ตอนที่ 158 เนรเทศออกนอกเมือง ห้องผู้ป่วย บลา

ตระกูลหลงที่สังคมระดับสูง เธอคนที่ชาติตระกูล แบบนี้ไม่มีสิทธิ์ได้ไปถึง ยิ่งไปกว่านั้นเธอในตอนนี้ ติดเชื้อเอชไอวี

เพียงแต่ฉู่ลั่วหานจะคิดถึงได้ยังไงกันว่า วิธีการที่ ตัวเองจากไป คือการเนรเทศไปตลอดกาล

เนรเทศ…

นั่งอยู่ในห้องไต่สวนอย่างเหม่อลอย ลั่วหานรู้สึก ว่ามืดฟ้ามัวดิน

ก้มศีรษะ หลับตาลง ฉู่ลั่วหานต่ำต้อยราวกับเป็นลูก สัตว์ป่าผอมแห้งที่ถูกหักกระดูกสันหลังให้ขาดออก จากกันก็ไม่ปาน เธอเอ่ยขึ้นว่า “ก่อนหน้าที่หนูจะจาก ไป ขอเห็นหลงเซียวเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหมคะ?”

นี่คือคําขอร้องครั้งสุดท้ายของเธอ อย่างอื่นเธอไม่กล้าคาดหวังแล้ว ขอเพียงแค่หลงถึงสามารถ อนุญาตเธอ ได้พบกับหลงเซียวอีกสักครั้ง

คิดไม่ถึงว่า หลงถึงจะปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา ไม่มีที่ว่างให้เธอจินตนาการเพ้อฝันเลยแม้แต่น้อย *ไม่จําเป็นแล้ว ฉู่ลั่วหาน ชีวิตของลูกชายฉันไม่อาจ จะพังพินาศอยู่ในมือของคนอย่างเธอได้

หากหลงถึงออกคําสั่ง ใครก็ไม่สามารถ เปลี่ยนแปลงได้ และเวลาในการเนรเทศที่อยู่ด้าน บนเอกสารก็คือวันมะรืน เธอจะถูกบังคับออกจากที่นี่ แต่นี้เป็นต้นไป กลับมา…กลับมาไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

“ขอร้องล่ะค่ะ ให้หนูได้พบกับเขาเป็นครั้งสุดท้าย อีกสักครั้ง หนูคือคนที่จะจากไปแล้ว คุณหลงยังมี อะไรที่ไม่วางใจอีกคะ? หนูจะไม่ได้เป็นภัยคุกคาม ของหลงเซียวอีกต่อไปแล้ว คุณยังกังวลอะไรอีก?

ฉู่ลั่วหานน้ำตาเอ่อล้นที่รอบดวงตาอย่างทนไม่ ไหว ไหล่เป็นเพราะสะอึกสะอื้นสั่นไหวอย่างรุนแรง ร่างกาย ผอมแห้งแทบจะรับแรงกดดันที่มหาศาล นี้ไม่ไหว ดูเหมือนจะพังทลายกลายเป็นเศษที่นับไม่ ถ้วน
หลง งอุทานออกมาเบาๆ แม้แต่ในลมหายใจของ เขาต่างก็คือความรังเกียจและความดูหมิ่นที่มีต่อ วหาม “ท่าใจซะเถอะ เธออย่าคิดเจอลูกชายของฉัน อีกไปตลอดกาล”

ในสายตาของหลงถึง คนที่อยู่ในสังคมชั้นต่ำไม่ว่า จะเมื่อไรต่างก็เหมือนเป็นเพียงแค่แมลงที่ปืนอยู่ใน ท่อระบายน้ำเสียที่สกปรก หยุดคิดที่จะเหยียบเท้า เข้ามาในโลกของคนชั้นสูง

สำหรับเขาแล้ว ฉู่ลั่วหานคนแบบนี้ ก็คือแมลงที่อยู่ ในสังคมชั้นต่ำ เขาคิดเพียงแค่อยากจะเหยียบเธอ ให้ตาย! ตัดขาดความคิดถึงอาลัยอาวรณ์ของเธอ โดยสมบูรณ์แบบ!

ฉู่ลั่วหานเจ็บปวดจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ ให้เธอ จากไปได้ ให้เธอไม่สามารถกลับมาอีกไปตลอดกาล ก็ได้ เธอรู้ว่าตัวเองก็ไม่ได้มีโอกาสนั้นแล้ว

แต่พอคิดถึงว่าจะไม่ได้เห็นหลงเซียวอีก ก็ทุกข์ ทรมานมากยิ่งกว่าตาย

ทุกข์ทรมานอย่างอวัยวะภายในแตกเป็นเสี่ยงๆ
ประคองโต๊ะยืนขึ้นมา ฉู่ลั่วหาแหลับตาลง จะต้อง ทํายังไงกันแน่ คุณถึงสามารถให้หนูพบกับเขาเป็น ครั้งสุดท้าย? หนูขอร้องเพียงแค่มองดูเขาเป็นครั้ง สุดท้าย

หลงถึงเห็นเธอเป็นตัวเลือกที่น่ารังเกียจ หัวคิ้ว แหลมคมจับตัวกันเป็นกลุ่ม ดวงตาที่คลุกคลีอยู่ใน วงการธุรกิจหลายปีลับคมจนมองไม่เห็นมุมคู่หนึ่ง จ้องฉู่ลั่วหานเอาไว้ “ตัวเรือดตัวหนึ่งยังคิดจะทำ อะไรอีก? เธอทําอะไรได้!

ฉู่ลั่วหานกัดฟันแน่น หลับตาลง งอเข่า คุกเข่าต่อ หน้าของหวงถิงอย่างกะทันหัน!

ร่างกายที่อ่อนแอตกลงสู่พื้นจนกลายเป็นความเจ็บ ปวด หัวเข่ากระทบลงบนพื้นดังขึ้นเป็นเสียงก้อง เธอ โค้งแผ่นหลังเล็กน้อย ร่างกายราวกับถูกตอกเอาไว้ แน่นก็ไม่ปาน

ก้มศีรษะลง น้ำตาหยดลงบนพื้นเปาะแปะ เธอฉีก ความหยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเองทิ้งออกไปเป็นชิ้นๆ เอ่ยข้อร้องขึ้นว่า “เหยียบเท้มะรืนนี้หนูก็จะไปจาก ประเทศจีนแล้ว นี่คือคำขอร้องครั้งสุดท้ายของหนู คุณหลง หนูคือคนที่ใกล้จะตาย ได้โปรด… ”
แล้วหานยืนตรงอย่างมั่นคง หากสุดท้ายจะต้อง ตาย เธอเลือกที่จะยืนตาย

ความอัปยศอดสูเมื่อสักครู่นี้ โทษเธอที่โง่งมเกิน ไป! เห็นผิดว่าตระกูลหลงคือคน!

หลงถึงหัวเราะขึ้นอย่างเยือกเย็น เขามองเห็นฉ่ วหานที่เริ่มมีสภาพความเป็นคนขึ้นมาเล็กน้อย

พรุ่งนี้ ฉันจะส่งคนมา จำไว้ เธอมีโอกาสเพียงแค่ ครั้งเดียว หากเธอพูดผิดสักคําต่อหน้าของเขา สิ่งที่ รอคอยเธอก็ไม่ใช่เนรเทศออกนอกเมืองง่ายๆแบบนี้ แล้ว”

ฉู่ลั่วหานพยักหน้า เธอคิดไม่ถึงว่าหลงถึงจะตกลง คุณวางใจ หนูมีขอบเขต “

รอจนกระทั่งคนจากไป ฉู่ลั่วหานถึงได้พิงไปที่ขอบ โต๊ะอย่างไร้เรี่ยวแรง

คนที่สองที่มาเยี่ยมคือหลงจื่อ หลงจื่อน่า สถานการณ์การฟื้นตัวของพี่ใหญ่ไม่ว่าเรื่องเล็กหรือ ใหญ่รายงานมาหมดรอบหนึ่ง สุดท้ายยังตั้งใจพูด อีกประโยคว่า “พี่สะใภ้ใหญ่ รอหลังจากที่พี่ถูกปล่อยออกมาอย่างไร้ความผิด จะต้องช่วยผม ระบายความแค้นต่อหน้าพี่ใหญ่ สองวันนี้ผมเรียกได้ ว่ารู้สึกได้รับความไม่เป็นธรรมเหลือเกิน! ”

ฉู่ลั่วหานตอบรับเต็มปาก “ได้ ที่จะต้องช่วยเธอ ระบายความแค้น”

แต่ในใจของเธอล้นทะลักความโศกเศร้าขมขื่น ออกมา หลงจื่อมองไม่เห็น

เวลาช่วงบ่าย ถังจิ้นเหยียนก็มา

“มีข่าวดีจะบอกกับคุณ” ถังจิ้นเหยียนตั้งใจอุบเอา ไว้ ช่วงนี้ข่าวดีน้อยมากจริงๆ เขาแทบอยากจะแบ่ง ใช้ออกเป็นสองท่อน

“ข่าวอะไรคะ” ฉู่ลั่วหานที่หัวใจแทบจะแห้งเหือด กลับไม่ใช่รอคอยมากนัก แต่แฝงไปด้วยการขอให้ พูดออกมาอย่างชัดเจน

“ผลการตรวจเลือดของหลงเขียวออกมาแล้ว ใน ร่างกายของเขาไม่มีเชื้อไวรัส แข็งแรงมาก คุณ วางใจได้แล้ว”
เป็นข่าวที่ดีมากจริงๆ

ฉู่ลั่วหานกลับตื่นเต้นขึ้นมาไม่ออก

นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง เธอน่าเรื่องที่จะออกนอก ประเทศเอ่ยขึ้นอย่างเลี่ยงงานหนักให้เป็นงานเบา ออกไปรอบหนึ่ง “คราวนี้ ฉันจากไปคนเดียว คุณไม่ ต้องไปเป็นเพื่อนฉันแล้ว ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันจะ ไปที่ไหน”

หลังจากที่ได้ยินข่าว การตอบสนองแรกของถังจิ้น เหยียนก็คือโมโห!

ตระกูลหลงของที่คลุมด้วยเสื้อผ้าที่หรูหราแต่กลับ จิตใจเหี้ยมโหดเยี่ยงสัตว์ป่าเหล่านี้!

“ผมเคยพูดแล้วว่าจะอยู่เป็นเพื่อนคุณ ไม่ว่าจะไป ที่ไหน ผมก็จะรักษาคำสัญญา ผมเต็มใจ คุณไม่ต้อง มีความรู้สึกโทษตัวเองใดๆทั้งสิ้น

“พรุ่งนี้ฉันไปโรงพยาบาลรอบหนึ่ง เหยียบเท้มะรืน นี้ก็จากไปแล้ว”

นิ่งสงบมาก ผ่านการโจมตีของหลงถึง ฉู่ลั่วหานใจเย็นลงมาราวกับ า ง ไม่ปาน

ถึงขั้นยังยิ้มกว้างให้กับถังจิ้นเหยียน

พบหลงเขียว?”

ฉู่ลั่วหานพยักหน้าอย่างตรงไปตรงมา “อาหารค่ำ มื้อสุดท้าย ทานอะไรดีคะ? ที่จริงแล้วฉันอยากทำ กับข้าวด้วยตัวเองให้กับเขาสักมื้อ เสียดาย เขาไม่มี ลาภปาก แล้ว

ยิ่งเธอยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติร้อยพิษใดๆไม่ กล้ำกราย ผู้ชายที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็ยิ่งรู้สึกปวดใจ ทุกข์ทรมานอย่างยากที่จะหลุดพ้นออกมาได้

“งั้นก็เอาที่เขาชอบไปเถอะ ทานอะไรไม่สำคัญ ที่ สําคัญก็คือ…พวกคุณอยู่ด้วยกัน”

“คิดไม่ถึง เดินวนมารอบหนึ่ง สุดท้ายที่เหลืออยู่ที่ ข้างกายของฉันมีเพียงแค่คุณ

“เป็นเกียรติของผม” เขายิ้มอย่างสง่างาม ไม่ทันได้ ระวังก็สร้างความอ่อนโยนขึ้นภายในจิตใจของเธอ
น่าประหลาด รอบ มนั้นทําให้เธอสัมผัสได้ถึง ความสั่นไหวขึ้นมาเล็กน้อย

คืนนั้น ฉู่ลั่วหานไม่ได้นอนทั้งคืน เพื่อวันสุดท้าย ใน สมองของเธอแทบจะใช้เวลากับเขามาทั้งชีวิต

หลงถึงรักษาคํามั่นสัญญาจริงๆ ตอนบ่ายของวัน ที่สองส่งคนมารับเธอ อีกทั้งให้เวลากับฉู่ลั่วหานใน การอาบนํ้าเปลี่ยนชุดที่สะอาด

รอยแผลที่อยู่บนใบหน้าทาคอนซีลเลอร์ก็ไม่ ได้ช่วยอะไร รอยบากที่ยาวถึงห้าเซนติเมตรเป็น แนวนอนอยู่บนใบหน้า กลายเป็นรอยตกสะเก็ดที่ ละเอียด น่าเกลียดยิ่งกว่าตอนที่เพิ่งจะได้รับบาด เจ็บเสียอีก

เมื่อวานตอนเย็นปรึกษากับถังจิ้นเหยียนว่าอาหาร ค่ำมื้อสุดท้ายทานอะไรเห็นได้ชัดว่าไร้ประโยชน์ เพราะว่ามาถึงด้านนอกประตูห้องผู้ป่วยพิเศษ วหานถึงจําเป็นจะต้องเผชิญหน้ากับความจริง

เธอมีเวลาเพียงแค่สามสิบนาที

“คุณอู่ ท่านประธานกําชับว่า ภายในสามสิบนาที คุกจําเป็นจะต้องออกมา

ฉู่ลั่วหานปิดบังความขมขื่น ยิ้มเล็กน้อย “ค่ะ”

ด้านในนี้ ก็คือคนที่เธอช่วยชีวิตเอาไว้เมื่อห้าปี ก่อน สามีของเธอ วันนี้ เธอต้องบอกลากับเขาโดย สมบูรณ์แบบ

สูดหายใจเข้าเต็มปอด เดินเข้าห้องผู้ป่วย หลัง เขียวกำลังพิงไปบนหัวเตียงดูเอกสาร แสงอาทิตย์ที่ สาดเข้ามาด้านนอกหน้าต่างส่องไปบนร่างกายและ ใบหน้าของเขาอย่างอบอุ่น ปอยผมหน้าม้าที่อ่อนนุ่ม พาดลงมาที่บนหน้าผาก ทิ้งเป็นเงากระจายแยกออก จากกัน ทําให้เค้าโครงสามมิติของอวัยวะบนใบหน้า ที่นูนออกมาของชายหนุ่มประณีตประทับใจคน อย่างลึกซึ้งมากยิ่งขึ้น

นิ้วมือที่เรียวงามของชายหนุ่มพลิกเอกสารทีละ หน้าๆ บ้างขมวดคิ้วเล็กน้อย บ้างพยักหน้า ดูอย่าง จริงจังมาก

ดูไปดูมา หลงเซียวยื่นมือออกไปยกแก้วน้ำชาที่อยู่ บนโต๊ะ มือเพิ่งจะยื่นออกไป ฉู่ลั่วหานก็นำแก้วยัดใส่ ในมือของเขา
หลงเชียวนิ่งอึ้งไปหนึ่งวินาที เหลือบตาขึ้นมองเห็น

ฉู่ลั่วหาน

ความปิติยินดีเต็มหัวใจทะลุกระดาษออกมา เขารีบ นําเอกสารทิ้งลงไป ดวงตาที่ล้ำลึกทั้งสองข้างเต็มไป ด้วยความหวานและความรู้สึกเซอร์ไพรส์ “คุณหาย แล้วหรอ?”

ฉู่ลั่วหานพยักหน้า การตอบสนองนิ่งสงบ “ดีขึ้น มากแล้วค่ะ คุณเป็นยังไงบ้าง? แผลยังเจ็บอยู่หรือ เปล่า?”

หลงเซียวเดิมทีก็เจ็บ แต่พอเห็นเธอ บาดแผล ทั้งหมดราวกับสมานเข้าหากันหมดแล้ว สองมือดึง มือของเธอเอาไว้ วางใส่เข้ามาในฝ่ามือ ไม่ทันได้ ระวังมองเห็นรอยแผลเป็นที่อยู่บนใบหน้าของอู่ วหาน หัวใจเชื่อมโยงกับคิ้ว ขมวดเข้าหากันจนกลาย เป็นรอยย่น “บนหน้าไปโดนอะไรมา?”

คำพูดยังไม่ทันจะเอ่ยออกมา นิ้วมือที่อบอุ่นก็ได้ ประคองเข้ามาที่บนใบหน้าด้านข้างของเธอ ลูบไล้ ผิวของเธออย่างละเอียด รอยแผลที่ยาวขนาดนี้

“เจ็บหรือเปล่า?”
สําหานสายศีรษะรอบดวงตาร้อนผ่าว นํ้าตาแทบ จะไหลลงมา ทานผลไม้อะไร คะ? ฉันปอกส้มให้ แล้วกัน”

หลงเขียวสายศีรษะ “อะไรก็ไม่ต้อง คุณนั่งลง ผม อยากตั้งใจมองคุณให้ดีๆ

ฉล้วหานสีหน้านิ่งเฉย น้ำเสียงเยือกเย็นเล็กน้อย “ป่วยจนแสร้งทํากิริยาเกินงามออกมาแล้วนะค่ะ”

ท่านเขียวก็ไม่ปฏิเสธ เพียงแต่มองสังเกตเธอ นิ้ว มือลูบไล้มือเล็กๆของเธอ “ผมจะต้องพักฟื้นหนึ่ง เดือน ช่วงระยะเวลานี้ คุณอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนผม ได้ ไหม?”

น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนมาก ราวกับเป็นการรั้งเอา ไว้

“ไม่ได้ค่ะ ฉันได้รับการแจ้งประกาศแล้ว ต้องไป แอฟริกา คุณรับปากฉันเอาไว้แล้วว่าให้ฉันไป อย่า กลับใจค่ะ”

ท่านเขียวเงยศีรษะขึ้นอย่างเสียใจที่ได้ทำลงไป “บ้าจริง รู้แต่แรกว่าจะเป็นแบบนี้ก็ไม่ควรจะรับปากคุณ

ฉู่ลั่วหานปอกแอปเปิ้ลอย่างช้าๆ ปอกเปลือกไป ด้วยในใจแอบคิดไปด้วยว่าอย่าขาด อย่าขาด “คุณ พักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล คนมากมายขนาดนี้ อยู่เป็นเพื่อนคุณ มีหรือไม่มีฉันก็เหมือนกัน อีกทั้งฉัน อยู่ที่นี่จะส่งผลกระทบต่อการพักผ่อนของคุณได้

ผ่านการกระทําที่ซ้ำไปซ้ำมาเช่นนี้ ความไม่รื่นรมย์ ในคืนนั้นราวกับสูญสลายไปก็ไม่ปาน หลงเซียว คิดถึงบาดแผลที่อยู่บนร่างกายของเธอได้อย่าง กะทันหัน นิ้วมือปลดกระดุมเม็ดแรกของเธอเบาๆ “ขอโทษนะ เจ็บมากใช่หรือเปล่า?”

“เจ็บค่ะ ไม่ถูกคุณกัดตายก็ถือว่าโชคดีมากจริงๆ

หลงเซียวขมวดคิ้ว “รอผมหาย คุณก็กัดผมทีหนึ่ง ทิ้งรอยประทับของคุณไว้บนร่างกายของผม

ฉู่ลั่วหานมือสั่นขึ้น มองดูเปลือกแอปเปิ้ลที่จะต่อกัน เป็นพวงขาด ในใจหนังอึ้ง ราวกับรู้สึกได้ถึงสิ่งที่ไม่ ชัดเจน
ฉันไม่ได้เกิดปีจอ ไม่ชอบกัดคนค่ะ

เขาลองชิมแอปเปิ้ลที่เธอบอกกับมือ เคี้ยวอย่างนึง พอใจ “งั้นก็ตบผมสักยก ระบายความแค้น

ฉู่ลั่วหานเอ่ยขึ้นอย่างประชดประชัน “ขอโทษนะคะ ฉันก็ไม่ได้มีนิสัยเสียติดตัวนี้เช่นเดียวกัน”

ท่านเซียวเลิกคิ้วน “โทรศัพท์มือถือทําไมถึงโทร ไม่ติด?

ตอนที่เธอเกิดถูกไฟเผาแล้วค่ะ ยังไม่ทำซิมใหม่

ผมให้อาหมิงทำคืนกลับมาให้คุณ ต่อไปต้อง เปิดเครื่องยี่สิบชั่วโมง ไม่อนุญาตให้อยู่ๆก็หายไป เผด็จการ ค่อนข้างข่มขู่

“ไม่ต้องค่ะ ฉันทำเอง ฉันมีมือมีเท้า ไม่ชอบถูกคน ปรนนิบัติ

ในปากของหลงเซียวมีแอปเปิ้ลอยู่ ด้านบนของคิ้ว ทั้งสองข้างโค้งขึ้นเล็กน้อย ยิ้มจนฟันที่ขาวกระจ่าง ออกมา “ครับ คุณหมอฉีอะไรก็ทำได้”
เวลาผ่านไปทีละนิด สามสิบนาทีไรมาก ไวมาก!

ฉู่หานสูดหายใจเข้าเต็มปอด เตรียมความพร้อม เพียงพอแล้วถึงได้เอ่ยขึ้นอย่างช้าๆ “ต่อไปอย่า พยายามอย่างสุดชีวิตเช่นนี้อีก จะแสดงให้เห็นว่า ไม่มีสมองเป็นอย่างมาก

ท่านเขียวขมวดคิ้วขึ้น “ไม่มีสมอง? เพราะว่า ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ผมคือ…

“ฉันไม่ชอบฟังขั้นตอน ดูเพียงผลลัพธ์”

เวลาช้าลงหน่อยเถอะ! ช้าลงหน่อย! แค่นิด

เดียว!

ท่านเซียวเอ่ยขึ้นอย่างบิดพลิ้วก็ไม่ปาน “นี่นับว่า เป็นคำสั่งกำชับ คุณนายหลงมีต่อสามีหรือเปล่า?”

ฉู่ลั่วหานหั่นแอปเปิ้ลออกเป็นชิ้นๆ “นับมั้งคะ”

“ในเมื่อเป็นคำสั่งกำชับ ไม่ให้ผลประโยชน์กับผม หน่อย ก็ให้ผมฟังที่คุณสั่ง? คุณนายหลงไม่รู้ว่าทำ ธุรกิจคือการพิถีพิถันกับการลงทุนและผลตอบแทน หรอครับ?”
เวลาผ่านไปทีละนิด สามสิบนาทีไรมาก ไวมาก!

ฉู่หานสูดหายใจเข้าเต็มปอด เตรียมความพร้อม เพียงพอแล้วถึงได้เอ่ยขึ้นอย่างช้าๆ “ต่อไปอย่า พยายามอย่างสุดชีวิตเช่นนี้อีก จะแสดงให้เห็นว่า ไม่มีสมองเป็นอย่างมาก

ท่านเขียวขมวดคิ้วขึ้น “ไม่มีสมอง? เพราะว่า ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ผมคือ…

“ฉันไม่ชอบฟังขั้นตอน ดูเพียงผลลัพธ์”

เวลาช้าลงหน่อยเถอะ! ช้าลงหน่อย! แค่นิด

เดียว!

ท่านเซียวเอ่ยขึ้นอย่างบิดพลิ้วก็ไม่ปาน “นี่นับว่า เป็นคำสั่งกำชับ คุณนายหลงมีต่อสามีหรือเปล่า?”

ฉู่ลั่วหานหั่นแอปเปิ้ลออกเป็นชิ้นๆ “นับมั้งคะ”

“ในเมื่อเป็นคำสั่งกำชับ ไม่ให้ผลประโยชน์กับผม หน่อย ก็ให้ผมฟังที่คุณสั่ง? คุณนายหลงไม่รู้ว่าทำ ธุรกิจคือการพิถีพิถันกับการลงทุนและผลตอบแทน หรอครับ?”
ลมหายใจ เอ้อระเหย ร้อยเข้าด้วยกันอย่าง ละเอียด ราวกับโชคชะตาพัวพันกันและกัน ใกล้ชิด จนไม่อาจแยกออก

ในที่สุด ในตอนที่ลมหายใจเริ่มที่จะวุ่นวายนั้น เขา คลายเธอออก มองดวงตาของเธออย่างลึกซึ้งจริงใจ “ถึงแอฟริกาแล้วติดต่อกับผม อย่าเที่ยวเล่นจนหาย ไป ยิ่งไม่อาจจะไปแล้วไม่กลับ ผมรอคุณอยู่ที่นี่

“คุณอู่ มีคนมาหาคุณครับ”

คนชุดคําตัดบทสนทนาของทั้งสองคน ถึงเวลาแล้ว

ฉู่ลั่วหานปล่อยมือของหลงเซียวออก ความเป็นจริง ที่โหดร้ายทารุณที่สุด เธอยิ้มกลับบางๆ ไม่ต้องรอ ฉันแล้วค่ะ ฉันไม่กลับมาแล้ว”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ