ตอนที่ 280 ไอคนเชยๆ คุณชายอย่างผมจะช่วยคนจน

ตอนที่ 280 ไอคนเชยๆ คุณชายอย่างผมจะช่วยคนจน

หลินซีเหวินหันกลับไปมองที่หลงจื้อ ภายใต้โคมไฟบนถนน หลงจื้อที่กำลังยืนอยู่ด้วยร่างกายที่สูงยาว สีหน้าของเขาเย็นชา เล็กน้อย บุคลิกของเขาก็ดื้อรั้นเล็กน้อย แต่ดวงตาของเขาสดใส เป็นพิเศษดวงตาของเขาบริสุทธิ์และไม่สามารถบอกได้ว่าด้านใด แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้เห็นมันมานานแล้ว

ทันใดนั้น หลินซีเหวินก็สะดุ้งเล็กน้อย

“พี่สาวกำลังจะกลับบ้าน คุณตามพี่มาทำไม?” ความมึนงงของ หลินซีเหวินมีอยู่เพียงไม่กี่วินาที จากนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็ว แทนที่ด้วยสไตล์พี่สาวคนโตของตระกูลหลิน

* ผลไม้แพนเค้กที่คุณเพิ่งพูดถึงเมื่อกี้ คืออะไร?” หลงจื่อมองไป รอบ ๆ ดวงตาของเขาเหม่อลอย เขาพูดด้วยความไม่แยแสและ ถามอย่างผู้ดี

หลินซีเหวิน” หือ?”

หลงจื้อก้าวขายาวของเขาออกไป “ คืออะไร?”

หลินซีเหวินยิ้มเยาะเย้ย ” คุณอยากกินเหรอ? โอเค พี่สาวจะพาไปดูนะ ชิชะ คุณชายบ้านรวยไม่รู้อะไรสักแล้ว เคยกินเจียน งกัว อมาก่อน โตมาขนาดนี้ได้อย่างไร?”

“พูดมากจริงๆ!”

ร้านเจียนปิ้งกัว อมีแต่รถเข็นที่เก่าๆ เพราะอากาศดีเถ้าแก่น้อย ยังเปิดอยู่ช่วงกลางคืน แต่ว่าช่วงนี้มีลูกค้าไม่มาก มีผู้หญิงคน เดียวที่รอเข้าแถวอยู่

“เถ้าแก่คะ เจียนปิ้งกัวจื่อสองชิ้นค่ะ” หลินซีเหวินสั่งไป เถ้าแก่ก็ ตะโกนมาอย่างกระตือรือร้น “ครับดี!”

หลินซีเหวินสะกิดแขนของหลงจื้อ “คุณเอาเผ็ดไหม?”

ชุดสูทที่ตัดเย็บจากอิตาลีระดับไฮเอนด์ที่ใส่บนร่างกาย เครื่อง ประดับใด ๆ แค่หยิบออกมาก็มีมูลค่าเป็นหมื่น ความแตกต่างระ หว่างหลงจื้อกับคนขายของมันชัดเจนเกินไป

ถูกถามว่าจะเอาเผ็ดไหม ดึงหลงจื่อลงจากตำแหน่งคุณชายรอง หลงของตระกูลหลงไปสู่ระดับพลเมืองข้างถนนในทันที สิ่งที่น่า รำคาญกว่านั้นคือ คนเชยๆคนนี้ไม่ได้ถือเอาตัวตนของเขาเลย

“เผ็ด!”
สิ่งที่น่าโกรธยิ่งกว่าคือหลงจื่อตอบได้อย่างราบรื่นมาก

“เถ้าแก่ เผ็ดทั้งคู่ อีกชิ้นเพิ่มไข่พิเศษ

“โอเคครับ รอสักครู่

เมื่อสายตาของหลงจื่อมองไปที่หลินซีเหวินเหมือนกำลังดูสัตว์ ประหลาดเล็กน้อย “ คนเชยๆ เธอเป็นผีอดตายกลับชาติมาเกิด หรือเปล่า เมื่อกี้นี้เธอกินไปเยอะมาก ตอนนี้ยังจะกินอีก? ไข่สอง ฟองด้วย?”

กระเพาะของผู้หญิงคนนี้เป็นหลุมดำหรือเปล่า?

หลินซีเหวินเหล่มองเขา จากนั้นเลือกที่จะเพิกเฉย และไม่สนใจ

เขา

ไม่กี่นาทีต่อมา เจียนปิ้งกัวจื่อก็ออกมา หลินซีเหวินก็ยัดหนึ่งใน นั้นให้หลงจื้อ “ คุณชายรองหลง ของคุณ

หลงจื้อเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หลินซีเหวินด้วยตาขาวเศษ หนึ่งในสามของเขา” คุณหมายความว่าอย่างไร?

อันที่ที่เธอให้เขามีไข่สองฟอง
“ง่ายมาก เมื่อกี้ฉันกินอาหารไป แต่คุณไม่ได้กิน อีกอย่างฉันว่า คุณน่าสงสารดี ก็เลยเอาไข่ให้1 ฟอง คำขอบคุณไม่ต้องพูดแล้ว จ่ายตังซะ!”

หลงจื้อเพิ่งเปลี่ยนความคิดเล็กน้อย แต่หลินซีเหวินพูดเช่นนี้ ออกมามันก็จบไปอีก ริมฝีปากของเขาโค้งงอและพูดคำหยาบ ออกมา จากนั้นก็เอื้อมไปหยิบกระเป๋าเงินของเขา

ภายในกระเป๋าสตางค์ระดับไฮโซนั้น มีบัตรธนาคารซ้อนกันไป มา และมีธนบัตรอยู่ตรงกลาง เป็นแบงค์100หยวน แต่ … เป็น ดอลลาร์สหรัฐทั้งหมด

หลังจากพลิกดูแล้วก็ไม่พบเงินหยวนแม้แต่ใบเดียว

สีหน้าของหลงจื้อแย่ยิ่งกว่าสีเงินดอลลาร์อีก “ จ่ายไม่ได้”

หลินซีเหวินเหลือบมองไปที่กระเป๋าเงินของเขา และเกือบจะ หัวเราะเมื่อเธอเห็นธนบัตรเงินดอลลาร์สหรัฐ “คุณชายรองหลง กำลังจะกินฟรีเหรอ?”

“ฉันเหรอ? !”

เขาดึงธนบัตรดอลลาร์ออกมาจากกระเป๋าสตางค์ แล้วยื่นให้ เถ้าแก่ “ นี่คือหนึ่งร้อยดอลลาร์ ไม่ต้องทอน
เมื่อเถ้าแก่เห็นเงินดอลลาร์ แล้วมองไปที่เขาทั้งสองอีกครั้ง ปากของเขากระตุกเล็กน้อย และยิ้มอย่างไร้เดียงสามาก “พวก คุณสองคนกินแค่เจียนปิ้งกัวจื่อ ไม่จำเป็นต้องแกล้งกันขนาดนี้ ไหม? พวกคุณบอกว่าเป็นเงินดอลลาร์ก็เป็นเงินดอลลาร์งั้นเห รอ? ฉันคิดว่ามันเป็นแค่กระดาษเปล่าๆ ผลไม้แพนเค้กสองแผ่น อันละห้าหยวน อีกอันหกหยวน รวมเป็น11 หยวน ฉันไม่เอาให้ฉัน มา10หยวนก็พอ”

หลงจื้อสะบัดธนบัตรหนึ่งร้อยดอล และแสดงให้เถ้าแก่เห็นว่า “นี่คือดอลลาร์สหรัฐของจริง ซึ่งเทียบเท่ากับ 655 หยวนในอัตรา แลกเปลี่ยนตอนนี้”

“นายหลอกใครเนี่ย รีบเลย จ่ายเงินมา แต่งตัวดูดี แต่ซื้อแพน เค้กให้แฟนหน่อยก็ไม่ยอม วิธีแบบนี้ฉันเจอมาเยอะแล้ว”

หลงจื้อรู้สึกอยากจะชนกำแพง “รอก่อนนะ ฉันจะให้คุณดูว่านี่คือ อะไร คุณยังไม่เห็นเงินดอลลาร์ใช่ไหม? ฉันจะGoogleให้ดู”

หลินซีเหวินไม่สามารถทนดูต่อได้ เธอดึงหลงจื้อไว้ “พอแล้ว พอแล้ว ฉันเลี้ยงคุณเอง! คุณเลี้ยงฉันทานอาหารตะวันตก ฉัน เลี้ยงแพนเค้กคุณ ยุติธรรมดี!”

“คุณใช้แพนเค้ก5หยวนมาชดเชยอาหารสองร้อยกว่าจานที่คุณสั่งฟุ่มเฟือยงั้นเหรอ? มันยุติธรรมตรงไหน?”

หลินซีเหวินมองเขาด้วยดวงตาที่สดใสฉายแววเจ้าเล่ห์ “ไม่ เต็มใจหรือ?ถ้าไม่เต็มใจ ก็จ่ายเงินสิ

“คุณ” ทั้งที่รู้ว่าตอนนี้เขาไม่มีเงินหยวน และไม่มีธนาคารอยู่ใกล้ ๆนี้ ผู้หญิงบ้านี้!

“คุณอะไรคุณ ไม่จ่ายตังก็หุบปากแล้วไปยืนข้างๆ

เธอพูดพลางหยิบเศษสิบหยวนออกจากกระเป๋าพร้อม เหรียญ1เหรียญ “ขอบคุณนะคะเถ้าแก่!”

เถ้าแก่ส่ายหน้าด้วยความเห็นใจอย่างสุดซึ้ง “ สาวน้อย สังคม สมัยนี้คุณจะมองผู้ชายแค่หน้าไม่ได้ ผู้ชายบางคนมีใบหน้าที่ หลอกลวง คุณต้องระวังนะ

“ฮ่าฮ่า! โอเคค่ะ ขอบคุณเถ้าแก่ที่เตือนนะคะ ฉันจะตาสว่าง เสมอ!”

การเปรียบเทียบระหว่างแพนเค้กที่อุ่นๆในมือของหลงจื่อและ หัวใจของเขาในตอนนี้ นั้นมันคนละโลกชัด “ไอคนเชยๆ มานี่!”
หลินซีเหวินยังคงล้อเล่นกับเถ้าแก่อย่างสนุกสนาน แต่ถูกหลง อลากไปไม่กี่เมตร คุณติดใจใช่ไหม?”

“คุณมีอะไรให้ฉันติดใจ? เรื่องติดใจแบบนี้ มันต้องมีเสน่ห์มาก พอสมควร ส่วนคุณ ลืมไปได้เลย”

หลงจื้อบีบเส้นแนวตั้งสามเส้นออกมาระหว่างคิ้วของเขา “ปากมี พิษแบบนี้ ระวังตัวเองติดพิษตาย

“นั่นคงต้องวางยาพิษให้คุณตายก่อน

หลินซีเหวินสะบัดมือของหลงจี๋อออก และดึงถุงกระดาษที่ใส่ แพนเค้กออกมา กลิ่นอาหารที่หอมๆน่าดึงดูดคน และอ้าปากกิน คำใหญ่ พร้อมกับทำเสียงลากยาวด้วยความพึงพอใจว่า “อืม” “นี่ แหละคืออาหารที่อร่อยที่สุดในโลก!”

หลงจื้อกระตุกคอและมองไปที่ของในมือ” อร่อยเหรอ?”

แพนเค้กร้อนๆดูน่าสนใจเป็นพิเศษในตอนกลางคืน จริงๆแล้วก็ดู อร่อยดี

หลงจื้อได้ลองชิมดู ความกรอบที่เข้าปากและกลิ่นหอมของไข่ โชยมา ไม่เลี่ยนเลยแม้แต่น้อย ทางกลับกัน รสชาติสดชื่นเพราะ ผักสดที่ใส่เข้าไป อาหารแป้งและผักกับซอสที่อร่อยมันเข้ากันมาก นอกจากนี้ยังมีผักดองแสนอร่อย แพนเค้กแผ่นเล็กๆ สามารถมีรสชาติอย่างในเวลาเดียวกัน

แค่ค่าเล็กๆนําเดียว หลงจื้อก็รู้สึกว่าต่อมลิ้นของเขาได้รับความ รู้สกแปลก ๆ กระตุ้นความรู้สึก สรุปแล้ว เขาชอบมัน

หลินซีเหวินกินเต็มปาก เมื่อเธอเคี้ยวเธอก็ยังได้ยินเสียงกรอบ ของผัก “เป็นยับไงบ้าง? ฆ่าอาหารฝรั่งที่คุณกินมาทั้งหมดเลย หรือเปล่า?”

“ แค่อันนี้? ฝันไปเถอะ

หลินเหวินเหลือบมองเขา คนรวยๆอย่างพวกคุณ เอะอะก็เข้า ร้านอาหารตะวันตก กินอาหารฝรั่งเศส อาหารญี่ปุ่น ซาซิมิอาหาร ทะเลต่างๆ ในความคิดของฉันนะ มันสู้แพนเค้กหรือขนมปังไส้ หมูของจีนไม่ได้เลย”

หลงจื้อจ้องมองไปที่หลินซีเหวินซึ่งกำลังจดจ่ออยู่กับการกิน แพนเค้ก เมื่อมองจากท่าทางการกินและสีหน้าการแสดงออก ของเธอ มันทำให้คนเข้าใจผิดคิดว่าเธอกินอาหารที่อร่อยที่สุดใน โลกจริงๆ ทําไมถึงมีคนกินอาหารได้อย่างมีความสุขได้ขนาดนี้?

ออกมาจากค่ายผู้ลี้ภัยรึเปล่า?
ทั้งสองคนถือแพนเค้กคนละอัน แล้วเดินไปบนทางเท้าที่คึกคัก ที่สุดของ ซึ่งแสงจันทร์และนีออนส่องสว่างไปมา พร้อมกับ พระจันทร์เสี้ยวบนท้องฟ้าและท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว

ลมเย็นยามค่าคืนพัดมาเป็นครั้งคราว พัดผมของเธอและชาย เสื้อของเขาด้วย

หลงจื้อถามว่า “คนเชยๆ ที่ที่คุณอยู่ เป็นพื้นที่ภูเขาหรือเปล่า?”

หลินซีเหวินพยักหน้าอย่างแน่วแน่ ไม่ใช่แค่ภูเขา! ผู้คนที่นั่น อาศัยอยู่ใต้หน้าผาสูง หมู่บ้านมีขนาดเล็กมาก มีเพียงไม่กี่สิบครัว เรือนเอง ไม่มีร้านค้าใกล้ ๆ โอเค ถึงมีร้านค้าก็ไม่มีตังซื้อ สรุป ง่ายๆ ของที่ใช้อยู่อาศัยทั้งปี ผลิตเองและขายเองทั้งหมด เวลา ไปเรียนต้องเดินทางภูเขาไปไกลมาก…”

พูดไปพูดมา หลินซีเหวินเองก็เชื่อตัวเองว่ามันเป็นเรื่องจริง แม่ เจ้า ระดับการสร้างเรื่องนี่มัน…….สุดยอดจริงๆ!

หลงจื่อฟังจนรู้สึกเหม่อลอย และลืมเคี้ยวอาหารในปากไปด้วย “สิ่งที่คุณพูดเป็นความจริงเหรอ?”

รู้สึกเหมือนรายการเรียลลิตี้รายการหนึ่ง
หลิน เหวินต้องบีบน้าตาออกมาเพื่อท่าให้มันเหมือนจริง เธอ พยักหน้า “อืม นั่นเป็นเรื่องจริงที่สุด! ฉันจะเอาบ้านเกิดของฉันมา ล้อเล่นได้อย่างไร เฮ้อ!”

ทันใดนั้นมือใหญ่ๆของหลงจื้อก็กดไหล่ของหลินซีเหวินไว้ ” คน เชยๆ ฉันตัดสินใจแล้ว

หลินซีเหวินตกใจจนแทบสําลักตาย คุณ … คุณตัดสินใจอะไร?”

ให้ตายเถอะ คณชายรองหลงเป็นบ้าอะไร มันน่ากลัวมากนะใน ตอนกลางคืน

สีหน้าของหวงจื้อไม่มีความล้อเล่นเลย ทางกลับกัน นานๆ เขาจะจริงจังแบบนี้ ” ฉันยังไม่เคยไปที่ที่คุณเล่า วันหลังพาฉัน ดูหน่อย ฉันจะบริจาคโครงการแห่งความหวัง สร้างโรงเรียน ให้พวกคุณ คำพูดลึกซึ้งไม่ต้องพูดหรอก นายน้อยอย่างฉัน มีสติสัมปชัญญะสูง และยินดีที่จะช่วยเหลือผู้อื่น ไม่หวังสิ่ง ตอบแทน”

หลินซีเหวิน” หือ?”

“อย่ามองฉันด้วยสายตาเทิดทูนแบบนี้ ฉันจะเข้าใจผิดคิดว่าคุณ ชอบฉัน”
“ฮ่าฮ่า! คุณชายรองหลง ฉันสงสัยจริงๆ ว่าคุณไปเรียนความ สามารถในการหลงตัวเองนี้มาจากไหน ฉันอยากเรียนบ้าง!

“ นายน้อยอย่างฉัน ไม่เคยหลงตัวเอง ฉันแค่เข้าใจตัวเองอย่าง ถ่องแท้”

หลินซีเหวินไม่อยากสนใจเขาอีกต่อไป ทั้งสองก็เดินไปมา เรื่อยๆแบบนี้ หลง อพูดแซวเธอบ้าง เธอพูดแซวหลงจื้อบ้าง ไม่ นานแพนเค้กก็กินหมดแล้ว

คุณชายรองหลง พี่จะกลับบ้านแล้ว”

ทั้งสองเดินเล่นจนถึงสี่ทุ่มอย่างไม่รู้ตัว

หลงจื่อมองดูนาฬิกาของเขา “ ฉันเสียเวลาไปมากแล้ว คนเชยๆ พวกคุณทั้งหมู่บ้านไม่สามารถชดใช้คืนได้

หลินซีเหวินเกี่ยวนิ้วของเธอขึ้นมา “ ตอนอยู่บ้านพี่แบกถังน้ำไป ไม่น้อย ความแข็งแรงของร่างกายยังไหว เราสองคนลองฝีมือ หน่อยไหม? พี่ล่ะอยากจะต่อยปากนายให้เบี้ยวจริงๆ!

หลงจื้อตบไปที่หัวเธอเหมือนกับที่เจ้าของตบสุนัขตัวหนึ่ง หลัง จากตบเบา ๆ แล้ว เขาก็ลูบหัวเธอ
“ไม่เหมือนผู้หญิงตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เบาๆหน่อย นี่ดึกแล้วอย่า ทำให้คนอื่นตกใจ

หลินซีเหวินเงยหน้าขึ้นมองไปที่มือของเขา และหลบการลูบ ของเขาทันที ให้ตายเถอะ ! หัวของผู้หญิง จะมาลูบมั่วๆได้ยังไง!

“ไสหัวไป! พี่จะไปแล้ว!

“คุณอยู่ที่ไหน?”

“จะยุ่งทำไมว่าฉันอยู่ที่ไหน? ฉันอยู่ใต้สะพานลอย”

“คุณอยู่ที่ไหน ฉันไปส่ง ถือว่าฉันช่วยคนยากจนแล้วกัน”

ให้ตายเถอะ!

“ไม่เป็นไร ฉันรถเมล์ได้ แม้ว่าพี่จะจน แต่ค่ารถเมล์แค่สองหยวน

ฉันมีปัญญาจ่าย”

รู้สึกว่าจนถึงขั้นอดมื้อกินมื้อ

“ มันดึกมากแล้ว รถเมล์ที่ไหนยังวิ่งอยู่? อย่าทำตัวเก่งนัก ฉันไป ส่ง ไม่ต้องห่วงฉันไม่ได้คิดอะไรกับคุณ สำหรับฉันแล้วคุณเปรียบเหมือนสัตว์เลี้ยง แถมยังเป็นเพศผู้

แม่มึงสิ! ! !

ทันใดนั้น มีรถเมล์กำลังขับมาพอดี หลินซีเหวิน ก็วิ่งไปที่ป้ายรถ ประจำทาง รถมาแล้ว! พี่ไปแล้วนะ!”

ทันทีที่พูดจบ เธอก็ขึ้นรถไป

รถเมล์ขับออกไปอย่างเร็ว ปล่อยหลงจื้อยืนอยู่คนเดียวกับ สายลม

เมื่อมองไปที่ป้ายรถเมล์ ป้ายที่รถขบวนพิเศษหมายเลข 23 ขับ ผ่าน หลงจื้อแทบกระอักเลือด ให้ตายเถอะ ไอคนเชยๆหลินซีเห วินนี่มันอยู่ที่อะไรกัน?

นี่คือรถเมล์รับส่ง ป้ายต่อไปจะตรงไปยังชานเมืองเกียวโต

หลินซีเหวินขึ้นมาก็พบว่าความฉลาดของเธอโง่มาก เธอรีบหลง จื้อจนขึ้นรถเมล์รับส่งที่ไม่จอดระหว่างทาง แม่งเอ้ย!

หลังจากขึ้นรถมาไม่กี่นาทีโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

เมื่อเห็นคำว่าเถ้าแก่หลิน3คำ หลินซีเหวินก็สูดหายใจเข้า “แด๊ดดี้คะ … มีอะไรเหรอ?”

“ตอนนี้อยู่ที่ไหน?”

“เอ่อ … อยู่ในรถ บนรถเมล์” หลินซีเหวินเอนศีรษะพิงหน้าต่าง ไว้ เส้นทางนี้คงวิ่งถึงเที่ยง

“รถเมล์? จะจอดที่ไหน ฉันจะให้คนขับรถไปรับ

หลินซีเหวินมองไปที่ป้ายรถเมล์ แล้วพูดชื่อไป1 ที่ “แด๊ดดี้ สถานการณ์วันนี้ค่อนข้างพิเศษ กลับไปหนูจะอธิบายให้ฟัง หนู ขอนอนในรถสักพัก แด๊ดดี้ให้ลุงเฉินรอหนูที่ชานชาลานะคะ

“มันไกลเกินไป หนูเอาโทรศัพท์ให้คนขับรถ ฉันจะให้เขาส่งหนู กลับมา”

“ไม่จำเป็นหรอกมั้ง!” นี่คือรถเมล์ไม่ใช่รถส่วนตัว

* ไม่จำเป็นอะไรกัน ถ้าเขาจะไม่ส่ง ฉันจะโทรไปที่ บริษัทรถเมล์ ดึกขนาดนี้ลูกสาวของฉันไปเสี่ยงได้อย่างไร?

หลินซีเหวินกุมขมับ เธอนึกถึงเรื่องตลกที่สร้างออกมาให้หลง จื่อฟัง เธอรู้สึกตลกมาก “โอเคโอเคค่ะ หนูจะเจรจากับคนขับรถ และขอให้เขาจอดใกล้ ๆ แด๊ดดี้ใจเย็น ๆนะคะ ใจเย็น ๆ อย่า ใจร้อน หนูปลอดภัยมาก ไม่มีเรื่องอะไรแน่นอน!

หลังจากที่วางสายไป ข้อความของหลงจื้อก็เข้ามา

“ไอคนเชย ฉันตัดสินใจจะทดลองทำโครงการความหวังช่วย เหลือกับเธอก่อน

เธออึ้ง!

“หมายความว่ายังไง

“ฉันจะช่วยเหลือเธอ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ