ตอนที่ 170 หลงเชียว ใครกัน

แอนน่าปล่อยมือออก นิ้วเรียวสะอาดของชายคน นั้นหยิบแฟ้มและจัดวางอย่างเรียบร้อยด้วยความ ประหลาดใจ แต่สุดท้ายก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงคล้ายผิด หวังว่า “ผมไม่เป็นไร

เขาพูดภาษาจีนกลาง

แอนน่าพยักหน้า “ค่ะ”

แอนน่าพบเจอคนจีนมากมาย หลายคนที่หน้าตาจีน เต็มร้อยแต่กลับพูดจีนไม่ได้สักคำเดียว

เห็นได้ชัดเจนว่าผู้ชายคนนี้ให้ความรู้สึกกับแอนน่า ไม่เหมือนคนอื่น

อีกอย่างหนึ่ง แอนน่ามองเห็นเอกสารในมือของเขา หัวข้อดึงดูเธอมาก หัวข้อการวิจัยนี้เธอเองเคยเห็น มาก่อน

“การผ่าตัดเปลี่ยนลิ้น Mitral?”
แอนน่าอ่านหัวข้อนั้นออกมา นํ้าเสียงคล้ายกำลัง ถามเขาและหยุดฝีเท้าลงรอฟังคําตอบจากฝั่งตรง ข้าม

ร่องรอยของความประหลาดใจปรากฏขึ้นใน ดวงตาของเขา เขามองไปที่ผู้หญิงตรงหน้าด้วย ความประหลาดใจเล็กน้อย ใบหน้าที่สวยงาม ท่าทางสูงสง่าเหมือนนางแบบหรือศิลปินคนดังแบบ นี้ เธอเข้าใจเงื่อนไขการผ่าตัดแบบมืออาชีพได้ อย่างไร?

“คิดไม่ถึงว่าคุณรู้จักคำเฉพาะพวกนี้ด้วย”

แอนน่าไม่ได้ตอบคําถามของเขา แต่เอ่ยออกไป อย่างมีมารยาทว่า “ขอฉันดูหน่อยได้ไหม?

“ แน่นอน ไม่มีปัญหา”

เธอรับเอกสารนั้นมาไว้ในมือ แอนน่าเปิดดูทีละ หน้าๆ หัวข้อการวิจัยนี้เป็นสิ่งใหม่ และวงการแพทย์ เองก็กำลังจับตาดู อย่างไรก็ตามความตั้งมั่นของ ผู้ชายคนนี้ไม่เหมือนใคร และมีเพียงไม่กี่คนที่กล้า วิจัยเรื่องนี้อย่างกล้าหาญ
บังเอิญที่เธอเองก็กำลังวิจัยเรื่องนี้อยู่เช่นกัน

เมื่อเห็นเธออ่านอย่างตั้งใจ ชายผู้นั้นก็ยิ้มออกมา ด้วยความจริงใจพูดว่า “ผมดูออกว่าคุณมีความสน ใจจริงๆ พวกเราไปหาที่นั่งดื่มกาแฟสักแก้วไหม หากคุณยินดี ผมก็อยากฟังความคิดเห็นของคุณ เช่นกัน”

แอนน่าสนใจหัวข้อนี้มาก อีกทั้งตอนนี้เธอมีเวลา เพียงพอจึงตอบตกลง “ดีค่ะ”

ร้านกาแฟหรูหราในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่นั่งริม หน้าต่าง เขาคนนั้นถือลาเต้มา เธอสั่งบลูเมาน์เท นอีกทั้งกำชับว่าไม่ใส่น้ำตาลและนม

ชายผู้นั่งอยู่ตรงหน้าหัวเราะขึ้นด้วยความอบอุ่น นี่ เป็นความทรงจําแรกของแอนน่า

“ไม่ค่อยมีผู้หญิงคนไหนดื่มกาแฟไม่ใส่น้ำตาลกับ นม คุณเป็นคนแรกที่ผมรู้จัก”

แอนน่ายังคงเปิดดูเนื้อหารายงานต่อ แต่ละบทมี เนื้อหาค่อนข้างยาว เธอเพิ่งอ่านได้เพียงครึ่งเดียว เท่านั้น “ดื่มกาแฟก็ควรดื่มไปกับรสชาติของกาแฟ ถ้าจะเติมนมเติมน้ำตาล มมนมคงจะเหมาะ กว่า”

เขาเอามือประสานกัน มองเห็นนิ้วกลางข้างซ้าย ของเธอสวมแหวนอยู่ เพชรที่ประดับบนแหวนทำให้

เขาสะดุดตามาก

แหวนหมั้นที่ไม่เลวทีเดียว เห็นได้ชัดว่าผู้ชายที่อยู่ เบื้องหลังของเธอรักเธอมากเพียงใด

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เขาก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ความ ประหลาดใจเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยเหตุผลอื่น

ก็จริงอยู่ สองปีแล้ว เธอจะยังอยู่งั้นเหรอ? เขาคง บ้าไปแล้วแน่ๆ

เมื่อสังเกตเห็นสายตาของชายหนุ่มที่มองมายังตน แอนน่าก็เงยหน้าขึ้น “คุณถังคะ มองอะไรหรือ? ”

ถังจิ้นเหยียนสะดุ้งเล็กน้อย!

“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมแซ่ถัง!
วินาทีนั้น หัวใจเขาพองโตคล้ายถูกคลื่นซัด! เธอ รู้จักชื่อเขาได้อย่างไร ?

นี่มัน………

แอนน่านิ่งเงียบ เธอหยิบรายงานวิจัยขึ้นมาแล้วชี้ ไปยังลายเซ็นต์ “นี่ไง ไม่ใช่ชื่อคุณเหรอคะ? ”

ถังจิ้นเหยียนผิดหวังอีกครั้ง ความทรงจำของเขา ปรากฏภาพที่ทะเลทรายขึ้นอีกครั้งหนึ่ง เจ็บปวด

จริงๆ

เขายิ้มอย่างแกเขิน “ใช่ครับ……..อผมเอง สวัสดี ครับ ผมชื่อถังจิ้นเหยียน ไม่ทราบว่าคุณ……..

“สวัสดีค่ะ แอนน่า

แอนน่ายื่นมือไปทักทายเขาอย่างอัธยาศัย ถังจิ้น เหยียนยื่นมือไปแล้วชักกลับมา เธอรู้สึกว่าผู้ชายคน นี้มีท่าทีแปลกๆ แต่บอกไม่ถูกว่าตรงไหน

แอนน่า
อไม่เหมือนกัน รูปร่างไม่เหมือนกัน แต่แววตาและ เสียงนั้น…….คล้ายกันเหลือเกิน………

เขาหลับตาลงและพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ คิดมาก ถังจิ้นเหยียนยกกาแฟขึ้นมาดื่ม ลาเต้มีรส หวานเล็กน้อยทําให้กาแฟเปลี่ยนไปจากรสชาติเดิม

เขามองไปที่บลูเมาน์เทนในมือเธอ ไอร้อนลอยขึ้น มายังรู้สึกได้ถึงความขม

เขาน่าจะบ้าไปแล้วแน่ๆ ฉู่ลั่วหานที่เขารู้จักนั้นดื่ม คาปูชิโน่ที่มีรสหวาน ตรงกันข้ามกับบลูเมาน์เทนอ ย่างมาก

แอนน่ารู้สึกประหลาดใจ เนื่องจากถังจิ้นเหยียน เป็นผู้เชี่ยวชาญในการผ่าตัด ทำไมไม่รู้จักชื่อของ เธอ แต่การแสดงของเขานั้นราวกับว่าเธอเป็นคนที่ สัญจรไปมา

เป่าไอร้อนของกาแฟ รสชาติความขมของบลูเมาน์ เทนเข้าสู่ปาก แล้วค่อยๆเปลี่ยนเป็นความหวาน ขม แล้วค่อยหวาน อืม…เธอชอบความรู้สึกนี้จริงๆ แต่ รสชาติของกาแฟอีนหวานแล้วค่อยขม และขมอยู่ใน คอนานทีเดียวซึ่งเธอไม่ชอบ
เมื่ออ่านจบ ให้ความคิดเห็นเล็กน้อย และ สื่อสารกับถังจิ้นเหยียนเกี่ยวกับทิศทางต่างๆสำหรับ การวิจัยนี้ต่อไป

ถังจิ้นเหยียนรู้สึกประหลาดใจกับแนะนำของ เธอ “คุณไม่กลัวว่าผมจะผิดสิทธิบัตรของคุณ หรือ?”

แอนน่าไขว้ขาเรียวของเธอและยักไหล่ “ฉันไม่เคย เขียนรายงานการวิจัยหรอกค่ะ หากคุณชอบมันก็นํา ไปใช้ได้ อีกอย่างการที่คุณให้ฉันดูรายงานเมื่อสัก ครู่ ไม่กลัวว่าฉันจะใช้สิทธิบัตรของคุณหรือ? ”

ถังจิ้นเหยียนยิ้มแล้วพูดว่า “คุณแอนน่าฉลาดมาก

ครับ

คำชมของถังจิ้นเหยียนนั้น แอนน่าไม่ได้ตอบใดๆ ออกไป ไม่ได้ปฏิเสธและไม่ได้ยอมรับ

เธอเหลือบมองไปที่นาฬิกา “ขอโทษทีนะคะ ฉันมี ธุระต้องขอตัวก่อนนะคะ

เธอวางแก้วกาแฟลงแล้วลุกขึ้นยืน ทุกความ เคลื่อนไหวงดงามเสียจนไม่อยากละสายตา

“ครับ คุณแอนน่าไว้เจอกันใหม่นะครับ”

แอนน่าพยักหน้าแล้วเดินจากออกไป ถึงจิ้นเหยีย นมองตามหลังเธอไป ความผิดหวังในใจมีรสชาติขม เหมือนกาแฟ ลุกลามไปทั้งหัวใจ

ไม่ใช่เธอ…….จริงๆ

และคงไม่มีวันเป็นเธอ

เสียงถอนหายใจเบาๆ ถังจิ้นเหยียนสายตาเหม่อ

ลอยทอดยาวออกไป

“แอนน่า นี่เป็นหนังสือเชิญจากประเทศจีน คุณลอง

Lisaยื่นหนังสือเชิญฉบับหนึ่งให้แก่แอนน่า เป็น ซองกระดาษคราฟท์Hermes ดูจากหน้าปกก็ทำให้รู้ ว่าตัวตนของผู้เขียนคงไม่แย่

แต่ว่า……ประเทศจีน?
แอนน่าไม่ได้สนใจเท่าไหร่นัก ประเทศจีนสําหรับ เธอมันช่างแปลกหน้าอีกทั้งใหญ่เกินไป ถ้าได้ เข้าไปคงคล้ายกับน้ำหยดหนึ่งซึมแทรกเข้าไปใน มหาสมุทร

“ไม่จําเป็นค่ะ ปฏิเสธกลับไปได้เลย”

LisaและCurretมองหน้ากันและลองอีกครั้ง

แอนน่าโรงพยาบาลหวาเซียที่เมืองหลวงเป็นโรง พยาบาลชั้นนําสามอันดับแรกของจีน และแผนกโรค หัวใจยังเป็นสาขาวิชาแพทย์ที่แข็งแกร่งที่สุดในจีน การประชุมแลกเปลี่ยนทางวิชาการครั้งนี้น่า……

แอนน่าสวมแว่นตาดำขึ้น “ฉันไม่จำเป็นต้องรู้ว่าเป็น โรงพยาบาลระดับใด บอกพวกเขาว่าฉันไม่ไป

พูดจบแอนน่าก็เดินไปยังรถฝั่งคนขับแล้วเปิด ประตูรถออก

Lisaรู้สึกว่าโอกาสในครั้งนี้ไม่เลวทีเดียว ประเทศ จีนควรลองไปดูสักครั้งน่าจะดี จึงเอาหนังสือเชิญ วางเข้าไปในรถแล้วพูดว่า “ฉันวางไว้ที่นี่นะ ถ้าคุณว่าง ลองอ่านดู หากไม่สนใจจริงๆฉันจะปฏิเสธกลับ

ไป

แอนน่ามองดูไปยังซองนั่น ตอบรับเบาๆแล้วขับรถ จากไป

นิวยอร์ก ยามค่ำคืน ณ คฤหาสน์ส่วนตัว

แอนน่าเพิ่งถึงด้านนอกคฤหาสน์ พ่อบ้านชาว อังกฤษวัยกลางคนในชุดเสื้อกั๊กและสูทเดินออกมา อย่างสงบและสง่างามพูดว่า “คุณนาย นายท่านและ ท่านผู้หญิงรออยู่แล้ว”

“ค่ะ”

เธอก้าวเข้าสู่ห้องโถงสไตล์ยุโรปที่ประดับประดา ด้วยโคมไฟระย้าคริสตัลคาร์เทียร์อันงดงาม ห้อง โถงหรูหราเหมือนปราสาทเก่าแก่ การตกแต่งใน ห้องโถงล้วนเป็นเฟอร์นิเจอร์ไม้เนื้อแข็งชั้นนำของ โลก แน่ ว่าคงไม่อาจขาดไม้ชิงชันชั้นดีสมัยรา ชวงศ์หมิงและราชวงศ์ชิงที่เป็นที่ต้องการของนัก สะสมชาวจีน ทั้งโต๊ะและเก้าอี้

สไตล์แบบโบราณและสมัยใหม่ประยุกต์เข้าด้วยกัน ในรูปแบบเฉพาะของตระกูลเฉียว

“พ่อ แม่

แอนน่าเดินเข้ามากอดได้มั้นผู้เป็นแม่ และเข้าไป กอดเฉียวหย่วนฟานผู้เป็นพ่อ

“ได้ยินLisaบอกว่าลูกขับรถไปฮาร์วาร์ดเอง? บ้า หรือเปล่าเนี่ย? ขับไปเองให้เมื่อยทำไม ทําไมไม่นั่ง เครื่องบิน? หรือให้คนขับรถขับมาส่งก็ได้นี่

แอนน่ากอดเธอและทําตัวอ้อนเหมือนเด็กว่า “แม่คะ หนูรอให้คนขับมารับไม่ไหวน่ะ แล้วสนามบินก็ไกล ด้วย สู้ขับรถกลับมาเองจะดีกว่า หนูกลับมาทันมื้อ คําไม่ใช่เหรอคะ? หิวแล้วละ ไปกินข้าวกันนะคะ”

เมื่อกลับมาบ้านแอนน่าก็เปลี่ยนไปคนละคน อยู่ต่อ หน้าเขาทั้งสองเธอเป็นลูกสาวที่แสนน่ารักเชื่อฟังคำ สั่งสอน

“โอเค! พวกเรารอลูกกลับมากินข้าวอยู่พอดี”

ผ้าปูโต๊ะปักด้วยมือสีขาวบริสุทธิ์วางอยู่บนโต๊ะ อาหารยาวสองเมตร และมีอาหารอันโอชะวางอยู่

ตรงกลาง

ดอกคาร์เนชั่นดอกหนึ่งที่แต่งแต้มด้วยดอกยิปโซ เล็กน้อยมีกลิ่นหอมหรูหรา สร้างบรรยากาศดี

เมื่อมื้อ จบลง แอนน่ากลับขึ้นไปที่ห้องนอน อาบ นําแปรงฟันจากนั้นเอนตัวลงนอน เธอหลับไปได้ไม่

นานก็ฝันร้าย!

ในฝันเธอเห็นตัวเองตกลงมาจากหน้าผาสูง! ร่างกายกระทบกับก้อนหินมากมายและแขนของเธอ ถูกกิ่งไม้เกี่ยวเข้าจนล็ก เต็มไปด้วยเลือดแดงสด เจ็บจนไม่มีความรู้สึกจากนั้นทุกอย่างก็มืดลง

“อ๊าก! ! ”

เธอสะดุ้งนั่งขึ้น มือเธอกำไปตรงบริเวณแผลที่ฉีก ร้าวและเหนื่อยหอบ ผ่านไปหลายนาทีเธอจึงเอื้อม มือไปเปิดไฟหัวเตียง ร่างกายเธอเหงื่อซึมจนชุด นอนเปียก

นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้ฝันแบบนี้! ทำไมถึงเป็น แบบนี้ไปอีก? แอนน่าเอามือปาดเหงื่อ สวมรองเท้าแล้วเดินลง ไปชั้นล่าง เมื่อไฟถูกเปิดขึ้นเธอมองเห็นรูปภาพ ครอบครัวที่ติดอยู่ตรงผนัง

ในรูปภาพนั้น เธออยู่ในอ้อมกอดของพ่อแม่ ยิ้ม อย่างมีความสุข

เธอเอามือจับหัวตัวเอง จากนั้นฉู่ลั่วหานเดินลงมา หา า ม คืนนี้คาดว่าคงนอนไม่หลับเสียแล้ว

สมองนึกไปถึงจดหมายเชิญที่ได้รับมา เธอเปลี่ยน รองเท้าแล้วเดินไปที่รถ หยิบซองจดหมายออกมา

จดหมายเชิญที่เขียนด้วยลายมือ แสดงถึงความ จริงใจ อาจจะออกมาจากความจริงใจ เนื้อหาของ จดหมายแบ่งออกเป็นสองเวอร์ชันภาษาจีนและ ภาษาอังกฤษ

จดหมายเชิญนั้นเขียนลงนามโดย เฉินจื้ออานผู้ อำนวยการโรงพยาบาลหวาเชี่ย

นอกจากจดหมายเชิญแล้วยังมีการแนะนำสั้นๆ เกี่ยวกับโรงพยาบาลหวาเชี่ยทั้งรูปภาพและ ข้อความ เธอไม่รู้ว่าจริงหรือเท็จ ซึ่งจดหมายอวดอ้างว่าโรงพยาบาลหวาเชี่ยเป็นเหมือนสวรรค์ สําหรับการรักษาพยาบาลและการช่วยเหลือคนไข้

แอนน่าไม่ได้ยินดีนักกับสิ่งที่เห็น

อย่างไรก็ตามที่มุมล่างขวาของถูกลงนามด้วยคำ สองคํา ทําให้เธอขมวดคิ้ว น

“หลงเชียว? ”

แอนน่าพูด อนั้นออกมา

หลงเขียว?

เขาคือใครกัน?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ