมไม่พูดแล้ว?”

หลงเซียวแตะแขนของเธอหลายที เพื่อระงับความโกรธของ เธอ”แม่ พวกเราก็หวังดีต่อคุณ แถมสถานการณ์ก็ไม่ได้เหมือน อย่างที่คุณคิด อย่าไปทำให้ตัวเองต้องกลัวนะ”

หยวนชูเฟินผลักมือของลูกชายออก”ร่างกายของฉันเอง ฉันรู้ อย่างชัดเจน อย่ามานึกว่าท่าเป็นเด็ก”

ลั่วหานบิดนิ้วมือของตัวเอง”แม่……ขอโทษค่ะ”

หยวนชูเฟินเดินไป และจับมือของลั่วหานพร้อมหัวเราะออก มา”ขอโทษทำไมล่ะ?ขอโทษที่ไม่ได้ให้หลานอายุสามขวบคน หนึ่งแก่ฉันเหรอ?”

อ๊ะ?”

“ฉันได้ทำความเข้าใจมาก่อนแล้ว สิ่งที่ฉันนั้นเป็นมะเร็งสมอง มีเนื้องอกเกิดขึ้นในสมอง เซลล์มะเร็งแพร่กระจายไปทั่วแล้ว ฉันรักษาได้โดยใช้เคมีบำบัดอย่างเดียวใช่ไหม? ”

ลั่วหานและหลงเซียวมองเข้าหากัน และเงียบขรึม
หยวนซูเฟินจับมือของหลงเซียว และวางมือของเขาอยู่ ระหว่างมือของเธอและลั่วหาน”นี่เป็นสงครามของพวกเราทั้ง สามคือ ฉันเป็นกองทหารหลัก พวกคุณจะไม่ให้ฉันรู้ได้ยังไง? ถ้าจู่ๆฉันก็เสียแล้ว ไม่ทันได้เหลือคำพูดสุดท้ายของชีวิตเอา ไว้ นั่นล่ะถึงเป็นเรื่องที่เสียดายที่สุด”

ลั่วหานยิ่งรู้สึกอับอาย”แม่ อันที่จริงแล้วคุณล้วนรู้หมดแล้ว หรอ”

“เออ เมื่อวานคุณอยู่กินข้าวกับฉันที่นี่ แสดงออกได้อย่างผิด ปกติ เมื่อคืนฉันเลยไปตรวจเวชระเบียนของฉัน ก็เลยล้วนรู้ หมดแล้ว”

ทันใดนั้น ความดื้อด้าน หยิ่งยโส ฉลาดแกมโกง และเลวร้าย ของหลงเซียวล้วนหายไปหมด”เมื่อกี้นี้แม่แสดงได้เหมือนจริง เกินไปหรือเปล่า?”

หยวนชูเฟินถอนหายใจเบาๆ”ถ้าไม่เหมือนจริง ฉันจะสามารถ บอกเรื่องบางอย่างและคนบางคนให้พวกคุณได้ล่ะ?”

เมื่อพูดถึงที่นี่ หยวนชูเฟินก็นำรูปภาพที่เก็บเอาไว้นั้นออกมา ข้างบนเป็นเธอกับมู่เส้าเอินสมัยหนุ่มสาวของทั้งสอง”เซียวเอ๋อ เขาก็คือเส้าเอิน มู่เส้าเอินพ่อแท้ๆของคุณ นี่เป็นรูปภาพเดียว ที่เหลือไว้ ตอนนั้นเขายังหนุ่มอยู่

“ฉันรู้ครับ”หลงเซียวตอบอย่างราบเรียบ
“ฉันก็รู้ค่ะ”พูดตามคำพูดของสามี ลหานยิ่งราบเรียบกว่าอีก

ครั้งนี้ ถึงหยวนชูเฟินรู้สึกประหลาดใจแล้ว”พวกคุณรู้ได้ยังไง ว่าเขาเป็นใคร?”

หลงเซียวเงยคิ้วขึ้นมา”ลุงสังเคยให้ฉันดู และฉันเคยเอาให้ ลั่วลั่วดู”

“พวกคุณ….ฉลาดแกมโกงกว่าฉันอีก!ฉันรู้สึกโมโหมาก ล้วนมาปิดบังฉันไว้ ล้วนมาโกหกฉัน!”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ