ตอนที่ 125 ผู้ชายทำกับข้าวเป็นช่างมีเสน่ห์

ในวันต่อมา ลั่วหานตื่นขึ้นเวลาเจ็ดโมงสี่สิบ

เนื่องจากเธอมีไข้เมื่อคืนจึงไม่สามารถออกแรง ลืมตาขึ้นมาได้ทันที เมื่อลืมตาขึ้นดวงอาทิตย์สาด ส่องไปทั่วหน้าต่าง เธอยื่นมือออกไปเพื่อปิดม่าน แล้วหายใจเข้าลึก ๆ สองสามครั้ง

ขวงซวงไปไหนแล้ว

ลูชวงดวง? *

คงไม่ได้ถูกเธอเตะตกเตียงไปเมื่อคืนหรอกนะ!?

ลั่วหานลุกจากที่นอน เมื่อมองมาที่พื้นพบว่าไม่มี ใคร ก็จริงอยู่…เธอบ้าไปแล้วหรือไงกัน ใครจะไป นอนอยู่ที่พื้นกันล่ะ

เมื่อเดินออกมาจากห้องนอน กลิ่นอาหารหอม ยั่วยวนลอยออกมาจากห้องครัว ลั่วหาน ขมวดคิ้ว ใครเป็นคนทำอาหารกัน?
ลู่ซวงซวง ที่เอาแต่ใจและไม่แตะต้องงานบ้านของ เธอคนนี้เปลี่ยนไปในชั่วข้ามคืนงั้นหรือ?

“ว้าวๆๆๆ ที่รักตื่นแล้วเหรอ โอ้โหเธอช่างโชคดีจริงๆ ตื่นมาก็มีอาหารเช้าอร่อยๆกิน และยังเป็นฝีมือของ เชฟระดับเทพด้วย แท่นแทนแท้น! อาหารจานแรก ผัดบรอกโคลี! ”

ลู่ขวง วงเดินถือจานออกมาจากห้องครัว ใบหน้าที่ สดใสเช่นนี้ราวกับได้พบเทพบุตรเข้าอย่างนั้นแหละ

แต่ว่า ในครัวยังมีเสียงอยู่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ลูซ วงซวงวางอาหารลงแล้วปล่อยให้ฉู่ลั่วหานไปในห้อง ครัวด้วยตัวเอง ฉู่ลั่วหาน ไปที่ประตูเมื่อเธอเงยหน้า ข็นและเห็น ถังจิ้นเหยียน ที่กําลังจดจ่อกับการทํา อาหารโดยหันหลังให้เธอ

เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและผ้ากันเปื้อนสีฟ้าอ่อน ใน มือถือตะหลิวไม้อีกข้างหนึ่งจับกระทะ แผ่นหลังของ เขากว้างขวาง ภายใต้กลิ่นควันอาหารเขายัง คงสะอาดสะอ้านน่ามอง

ฉู่ลั่วหานรู้สึกผิดเล็กน้อยเธอรู้สึกตื้นตันและ ประหลาดใจมากขึ้น ” ท่านรองคะทําไมคุณ … มา อยู่ที่นี่ได้?”
เมื่อถังจิ้นเหยียนได้ยินเสียงจึงหันหน้าไป “ เหลือ จานสุดท้ายก็กินได้แล้ว เดี๋ยวคุณไปล้างหน้ารอเลย นะครับ”

น้ำเสียงที่เป็นธรรมชาตินั้น หากเป็นสามีภรรยาที่ แต่งงานกันมาหลายปี คงไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ

ฉู่ลั่วหานยืนงง

ลู่ซวงซวง พึมพำข้างหูของเธอ “ที่รักคุณโชคดีมาก ท่านรองมาที่นี่ตั้งแต่ 6 โมงเช้าและยุ่งอยู่ในครัว เขา บอกว่าตอนนี้เธอไม่สบายและต้องการใครสักคนที่ จะมาดูแล และเขาไม่ให้ฉันเข้าไปช่วยเลย ผู้ชายที่ ทำอาหารเป็นนี่หล่อจัง!

มาตั้งแต่6โมง?

ฉู่ลั่วหานรวบผมที่ไม่ได้จัดทรงให้เป็นระเบียบ”ฉัน ขอตัวไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนนะ”

ลู่ซวงซวงเบ้ปาก “ต่อให้เธอไม่ล้างหน้าแปรงฟันสัก ชาติหนึ่ง ท่านรองก็ไม่รังเกียจเธอหรอก เห้อ เป็น ผู้ชายที่ดีจริงๆ”

ลู่วงซวงยังพูดพึมพำไม่หยุดปาก ฉู่ลั่วหานแปรง ฟันโดยไม่สนใจเธอ จากนั้นบ้วนฟองยาสีฟันออกมา“นี่คุณลู่ชวงซวงคะ ช่วยออกไปก่อนได้ไหม ฉันจะ เข้าห้องน้ำ”

ฉู่ลั่วหานฉันพูดจริงๆนะ คุณหมอถังเป็นผู้ชายที่ดี มากๆๆๆๆๆๆ เธอต้องรักษาเค้าไว้ให้ดีนะ!”

ฉู่ลั่วหานปิดประตูดังปึง เรื่องที่หลงเซียวเป็นคน ดีนั้นเธอรู้มาโดยตลอด เขาทำเพื่อเธอมานักต่อนัก และเธอเองก็ซาบซึ้งในน้ำใจ แต่ระหว่างพวกเขานั้น มันเหมือนขาดอะไรบางอย่าง

ไม่ว่าเขาจะดีเพียงใด ก็ไม่สามารถทำให้เธอใจสั่น

ได้

เมื่อออกมาจากห้องน้ำ บนโต๊ะมีอาหารอย่างและ

ซุป 1 อย่าง บร็อคโคลี มะเขือ ปลา ซี่โครง ซุปไก่ ดำโกจิเบอร์รี่ ทุกอย่างเป็นของที่เธอชอบ

ถังจิ้นเหยียนสวมเสื้อผ้าสีขาวสะอาดและกางเกง ขายาวสีดำนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร ร่างกายเขาสะอาด สะอ้านน้ำฆ่าเชื้อใดๆติดตัว มองแล้วช่างสบายตา

ลู่ซวงซวงหยิบตะเกียบขึ้นมา แล้ววางลง “เอ่อ นี่ พวกคุณทั้งสองคะ ฉันนึกได้ว่ามีธุระต้องจัดการ ขอตัวกลับก่อนนะ แล้วจะมากินข้าวด้วยวันหลัง
เป็นข้ออ้างที่ฟังไม่ขึ้นเลยจริงๆ!

ฉู่ลั่วหานคว้าตัวเธอไว้ “แต่คุณหมอถังอุตส่าห์ทำ อาหารสําหรับสามคนแล้ว นั่งลงแล้วกินซะ”

ถังจิ้นเหยียนยิ้มเบา ๆ ” คุณลู่กินข้าวด้วยกันเถอะ ครับ เป็นกับข้าวง่ายๆที่ทำกินเองที่บ้าน ลองชิมดูว่า ชอบหรือไม่”

เมื่อเขาพูดจบเขาก็ใช้ตะเกียบหยิบซี่โครงเปรี้ยว หวานชิ้นหนึ่งให้ ฉู่ลั่วหาน “ไม่ได้ทำกับข้าวนานแล้ว ฝีมืออาจตกไปบ้างนะครับ

นี่เรียกว่าไม่ได้ทำนานแล้วงั้นเหรอ ฝีมือตกงั้นเห รอ แค่ดูจากสีสันทักษะการทำอาหารก็น่าทึ่งมาก

แล้ว

“ ท่านรองฯถ่อมตัวเกินไปแล้วค่ะ อร่อยมาก ขอบ คุณจริงๆ”

ลู่ซวงซวงยิ้มแล้วตักอาหารใส่ปาก “โอ้โห! อร่อย มากจริงๆด้วย! คุณหมอถังถ้าใครได้ไปเป็นสามี คงโชคดีมากๆเลยนะคะเนี่ย! ”

ตึง!ฉู่ลั่วหานเหยียบเข้าที่เท้าของเธอ ลู่ซวงซวงเจ็บจน หุบปาก ฉู่ลั่วหานยัยจอมวายร้ายใช้กำลัง

หลังกินอาหารเช้า ถังจิ้นเหยียนกำลังจะล้างชาม แต่ฉู่ลั่วหานบอกให้เขาหยุด “ฉันทำเองค่ะ คุณไป ทำงานเถอะฉันดีขึ้นมากแล้ว อยู่อย่างนี้ฉันก็รู้สึกไม่ ดี ในตอนบ่ายฉันจะกลับไปทำงานที่โรงพยาบาล ค่ะ”

ถังจิ้นเหยียนถกแขนเสื้อของเขาขึ้นเผยให้เห็น แขนที่สะอาดเอื้อมมือไปหยิบจานและล้างมัน “เช้านี้ ผมพักผ่อน ตอนบ่ายผมจะกลับไปที่ทำงานพร้อม คุณ และคุณหมอฉู่อย่าปฏิเสธผมนะครับ”

เขาพูดอย่างหนักแน่นจนเธอไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไร

เธอกัดฟันแล้วหยิบจานออกมาล้างช้าๆ พูดว่า “ท่านรองคะ ที่จริง…ไม่ต้องทำแบบนี้กับฉันก็ได้

“ผมรู้ว่าผมกำลังทำอะไรอยู่ อย่ากังวลใจไปเลย ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในประเทศและคุณไม่มีญาติคน อื่น ๆ ผมจะดูแลคุณอย่างเต็มที่ เมื่อเขากลับมาผม จะจากไปทันที ”

“ท่านรอง……!
“ดูคุณสล้างจานยังไงเปียกไปหมดแล้ว ไปนั่งพัก ผ่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมล้างเอง

ความอ่อนโยนที่ฝังเข้าไปในกระดูก ทำให้เธอรู้สึก ว่าช่างโชคดีจริงๆ

สู่ขวงช่วงจากไปโดยไม่ได้บอกกล่าว ในห้องเหลือ เพียงพวกเขาสองคน ทำให้ลั่วหานรู้สึกเขินเล็ก

น้อย

“ท่านรองคะ มือถือฉันพังแล้ว คงต้องเอาไป

ซ่อม……!

“ผมไปเป็นเพื่อน ร่างกายคุณตอนนี้ไม่ควรขับรถ อีกอย่างคุณออกไปเองตอนนี้ไม่กลัวถูกคนแบล็ก เมล์เหรอ? –

เขายิ้มแล้วยื่นมือไปหยิบกระเป๋าของเธอมาถือ

เจ้าหน้าที่ซ่อมมือถือบอกว่ามีปัญหาจากภายใน และจะใช้เวลาสามวันในการซ่อม

สามวัน!ถังจิ้นเหยียนบอกว่า “เอาซิมออกมาก่อนครับ

ผ่านไป5นาที ในมือของเธอถือโทรศัพท์เครื่องใหม่

อยู่

เธอไม่ได้พูดอะไรออกมา

ถังจิ้นเหยียนยัดเยียดมือถือให้เธอ ไม่กี่พัน เท่านั้นเอง คุณอย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้นสิครับ ผมใส่ซิมให้แล้วลองใช้ดูสิ ส่วนข้อมูลในเครื่องเก่า เมื่อซ่อมเสร็จแล้วค่อยย้ายมา

ฉู่ลั่วหานอ้าปากค้าง “เดี๋ยวฉันโอนเงินให้นะคะ ถ้า คุณไม่เอา ฉันก็ไม่เอา

ถังจิ้นเหยียนหัวเราะ “ครับๆ คุณหมอพูดมี เหตุผล

เมื่อเปิดเครื่อง ข้อความต่างก็เด้งขึ้นมามากมาย

มีข้อความยี่สิบกว่าข้อความจากหลงเชียว

ฉู่ลั่วหานปลีกตัวออกมาจากถังจิ้นเหยียนเพื่อดู ข้อความของหลงเชียว เขากลับมาแล้วถามว่าเธออยู่ ที่ไหน ทำไมไม่เปิดเครื่อง เธอเป็นอะไรหรือเปล่า
เธอรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นจากเขาที่ส่งผ่านหน้าจอ มือถือนี้

แต่เมื่อเลื่อนลงมา เป็นข้อความของหยวนซูเฟิน

“ฉู่ลั่วหาน เวลาที่ให้คุณหมดแล้ว ตระกูลฉู่ทำเรื่อง อับอาย พวกเราไม่สามารถรับได้อีกต่อไป รีบยุติ การแต่งงานกับลูกชายฉันเสีย ไม่อย่างนั้นเราจะได้ เห็นดีกัน!

“อีกอย่างเธอคิดว่าไม่รับสายฉันก็สามารถหลบหนี

ความเป็นจริงนี้ได้เหรอ! หึหึ หลงเซียวไม่อยู่ใน ประเทศ แต่ว่าฉันยังอยู่! รีบเก็บข้าวของของเธอ แล้วออกไปซะก่อนที่หลงเซียวจะกลับมา แล้วไปหา ที่ที่ควรอยู่ อย่าให้เราหาเธอพบอีก”

การคุกคามและการถากถางอันเยือกเย็นนั้นเจ็บ ปวดพอ ๆ กับการตบหน้าเธอ

ความหมายคือให้เธอจากไปก่อนที่หลงเซียวจะ กลับมา แต่น่าเสียดายที่เธอไม่เห็นข้อความและตอน นี้เขากลับมาแล้ว

“ท่านรองคะ ฉันเกรงว่าจะไปโรงพยาบาลเป็น เพื่อนคุณไม่ได้แล้ว ต้องขอโทษด้วยนะคะ”
เธอพูดด้วยความลังเลใจ เขาเข้าใจได้ทันที “เขา กลับมาแล้วใช่ไหม ผมจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้ ให้ผม ไปส่งไหมครับ?”

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณไปโรงพยาบาลก่อนเลย ฉันจะ เข้างานให้ตรงเวลา

ทำไมเธอจึงรีบปลีกตัวจากถังจิ้นเหยียน เพราะ อยากพบหลงเซียวเร็ว ๆ งั้นหรือ?

เธอยืนอยู่ข้างถนนเป็นเวลานานโดยไม่ได้ทำอะไร เธอเพียงแค่ต้องการรักษาระยะห่างของเธอไว้ กลัว ว่าเธอจะปล่อยให้หัวใจของเธอเปลี่ยนไปก่อนที่จะ ยุติการแต่งงาน

เมื่อโทรศัพท์สายแรกดังขึ้น เป็นสายจากหลงเซียว

เธอมองดูชื่อของผู้ที่โทรมาอยู่นานกว่าจะรับสาย

“ฉู่ลั่วหานในที่สุดคุณก็รับสายผมเสียที คุณอยู่ ที่ไหนผมจะไปหาคุณเดี๋ยวนี้ อย่าหลบหน้าผม บอก ผมมาว่าคุณอยู่ที่ไหน? ”

เสียงของเขาชัดเจนและไพเราะก้องในหู เหมือน ไวน์แดงรสเข้มข้น เวลาผ่านไปเพียงสามวัน แต่

เหมือนนานถึงสามปีสำหรับเธอ
เธอระงับความตื่นเต้นแล้วตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ว่า “ฉันอยู่ข้างนอก”

เมื่อได้ยินเสียงของเธอเขาก็โล่งใจ การติดต่อเธอ ได้ถือเป็นข่าวดีที่สุดในเวลานี้

บอกตำแหน่งผมมา ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้

ทันทีของเขาคือทันทีจริงๆ เพียงสิบนาทีหลังจาก ที่เธอวางสาย Rolls-Royceคันหนึ่งจอดอยู่ตรงหน้า เธอ ฉู่ลั่วหาน นั่งบนม้านั่งมองเห็นรองเท้าหนังเงาคู่ หนึ่งเดินก้าวออกจากรถ จากนั้นก็ปรากฏใบหน้าอัน อบอุ่นที่เธอไม่ได้พบเป็นเวลานานของหลงเชียว

เขาเดินตรงเข้ามาแล้วอดไม่ได้ที่จะนั่งยองๆตรง หน้าเธอ จับมือของเธอไว้ในฝ่ามือของเขาราวกับ ขุมทรัพย์พูดว่า “ผมกลับมาแล้ว”

เขาพูดว่า กลับมาแล้วด้วยน้ำเสียงไพเราะอบอุ่นน่า หลงใหล

ฉู่ลั่วหานยิ้มด้วยความเหนื่อยอ่อน “ยินดีต้อนรับนะ

คะ”

หลงเซียวขมวดคิ้วถามว่า “เป็นอะไรไปครับ?”
ฉู่ลั่วหานพูดไม่ออก เรื่องที่หยวนซูเฟินบังคับเธอ นั้นแทงอยู่ในใจเธอ แต่ผู้ชายตรงหน้านี้เป็นเหมือน

ดวงใจของเธอ

ไม่ว่าจะอยู่หรือไป ก็เจ็บปวดหัวใจ

“ไม่มีอะไรค่ะ คุณจัดการธุระเรียบร้อยแล้วเหรอ คะ? ” เธอคิดไปคิดมาสุดท้ายตัดสินใจเปลี่ยนหัวข้อ

สนทนา

หลงเซียวได้ยินเธอพูดดังนั้นก็ตอบว่า “จัดการ เรียบร้อยแล้วครับ แต่สําหรับเรื่องบริษัท อนั้น ผม เสียใจด้วยจริงๆ ตอนที่ผมรู้เรื่องทุกอย่างมันสายไป

เสียแล้ว”

บุคคลนิรนามนั้นไม่ใช่เขา……… เธอผิดหวังเล็ก น้อย หวังว่าจะเป็นเขา

“เรื่อง มันผ่านไปแล้ว ต่อให้บริษัท ซ๊อต้องสลาย ไป บางทีก็อาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้ค่ะ” เธอจงใจพูด

กับเขา

หลงเขียวหัวเราะ เขายิ้มและจับมือเธอมาวางไว้ “ แม้ว่าบริษัท ซื่อจะยังอยู่ในมือของฟางหลิงหยู้แต่ ผมจะไม่บังคับให้คุณทําอะไรแน่นอน ผมจะแสดง ความจริงใจให้คุณเห็น”ฉู่ลั่วหานจะดึงมือกลับมา แต่สู้แรงเขาไม่ได้

เขาเปิดประตูรถด้วยมือข้างเดียว หลงเซียวมองไป ที่เธออย่างลึกซึ้งราวกับว่าเขากำลังจะห่อหุ้มเธอไว้ ในเกลียวคลื่นที่ไม่มีที่สิ้นสุด เขาบอกเธออย่างนุ่ม นวลว่า “ที่รักครับ พวกเรากลับบ้านกันนะ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ