ตอนที่ 484 ทําให้สถานการณ์ยุ่งเหยิง

ตอนที่ 484 ทําให้สถานการณ์ยุ่งเหยิง

ตอนนี้ล้วหานเข้าใจถึงการต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตายระหว่าง หลงถึงกับหลงเซียวชัดเจนแล้ว เธอไม่สามารถปฏิบัติตัวอย่าง สุภาพกับ หลงถิงได้ แม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่มีความใจเย็นสูง มากก็ตาม เพราะเมื่อนึกถึงวิธีการที่หลงถึงท่ากับหลงเซียวนั้น ใจของเธอก็เต็มไปด้วยความแค้น

มือหนาๆของหลงถึงถือโทรศัพท์ไว้ เส้นเลือดบนหน้าผาก ของเขา ปูดออกมาบนหน้าผาก เห็นได้ชัดว่าเขาดูแก่ขึ้น

“ฉู่ลั่วหาน จําได้ไหมว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหน ถึงได้กล้า พูดกับฉันแบบนี้ ฮึ ฮึ ได้ความกล้านี้มาจากใคร” หลงถึงพูด ด้วยความโกรธ เห็นได้ชัดว่า ความอดทนที่มีต่อฉู่ลั่วหานใกล้ จะหมดลงแล้ว

“คุณพ่อล้อเล่นกับฉันใช่ไหม สมองฉันไม่ได้มีปัญหา ฉันจำ ได้แน่นอนว่าฉันเป็นใคร คุณพ่องานยุ่ง ฉันไม่รบกวนแล้ว”

“ฉู่ลั่วหาน หล่อนอยู่ที่ไหน เธออย่ามาทำฉลาดต่อหน้าฉัน เธอคิดว่าเธอไม่บอกแล้วฉันจะหาไม่เจอใช่ไหม ในเมืองหลวง นี้ ฉันก็พอมีอิทธิพลอยู่บ้าง ถ้าฉันรู้ว่าเธอมีการกระทำเล็กๆ น้อยๆอย่างลับๆ ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปแน่นอน”

ทุกคำพูดทุกประโยคเป็นคำขู่ที่ไม่มีการไว้หน้ากันแต่อย่าง ใด สําหรับการสนทนาแบบนี้ ฟังดูไม่มีความผูกพันแบบครอบครัวแม้แต่นิดเดียว

“พ่อกําลังขู่ฉันอยู่เหรอ”

ลั่วหานเดินมาถึงหน้าบันไดของตึกผู้ป่วยนอก แล้วเดินต่อไป

ก็เป็นห้องโถง เธอจึงหยุดเดิน และตัดสินใจให้เวลาหลงถึงอีก หนึ่งนาทีสุดท้าย

“เธอคิดว่า อย่างเธอ จะมาใช้เล่ห์เหลี่ยมกับฉัน ฉู่ลั่วหาน อย่า คิดว่าตัวเองฉลาดขนาดนั้น”

หลงถึงหาหยวนชูเฟินไม่เจอ แต่เขาให้คนตรวจสอบข้อมูล เที่ยวบินได้ ถ้าตรวจไม่เจอข้อมูลเที่ยวบินของเธอ แสดง ว่าเธอยังอยู่ในประเทศ เพียงแค่เธอจงใจหลบหน้าเขา ไม่ ต้องการพบเขา

ซึ่งเรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับฉู่ลั่วหาน

ลั่วหานยิ้มและตอบอย่างสุภาพ “พ่อคะ แม่คงอยากอยู่เงียบๆ สักพัก ถ้าพ่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้กับMBK แม่ต้อง เสียใจแน่นอน พ่อน่าจะให้เวลากับเธอบ้าง และวิธีที่พ่อทํา กับหลงเซียว จะให้ดีไม่ควรนำมาใช้กับแม่ จิตใจของผู้หญิง เปราะบางมาก เพราะถ้าหากบอบช้ำมากๆทนไม่ไหว ก็จะไม่ หันกลับมาแน่นอน

อย่าคิดว่าทุกอย่างอยู่ในมือของคุณ บางคนมีเรื่อง คุณก็ไม่ สามารถที่จะช่วยเหลืออะไรได้
ความหมายของลั่วหานนั้นชัดเจนมาก

หลงถึงกำหมัดแน่น ส่งสายตาที่ดูโหดร้ายเย็นชา และพูด “ฉู่ ลั่วหาน เธอกำลังยั่วยุฉันอย่างโจ่งแจ้งใช่ไหม”

“พ่อเข้าใจฉันแล้ว คุณกับแม่อยู่ด้วยกันมาสามสิบปี คุณรู้จัก นิสัยของแม่ดีกว่าฉัน ฮ่าฮ่า พ่อคะ ฉันยังมีคนไข้ที่ต้องดูแล พ่อ ก็ทํางานของพ่อนะคะ”

พูดจบลั่วหานก็วางสาย

หลงถิงรักหยวนชูเฟินด้วยความจริงใจหรือแค่ต่างมีผล ประโยชน์ต่อกันนั้น ดูเหมือนเขาจะเป็นห่วงหยวนชูเฟิน แต่ ทำไม หลงถิงถึงได้หวาดกลัวเธอล่ะ

หยวนชูเฟินไม่ยอมเปิดเผยทุกอย่างในอดีต เธอก็ไม่สะดวก ที่จะถามต่อ และเรื่องทั้งหมดดูเหมือนจะถึงทางตัน

จะทำลายกรงนกไปทำไมล่ะ

ณ บริษัทMBK ชั้นบนสุด ห้องทำงานประธานกรรมการ

หลงถึงกระแทกโทรศัพท์อย่างแรงบนโต๊ะไม้สักทอง ข้อศอก ของเขาสั่นเด้งเพราะแรงกระแทก

เหลียงจ้งซุนเดินไปถามเสียงเบาอย่างระมัดระวัง “ท่านประธาน คุณโอเคไหม”

หลงถึงกุมหน้าผากด้วยความอย่างหงุดหงิด แต่อารมณ์ก็ ไม่ดีขึ้น บรรยากาศในห้องทำงานดูหดหู่ เย็นยะเยือก และดู อันตราย เหลียงจังซุนไม่กล้าที่จะพูดอะไรอีก จึงอยู่เงียบๆรอ ให้หลงถึงเคลื่อนไหว

แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไร ยังคงอยู่ท่าเดิมไม่ขยับ

เวลาผ่านไปสามนาที เขาก็สูดหายใจเข้าลึกๆ และพูดด้วย เสียงดังห้าวเนือยๆ “เล่าเหลียงฉันคิดว่าฉันคำนวณอะไรผิด ไป

เหลียงจังซุนรู้สึกประหลาดใจที่จู่ๆเขาก็ดูเฉื่อยชา และน้ำ เสียงของเขาเมื่อกี้ก็ต่างจากเวลาปกติ ดูค่อนข้างสับสนไปชั่ว ขณะ อารมณ์แบบนี้ของเขา ไม่เคยเห็นอีกเลยในรอบสามสิบ

“ท่านประธานพูดถึงเรื่องอะไรเหรอ” เหลียงจ้งซุนสังเกตคำ พูดอย่างรอบคอบ เพื่อหาเบาะแสบางอย่างจากท่าทางและ ดวงตาของหลงถึง

หลงถึงลืมตาที่ปวดเมื่อยขึ้น ทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ล้อหมุน และ พูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง “พูดให้ชัดๆก็คือ ฉันมองข้ามสิ่งหนึ่ง ไป ฉันลืมว่ายังมีเธอ เรื่องมันก็ผ่านไปนานมากแล้ว ฉันนึกว่า เธอเลิกต่อต้านฉัน และเชื่อมั่นในตัวฉันแล้ว แต่กลับกลายเป็น ว่าฉันคิดผิด”
เหลียงจังซุนจึงถามเบาๆ “ที่ท่านประธานพูด หมายถึงคุณผู้ หญิงเหรอ”

หลงถิงเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้ง มองเขาด้วยสายตาที่อ่อนแรง จากนั้นก็ปิดตาลงพูด “นอกจากเธอ จะเป็นใครได้อีก ทั้งชีวิต ของฉัน พายุความลำบากอะไรก็ผ่านไปได้หมด ฉันไม่เคย กลัวอะไรเลย แต่สำหรับเธอ ฉันทำอะไรไม่ได้เลย…

มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ฉันทําไม่ได้

เหลียงจังซุนไม่กล้าแสดงความเห็นของตัวเองกระจ่างจน เกินไป ทำได้เพียงพูดปลอบเขาอย่างอ่อนโยน “ท่านประธาน ปฏิบัติต่อคุณผู้หญิงด้วยดีมาเป็นเวลาสามสิบปี ในใจของคุณ ผู้หญิงรู้ดีเกี่ยวกับความรู้สึกของคุณที่มีต่อเธอ คุณผู้หญิงเป็น คนที่ให้ความสำคัญกับความรัก ไม่มีทางแสร้งเป็นมองไม่เห็น ความสัมพันธ์สามสิบปีฉันท์สามีภรรยานี้แน่นอน”

หลงถึงขยับริมฝีปาก หน้าของเขามีริ้วรอยเพราะการขมวด คิ้ว “คุณไม่เข้าใจ เธอเป็นผู้หญิงที่ดื้อรั้นมาก ตลอดหลายปีที่ ผ่านมา ใจเธอไม่เคยยอมรับฉันจริงๆ”

เหลียงจ้งซุนพยักหน้า มือประสานไว้ข้างหน้า และโค้งตัวพูด “ท่านประธาน จะทำอย่างไรต่อไป เกรงว่าตอนนี้คุณผู้หญิงจะ โกรธคุณอยู่ อีกอย่างสิ่งที่คุณทํากับนายน้อยก่อนหน้านี้ เป็น เรื่องยากมากที่คุณผู้หญิงจะยอมรับ”
หลงถึงเงยหน้าขึ้น เคาะนิ้วไปมาที่มุมโต๊ะ ความถี่ของเสียง เหมือนจังหวะการเต้นของหัวใจ “เล่าเหลียง คุณอยู่กับฉัน มากว่าสามสิบปีแล้ว ไม่รู้วิธีจัดการของฉันได้อย่างไร

ท่าทางเงียบกริบของเหลียงจ้งซุน ขยับมุมปากหลายครั้ง ถามต่ออย่างไม่แน่ใจ “ท่านประธานจะ…ปล่อยคุณผู้หญิงไป อย่างนั้นเหรอ”

หลงถึงใช้มือข้างหนึ่งจับหน้าผาก ยิ้มตอบอย่างเย็นชา “บริษัทMBK คือชีวิตของฉัน ฉันจะไม่ยอมให้มันตกไปอยู่ใน มือของคนอื่น และฉันจะไม่เก็บคนที่กล้ามาขวางทางฉัน!”

จู่ๆก็เสียงดังขึ้น ดูร้ายกาจและเลือดเย็น ไม่มีการรักษาความ รู้สึกอยู่เลย

จู่ๆเหลียงจ้งซุนก็รู้สึกเย็นหลังขึ้นมา ใบหน้าเขาซีดลง เขา มองไปที่หลงถึงด้วยความวิตก เหมือนว่าเขาได้ย้อนกลับไปใน อดีต

ที่เหมือนกันคือความบ้าเลือดและเลือดเย็น ความแตกต่าง เพียงอย่างเดียวคือ บนตัวของชายหนุ่มยังมีเลือดเนื้อความ รู้สึกอยู่ แต่ในตัวชายวัยกลางคนตอนนี้ มีเพียงความปรารถนา ที่จะเอาชนะอยากเลือดเย็น

“ท่านประธาน คุณต้องการทำแบบนี้จริงๆหรือ คุณผู้หญิงกับ คุณ ก็แต่งงานกันมาสามสิบปีแล้ว และคุณเองก็จริงใจกับคุณ ผู้หญิง และเพราะคุณผู้หญิง ตอนนั้นคุณยัง…….
“พอได้แล้ว!” หลงถึงโกรธขึ้นทันที ฝ่ามือของเขากระแทกกับ โต๊ะอย่างแรง เสียงก็ดังไปทั่วห้องสำนักงาน

เหลียงจ้งซุนรีบก้มหัวต่ำและตอบ “ครับ ท่านประธาน”

หลงถึงปรับอารมณ์หลังจากดุด่าได้อย่างรวดเร็วและถาม “ช่วงนี้หลงเซียวไปทําอะไรที่สหรัฐอเมริกา บริษัทมีงานอะไรที่ ให้เขาต้องไปถึงสหรัฐอเมริกาในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อแบบนี้”

“อันนี้…ฉันไม่เคยได้ยินว่ามีงานอะไรเลย อาจเป็นธุระส่วน ตัวของนายน้อยครับ”

หลงถิง บ่นพึมพำ “เรื่องส่วนตัวเหรอ เหอะ! ฉันว่า เขาแอบไป สืบว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อสามสิบปีก่อน ถ้าฉันเดาไม่ผิด หลงเซียว คงรู้เรื่องตระกูลมู่แล้ว เขารีบร้อนไปสหรัฐอเมริกาขนาดนี้ คง เพื่อสืบหาความจริงคดีฆาตกรรมของตระกูลม

คำพูดถากถาง ปิดท้ายคือการเอาชนะ ดูเหมือนผู้ใหญ่ที่ กำลังมองเด็กที่ยืนอยู่บนที่สูงอวดฉลาด

เหลียงจ้งซุนถาม “ถ้านายน้อยค้นเจอจะเกิดอะไรขึ้น”

จู่ๆหลงถึง ก็หัวเราะเยาะเย้ยสองสามครั้ง ยกถ้วยน้ำชาที่โต๊ะ ขึ้นมาจิบและพูด “อย่างเขานะเหรอ ฝันไปเถอะ! สิ่งที่เกิดขึ้น ในตอนนั้นกลายเป็นคดีที่ยังคาราคาซังอยู่ ผู้ที่เกี่ยวข้องก็เสีย ชีวิตไปหลายคนแล้ว ส่วนคนที่เหลือก็อยู่กระจัดกระจายกัน ไป ถึงแม้จะทราบเบาะแส แต่ก็ไม่สามารถเอามาเป็นหลักฐานได้ ยังไงเขาก็ไม่สามารถสืบหา เจอ”

เหลียงจ้งซุนพยักหน้า พูดด้วยรอยยิ้มมีนัย “ท่านประธานเป็น คนฉลาดจริงๆ คิดผลลัพธ์ของเรื่องทั้งหมดไว้เรียบร้อยแล้ว

หลง งโบกมือ “พอพอ เอาล่ะ คอยจับตาดูหลงเซียวให้ฉัน ก่อนละกัน อีกเรื่อง…” เขาปัดใบชาในถ้วยน้ำชา และพูดอย่าง เย็นชา “ช่วงนี้จําเป็นที่จะต้องให้หลงจื่อออกหน้าออกตาบ้าง นี้ ฉันอยากจะรู้ ว่าถ้าหลงจื่อรู้ว่า พี่ชายที่เขาชื่นชมมาตลอดคือ ฆาตกร เขาจะทำยังไง!”

เหลียงจ้งซุน ดวงตาเบิกกว้าง “ท่านประธานต้องการให้นาย น้อยรองกับนายน้อยใหญ่เป็นศัตรูกันเหรอ”

หลงกิงเผยอริมฝีปากพูด “นายน้อยใหญ่เหรอ เดิมทีหลง เซียวไม่ได้เป็นคนของตระกูลหลงอยู่แล้ว การกำจัดเขาเป็น เรื่องที่ฉันวางแผนไว้ เพียงแต่มันซับซ้อนกว่าที่คิดไว้

เขาวางถ้วยชาลงขณะที่พูด “เสี่ยวจื่อเชื่อฟังคำพูดของ หลงเซียว ถ้าไม่บังคับเขาสักหน่อย เขาจะไม่มีวันแย่งชิง บริษัทMBKกับหลงเซียว ในอนาคตเขาจะเป็นทายาทคน เดียวของตระกูลหลง ฉันต้องเข้มงวดกับเขาสักครั้ง ทำให้ สถานการณ์ยุ่งเหยิง ให้หลงเซียว ได้ลิ้มรสสิ่งที่ตระกูลมู่ ประสบในตอนนั้น
เหลียงจ้งซุน ก้มหัวน้องรับและพูด “ทุกอย่างจะจัดการตาม แผนของท่านประธาน”

นิวยอร์กในตอนค่ำ ท้องฟ้าเป็นสีเทา ลมพัดทำให้เมฆเคลื่อน ตัว และมีดาวสลัวๆสองสามดวงปรากฏบนท้องฟ้า สักพักก็เมฆ หนาสีดำเคลื่อนตัวมาบัง

หลงเซียวนั่งอยู่ที่ระเบียงห้องพักของโรงแรม มีโน๊ตบุ๊คตั้งอยู่ บนโต๊ะทรงกลมสามขา แสงสีฟ้าของหน้าจอส่องกระทบกับ ใบหน้าที่ดูดีของเขาในความเงียบ

แต่บนหน้าจอโน๊ตบุ๊คไม่มีอะไรอยู่เลย

ข้อมูลของคดีในปีนั้นว่างเปล่า ไม่เพียงแต่ไม่มีพยานหลัก ฐาน หรือพยานบุคคล แม้แต่คำแถลงของคดี ก็ดูเหมือนว่า เรื่องทั้งหมดจะถูกลบออกไปหมด โดยไม่เหลือร่องรอยไว้เลย

เป็นการจัดการที่ไร้ที่ติจริงๆ ดีเกินไปจนดูเหมือนว่ามีคน วางแผนมาเป็นเวลานาน แค่เพื่อหักหน้าคนที่สอบสวนในภาย หลัง

จัดการได้อย่างหาตัวจับยากมาก! ระยำจริงๆ

หลงเซียวถูคิ้วไปมา มือขาวเรียวสวยและอ่อนโยนของเขาลูบที่ปลายจมูก อยู่อย่างเงียบๆไม่เผยให้เห็นอารมณ์ที่ซับ ซ้อนของเขา

โทรศัพท์ก็ดังขึ้น หน้าจอแสดงชื่อหลงถึง

หลงเซียวเหลือบไปมองด้านข้าง และพลิกโทรศัพท์ หลังจาก นั้นไม่นานก็หยุดสั่น

ยังกล้าโทรหาเขาอีกเหรอ เหอะ!

เวลาผ่านไปไม่ถึงสามสี่วินาที โทรศัพท์ก็สั่นอีกครั้ง และหลง เซียวเลือกที่จะไม่มองด้วยซ้ำ

ติดต่อกันสามสี่ครั้ง หลงเซียวรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยจากเสียง ดังรบกวนของโทรศัพท์ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและพูดอย่าง ไร้ความอดทนว่า “คุณต้องการทำอะไร!”

เสียงที่อยู่ตรงนั้นเงียบไปสักพัก แล้วก็มีเสียงหัวเราะที่เบาๆ ขึ้นมา และพูดอย่างอ่อนโยน “คุณคิดว่าฉันต้องการทำอะไร ล่ะ”

หลงเซียวที่ถูกปลุกด้วยเสียงของลั่วหานลืมตาขึ้นมาอย่าง พร่ามัว บรรยากาศแสงจันทร์และดวงดาวระยิบระยับในความ มืดนอกระเบียง ดึงดูดให้เขาตกอยู่ในอารมณ์เคลิบเคลิ้ม และ เรียก”ลั่วลั่วเหรอ”

ลั่วหานพิงขอบหน้าต่างในห้องทำงาน และกอดอกพูด “ดูเหมือนว่าคุณหลงไม่ค่อยเต็มใจที่จะคุยกับฉัน กำนั้นมันออก ไปจะดีกว่า