ตอนที่ 399 คาดเดาถึงฆาตกร

ตอนที่ 399 คาดเดาถึงฆาตกร

หลงเขียวกลัวว่าเสี่ยวจื่อยังเด็กและไม่รู้เรื่อง และถ้าท่าสิ่งที่ เกินไปอย่างหุนหันพลันแล่น เกมหมากรุกทั้งเกมก็จะล้มเหลว ลง

ช่วยไม่ได้ที่จะตะโกนใส่หลงจี๋อ มือของหลงเซียวก็เพิ่มความ แข็งแกร่งขึ้นเล็กน้อย

หลงจื่อไม่สามารถคิดอะไรได้มาก เมื่อได้ยินพ่อของเขาบอก ว่าเขาจะเรียกประชุมคณะกรรมการ เพื่อหารือกันว่าจะให้พี่ ชายคนโตของเขาออกจาก MBK และไปที่สาขาบริษัทในเมือง เจียงเฉิง เขาก็โกรธจนไม่เหลือสติอยู่ในสองเลยสักนิด

ตอนนั้นเขาเกือบจะเปิดประตูเข้าไปเพื่อถามให้รู้เรื่อง

ตอนนี้โทรหาพี่ชายคนโตเพื่อถามว่าเกิดอะไรขึ้น คำตอบ ของพี่ชายคนโตนั้นคลุมเครืออีกครั้ง หลงจื่อรู้สึกมีไฟลุกอยู่ใน ใจ และกำปั้นของเขาถูกควบคุมอย่างแน่นหนาด้วยพลัง

หลงจื่อรู้สึกงงงวย เขาไม่เข้าใจว่าเรื่องทั้งหมดจะกลายเป็น แบบนี้ได้อย่างไร!

มันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่?
เมื่อลองคิดดูอย่างรอบคอบแล้ว ดูเหมือนว่าหลังจากที่เขา กลับมาจากวิทยาลัยจากอเมริกา ในครอบครัวของเขาก็ไม่ เคยหยุดนิ่ง ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เขาเห็นทัศนคติของพ่อที่ มีต่อพี่ชายของเขาอย่างชัดเจน หลังจากพิจารณาอย่างถี่ถ้วน แล้ว ทัศนคติของพ่อที่มีต่อพี่ชายของเขา…….

เขาคิดไม่ออกด้วยซ้ำว่าคุณพ่อที่อ่อนโยนและใจดีที่ควรมี

เป็นเรื่องเข้าใจผิดหรือ? เป็นความขัดแย้ง? เป็นข้อพิพาททาง ผลประโยชน์หรือ?

หลงจี๋อทนไม่ไหวอีกต่อไป เขารู้สึกว่าตัวเองจะต้องเป็นบ้า แน่ๆกับคำถามมากมาย หากเขาไม่สามารถหาคำตอบได้

เอาให้แน่ เขาแข็งใจที่ถามอย่างจริงจังว่า “เกิดเรื่องอะไร ขึ้นกันแน่? พี่ชาย คุณบอกผมได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น? ทำไม จู่ๆคุณพ่อถึงลงมือทำกับคุณหนักขนาดนี้? คุณพ่อบอกฉันว่า เขาทำสิ่งนี้ด้วยความหวังว่าคุณจะสามารถโน้มน้าวใจคณะ กรรมการด้วยกำลังของคุณเอง เขาอยากให้คุณเป็นประธาน กรรมการอย่างสมชื่อ แต่ผมรู้สึกยังไง…..ผมคิดว่าพ่อไม่ได้ ช่วยคุณหรอก เขากำลังข่มคุณอยู่!”

ใช่ ไม่ผิด ก็คือความรู้สึกแบบนี้!

ในที่สุดหลงจื่อก็รู้สาเหตุของความวิตกกังวลในใจของเขา!

สิ่งที่คุณพ่อทำอยู่ในตอนนี้ คือการข่มพี่ชายคนโต มันไม่ได้เรียกว่าประสบการณ์ หรือการฝึกฝนเลย!

ในเมืองเจียนเฉิงยังคงมีฝนตกปรอยๆ และหลงเซียวก็ยกคอ เสื้อของเขาขึ้น มีไฟถนนนับไม่ถ้วนริมแม่น้ำที่คึกคัก และมี แสงไฟสว่างหรือสลัวลอยอยู่บนตัวเขา

เงาที่ร่างเรียวยาวสีดำเดินไปตามริมแม่น้ำ โดยมีผู้คนนับไม่ ถ้วนที่เดินผ่านด้วยกางร่ม สอดมือข้างหนึ่งเข้าไปในกระเป๋า กางเกง ด้านหลังของเขาสูงและแข็งแรง

“เสี่ยวจ๋อ ถ้าเกิดความขัดแย้งระหว่าง กับพ่อ คุณจะเลือกยัง ไง?”

ในเมื่อเขาตั้งคำถามเช่นนี้ออกมา หลงเซียวก็ไม่อยากจะพูด อะไรอีก แต่กลัวว่าความสงสัยของเขาจะหนักมากขึ้น เด็กคน นี้ยังคงต้องถูกฝึกฝนอีก แต่เขาไม่มีเวลามากขนาดนั้นนัก

หลงจื่อรีบตอบว่า “แน่นอนว่าเป็นพี่ใหญ่! ผมกลับมาที่ตระกูล หลงตั้งแต่อายุแปดขวบ ผมรู้ว่าพี่ใหญ่เป็นคนแบบไหน พี่ใหญ่ เป็นคนตรงไปตรงมาและซื่อสัตย์ ผมเชื่อในตัวพี่ใหญ่!”

หลงเซียวยืนอยู่บนกำแพงที่เชื่อมระหว่างสองฝั่งของแม่น้ำ มองออกไปที่ผืนน้ำในแม่น้ำ ที่ส่องประกายและแสงไฟนับไม่ ถ้วน สะท้อนบนผืนน้ำริบหรี่และพร่ามัว
“แล้วพ่อล่ะ? ช่วงเวลาสิบกว่าปีที่ผ่านมา เสี่ยวจื่อน่าจะได้ เข้าใจถึงพ่อมากมายแล้ว

หลงจื้อคิดอยู่ เขารวมเหตุการณ์ในช่วงหลายๆปีที่ผ่านมา และสายหัวหลังจากแยกแยะอย่างรอบคอบว่า “ผมไม่รู้ พ่อ ดีกับผมมาก แต่พ่อก็ลึกเกินกว่าจะเข้าใจได้ ผมไม่เข้าใจเขา ผมเลยไม่รู้ว่าจะพูดยังไง”

หลงเชียวถอนหายใจเล็กน้อย “เสี่ยวจื่อ ฟังที่พี่ชายพูด ไม่ว่า พ่อจะตัดสินใจอย่างไร อย่าขัดแย้งกับเขา เขาจะไม่ทําร้าย คุณ”

ถูกต้อง ลูกชายแท้ๆของเขาเอง หลงถึงจะทำร้ายเขาได้ อย่างไร? ตราบใดที่เสี่ยวจื่ออยู่เคียงข้างหลงถึงอย่างเชื่อฟัง และความมั่งคั่งก็ไม่ห่างไกลจากเขาแน่นอน ในอนาคตก็จะ ก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดของสิทธิ์ของMBK ทีละขั้นตอน นี่คือเส้น ทางที่หลงถึงจัดเตรียมไว้ให้สําหรับเขา

ในตอนนี้ หลงถึงก็กำลังส่งลูกชายของเขาไปยังตำแหน่งนี้ที ละขั้นตอน

ผู้ชายที่ถูกเรียกว่าพ่อของเขามาเกือบสามสิบปี หึ!

“แล้วคุณล่ะ? พี่ใหญ่ พ่อจะทำร้ายคุณไหม? พี่ใหญ่ คุณ ทำให้พ่อขุ่นเคืองหรือเปล่า คุณขอโทษกับเขา และขอให้เขา ย้ายคุณกลับมา พี่ใหญ่ ผมเชื่อว่าคุณพ่อจะให้อภัยคุณ ยังมี แม่ด้วย คุณให้แม่ลองคุยกับพ่อดูเถอะ”
ดวงตาลึกของหลงเซียวมองไปในแม่น้ำที่ไหลไม่หยุด แม่น้ำ ไหลไปทางทิศตะวันออก และการแลกเปลี่ยนพลัง ในโลกที่ กําลังเปลี่ยนแปลงในทันที สิ่งไหนคือค่าคงที่?

อา!

“ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คุณคิด พี่อยู่ที่ MBK มาเกือบสิบปีแล้ว คุณคิดว่าการประชุมคณะกรรมการเพียงครั้งเดียวก็จะผลักพี่ ลงจากตำแหน่งได้เหรอ? เสี่ยวจื่อคุณจะดูถูกพี่ใหญ่ไปแล้ว”

“ใช่ใช่ใช่ พี่ใหญ่ต้องมีวิธีแน่นอน คุณเป็นพี่ใหญ่ของผม ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่มีเรื่องไหนที่คุณทำไม่ได้เลย พี่ใหญ่ ผม เมื่อคุณ! ผมจะรอคุณกลับมาอยู่ที่เมืองหลวง”

“อืม”

ตอบไปคําเดียว หลงเซียวก็เตรียมที่จะวางสาย

เสียงของหลงจื้อพูดขึ้นอย่างรีบร้อน “พี่ใหญ่ พ่อและแม่ดู เหมือนจะทะเลาะกันในช่วงนี้ ผมไม่รู้ว่าพวกเขาทะเลาะอะไร กัน แต่แม่ดูเหมือนจะโกรธมาก อาจเป็นเพราะเรื่องของพี่ ใหญ่

หลงเซียวขมวดคิ้วอย่างดุดัน “พี่เข้าใจแล้ว คุณยังไม่ต้อง กังวลเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้ในขณะนี้ หลงยี่อยู่ในบริษัทคุณต้อง ระวังตัวมากๆนะ”
“ครับ ผมฟังของพี่ใหญ่”

หลังจากวางสายโทรศัพท์ ชุดสูทสีดำของหลงเซียวก็ถูกฝน ตกปรอยๆจนเปียกไปส่วนใหญ่ ไหล่และหลังของเขาแทบจะ โดนน้ำฝนซึมเข้าไปหมด

สิบปีของการลับดาบเล่มเดียว แต่ไม่ได้คาดคิดว่าปลายดาบ ของเขาจะต้องใช้แทงพ่อของตัวเอง

ช่างเป็นอะไรที่ถากถางเหลือเกิน

ในเมืองหลวง สถานีตำรวจ

เจิ้งซิ่วหยานั่งอยู่บนเก้าอี้โดยเอียงขาข้างหนึ่ง นิ้วของเธอ ไปที่หลักฐานที่เก็บรวบรวมไว้ “หัวหน้า คดียังไม่มีความคืบ หน้า นี่มันไม่สอดคล้องกับประสิทธิภาพการทำงานของพวก เราเลยนะ? ถ้ายังไม่ไขคดีอีก ฝูงชนจะต้องถือป้ายที่มีตัว หนังสือใหญ่ๆมาประท้วงกับพวกเราแล้ว”

เฉินเจาหัวหน้ากองพลสืบสวนอาชญากรรมจับมุมหมวกใบ ใหญ่และเคาะบนโต๊ะ “ผมแม่งก็อยากจะไขคดีเหมือนกัน แต่คราวนี้ฆาตกรทำให้เราสับสน มีหลักฐานไม่เพียงพอ ไม่ สามารถระบุตัวผู้ต้องสงสัยได้ และไม่มีกรณีที่คล้ายกันให้ดู เป็นตัวอย่างได้ แม่งเอ้ย ฆ่าด้วยการยิงแค่นัดเดียว ไม่มีหลัก ฐานไดๆเลย เซี่ย!”
เจิ้งซิ่วหยาขมวดคิ้ว “จากระยะและมุมของการเล็งด้วย อินฟราเรด สามารถตัดสินได้ว่าฆาตกรต้องยิงจากที่อาคาร ตรงข้ามที่ผู้เสียชีวิตถูกยิง แต่วันนั้นฝนตกอย่างหนัก และรอย เท้าก็ถูกชะล้างไป”

เฉินเจาชี้ไปที่โจวจั่นซึ่งยืนอยู่ข้างๆเจิ้งซิ่วหยา “แล้วราย ละเอียดตัวละครที่นักจิตวิทยาอาชญากรให้มานั้น? น่าเชื่อถือ หรือไม่?”

โจวจั่นและเจิ้งซิ่วหยาซึ่งมีอายุประมาณ 23-24 ปีเป็นมือใหม่ ทั้งคู่ แต่เขามีคุณสมบัติไม่เท้าเจิ้งซิ่วหยา และปัจจุบันยังเป็นผู้ ช่วยของเจิ้งซิ่วหยาอยู่

โจวจั่นเปิดกระดาษสองสามแผ่นและพูดว่า “โปรไฟล์ออก มาแล้ว แต่มีมากกว่า 300 คนที่ตรงกับโปรไฟล์นี้ และหัวหน้า มากกว่า 300 คน สอบสวนทีละคน สอบถึงปีหน้าก็จะไม่ สามารถไขคดีได้ อีกอย่าง หลังจากอาชญากรฆ่าคนแล้วก็คง ไม่อยู่ในเมืองหลวงแล้วมั้ง? คงหลบหนีไปนานแล้ว นอกจากนี้ ยังไม่มีการระบุตัวตนของผู้เสียชีวิต และฐานข้อมูลก็ไม่มีไฟล์ ของเขา แม่งเอ้ย มันไม่ใช่จะกลายเป็นคดีที่ไม่คลี่คลายแล้ว หรือ?”

เจิ้งซิ่วหยาผมแข็งอย่างหงุดหงิด “นอกจากเปลือกกระสุน แล้ว ไม่มีอย่างอื่นเลย กระสุนแบบนี้จะถูกขายออกต่อปีนับ หลายหมื่นชิ้น แม่งเอ้ย ก็เพราะปากเสียของแก แกพูดถูกไป แล้ว!”แล้ว”

เจิ้งซิ่วหยาและโจวจั่นถอนหายใจในเวลาเดียวกัน “หัวหน้า โฮล์มส์ก็แล้วไป หิวแล้ว กินข้าวได้ไหม?”

“ถ้ายังไขคดีไม่ได้ ก็ไม่ต้องกิน!”

งั้นคุณไม่ต้องไปกิน ผมจะกินข้าว” ”

เจิ้งซิ่วหยากางมือออก เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว “หัวหน้า คดีนี้ค่อย คุยต่อในวันพรุ่งนี้ ฉันจะเลิกงาน ไม่มีเวลาแม้แต่จะมีความรัก เลย รอให้คดีคลี่คลายฉันจะสับฆาตกรเป็นชิ้นๆและเอาให้ สุนัขกิน!”

โจวจั่นถอนหายใจ “หัวหน้า เหี้ยมมากจริงๆ! เอาให้สุนัขกิน เลย ฮ่าฮ่าฮ่า”

“พัฟ! ” เจิ้งซิ่วหยาหยิบหมวกแก๊ปใบใหญ่ขึ้นแล้วเคาะที่หลัง เขา “ทำไม? สุนัขตัวเดียวก็เป็นสุนัขชนิดหนึ่งเช่นกัน อย่างเช่น มึงไง”

“เชี่ย! หัวหน้า คุณอย่าดูถูกสุนัขตัวเดียวแบบนี้ มันไม่จริงใจ เลย! โอ้ ไม่รู้ว่าผู้ชายดีๆของบ้านไหนจะถูกคุณทำร้ายยังไง น่าสงสาร!”

“ออกไป!”
เจิ้งซิ่วหยาขึ้นรถ และลูบหัวของตัวเองเพื่อให้ตัวเองตื่น คุณ หมอถังที่รักของเธอ ก็เป็นผู้ชายดีๆคนหนึ่งแล้วไม่ใช่เหรอ?

ถังจิ้นเหยียนเดินออกจากห้องผ่าตัด และถอดหน้ากากออก หลังจากผ่าตัดติดต่อกัน 5 ชั่วโมง รู้สึกว่าปวดแขนเล็กน้อย

ลั่วหานออกมาจากห้องผ่าตัดในแนวทแยงมุม และถอด หน้ากากออก ทั้งสองมองหน้ากันตรงข้ามทางเดินและยิ้ม

ถังจิ้นเหยียนเงยหน้าขึ้นมองเวลา “เย็นนี้จะกินอะไรดี? ไป ด้วยกัน”

“อะไรก็ได้ ฉันรู้สึกหิวเล็กน้อยพอดีจริงๆ ฝั่งนี้เป็นแค่การ ผ่าตัดเล็กน้อย โดยส่วนใหญ่เป็นการสอนคุณหมอฝึกงานสอง สามคน ผู้ป่วยของคุณดูเหมือนจะไม่ได้รับพลังในหลอดเลือด แดงในหัวใจใช่ไหม? 5 ชั่วโมง ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย”

ถังจิ้นเหยียนยิ้ม “ใช่ แรงเคลื่อนไหวไม่พอ ดังนั้นจึงทำตัวยึด ให้ตัวหนึ่ง ไปกันเถอะ ผมจะเลี้ยงอาหารมื้อดึกคุณ และจะคุย กับคุณเรื่องที่เกี่ยวกับการบันทึกรายการทีวี”

ลั่วหานหัวโต “วันมะรืนแล้ว..…….ใช่ ฉันต้องการเรียนรู้จาก คุณจริงๆ คุณคิดอย่างไรเกี่ยวกับการบันทึกรายการ แบ่งปัน เร็วๆ”
“เรียนคุณหมอถัง คุณมีอะไรจะเล่าสู่กันฟังหรือ? ฉันก็อยาก จะฟังด้วย”

เมื่อทั้งสองคุยกัน จู่ๆเสียงของเจิ้งซิ่วหยาก็ดังเข้ามา เจิ้งซิ่วห ยาสวมใส่เสื้อแจ็คเก็ตสีดำสุดเท่ กางเกงยีนส์สีน้ำเงิน และผม มัดเป็นหางม้าที่มีความสามารถ ซึ่งตัดกันอย่างมากกับสไตล์ ของชุดผ่าตัดทั้งสอง

เมื่อเห็นเธอเดินมา ลั่วหานก็ยิ้มและพูดว่า “เจ้าหน้าที่ตำรวจ เจิ้งมาแล้ว ดูเหมือนว่าในคืนนี้ฉันจะไปพบใครบางคนเพื่อที่จะ เรียนรู้จากเขาไม่ได้แล้ว”

“โอ้ คุณนายหลงอย่าเป็นแบบนี้เลย ฉันจะรู้สึกเขินอายมาก ดูเสื้อผ้าของพวกคุณสองคนสิ ชุดคู่รักชัดๆ!”

“ถ้าอย่างงั้น ฉันจะพาตัวคุณถังของคุณไป คุณไม่มีความ คัดค้านใช่ไหม?”

เจิ้งซิ่วหยารีบร้อนและคว้าแขนของถังจิ้นเหยียนไว้ “งั้นไม่ได้ ผู้ชายของฉัน ฉันจะรับผิดชอบเอง!”

ถังจิ้นเหยียนขมวดคิ้ว “เมื่อไหร่ที่ผม……

เจิ้งซิ่วหยาดึงคนให้แน่นขึ้น “คุณกล้าพูดว่าไม่ใช่หรือ?!”

.ถือว่าใช่…….”
ลั่วหานดูพวกเขาทั้งสองคนหยอกล้อกันและกันอย่างมีความ สุข และในใจก็รู้สึกมีความสุขเล็กน้อย “จิ้นเหยียน สุภาพบุรุษ ชาวอังกฤษอย่างคุณ เหมาะกับเจ้าหน้าที่ตำรวจสุดฮอตของ เรามาก ก็ตามใจไปเถอะ! แต่ไม่รู้ว่า จะหักอกและดวงใจของ คุณหมอน้อยและพยาบาลน้อยไปสักกี่คน

เจ๋งซิ่วหยาเม้มริมฝีปากของเธอ หัวใจพวกเขาไม่ได้แตก หรอก ของฉันจะแตกเป็นเรื่องจริง แฟนหนุ่มรูปหล่อในเครื่อง แบบเช่นนี้เดินในโรงพยาบาลที่มีคนสวยมากมายทุกวัน คุณนายหลง รบกวนคุณช่วยฉันดูด้วย

“ฮ่าๆ ฉันดูอยู่? คุณจะแบ่งฉันครึ่งหนึ่งหรือไม่?”

“แบ่งสิ! ตอนกลางวันให้คุณ และตอนกลางคืนให้ฉัน!”

‘เอาหล่ะ ลั่วหานเลือกที่จะไม่พูด

” ถังจิ้นเหยียนก็ไม่มีคำที่จะพูดต่อแล้ว

ทันใดนั้นถึงจิ้นเหยียนก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างได้ “ใช่แล้ว ตอนที่ผมไปที่สถานีโทรทัศน์เพื่อบันทึกรายการ ผมช่วยคุณ เอารูปถ่ายกลับมาแล้ว รูปถ่ายของคุณและหลงเซียวอยู่ข้าง ในทั้งหมด รูปถ่ายอยู่ในห้องทำงานของผม คุณก็ไปเอาได้ เลย”

ลั่วหานพยักหน้า “โอเค”
เจิ้งซิ่วหยาลากถังจิ้นเหยียนไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่าง กระตือรือร้น “เอาหล่ะๆ เหมือนคุณป้าคนหนึ่งเลย ไปเปลี่ยน เสื้อผ้าเร็วๆและเราไปกินข้าวกัน หิวมากแล้ว!”

“ช่วงนี้คุณไม่ใช่ทำคดีอยู่หรือ? ทำไมถึงกลับมา?”

“อย่าพูดถึงมันเลย ไม่มีหลักฐานของฆาตกร ไม่มีอะไรเลย นอกจากเปลือกกระสุนปืน น่ารำคาญมาก!”

“กระสุนปืนแบบไหน”

“กระสุนพิเศษสําหรับปืนสไนเปอร์ ของต่างประเทศ รุ่นมัน

ภาพเงาของทั้งสองค่อยๆเคลื่อนออกไป และเสียงของพวก เขาก็ค่อยๆพร่ามัวลง ลั่วหานยิ้มอย่างรู้ทันเมื่อพวกเขาหายไป

เมื่อเห็นว่าถังจิ้นเหยียนมีความสุขของตัวเอง เธอก็มีความสุข กับเขาจริงๆ

สังชิงเซวี่ยนยังไม่เดินออกมา เมื่อได้ยินคำพูดสุดท้ายของ เจิ้งซิ่วหยา เขาหยุดชั่วขณะ กระสุนพิเศษสำหรับปืนสไนเปอร์ รุ่นZ – 07?

นี่…..หรือว่าจะเป็นคนๆนั้น?
พวกเขาใช้คนๆนั้นเหรอ!

และในบรรดาสองสามคนในตอนนั้น คนที่สามารถจ้างเขา ได้………..กลัวว่าจะมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ยังมีชีวิตอยู่ในวันนี้

อาเฟิน……เธอ…โง่เขลา! โง่เขลาจริงๆ!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ