ตอนที่ 531 ผู้หญิงคนนั้นเรียกว่าแม่

ตอนที่ 531 ผู้หญิงคนนั้นเรียกว่าแม่

กระเป๋าที่มีชื่อเสียงรุ่นหนึ่งราคา 40,000 ถึง 50,000 หยวน ก็ถูกหลงจื่อเหยียบอยู่ใต้เท้าอย่างไร้ค่าแบบนี้ อีก ทั้งยังบดขยี้อย่างแรง สิ่งที่เขาบดขยี้คือกระเป๋า แต่สิ่งที่ กอบกู้ไว้คือหน้าและศักดิ์ศรีของคุณแม่!

พนักงานขายจ้องโดยดวงตาสีฟ้าของเธอด้วยความ ตกใจ และสองมือปิดปากที่อ้าปากค้างไว้ของเธอ ตกใจ จนทำอะไรไม่ถูก พูดภาษาอังกฤษอย่างขาดๆหายๆว่า “คุณผู้ชาย คุณ….คุณหมายความว่าอย่างไร? คุณทำ กระเป๋าของเราเสียหาย ต้องชดใช้ตามราคา…..

น้ำเสียงของพนักงานขายเบาลงเรื่อยๆ เมื่อเห็นว่าหลง จื่อโมโหมากขึ้น ดวงตาที่มืดสนิทดำกว่าการถูกย้อมด้วย สีของหมึกดำาด้วยซ้ำ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เขามอง ไปที่เธอ ราวกับใบมีดอันแหลมคม แทบจะสามารถฆ่าคน ให้ตายคาที่ได้เลย

“ชดใช้เหรอ? เหอะเหอะ! “หลงจื่อหรี่ตาลงและนึกถึงพี่

ใหญ่ขึ้นมาในใจทันที

ในตอนนั้นเนื่องจากพี่สะใภ้ถูกคนวางแผนทำร้ายที่โรง พยาบาลกลาง สุดท้ายจึงเกิดอุบัติเหตุขึ้น ทำให้ทั้งสอง คนต้องพลัดพรากจากความตาย เขาจึงทำลายโรงพยาบาลกลางด้วยความโมโห ไล่ทุกคนให้กระจายหาย ไป และสร้างโรงพยาบาลหวาเซี่ยขึ้นมาใหม่ เพื่อรำลึกถึง คนรักในหัวใจเขาด้วยบทกวี

ถ้าเป็นตอนนี้ คนที่ถูกทำให้อับอายคือพี่สะใภ้ และคนที่ ออกตัวแทนคือพี่ใหญ่ เขาจะทำอย่างไรกัน?

เขาก็คงจะซื้อแฟลกชิปสโตร์แห่งนี้ให้พี่สะใภ้โดยตรง เพื่อไว้เป็นห้องเก็บกระเป๋า? อย่างนั้นถึงจะสามารถตบ หน้าพวกเขาได้อย่างหนัก และระบายความโกรธแทนคน รักได้

มือซ้ายของหลงจื่อถือถุงช้อปปิ้งไว้ ด้านในเป็นเสื้อโค้ท ที่มีปกคอทำจากขนแรคคูน ทั้งห้านิ้วบนมือขวา กำเข้าหา กันทีละนิ้ว และแทบจะได้ยินเสียงดังกรอดๆของข้อต่อ กระดูก

ไม่ต้องสงสัย เขาไม่ใช่พี่ใหญ่ เขาทำไม่ได้

“เสี่ยวจื่อ ลูกอย่าทำแบบนี้ กระเป๋าใบนี้แพงมาก”

โฉหวั่นชิงเป็นเหมือนผู้หญิงตัวเล็กๆที่ทำอะไรไม่ถูก อยู่ ด้านหลังของหลงจื่อ ต้องการความพึ่งพาและการปกต้อง จากเขา ท่าทางถูกทำร้ายนั้นช่างน่าเห็นใจและน่าสงสาร มาก
ยิ่งเธอพูดอย่างนี้ หลงจื่อยิ่งรู้สึกว่าตัวเองในฐานะ ลูกชายนั้นน่าถูกตีเป็นอย่างมาก เขาช่างไร้ประโยชน์ จริงๆ แม้แต่คุณแม่ของตัวเองก็ไม่สามารถปกป้องได้!

“แม่ แม่อย่างยุ่งเลย ผมจะให้พวกเขาเห็นอย่างชัดเจน จดจำในสิ่งที่พวกเขาท่าและพูดในวันนี้ ว่าโง่เง่าแค่ ไหน! “หลงจื่อพูดเป็นภาษาจีนจนจบ ยกคางขึ้นและ พูดเป็นภาษาอังกฤษที่สำเนียงถูกต้องอย่างคล่องแคล่ว “แพงมากใช่ไหม? ห่อกระเป๋าพวกนี้ให้ผมจนหมด! ผม จะเอามันกลับบ้านไปเช็ดรองเท้า!”

พนักงานขายอ้าปากกว้างกว่าเมื่อกี้อีก ได้ยินมาว่า ทรราชท้องถิ่นของจีนนั้นรวยแต่โง่ ไม่คิดว่าจะเป็นความ จริง!

“ได้ค่ะ คุณผู้ชาย ฉันจะห่อให้คุณเดี๋ยวนี้เลย!

รบกวนคุณผู้ชายรอสักครู่!

พนักงานสี่ห้าคนลงมือพร้อมๆกัน ห่อกระเป๋าราคาแพงๆ ที่อยู่หน้าร้านให้เสร็จก่อน แล้วจึงห่อกระเป๋ารุ่นธรรมดา บนเคาน์เตอร์กระจกทีละใบ

หลงจื่อพูดเสียงแผ่ว“พวกชอบดูถูกคนอื่น ต่อไปถ้าเจอ เธออีก ลืมตาให้กว้างๆไว้ ถ้าให้ผมรู้ว่ามีเรื่องแบบนี้เกิด ขึ้นอีก ผมจะไม่ให้โอกาสพวกคุณเป็นครั้งที่สองอย่างแน่นอน! ”

มีคนซื้อกระเป๋า พวกเธอก็จะสามารถรับค่าคอมมิชชั่น อย่างมีความสุข แน่นอนว่าพวกเขาปฏิบัติกับเขาเหมือน เป็นคุณชาย ต่างพากันประจบเขาอย่างขันแข็ง”ได้โปรด อย่ากังวลเลยค่ะคุณผู้ชาย พวกเราจะไม่ทำอีกแล้ว คุณ หญิงดูดีมีออร่าขนาดนี้ พวกเราต่างหากที่มีตาหามีแวว ไม่! ”

โฉหวั่นชิงควงแขนของลูกชายไว้และพูดอย่างอ่อนโยน ว่า “เสี่ยวจื่อ ลูก…ลูกใจร้อนเกินไปแล้ว กระเป๋าพวกนี้รา คาแพงๆทั้งนั้น จะต้องใช้เงินเท่าไหร่กัน? ”

เงินอีกแล้ว! เงินอีกแล้ว!

ความโกรธของหลงจื่อที่ยังไม่หายไปก็โกรธขึ้นมาอีก ครั้ง “แม่ แม่เป็น..….….…..เขาไม่สามารถพูดคำว่าคุณหญิง ของตระกูลหลงคำนี้ออกมาได้ ปลายลิ้นของเขาก็สั่น สะท้าน แม่เป็นคุณแม่ของผม! กระเป๋าพวกนี้เหมาะ สำหรับแม่อยู่แล้ว! ต่อไปนี้แม่ชอบอะไร อยากได้อะไร ก็ ซื้อมันทั้งหมดเลย สิ่งที่อยากได้ตั้งแต่เมื่อก่อน ตอนนี้ผม จะซื้อให้แม่ทั้งหมดเลย! ”

โฉหวั่นชิงอายุน้อยกว่าหยวนชูเฟินไม่กี่ปี ตอนที่คบ กับหลงถิงนั้นอายุเพียง20ปี ตอนนี้ก็เพิ่งจะอายุ40ต้นๆ เท่านั้น แต่ละเลยที่จะแต่งตัวและแต่งตัวเรียบๆ จึงดูเหมือนจะแก่กว่าหยวนชูเฟิน หลงจื้อเสียใจกับเรื่องนี้มาก

เมื่อก่อนเขาไม่สามารถอยู่ดูแลข้างกายได้ แต่ต่อไปนี้ จะไม่เป็นอย่างนั้นแล้ว เขาจะดูแลคุณแม่เหมือนดั่งสมบัติ และปกป้องด้วยใจจริง

“เสี่ยวจื่อ แม่ดีใจจริงๆ มีความสุขมากจริงๆ! แม่คิดว่า ชีวิตนี้จะไม่มีโอกาสแบบนี้แล้วเสียอีก ลูกไม่รู้หรอกว่า เมื่อก่อนแม่อิจฉาคุณแม่ของพี่ใหญ่ของลูกมากขนาดไหน แม่เคยเห็นเธอบนโทรทัศน์ เวลาผ่านไปหลายปีแล้วก็ยัง ดูเด็กมากอยู่เลย มันน่าอิจฉาจริงๆ……”เธอพูดพลางมอง ไปที่กระจกอย่างเยาะเย้ยตัวเอง ตัวเองด้านใน ใบหน้าดู ซีดเซียว และไร้ออร่า

หัวใจของหลงจื่อเจ็บปวดราวกับถูกเข็มทิ่มแทง

เป็นผู้หญิงของหลงถึงเหมือนกันแท้ๆ แต่ต่างกันราวฟ้า กับดิน และเป็นแม่แท้ๆของเขาที่อยู่ในจุดที่แย่กว่า ความ รู้สึกแบบนี้จะสามารถสงบลงได้อย่างไร?

“เอาล่ะ ไม่พูดถึงเรื่องนี้แล้ว เราไปดูอย่างอื่นกันเถอะ แม่ชอบเครื่องประดับอะไร? ซื้อกำไลข้อมือสักหน่อย ไหม? แล้วสร้อยคอล่ะ? ”

โฉหวั่นชิงพูดอย่างเสียดาย“ไม่ซื้อดีกว่า? ”
“ไม่ได้! ต้องซื้อ!

หลงจื่อทิ้งบัตรไว้หนึ่งใบ รูดไปในราคาที่มหาศาล “ห่อ และส่งของพวกนี้ไปยังที่อยู่นี้”

รูดบัตรอย่างหล่อเหลา แล้วจากไป ท่าทางเช่นนี้ แน่นอนว่าเป็นที่น่าอิจฉาและน่าชื่นชม เด็กสาวหลายคน ชื่นชมและหลงใหลในตัวหลงจื่อ จ้องมองอย่างไม่อยาก ละสายตาไปไหน

โฉหวั่นชิงยิ้มอย่างเงียบๆ แสงก็ผ่านมาจากด้านใน ดวงตา ราวกับดาวตกนั้นที่หายไป โดยไม่มีใครสังเกต เห็น

หลังจากช้อปปิ้งมาทั้งวัน หลงจื่อซื้อเสื้อผ้าให้โฉหวั่น ชิงจนสามารถเก็บได้ในตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ได้หลาย ตู้ กระเป๋าก็เยอะจนแม้แต่ตู้เก็บกระเป๋าก็ไม่พอที่จะเก็บ เข้าไปได้ ชั้นวางรองเท้าก็ยัดจนเต็มไปหมดกล่องเครื่อง ประดับก็ทำได้แค่วางซ้อนกันบนโต๊ะเครื่องแป้ง

ด้วยสิ่งต่างๆมากมาย ทำให้บ้านที่แต่เดิมกว้างขวางดู เล็กลง

“เสี่ยวจื่อ ของเยอะขนาดนี้ บ้านเราก็ไม่สามารถเก็บ ได้ทั้งหมดหรอก หรือไม่พรุ่งนี้แม่เอาไปคืนทั้งหมดเลยดี ไหม? วางไว้ที่ห้องนั่งเล่นแบบนี้ก็ไม่สะดวกที่จะเดินไปมา รองเท้าแค่สองสามคู่ก็พอใส่แล้ว”โฉหวั่นชิงอธิบายให้ ลูกชายฟังอย่างเข้าใจสถานการณ์

หลงจื่อนั่งบนโซฟาในห้องนั่งเล่นพร้อมกับคิ้วขมวด บ้าน ตระกูลหลงเป็นคฤหาสน์เก่าแก่หลังหนึ่ง ทุกคนต่างมีห้อง เสื้อขนาดใหญ่ เพียงแค่ห้องเสื้อของเขาก็ใหญ่กว่าห้องที่ มีสามห้องนอนนี้แล้ว

คุณแม่ของเขา อยู่อย่างลำบากขนาดนี้

หลังจากครุ่นคิดแล้วหลงจื่อพูด”ไม่ได้ พรุ่งนี้ผมจะไปที่ สำนักงานอสังหาริมทรัพย์ เราซื้อบ้านหลังใหญ่กันเถอะ”

“ไม่ต้องหรอก! แม่อยู่คนเดียว แค่นี้ก็พอแล้ว”โฉหวั่นชิง รีบปฏิเสธ

“ผมอยู่กับแม่ ที่นี่เล็กเกินไป”

มันเล็กกว่าอสังหาริมทรัพย์ทุกที่ของคนตระกูลหลงที่อยู่ ในเมืองหลวง ทุกครั้งที่นึกถึง เขาก็รู้สึกปวดใจ

โฉหวั่นชิงหยุดโต้กลับ หันหลังเดินไปที่ห้องครัว ล้างมือ ใต้ก๊อกน้ำ ใบหน้าสะท้อนอยู่บนกระจกอย่างตื้นๆ เธอยิ้ม ให้กับกระจก
กิเลสนั้น เป็นสิ่งที่เพิ่มขึ้นทีละนิด เริ่มแรกต้องการเพียง ความอิ่มท้องกับอาหารสามมื้อและความอบอุ่นของ ร่างกายจากเสื้อผ้า หลังจากได้ทานผักกาดขาวแล้วก็ อยากที่จะทานเนื้อสัตว์ และเมื่อได้ลิ้มลองรสชาติของ เนื้อสัตว์แล้วก็ไม่อยากทานผักกาดขาวอีก จากนั้น ทาน เนื้อสัตว์จนเลี่ยนแล้ว ก็อยากที่จะทานปลิงทะเลและหอย เป่าฮือ อยากทานอาหารที่หลากหลาย

เรื่องบางเรื่อง เมื่อทำแล้วไม่ก็สามารถย้อนกลับไปได้ ทำได้แค่เดินหน้าต่อไป

เด็กที่เติบโตจากครอบครัวอย่างตระกูลหลงนั้น นิสัยที่ ใช้จ่ายแบบคนร่ำรวยนั้นอยู่ในสายเลือด จนไม่สามารถ แก้ได้แล้ว

สามวันต่อมา

ลั่วหานและหลงเซียวอยู่เป็นเพื่อนหยวนชูเฟินในวอร์ด

ของเธอ

ในมือของหลงเซียวถือกรรไกรไว้หนึ่งเล่ม มีดโกน สำหรับโกนผม ผ้ากันเปื้อนสำหรับร้านตัดผม และมีอ่าง น้ำอุ่นสะอาดวางอยู่ข้างๆ
หยวนชูเฟินนั่งอยู่บนเก้าอี้ หลังจากทำเคมีบำบัด สภาพ จิตใจของเธอไม่ค่อยดีนัก แต่มีลูกชายและลูกสะใภ้อยู่ที่ นั่น เธอมีความสุขมากและยิ้มตลอดเวลา

“หลังจากลงกรรไกรนี้ไป ผมของฉันก็ไม่มีแล้ว”เธอ ลูบไล้ปลายผมให้เรียบ ลูบเพียงหนึ่งครั้งก็มีหลายเส้นที่ ร่วงลงมา พันอยู่บนนิ้วของเธอ

ลั่วหานจับไหล่ของเธอไว้และพูดปลอบใจว่า”ผมไม่มี แล้ว อนาคตก็จะงอกออกมาใหม่อีก และเส้นผมที่งอก ออกมาใหม่จะดีกว่าตอนนี้มาก อีกอย่าง แม่สวยและ บุคลิกดีขนาดนี้ ต่อไปนี้ก็เปลี่ยนทรงผมวันละทรงได้เลย คงจะน่าสนใจและน่าสนุกมากใช่ไหม?

เปลี่ยนวิกผมทุกวัน จะเทียบกับเส้นผมจริงของตัวเองได้ อย่างไรกันล่ะ?

หยวนชูเฟินกดมือของลั่วหานไว้ ตบเบาๆ “ตัดเถอะ อย่างไรก็ไม่สามารถเก็บไว้อยู่แล้ว”

หลงเซียวไม่ลงมือเป็นเวลานาน วางกรรไกรลง หันกลับ ไปหยิบโทรศัพท์มือถือ เปิดกล้องขึ้นมา “แม่ถ่ายรูปสักใบ สองใบก่อนเถอะ”

“ใช่แล้ว ฉันลืมไปเลย แม่ เราถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึกกัน เถอะ แม่ถ่ายคนเดียวก่อน แล้วเดี๋ยวเรามาถ่ายร่วมกัน”ลั่วหานเกลี้ยกล่อมเธอเหมือนเด็กๆและพูดอย่างน่า รักว่า “ใช้แอพความงามหน่อย จะได้ถ่ายออกมาสวยๆ”

หยวนชูเฟินยิ้มอย่างนุ่มนวล ริมฝีปาก ดของเธอไม่มีสี เลือด “ให้มันเหมือนจริงหน่อยดีกว่านะ เผื่อว่าอนาคตแม่ ไม่อยู่แล้วจริงๆ รูปที่ลูกๆเห็นเป็นตัวจริงของแม่”

ลั่วหานหัวใจกระตุกทีหนึ่ง ในดวงตาของหลงเซียวก็ มืดมนลง

“แม่สวยแบบธรรมชาติอยู่แล้ว ไม่ต้องใช้แอพความงาม หรอก! แต่ว่าทาลิปอีกสักหน่อยก็จะสมบูรณ์แบบกว่า นี้! “ลั่วหานเปิดกระเป๋า หยิบลิปสติกสีส้มเข้มออกมา แล้วทาตามรูปริมฝีปากของเธอ

ลิปสติกสามารถทำให้ผิวกระจ่างใสขึ้น ความซีดของ ปากถูกปกปิดไว้ ใบหน้าก็ดูมีชีวิตชีวามากขึ้น

หลงเซียวขอบคุณลั่วหานอยู่ในใจอย่างเงียบๆ ซาบซึ้ง ในความละเอียดอ่อนของเธอ และความเอาใจใส่ของเธอ

หยวนชูเฟินถ่ายภาพตัวเองสองสามภาพ ทุกท่าทางและ การแสดงออกทางสีหน้า ล้วนมีเสน่ห์ที่ไม่มีใครเทียบได้ ราวกับผู้หญิงที่ออกมาจากภาพวาดของราชวงศ์ถัง
ในส่วนของภาพหมู่นั้น หยวนชูเฟินโบกมือปฏิเสธ“รูปหมู่ ไม่ถ่ายดีกว่า ถือสากัน ถ้าถ่ายรูปหมู่ก็มักจะเกิดเรื่องไม่ดี ขึ้น——เซียวเอ๋อ ลูกมาตัดผมให้แม่เถอะ”

หลงเซียวตั้งใจเรียนรู้เทคนิคการตัดผมจากช่างท่ ผม กลายเป็นผู้เชี่ยวชาญครึ่งหนึ่งหลังจากฝึกฝนหลาย ครั้ง แม่ไม่ต้องกังวลถึงแม้แม่จะไม่มีผมแล้ว ก็ยังสวย ที่สุด”

หยวนชูเฟินมองเข้าไปในกระจกอย่างงมงาย” เมื่อก่อน เซียวเอ๋อไม่ชอบชมคนมากที่สุด ตอนนี้กลับรู้จักพูด กล่อมแม่แล้ว”

หลงเซียวตัดผมยาวของเธอให้สั้นทีละก๋เล็กๆ และส่ง ให้ลั่วหาน ลั่วหานจัดวางผมไว้อย่างเรียบร้อย วางไว้บน ผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาด

“เมื่อแม่หายป่วยแล้ว เราไปเที่ยวกันทั้งครอบครัวในช่วง ฤดูใบไม้ผลิ ตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ร่วง อีกไม่กี่เดือนก็ฤดู หนาวแล้ว ฤดูหนาวเราไปดูหิมะตกกัน เมื่อถึงฤดูใบไม้ ผลิในปีหน้า เราไปดูดอกคาโนลากันที่เต้าเฉิง แม่ถ่าย รูปที่นั่นสักอัลบั้มหนึ่ง ฉันว่ามันจะเป็นที่นิยมไปทั่วโลก แน่นอน! “ลั่วหานมองเส้นผมที่ร่วงลงของเธอ เผยให้เห็น หนังศีรษะสีขาว กลั้นน้ำตาไว้ แต่รอบดวงตาก็แดงขึ้นมา
“โอเค เมื่อลูกน้อยคลอดออกมาแล้ว เราก็พาลูกน้อยไป ที่อังกฤษกัน ไปที่มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ ให้ลูกๆได้เห็น ที่ที่แม่และพ่อของลูกๆได้พบรักกัน”หยวนชูเฟินจมอยู่ ในความทรงจําของความโรแมนติกอันแสนหวานอีกครั้ง นึกถึงความทรงจำเก่าๆและใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข

ลั่วหานและหลงเซียวเห็นด้วยอย่างยิ่ง”แน่นอน เราต้อง ไปเที่ยวสถานที่ศักดิ์สิทธิ์แห่งรักแรกของพ่อแม่อยู่แล้ว”

พูดไปยิ้มไป ผมยาวของหยวนซูเฟินก็ถูกตัดออกจน หมดแล้ว ศีรษะกลมๆนั้นก็ดูน่าวิตกอย่างไม่คาดคิด

ไม่มีเส้นผมแม้สักเส้น เผยให้เห็นหน้าผากและริ้วรอย ทุกรายละเอียดถูกขยายใหญ่ให้เห็นอย่างชัดเจน เส้นผม สามารถปกปิดจุดบกพร่องของรูปหน้า หน้าผากได้ เมื่อ สูญเสียไป ก็จะถูกเปิดเผยให้เห็นจนหมดเปลือก

แต่ใบหน้าของหยวนชูเฟินนั้นได้มาตรฐานมาก ใบหน้า รูปไข่ เส้นโค้งมน

ลั่วหานหันหลังเช็ดตา ไม่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา “แม่ วันนี้เราจะทำทรงผมอะไรดีล่ะ? แซสซูน? ผมยาว? จะ ผมตรงหรือผมหยิกดี? ”
หลงเซียวมองไปที่ผมสีดำที่ห่อด้วยผ้าเช็ดหน้า เปลือก ตาที่หนักอึ้งก็หลับตาลง กดทับเปลือกตาไว้ เป็นเวลานาน กว่าจะลืมตาขึ้น

หยวนชูเฟินเลือกไปสักครู่ มองเห็นผมยาวสลวยที่ธรรม ดาๆทรงหนึ่ง “อันนี้แล้วกัน”

“โอเคค่ะ! ผมจะใส่ให้เอง”

ลั่วหานจำได้ ในภาพถ่ายของเธอและมู่เส้าเอิน ก็ทรงผม นี้เหมือนกัน

ในใจของหยวนชูเฟินนั้น ความรักนั้นช่างเป็นสิ่งที่ยาก จะลืมเลือน

เวลาหลายปีผ่านไป กาลเวลาตราตรึงอยู่บนใบหน้า แม้ว่ากาลเวลาที่สวยงามผ่านไปแล้ว แต่ผู้เป็นที่รักที่ถูก สลักไว้ในเส้นเลือดบนฝ่ามือ สามารถยืนยงและรุ่งเรือง ได้ตลอดไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ