ตอนที่ 529 ได้รับใบอนุญาตผ่านเข้าเมือง

ตอนที่ 529 ได้รับใบอนุญาตผ่านเข้าเมือง

เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้ ลั่วหานก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อย และพูดขึ้นว่า “คุณหัวหน้าหวังเป็นคนซื่อสัตย์ต่อหน้าที่ การงาน แล้วฉันจะกล้ามีความคิดแบบนั้นต่อหน้าคุณได้ ยังไงกันล่ะคะ?”

ผู้ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่ข้างซ้ายของหัวหน้าหวังเหลือ บมองลั่วหาน จากนั้นดวงตาก็เปล่งประกายขึ้น เคยได้ยิน มาก่อนว่าภรรยาของหลงเซียวเป็นลูกสาวคนโตของ ตระกูลฉู่ ไม่เพียงมีความสามารถ แถมมีหน้าตาโดดเด่น ด้วย ต่อมาเกิดอุบัติเหตุขึ้น มีการเปลี่ยนใบหน้า….แต่คิด ไม่ถึงว่าฉู่ลั่วหานที่เปลี่ยนใบหน้าจะมีหน้าตาสวยจนน่า ตกใจกว่าที่เคยได้ยินมา

คุณหมอที่มีชื่อเสียง ภรรยาของตระกูลใหญ่ คณะ กรรมการบริหารของบริษัทฉู่ซื่อ ไม่ว่าจะฐานะไหนก็ไม่มี ใครกล้าปฏิเสธ

เธอยิ้มแย้มด้วยท่าทางสูงส่ง แทบจะมองไม่เห็นท่าทาง ประจบสอพลอข้าราชการจนน่าอายจากเธอเลย

ดูเหมือนการอยู่เคียงข้างหลงเซียว ทำให้เธอไม่เห็นคน เหล่านี้ในสายตาแล้ว
ตอนที่ 529 ได้รับใบอนุญาตผ่านเข้าเมือง

ตอนที่ 529 ได้รับใบอนุญาตผ่านเข้าเมือง

เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้ ลั่วหานก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อย และพูดขึ้นว่า “คุณหัวหน้าหวังเป็นคนซื่อสัตย์ต่อหน้าที่ การงาน แล้วฉันจะกล้ามีความคิดแบบนั้นต่อหน้าคุณได้ ยังไงกันล่ะคะ?”

ผู้ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่ข้างซ้ายของหัวหน้าหวังเหลือ บมองลั่วหาน จากนั้นดวงตาก็เปล่งประกายขึ้น เคยได้ยิน มาก่อนว่าภรรยาของหลงเซียวเป็นลูกสาวคนโตของ ตระกูลฉู่ ไม่เพียงมีความสามารถ แถมมีหน้าตาโดดเด่น ด้วย ต่อมาเกิดอุบัติเหตุขึ้น มีการเปลี่ยนใบหน้า….แต่คิด ไม่ถึงว่าฉู่ลั่วหานที่เปลี่ยนใบหน้าจะมีหน้าตาสวยจนน่า ตกใจกว่าที่เคยได้ยินมา

คุณหมอที่มีชื่อเสียง ภรรยาของตระกูลใหญ่ คณะ กรรมการบริหารของบริษัทฉู่ซื่อ ไม่ว่าจะฐานะไหนก็ไม่มี ใครกล้าปฏิเสธ

เธอยิ้มแย้มด้วยท่าทางสูงส่ง แทบจะมองไม่เห็นท่าทาง ประจบสอพลอข้าราชการจนน่าอายจากเธอเลย

ดูเหมือนการอยู่เคียงข้างหลงเซียว ทำให้เธอไม่เห็นคน เหล่านี้ในสายตาแล้ว
เอายังไงดี?

ลั่วหานมองประเมินหัวหน้าหวังและพบว่า เขามีสีหน้า เหลือง นอกจากบนใบหน้ามีริ้วรอยที่ผู้ชายวัยกลางคนมัก มีแล้ว ยังมีรอยด่างอยู่ไม่น้อย แถมในดวงตามีเส้นเลือด แดงจางๆอยู่ด้วย ดังนั้นเธอเลยพูดขึ้นว่า “คุณรู้จักคุณลู่ ชวงซวงไหมคะ? ฉันเป็นเพื่อนกับเธอค่ะ ที่ฉันมาวันนี้ไม่ ได้มาขอร้องคุณช่วยเหลือค่ะ แต่เธอบอกกับฉันว่า ตอนที่ เธอออกแบบชุดแต่งกายให้กับคุณนั้น พบว่าสุขภาพของ คุณไม่ค่อยดี ฉันเป็นหมอเลยมาเยี่ยมดูคุณค่ะ”

ล้วหานยิ้มอย่างอ่อนโยน พร้อมกับเผยสีหน้าจริงใจขึ้น

ทันใดนั้นผู้ชายที่นั่งหันหลังลั่วหานก็หันหน้ามา เขา วางถ้วยชาลง และหันข้างเล็กน้อย แล้วทักทายอย่าง มิตรไมตรีว่า “คุณหมอฉู่ คุณเป็นหมอที่ทำหน้าที่ได้ดีมาก เลยครับ ฮ่าฮ่า”

ลั่วหานรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เพราะคนที่พูดคิดไม่ถึงว่า จะเป็นศาสตราจารย์จู ที่เคยเจอที่โรงพยาบาล และเป็นผู้ เชี่ยวชาญอาวุโสการทหารของมหาลัยกลาโหม !

โลกเล็กเกินไปหรือเปล่า?
ลั่วหานพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ที่แท้คือ ศาสตราจารย์จูนี่เอง เมื่อกี้ฉันมองไม่เห็นเลยจำไม่ได้ ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะค่ะ”

ศาสตราจารย์จู หัวเราะฮ่าฮ่า สุขภาพร่างกายของเขา กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมแล้ว แถมตอนนี้มีแก้มป่องขึ้น มาด้วย “ไม่เป็นไร ฮ่าฮ่า ผมรู้สึกแปลกใจกับคุณมาก คุณ กล้ามากที่มาหาหัวหน้าหวังที่นี่คนเดียว ฮ่าฮ่า คุณไม่เคย ได้ยินหรอว่า ข้าราชการมีความเจ้าเล่ห์”

ศาสตราจารย์จูจ้องมองหัวหน้าหวังด้วยสายตา คลุมเครือ จากนั้นฝ่ายตรงข้ามก็นิ่งเงียบลง

ลั่วหานวางกระเป๋าถือลง และนั่งลงบนเก้าอี้ว่างตัว สุดท้าย เธอนั่งลงด้วยท่าทางเป็นธรรมชาติ “แต่ฉันเคย ได้ยินว่าหัวหน้าหวังเป็นคนซื่อสัตย์และตรงไปตรงมา และไม่ใช่อย่างที่ทุกคนเคยได้ยินมาด้วย”

หัวหน้าหวังไม่มีความรู้สึกร่วมด้วย เขาพูดด้วยน้ำเสียง เย็นชาว่า “ไม่ต้องพูดให้หน้าผมหรอก!”

คนด้านข้างพูดว่า “หัวหน้าหวังคุณนายแห่งตระกูลหลง มาช่วยดูแลสุขภาพของนาย นายควรให้เกียรติเธอหน่อย ไหม?”

ลั่วหานพูดขึ้นว่า “คุณหัวหน้าหวังค่ะ คุณภาพการนอนของคุณช่วงนี้ไม่ค่อยดีหรือเปล่าคะ? อย่างเช่นนอนหลับ ยาก อดหลับอดนอน ฝันเป็นจำนวนมาก? เวลาขับพิษใน ตับคือเวลาตอนกลางคืนห้าทุ่มถึงเวลาตอนตีหนึ่ง ซึ่งใน เวลานี้ต้องนอนหลับลึกนะค่ะ ไม่เช่นนั้นส่งผลกระทบต่อ ตับ หากตับไม่ดี บนใบหน้าก็จะมีรอยด่าง และมีสีหน้าไม่ สดใสค่ะ”

เธอพูดถูกต้อง ช่วงนี้เพราะเขามีงานบริษัทใหญ่ในเมือง หลวงไม่กี่แห่ง แถมยังมีเรื่องทุจริตระหว่างเมืองหลวงกับ เมืองเจียงเฉิงด้วย แบบนี้เขาจะนอนหลับลงได้ยังไง

“เด็กยังรู้เรื่องพวกนี้เลย ไม่จำเป็นต้องมาพูดที่นี่ หรอก!”หัวหน้าหวังแสดงจุดยืนไม่ต้องการให้เกียรติเธอ

ลั่วหานไม่รีบร้อนใจ ยังคงยิ้มแย้มรักษาจรรยาบรรณ อาชีพของหมอ และพูดขึ้นว่า “คุณหัวหน้าหวังมีความรู้ รอบตัวกว้างขวางดีนะค่ะ ฉันนี่ไม่ประเมินความสามารถ ของตัวเองเลย แต่ฉันก็ยังอยากเตือนคุณสักหน่อย คุณ เป็นถึงข้าราชการคนสำคัญของเมืองหลวงต้องดูแลรักษา สุขภาพด้วยนะค่ะ ถ้าหากไม่รังเกียจ ฉันสามารถจัดทำ แบบแผนช่วยการนอนหลับให้กับคุณได้นะค่ะ”

เธอยิ้มแย้มอย่างจริงใจ ไม่มีเจตนาร้าย

ศาสตราจารย์จู หัวเราะฮ่าฮ่าขึ้น ในฐานะทหาร เขาไม่ชอบการอ้อมค้อม พวกเขาสองคนพูดคุยน่าเปลื้องแรง มาก “หัวหน้าหวังฉันขอบอกนายว่า คุณหมอฉี่ไม่ใช่คน ประจบสอพลอ ฉันเคยทดสอบตอนอยู่ที่โรงพยาบาลหวา เซี่ยมาแล้ว รู้ไหมว่าผลลัพธ์เป็นยังไง? เธอดำเนินการ อย่างไม่ไว้หน้าใครเลย จนทำให้ฉันเกือบตาย! ฮ่าฮ่าฮ่า ดังนั้นไม่ว่าเธอมีเรื่องอะไร นายต้องรับฟังเธอ”

หัวหน้าหวังคิดไม่ถึงว่า แม้แต่ศาสตราจารย์จู ที่เป็นคน เมินเฉยกลับวิจารณ์เธอด้านดีแบบนี้ จากนั้นเขาก็เผย สีหน้าผ่อนคลายขึ้น “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นคุณมีอะไรก็ว่า มา”

ศาสตราจารย์จู ส่งสายตากับลั่วหานเล็กน้อย จากนั้น ก็ตบมือบนบ่าของผู้ชายที่อยู่ตรงข้าม “ไปกันเถอะ เรื่อง สุขภาพของหัวหน้าหวังสำคัญกว่า พวกเราอย่ารบกวน เลย”

“ฮ่าฮ่า ครับ ไปกันเถอะ ไว้ผมเลี้ยงเหล้าให้กับคุณนะ ครับ” ผู้ชายถือเสื้อคลุมเดินออกไป

ศาสตราจารย์จู ยิ้มและพูดว่า “เลี้ยงเหล้าหรอ งั้นขอ ผ่านเลย ผมไม่อยากไปโรงพยาบาลอีกแล้ว ฮ่าฮ่า ครั้ง ก่อนตอนที่อยู่โรงพยาบาล ฉันถูกคุณหมอฉี่ทำให้ตกใจ จนตับเกือบแตก เลยรู้ว่าต้องใช้ชีวิตอย่างมีคุณภาพ และ หวงแหนชีวิต!”
ลั่วหานถอนหายใจอย่างผ่อนคลาย สวรรค์ช่วยฉันเลย จริงๆ!

ขณะที่ศาสตราจารย์จู กับผู้ชายคนนั้นเดินออกไปนอก ห้อง ทั้งสองคนก็สะดุ้งตกใจทันที

พวกเขาแทบไม่อยากเชื่อเลยว่า หลงเซียวยืนอยู่ตรง ระเบียงทางเดิน ซึ่งอยู่ห่างจากห้องที่พวกเขาอยู่ใกล้มาก และดูท่าทางเหมือนพร้อมบุกเข้าไปทุกเวลา!

โอ้พระเจ้า คนๆนี้บินมาจากไหนกัน?

ศาสตราจารย์จู สูบลมหายใจเข้าลึกๆ ขณะที่จะกล่าว

ทักทาย –– หลงเซียวก็ยกนิ้วชี้วางบนริมฝีปากเพื่อให้ พวกเขาเงียบๆ จากนั้นก็อมยิ้มเล็กน้อย

ทั้งสองคนเป็นคนมีไหวพริบ เลยสามารถเข้าใจความ หมายของหลงเซียวทันที และยิ้มอย่างเงียบๆ

ผู้ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “เกิดอะไรขึ้น? ภรรยาคุยธุระข้างใน ส่วนสามีอยู่เป็นบอดี้การ์ดข้างนอก หรอ?”

ศาสตราจารย์จู ยื่นมือทำมือเชิญผู้ชายคนนั้นลงข้าง ล่าง แล้วพูดขึ้นว่า “ดูไม่ออกหรอ? คุณหลงเซียวมาปก ป้องภรรยาของเขา หากภรรยาของเขาตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ เขาพร้อมบุกเข้าไปเอาชีวิตของหัวหน้าหวังทันที ไม่รู้หรอว่า หลงเซียวรักภรรยาของเขามากแค่ไหน”

ผู้ชายคนนั้นหันหน้ามองแวบหนึ่ง แล้วยิ้มแย้ม “สิบปาก ว่าไม่เท่าตาเห็นจริงๆ มิน่าบนอินเตอร์เน็ตถึงลือกันให้ แซด ดูเหมือนจะเป็นความริง”

ภายในห้อง

หัวหน้าหวังรินน้ำชาลงถ้วยชา และรินน้ำชาให้กับลั่วหา นหนึ่งถ้วยด้วย พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเหมือน เดิมว่า “ทุกคนไปกันหมดแล้ว ต้องการอะไรหรอ?”

คนที่เป็นข้าราชการมีสายตาหลักแหลมจริงๆ คงรู้ตั้ง นานแล้วว่าการมาของเธอผิดปกติ

ลั่วหานยิ้มแย้ม

หัวหน้าหวังเผยท่าทางแสดงให้เธอจิบน้ำชา “ผมไม่ได้ เป็นคนโง่สักหน่อย คุณคิดว่าผมเชื่อว่าที่คุณมาเพราะ เรื่องสุขภาพของผมหรอ? อย่าทำให้เสียเวลาเลย มีอะไร ก็พูดมา”

ลั่วหานจิบน้ำชาคำหนึ่ง แล้วพูดขึ้นว่า “คุณหัวหน้าหวัง เป็นคนฉลาด งั้นฉันไม่พูดอ้อมค้อมแล้วนะค่ะ ที่ฉันมาหาคุณในวันนี้ เพราะอยากให้คุณหัวหน้าหวังเห็นใจคนๆ หนึ่ง แม่เลี้ยงของฉันถูกคนกักขังเธอด้วยวิธีผิดกฎหมาย ที่ประเทศญี่ปุ่น ตอนนี้เธอไม่มีใบอนุญาตผ่านเข้าเมือง เลยไม่สามารถกลับประเทศได้ ฉันรู้ว่าคุณสามารถ ดัง นั้นหวังว่าคุณจะให้ความร่วมมือ

แน่นอนว่าหัวหน้าหวังรู้ว่าแม่เลี้ยงที่เธอพูดถึงหมายถึง ใคร “คุณหมายถึงฟางหลิงหญ้หรอ?”

ลั่วหานเผยสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย ยิ้มและซักถามว่า “ไม่ทราบว่าคุณหัวหน้าหวังรู้จักเธอด้วยหรอคะ?”

หัวหน้าหวังก้มจิบชาเล็กน้อย พร้อมกับเปลี่ยนท่านั่ง เพื่อกลบเกลื่อนสายตาของตัวเอง ในตอนที่เธอถูกกักขัง ที่ประเทศญี่ปุ่น มีคำสั่งห้ามเดินทางจากเมืองเจียงเฉิง ข้าราชการต่างส่งข่าวคราวต่อกัน ดังนั้นเขารู้แน่นอน เพียงแต่เขาไม่มีอำนาจจัดการที่เมืองเจียงเฉิง และสังคม ราชการเป็นแบบนั้นด้วย หากก้าวก่ายเรื่องที่ไม่ใช่ของตัว เองก็จะถูกเล่นงาน

“เคยได้ยินมาก่อน” เขาตอบอย่างง่ายดาย

ลั่วหานพูดต่อว่า ” แม่เลี้ยงของฉันไม่ได้ทำผิดกฎหมาย เธอเป็นแค่แม่บ้านธรรมดา เพราะทำใครบางคนไม่พอใจ เลยถูกขับไล่ ได้โปรดคุณหัวหน้าหวังมอบความยุติธรรม ด้วยนะค่ะ”
ลั่วหานยกถ้วยชาขึ้นเพื่อแสดงความเคารพ หัวหน้าหวังกำลังใช้ดุลยพินิจพิจารณา ลั่วหานได้แต่รอคอย และคาดหวัง

ไม่นานเขาก็พูดขึ้นว่า “ผมสามารถให้ใบอนุญาตผ่าน เข้าเมืองกับคุณได้”

ลั่วหานแอบดีอกดีใจในใจเงียบๆ เพราะกลัวเขาเปลี่ยน คำพูด จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นยกถ้วยชา “คุณหัวหน้าหวัง ช่างเป็นข้าราชการที่สำคัญของเมืองหลวงจริงๆ ฉันขอ ดื่มเพื่อให้เกียรติต่อคุณ” เธอดื่มน้ำชาจนหมดถ้วยด้วย ท่าทางโล่งใจ

หัวหน้าหวังส่ายมือ “คุณต้องการแค่ใบอนุญาตผ่านเข้า เมืองอย่างเดียวหรอ? ไม่อยากรายงานต่อทางการกับคน ที่ทําร้ายเธอหรอ?”

ลั่วหานยิ้มอย่างถ่อมตน และพูดว่า “บทลงโทษของผู้ กระทำผิดเป็นหน้าที่ของคุณ แล้วฉันจะกล้าก้าวก่ายยัง ไง?”

การช่วยเหลือฟางหลิงหยู้เป็นความต้องการส่วนตัวของ เธอ ส่วนเงินเหลียว เธอเชื่อว่าหัวหน้าหวังต้องมีวิธีจัดการ แน่
“ฮ่าฮ่า! คุณหมอฉี่ ได้ยินว่าคุณเป็นหมอที่เก่ง สามารถ รักษาคนไข้ แต่ผมคิดว่าคุณคงไม่สังเกตเก่งแค่สีหน้าของ ผมอย่างเดียวหรอกใช่ไหม?”

แม้แต่ความคิดความอ่านของเขาก็อ่านออกด้วย

ลั่วหานก้มโค้งเคารพเล็กน้อย ถึงเวลาต้องร่ำลาแล้ว “หัวหน้าหวังเป็นคนมีเมตตา ซื่อสัตย์ ไม่จำเป็นต้องซัก ถามฉันหรอกค่ะ”

หัวหน้าหวังรินน้ำชาให้กับตัวเอง “คุณหมอฉู่กลับบ้านดีๆ นะครับ ผมไม่ไปส่งนะครับ”

ลั่วหานกล่าวร่ำลาขึ้น “ฉันควรพูดว่า เรามีโอกาสได้พบ กันอีก แต่ฉันเป็นหมอ หวังว่าคุณหัวหน้าหวังจะมีสุขภาพ ร่างกายแข็งแรง และอย่าได้พบฉันจะดีกว่า”

หัวหน้าหวังเงยหน้ามองเธอจากไป

ลั่วหานเดินเปิดประตู และถอนหายใจอย่างโล่งอก ขณะ เดียวกันก็มีลมพัดเข้ามาทำให้เธอรู้สึกสบาย

จากนั้นลั่วหานก็สูบลมหายใจดึงสติกลับมา และเหลือบ เห็นผู้ชายคนหนึ่งสวมชุดสีเทาเงินยืนอยู่ตรงระเบียงทาง เดิน เขาทำทรงผมทรงหน้าม้าปัดข้าง และเอามือข้างหนึ่ง ยัดใส่กระเป๋ากางเกง พร้อมกับอมยิ้มมาหาเธอ

ลั่วหานอ้าปากกว้างเป็นรูปทรง O “ที่รัก คุณมาอยู่ที่นี่ได้ ยังไงหรอ?”

หลงเซียวยักคิ้วเล็กน้อย เลยก้าวเท้าเดินมาข้างเธอ แล้ว ช่วยถือกระเป๋าให้กับเธอ “ได้ยินว่าน้ำชาที่นี่รสชาติไม่ เลวเลย ผมเลยมาชิมสักหน่อย คิดไม่ถึงว่าที่รักของผมจะ ชอบรสชาติจะเหมือนกัน”

ลั่วหานแค่นเสียงหัวเราะประชด แล้วยิ้มจางๆ “คุณเช็ค บันทึกการเดินทางของรถยนต์ฉันหรอ?”

แสงจันทร์สวยสง่า และบรรยากาศที่มีกลิ่นอายโบราณ ได้นำผู้คนดำดิ่งลงในห้วงเวลา หลงเซียวอดใจไม่ไหวจูบ บนหน้าผากของเธอ “ข้อความที่เธอส่งมีเนื้อหาไม่ชัดเจน แล้วจะให้ผมวางใจได้ยังไง? คิดไม่ถึงว่าเรื่องแบบนี้จะมา จัดการด้วยตัวเอง!”