ประธานหยิ่งยโสของฉัน

ตอนที่ 168 ลั่วหาน คุณเป็นภรรยาของผม ตลอดไป



ตอนที่ 168 ลั่วหาน คุณเป็นภรรยาของผมตลอด ไป

ทั้งสองค้นหากระทั่งเวลาเย็น แต่นอกเหนือจากเสื้อ และรองเท้าแล้วไม่มีร่องรอยอื่น

ทําไมถึงหาไม่เจอ?

ใต้หน้าผามีน้ำตกไหลเชี่ยวอยู่ ทั้งคู่ตกตะลึง

น้ำตกอยู่ริมผาที่กว้างขวาง น้ำกำลังไหลแรงและ เหมือนการไหลจะรุนแรงมากขึ้นเมื่อฝนตกหนัก!

หรือว่า……

ไม่ได้การ พวกเขาคล้ายกับถูกเทพแห่งความตาย บีบรัดคอเอาไว้ แสงแดดส่องลงมายังทั้งสอง พวก เขายังคงยืนตะลึงอยู่หน้าน้ำตก ไม่มีใครพูดอะไร ออกมา

หากเธอลอยตามกระแสน้ำนี้ไปลงสู่มหาสมุทรแล้วล่ะก็……คงไม่รู้จะหาเจอได้อย่างไร

ลมพัดผมปลิว และพัตเสื้อที่เปียกแล้วแห้ง แห้ง แล้วเปียกไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ เงียบ นิ่ง คล้ายวัน อวสานของโลกมาถึง

หลังฝนตกหนักอากาศในแอฟริกาจะดีขึ้นอย่าง รวดเร็ว แสงอาทิตย์ร้อนอบอ้าวแต่นิ้วมือของทั้งสอง ช่างเย็นยะเยือกและสั่นสะท้าน

หลงจื่อถอดเสื้อและรองเท้าของฉู่ลั่วหาน ถังจิ้นเห ยียนกำกุญแจของเธอไว้แน่น

หลงจื่ออ้าปาก ดวงตาแดงก่ำ น้ำตาไหลออกมา อย่างบังคับไม่ได้ “แม่งเอ๊ย! ผมไม่เชื่อ! ”

ถังจิ้นเหยียนหลับตาลงอย่างไร้ความหวัง เขานำ กุญแจมาแนบไว้ที่อก “ผมก็ไม่เชื่อ คุณชายรองหลง ผมไม่อาจเชื่อได้มากกว่าคุณเสียอีก”

หลงจื่อน้ำตาไหลไม่หยุด เขาเช็ดมันยังไงก็ไหล ออกมา เจ็บจนยืนไม่ไหว เขาคุกเข่าลงแล้วตะโกน ด้วยความเจ็บปวด “ทำไม! ! ! ทำไม! ! !

อ๊าก! ! ! ”
ถังขึ้นเหยียนน้ำตาไหล หยาดน้ำตาแต่ละหยด นำพาไออุ่นไปจากร่างกายเขา ตอนนี้เขาหนาวสั่น ขาไม่มีแรงกระทั่งยืนไม่ไหว เข่าข้างหนึ่งทรุดลงที่ หินอันแข็ง

เมื่อก้มหน้าลง น้ำตาก็ไหลลงไปยังหินนั้นอย่างไม่ หยุดหย่อน

ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉู่ลั่วหาน เขาจะยอมตายอยู่ที่นี่ เพื่อเป็นเพื่อนเธอ

ทั้งสองคนค้นหาจนกระทั่งอาทิตย์ตกดิน แต่ก็ ยังไม่เจออะไร ทุกอย่างมืดลงดวงดาวถูกปกคลุม ไปด้วยท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้ม มันส่องแสงใส อ่อนแอ เหมือนเทียนในสายลม

“ขึ้นไปเถอะ ตอนนี้ได้รับการยืนยันแล้วว่าเธอ ตกลงมาจริงๆ เราต้องส่งคนมาค้นหาและช่วยเหลือ มากขึ้น กำลังของเราสองคนอ่อนแอเกินไปและเรา ไม่เห็นความเคลื่อนไหวใต้น้ำตกได้

ถังจิ้นเหยียนรวบรวมสติที่เหลืออยู่พูดแล้วพยุง หลงจื่อขึ้นมา “ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาร้องไห้ ! ลุก ขึ้น! ”
หลงจื่อผลักเขาออก “ผมแม่งเสียใจไม่ได้เหรอ! ‘

เมื่อทั้งสองขึ้นมาถึงข้างบน ก็รายงานสถานการณ์ ด้านล่างอย่างละเอียด และต้องการหารือกับหลง เขียว

จี้ตงหมิงห้ามพวกเขาไว้ “ตอนนี้ไม่ว่าเรื่องอะไร ไม่ ว่าจะเรื่องใหญ่แค่ไหน ห้ามพูดให้เจ้านายฟังเด็ด ขาด แผลผ่าตัดที่หัวใจเขาฉีกอาจเป็นอันตรายถึง ชีวิตได้ตลอดเวลา ตอนนี้ทีมแพทย์จากเมืองหลวง กําลังเดินทางมา ก่อนที่ร่างกายเขาจะดีขึ้น ห้ามได้ รับแรงกดดันใดๆ”

หลงจื่อกำมือแน่น “แม่งเอ๊ย! สองสามีภรรยาคู่นี้ ทําไมเป็นแบบนี้หะ!

จี้ตงหมิงมองไปที่ถังจิ้นเหยียนและโค้งตัวเป็นครั้ง แรก “คุณถัง เรื่องคุณหญิงผมจะค้นหาอย่างเต็มที่ ทีมค้นหาและช่วยเหลือกำลังรวบรวมผู้คนในสถาน ทูตเคนยาระดมกำลังทั้งหมดออกค้นหาและช่วย เหลือ คุณสามารถระบุข้อกำหนดได้มากเท่าที่คุณ ต้องการ *

ถังจิ้นเหยียนพยักหน้าแล้วนิ่งไป เขากำลังต่อสู้กับความเจ็บปวดมากที่สุดในชีวิตนี้ แม้ว่าเขาจะไม่มีวัน ยอมรับว่า ลั่วหานตายแล้ว แต่ชีวิตของเธอก็ไม่รู้

“พี่ผมตื่นหรือยัง? “หลงจื้อปาดน้ำตาแล้วถามออก ไป ดวงตาของเขาบวมเป่งอีกทั้งรอยขีดข่วนบน ใบหน้ามากมาย

“ยัง” จี้ตงหมิงพูดอย่างช้าๆชัดเจน แต่แฝงไปด้วย ความหนักแน่น

หลงจื่อกัดฟันแน่น “แม่งเอ๊ย! ! ! ”

เขาเตะหินก้อนหนึ่งออกไป หลงจื้อในตอนนี้โมโห โกรธ บ้าคลั่ง แต่อารมณ์เหล่านี้ปกปิดความเจ็บปวด ไว้ไม่ได้เลย!

ใจ ทำไมถึงเจ็บแบบนี้?

ก็แค่ลั่วหานไม่ใช่เหรอ? ก็แค่ผู้หญิงที่หยิ่งผยอง

คนหนึ่ง!

ผู้หญิงที่คำพูดมักทิ่มแทงจิตใจคนอื่น!
เข้มแข็งเสียจนไม่เหมือนผู้หญิง ผู้หญิงโง่ๆคน หนึ่งที่มักถูกรังแกเสมอ!

เธอมีอะไรให้รู้สึกเป็นห่วงขนาดนี้!

แต่ว่ามันไม่ได้! เขาทำไม่ได้! หัวใจมันเจ็บปวด เหลือเกิน! เจ็บจนแทบหายใจไม่ออก!

เกาหยิ่งจือช่วยพยุงถังจิ้นเหยียนขึ้นมาและพูด อย่างนุ่มนวลว่า “ตอนนี้ฉันรู้ว่าพูดอะไรไปคุณก็ คงไม่ฟังเลย แต่ถ้าคุณต้องการช่วยชีวิตคน คุณ ต้องดูแลตัวเองก่อน คุณแค่ปีนหน้าผาสูงขนาดนั้น

ร่างกายออกแรงมากเกินไปและต้องการพักผ่อน ถังจิ้นเหยียนแกะมือของเธอออก แล้วพูดว่า “ไป

เขาหมายถึงว่าให้เธอไป อย่ามาเข้าใกล้เขา

เกาหยิ่งจือหรี่ตาลง สายตาคู่นั้นมองเขาอยู่นาน และแรงไปด้วยแรงอาฆาต

จินเสี่ยวเย็นพูดด้วยเสียงอันเบาว่า “ท่านรอง อธิการบดีเกาวางใจได้ค่ะ จัดการเรียบร้อยแล้ว”เธอพยักหน้าและยิ้ม “ดีมาก”

ทีมค้นหาและกู้ภัยออกค้นหาในหุบเขาตลอดทั้งคืน ทั้งวัน ข้ามน้ำตกไปเป็นพันไมล์อีกทั้งตามชายหาด ใกล้เคียง

นอกเหนือจากรองเท้าอีกข้างหนึ่งแล้ว ไม่พบอะไร

เพิ่มเติม

การกู้หาตรงชายฝั่งกินเวลาสามวันสามคืน นักดำ น้ำหลายพันคนใช้เวลาสิบสองชั่วโมงอยู่ในทะเลแต่ ผลที่ได้คือ……ไม่เป็นผล

คนทั้งคน หายไปอย่างไร้ร่องรอย

หลังจากนั้นสิบวัน

ทีมแพทย์ทั้งหมดที่ประจำการในเคนยาเดินทาง กลับประเทศจีน ถังจิ้นเหยียนและคนในครอบครัว หลงยังคงยืนอยู่ริมหน้าผา ยืนกรานในความคิด สุดท้ายของพวกเขา และไม่ยอมปล่อยมือ

“คุณถัง คุณชายรองหลัง ดูจากสถานการณ์ตอนนี้ คุณนายคงไม่รอดแน่ หนึ่งคือพื้นที่บริเวณนี้ซับซ้อน ในตอนนั้นฝนตกหนักอีกทั้งเกิดอาฟเตอร์ช็อก ตลอดเวลา ร่างกายธรรมดาทั่วไปไม่สามารถทนได้ อย่างแน่นอน”

หัวหน้าทีมค้นหาเอ่ยรายงานตามความเป็นจริง

“เพิยะ!

หลงจื่อต่อยเข้าที่หน้าของผู้รายงาน “แกพูดว่า อะไรนะ! แกอยากตายใช่ไหม? พี่สะใภ้ฉันไม่ ตาย! เธอ! ไม่ตายแน่นอน!! ”

“คุณชายรองหลง ขอให้คุณสงบสติอารมณ์

หน่อย…..

ไป! ไสหัวไป!

หลังจากนั้นสิบห้าวัน

หลงเซียวซึ่งอยู่ในอาการโคม่าในที่สุดก็ตื่นขึ้น

ในห้องผู้ป่วย ICU
“บอกความจริงมา” หลงเขียวฝืนถอดหน้ากาก ออกซิเจน เสียงของเขาอ่อนแรงหายใจลําบาก คล้ายแทบจะหายใจไม่ออก

หลงจื่อ จี้ตงหมิง ถังจิ้นเหยียนและกู้เยนเซินยืนอยู่ ในห้องโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมา

หลงเซียวขมวดคิ้ว เขาพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “พูด! ”

“เธอไม่อยู่แล้ว”

ถังจิ้นเหยียนนิ่งอยู่นานกระทั่งตัดสินใจพูดออกมา

ความเงียบครอบงำอีกครั้ง ท้องฟ้าชัดเจนและ สดใสด้านนอก กลับมีเมฆมืดมนอยู่ภายใน

หลงเชียวหลับตาลง

“ข่าวล่าสุดฉู่ลั่วหานคุณหญิงของตระกูลหลงตก จากหน้าผาขณะเข้าร่วมในกระบวนการช่วยเหลือ แผ่นดินไหวที เคนยาหลังจากครึ่งเดือนของการ ค้นหาและช่วยเหลือยังไม่พบศพ แต่เกรงว่าอาจเกิด เหตุไม่ดีขึ้น”
บ้านตระกูลลู่

“ไม่จริง! นางฟ้าของฉันจะตายไม่ได้! เธอไม่ ตาย! ฉันไม่เชื่อ! ทำไมไม่หาต่อ! ทำไมถึงไม่หา เธอต่อ! ฉันไม่เชื่อว่าเธอจะตาย! ไม่เชื่อ!

ลู่วงซวงกวาดของที่อยู่ตรงหน้าทิ้งไป เธอ อาละวาดเหมือนฟ้าผ่าเมื่อเห็นข่าวนี้ คล้ายกับถูกปืน จ่อยิงเข้าที่สมองจนแทบขาดใจ!

“ชวงซวง อย่าทําแบบนี้ คนตายไปแล้วฟื้นคืนมาไม่ ได้ นี่ก็ผ่านไปกว่าครึ่งเดือนแล้วยังไม่มีรายงานคืบ หน้าเลย ลูกคิดว่าจะมีปาฏิหาริย์จริงๆไหม? แม่รู้ว่า ลูกเจ็บปวด

แม่ไม่เข้าใจ! แม่ไม่รู้ว่าเธอลำบากแค่ไหน! ฮือๆ ๆ ทั่วมั่ว! ทำไมเธอต้องมาเจอชีวิตที่ร้ายๆแบบนี้ ด้วย! ทำไม! ฮือๆๆ ! ! ! ไม่! ! ! ”

หลงเขียว ใช่แล้ว! หลงเชียว! เธอต้องไปหาหลง เซียวเพื่อถามทุกอย่าง!

ลู่ซวงซวงก็นึกถึงกล่องผ้าที่ฉู่ลั่วหานให้เธอไว้ก่อน ออกจากประเทศ เธอถือมันไว้ในมือและขับรถเร็วราวเครื่องบินมายังคฤหาสน์ตระกูลหลง แต่เมื่อมา ถึงเธอกลับถูกรั้งเอาไว้

ลู่ขวงบวงสะบัดแขนออกร้องว่า “หลงเซียว! ออก มาเดี๋ยวนี้นะ! หลงเซียว”

เมื่อเห็นว่าเป็นลู่ซวงซวง หลงเซียวจึงให้เข้ามาได้

ลู่ชวงซวงตั้งใจจะต่อว่าเขาทันทีที่พบ แต่เมื่อเธอ เจอเข้าจริงๆกลับพูดไม่ออก

หลงเชียวนอนอยู่บนเตียง ด้านข้างมีเครื่องมือ ทางการแพทย์ขนาดใหญ่ แสดงอัตราการเต้นของ หัวใจและชีพจร ใบหน้าของเขาขาวซีด

เปรียบเทียบกันครั้งก่อนที่เจอ เขาซูบผอมลงเยอะ เหลือเกิน

ลู่ซวงซวงจุกอก ให้ตายเหอะ! คู่นี้มันเกิดอะไรขึ้น กันแน่!

หลงเขียวโบกมือให้จี้ตงหมิงออกไป “นั่งก่อน”ลู่ซวงซวงนั่งลงตามที่เขาบอก

อาจเป็นเพราะคิดถึงเธอหรืออยากทําดีต่อคนที่เธอ รักและเป็นห่วง ดังนั้นการกระทำที่มีต่อลู่ซวงซวงจึง ไม่แย่นัก

ลู่ขวงซวงกำมือแน่น “ฉันมา เพราะอยาก

ด่าทอต่อว่าทุบตีคุณ!

“เอาของมาให้คุณ ลั่วว……อนจากไปเธอให้ฉัน เอาไว้ ฝากส่งให้คุณ”

“ลั่วหาน! ? ขอผมดู! ”

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ เขาอยากจะนำมันมา เก็บรักษาไว้ไม่อยากให้ใครได้แตะต้อง

เพียงแต่เมื่อเปิดออก หัวใจของหลงเซียวก็คล้าย ตกลงไปในหุบเหว

กล่องสีดำ ด้านในมีฟองน้ำ บนฟองน้ำมีแหวนวง หนึ่งส่องประกาย
นิ้วเรียวของเขาลูบไปที่แหวน คล้ายกับกำลังจับมือ

ของเธออยู่

ไม่มีความรู้สึกใดจากดวงตาของชายผู้นี้ ไม่มี อารมณ์บนใบหน้าเขาและไม่มีการเคลื่อนไหวจาก เขา

เขามองไปที่แหวนอย่างเงียบสงบ

เขาถามขึ้นว่า “เธอพูดว่าอะไรหรือเปล่า? ”

ลู่ซวง วงดวงตาแดงก่ำ เธอปาดน้ำตานึกในใจว่า โธ่เอ้ย ทำไมต้องมาเจอหลงเซียวในสภาพนี้ด้วยนะ เธอสงสารเขาอย่างจับใจ

“เธอบอกว่า…….เธอบอกว่าถ้าคุณเห็นมันแล้วจะ เข้าใจ ไม่ได้พูดอะไรอย่างอื่นอีก”

เห็นมันแล้วจะเข้าใจ?

หลงเซียววางแหวนลงที่เดิม “ขอบคุณที่เดินทางมา มอบสิ่งนี้กับผม”
เขาขอบคุณเธอ!

พระเจ้า! เขาคือหลงเชียวนะ! หลงเขียวพูดคํา ว่าขอบคุณกับคนอื่น!

“เอ่อ……เธอ….. ลู่ซวงซวงไม่รู้จะพูดออกไปยังไง หลงเซียวก๋ากล่องใส่แหวนไว้แน่น แล้วตอบอย่าง

ไร้เรี่ยวแรงว่า “ผมจะหาเธอต่อไป

ลู่ซวงซวงยืนขึ้น โค้งแล้วพูดว่า “ขอบคุณมากคุณ หลง! ขอบคุณ!

ชายผู้นอนอยู่บนเตียงพยักหน้า จากนั้นสั่งคนส่งลู่ ชวงซวงกลับไป

“ฉู่ลั่วหานบังเอิญพลัดตกจากหน้าผาสูง ตระกูล หลงได้ระดมกำลังทหารในพื้นที่ เรือยอทช์ส่วนตัว เครื่องบินเจ็ตส่วนตัว กองกำลังพิเศษและกองกำลัง อื่นๆ เพื่อดำเนินการค้นหาแบบปูพรมทั้งวันทั้งคืน ซึ่ง บัดนี้มีค่าใช้จ่ายมากกว่า 10,000ล้านหยวน แต่ผ่าน มาแล้วสามสิบวันยังไม่มีรายงานคืบหน้า…..

เมื่อเห็นข่าวนี้หลงเขียวจึงได้รู้ว่าเวลาผ่านมานานขนาดนี้แล้ว เขาไม่ได้กินไม่ได้นอนทั้งวันทั้งคืน เขา ใช้ยากล่อมประสาทในปริมาณมากเสียจนทำให้ลืม วันลืมคืน

เวลายังดำเนินต่อไป การค้นหายังไม่สิ้นสุดลง

หลงเซียวไม่ยอมแพ้ ไม่ว่าจะต้องใช้เงินทองเท่า ไหร่ เขาจะต้องหาเธอให้พบ แม้จะเป็น………เพียงร่าง ไร้วิญญาณก็ตาม

ผ่านไปสองเดือน การค้นหาชายฝั่งและที่ดินอย่าง ละเอียด และการกู้ซากต้องหยุดลง

ในตอนคําหลังฝนตก คฤหาสน์ร้างและว่างเปล่า

หลงเซียวนั่งอยู่บนเก้าอี้ กู้เยนเซินอยู่ข้างกายเขา พูดว่า “สิ่งที่คุณต้องการ ผมหามาให้แล้ว”

หลงเซียวไม่ได้พูดอะไร ดวงตาที่อ่อนล้าของเขา ไม่รู้ว่ากำลังมองไปทางไหน ท่าทีแปลกไปจากเดิม มาก

กู้เยนเซินพูดว่า “เมื่อห้าปีก่อนตอนที่คุณอยู่อเมริกา และเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ คนที่ทำการผ่าตัดและช่วยชีวิตคุณไว้ก็คือภรรยาของคุณ หลง

เขียว

สําหรับเรื่องที่มือของเธอได้รับบาดเจ็บอย่างไร และเธอต้องถูกย้ายไปที่แผนกอายุรกรรม กู้เยนเป็น ไม่อยากพูดถึงมัน

หลงเชียวหลับตาลงโดยไม่ได้พูดอะไร มันน่าจะ เป็นเรื่องที่ทำให้เขาคลุ้มคลั่ง แต่เพราะการจากไปที่ ไม่คาดคิดของฉู่ลั่วหลาน…..เขาไม่มีเวลาเอามาสาใจ อีกต่อไป เพียงขนตาที่สั่นไหวแสดงถึงความอดทน ความเศร้าโศกและความอ้างว้างอย่างเต็มที่

เป็นเวลาเนิ่นนาน ในขณะที่กู้เยนเซ็นคิดว่าเขา จะไม่ยอมเปิดปากใดๆออกมา ชายบนรถเข็นที่พูด อย่างอ่อนแรงว่า “เธอมักพูดถึงการหย่าร้างอยู่บ่อยๆ ผมบอกกับเธอว่า ในชีวิตของหลงเชียวผมจะไม่มีคํา ว่าหย่าร้าง จะมีก็ต่อเมื่อใครคนใดคนหนึ่งไม่อยู่แล้ว เท่านั้น…….

แสงอาทิตย์ส่องมายังใบหน้าของเขา เขามองไป ตามแสงนั้น “เธอทิ้งผมไว้แบบนี้จริงๆ ”

ชายหนุ่มมองออกไปที่ท้องฟ้า เมฆสีฟ้าขาว185877425_1156295058222192_3696705000804782480_n


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ