ตอนที่ 488 ลูกอมช็อคโกแลตของคุณ ทั้งหวาน และอร่อย

ตอนที่ 488 ลูกอมช็อคโกแลตของคุณ ทั้งหวานและอร่อย

วันรุ่งขึ้น ลั่วหาน ตื่นนอนตั้งแต่เวลายังไม่ถึงหกโมงเช้า วันนี้ผู้ เชี่ยวชาญจะเข้าไปตรวจหยวนชูเฟิน และลั่วหาน ต้องไปที่นั่น ก่อนเพื่อเตรียมการ

ในใจมีเรื่องมากมาย แต่ลั่วหาน ก็ต้องรีบไปให้ทันเวลา เธอ ลุกขึ้นจากที่นอนกะทันหัน ก็เกิดอาการเวียนหัวโดยไม่คาดคิด ยังไม่ได้ลืมตา รู้สึกแค่ว่าการมองเห็นมืดลง คนก็ล้มลงไป

ลั่วหาน นวดๆที่หน้าผาก กดที่ขมับแรงๆ นอนราบกับเตียง และหายใจเข้าลึกๆสองสามครั้ง ความมืดที่อยู่ตรงหน้าก็ ค่อยๆหายไปแปลกจัง ทำไมจู่ๆถึงรู้สึกเวียนหัว เธอคิด

เธอไม่ได้เป็นโรคโลหิตจาง ซึ่งคนที่เป็นโรคโลหิตจางจะรู้สึก เวียนหัวเมื่อลุกขึ้นอย่างกะทันหัน หรือเป็นเพราะช่วงนี้เหนื่อย เกินไปหรือเปล่า

ลั่วหาน ไม่กล้าที่จะลุกขึ้นเร็วอีก ครั้งนี้ฉลาดแล้ว จึงค่อยๆจับ ที่หัวเตียงพยุงตัวลุกขึ้น เธอลูบที่คิ้วเพื่อคลายความกังวลไป สักพักก็ดีขึ้น

อาจจะเหนื่อยเกินไปจริงๆนั่นแหละ เป็นเพราะช่วงนี้กังวลมาก เกินไป จึงทําให้เหนื่อยง่าย
เมื่อนึกได้อย่างนี้ ลั่วหาน ก็หายใจเข้าออกสองสามทีและใส่ รองเท้าแตะเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว

ตอนนี้คนรับใช้กำลังเตรียมอาหารเช้า แต่อาหารเช้ายังไม่ พร้อม ลั่วหาน คิดไปคิดมาว่า หรือเธอจะบอกพวกเขาสักคำดี กว่า

ลั่วหาน เดินลงไปข้างล่างหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เห็น สาวใช้กำลังเช็ดเครื่องลายครามบนชั้นวางของโบราณในห้อง นั่งเล่นอยู่ เธอมองไปที่หล่อนและพูด “อาซิ่ว ไปบอกที่ห้องครัว ว่า มื้อเช้าให้โจ๊กใส่เออเจียวใส่ถั่วแดงและพุทรา อย่าทำให้ข้น เกินไปนะ”

“ค่ะคุณผู้หญิง ฉันไปเดี๋ยวนี้!” อาซิ่วพยักหน้ารับคำด้วยรอย ยิ้ม วางเศษผ้าและเดินไปที่ห้องครัว

ลั่วหาน จับราวบันไดและยิ้มอย่างงงๆถามว่า “เมื่อกี้แกดูมี ความสุขมาก เป็นอะไรรึเปล่า มีเรื่องอะไรดีงั้นเหรอ”

อาซิ่วหัวเราะเบาๆ และใบหน้าที่สะอาดยิ้มอย่างมีความสุข และตอบ “ต้องเป็นเรื่องดีๆแน่นอนสิคะ ปกติคุณผู้หญิงไม่เคย อยากกินอะไรเป็นพิเศษ แต่วันนี้ก็สั่งโจ๊กพุทราขึ้นมา!”

ล้วหาน ขมวดคิดด้วยความงง อย่างนั้น แต่อาหารที่พวก เธอทำทุกวัน ไม่ใช่สิ่งที่ฉันชอบกินเหรอ และก็ทำในรูปแบบที่ แตกต่างกันหมดด้วยนะ”
คิดคิดดูก็จริงนั่นแหละ เธอมักจะกินอาหารเช้าง่ายๆ กินเสร็จ ก็ต้องไปโรงพยาบาล มื้อเที่ยงก็ไม่ได้กินที่บ้าน ส่วนมื้อค่าเธอ กินอะไรก็ได้ที่คนรับใช้เตรียมไว้ให้ จึงไม่ได้ออกคำสั่งใดๆ เกี่ยวกับการทำอาหารในบ้าน

เพราะเธอเตือนขึ้นจึงทำให้นึกได้

อาซิ่วหัวเราะเบาๆ บนหน้ามีลักยิ้มสองอันจางๆ “ฉันอยู่ที่นี่ มาสองสามเดือนแล้ว และทุกวันจะเห็นนายน้อยบอกเกี่ยวกับ เมนูอาหาร นายน้อยยังเลือกเมนูและส่งไปที่ห้องครัว เพื่อที่ พวกเขาจะได้ไม่ทําซ้ำกันในหนึ่งสัปดาห์ อาหารที่กินเมื่อวาน จะไม่มีทางวางให้เห็นบนโต๊ะอาหาร นายน้อยยังกำชับกับห้อง ครัวว่า ทุกเมนูที่ทำห้ามใส่ต้นหอมจีน บอกว่าคุณผู้หญิงไม่กิน ต้นหอมจีน”

อาชั่วยิ่งพูดก็ยิ่งอิจฉา ยิ่งพูดก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้น จนไม่ สามารถหยุดไว้ได้แล้ว “ฉะนั้น ครั้งที่แล้วป้าแม่ครัวทำกุ้งผัด ต้นหอมจีน แต่ยังไม่ทันได้เอามาเสิร์ฟก็ต้องเอาออกไปทิ้ง ไกลๆ กระทั่งรสชาติแม่ไม่มีกลิ่นออกมาก็ต้องกำจัดทิ้ง”

หัวใจของลั่วหาน รู้สึกอบอุ่น มีความอบอุ่นร้อนขึ้นมาจาก หัวใจ หัวใจค่อยๆถูกแต่งแต้มด้วยรสชาติของความสุขและ ความหวาน

ไม่น่าแปลกใจที่เธอกินอย่างเอร็ดอร่อยได้ในทุกๆวัน เพราะ ไร้ที่ติจริงๆ จนเธอไม่ใส่ใจเรื่องการสั่งอาหารไปเลย เพราะคิด ว่าคนรับใช้รู้รสชาติที่เธอชอบอยู่แล้ว
โดยที่ไม่รู้ว่า มีคนคอยแก้ไขเรื่องราวและปัญหาเล็กน้อยให้ เธออยู่เบื้องหลัง

“โอเค ฉันรู้แล้ว แกไปห้องครัวก่อนเถอะ บอกในครัวว่าช่วงนี้ ให้เตรียมโจ๊กพุทราหนึ่งที่เป็นมื้อเช้าก็แล้วกัน

“ค่ะ คุณผู้หญิง!”

อา ววิ่งไปที่ห้องครัวอย่างมีความสุข ลั่วหาน ยืนยิ้มน้อยยิ้ม ใหญ่อยู่คนเดียวที่ด้านบนของบันไดชั้นสอง

หลงเซียวนะหลงเซียว คุณยังมีเรื่องเซอร์ไพรส์อะไรซ่อนฉัน

ไว้อีกนะ

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ลั่วหาน จึงส่งข้อความไปหาหลงเซียว คุณ สามี คุณให้ลูกอมรสช็อกโกแลตมากมายเลยจริงๆ ถ้าไม่แกะ ออกก็ไม่รู้เลยว่ามันมีรสชาติอย่างไร แต่มันก็มีรสหวานทั้งนั้น แหละ ฉันมีความสุขจัง

ชีวิตก็เหมือนลูกอมรสช็อกโกแลต ทุกเม็ดที่เขาให้เธอย่อม อร่อยและน่าประหลาดใจจริงๆ!

เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ลงไปชั้นล่าง มื้อเช้าก็พร้อมแล้ว มื้อเช้า ของเธอมักจะเป็นอาหารแบบตะวันตก เพราะใช้เวลาเตรียม ไม่นาน แต่โจ๊กก็ต้องรอสักพัก ลั่วหาน กินโจ๊กอุ่นๆ พุทรารส หวาน ซึ่งทำให้ท้องอุ่นขึ้น
“ช่วงนี้ นอกจากจะทำโจ๊กให้ฉันแล้ว ให้เพิ่มรูปอีกหนึ่งที่ ฉัน เขียนวัตถุดิบที่จะทำซุปให้แล้ว ให้ซื้อของตามที่เขียนไว้ได้ เลย ต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุด และสดใหม่ที่สุดด้วยนะ

อาซิวและป้าแม่ครัวพยักหน้า “ได้ค่ะ คุณผู้หญิง คุณผอม มากต้องทานเยอะๆเพื่อบำรุงเสริมเข้าไป

ทำซุปนี่เธอไม่ได้จะกินเอง แต่ทำให้สำหรับหยวนซูเฟิน ต่าง หาก แม้ว่าอาหารที่มีโภชนาการของโรงพยาบาลมีมาตรฐานดี อยู่แล้ว แต่ก็ไม่ดีเท่าอาหารที่ใช้ใจทำอาหารของคนที่บ้าน

ลั่วหาน เขียนรายการส่วนประกอบของน้ำซุปที่มีค่าทาง โภชนาการเพื่อเสริมร่างกายให้กับคนรับใช้ “ซื้อวันนี้แล้วก็ ตุ้นเลยนะ หลังจากตนเสร็จ ตอนเย็นก็เอามาให้ฉันที่ส่งโรง พยาบาล”

“ได้ค่ะ คุณผู้หญิง!”

กินข้าวเสร็จ ก็ขับรถไปโรงพยาบาล ขึ้นไปที่แผนก ศัลยกรรมหัวใจชั้น8 เปลี่ยนเสื้อผ้า และอ่านตารางการทำงาน ของวันนี้

“หมอหลิน คนไข้ที่นัดไว้ก่อนสิบโมงให้เลื่อนนัดไปหลังสิบ โมงให้หมดเลยนะ เพราะฉันมีธุระต้องทำก่อนสิบโมง” ลั่วหาน พูดมอบหมายงานของวันนี้
หลินซีเหวินพลิกตารางเคสผู้ป่วยดูและพูด “โอเค ไม่มีปัญหา แล้วตอนบ่ายล่ะ อ่อ……..ตอนบ่ายหมอถังมีผ่าตัดหนึ่งเคส แต่ วันนี้คุณไม่มีผ่าตัด ว้าว เยี่ยมไปเลย! ไอดอลในที่สุดคุณก็ได้ พักบ้างแล้ว”

ลั่วหาน ยิ้มเงียบๆ ดวงตาที่ดูฉลาดแหลมคมของเขายิ้มอย่าง มีนัยยะ “ลืมสิ่งที่ฉันพูดในการประชุมแล้วเหรอ ตอนนี้ฉันได้ พักบ้างแล้ว แต่พวกคุณยังต้องทํางานนะ ตอนบ่ายไปเรียน รู้กับหมอถังในห้องผ่าตัด และเขียนรายงานส่งให้ฉันด้วยใน ภายหลัง”

หลินซีเหวินกุมหัวและบ่น “ไม่เอาสิ สิ่งที่ฉันกลัวที่สุดคือการ เขียนรายงาน ได้โปรดปล่อยมันไปเถอะ”

“ครูที่เข้มงวดจะสามารถผลิตนักเรียนที่ดีออกมาได้ ฉะนั้น จะไม่มีการปล่อยผ่านไปแน่นอน” ลั่วหาน หยิบปากกาออกมา จากกระเป๋าเสื้อ และขีดเส้นสองเส้นไปบนตารางการทำงาน ธุระตอนบ่ายที่ต้องทำมีเยอะมาก

ถังจิ้นเหยียนเดินมาหาในชุดเสื้อกาวน์ พร้อมกับรอยยิ้มตาม ปกติบนใบหน้าที่ดูดีของเขา โดยเฉพาะเมื่อเห็นลั่วหาน รอย ยิ้มนั้นยิ่งดูกว้างขึ้น และพูด “พวกเขามาถึงแล้ว พวกเราไปกัน เถอะ”

“โอเค”

หลินซีเหวินยิ้มให้ถังจิ้นเหยียน และพูด “สวัสดีคุณหมอถังตอนบ่ายนี้ช่วยแนะนำด้วยนะครับ”

ถังจิ้นเหยียนตอบ “โอเค ก้าวหน้าไปด้วยกัน”

ถังจิ้นเหยียนและลั่วหาน เดินออกไปพร้อมกัน เงาสูงสีขาว ของทั้งสองเดินผ่านตรงทางเดิน จากนั้นก็หายเข้าไปในลิฟต์

หลินซีเหวินถามขึ้นด้วยความศรัทธา “หมอหวา คุณว่า หมอ ถังกับหมอฉู่ดูเข้ากันได้ดีมากเลยใช่ไหม”

หวาเทียนถือแฟ้มผู้ป่วยอยู่ ก็พยักหน้า และงอปากโค้งตอบ “แต่ว่า หมอฉี่มีท่านเซียวอยู่แล้ว จุ๊ๆ!”

หลินซีเหวินมองขึ้นไปบนฟ้าแล้วถอนหายใจพูด “เห้อ! ในเมื่อ มีโจวหยูอยู่บนโลก ทำไมยังต้องการจูเก่อเลี่ยงอีกล่ะ!”

“พอเลย! ไม่ว่าจะเป็นโจวหยูหรือจูเก่อเลี่ยงก็ไม่เกี่ยวอะไรกับ คุณเลย คุณหมอฉู่ไปทำงานแล้ว พวกเราก็ไปตรวจคนไข้กัน เถอะ” หวาเทียนดึงแขนหลิน เหวินและบังคับให้เดินออกไป

“โอ๊ย คุณหมอถังของฉัน ฮือ ฮือ!”

“พอได้แล้ว! ไอ้โง่! เดี๋ยวแฟนคุณก็หยิกคุณตายหรอก!”
ในห้องผู้ป่วย

หยวนซูเฟินมองไปที่หมอในเสื้อกาวน์ผมสีบลอนด์ตาสีฟ้า สองสามคนที่กำลังเดินเข้ามา และมองไปที่ลั่วหาน ด้วยความ งงงวย และถาม “เกิดอะไรขึ้น ฉันไม่ได้เป็นแค่โรคโลหิตจาง เหรอ ทำไมถึงได้มีหมอชาวต่างชาติมาด้วยล่ะ”

ลั่วหาน นั่งข้างเธอด้วยท่าทางอ่อนโยนและสง่า จับแขนของ เธอและพูดว่า “คุณแม่คะ ทั้งหมดนี้เป็นการทำให้ตำรวจดู แม่ คิดว่า ในฐานะคุณผู้หญิงของตระกูลหลง คุณแม่ป่วยแล้วถ้า ไม่ให้ผู้เชี่ยวชาญจากต่างประเทศเข้ามาตรวจให้ จะเหมาะสม เหรอคะ”

หยวนซูเฟินไม่เชื่อ “จริงเหรอ ลั่วหาน เธออย่าโกหกฉันนะ”

“ฉันจะโกหกคุณได้ยังไง คุณนอนลงเถอะ พวกเขาจะตรวจ สักหน่อย กลับไปฉันจะเปลี่ยนผลการตรวจและส่งกลับไป ไม่ เช่นนั้นจะรับมือกับการตรวจได้อย่างไร จริงไหม”

หยวนชูเฟินนอนลงอย่างเชื่อฟัง “ก็ได้ ฉันจะฟังคุณ”

“อืม! แม่เชื่อฉันนะ หายใจเข้าลึกๆ ทำสมองให้โล่ อีกครู่ก็จะดี ขึ้น”ลั่วหาน พยายามทำให้เธอสงบลง ลูบหวีที่ผมของเธอ ใช้ นิ้วหวีไปตามเส้นผมของเธอ และผมก็ร่วงติดนิ้วมาโดยไม่คาด คิด

เป็นไปได้อย่างไร!
เธอมีอาการผมร่วงก่อนทั้งที่ยังไม่ได้ทำเคมีบำบัดได้อย่างไร

ผู้เชี่ยวชาญทำการตรวจหยวนเป็นอยู่ด้านใน สิวหาน และ ถังจิ้นเหยียนจึงไปรอที่ห้องนั่งเล่นด้านนอก ซึ่งเป็นห้องพักฟื้น ขนาดใหญ่ มีแค่ผู้เชี่ยวชาญจากต่างประเทศเพียงไม่กี่คน กระซิบพูดกันเป็นภาษาอังกฤษ

ลั่วหาน ยกมือขึ้น ดวงตาแดงก่ำ และพูดด้วยเสียงสะอึก “จิ้น เหยียน แม่สามีฉันเริ่มมีอาการผมร่วงแล้ว

เธอกำผมยาวสีดำอยู่ในฝ่ามือ ดูสะดุดตา

“นี่…..เป็นผลของยาปฏิชีวนะ และส่วนผสมบางอย่างในยา ต้านมะเร็งก็ส่งผลร้ายอย่างมาก แต่ก็เป็นเรื่องปกติ คุณอย่า กังวลเกินไปเลยนะ

ถังจิ้นเหยียนต้องการที่จะตบไหล่ของเธอ แต่ยื่นมือออกไป แล้วก็ถอยกลับมาอีก

ลั่วหาน หลับตาลงด้วยความเจ็บปวด และกำผมยาวไว้ในมือ แน่น “ฉันกลัวว่าจะปิดได้อีกไม่นาน แม่ของฉันฉลาดมาก เธอ จะต้องรู้อย่างแน่นอน

ถังจิ้นเหยียนถอนหายใจเบาๆ และพูดด้วยเสียงต่ำ “หรือคุณ บอกเธอไปเลยก็ได้ เพื่อที่เธอจะได้เตรียมตัวเตรียมใจ อย่า ปิดบังเธอเลย”
ดวงตาของลั่วหาน ร้อนผ่าว รู้สึกแสบจมูก และน้ำตาก็หยด ออกมา เธอหันหลังออกไปเพื่อไม่ให้ถังจิ้นเหยียนเห็นน้ำตา ของเธอ และพูด “ฉันจะคิดดู ถ้าทำได้ ฉันหวังว่าจะรอจนกว่า หลงเซียวจะกลับมาแล้วค่อยบอกเธอ ถ้ามีลูกชายของคอยอยู่ เคียงข้าง น่าจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง”

“ก็ดีเหมือนกัน คุณเองก็ต้องรักษาสุขภาพด้วย ช่วงนี้สีหน้า ของคุณดูไม่ค่อยดีนัก อย่าให้ตัวเองเหนื่อยมากเกินไปเลย”

“ฉันโอเค”

เวลาผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมง การตรวจของผู้เชี่ยวชาญก็สิ้น สุดลง

ชาวอเมริกันทั้งสี่คนถอดเครื่องตรวจฟังเสียงออก ส่ายหน้า ด้วยความเป็นห่วงและพูด “แอนน่า สถานการณ์แม่ของคุณ ไม่ค่อยดีนัก

ลั่วหาน แทบจะไม่สามารถพยุงตัวเองไม่ให้ล้มลงได้ และ บอก “คุณบอกมาเถอะ บอกผลให้ฉันรู้”

แพทย์ชั้นนำให้ผลการวินิจฉัยกับลั่วหาน “นี่เป็นผลจากการ ตรวจของเรา เซลล์มะเร็งของคุณผู้หญิงได้แพร่กระจายไป แล้ว หากเนื้องอกในสมองของเธอแย่ลง มันจะไปกดทับเส้น ประสาท และอาจทำให้เกิดโรคอัลไซเมอร์ได้

ลั่วหาน อ่านรายงานผลที่เป็นภาษาอังกฤษอย่างละเอียดและพูด “ฉันรู้จักโรคนี้ จะส่งผลทำให้เกิดความผิดปกติของ ระบบประสาท จนความจำเสื่อม แต่นี่ไม่ใช่ประเด็นหลัก แต่ ฉันกังวลว่าหลังจากที่มะเร็งแพร่กระจายไปแล้ว เวลาของเธอ จะสั้นลง”

“สถานการณ์ตอนนี้ของแม่สามีของคุณเข้าขั้นวิกฤติมาก เรา หวังว่าจะทำการรับเคมีบำบัดโดยเร็วที่สุด หากประสบความ สำเร็จ บางทีเธออาจมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกสองสามปี แต่ถ้าไม่ สามารถทนความทรมานของการทำเคมีบำบัดได้……”

เคมีบำบัด….

ลั่วหาน กัดฟันพูด “หมอโฮเท่อ แม่สามีของฉันสามารถเข้ารับ การผ่าตัดได้หรือไม่ เมื่อเทียบกับเคมีบำบัดแล้ว เปอร์เซ็นต์ ความสําเร็จของการผ่าตัดไม่ได้มากกว่าเลย ฉันหวังว่าคุณจะ เลือกแผนการรักษาที่เหมาะสมที่สุดไปใช้

หมอโฮเท่อพูดกับเพื่อนหมอด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา หลังจาก นั้นก็พูดขึ้น “การผ่าตัดไม่ใช่จะเป็นไปไม่ได้ เพียงแต่ว่า สภาพ ร่างกายของแม่สามีของคุณค่อนข้างแย่ และตำแหน่งเนื้องอก ในกะโหลกศีรษะของเธอก็อยู่ในตำแหน่งที่มีความเสี่ยงสูง มาก หากการผ่าตัดล้มเหลว คุณผู้หญิงก็ไม่สามารถลุกจาก เตียงได้อีก”

ลั่วหาน กุมหน้าผากด้วยความเศร้าโศก และหลับตาลงแน่น ถาม “แล้วตอนนี้ล่ะ”
“ถ้ารับการทำเคมีบำบัด ก็สามารถเรียงได้ในไม่กี่วัน ถ้า หาก…”หมอโฮเทอหยุดชะงักพูดอย่างระมัดระวังว่า “ถ้า ทําการผ่าตัด เราจะให้ความร่วมมือกัน แต่โอกาสสำเร็จมีเพียง ยี่สิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้น คุณยินยอมที่จะรับความเสี่ยงหรือไม่