ตอนที่ 137 ปิดปากเธอด้วยความอ่อนโยน

เธอวางโทรศัพท์ลงราวถูกไฟช็อต หน้าจอที่ยังไม่ ดับสนิทปรากฏชื่อบุคคลปลายสาย “รองคณบดี ตัวอักษรที่บันทึกเบอร์โทรศัพท์ ฉลาดปราดเปรื่อง เยี่ยงหลงเซียว มีหรือจะไม่รู้ได้ว่าปลายสายคือใคร

ฉู่ลั่วหานถูกย้อมด้วยความตกใจราวถูกสามีจับได้ ตนคุยกับชายอื่น เธอช็อคไร้สติทำอะไรไม่ถูก

“ฉัน….”

“โทรศัพท์จากทางโรงพยาบาลหรือ?” หลงเซียว ขัดคําเธอ ในชั่วพริบตา เขานึกขึ้นได้ ไม่ว่าเธอจะ ยอมรับหรือไม่ คำตอบนั้นสำหรับตนแล้วไม่ใช่เรื่อง ดี เขาจึงขัดขึ้น

แม้ฝ่ายตรงข้ามเป็นคู่แข่งที่ทำให้เขาเสียการ ควบคุมอย่างถังจิ้นเหยียน ท่านเซียวยังคงรักษา ความสุขมนิ่งสงบเอาไว้

ฉู่ลั่วหานมือเย็นเฉียบ ราวกุมน้ำแข็งไว้ในฝ่ามือท่าทางเขาจะรู้แล้วจริงๆ

“หลงเชียว คือว่า……

“วันนี้เธอไม่ได้ไปทํางาน ทางโรงพยาบาลคงโทร มาตาม ฉันเข้าใจ หากเธออยากไปทํางาน ฉันจะไป ส่ง”

กายกํายำาของหลงเซียวยืนอยู่ในห้อง ตะวันสาด ส่องผ่านหน้าต่างไปยังร่างบางใบหน้าได้รูป จมูก ที่โด่งเป็นสัน ริมฝีปากที่ปิดสนิท เขาหลายความ อึดอัดเมื่อครู่ได้อย่างง่ายดาย

ความตระหนกเมื่อครู่ในใจฉู่ลั่วหาน พลันคลาย ออก เธอพลิกโทรศัพท์ปิดไว้ด้วยฝ่ามือ ยังดีที่เขาไม่ ได้ยิน ไม่อย่างนั้นคงเป็นเรื่องแน่

เพียงแค่ เขาไม่รู้ว่าเธอได้ลาออกแล้ว

“ด้านโรงพยาบาล ฉันลาพักร้อน เตรียมตัวไปต่าง ประเทศ จึงไม่ต้องไปทำงาน” ฉู่ลั่วหานเบือนหน้าหนี พร้อมสูดหายใจลึกเข้าเต็มปอด ในขณะที่เธอพูด หายใจเข้า ชายหนุ่มได้ก้าวขายาวหยุดลงต่อหน้า เธอ
เขากุมมือเธอแน่นอย่างมั่นคง เพียงแตะลงที่ปลาย นิ้ว เขาพบว่ามีอเธอเย็นเฉียบจนน่าตกใจ อุณหภูมิ หน้าร้อนที่สูงกว่า30องศา ฝ่ามือเธอราวถูกแซกับ หิมะละลอกใหญ่

เห็นข่าววันนี้แล้วใช่ไหม? มือถึงได้เย็นแบบนี้

โกรธขนาดนั้นเลย?

ข่าว?

เธอไม่ได้ดูจริงๆนั่นแหละ ต่อให้ไม่ดูก็รู้อยู่แล้ว ว่านักข่าวจะเขียนว่าอย่างไรบ้าง เธอชินชากับค่า วิพากษ์วิจารณ์เสียแล้ว

ฉู่ลั่วหานยิ้มพลางส่ายหน้า “เรื่องแบบนี้กระทบต่อ อารมณ์จิตใจ ฉันว่าไม่ดูจะดีกว่าไหม? และฉันเชื่อ ความสามารถระดับท่านเซียว อะไรพูดได้ อะไรพูด ไม่ได้ นักข่าวต้องกลั่นกรองก่อนอยู่แล้ว”

หลงเชียวอารมณ์ดีขึ้นมาเมื่อได้ยินประโยคเธอ ลืม เรื่องเมื่อครู่ที่เธอคุยโทรศัพท์กับถังจิ้นเหยียนจนสิ้น เพียงแต่เหลือบตาเห็นโทรศัพท์ที่เธอวางทิ้งเอาไว้ อารมณ์พลันขุ่นมัวขึ้นมาทุกที
เมื่อเผชิญกับความเชื่อใจของเธอ ใบหน้าที่หล่อ เหลาเป็นขาปกคลุมไปด้วยรอยยิ้มแกมหยอกล้อ *ได้รับความเชื่อใจของหมอ ไม่ง่ายเลย เธอว่า ฉัน ควรฉลองหรือเปล่า?”

ฉลองหรือ?

ฉู่ลั่วหานมีกระจิตกระใจฉลองในเวลาแบบนี้ที่ไหน

กัน?

“ได้เวลาอาหารเที่ยงแล้ว เธอไปเตรียมตัวให้ เรียบร้อย ฉันจะพาเธอออกไป” หลงเซียวกดมือเธอ เบาๆ ไม่ให้เวลาเธอได้ไตร่ตรองที่จะออกไปกับเขา แม้แต่น้อย เพียงตัดสินใจเองอย่างเอาแต่ใจ

เขาสละห้องให้เธอเตรียมตัวเปลี่ยนชุด หลงเซียว ถอยออกจากห้อง หลังพิงกับประตูห้อง ร่างสูงใหญ่ แนบกับประตู หลงเซียวหัวเราะชอบใจกับการกระ ทําของตน

อดีต ระหว่างเขาและเธอราวลิ้นกับฟันต่างกลืนกัน ไม่ลง หนามแหลมคมบนตัวเธอทิ่มแทงเขาอย่างไร้ ความเกรงใจเสมอ และตัวเขาเองไม่เคยไตร่ตรอง ถึงการกระทําของตนจะทําร้ายเธอหรือไม่
ตอนนี้ ตัวหลงเซียวเองยังตกใจ เขากลับนิสัยดีเช่น

เขาส่ายหน้า พร้อมเดินลงไปยังชั้นล่าง ต่อสายหา

จี้กงหมิง

“ไปตรวจสอบ รายชื่อหมอที่ไปต่างประเทศในครั้ง นี้ ถังจิ้นเหยียนอยู่ในนั้นด้วยหรือไม่

“ครับ!”

“อีกอย่าง ตรวจสอบเวลาเครื่องออก และสถานที่ อย่างละเอียด”

“ครับ เจ้านาย!”

เขามีความอดทน แต่ความอดทนของเขา มีขีด

จํากัด

ในขณะที่ยุ่งอยู่กับการเสาะหา โทรศัพท์ของหลง เซียวพลันดังขึ้น

ประหลาดนัก บุคคลที่ไม่กล้าติดต่อเธออย่างฟางหลิงหญ้กลับติดต่อเขากะทันหัน

ริมฝีปากบางของชายหนุ่มเย็นเยียบ แต่ก่อนความ สัมพันธ์ของเขาและฉู่ลั่วหานยังไม่ถูกเปิดเผย

ฟางหลิงหญ้กระทําเช่นไรต่อเขา ท่านเขียวจำได้ อย่างละเอียดยิบ

เมื่อคืนเพิ่งเปิดตัวไปอย่างอลังการ เธอกลับติดต่อ เขามากะทันหัน

“ฮัลโหล”

น้ำเสียงดูถูกเล็กน้อย เพียงแค่ฟางหลิงหยู้รู้ตัวสัก นิดเธอจะได้รู้ว่าเขาไม่อยากเกี่ยวข้องกับเธอมากแค่

ไหน

ฉ่ซีทรานโอบแขนข้างหนึ่งของฟางหลิงหยู สองแม่ ลูกนี้พยายามที่จะจับหลงเซียวถุงถังใบใหญ่นี้ ส่วน ชื่อเสียงและศักดิ์ศรี พวกเขาโยนทิ้งได้ทุกเมื่อ

ฟางหลิงหยูเอ่ยอย่างนอบน้อมเกรงใจ แต่ยังคงไม่ ลืมสถานะแม่ยายของตน “หลงเซียว เธอกับลั่วหาน ไม่ได้กลับมาบ้านสักพักแล้ว ในเมื่อพวกเธอเปิดตัวกันแล้ว หาเวลาว่างมานั่งเล่นบ้าง

อู๋ซีหรานหูเพิ่งฟังปฏิกิริยาของอีกฝ่าย แต่หลง เขียวกลับนิ่งสงบ สองแม่ลูกสบตากันและกัน รอดู ปฏิกิริยาหลงเขียวตอบโต้

นานจนกระทั่งพวกเขาคิดว่าหลงเซียววางสายไป แล้ว ที่สุดอีกฝ่ายตอกกลับอย่างไร้ความอดทน “คุณ ฟาง คงรู้ข่าวเมื่อคืนแล้วสินะ

ฟางหลิงหยูดีใจออกนอกหน้าเมื่อได้ยินเสียงของ หลงเชียว “ใช่แล้วๆ เรื่องใหญ่โตขนาดนี้ฉันจะไม่รู้ ได้อย่างไร สิ่งที่เธอทำให้กับลั่วหาน ซาบซึ้งใจมาก เลยหละ ฉันดูวีดีโอตั้งหลายรอบ ฉันน้ำตาไหลทุก ครั้งเลยลั่วหานเป็นลูกสาวที่เก่งที่สุดของตระกูลฉู่ สําหรับมารดา ฉันดีใจแทนเธอจริงๆ….

เขาไม่ให้โอกาสเธอได้พร่ำต่อไป ท่านเซียวเหวี่ยง ปิดประตูตู้เย็น “หากคุณฟางเป็นห่วงเธอจริงๆ ไม่ใช่ ควรถามก่อนหรือ เหตุใดเธอถึงบอกว่าตนมีชีวิตอยู่ ได้อีกไม่นาน? ผมว่าคุณมีอื่นใดแอบแฝงนะครับ”

สู้กับคนอย่างคุณฟาง แม้ตอบคำถามหลงเซียวยังเหนื่อยหน่าย สิ่งเดียวที่เขาสงสัย ตระกูลสู่มีสมาชิก เช่นนี้ได้อย่างไร!

ดีที่ ฉู่ลั่วหามเข้มแข็งพอ ไม่เคยเรียกเธอแม่แม้แต่ คําเดียว

ฟางหลิงหญ้ถูกแดกดันจนพูดอะไรไม่ออก พลาง หัวเราะกลบเกลื่อน “ฉันก็แค่คิดว่า พวกเธอมาบ้าน ฉันคืนนี้ ค่อยถามให้ละเอียดอีกที เพื่อ

“ไม่ต้อง ลั่วหานเป็นภรรยาผม ทั้งหมดของเธอผม

จะดูแลเอง”

จับจ้องยังสายที่ถูกตัด ฟางหลิงหยูนิ่งอึ้งราวถูกแช่ แข็ง เธอกัดฟันแน่นด้วยความโกรธ “นังแพศยาไร้ จิตนึกฉู่ลั่วหาน บินสูงแล้ว ลืมตระกูลฉู่สิ้น!”

ฉู่ซีหรานหรี่ตาลงอย่างชั่วร้าย “บริษัทฉู่ชื่อถูกซื้อ กิจการ เธอไม่แม้กระทั่งถาม พูดดิบดีว่าจะปกป้อง บริษัทฉู่ชื่อ มันก็แค่นั่งแพศยาไร้จิตใจ”

บริษัทอู่ซ่อล้มละลาย แต่ก่อนเก่าเป็นคู่แม่ลูกมีหน้า มีตามีชื่อเสียงในบรรดาแวดวงไฮโซ บัดนี้กระทั่ง งานเลี้ยงธรรมดายังเข้าร่วมไม่ได้ เธอไม่ยอมรับชะตากรรม

“รอก่อน คนที่เกลียด ลั่วหานในตอนนี้มีไม่น้อย คง ไม่มีใครเกลียดเธอเท่าโม่หรูเฟยอีกแล้ว เพียงแต่ การติดต่อกับโม่หรูเฟย ได้ความช่วยเหลือจากเธอ หวนคืนสู่แวดวงไฮโซ เรายังมีโอกาส”

ฟางหลิงหญ้กุมมือลูกสาวแน่น “หรานหราน อย่าลืม ว่าก่อนแต่งเข้าบ้านตระกูล เรามีชีวิตอยู่ยังไง ไม่มี ทางที่เราจะกลับไปตายรังเก่าที่เล็กเท่ารูหนูอีก! ไม่ ได้เด็ดขาด!”

นึกถึงอดีต ฉู่ซีทรานเต็มไปด้วยความหวาดผวา ตระหนกกลัวจนเหงื่อแตกโชก “ไม่…..ฉันไม่อยาก กลับไป! ฉันไม่กลับไป!”

ฉู่ลั่วหานเปลี่ยนชุดกระโปรงเรียบง่ายดูดี จัดการ หวีผมให้ตนเองต่อหน้ากระจก พลางยิ้มอย่างขมขื่น ความสัมพันธ์ของเธอและหลงเขียวมันอะไรกันแน่?

อีกอย่าง เหตุใดเธอถึงเปลี่ยนความตั้งใจเดิม กลับ ตัดสินใจที่จะอยู่ด้วยกันไปจนถึงหัวหงอก?
รู้ทั้งรู้ ทุกอย่างจบลงแล้ว ตอนนี้อยู่ใกล้เข้ามาก เท่าไหร่ อนาคตความทรงจำที่เหลือไว้จะทำให้เขา เจ็บยิ่งขึ้น เธอจะสร้างความทรงจำที่ทําร้ายเขาใน อนาคตต่อไปอย่างนั้นหรือ?

ตุ้ม” หวีตกหล่นลงพื้นในขณะที่เธอคิดไปเรื่อย เปื่อย

ไม่คิดแล้ว!

หลงเซียวที่ยืนอยู่ในห้องโถง เงยหน้าจ้องมองเงา ร่างที่เคลื่อนลงมา กระโปรงสีฟ้าน้ำทะเล ไม่แต่ง แต้มใดๆแต่กลับสวยสง่าเป็นธรรมชาติ บัดนี้ยิ่งมอง ยิ่งสวย

เขาอ้าแขนให้เธอคล้องเอาไว้ “อยากกินอะไร?

คุณกลับมาเที่ยง เพื่อกินข้าวหรือ?

ปฏิกิริยาช้าเสียจริง เธอเพิ่งนึกขึ้นได้เดี๋ยวนี้เองเขา หนีงานกลับมา

เขาจ้องมองด้วยรอยยิ้ม “ฉะนั้น คุณนายหลงต้อง ให้อาหารมื้อนี้คุ้มค่าที่สุดหรูหราสบายตา ภัตตาคารอาหารตะวันตกที่แสน อบอุ่น หลงเซียวจับจ้องไปยังหญิงสาวฝั่งตรงข้าม ที่เกรงเล็กน้อย พลางยิ้มอ่อนโยน “เป็นอะไร? ไม่ อยากร่วมโต๊ะอาหารกับฉันหรือ? หรือว่าฉันขี้เหร่ เกินไปจนเธอไม่อยากอาหาร?”

ฉู่ลั่วหานเบ้ปาก “แล้วยังไง? เตรียมไปศัลยกรรมที่ เกาหลีเลยไหม?”

เขาอารมณ์ดีพลางหัวเราะออกมา “หากหมอ สามารถหาแบบที่หล่อกว่าผม ผมจะลองคิดดู

ทำไมเมื่อก่อนฉันไม่สังเกต ว่าคุณชายหลงจะหลง ตัวเองถึงขั้นนี้”

ไปตามบทสนทนา เธอคลายกังวลลง หลงไปกับ เสน่ห์ของหลงเซียวอย่างไม่เอาไหน

หลงเซียวเปิดสมุดเมนู อย่างไม่เกรงใจ “เรื่องที่เธอ ยังไม่ค้นพบ มีอีกเยอะ ฉะนั้นคุณนายหลง ทีหลัง อย่าเอาชีวิตตนเองมาล้อเล่น เธอต้องอายุยืน ค่อยๆ ค้นพบความสามารถของเขา

ฉู่ลั่วหานเจ็บจี๊ดในใจ ไม่ตอบโต้ใดๆบนโต๊ะอาหารตะวันตก ทั้งคู่นิ่งเงียบ บนโต๊ะมีเพียง เสียงเครื่องเงินและอุปกรณ์ชั้นสูงราคาแพงกระทบ กัน ทานมื้อหนึ่ง น้อยลงมื้อหนึ่ง ฉู่ลั่วหานจึงเห็น คุณค่าเป็นพิเศษ

“ลั่วหาน” น้ำเสียงทุ้ม อ่อนโยนไม่เปลี่ยน

เธอชะงัก เงยหน้าขึ้นสบตาเขา “มีอะไร?”

เขาลากเก้าอี้ออกเดินตรงเข้าไปหยุดอยู่ข้างเธอ ลมหายใจที่ร้อนแผ่วโอบล้อมเธอเอาไว้ ซ่อมในมือ เกือบหล่นทิ่มแทง

หลงเซียวประคองตัว จ้องมองเข้าไปในดวงตาเธอ ที่คลอเบ้าอย่างแน่วแน่ “หลับตา ”

ฉู่ลั่วหานไม่เข้าใจ “อะไร?”

ผู้หญิงคนนี้ ข้อเสียของเธอคือไม่เชื่อฟัง

และแน่นอน เป็นจุดเด่นของเธอเช่นกัน

ท่านเขียวเผชิญหน้ากับหมอฉู่ พลางหยิบกล่องที่เต็มไปด้วยความอดทนและอ่อนโยน

เธอไม่น่ารัก หลงเขียวนแขนปิดตาเธอเอาไว้ มีอ หนาบดบังใบหน้าเธอไปครึ่งหน้า เหลือให้เห็นเพียง ปลายจมูกและริมฝีปากอมชมพู ชายหนุ่มลำคอแห้ง ฝาด ทนไม่ไหวที่จะจุมพิตเธอ!

ควักกล่องกํามะหยี่ออกจากกระเป๋ากางเกง คีต ออกด้วยมือเดียว นาฬิกาหรูวางลงบนฝ่ามือเธอ

เธอรู้สึกเพียงหนาวเย็นบนฝ่ามือ ฉู่ลั่วหานลืมตา ขึ้น ปรากฏภาพนาฬิกาบนฝ่ามือ ไม่เห็นโลโก้ของ นาฬิกา แต่ผลิตโดยนักออกแบบฝีมือดี ไม่ต้องบอก ก็รู้ราคาไม่ธรรมดา

“หนึ่งเดียวในโลก สั่งทำเพื่อเธอโดยเฉพาะ ชอบ ไหม?”

หรูหรามีระดับจริงๆนั่นแหละ เพียงแค่เพชรด้านใน ล้อมรอบอย่างไร้ที่ติ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น

ทำไมให้นาฬิกาฉัน?” ไม่ใช่วันพิเศษใดๆ

หลงเซียวยกยิ้มหวาน รอยยิ้มของเขาสว่างไสวกว่าดวงตะวันนอกหน้าต่างเสียอีก “คุณนายหลง เธอ ไม่รู้ตัวเลยหรือ ฉันกำลังทำเพื่อให้เธอมีความสุข?”

..” ทําให้เธอมีความสุข? ทำไมเธอถึงรู้สึกว่า ตนเองกำลังติดกับ

“นาฬิกาเรือนนี้ เธอต้องใส่ไว้ตลอดเวลา เวลาที่ เหลือของเรา ใช้มันในการจดจํา ทุกวินาทีต้องจดจํา ให้ได้ทุกรายละเอียด พวกเราเสียเวลามา3ปี ฉะนั้น เวลาที่เหลือของเรา ต้องชดเชยกลับมา

ฉู่ลั่วหานนิ่งอึ้งอยู่กับที่

“หลงเชียว คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

ความทรงจำนั้นหวนคืนกลับไปไม่ได้ ชายผู้เย็นชา อย่างหลงเซียว บัดนี้เขาเปลี่ยนไปราวกับคนละคน เธอไม่ได้ฝันไปจริงๆใช่ไหม? หรือโรคเอดส์กัดกิน สมองเธอสิ้น เริ่มปรากฏภาพจินตนาการ

“เป็นสิ รับประทานอาหาร ให้ของขวัญกับเธอ เป็น เรื่องใหญ่
ฉู่ลั่วหานฉงนอีกครั้ง ชายคนนี้สมองมีปัญหาหรือ

เปล่า?

“อีกอย่าง นาฬิกานี้มีชื่อที่ดีเลยหละ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ