ตอนที่ 501 สามีเก่งเกินไป เก่งจนน่ากลัว

ตอนที่ 501 สามีเก่งเกินไป เก่งจนน่ากลัว

ท้องฟ้าจากสีเทากลายเป็นมืดสนิท และท้องฟ้าก็เต็มไปด้วย ดวงดาวระยิบระยับ

บนวางเต็มไปด้วยอาหารที่หลงเซียวทำเองกับมือ กับข้าวหก

อย่าง ล้วนเป็นอาหารจีน รสชาติไม่ปรุงแต่งมาก สีสันก็เป็นสี

ผักใบเขียวเป็นหลัก

ลั่วหานชมเหมือนกับดูงานศิลปะ “คุณ………ใจเหรอว่าคือ กับข้าว แต่ไม่ใช่ของตั้งโชว์”

ทำได้สวยขนาดนี้

หลงเซียวดึงเก้าอี้ให้ลั่วหานนั่ง ร่างสูงยืนอยู่ข้างเธอ แนะนำ กับข้าวทีละอย่าง “ไม่ใช่ของตั้งโชว์แน่ เป็นกับข้าวให้ภรรยา ผมครับ”

ลั่วหานหยิบตะเกียบ ไม่รู้จะลงมือยังไง รู้สึกกินคำหนึ่ง ก็ ทำลายของสวยงาม “กับข้าว? ลดคุณค่ามันเกินไปแล้ว อาหารที่ท่านเซียวทำเหมือนอาหารในวังเลย

ท่านเซียวของฉัน ช่างวิเศษที่สุด

หลงเซียวนั่งตรงข้ามเธอ คีบผักวางในถ้วยเธอ “อึม เพื่อราชินีของผม พูดว่าเป็นอาหารในวางก็ไม่เลว ราชินีเชิญชิม ครับ”

ลั่วหานรู้สึกเสียดายไม่กล้ากิน แค่ดูก็รู้สึกไม่เคารพอาหารที่ จัดได้สวยขนาดนี้

ผัดบร็อกเคอรี่ เขาไม่แค่ผัดได้สีสันสวยงาม กลิ่นหอม ยังหั่น ได้ชิ้นเท่ากันทุกชิ้น แทบหาชิ้นที่ไม่เท่ากันไม่ได้เลย

มันฝรั่งอบเนื้อ เขาทําได้ดีพิถีพิถันมาก มันฝรั่งหั่นเป็นก้อน สี่เหลี่ยมเท่ากัน รอบล้อมอยู่รอบเนื้อวัว ไม่ว่าจะเป็นขนาดหรือ สีสัน ล้วนดูสวยงาม และกลิ่นหอมเย้ายวน

หอยแมลงภู่ผัดมันเทศ ไก่ผัดผักกาด เกาลัดผัดเห็ด อีกจาน คือยำสาหร่ายทะเล โอ้โห อาหารบนโต๊ะนี้มันช่างสวยงามดู พิถีพิถันทุกจาน ยิ่งกว่าในภัตตาคารอีก

อาหารล้วนเป็นอาหารพื้นบ้านทั่วไป ไม่ได้ใช้วัตถุดิบราคา แพง แต่ผ่านมือเขาแล้ว อาหารทุกงานก็ดูสวยสง่าเหมือนตัว เขา

หลงเซียวเห็นเธอแค่ดูไม่ขยับตะเกียบ ก็ยิ้มอย่างรักใคร่ “แค่ ดูไม่อิ่มนะ”

ลั่วหานสายตาแปร่งประกายแห่งความสุข ปากกัดตะเกียบไว้ “ที่รัก ฉันสงสัยว่า เมื่อกี้คุณอยู่ในครัว แอบหาเซียนที่ไหนมา ช่วยรึเปล่า หรือเปิดระบบพลังพิเศษอะไรรึเปล่า ทำไมถึงทำอาหารได้ดีขนาดนี้”

หลงเซียวถูกเธอชมจนดีใจอย่างพูดไม่ถูก นิ้วเรียวสวยนั้นจับ ตะเกียบแน่น คืบมันเทศยื่นเข้าปากเธอ “เปิดระบบพลังวิเศษ จริง พลังแห่งรัก”

มองเธอด้วยสายตาอันอ่อนโยน เหมือนท้องฟ้าที่ไร้ขอบเขต เหมือนจักรวาลที่เต็มไปด้วยฝูงดาว นุ่มนวล และเต็มไปด้วย ความรัก

ล้วหานมองจนเหม่อ จนลืมเคี้ยวอาหารในปาก ได้แต่ยิ้ม “หลงเซียว ฉันสงสัยจังว่า ฉันแต่งงานกับคนอะไรเนี่ย น่ากลัว มาก เก่งทุกอย่าง”

แขนยาวของหลงเซียวยื่นไปจับผมของเธอ จับผมไปไว้หลัง หูเธอ “ไม่ต้องชมแล้ว รีบกินตอนอาหารยังร้อนอยู่ เดี๋ยวเย็น แล้วรสชาติเปลี่ยน แล้วก็น้ำซุปนี้ ผมใส่แครอท บำรุงตา คุณ กินเยอะๆ

ลั่วหานมองเขาอย่างรักใคร่ ไม่อยากละสายตาแม้แต่นาที เดียว เพราะมีความสุขมาก มีความสุขจนเหมือนฝัน “หลงเซียว คุณช่างเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดเลย พาออกงานก็ได้ เข้าครัวก็ดี ถ้า ชาติหน้ามีจริง ฉันต้องเกิดมาเป็นผู้ชาย แล้วขอคุณแต่งงาน”

คิดถึงภาพที่หลงเซียวใส่ผ้ากันเปื้อนเข้าครัว แล้วนึกภาพว่า ถ้าตัวเองเป็นผู้ชาย เขาเป็นผู้หญิง อย่างนั้น…..ฮาๆ ต้องสนุกแน่เลย

หลงเซียวยิ้มปากโค้ง ยิ้มอย่างอบอุ่นเหมือนสายลมแรกของ ฤดูร้อน “ได้ ถ้าชาติหน้ามีจริง ผมเป็นผู้หญิง คุณเป็นผู้ชาย”

“แต่ถ้าคุณเป็นผู้หญิง ต้องสวยแน่เลย ถ้าเกิดโดนผู้ชายคน อื่นแย่งไปทำยังไง?” ลั่วหานพูดและเคี้ยวแครอทไป นุ่มเคี้ยว ได้พอดีไม่เละเกินไป รสชาติดีมาก

หลงเซียวก็กำลังเคี้ยวอาหาร ปากขยับไปมา “ไม่ ผมจะจำ คุณได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น แล้วจะตามติดคุณ อีกอย่างผมจะ ไม่ให้คนอื่นเจอคุณก่อน”

“ฉันไม่เชื่อว่า ฉันจะไม่เจอผู้ชายอื่นเลย”

“ถ้าอย่างนั้นผมก็จะเป็นผู้หญิงคนแรกที่เจอคุณ เกิดที่เดียว กับคุณ”

ลั่วหานเอามือค้ำคางไว้ สาวสวยยิ้มจนโค้งงอ “หลงเซียว..….…..

“อือ?” เขาตอบเสียงนุ่ม

“เมื่อก่อนเราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนไหม?” เธอรู้ว่าไม่มี แต่ แกล้งถาม
“ไม่มี” เขาตอบอย่างมั่นใจ

ลั่วหานเคี้ยวผักคำโต “ออ…..

หลงเขียวมองเธออย่างลึกซึ้ง “คุณสวยขนาดนี้ ถ้าเมื่อก่อน เคยเจอ ผมต้องจำได้แน่นอน”

ลั่วหานยอมเขาแล้ว จึงกินข้าวดีๆ

วันถัดไป คฤหาสน์ตระกูลหลง

หลงถึงลืมตา ถอนหายใจอย่างอึดอัดหันไปมองข้างกายที่ ว่างเปล่า ความรู้สึกอ้างว้าง

นอนด้วยกันมาสามสิบปีแล้ว เขาเคยชินกับการตื่นมามีเธอ อยู่ข้างกายแล้ว หรือบางทีเขาตื่นเช้า ก็จะนั่งอ่านหนังสือริม หน้าต่างชมวิว

เธออยู่ในชุดนอน ดูสง่าสวยหรู จากความทรงจำ สวยงามมา ตลอด ไม่เคยเปลี่ยน

หลงถึงจับขอบเตียงลุกขึ้น เสมือนเห็นหยวนชูเฟินนั่งอยู่บน เก้าอี้ริมหน้าต่าง หันข้างมองออกไปนอกหน้าต่าง ผมยาวคลุม ไหล่ สวยงามทุกเส้นผม
แต่เมื่อเขารวบรวมสายตามองไป ก็เห็นแค่ผ้าม่านที่ปลิวไป

มา

ผ่านไปสักครู่ ก็มีเสียงเคาะประตู

หลงถึงสวมใส่รองเท้าเตะ ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ ริ้วรอยบน หน้าผากเป็นร่องชัดเจนบนผิวหนัง “เข้ามา”

คนที่ผลักประตูเข้ามา คือหลงเซิ่ง

“น้องรอง”

หลงถึงหันไปเห็นคนที่เข้ามาคือหลงเซิ่ง ก็รู้สึกแปลกใจ “นาย ทำไมถึงมาได้?”

“หลายวันนี้ ที่บ้านรู้สึกผิดปกติ พี่มีเรื่องอยากคุยกับนาย หลงเซิ่งเดินเข้ามา แล้วปิดประตูและล็อกเรียบร้อย

หลงถึงจัดคอเสื้อชุดนอน นั่งลง “เรื่องอะไร?

หลงเซิ่งอายุมากกว่าหลงถึงหลายปี แต่ดูแล้วแก่กว่าเขามาก เวลายิ้มมีริ้วรอยเต็มหน้า “น้องรอง เรื่องบางอย่าง พี่รู้ว่านาย ไม่อยากฟัง แต่ว่าเราเป็นพี่น้องแท้ๆ พี่ไม่อยากเห็นน้องทุกข์

ทรมาน”

หลงถึงใช้หางตามองเขาอย่างรำคาญ “พี่อยากพูดอะไรกันแน่?”

“น้องรอง หลายวันนี้อาเฟินไม่อยู่บ้าน เธอไปไหน?” หลงเซิ่งดู สีหน้า ที่จริงแล้วเขากลัวทำให้หลงถึงโกรธมาก

“เมียผมจะไปไหน น่าจะไม่ใช่เรื่องที่พี่ควรถาม” หลงถึงรู้สึก รำคาญใจ ไม่อยากคุยเรื่องนี้

หลงเซิ่งรีบแก้ต่าง “ใช่ พี่ไม่ควรถาม แต่น้องรอง พวกน้องก็ แต่งงานกันมาสามสิบปีแล้ว พี่ดูพวกเธอเดินด้วยกันมาทุกก้าว นายคิดดู พวกเธอนอกจากหลงเซียวแล้ว ยังเหลืออะไรอีก? คนอื่นอาจไม่รู้ แต่คนในตระกูลหลงมีใครดูไม่ออก อาเฟินไม่ รักนาย”

“พอแล้ว” หลงถิงตบลงที่โซฟาอย่างแรง คิ้วเข้มทั้งสองข้าง ขมวดเข้าหากัน บีบเป็นร่องลึก

หลงเซิ่งก็ไม่ได้คิดจะหยุด ถามต่ออีก “น้องรอง พี่ไม่รู้ว่าตอน แรงนายกับอาเฟินคบหากันยังไง ใช่ พี่ไม่ควรถาม แต่ตั้งแต่ เธอกลับมาจากต่างประเทศกับนาย เข้ามาในตระกูลหลง พี่ไม่ เคยเห็นเธอยิ้มจากใจเลย”

สายตาแดงก่ำของหลงถึงจ้องไปที่หลงเซิ่งด้วยความโกรธ อยากใช้สายตาคู่นั้นยิงทะลุร่างนั้น

แต่เขากลับพูดโดนจุดเจ็บของเขา
พวกเขาคบหากันยังไง…ด้วยกันยังไง?

มือที่เปลี่ยนรูปของหลงถึงกำหมัดแน่น หลังมือเส้นเลือดเห็น ชัด “พี่จะไปรู้อะไร

“พี่ไม่รู้ แต่น้องรอง ตอนนี้เป็นช่วงสําคัญของตระกูลหลง พี่ หวังว่านายจะรู้จักแยกแยะ อย่าให้คนอื่นมีโอกาสแทรกแซง อีกอย่าง จากวิธีการของนายแล้ว นายกับอาเฟินในอดีต ก็คง ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด?”

หลงเซิ่งถามจบ ก็ยังคงสังเกตสีหน้าของเขาอย่างระมัดระวัง และแน่นอน สีหน้าแสดงอารมณ์บนใบหน้าเขาแสดงว่าเขาเดา ถูกแล้ว

สําหรับความเป็นพี่น้องแล้ว วิธีการของเขาแล้วเขาก็พอรู้บ้าง สามสิบปีก่อนเขายังเป็นนักธุรกิจหนุ่มมือใหม่อารมณ์ร้อน แต่ วิธีการโหดเหี้ยม เฉียบขาด สำหรับคู่แข่งของเขาไม่มีคำว่า เห็นใจ

เขาไม่เชื่อ ว่าผู้หญิงที่เก่งจากมหาวิทยาลัยเคมบริดจ์จะ แต่งงานกับเขา ไม่มีวันเชื่อ

หลงถึงใช้นิ้วโป้งถูหมัดที่กำแน่น สายตาเหมือนสัตว์ดุร้ายที่ หิวโหย “พี่ใหญ่ วันนี้พี่พูดมากไปแล้วนะ ออกไปได้แล้ว” ไล่ หลงเซิ่งออกไปแล้ว หลงถึงก็นั่งคิดอยู่คนเดียว

ครั้งนั้น…….….…..
เขาไม่มีวันลืมครั้งแรกที่เขาเจอเธอ ไม่มีวันลืม

ปีนั้นเขาอายุแค่ยี่สิบห้า พกพาความฝันที่ยิ่งใหญ่ของเขา บุกเบิกไปถึงอเมริกาคนเดียว แต่เขาไม่รู้จักผู้คน เจอแต่ อุปสรรค เรื่องราวไม่ราบรื่น แต่กลับเดินเข้าไปในงานศิลปะ โดยไม่ได้ตั้งใจ

งานแสดงภาพศิลปะครั้งนี้ เขาเห็นหยวนชูเฟินในชุดกี่เพ้าสี เขียว ปีนั้นเธอยังอายุน้อย ดูเป็นนักศึกษามหาลัย

เธอกำลังแนะนำภาพวาดให้กับแขกในงาน รอยยิ้มเธอ สวยงาม น้ำเสียงนุ่มนวลน่าฟัง ทุกก้าวเหมือนเดินอยู่ในใจเขา

เขาเคยเห็นสาวงามมาเยอะ แต่แบบที่น่าจดจำอย่างเธอ เขา ยังไม่เคยเจอ

ปีนั้น เขากำลังอยู่ในช่วงสับสนกับชีวิต หยวนชูเฟินเหมือน

ทางสว่าง สองแสงให้เขา

เขาเตรียมตัวจะจีบเธอ และสาบานว่าต้องจีบเธอให้ได้ แต่ว่า วันนั้นทําให้เขาผิดหวังมาก

ยืนอยู่ท่ามกลางผู้คน เขาเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งกับหยวนชู เฟินท่าทางรักใคร่ ที่แท้หยวนชูเฟินมีคนรักแล้ว

ความอิจฉา ความโกรธ เกลียด ไม่พอใจ
ทุกก้าวทุกรอยยิ้มของเธอเหมือนยาพิษ ทำให้เขาติดอย่าง เลิกไม่ได้

ตั้งแต่ครั้งนั้น ในใจเขาก็คิดว่าเขาต้องแย่งให้ได้ ไปไม่ถึงเป้า หมาย เขาจะไม่ยอมหยุดมือเด็ดขาด

จากนั้นเขาได้รู้มาว่า ผู้ชายคนนั้นคือมู่เส้าเอิน เขากำลังเปิด บริษัทที่อเมริกา และกำลังเตรียมหาเงินขายกิจกรรม

โอกาสที่หายากขนาดนี้ เรื่องยิงนัดเดียวได้นกสองตัว

นี่เป็นโอกาสที่สวรรค์ให้เขา สวรรค์เป็นคนให้ โทษใครไม่ได้ เป็นความหมายของสวรรค์ ของสวรรค์

“พ่อ เตรียมตัวเสร็จรึยังครับ?”

เสียงหลง อดังขึ้น ตัดขาดเรื่องที่หลงถึงก๋าลังคิด

“อืม เตรียมกินข้าว”

หลง อพยักหน้า แล้วมองเข้าไปข้างใน ถามขึ้นเสียงเบา “พ่อ แม่จะกลับมาเมื่อไหร่?”

“ถามเรื่องพวกนี้ทำไม?” น้ำเสียงเขาเย็นชา ทำให้หลงจื่อไม่ กล้าถามอีก
ผ่านไปสักครู่ หลงถึงกับหลงจื่อลงไปชั้นล่างพร้อมกัน หลงถึง ถามขึ้น “ลูกพี่กับพี่ชายเหรอ ว่าจะไปอเมริกาสักพัก?”

“พ่อรู้ได้ยังไง?” หลงจื่อแปลกใจ เรื่องนี้ไม่น่าจะมีคนรู้

“เหอะ พ่อรู้ได้ยังไง? พ่อเพิ่งรู้ ว่าลูกเชื่อฟังพี่ชายทุกอย่าง ได้ เรื่องจริงๆ เลยนะ” หลงถึงพูดเสียดสีอย่างรังเกียจ

ตกหลุมพรางแล้ว

“พ่อ เขาเป็นพี่ชายผม

“ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป เขาไม่ได้เป็นแค่พี่ชาย ยังเป็นคู่แข่ง ด้วย ถ้าให้พ่อรู้อีกว่าเอาเรื่องที่พ่อบอกไปบอกเขาอีก ไม่แค่ลูก แม่ของลูกก็ไม่พ้น คำพูดเดียวกัน อย่าบังคับให้พ่อพูดครั้งที่ สอง ไม่อย่างนั้นลูกจะต้องชดใช้

หลงจื่อรู้สึกใจหวั่น “พ่อ ทำไมพ่อ…

“อยากรู้เพราะอะไร? เธอเป็นลูกของพ่อ เป็นผู้สืบทอดMBK นี่ ก็คือเหตุผล”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ