ตอนที่ 260 เกี๊ยวน้ำตราสามี

ตอนที่ 260 เกี๊ยวน้าตราสามี

ไฟดวงใหญ่ที่อยู่บนแท่นผ่าตัดพบ ดับลง

ผู้ป่วยถูกเข็นออกจากห้องผ่าตัด ล้วหานถอดหน้ากาก อนามัยออก ทิ้งเข้าไปในถังขยะ

หลินซีเหวินดึงแขนของลัวหานเอาไว้ “ไอดอลคะ คุณคือไอ ดอลของฉันจริงๆ ! คุณช่างเท่ช่างเก่งช่างสุดยอด ! คุณไม่รู้ ว่าตอนที่คุณลงมีดแรก ลูกตาของฉันแทบจะบินออกมา ฉัน เรียนหมอมาหลายปีขนาดนี้ ทำการทดลองด้วยกันกับอาจารย์ ที่ปรึกษาหลายต่อหลายครั้ง แล้วก็ทำการผ่าตัดทางคลินิกมา หลายครั้ง แต่ฉันเห็นการใช้มีดผ่าตัดได้เท่ห์ขนาดนี้เป็นครั้ง แรกจริงๆค่ะ

ล้วหานมองสังเกตหลินซีเหวินที่ใบหน้าแดงระเรื่อขึ้นเพราะ ความตื่นเต้น ดันแว่นตาของตนเองที่แทบจะหล่นมาถึงปลาย จมูก “ต่อไปคุณก็ทำได้ ตั้งใจเรียน”

“ค่ะ ! ฉันจะต้องตั้งใจเรียนอย่างแน่นอน ฉันรับประกันว่าจะ ไม่ให้คุณขายหน้าแน่ ! ไอดอลคะ คุณรับฉันเป็นศิษย์ก้นกุฏิ เถอะค่ะ?”
หัวคิ้วของลั่วหานถูกเธอกระตุ้นจนเดี๋ยวเลิกขึ้น เดี๋ยวขมวด เข้าหากัน “ฉันไม่รับลูกศิษย์ ต่อไปทำการผ่าตัดคุณก็เรียนรู้ เป็นแล้ว

หลินซีเหวินแม้ว่าจะค่อนข้างผิดหวังเล็กๆ แต่การที่สามารถ ตามอยู่ข้างกายไอดอลของตัวเองได้รับอิทธิพลจากสิ่งที่ได้ เห็นและได้ยินอยู่เป็นประจำ ก็คือความโชคดีที่ยิ่งใหญ่ ความ สุขที่ยิ่งใหญ่แล้ว

หวาเทียนมองดูหลินซีเหวินด้วยสายตาค่อนข้างไม่แยแส ผู้ช่วยหลิน อย่าประจบสอพลออีกเลย ไอดอลของเธอไม่ หลงกล อยากเรียนรู้ความสามารถก็ตั้งใจเรียนตาม พูดจาไร้ สาระขนาดนี้ ไม่มีความหมายอะไร

หลินซีเหวินหัวเราะเหอะๆอย่างประชดประชัน แหงนหน้า มองหวาเทียนที่เพิ่งถอดหน้ากากอนามัยเผยให้เห็นแก้มที่ ขาวใสมากยิ่งขึ้น “ฉันว่านะนายหน้าขาว นายทั้งวันทำหน้าไร้ ความรู้สึกหมายความว่ายังไง? ใครรังแกเธอหรอ? ใครทำให้ เธอไม่สบอารมณ์แล้วใช่หรือเปล่า? นึกว่าตัวเองคืออู๋หว่าไจ๋ หรือไง ทําหน้าทําตาออกมา ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าให้ใครดู ! ”

หวาเทียนถอดหมวกออกอย่างสบายๆ มองลงไปที่หลินซีเห วินก็เป็นการหัวเราะอย่างประชดประชันที่ดูหมิ่นไม่แยแสอย่าง ถึงขีดสุด เกี่ยวอะไรกับเธอ?”
พูดจบก็ก้าวขายาวๆออกไปจากห้องผ่าตัด แผ่นหลังทั้งเย็น ทั้งเท่ห์ ดึงดูดการมุงดูและการอุทานที่ตื่นเต้นของพยาบาล สาวๆไม่น้อย

โรงพยาบาลสถานที่ที่น่าเบื่อแห้งเหี่ยวแบบนี้ ยากที่จะพบ เข้ากับชายหนุ่มรูปหล่อที่มีนิสัยจำเพาะตัว แน่นอนว่าทุกคน จะไม่ปล่อยโอกาสในการมุงดูให้ผ่านเลยไปเด็ดขาด อย่าพูด ถึงหวาเทียนทั้งวันทำหน้าไร้อารมณ์ ต่อให้ใบหน้าของเขาถูก คลุมไปด้วยน้ำแข็ง ก็ขวางกั้นสายตาอันเร่าร้อนของพยาบาล สาวๆไม่อยู่เช่นเดียวกัน

“ชิส์ ! วางมาดอะไรกัน ! ก็แค่ช่วงทดลองงาน ผ่านช่วง ทดลองงานไปไม่ได้มีให้นายร้องไห้แน่ ! ” หลินซีเหวินนินทา อยู่สองสามประโยค หันหน้ากลับมาอีกครั้ง เอ๋? ไอดอลหาย ไปไหนแล้ว?”

ลั่วหานถอดชุดผ่าตัดออก ไปเปลี่ยนชุดที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า คลำไปถูกโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อ เวลาขึ้นแสดงว่า สี่ทุ่มสี่สิบนาที ด้านบนมีเบอร์ที่ไม่ได้รับสายหนึ่ง ข้อความที่ไม่ ได้อ่านข้อความหนึ่ง ต่างก็คือหลงเซียวที่โทรและส่งเข้ามา

“ผ่าตัดเสร็จแล้ว มาที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน ผมรอคุณ”
ล้วหานมองดูเวลาที่ข้อความถูกส่งเข้ามา หนึ่งชั่วโมงก่อน ไม่ใช่มั้ง? หรือว่าเขาจะรออยู่ที่ลานจอดรถจนถึงตอนนี้?

อีกทั้ง โทรศัพท์ได้โทรมาก่อนข้อความ หลังจากส่งข้อความ เสร็จก็ไม่มีข่าวคราวแล้ว

ลั่วหานกําลังแปลกใจว่าเขารู้ได้ยังไงว่าวันนี้ตนเองมีผ่าตัด สมองก็มีแสงกระพริบขึ้นมา เธอหัวเราะกับตัวเอง ใช่สิ เขาคือ หลงเซียว ผู้บริหารชั้นสูงที่สุดของโรงพยาบาลหวาเซี่ย เช็ค ตารางงานของหมอคนหนึ่ง ช่างง่ายเหลือเกิน

ทำไมถึงมีความรู้สึกแบบถูกสอดแนมกันล่ะ?

ล้วหานหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา คิดจะโทรไปหาเขา แต่คิด อยู่สองสามวินาทีก็ตัดสินใจล้มเลิก หากเขารอเธออยู่ตลอด ถ้างั้นภายในหนึ่งชั่วโมงนี้คงจะงีบหลับอยู่บนรถสักหน่อย รบกวนเขาก็ไม่ดีแล้ว

มาถึงชั้นB2 ล้วหานก็พบโรลส์รอยซ์สีดำที่สะดุดตาคันนั้น จอดอยู่ในที่ๆเด่นตา ก้าวเท้าใหญ่ๆเดินไปถึงด้านหน้ารถ ส่อง เข้าไปในรถผ่านหน้าต่างกระจก คนบางคนดูเหมือนกำลังพิง ไปบนเบาะที่นั่งพักผ่อน

ขวางกั้นด้วยกระจกแผ่นนึง ลั่วหานก็มองดูท่าทีที่หลับสนิทของเขาเช่นนี้ มุมปากของตนเองยกขึ้นอย่างช้าๆโดยที่ไม่รู้ตัว

คนที่อยู่ด้านใน บางทีอาจจะเหนื่อยแล้วจริงๆ พิงไปบนเบาะ ที่นั่งนอนหลับลึก แต่ถึงแม้จะเป็นท่านอนที่ไม่สบายขนาด นี้ เขากลับรักษาลำตัวตั้งตรงอย่างที่ผ่านมาเอาไว้ได้ สองมือ ประสานเขาหากันวางซ้อนอยู่บนท้องน้อย ชุดสูทดูเหมือนไม่มี รอยยับอะไร ทุกคืบต่างก็พอเหมาะพอดีขนาดนั้น

“เจ้าชายนิทราคนหนึ่งดีๆนี่เอง

ล้วหานอุทานออกมาอย่างห้ามเอาไว้ไม่อยู่

รอไปยี่สิบนาที เห็นหลงเซียวยังคงไม่ตื่นขึ้นมา ลั่วหานเคาะ หน้าต่างรถเบาๆ เพียงแค่เบาๆหนึ่งที คนที่อยู่ด้านในก็ตื่นแล้ว

ลืมดวงตาอันล้ำลึกราวกับระลอกคลื่นทะเลสาบที่มองไม่เห็น พื้นให้เปิดออก ภายใต้แสงไฟสลัว สว่างไสวเป็นพิเศษ สว่าง จนราวกับจุดโคมไฟในสีของตอนกลางคืนให้ติด ส่องสว่างให้ กับผู้ที่เดินทางในยามค่ำคืน

ผลักประตูให้เปิดออกจากด้านใน หลงเซียวโผล่ศีรษะออกมา ส่งรอยยิ้มของความรักใคร่เอ็นดูให้กับลั่วหาน “ยืนนานเท่าไรแล้ว?”

“เปล่านี่คะ ฉันเพิ่งมา

หลงเซียวกลับไม่เชื่อ รอจนกระทั่งเธอขึ้นมานั่งบนรถ เรียบร้อย ก็โน้มตัวลงไปคาดเข็มขัดนิรภัยให้กับเธอ “ผมนอน หลับไป

เขารักษาท่าคาดเข็มขัดนิรภัยเอาไว้ ช่วงลำตัวท่อนบนอีกนิด เดียวก็จะแนบชิดกับเธอ ถูกขั้นด้วยระยะห่างที่ใกล้จนไม่อาจ จะใกล้ได้อีก และเสื้อผ้าที่บางจนไม่อาจจะบางได้อีก หัวใจทั้ง สองดวงดูเหมือนกันแนบติดเข้าไว้ด้วยกันแล้ว เต้นได้เร็วมาก

“ไม่อย่างงั้น ฉันขับรถ คุณนอนต่อ?” ลำคอของลั่วหานค่อน ข้างแห้งเหือด เขาเข้าใกล้ขนาดนี้ กลิ่นหอมของเตกีล่าที่อยู่ บนร่างกายลอยเข้ามาในจมูก สูดดมเข้าไปในปอด ปั่นป่วน ความปรารถนาตามสัญชาตญาณบางอย่าง

หลงเซียวโค้งมุมริมฝีปากขึ้น ยิ้มอย่างช้าๆ “ผมนอนก็เพื่อจะ ตั้งใจขับรถให้กับคุณ ทำการผ่าตัดยืนอยู่หลายชั่วโมง ภรรยา ของผมเหนื่อยแย่เลย

กระแสความอุ่นลอยสูงขึ้นจนอบอุ่นในหัวใจของลั่วหานเธอพยักหน้ายอมรับอย่างว่านอนสอนง่าย “อ้อ ค่อนข้าง เหนื่อย แต่ว่าตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วค่ะ”

เขาหัวเราะบางๆส่งเสียงออกมา “นั่งให้ดี พวกเรากลับบ้าน

กัน”

“ค่ะ ! ” เธอพยักหน้าอย่างสง่างามทั้งไม่สูญเสียความสวย หวาน เอ่ยออกมาคำหนึ่งอย่างสดใสสวยงาม

เงารถสีดำเคลื่อนที่อยู่บนท้องถนนที่แสงนีออนเปล่งประกาย ระยิบระยับ หลงเซียวปรับความเร็วของรถไม่เร็วไม่ช้าจนเกิน ไป เสถียรสบาย “พักผ่อนสักหน่อย ถึงบ้านแล้วผมเรียกคุณ

ปรับเบาะที่นั่งของเธอลงไปในระดับที่เหมาะสมกับการนอน ที่สุด มือใหญ่ปิดตาของเธอเอาไว้ ราวกับคุณพ่อที่บังคับให้ลูก เข้านอน

ลั่วหานหลับตาลง มือข้างหนึ่งวางทับไปบนด้านหลังฝ่ามือ ของเขา “หลงเซียว คุณไม่กลัวว่าจะโอ๋ฉันจนเสียคนจริงๆหรอ คะ? หากฉันเปลี่ยนเป็นเสียคนแล้ว ไม่แน่อาจจะบินออกไป”

“ไม่กลัว คุณบินไกลอีกสักแค่ไหน ผมก็สามารถหาคุณกลับมาได้ ไม่ว่าคุณจะบินไกลสักแค่ไหน ไม่ใช่ว่ายังต้องกลับบ้าน หรอกหรอ? ที่ๆผมอยู่ ก็คือบ้านของคุณ คุณยังคิดอยากจะไป ที่ไหนอีก?

เสียงในลำคอที่มีเสน่ห์ของเขา วนเวียนอยู่ภายในรถที่เงียบ สงบ ถ้วยคำหวาน พูดจนหญิงสาวจิตใจสั่นไหว

สองมือของเธอกอดที่มือขวาของเขา วางไว้ข้างริมฝีปากจูบ ลงเบาๆ “คนโกหก ตั้งใจขับรถเถอะค่ะ แล้วก็ ฉันหิวแล้ว รอ ฉันตื่นขึ้นจะต้องได้ทานของอร่อยนะคะ”

“ครับ”

นิ้วมือของเขาถูไปบนริมฝีปากแดงชุ่มชื้นของเธอ ราวกับจูบ เธอแทบริมฝีปากของตนเองก็ไม่ปาน

รถมาถึงยังคฤหาสน์ พอจอดลงลั่วหานก็ตื่นขึ้น “ฉันไม่ใช่ว่า ถูกแรงสั่นสะเทือนของรถทำให้ตื่นนะคะ ฉันหิวจนตื่นค่ะ

หลงเซียวไม่ได้คิดมาขนาดนี้เลยแม้แต่น้อย เขาเชื่อมั่นใน ทักษะการขับรถของตนเอง “อีกสักครู่ก็ได้ทานอาหารแล้ว

ล้วหานลูบคลึงท้องที่แบนราบ “ตอนนี้ก็อยากทานแล้วค่ะ หิว เหลือเกิน”
ไม่ได้ทานอาหารมาหลายชั่วโมงมากแล้ว ยังทำภารกิจใช้ แรงกายและแรงสมองสองอย่างพร้อมกันตลอดเวลาอีก หมอ ฉี่แสดงออกว่าสามารถทานวัวลงไปได้ทั้งตัวแล้ว

สองแขนของหลงเซียวโอบช่วงเอวของเธอเอาไว้ใช้ลม หายใจทางริมฝีปากลดแก้มของเธอจนชุ่มชื้นอย่างร้ายกาจ “หิวขนาดนี้ งั้นสู้กินผมไม่ดีกว่า?

“ฉันถึงไม่ค่ะ ! ฉันจะทานมังสวิรัติ คุณรีบไปทำอาหารให้ฉัน ฉันไปหาของทานเล่นนิดหน่อยรองท้องก่อน

ร่างของเธออ้อมอ้อมแขนของเขา หลุดออกจากอ้อมกอด ของท่านเซียวได้สำเร็จ ร่างงามที่ผอมบางเดินก้าวใหญ่ๆไป ยังประตูใหญ่ เหลือหลงเซียวที่สายศีรษะด้วยรอยยิ้มอย่างจน ปัญญา ภรรยานับวันยิ่งควบคุมไม่ง่ายแล้ว กอดไม่แน่นวันไหน ก็คงจะบินออกไปจริงๆ

ลั่วหานหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมากัด ไปที่ห้องครัวชะโงกคอเข้าไป ถามเป็นรอบๆ “เสร็จยังคะ? เสร็จยังคะ?”

“กำลังจะเสร็จเดี๋ยวนี้ วางแอปเปิ้ลลง กลางคืนทานแอปเปิ้ล ไม่สะดวกต่อการย่อย หมอความรู้รอบตัวแค่นี้ก็ยังไม่มี?
ในห้องครัว หลงเซียวทําอาหารอยู่ อยากจะแบ่งตัวเองอีก คนนึงออกมาไปที่ห้องรับแขกสั่งสอนภรรยาที่ไม่เชื่อฟังของ เขาสักหน่อยจริงๆ

ลั่วหานกัดเข้าไปอีกหนึ่งคำถึงทำใจวางมือลงได้ “ฉันใกล้จะ หิวตายอยู่แล้ว ยังจะมาสนใจอะไรย่อยไม่ย่อยอีกล่ะคะ?”

ท่านเซียวถือภาชนะกระเบื้องเคลือบศิลาดลเดินออกจาก ห้องครัว ด้านในปะทุไอร้อนระอุ กลิ่นหอมที่อยู่ภายในอากาศ ถูกส่งไปยังลมหายใจของคน

“คุณทําอะไรคะ?”

“เกี๊ยวน้ำ” หลงเซียวนำชามศิลาดลวางลงบนโต๊ะอาหาร ด้าน ในลอยไปด้วยเกี๊ยวตัวเล็กๆสีขาวละมุน ปูทับด้วยต้นหอมซอย ที่เล็กละเอียด ยังมีแสงแวววาวจากน้ำมันประดับตกแต่งอยู่ ภายใน

“ฝีมือการทำอาหารนับวันยิ่งดีขึ้นเรื่อยๆแล้ว ! สุดยอดค่ะสุด ยอด”

เธอชมเชยอยู่สองสามประโยค ก็นั่งลงอย่างไม่เกรงใจหยิบ ช้อนตักซุปขึ้นมายื่นมือตักมาหนึ่งลูก ไม่ได้สังเกตเลยแม้แต่ น้อยว่าตัวเองกินจากชามใหญ่อยู่
“อื้อ ! รสชาติดีจริงๆค่ะ ! ผักกาดเขียว ฉันชอบ”

หน้าผากของหลงเซียวขึ้นเป็นเส้นดำสามขีด เมียครับ คุณ เตรียมที่จะทานทั้งหม้อนี้ให้หมด?”

ลั่วหานที่ในปากมีเกี๊ยวน้อยอยู่ หัวเราะพรืดออกมา “ฮ่าๆ ขอโทษค่ะ ฉันใส่ลงในถ้วยเดี๋ยวนี้ รอก่อนค่ะ นี่ไม่ใช่ว่าทำให้ ฉันหรอกหรอคะ?”

หลงเซียวลำตัวตั้งตรง มองลงไปหาเธอไม่พูดไม่จา

“คุณก็ยังไม่ได้ทานเช่นเดียวกัน?” ระดับสติปัญญาของเธอใน ที่สุดก็เข้าสู่ระบบ

“คุณนึกว่าไงล่ะ? หมอจู่”

“งั้นคุณรีบนั่งลงค่ะ ทานด้วยกัน ฉันนึกว่าคุณทานเรียบร้อย แล้ว มาๆๆ ฉันตักให้คุณ คุณทานเยอะหน่อย

ลั่วหานอดทนต่อแรงกระตุ้นในการแอบขำ ตักให้เขาเต็มๆ ถ้วยใหญ่ แน่นอนว่าเธอไม่ได้สังเกตเลยแม้แต่น้อย ว่าตอนที่ ดักอาหารนั้นที่เธอใช้ก็คือช้อนที่ใส่เข้าไปในปากของตนเอง
เลิกงานมาถึงรับประทานอาหาร ทำไปทำมาเกือบจะสอง ชั่วโมง ทั้งสองคนล้อมโต๊ะอาหารทานอาหารยามค่ำที่เรียบ ง่ายแต่กลับอบอุ่น ห้องอาหารใหญ่ที่โอ่อ่าหรูหรา โต๊ะเก้าอี้ที่ มีราคาแพง เกี๊ยวน้ำไส้ผักเล็กๆ

“พรุ่งนี้ไม่ต้องทำงานแล้วใช่หรือเปล่า?

ทานข้าวเสร็จ ทั้งสองคนล้างจานด้วยกัน หลงเซียวถามขึ้น มาประโยค

“พรุ่งนี้ไม่มีผ่าตัด แต่ว่าตอนบ่ายต้องไปโรงพยาบาลสักรอบ ผู้ป่วยเพิ่งจะเดินออกจากห้องผ่าตัด การสังเกตการณ์หลังการ ผ่าตัดสำคัญมากค่ะ

หลงเซียวพยักหน้า “ครับ คืนนี้พักผ่อนให้ดีๆ พรุ่งนี้นอนตื่น สายหน่อย ผมให้หยังเขินนำอาหารส่งเข้ามา ตอนเที่ยงคุณ ไม่ต้องทำอาหารด้วยตัวเองแล้ว

“ไม่ต้องลำบากขนาดนี้ค่ะ ฉันทำเองก็ไวมาก เกี๊ยวแช่แข็ง เอย ฉันเลียนแบบคุณคะ

หลงเขียวล้างถ้วยชามจนสะอาด หันข้างมองมาที่เธอ “วันนี้ คือกรณีพิเศษ ต่อไปอย่าทานอาหารแช่แข็ง เมียครับ สู้ผมจัด คนรับใช้สองสามคนเข้ามาจะดีกว่า? อีกหน่อยคุณอยากทานอะไร ให้พวกเธอท่า

ล้วหานอยู่ในความลังเล คนรับใช้แน่นอนว่าดี แต่ในใจของ เธอกลับไม่ค่อยยินดีที่จะมีคนเข้ามาในโลกของพวกเธอ เธอ คิดจะเก็บเขาเอาไว้อย่างสมบูรณ์แบบในโลกเล็กๆใบนี้อย่าง เห็นแก่ตัว

“ก็ดีเหมือนกันค่ะ ต่อไปคุณก็ไม่ต้องนอนดึกทําอาหารให้ฉัน แล้ว”

แม้ว่าจะไม่ค่อยยินดีที่จะถูกรบกวนในโลกของคนสองคน แต่ ก็ยิ่งปวดใจกับการเอาใจใส่ของเขา

“ครับ ผมจัดการ

ร่างกายของหญิงสาว เข้าใกล้เขา มือทั้งสองข้างยังมีหยด น้ำหยดลงไปด้านล่าง เธอก็ไม่สนใจ กอดเอวของเขาเอาไว้ อย่างเอาแต่ใจแบบนี้ “หลงเซียว ฉันรู้สึกมีความสุขมาก สิ่ง เหล่านี้ที่คุณมอบให้กับฉัน ต่างก็มีความสุขเหลือเกิน มีความ สุขจนค่อนข้างที่จะบิดเบือนไปจากความเป็นจริง”

คางของหลงเซียวค้ำไปบนศีรษะของเธอ “แค่เกี๊ยวน้ำถ้วย เดียว ซาบซึ้งจนกลายเป็นแบบนี้เลย? บ๊องหรือเปล่า?”
“ใช่ค่ะ ฉันบ๊องมาก อาหารถ้วยเดียวก็โอ๋หายแล้ว”

มือที่เปียกแฉะจูงมือของเธอเอาไว้ ทั้งสองคนยืนอยู่ในห้อง ครัว ดวงตาทั้งสองคู่ประสานเข้าหากัน “คำพูดนี้ไม่ใช่สไตล์ ของหมอจู่ ให้ผมดูหน่อย คุณถูกใครเข้าสิงแล้ว? เอาเมียของ ผมคืนกลับมา”

ในขณะที่เขาพูด ยังใช้นิ้วมือบีบที่ใบหน้าของเธอ ราวกับ กำลังขับไล่ผี

“เอ๊ย ! หน้าของฉันจะเบี้ยวแล้วค่ะ”

“ไม่ได้ถูกปีศาจเข้าสิง ยังคงเป็นเมียของผม ไปละ อุ้มเมีย ของผมไปเข้านอน! ”

มือใหญ่ที่เปียกชุ่มของเขารั้งช่วงเอวของเธอเอาไว้ นำหญิง สาวที่ลำตัวตั้งตรงแขวนขึ้นไปที่หน้าอกของตนเอง ท่อนแขน โอบช่วงเอวของเธอเอาไว้แน่น ก้าวใหญ่ๆเดินออกจากห้อง ครัว

“อ๊า! รีบปล่อยฉันลงมาค่ะ มือเปียก 1

“ไม่ทันแล้ว ! “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ