ตอนที่ 133 เพื่อเธอ เขายอมต่อต้านฟ้าดิน

แสงไฟ แทงทีมกะทันหันจับดึงทุกสายตาได้อยู่ หมัด ดาวเด่นที่ยืนบนเวทีสูญเสียจุดศูนย์กลาง ยืน นิ่งอึ้งอย่างอึดอัด

ใครกัน างกล้า กล้าแย่งซีนเด่นในงานวันเกิดไม่ ล่างคน!

ตั้งใจทําให้ขายขี้หน้ากันชัดๆ? ไม่เพียงแค่ขาย หน้า นี่มันตบหน้าตระกูลโม่ชัดๆ

หากแต่ หลังจากนั้นหลายวินาที รถลีมูซีนปรากฏ ขึ้น อุดปากทุกคนในงานได้สนิท

รถของหลงเชียว

ทุกคนในงานไม่เข้าใจ หลงเซียวทำแบบนี้เพื่ออะไร

กัน?

อย่าว่าแต่คนอื่น แม้ตัวฉู่ลั่วหานเองยังคลังแคลงใจ

ต่อการกระทําของเขา
ภายใต้สายตาสงสัยตกตะลึงของผู้คนในงาน ลี มูซีนคัน เคลื่อนตัวสู่ส่วนใหญ่ ตัวรถที่หรูหรา อลังการกลับเป็นเครื่องมือที่ใช้แสดงฐานะและ อำานาจเจ้าของ ก่อเกิดคําวิพากษ์วิจารณ์และความ อิจฉาของเหล่าบรรดาผู้คน

จี้ตงหมิงน่ารถจอดลง พอดีกับตรงแสงไฟแทงที่ม แสงไฟสีรุ้งสาดส่องไปที่รถหรูอร่ามตา ดึงดูดให้ ผู้คนไม่สามารถละสายตาไปได้เลย

โม่ล่างคุนและครอบครัวทั้งสามคนต่างจ้องหน้ากัน หยวนซูเฟินหันมองหลงถึงที่เรียบเฉยอย่างกังวล สลับกับหลงเซียวที่ยืนท่ามกลางฝูงชน

คืนนี้จะทําอะไรกันแน่?

ไม่รอให้ผู้ชมหารือให้เสียเวลา หลังรถลีมูซีนถูก บังคับให้เปิดออกด้วยรีโมท กระโปรงเหล็กรถหรู ค่อยๆเลื่อนสูงขึ้น แสงไฟสว่างวาบสาดส่องดอก กุหลาบและดอกพุด ขดเรียงกันเป็นระเบียบ!

เหล่าแขกผู้หญิงต่างยกมือขึ้นปิดปากด้วยความ ตะลึง ดอกไม้รถหรู เป็นความฝันที่สวยงามที่สุดของ

สาวๆ
แต่…นนี้เป็นงานวันเกิดของโม่ล่างคน

ฉู่ลั่วหามเงยหน้าขึ้นหันมองไปยังหลงเชียว สายตา ที่คมลึกของเขาไร้ความผิดปกติแต่อย่างใด ก่อนที่ เขาจะเผยสีหน้าใดๆออกมาไม่มีใครรู้แน่ชัดเขาจะ ทําอะไรกัน

กู้เยนเซินพิงขนาบโต๊ะหยกขาวแกะสลัก เขย่าแก้ว ไวน์แดงในมือไปมา มืออีกข้างวางลงบนไหล่ของ หญิงสาวข้างๆอย่างเป็นถือวิสาสะ ริมฝีปากบางยก ขึ้นอย่างชั่วร้าย เขาเม้มปากจิบไวน์แดง

ผู้คนทั้งงานนิ่งแข็งไปสามสิบวินาที โม่ล่างคุน หัวเราะกู้สถานการณ์ “หลงเซียว ลุงไม่เข้าใจ

ร่างสูงก๋าย่าเคลื่อนยืนในที่แสงไฟสาดส่อง ปลด ปล่อยความเกรงขามราวราชสีห์ เว้นระยะห่างหลาย สิบเมตร ทั้งสองประจันหน้าสู่กลางอากาศ ไร้เสียง ใดเล็ดลอดให้ได้ยิน

หลงเชียวย่นคิ้วทั้งสองข้างเข้าหากัน ราวคิดขึ้นได้ ว่าตนทำผิดไปจริงๆ “ลุงโม่ เป็นความผิดพลาดของ ลูกน้องผม ที่ทําลายบรรยากาศที่ทุกคนอวยพรลุง
เหล่าผู้คนเพ่งพินิจอย่างพิจารณาหลงเขียว น้ำ เสียงเกรงอกเกรงใจ แต่ไม่มีความอ่อนน้อมปะปน ไร้ความรู้สึกผิดสักนิด

ริมฝีปากอมชมพูของโม่หรูเฟยอ้าค้าง เธอเอ่ย เสียงแผ่วอ่อนโยน “พี่เขียว ของขวัญที่พี่ให้กับคุณ พ่อ พิเศษมาก ฉันขอบคุณแทนคุณพ่อนะคะ”

ฉู่ลั่วหานยืนมองเหตุการณ์โดยไม่เปล่งเสียงใดๆ หลงเชียวรวบรวมกุหลาบกว่าพันดอกในงานวันเกิด ของโม่ล่างคุน นึกคิดอย่างไรก็ไม่เหมือนกับว่าให้ เขา ประโยคโม่หรูเฟยที่ยึดแย่งความเป็นเจ้าของ นั้น กลับชี้ให้ผู้คนคิดไปในทางเดียวกัน

ความสัมพันธ์ของหลงเซียวและโม่หรูเฟยอบอุ่น ชิดเชื้อเสียไม่มี ในงานวันเกิดโม่ล่างคุนแสร้งตีสนิท ต้องชนะเป็นดาวเด่นของงาน

ฉู่ลั่วหานนึกถึงตรงนี้ พลางกระดกดื่มไวน์แดงใน แก้วจนหมดสิ้น แอลกอฮอล์รสแสบร้อนบันดาล ช่องปาก เธอถูกทิ่มแทงจนแทบน้ำตาไหล

ฉู่ลั่วหานหมุนตัวอย่างเงียบเชียบ ฝ่าออกจากฝูงชน
สู่ขวงบวงจับมือเธอแน่น ” ว ว นายหลงเชียวนี่ ต้องคิดไม่ซื่อเป็นแน่ เธออย่าเสียใจไปเลย ยังไงก็ ต้องกลายเป็นอดีตสามีอยู่แล้ว”

จบประโยคโม่หรูเฟย คนข้างล่างเริ่มก้มหน้า วิพากษ์วิจารณ์ คืนนี้หลงเซียวคงพุ่งเป้าไปที่โม่หรู เฟยเป็นแน่ วิธีการบ้าคลั่งเสียจริง เข้ากับสไตล์หลง เขียวดี!

ก็แน่สิ ในตอนแรกเขาจัดกุหลาบหมื่นดอกที่หน้า

โรงพยาบาล

หลงจื่อกลับหัวเราะอย่างขบขันเบาๆ พี่ใหญ่ของ เขา ไม่ทำเรื่องไร้สมองปานนั้นหลอก ไม่หรูเฟยกับพี่ สะใภ้ที่น่ารักของเขา ต่างกันราวฟ้าดิน

พี่ใหญ่เป็นคนแบบไหนกัน?

เสียงลือของผู้คนค่อยๆแผ่วลง หลงเซียวจึงเอ่ยขึ้น “ดอกไม้พวกนี้ ไม่ได้ให้คุณพ่อคุณ

หรือว่า ให้โม่หรูเฟยจริงๆหรือ?

โมหรูเฟยเม้มริมฝีปากแน่น กระซิบพึมพำอย่างมีเสน่ห์ “พี่เขียว

ฉู่ลั่วหานหลับตาลง เธอเจ็บจี๊ดกลางอก! ให้เธอมา ที่นี่ เพื่อเล่นละครให้เธอดูอย่างนั้นหรือ

หลงเขียว คุณโหดร้ายจริงๆ

หลงเซียวฝ่าฝูงชน ก้าวไปข้างหน้าช้าๆ ผู้คนต่าง ขยับให้เขาโดยอัตโนมัติ จับจ้องไปที่ชายร่างสูง อย่างตกตะลึง

ที่สุด เขาหยุดลงบริเวณที่รถจอด ยืนบนแสงไฟ ส่อง แสงสีเงินสาดไปทั่วตัว เคียงคู่ดอกไม้ ช่าง ดึงดูดเสียจริง

คืนนี้ สําหรับผมแล้วเป็นวันพิเศษเช่นกัน ลุงโป หากไม่ถืออะไรผมขอยืมที่ของคุณนะครับ?” หลง เขียวฉาบไปด้วยสีหน้าที่ยากจะคาดเดา

โม่ล่างคนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ได้สิ ได้อยู่แล้ว!

ฟูเหวินฟางตบบ่าของลูกสาวเบาๆ “เฟยเฟย แม่ว่า แล้วไง หลงเชียวไม่ใช่ไอ้โง่ เขารู้ว่าควรเลือกอะไร ฉู่ลั่วหานที่ล้มละลายอย่างอนาถ จะสู้ลูกสาวแม่ได้อย่างไร?”

โม่หรูเฟียแอ่นอกแน่น แขนประคองไว้ที่เอว เตรียม ต้อนรับความโรแมนติกของตน

หลงเซียวยืนบนแสงที่สว่างจ้า เธอซ่อนตัวอยู่ด้าน หลังฝูงชน ราวหลบหนี

เขาขมวดคิ้วแน่น ยัยบ้า ความมั่นใจเมื่อครู่ไปไหน หมด?

เธอยังจําได้ไหม ตอนที่เราพบกันครั้งแรก เป็นฤดู

ใบไม้ผลิเช่นกัน”

เขาพูดกับใคร?

ฤดูร้อน?

โม่หรูเฟยยิ้มร่าอย่างได้ใจ ใช่แล้ว ในตอนที่เขา ช่วยหลงเซียว เป็นฤดูใบไม้ผลิ

ลู่ซวงซวงจับแขนเธอแน่น “ใช่เธอไหม? ใช่ไหม?
น้ำเสียงทุ้มเซ็กซี่ราวไวน์แดงที่เพิ่งตื่นตัว หมุน สับไหลเวียนในแก้วใส ทิ่มแทงหัวใจอย่างง่ายดาย

“วันนั้น เธอบอกว่า หัวใจฉันเต้นรัวเร็วผิดจังหวะ ไม่ใช่เป็นโจรทําผิดอะไรมา ก็ตกหลุมรักหญิงสาว เข้าให้

อะไรนะ!

โม่หรูเฟยไม่เข้าใจ! แต่ลั่วหานกลับเงยหน้าขึ้น เธอจับจ้องหลงเซียวด้วยความตะลึง ริมฝีปากแดง สดอ้าค้างอยู่ครู่หนึ่ง

หลงเซียวยกยิ้มมุมปาก เธอพูดถูก ตอนนั้นที่ฉัน พบเธอเป็นครั้งแรก ฉันตกหลุมรัก ตกหลุมรักเธอ”

อะ…..อะไรนะ!

วันนั้น เป็นวันที่เธอกลับประเทศวันแรก เธอเรียก รถกลับบ้านหลังลงจากเครื่อง ระหว่างทางเกิด อุบัติเหตุทางรถยนต์เข้า หลงเซียวถูกชนท้าย เธอ ลงจากรถกลางถนนเพื่อดูเหตุการณ์

เขาไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ เมื่อเธอโน้มตัวฟังเสียงหัวใจของเขากลับเต้นรัวและเร็ว

แต่ยังไงเธอก็ไม่กล้าคิด เวลาผ่านไป ปี เขากลับ สารภาพต่อเธอเช่นนี้เ

หลงเซียวหยิบดอกพุด ห้อมล้อมด้วยกุหลาบ ท้ายรถ ต่อหน้าสายตาผู้คน ราวกับว่าข้างกายเขา กลับไร้เงาผู้อื่น เขาไล่ตามอดีต สาวเท้าก้าวใหญ่มุ่ง ไปที่เธอ…..

ฉู่ลั่วหานสลัดมือลู่ซวงซวงให้หลุดออก ส่ายหน้า สุดชีวิต ไม่! เป็นไปไม่ได้หลงเซียว คุณทำแบบนี้ พลอยนำพาปัญหาชัดๆ ตระกูลโม่ไม่ปล่อยคุณไว้แน่ ตระกูลหลงก็ไม่มีทางปล่อยคุณไป

คุณจะอุดทางเดินของตัวเอง!

หลงเซียวเข้าใจดี หากไม่ใช้วิธีนี้ปฏิเสธตระกูลโม่ ชีวิตของเขาต้องเกี่ยวโยงนำพาเสมอ ไร้จุดสิ้นสุด

ฝีมือของหลงถึงและหยวนซูเฟินเขารู้ดี คนตระกูล หลงโหดร้าย ไร้ความปรานี เขารู้ดีที่สุด

แต่ก่อนเก่าเขาเป็นหนึ่งในนั้น เย็นชาเช่นกัน ตัวเองเป็นใหญ่ ตอนนี้ เขาอยากทําเพื่อใครสักคน ต่อ ด้านทั้งหมด

เมื่อไตร่ตรองอย่างละเอียด เขาต่อต้านตระกูล แต่งงานกับฉู่ลั่วหาน ศึกในครั้งนี้ได้เริ่มต้นขึ้นตั้งแต่ ตอนนั้น

“ลั่วหาน ขอโทษกับระยะเวลาสามปีมานี้ที่ทำให้เธอ ทุกข์ทรมาน จากนี้จะไม่มีอีกแล้ว”

ฉู่ลั่วหานเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่เปียกชุ่มจ้องมองที่ เขา “หลงเซียว คุณบีบบังคับฉันไปในทางตัน

นิ้วมือเรียวยาวหักกิ่งก้านทิ้ง เขาปักดอกพุดที่เหลือ เพียงดอกเข้าที่ผมของเธอ ดอกไม้สีขาวเข้ากับ ใบหน้าขาวนวลงามสง่าเจิดจ้าจรัสภายใต้แสงไฟ สลัว

การกระทําของหลงเซียวปิดปากผู้คนให้กลืนคำ พูดกลับไปยังลําคอ โลกหยุดหมุน เหลือเพียงลม หายใจของเธอและเขา

“คุณหญิงหลง เธอหนีไม่พ้นแล้ว ต่อให้เป็นเส้นทาง มรณะ เธอก็ต้องไปกับฉัน”
เขาจับไหล่เธอเอาไว้ทั้งสองข้าง แนบชิดกับใบหู เธอ ” หาน ฉันรักเธอ”

ฉู่ลั่วหานถูกโอบไว้ในอ้อมแขนของเขา ใบหน้าซบ ลงกับอกแกร่ง น้ำตาอันร้อนระอุราวกรดกำมะถันที่ แปะป้ายดวงตาเธอเอาไว้

แต่ว่า ขอโทษ หลงเซียว ขอโทษจริงๆ

นักข่าวกครัวชัตเตอร์อย่างบ้าคลั่ง แสงแฟลชเรือง รองราวดอกไม้พร่างพราวบีบบังคับให้จนหนทาง

หลงเซียวผู้เพอร์เฟคสารภาพรักภรรยาในงาน เลี้ยงวันเกิดโม่ล่างคุน ระงับข่าวลือแตกหัก ไม่ให้ โอกาสโม่หรูเฟยเข้าแทรกแซงพลิกสถานการณ์

และหลงถึงกับหยวนชูเฟินต่างอยู่ในเหตุการณ์ทั้ง คู่!

หลงเชียวปล่อยมือจากไหล่เธอให้เป็นอิสระ ฉุดรั้ง แขนหญิงสาว ดูดกลืนเธออย่างลึกซึ้งราวมหาสมุทร “ตอนนี้ เผชิญหน้ากับความตายไปพร้อมกับผมชายหนุ่มดึงหญิงสาวที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่มาไว้ในอ้อม กอด โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าตนก่อเรื่องใหญ่ขนาดไหน เขาเดินขึ้นไปยังเวที พิจารณาสมาชิกตระกูลโม่ที่ โมโหอยู่ “ขอบคุณลุงโม่ที่ใจดีเปิดโอกาสให้ หรูเฟย อย่างที่เธอเห็น นี่เป็นการตัดสินใจของฉัน”

เขากล่าวกับเธออย่างมีวาทศิลป์ ฉะนั้นไม่จําเป็น ต้องตามตื้ออีก สําหรับเด็ก เธออยากจัดการยังไง เชิญตามสบาย” ต้องการให้เขาแต่งงานด้วย นั่นคือ งมเข็มในมหาสมุทร

ดวงตาบวมแดงของโม่หรูเฟยทั้งโกรธและเกลียด “พี่เซียว แม้แต่ลูกตัวเองพี่ก็ไม่เอาแล้วงั้นหรือ ไม่ กลัวคนอื่นด่าว่าเนรคุณบ้างหรือ?”

ฉู่ลั่วหานหลับตาลงอย่างเจ็บปวด การกระทำของ หลงเซียว สุดโต่งเกินไป เขาไม่ไตร่ตรองถึงผลที่ ตามมาเลยสักนิด!

เพื่อปิดปากเธอ! หลงเซียวถึงกับประกาศในงาน เลี้ยงสำคัญระหว่างตระกูลหลง และตระกูลโม่ ปรปักษ์กันอย่างเป็นทางการ เขาจะต่อต้านฟ้าดิน!

“หรูเฟย เธอรู้ตัวหรือไม่ว่าตัวเองทำผิดตรงไหน?เรื่องที่ดูออกได้ภายในวันเดียว เธอใช้เวลาห้าปียัง กล่าไม่ถูก

โม่หรูเฟยเดินลงจากเวทีโดยที่ไม่สนใจภาพลักษณ์ แต่อย่างใด แขนทั้งสองข้างโอบหลงเซียวไว้แน่น “ไม่! ฉันไม่เอา ฉันรักคุณ พี่เขียว ฉันรักคุณ ฉันอยู่ โดยไม่มีพี่ไม่ได้! เด็กในท้องฉันเป็นลูกของเรา พี่จะ ไม่เอาลูกไม่ได้!”

หลงเซียวผูกคิ้วเป็นปมแน่น น้ำเสียงเย็นยะเยือก สูญเสียความอดทน “ปล่อยมือ ก่อนที่ฉันจะลงมือ ปล่อยซะ

“ฉันไม่! ฉันไม่เอา! ฉันรักพี่! ฉันรักพี่มา5ปี เรื่อง อะไรที่เขาจะแต่งกับพี่ ตอนนั้นเขาวางแผนขึ้นเตียง กับพี่! เธอมีสิทธิ์อะไร!”

โม่หรูเฟยเส้นของหลงเซียว

มือใหญ่ดึงฉุดร่างบางอย่างแรง! โม่หรูเฟยถูก เหวี่ยงไปไกลครึ่งเมตร หากไม่ใช่เพราะโม่ล่างคนที่ รับเธอไว้ได้ทันท่วงที เธอล้มลงไปกองกับพื้นแล้ว
ไม่หรูเฟยร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง ด่าทอด้วยความ อับอาย “พี่เขียว พี่จะทําแบบนี้กับฉันไม่ได้! ฉู่ลั่วหา นนังแพศยา มันไม่คู่ควร มันไม่คู่ควร!”

ขณะที่ร้องตะโกนด้วยความเจ็บปวด โม่หรูเฟยหวัง เอื้อมมือฉีกฉู่ลั่วหานเป็นชิ้นๆ

ฉู่ลั่วหานกลับยืนนิ่งข้างหลงเซียว ดอกพุดที่ปักบน หัวเบ่งบานเผยให้เห็นกลีบดอกสวยงาม

ฟูเหวินฟางขบกรามแน่น “หลงเซียว เธอรู้ไหม การกระทําของเธอในวันนี้ส่งผลกระทบอย่างไร! ตระกูลโม่และตระกูลหลงต่อจากนี้ต้องตายกันไป ข้าง!”

หยวนซูเฟินหลับตาลงอย่างเจ็บปวด ลื่นล้ม หลัง กระทบกับเสาโรมัน

ลูกชายขุดหลุมให้ตนเอง เขาจะฝังตนเองให้ตาย ทั้งเป็น

หลงเชียวประสานมือกับฉู่ลั่วหานแน่น เขาไม่ ตอบโต้กับความโกรธจัดของหยวนซูเฟิน ไม่สนใจ โม่ล่างๆนที่เปิดศึกอย่างเป็นทางการกับเขา
เขาหันมอง ลั่วหานอย่างหนักแน่น ริมฝีปากอัน เซ็กซี่ฉีกยิ้มออก เขาเผยให้เห็นความจริงใจใน สถานการณ์ที่แตกหักปรักพัง เอ่ยถาม “ลั่วหาน ไม่ ได้เสวยสุขไปด้วยกัน ถ้าอย่างนั้นเผชิญหน้ากับเรื่อง วุ่นนี้ไปพร้อมกับผม เธอ ยอมไหม?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ