ตอนที่ 405 ทำไมเขาจะไม่ชอบล่ะ

ตอนที่ 405 ทำไมเขาจะไม่ชอบล่ะ

เมื่อได้ยินหลงเซียวพูดว่าจะช่วยให้เขาชนะการฟ้องร้อง ในใจของหวังเค่ยก็รู้สึกตื้นตันใจจนอยากจะขอบคุณเป็น ร้อยๆครั้ง “คุณหลงช่วยผมจริงงั้นก็ดีสิครับ ผมไม่รู้จะ ขอบคุณคุณหลงกับภรรยาคุณยังไงดี”

หลงเซียวเตรียมจะเข้าประชุม จึงไม่ได้พูดอะไรต่ออีก เยอะ เพียงแค่เพิ่มความเชื่อมั่น “คุณหวังช่วยภรรยาผมก็ เหมือนช่วยผม และคนที่ภรรยาของผมต้องการช่วยเหลือ ผมย่อมต้องยื่นมือเข้ามาช่วยอยู่แล้ว”

พูดจบ หลงเซียวก็วางสาย

หลงเซียวสาวเท้ายาวเดินเข้าห้องประชุม ทุกคนในห้อง นั่งหลังตรง บรรยากาศจริงจังซีเรียส

ทันทีที่หลงเซียวเดินเข้ามาในห้อง ทุกคนต่างก็ยืนขึ้น ทุกสายตาจับจ้องไปที่ชายหนุ่ม ทุกคนในที่ประชุมเกือบ ยี่สิบกว่าคนพากันตื่นตัวและเคร่งเครียดขึ้นมาทันใด การ มาบริษัทสาขาลูกที่เจียงเฉิงของคุณชายทายาท เป็นที่รู้ กันดำสำหรับคนภายในว่าเขามาเพื่อโครงการ แต่คนนอก อาจจะคิดว่าฝ่ายบริหารสูงสุดคงมาเพื่อเยี่ยมชมความ เป็นไปของบริษัทและพนักงาน

แต่ไม่ว่าการมาของเขาจะมีเป้าหมายอะไร ก็ล้วนทำให้คนใจเต้นตุบตับได้ไม่น้อย

ทันทีที่มังกรยักษ์อย่างหลงเซียวเดินเข้าประตูมา สายตา เฉียบคมดุดันก็กวาดมองไปทั่ว ทุกคนในห้องต่างพากัน ทำความเคารพด้วยความหวาดกลัว ไม่มีใครกล้าหือ แม้แต่คนเดียว

“นั่งลงเถอะ”

เมื่อเสียงนั้นสิ้นสุด ทุกคนในห้องจึงนั่งลงเริ่มการประชุม

หลงเซียวพยักหน้าให้หวังเจี้ยนนิดๆเป็นการส่งสัญญาณ อีกฝ่ายหยิบเอกสารปีกใหญ่ออกมาแล้วแจกให้กับทุก คนในห้อง เมื่อทุกคนได้รับเอกสารครบ หลงเซียวจึงยก ข้อศอกสองข้างขึ้นเท้ากับโต๊ะ สายตากวาดมองไล่ทีละ คน แล้วเอ่ยปาก

“เอกสารที่อยู่ในมือพวกคุณตอนนี้ คืองบประมาณ ครึ่งปีของบริษัท ผมให้เวลาพวกคุณสิบนาทีในการดู ให้ละเอียด โดยเฉพาะส่วนของบัญชีกับแผนกจัดซื้อ พิจารณาดูให้ดีๆว่าจะแสดงความเห็นออกมายังไง”

การประชุมเริ่มต้นด้วยความตึงเครียด จนอากาศภายใน ห้องเหมือนจะไม่พอให้หายใจ ราวกับอีกไม่นานห้องนี้ กำลังจะกลายเป็นแม่น้ำน้ำแข็งโดยมีหลงเซียวเป็นสูญ กลาง

หวังเจี้ยนลอบปาดเหงื่อ แอบโล่งอกในใจ โชคดีที่เขารับชอบส่วนการก่อสร้าง…

หลังผ่านไปสองชั่วโมง…

การประชุมสิ้นสุดลง หลงเซียวเดินออกจากห้องประชุม เป็นคนแรก

ทิ้งให้คนที่เหลือทิ้งตัวลงบนเก้าอี้อย่างหมดแรง

“ซีอีโอใช้เวลาแค่สองคืนก็พบปัญหามากมายขนาดนี้ ขืนอยู่ต่อสักครึ่งเดือน….พวกเรายังจะมีชีวิตรอดกันอยู่ หรอ?”

“เป็นที่รู้ๆกันอยู่ว่าซีอีโอทำงานเนี้ยบขนาดไหน ฝีมือ ไม่ใช่แค่เทพธรรมดา ครั้งนี้ได้มาเห็นกับตาตัวเองสักที ข่าวลือที่ได้ยินมาไม่ใช่แค่ข่าวลือ เมื่อกี้ตกใจแทบแย่”

เสียงในห้องยังพูดคุยกันไม่หยุด ส่วนหลงเซียวก้าวขา ยาวๆลงมาถึงโถงรับแขกชั้นหนึ่งแล้ว พื้นหินอ่อนสะท้อน เงาสง่างามของชายหนุ่ม ดวงตานําสนิทเยือกเย็นเหลือบ ไปมองด้านหลัง ก็เห็นเข้ากับหวังเจี้ยนที่กำลังทำท่าทาง เก้ๆกังๆอยู่พอดี

“ใบอนุญาตประกอบกิจการน่าจะออกมาในสองวันนี้ ส่วนการก่อสร้าง คุณเป็นคนจัดการไปก็แล้วกัน”

หวังเจี้ยนอึ้งจนสีหน้าเปลี่ยน ปากของเขาสั่นนิดๆ “ใบ อนุญาต? ซี ซีอีโอ แต่ว่า….ใบอนุญาตนี่ได้มายากมากเลยไม่ใช่หรอครับ? ทำไมถึงได้เร็วขนาดนี้?”

ดวงตาดุดันมองไปทั่วใบหน้าของชายหนุ่ม ก่อนจะหยุด สบตา “เร็ว? ผู้จัดการหวังคิดว่าเร็วหรอ?”

หวังเจี้ยนรีบส่ายหน้ารัวๆ เริ่มรู้สึกกลืนน้ำลายลำบาก “ไม่ครับ…ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ผม…ผมหมาย ถึง ซีอีโอสุดยอดไปเลยครับ แหะๆๆ ถ้าท่านประธานรู้จะ ต้องดีใจมากๆ”

ดีใจ?

หลงเซียวสอดมือข้างนึงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แล้ว หันศีรษะออกไปด้านนอก สีท้องฟ้านอกหน้าต่างดำสนิท

“ก่อนที่ใบอนุญาตจะออกมา ห้ามบอกเรื่องนี้กับท่าน ประธาน ทำงานของคุณให้เรียบร้อยก็พอ”

“ครับ ครับ ซีอีโอวางใจได้ ผมจะเรียกประชุมแผนกก่อน สร้างเดี๋ยวนี้”

หวังเจี้ยนเดินจากไป หลงเซียวยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา สิบ เอ็ดโมง ยังมีอีกเรื่อง สงสัยคงต้องเริ่มลงมือซะแล้ว
ชายหนุ่มกลับมาที่รถ เขากดหมายเลขโทรหาใครบาง คน ไม่นานปลายสายก็มีคนรับ เสียงนอบน้อมดังขึ้น “ลูกพี่มีอะไรจะสั่งครับ?”

นิ้วเรียวเคาะบนพวงมาลัย น้ำเสียงเย็นนิ่งสงบเฉกเช่น ผู้ถือหมากเหนือกว่า “สะกดรอยตามใครคนนึงให้หน่อย ฉันต้องการหลักฐาน

“ครับ! ใครครับ? ลูกพี่ว่ามาได้เลย”

ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มร้าย ดวงตาคมกริบฉายประกาย สังหาร “ผู้หญิงของเสิ่นคั่ว ชื่อจ้าวฟางฟาง ฉันต้องการ หลักฐานที่ว่าหล่อนนอกใจสามี ยิ่งละเอียดยิ่งดี แต่ดีที่สุด คือเอามาเป็นคลิป”

“ครับ ผมจะลงมือเดี๋ยวนี้

“อืม”

ชายหนุ่มเก็บโทรศัพท์ รอยยิ้มเผยความเย็นชามากขึ้น เสิ่นคั่วกับเสิ่นเหลียว… สมกับที่เป็นพ่อลูกกันจริงๆ คนนึง จะแต่งเมียก็ดันได้เมียอย่างฉ่ซีหราน ส่วนอีกคนก็แต่งกับ เมียชาวบ้าน แถมยังเป็นผู้หญิงพรรคเดียวกันอีก

ญาติพี่น้องตระกูลเสิ่น ทั้งสถานะและอิทธิพลที่มีต่อ เมืองเจียงเฉิง ทำจนคนสรรเสริญไม่ขึ้นจริงๆ
หลงเซียวหยิบโทรศัพท์ออก เปิดดูสภาพอากาศ อากาศ ในเมืองเจียงเฉิงในหลายวันนี้มีฝนตกติดต่อกัน ในขณะที่ เมืองหลวงท้องฟ้าแจ่มใส

ท้องฟ้าแจ่มใสอากาศดีๆ ทำไมเขาจะไม่ชอบล่ะ?

วันที่สิบหก….อีกสามวันก็ถึงวันที่สิบหก

หลงจื่อนั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องผู้บริหารอย่างปวดหัว มือ ข้างนึงนวดขมับ เขาถามขึ้นด้วยเสียงเหนื่อยหน่าย “ต่อ ไปต้องทำอะไรต่อ?”

แอนดี้เปิดตารางงานออกมาแล้วอ่านให้ฟังด้วยน้ำเสียง นุ่มนวล “ตอนเที่ยงตรงมีนัดกินข้าวกับผู้จัดการใหญ่ บริษัทติ่งเชิ่ง บ่ายสองมีประชุมกับคุณเฉินจากบริษัท ซีเฟิง บ่ายสามมีสรุปรายให้ให้ท่านประธานฟังที่ห้อง ทำงาน ห้าโมงเย็นนัดประชุมกับฝ่ายการตลาด คาดว่าหก โมงเป็นอันเสร็จภารกิจในวันนี้ครับ”

“แต่ถ้ารวมที่เมื่อเช้ามีตอบรับคำเชิญงานเลี้ยง วันนี้ทุ่ม ครึ่งคุณต้องรีบไปร่วมงานที่โรงแรมเชิ่งชื่อหาวถึง โดย คุณจะเข้าร่วมในฐานะตัวแทนของบริษัทMBK เสื้อผ้า เตรียมไว้เรียบร้อยแล้วครับ”

“พีค!!”
หลังฟังตารางงานที่แอนดี้รายจนจบ เขาก็อดสบถคำ หยาบออกมาไม่ได้ สบถเสร็จก็รู้สึกได้ว่าที่พูดไปนั้นไม่ เหมาะสมนัก จึงกระแอมแก้เขิน “แอนดี้ คุณเป็นเลขาชั้น สูงของพี่ชายผม ไหนคุณพูด เมื่อก่อน งานยุ่งขนาดนี้ เลย? ผมเข้าบริษัทตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ ปากผมจะเปื่อย หมดแล้ว”

แอนดี้กลั้นหัวเราะ เขาก้มศีรษะนิดๆแล้วตอบกลับ “ปกติแล้วงานของซีอีโอเยอะกว่านี้อีกครับ เพียงแต่ซีอี โอจัดการงานของตัวเองได้ค่อนข้าง…เร็ว อีกอย่าง เวลา ประชุมซีอีโอไม่ค่อยได้พูดอะไรเท่าไหร่”

หลงจื่อแทบจะพ่นน้ำที่ตัวเองเพิ่งเอาเข้าปากไปเมื่อกี้ “ไม่ค่อยพูด? อย่างเหตุการณ์ในวันนี้ ถ้าพี่ไม่พูดงั้นจะ จัดการยังไง?”

เขารู้สึกตันในคอ แต่สุดท้ายก็ตะเบ็งค่พูดออกมาจนได้

แอนดี้ว่า “อืม…ตามปกติแล้ว หลังจากที่ซีอีโอพูดความ เห็นของตัวเองเสร็จ จะไม่แย้งแม้แต่คนเดียว แต่จะให้ ความร่วมมือทันทีครับ”

“เข้! เมื่อกี้ผมพูดออกไปแค่ประโยคเดียว พวกนั้นก็สับ ผมจนเละ โมโหชะมัด! ตารางงานช่วงบ่ายเลื่อนออกไป อันนึงได้ไหม?”

แอนดี้ยื่นตารางงานให้เขาดู “คุณอยากเอาอันไหนออก

ครับ?”
หลงจื่อเพ่ง ท่าทางเหมือนจะเลื่อนไม่ได้เลยสกอน

เขาปัดตารางงานลงบนโต๊ะอย่างหงุดหงิด “คือว่า…ถ้า เป็นพี่ พี่จะทำยังไง? คุณว่าเขาจะเลื่อนอันไหนออก?”

หลงจอขมวดคิ้วด้วยความอึดอัดใจ นับตั้งแต่ที่ตัวเอง โดนจับพลัดจับผลูให้มาเป็นซีอีโอ เขาก็ไม่ได้เจอยัยบ้าน นอกตั้งหลายวัน ไม่รู้ว่าหลินซีเหวินยัยขี้เหร่นั่นหนีไปกับ ผู้ชายคนอื่นแล้วหรือเปล่า

“เรื่องนี้ ถ้าเป็นซีอีโอ หากเขาไม่อยากเจอใครก็จะเลื่อน งานนั้น อืม…หรือไม่ก็เลื่อนออกทั้งหมดครับ”

เลื่อนทั้งหมด?

“ผม…ขอเลื่อนงานเลี้ยงเย็นนี้ออกได้หรือเปล่า?”

แอนดี้พูด “เกรงว่าจะไม่ได้ครับ อย่างน้อยที่สุดคุณต้อง ไปเปิดงาน แต่นี่เป็นงานเลี้ยงที่ตระกูลหลินจัดขึ้นในเมือง หลวง อีกทั้งระดับตระกูลหลินไม่ใช่ว่าจะเชิญใครมาร่วม งานก็ได้”

“ตระกูลหลิน? ตระกูลหลินไหน? ทำไมผมไม่รู้มาก่อน ว่าที่เมืองหลวงมีตระกูลหลินอะไรนี่?”

แอนดี้อธิบาย “ตระกูลหลินทำธุรกิจเกี่ยวกับอัญมณีมา นาน อีกทั้งยังมีของสะสมหายากทั่วโลก แต่เพราะธุรกิจ ไม่ค่อยมีความสัมพันธ์กับสถาบันการเงินมากนัก แถม คณหลินเองก็เป็นคนขี้อาย ไม่ชอบโอ้อวด งานเลี้ยงครั้งนี้จึงจัดขนใน ธีมการกุศลและระดมทุน โดยมีคุณนายหลินเป็นเจ้าภาพ ครับ”

“อ้อ…เพราะฉะนั้น เลื่อนไม่ได้?”

“ครับ คุณต้องไปครับ”

โอ้วชิท! เป็นซีอีโอมันเหนื่อยอะไรขนาดนี้วะ

หลงจื่อกระดกน้ำเปล่าลงท้อง แล้วฉีกยิ้มแหะๆ “แหะๆ…คุณออกไปก่อนเถอะ ผมขอสงบสติสักครู่”

“ครับ คุณชายรอง

หลงจื่อทิ้งน้ำหนักตัวลงบนเก้าอี้อย่างหมดแรง ตำแหน่ง ซีอีโอนี่มัน…เขาไม่อยากนั่งบนตำแหน่งนี้อีกแม้แต่นาที เดียว พี่อะ รีบกลับมาเถอะ รีบกลับมาเร็วๆ

ตอนนี้เองประตูห้องทำงานก็มีเสียงเคาะขึ้นสองครั้ง อย่างรู้งาน จากการคาดคะเนของเขา เดาว่าคนๆนี้ต้อง เป็นจี้ตงหมิงผู้ช่วยของพี่แน่ๆ

จี้ตงหมิง… ผู้ช่วยของพี่นี่มันเทพชัดๆ

หลงจื่อรีบนั่งหลังตรง แล้วคว้าเอกสารขึ้นมาเปิดทำท่า อ่าน “เข้ามา”
จี้ตงหมิงเดินเข้ามาในห้อง เขาโค้งศีรษะให้ “คุณชาย รอง ถึงเวลานัดทานข้าวกับผู้จัดการใหญ่บริษัทติ่งเชิง แล้วครับ”

หลงจื่อ “.…”

แม่งเอ้ย!! ไปตายดีกว่ากรู

ลั่วหานหอบแฟ้มประวัติรักษาของคนไข้เดินกลับห้อง ทำงาน เธอดูนาฬิกานิดหน่อย แล้วกดเบอร์โทรหาสังชิง เซวียน

ส้งชิงเซวี่ยนหัวเราะคิกคัก “เสี่ยวลั่วลั่ว ฉันเพิ่งถึง อเมริกาได้ไม่ทันไร เธอก็คิดถึงฉันแล้วหรอ?”

พอรู้ว่าเขาถึงอเมริกาแล้ว ลั่วหานก็โล่งใจทันที “ฉันแค่ จะโทรมาถาม ศาสตราจารย์สังนั่งเครื่องนานขนาดนั้น กระดูกกระเดิกเคลื่อนออกจากที่ไปหรือยัง”

“จะเคลื่อนได้ไง? กระดูกฉันแข็งแรงจะตาย เอาล่ะ ฉัน ยังเจ็ทแลคอยู่ ไปนอนก่อนล่ะ!”

แล้วโทรศัพท์ก็ถูกวางสายไปทั้งอย่างนั้น

ลั่วหานส่ายหัว มนุษย์ลุงคนนี้…เพิ่งจะไปถึงก็ทำเป็นเก่ง

ซะขนาดนี้

ด้านส่งชิงเซวี่ยนที่อยู่อเมริกา หลังจากวางสายโทรศัพท์ ก็ตึงเครียดขึ้นมาทันใด

ถ้าเอาของพวกนี้ให้ตำรวจ จะเกิดอะไรขึ้น?

เขาซ่อนตัวมายี่สิบกว่าปี จนวันนี้…เขาได้เดินมาจนถึง ทางตันแล้วหรือเปล่า บางทีเขาอาจจะจำเป็นต้องเปลี่ยน วิธีใหม่?

ชายสูงวัยสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วปิดกระดาษคราฟท์ จนสนิท จากแปะที่อยู่ที่ปริ้นออกมาจากคอมพิวเตอร์ร์ ก่อนจะหย่อนพัสดุลงในตู้ไปรษณีย์ข้างทาง สุดท้ายจึง ถอดถุงมือออก

หวังว่าเขาจะตัดสินใจถูก หวังว่าหลังจากจบเรื่องนี้ เหตุการณ์นองเลือดเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนจะถูกเปิดเผยต่อ โลกใบนี้อีกครั้ง

ลั่วหานวางโทรศัพท์ลง สายตาเหลือบไปเห็นปฏิทิน วินาทีนี้ความกดดันของเธอสูงยิ่งกว่าภูเขา

ถ่ายรายการโทรทัศน์งั้นหรอ…

“หมอฉี่ ฉันมาแล้วค่ะ!”
หลินซีเหวินโผล่หน้ามาด้วยท่าทางลับๆล่อๆ หญิงสาว ถือแฟ้มประวัติของคนไข้อยู่ในมือด้วยใบหน้ายิ้มแฉ่ง

ลั่วหานลากเก้าอี้มานั่ง “มีอะไรงั้นหรอ? อารมณ์ดีซะ ขนาดนี้”

“ฮ่ๆ ฉันตั้งใจมาขอบคุณคุณค่ะ! เพราะหมอฉู่ช่วยแก้ ธีสิสให้ ฉันก็เลยสอบผ่านฉลุย! ดังนั้นฉันอยากจะเลี้ยง ข้างคุณค่ะ! เลี้ยงมื้อใหญ่เลย! เดี่ยวเลิกงานแล้วไปกับ ฉันนะ ฉันจะพาไปกินอาหารที่อร่อยที่สุดในเมืองหลวง! รับรองว่าคุณต้องชอบ!”

ลั่วหานลืมเรื่องธีสิสไปซะสนิท “ไม่ต้องถึงกับเลี้ยงข้าว หรอกมั้ง? ฉันก็แค่ช่วยนิดหน่อยเท่านั้น”

“ไม่ได้ๆค่ะ ต้องไปกินนะคะ จริงสิ เดี๋ยวตอนเย็นเราไป แต่งตัวกันสักหน่อยเถอะค่ะ” ยิ่งพูดก็ยิ่งมีลับลมคมใน ลั่ วหานชักไม่อยากไปกับเธอมากขึ้นทุกที

“แค่กินข้าว ต้องแต่งตัวด้วยหรอ?”

“อันนี้มัน….เดี๋ยวตอนเย็นก็รู้เองค่ะ สรุปก็คือ คุณไม่ผิด หวังแน่ ฉันรับรอง”

ลั่วหานเสยผมที่ปรกอยู่บริเวณหน้าผากขึ้นอย่างมีชั้น เชิง หญิงเริ่มมีท่าทีอิดออด “บอกมาก่อน ถ้าไม่บอกฉันก็ ไม่ไป”
หลินซีเหวินกุมขมับ “ไอดอล คุณไม่อยากได้เซอร์ไพรส หรอ?”

ลั่วหานไม่รู้สึกตื่นเต้นกับเซอร์ไพรส์ของหลินซีเหวินเลย สักนิด ตรงกันข้าม กลัวอีกฝ่ายจะทำอะไรพิเรนท์ๆให้เธอ ตกใจเล่นซะมากกว่า

“จะพูดหรือไม่พูด?”

หลินซีเหวินยิ้มกว้าง สาวน้อยจับแขนเล็กของลั่วหาน แกว่งไปมาอย่างน่าเอ็นดู “คือว่า….แม่ของฉันจัดงานเลี้ยง แล้วฉันก็…ต้องไป ไอดอล คุณเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปเป็น เพื่อนฉันหน่อยนะ ขอร้องล่ะ ให้คุกเข่าเลยก็ได้! ขอแค่ให้ คุณยอมไป ฉันรับรองว่าหนึ่งเดือนต่อจากนี้ฉันจะอยู่เวร ทุกวันเลย งานหนักแค่ไหนก็จะไม่บ่นไม่พัก!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ