ตอนที่ 20 เธอกำลังบังคับให้ฉันทำผิด

ในคลับหรูแห่งหนึ่ง แสงไฟนีออนที่สอดส่องสถานที่ที่มัว พร่า ทำให้ค่ำคืนที่มืดมัวนั้นเต็มไปด้วยแสงสีเสียงที่ทำให้ คนรู้สึกครึกครื้น

เพราะว่าตรงหัวข้อมีแผล จู่ลั่วหานจึงเลือดจะที่ใส่ รองเท้าส้นเรียบที่เป็นสีเงิน และเป็นรองเท้าหัวแหลมที่ ประดับด้วยสีทอง คืนนี้เธอแต่งหน้าเบาๆ แล้วปล่อยผม ยาวให้พลิ้วไหว ทำให้ผมของเธอพาดลงบนเอวที่เรียวเล็ก และสง่างามของเธอ

ในห้องโถงของClub.HTเต็มไปด้วยผู้คนที่แต่งตัวหรูหรา ฉ่ลั่วหานยังไม่ได้เข้าไปในห้องโถง ก็เห็นลู่ซวงซวงที่สวม ใส่ชุดสีแดง เป็นชุดราตรีเกาะอก

เรือนร่างที่ผอมเพรียวของลู่ซวงซวง ใส่ชุดราตรีสีแดงสด ในเป็นกระโปรงแบบนั้น ทำให้เห็นขาอันเรียวเล็กของเธอ ทรงผมแบบสั้นที่เปิดหู ลุคแต่งหน้าแซ่บๆที่ดูมีเสน่ห์ ทุก กระทำของเธอ ทำให้ดูโดดเด่นมากๆ ดวงตาคู่นั้น พอไม่ ได้เจอมาหนึ่งปี ก็ยิ่งทำให้ดึงดูดคนให้มอง
พ่อของลู่ซวงซวงเป็นเจ้านายของบริษัทตันๆของเมือง หลวง เธอเองก็เป็นดีไซน์เนอร์ที่ออกแบบเสื้อผ้าที่โดดเด่น คนหนึ่ง ก็ถือว่ามีชื่อเสียงเล็กๆในวงการของเธอ ตอนนี้เธอ พึ่งเสร็จจากการแข่งขันของMilan Fashion Week ได้ รางวัลที่ไม่เล็กแต่กก็ไม่ใหญ่มากกลับมาร จึงได้เชิญชวน เพื่อนสนิทมาฉลองด้วยกัน

ถึงแม้ลู่ซวงซวงไม่ได้ถือว่าเป็นเศรษฐีที่ร่ำรวยมาก แต่ คนรอบข้างของเธอก็ถือว่าเป็นคนที่มีเงิน ในงานเลี้ยงที่ ต้อนรับเธอกลับมา ก็ต้องเป็นงานเลี้ยงที่ครึกครื้นและจัด ทุกอย่างอย่างฟุ่มเฟือยแน่นอน

พอเห็นเพื่อนสนิทของเธอที่กำลังเต้นอยู่บนเวทีอย่างเมา มันส์ ฉู่ลั่วหานจึงพูดขึ้นในใจ เพื่อนคนนี้ของเธอก็คงถือ โอกาสหาหนุ่มหล่อมาเป็นแฟนหรือเปล่า? ก็ใช่ พอถึงอายุ วัยนี้แล้ว เรื่องสละโสดก็ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่หรือเปล่า?

เธอไม่อยากจะรบกวนเพื่อนรักของเธอในกำลังพูดคุย เล่นกับหนุ่มหล่อ ฉู่ลั่วหานจึงหาที่สงบๆแล้วนั่งลงที่นั่น จากนั้นก็เม้มปากดื่มไวน์แดง ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกไม่สนุก เลยสักนิด เธอไม่ค่อยชอบงานเลี้ยงแบบนี้

เธอจึงหาโอกาสที่จะหนีออกจากที่นี่ จู่ๆเสียงมือถือจึงดังขึ้น

พอเห็นหน้าจอปรากฏชื่อคนที่โตมา “หลงเชียว” สอง พยางค์ ู่ลั่วหานจึงรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที ! เกือบจะ หายใจไม่ออก!

เธอจึงกัดริมฝีปากขึ้น แล้วกำหมัดแน่นๆ จากนั้นก็สูดลม หายใจเข้าลึกๆ คู่ลั่วหานก็ได้เดินหน้าต่อ นี่จึงจะรับสายขึ้น

“อยู่ไหน?”

ทางโน้น ไม่รอให้จู่ลั่วหานปรับตัวเองให้หายใจอย่างเป็น ปกติ หลงเซียวก็ได้ถามคำถามขึ้นโดยทันที จากนั้นก็ได้่ ลั่วหานรู้สึกตกตะลึง

และพอหลงเชียวได้ยินในสายเต็มไปด้วยเสียงผู้คนที่วุ่น วะวุ่นวาย เขาจึงขมวดคิ้วขึ้นเป็นปม ผู้หญิงคนนี้ไปไหนกัน

แน่?

“ฉัน…

%3D

“ไม่ต้องคิดจะโกหกผมหรอก ทางที่ดีที่สุดก็พูดความจริงออกมาจะดีกว่า ผลของการโกหก คุณไม่ได้แบกรับไว้

ได้แน่นอน”

ลั่วหานยังไม่ได้ทันได้หาข้ออ้างที่สมเหตุสมผล อำนาจ ของเขาก็ได้เผยออกมาอย่างเต็มที่

จึงทำให้คนอื่นไม่มีเหตุผลที่จะหาข้ออ้างที่น่าเชื่อถืออีก

ต่อไป

ฉู่ลั่วหานจึงกัดริมฝีปากไว้ แล้วพูดขึ้นตามตรง

นึกว่าหลงเซียวยังจะพูดอะไรขึ้นต่อ แต่เขาก็ได้วางสาย ลงทันที

ลั่วหานมองหน้าจอมือถือที่ดับลงแล้ว ในใจจึงรู้สึก อึดอัดขึ้นมาทันที มันจบลงแบบนี้หรอ? นี่ไม่เหมือนกับ สไตล์การทำงานของคุณชายหลงหรือเปล่า? ก็ใช่ ตอนนี้ เขาต้องดูแลโม่หรูเฟย จะมีอารมณ์มาดูแลเธอได้ยังไง?

พอนึกถึงแบบนี้ จู่ลั่วหานก็ดื่มไวน์แดงในแก้วในหมด เพียงคำเดียว จากนั้นก็นวดเข่าที่รู้สึกเจ็บ เวทีที่อยู่ข้างหน้า เธอกำลังมีคนทยอยกันขึ้นไปไม่หยุด ทุกคนต่างก็ยกมือขึ้น แล้วเต้นกันอย่างเมามันส์

ตอนที่หลงเชียวกลับรีสอร์ทหยีจิ่ง ก็เห็นว่าในวิลล่าไม่มี ใครอยู่ จู่ลั่วหานไม่อยู่ในนั้น

คุณชายหลงยืนอยู่ตรงห้องโถงใหญ่ เขายังได้กลิ่น แอลกอฮอล์จากเรือนร่างของคู่ลั่วหานในลอยอยู่กลาง อากาศ จากนั้นก็ได้พยายามดมกลิ่นพวกนั้นที่ลอยมา สุดท้ายก็ไม่ได้กลิ่นอีกเลย

สายตาของเขากวาดไปทางอื่น แล้วเห็นโต๊ะที่ทำจาก กระจกมีรีโมตวางอยู่ ทีวีถูกเธอเปิด แสดงว่าข่าวของเขา กับโม่หรูเฟยต้องถูกเธอเห็นแน่ๆ

นึกว่าคืนนี้จะได้เจอเธอที่บ้าน นึกไม่ถึงว่าเธอกลับไปร่วม งานปาร์ตี้ของเพื่อนรัก เธอดูมีความสุขจริงๆ

ในระหว่างที่เขากำลังครุ่นคิด มือถือของคุณชายหลงก็ดัง

ขึ้น

เขาจึงมองด้วยสายตาที่ลุ่มลึก โม่หรูเฟยโทรมาหรอ
“พี่เซียว ข่าวพี่ได้เห็นหรือยัง?”

โม่หรูเฟยนึกว่าหลงเซียวเห็นข่าวแล้วจะโทรหาเธอเป็น ลำดับแรก แต่เธอรอแล้วรออีก สุดท้ายก็รอข่าวคราวจาก เขาไม่ได้ โม่หรูเฟยจึงทนไม่ไหว จากนั้นก็ไม่ฟังคำเดือน จากผู้จัดการของเธอ ก็ได้โทรหาหลงเซียวโดยตรง

พอเขาเห็นข่าว หรือว่าเขาจะไม่มีปฏิกิริยาใดๆเกิดขึ้น เลย? เลยไม่เชื่อ!

หลงเซียวจึงขมวดคิ้วขึ้นอย่างไม่รู้ตัว “จากนั้นล่ะ?”

น้ำเสียงของโม่หรูเฟยฟังดูลำบากใจและเหมือนจะ ร้องไห้อยู่ “พี่เซียว ฉันก็นึกไม่ถึงว่านักข่าวจะเก่งขนาด นี้ กัดข่าวที่ฉันตั้งท้องไว้ไม่ปล่อย คุณชายหลง ฉันยัง ไม่ทันได้บอกคุณเลยว่าฉันท้อง ฉันตั้งท้องลูกของเราได้สี่ สัปดาห์แล้ว คุณดีใจไหม?”

อ่อ?

“เธอแน่ใจหรอ?”
หลงเซียวถามกลับ เหมือนเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเขา

โม่หรูเฟยบอกว่าเธอท้อง แต่ว่าในหัวสมองของหลง เซียว เหมือนไม่เคยมีความทรงจำที่จะทำให้เธอตั้งท้องได้ เลย หรือว่าเขาลืมอะไรไป? หรือมีคนตั้งใจทำแบบนี้?

เหอะ! ท้อง? หรือว่ามีคนตั้งใจจะเล่นไฟกับเขา ถ้าจะเล่น ไฟ ไม่กลัวว่าไฟจะลุกลามมาแผดเผาตัวของเขาหรือไง?

โม่หรูเฟยจึงหัวเราะขึ้น กลัวว่าจะถูกฟังออกมาน้ำเสียง ของเธอผิดปกติไป “แน่นอนว่าต้องใช่สิ ผลตรวจจากโรง พยาบาลยังอยู่ที่ฉันเลย และแน่นอนว่าฉันท้องแล้ว พี่เซียว ข้างกายฉันมีพี่เป็นผู้ชายแค่คนเดียว หรือว่าพี่สงสัยในตัว ฉันหรอ?”

โม่หรูเฟยกลัวว่าความจริงจะถูกเปิดเผย แต่ว่าเรื่องมันก็ เป็นแบบนี้ไปแล้ว เธอก็คงทำได้เพียงเดินในทางมืดต่อไป!

หลงเซียวจึงได้กระตุกมุมปากขึ้นและไม่พูดไม่จาใดๆ จากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมขึ้นอีก “รู้แล้ว”
โม่หรูเฟยจึงอ้าปากขึ้น “พี่เซียว ตอนไหนที่พี่ว่างก็มีเยี่ยม ฉันกับลูกหน่อยได้ไหม?”

“ฉันกำลังยุ่งอยู่ เดี้ยวโทรหาเธออีกที”

โม่หรูเฟยที่จับมือถือไว้ แล้วเต็มไปด้วยการเฝ้ารอคอย

“พี่เซียว ฉันคิดถึงพี่…”

“รู้แล้ว”

ในโต๊ะจัดวางไปด้วยของว่างและเครื่องดื่มมากมาย แต่ ไม่มีใครเลย ลมตอนกลางคืนได้พัดผมของเธอให้พริ้มไหว ขึ้น ทำให้ความรู้สึกไม่สบายใจของเธอค่อยๆหายไป

ฉู่ลั่วหานจึงไปเอาจานที่ใส่ของว่างมา แล้วกินของว่าง อย่างเชื่องช้า พอชิมรสชาติของของว่างที่มีรสชาติหวาน แต่ในปากเธอมันหวานหรือขมเล็กน้อย เธอกลับไม่รู้เรื่อง อะไรเลย

เธอรู้สึกเหงาและโดดเดี่ยวมาก ในท่ามกลางผู้อื่นมากมายที่กำลังครึกครื้น มีแต่เธอคนเดียวที่โดดเดี่ยว มัน

เป็นแบบนี้จริงๆ

เธอนึกว่าตัวเองจะได้ออกมาปลดปล่อยตัวเองในงาน เลี้ยง ก็จะสามารถทำให้ความรู้สึกโดดเดี่ยวและความ สับสนวุ่นวายหายไป แต่ต่อให้บนเวทีจะเต้นและร้องรำกัน อย่างเมามันส์แค่ไหน หนุ่มสาวยังโยกไปโยกมาอย่างบ้า คลั่งสักแค่ไหน ก็ไม่สามารถทำให้ความสับสนวุ่นวายในใจ ของเธอหายไปได้เลย

เธอคิดถึงเขามากๆ ทุกครั้งที่อยู่ด้วยกันกับเขาตามลำพัง ภาพของเรือนร่างเขาก็เหมือนดั่งอากาศที่ลอยอยู่ตรง ปลายจมูกของเธอ และไม่มีทางได้ลอยหายไปไหนเลย และมันก็ได้มีผลกระทบกับเส้นประสาทของเขาอยู่ตลอด เวลา

แต่ว่าเขาจะไปอยู่ไหนกันล่ะ? จะมีอยู่ในอ้อมกอดอัน อบอุ่นของผู้หญิงคนไหน? หรือว่าจะอยู่ในอ้อมกอดของ

โม่หรูเฟย?

จืดๆๆ

ในระหว่างที่เธอกำลังจินตนาการอย่างเรื่อยเปื่อย จู่ๆมือถือในกระเป๋าก็ดังขึ้น พอเห็นชื่อที่ปรากฏขึ้นบนจอ ทำ ให้จู่ลั่วหานขมวดคิ้วเป็นปมมากขึ้น โม่หรูเฟยโทรหาเธอ?

“มีเรื่องอะไร?” ฉู่ลั่วหานพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา และไม่ สบอารมณ์ใดๆ

โม่หรูเฟยนั่งอยู่บนโซฟาตัวหรู จากนั้นก็ได้ขึ้นเสียงสูง แล้วทำเหมือนตัวเองเป็นฝ่ายชนะ พอได้ยินเสียงดนตรี ที่ดังขึ้น จะได้พึมพำด้วยเสียงเย็นชา “ฉู่ ลั่วหาน อยู่ตัวคน เดียวมันทำให้เธอนอนหลับยากใช่ไหม? ถึงได้ออกไปเมา ข้างนอก? ถ้าตอนที่เธอรู้สึกเหงาหงอยจริงๆ ก็ไปหาหนุ่ม หล่ออายุน้อยมาอยู่เป็นเพื่อนสิจะได้ทำให้เธอหลับสบาย ได้ ยังไงชีวิตแต่งงานของเธอกับพี่เซียวก็ไม่ได้มีอยู่จริงตั้ง นานแล้ว การอยู่อย่างโดดเดี่ยวก็คงจะลำบากน่าดู ฉันละ เห็นใจเธอจริงๆ”

คำพูดที่เยาะเย้ยและรวมไปถึงค่ำคืนที่แสนจะโดดเดี่ยว ทุกคำพูดของเธอจะไปกระแทกหัวใจและผิวหนังของเธอ เธอไม่ได้เข้มแข็งพอที่จะทำให้เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาได้ ตอนนี้เธอรู้สึกแสบตาจนแทบจะร้องไห้ออกมา ในใจลึกๆ ก็รู้สึกเหมือนมีไฟลุกโชนขึ้นมาไม่หยุด ตอนนี้เธอแยกไม่ ออกว่าตัวเองกำลังรู้สึกตัวเองถูกรังแกหรือตัวเองกำลัง โมโหอยู่
“ถ้าเทียบกับคนที่ยอมปล่อยให้คนอื่นทำให้ตัวเองท้อง แล้วยังไม่ได้อยู่ในฐานะอะไร แถมยังต้องทนดูสมุด ทะเบียนบ้านของเขามีชื่อของผู้หญิงคนอื่นเขียนไว้ เหอะ! เพื่อที่จะรั้งผู้ชายคนหนึ่งไว้ ไม่สนแม้แต่จะเสียตัวให้คนๆ นั้น สุดท้ายก็ถูกเขาผลักไส แล้วได้มีแต่เลี้ยงลูกคนเดียว ความรู้สึกแบบนี้ก็คงจะลำบากมากกว่าหรือเปล่า?!”

ฉู่ลั่วหานจับแก้วไว้แน่นๆ น้ำใสๆจึงไหลออกมาจาก นัยน์ตา แสงไฟมันสว่างเกินไป และแสบตาเกินไป ทำให้ เธอนึกว่าตัวเองร้องไห้ออกมาแล้ว

ร้องไห้? ใครที่มีค่าพอให้เธอร้องไห้อีก?

“จู่ลั่วหาน อย่าพูดจากระทบจิตใจฉันหน่อยเลย! เหอะๆ ก็ รอดูเลย คืนนี้คุณชายหลงมาอยู่กับฉันที่นี่ วันข้างหน้า และ ทุกๆคืนก็จะอยู่ที่นี่ และเธอ ก็จะได้เฝ้าห้องที่เต็มไปด้วย ความว่างเปล่า และร้องไห้ไปเถอะ! ฉันจะเตือนเธออีกคำ รีบหย่าแล้วออกจากตระกูลหลงได้แล้ว ยังไงก็ถือโอกาส ตอนที่ตัวเองยังสาวไปหาผู้ชายคนอื่นเถอะ ถ้าช้ากว่านี้ อีกสองปี รอให้เธอแก่หนังเหี่ยวแล้วไม่มีใครอยากมอง เธอ. .”

เธอที่ไม่ยอมทนฟังคำพูดที่สกปรกของโม่หรูเฟยอีกก็ได้วางใจลงโดยทันที

จากนั้นก็แหงนหน้าขึ้น ดื่มไวน์แดงในแก้วเข้าไปแค่คำ เดียวเท่านั้น แอลกอฮอล์ในท้องกำลังออกฤทธิ์ ทำให้จู่ล วหานเริ่มมีสายตาที่มัวพร่า คืนนี้….ทุกๆคืน….

ให้ตายเถอะ แค่แอลกอฮอล์แก้วเดียว ทำให้เธอเมาได้

เลยหรอ?

เธอจึงนวดขมับของตัวเอง แล้วก็ได้เอาแก้วน้ำมาดื่มคำ

ใหญ่ๆ..

น้ำพุ่งออกมาจากปาก!

แก้วน้ำนั่นกลับเป็นเหล้าขาว!

ลิ้นที่ทั้งแสบและชาของจู่ลั่วหานเพราะแอลกอฮอล์ ทำให้เธอสิ้นไปทันที เหล้าที่พึ่งเข้าปากของเธอก็ได้ถูก เธอปล่อยออกมาจากปาก…

ทันใดนั้น เหล้าที่เธอปล่อยออกมาจากปากก็ได้ไปโดนตัว ของผู้ชายตรงหน้าโดยไม่เหลือไว้ในปากสักหยด