ตอนที่ 147 ไล่ตามไปถึงที่บ้าน ฟิชิตขาดลอย

ในตอนกลางคืนมืดมนเขาส่งเสียงเบาๆ และพูด ออกมาจากปากของชาย แต่ก็ไม่ได้รับการตอบสน องใดๆ ในห้องเงียบมาก และไม่มีเสียงใดๆ

ใช้ความรับรู้อย่างระมัดระวัง ไม่มีแม้แต่ความรู้สึก ถึงเสียงหายใจเลย

มือของหลงเขียวคล้าไปในความมืด ค้นหาตาม ผ้าห่ม แต่ไม่พบตัวตนของผู้หญิงอยู่เลย!

ฉู่ลั่วหานไม่ได้อยู่บนเตียงเลย

หลงเซียว เปิดผ้าห่มออกทันที “ว้าว” และภายใต้ แสงไฟสลัว มีหมอนอยู่ใต้ผ้าห่ม และผู้หญิงคนนั้นก็ หายไปนานแล้ว

“ลัวหาน?”

เปิดไฟขึ้น ค้นหาในห้องทั้งหมดและตรวจสอบคอีกครั้ง แน่ใจได้ว่า ลั่วหนได้จากไปแล้ว

หลงเชียวเดินออกจากประตู และเดินไปที่โต๊ะของ นางพยาบาลด้วยก้าวขนาดยาว ภรรยาของผมอยู่ ไหน?!

ไม่ว่าจะเป็นการถามที่ไปของ ลั่วหาน หรือถ้า พยาบาลกล้าบอกว่าเธอไม่รู้ว่าภรรยาของหลงเซียว คือใคร เขาก็จะโยนคนนั้นออกไปโดยตรงและตาย อย่างแน่นอน!

นางพยาบาลตัวสั่น “ฉัน………ฉันก็ไม่ทราบ เมื่อกี้นี้ ยังอยู่ข้างในไม่ใช่เหรอ? …….. ..คุณนายหลงก็ไม่ ได้ทําขั้นตอนการออกจากโรงพยาบาลเลย

ไอ้เหี้ย!

ต้องโกรธแน่ๆเลย และวิ่งหนีไป คนโง่คนนี้ เลือกที่ จะหนีงั้นหรือ?

ด้วยนิสัยของฉู่ลั่วหาน เธอมีความกล้าหาญพอ และมีวิธีหลบเลี่ยงสายตาของเขาอย่างแน่นอน เพื่อ ที่ให้เขาหาไม่เจออีกต่อไป
เมื่อนักถึงว่าจะหาเธอไม่เจอ อวัยวะภายในของ หลงเขียว ลุกเป็นไฟทันที

หลงเชียวรีบวิ่งลงไปชั้นล่าง นี่ถึงรู้ตัวขึ้นมาว่าเขา ไม่มีกุญแจรถหรือโทรศัพท์มือถือเลย ร่างสูงของ เขาวิ่งไปที่ประตูโรงพยาบาลเหมือนทหารที่เปื้อน เลือดในสนามรบ ความโกรธของท่านเขียวเกือบจะ หันกลับไป และระเบิดโรงพยาบาลได้

มือของท่านเขียวหยุดรถได้คันหนึ่ง ไม่ว่าเจ้าของ จะเป็นใครก็ตาม ท่านเซียวดึงตัวลงจากที่นั่งคนขับ ทันที “คลิก” ปลดนาฬิกาของเขาออกจากข้อมือ “เอา ไว้ นี่เพียงพอต่อคุณที่จะซื้อรถได้หนึ่งร้อยคันแล้ว”

เจ้าของรถยังคงงุนงงอยู่บนท้องฟ้า รถก็ถูกแขกที่ ไม่ได้รับเชิญขับออกไปแล้ว และเงาของรถที่ทิ้งฝุ่น ไว้ข้างหลัง ทำให้ลุงวัยกลางตกตะลึงจนโง่ไปเลย

เธอคงไม่ไปที่วิลล่าแน่นอน

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลงเซียวก็กลับหัวรถทันที และ ขับตรงไปที่บ้านพักที่ฉู่ลั่วหานได้เช่าไว้
ฉู่ลั่วหานล็อกประตู เปิดไฟ หยิบกระเป๋าเดิน ทางออกมาจากใต้เตียงนอน และเก็บสิ่งที่จะพกพา ใส่เข้าไปข้างใน

นี่เป็นเวลาที่ดีที่สุดที่เธอจะจากไป หากเธอไม่จาก ไปในเวลานี้ เธอกลัวว่าตัวเองจะหักอกไม่ได้ และยิ่ง กลัวว่าจะอกหักและตายก่อนจากไป

เช็ค าตาออกจากใบหน้า เธอควรจะรู้นานแล้วว่า เธอไม่สามารถร้องไห้ให้กับหลงเซียวได้อีกต่อไป เมื่อมันเริ่มต้นแล้วก็จะไม่มีจุดจบ

เก็บเสื้อผ้า และใส่เครื่องประดับที่พ่อของเธอทิ้งไว้ ให้ในกระเป๋าเดินทาง

น่าแปลกที่เธออาศัยอยู่ที่นี่มานานกว่าสามปีแล้ว และในบ้านเต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ และของตกแต่ง ที่เธอซื้อมา และตอนนี้สิ่งของที่เธอสามารถนำไปได้ นั้นไม่เต็มกล่องเลย

เธอกำลังหัวเราะตัวเอง ออดประตูก็ดังขึ้น

ฉู่ลั่วหานปิดกล่องและย้ายไปที่โซฟา ปฏิกิริยาแรก คือถังจิ้นเหยียนมาแล้ว เดินไปกำลังจะเปิดประตู มองผ่านตาแมว คนที่เห็นคือหลงเขียว

เขามาทำอะไรที่นี่? ในเวลานี้เขาไม่ใช่ควรอยู่กับ โม่หรูเฟยหรือ? ไม่ว่าจะเป็นความสมัครใจ หรือถูก บังคับ เขาและไม่หรูเฟยควรอยู่ด้วยกันในตอนนี้

“ลั่วหาน คุณอยู่ข้างในใช่มั้ย?

มีแสงในรอยแตกของประตู เธอต้องอยู่ในนั้นแน่ๆ

ฉู่ลั่วหานไม่ตอบสนอง กับเขาห่างกันแค่ระยะแผง ประตู แต่กลับราวกับถูกคั่นด้วยสองช่องเวลา ใกล้ เช่นนี้ และไกลมากเช่นนั้น

การหายใจที่หนักหน่วงของหลงเซียวค่อยๆกลับสู่ ความมั่นคง และเสียงต่ำของเขาเหนื่อยล้าเล็กน้อย เมื่อข้ามแผงประตู เขาพูดต่อว่า “ผมสามารถอธิบาย ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนี้ คุณให้ผมเข้าไปก่อน”

ฉู่ลั่วหานไม่ได้พูด เอนหลังพิงแผงประตู และฟัง เสียงของเขาอย่างเงียบๆ

ไม่เข้มแข็งเลยจริงๆ เมื่อเขาพูด เธอก็รู้สึกว่าโลกใบ สดใส น

หลงเซียวถอนหายใจลึก อย่างเจ็บปวดที่ช่วยไม่ได้ ” ผมรู้ว่าคุณกำลังโกรธผมอยู่ แต่คุณไม่ยอมให้ผม เข้าไป คุณจะระบายความโกรธของคุณได้อย่างไร? คุณสามารถติผมและด่าว่าผมและลงโทษผมได้ ตามทุกอย่างที่คุณต้องการ แต่คุณอย่าเงียบ หรือ หนีไป

ฉี่ลั่วหานหลับตาลง เงยศีรษะขึ้น น้ำตาไหลลงมา ที่คอของเธอ หลงเซียวเจ้ากรรม ทั้งๆที่เขาเป็นคน ทําผิด ทั้งๆที่เขาทอดทิ้งเธอในช่วงเวลาอันสำคัญนั้น แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาได้รับความคับข้องใจอย่าง

มาก

หลงเซียวหายใจเข้าลึกๆ คุณจะไม่เปิดประตูใช่ ไหม?

ฉู่ลั่วหานอยากจะตอบว่า “แล้วไง! ” แต่เธอไม่ได้พูด

อะไรสักคํา

ผ่านไปสักพักหนึ่ง เสียงเล็กๆก็ดังมาจากรูกุญแจ และฉู่ลั่วหานก็ตกตะลึง!
หลงเชียว กุญแจไขประตูได้อย่างไร

เมื่อเห็นว่าประตูห้องกำลังจะถูกเปิดออกแล้ว ฉู่ตั วหานก็เอามือฟังที่ประตู “หลงเขียว อย่าเข้ามานะ ฉันไม่อยากเจอคุณ!

หลงเขียว นลูกบิดประตู “ผมอยากเจอคุณ

หลังจากพูดจบ มือใหญ่ก็หมุนลูกบิดประตูอย่าง แรง ชายคนนั้นแข็งแกร่งมาก และไม่มีปัญหาที่จะ ผลักผู้หญิงที่อ่อนแอลง

“ลัวหาน”

ร่างสูงของชายคนนั้นเดินเข้ามาในประตู กอดผู้ หญิงตัวผอมไว้แน่นในอ้อมแขนของเขา โอบแขนทั้ง สองข้างไว้ ไม่ให้มีที่ว่างให้เธอดิ้นรน และมัดผู้หญิง ไว้ที่อกของเขาอย่างแรง

ปล่อยฉันไปเถอะ หลงเซียว!” ฉู่ลั่วหานตัวแข็ง นี่ ” หมายความว่ายังไง! เป็นคนเลวจนจะกลายเป็น ระดับมืออาชีพแล้วเหรอ!
อย่างไรก็ตามหลงเชียวพยายามหนักขึ้นเรื่อยๆ กับส่วนบนของศีรษะของเธอ และเพราะ ใช้แรงจนเสียงหยาบแทบเล็กน้อย “ผมจะไม่ยอม ปล่อยก่อนที่ผมจะพูดจบ คุณเชื่อฟังอย่าขยับ ฉะนั้นผมไม่รู้ว่าผมจะอะไรออกมา

“คุณ! ปล่อยมือก่อน!”

เตะประตูปิดด้วยขา แล้วอุ้มตัวเธอเดินไป ที่ห้องนั่งเล่น ด้วยร่างสูงของเขา “คุณจะนั่งที่โซฟา หรือบนเตียง?”

แม่ง!

“หลงเซียว! คุณเพิ่งลงจากเตียงของผู้หญิงคนอื่น

อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!”

ท่านเขียวขมวดคิ้ว ปวดใจแต่เขาก็ไม่ได้แสดง ความอ่อนแอ บางครั้งเมื่อต้องรับมือกับฉู่ลั่วหานนั้น จําเป็นต้องใช้ความรุนแรงเธอถึงจะยอมจำนนจริงๆ “งั้นก็ไปที่โซฟา”

ในขณะที่เขาพูด เขาจับแขนเธอไว้แน่น ตัดไปข้าง หลังเธอแล้ว กดทับร่างของเธอด้วยร่างกายครึ่งหนึ่งของเขา ปราบผู้หญิงคนนั้นให้อยู่โดยสิ้น เชิง

หลงเชียว คุณมันเหี้ย!” ”

หลงเขียวพยักหน้า “ผมเหี้ย”

ฉ่ลั่วหานขมวดคิ้ว “คุณ……….ปีศาจที่แท้จริง!”

“โอเค ผมคือปีศาจ

“คุณหน้าด้าน! ไม่มีมโนธรรม! ครอบงำาหยิ่งผยอง และไม่มีเหตุผล! ”

“โอเคๆๆ ผมมันไร้ยางอาย และไม่มี

…………………นายหลง มีอะไรอยากจะด่าอีก ไหม ค่าออกมาให้หมดพร้อมกัน และผมก็ยอมรับ

มัน

เมื่อเผชิญกับความโกรธของฉู่ลั่วหาน เขาสามารถ ทําหน้าตาคนเลวออกมา โดยตอบสนองอย่างไม่ ใส่ใจเลย
………ความโกรธที่อยู่ในปอดของ ลั่วหา นรุนแรงขึ้น!

“หลงเชียว คุณยังจะมาหาฉันทําไม! ปล่อยฉัน!”

หลงเชียวดูเศร้า และกอดร่างกายท่อนบนของเขา ไว้ใกล้ๆ ดวงตาที่ลึกมองไปที่ดวงตาของเธอภายใต้ แสงนั้น มีสายเลือดแดงก่ำอยู่ในดวงตาของผู้หญิง คนนั้น “ถ้าผมไม่มาหาคุณอีก ภรรยาของผมก็หาย ไปแล้ว ผมไม่มาจะได้ไหม?”

ฉู่ลั่วหามพยายามที่จะหลุดพ้น แต่แรงของเขามัน เยอะจริงๆ “ลุกขึ้น!”

ริมฝีปากที่อันตรายของหลงเซียวเข้ามาใกล้ปาก ของเธอ ผมจะให้เวลาคุณ 10 วินาที คุณจะฟังผม พูดจบอย่างเชื่อฟัง หรือจะสู้ต่อไปแบบนี้เรื่อยๆ?

แม่งเอ๊ย!

ฉู่ลั่วหานฉลาดดี และหยุดการเคลื่อนไหวตัว “พูด มา! มีเรื่องไร้สาระอะไรก็รีบพูดมา!”
หลงเขียวพยักหน้า พอใจมากกับความร่วมมือของ เธอ “ก่อนอื่น ตอนที่อยู่ในวิลล่า ผมช่วยเธอไว้ แต่

เขาครุ่นคิดอยู่นาน และตระหนักว่า นั่นเป็นการ กระทำของจิตใต้สำนึกก็จริง แต่จุดประสงค์ไม่ใช่ เพราะความรัก

“ในปีนั้นโม่หรูเฟยเคยช่วยผมไว้ ผมเป็นหนี้ชีวิต เธอครั้งหนึ่ง ในคราวนี้ ผมก็จะไม่ได้เป็นหนี้เธออีก ต่อไปแล้ว”

ฉู่ลั่วหานหรี่ตาของเธอลง แล้วเบิกกว้าง “เคยช่วย คุณไว้เหรอ?”

หลงเซียวพยักหน้า และยอมรับอย่างตรงไปตรงมา “อืม คุณไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องไปมาแต่อย่างใด คุณ แค่ต้องรู้ว่า ที่ผมช่วยเธอ ไม่ใช่เพราะว่าผมรักเธอ

ลั่วหานยิ้ม และหัวเราะอย่างแดกดันภายใต้ ร่างกายของเขา “คุณช่วยเธอเพราะคุณไม่อยาก เป็นหนี้กัน คุณไม่เคยคิดว่าฉันจะตายในกองไฟเห รอ?”
ในเวลานั้น ชีวิตและความตายเป็นเพียงช่วงเวลา

ของไม่กี่นาที

ตอนนี้คิดๆแล้ว มันน่ากลัวจริงๆ

ดวงตาที่เต็มไปด้วยอารมณ์ที่ลึกซึ้งของหลงเซียว ไม่เคลื่อนไปไหนเลย “คุณจะไม่มีวันตายแน่นอน

เขาเห็นถังจิ้นเหยียนเดินเข้าไป และเข้าใกล้กับฉ่

ฉู่ลั่วหานยังคงหัวเราะเยาะ “ในบางกรณีหล่ะ? ใคร จะรับประกันได้? คุณสามารถรับประกันได้ไหม? คุณทำไม่ได้”

หลงเชียวเปลี่ยนท่าทางของเขา และยังคงเกาะอยู่ กับตัวเธอ ใบหน้าหล่อเหลาที่ถูกเฉือนแสดงให้เห็น ถึงรูปลักษณ์ของผู้ชาย “ถ้ามีกรณีนั้น ผมก็จะจาก ไปกับคุณ ถ้าคุณตายไปแล้ว ผมก็จะไม่มีวันอยู่คน เดียวแน่นอน”

ทันใดนั้นความเป็นศัตรูในสายตาของผู้หญิงที่อยู่ ใต้ร่างเขาก็หายไป และมองเขาด้วยความประหลาด ใจ คอของเธอแห้งเหมือนถูกรมควัน
อดทนความเศร้าโศก เธอหันรษะหนี ” ฉันไม่เชื่อ

คุณหรอก

หลงเชียวไม่รีบปฏิเสธเลย “ถ้าคุณไม่เชื่อ ผม สามารถพิสูจน์ให้คุณเห็นได้เลยตั้งแต่ตอนนี้ ล้วทาน คุณเป็นภรรยา ผมยอมรับเห็นชอบแล้ว และผมจะ ไม่ยอมแพ้ในตัวคุณในทั้งชีวิตนี้ ตอนนี้ผมมีปัญหา บางอย่างที่ผมยังไม่ได้จัดการให้เรียบร้อย รอให้ผม จัดการกับสิ่งเหล่านี้ให้เรียบร้อย ผมจะให้ทุกอย่างที่ คุณนายหลงควรมีแก่คุณแน่นอน”

“มันไม่จำเป็นจริงๆแล้วหลงเซียว ถ้าคุณใส่ใจฉัน คุณจะไม่ทิ้งฉันไว้คนเดียวโดยไม่สนใจเลย และก็จะ ไม่ทิ้งฉันไว้ในห้องผู้ป่วยเพียงลำพังคนเดียว ตอนนี้ หันกลับมาอธิบายยาวๆ มันไม่จำเป็นจริงๆ”

เธอไม่ต้องการให้เขาตายไปกับเธอ เวลาของเธอ มีไม่มากแล้ว ถ้าหลงเซียวไอ้เลวคนนี้เดินเส้นทางที่ คิดสั้นจะทําอย่างไร?

แม่เอ๋ย………วดหัวใจจนจะตายแล้ว ใกล้จะทนไม่

ไหวแล้ว

ในที่สุดหลงเซียวก็ลดความครอบงำลง กลายเป็นนุ่มนวล และอ่อนโยนขึ้นมา “คุณต้องการอะไร? นอกจากการหย่ากัน คุณต้องการให้ผมทําอะไร? ผมก็จะทําให้ไ

ชายคนนั้นเข้าหาเธอกับแสง แสงและเงากระทบ

ใบหน้าของเขาในแนวทแยง ดวงตาที่ลึกของเขาจน ลงไปในสีเทาดำ ทำให้ใบหน้าของเขาดูเป็นสามมิติ มากขึ้น

เกือบจะจมเข้าไปอีกแล้ว

ฉู่ลั่วหานหัวเราะ เขาบังแสงไว้ครึ่งหนึ่ง ใบหน้าของ เธอส่วนใหญ่อยู่ในความมืด และรอยยิ้มที่มุมปาก ของเธอก็สว่างกว่าเดิม “ฉันอยากให้คุณแต่งงานกับ โม่หรูเฟย ทำได้ไหม?

“คุณบ้าไปแล้วเหรอ? คุณจะให้ผมแต่งงานกับ เธอ?”

อยากจะตบตีผู้หญิงคนนี้จริงๆ !

“ฉันไม่อยากอยู่อย่างเหนื่อยล้าเช่นนี้แล้ว ยิ่งไม่ อยากอยู่ระหว่างกลางของพวกคุณ ไม่ว่าคุณจะรัก เธอหรือไม่ เธอก็เป็นผู้หญิงที่คุณควรแต่งงานด้วยมากที่สุด

หลงเชียวโกรธมาก นิ้วยาวของเขาบีบคอของผู้ หญิง ปากของเขาติดอยู่ที่คอของเธอ ผมเป็นสามี ของคุณ!!

*สามีเหรอ? ความอัปยศของฉันที่ได้รับมากว่าสาม ปี คือทั้งหมดที่ต้องขอบคุณคุณ ทำให้ฉันมีความ หวัง แล้วก็ทำให้ฉันผิดหวัง คุณล้อเล่นกับฉันหรือ เปล่า!”

เรื่องไร้สาระ! ผมจะไม่ปล่อยให้คุณเจ็บอีก”

ฉู่ลั่วหานหัวเราะจนน้ำตาไหล “เรือสำราญ อาหาร ค่ำ ของขวัญ คุณรู้สึกว่านี่ก็คือการแต่งงานที่คุณ เข้าใจเหรอ ค่าตอบแทนของคุณหรือ? ขอโทษนะ ท่านเขียว สิ่งที่ฉันต้องการไม่ใช่พวกนี้

ไวรัสในร่างกายของเธอเสื่อมสภาพลงแล้ว และ เมื่อโรคลุกลาม เธอก็จะตายอย่างน่าเกลียด

หลงเชียว ฉันไม่อยากให้คุณเห็นสภาพฉันกลาย เป็นแบบ………….ได้โปรด ปล่อยมือเถอะ! ปล่อยให้ ฉันตายไปอย่างเงียบๆเถอะ ได้ไหม!
“คุณต้องการอะไร? บอกผมมาว่าคุณต้องการ อะไร?” ดวงตา แผดเผานั่น แสดงถึงความเสน่หา เต็มไปหมด

“คุณไปเถอะ ออกจากบ้านฉัน ฉันไม่อยากเห็นหน้า คุณ”

หลงเชียวไม่ยอมปล่อยมือ เพราะไม่มีทางเลือก ทำได้แค่หัวเราะแทน “ที่นี่คือบ้านของผมในตอนนี้ ผมจะไม่ออกไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ