อย่างมีความสุขเถอะ
ตอนที่ 114 พวกเราใช้ชีวิตที่เหลืออย่างมีความสุข
เถอะ
ฉู่ลั่วหานคิดไม่ถึงเลยว่าเมื่อหลงเซียวเง่าขึ้นมาจะ แข็งแกร่งขนาดนี้
หลังจากกลับไปถึงวิลล่าพร้อมเขา เธอยังไม่ทันได้ ลงจากรถ หลงเซียวก็ใช้มือข้างที่ไม่บาดเจ็บดึงเธอ ไว้ ก่อนแล้ว เอาแต่ใจจนไม่เหลือโอกาสให้เธอได้ ขัดขืนเลยแม้แต่น้อย
“คุณเป็นภรรยาของผม ตั้งแต่ตอนนี้ จนถึงอนาคต ข้างหน้า จำสถานะของคุณเอาไว้ ดังนั้นอยู่ข้างๆ ผม คุณไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น และไม่จำเป็นต้องสนใจ สายตาของคนอื่น”
เขาจูงมือเธอให้เดินตามเข้าไปในห้องโถงใหญ่ของ วิลล่า พลางพูดกับเธออย่างจริงจัง และใจเย็น
ความหมายชัดเจนมาก ให้เธอไม่ต้องกังวลเรื่อง ของโน่ทรูเฟยที่ยังไม่ออกไปจากในบ้าน
เมื่อเห็นพวกเขาเข้ามาอย่างรักใคร่ลึกซึ้ง หวีงาช้าง บนมือของโม่หรูเฟยก็ตกลงบนพื้น ส่งเสียงดัง คม ตออกมา เธอรีบลุกขึ้นจากโต๊ะเครื่องแป้ง และลง ไปชั้นล่างทันที สิ่งที่เห็นตรงหน้าคือหลงเชียว และฉู่ ลั่วหานที่ทนไม่ได้ที่จะแยกมือออกจากกันเลยแม่แต่ วินาทีเดียว
“พี่เซียว กลับมาแล้วเหรอ คงจะยังไม่ได้กินข้าวใช้ ไหม? ป้าหวังไปเตรียมอาหารให้พร้อมไป
ริมฝีปากบางของหลงเซียวกระตุกเล็กน้อย ความ เบื่อหน่ายที่เขามีต่อโม่หรูเฟยเพิ่มขึ้นทุกวัน ตั้งแต่ เกิดเรื่องนี้ขึ้นมันก็ได้ดำเนินมาจนถึงจุดสิ้นสุดแล้ว เขาไม่สนใจเธอเลยด้วยซ้ำ แต่กลับลดศีรษะลงพูด ขึ้นเสียงเบา “ไปที่ห้องของคุณเถอะ”
ฉู่ลั่วหานกวาดสายตามองโม่หรูเฟยเล็กน้อย “อื้อ”
ถ้าให้พูดท้ายที่สุดแล้วการทำแผลก็เป็นเรื่องส่วน ตัวอย่างหนึ่ง ที่ห้องรับแขกคงไม่เหมาะสม ห้องนอน บนชั้นสอง เธอก็ไม่ยอมไป เห็นได้ชัดว่าหลงเซียว เองก็ไม่ยอมเหมือนกัน
ต่อหน้าไม่หรูเฟย หลงเซียวจูงมือของฉู่ลั่วหานสาวเท้าเดินตามทางเดินไปยังห้องนอนที่อยู่ด้านใน สุด ตามด้วยเสียงปิดประตู โม่หรูเฟยรู้สึกราวกับถูก ตบ!
เธอจะแพ้ไม่ได้! แพ้ไม่ได้เด็ดขาด!
หลังจากเดินเข้าประตูแล้ว ฉู่ลั่วหานหมุนตัวเพื่อจะ ไปหยิบกล่องปฐมพยาบาล หลงเซียวคว้ามือเธอไว้ ทันที ร่างกายหมุนกลับอย่างยืดหยุ่น ผู้หญิงตัวเล็ก ถูกเขากอดไว้ภายในอ้อมกอดเรียบร้อย
ราวกับคู่รักที่ไม่ได้เจอกันมานาน เขามองใบหน้า ของเธออย่างโง่เขลา ดวงตาที่ลึกล้ำเต็มไปด้วย ความอ่อนโยน “ให้ผมกอดอีกสักพัก” •
แผ่นหลังของฉู่ลั่วหานแข็งขึ้น พยักหน้าทันที “ทว่า เดี๋ยวจะต้องทำแผลให้คุณ
เขาพยักหน้าด้วยความรัก “ได้”
แขนทั้งสองข้างกอดเธอไว้ในอก แย่งชิงความ อบอุ่นจากร่างของเธออย่างโลกมาก “ลั่วหาน อย่า จากผมไปอีกเลย ได้ไหม?”
ฉู่ลั่วหานไม่ได้พูดออกไป ขอโทษนะ ฉันไม่อาจสัญญากับคุณได้
เขาวางคางลงบนศีรษะของเธออย่างอ่อนโยน เพิ่ม พลังแห่งความอ่อนโยนมากขึ้น “ผมเต็มใจที่จะใช้ ทุกอย่างที่ผมมี ชดเชยในสิ่งที่ผมติดค้างคุณในช่วง สามปีที่ผ่านมา หวังว่าคุณจะให้โอกาสผมอีกครั้ง”
ฉู่ลั่วหานไม่ได้พูดออกไป ขอโทษนะ หากสิ่งที่ติด ค้างสามารถชดเชยได้ กระจกที่แตกก็คงกลับมา เรียบเหมือนเดิมแล้ว แต่ว่าแผลเป็นนั้นไม่อาจรักษา ให้หายได้ คุณเข้าใจไหม?
เขาถอนหายใจ สมเพชตัวเองเล็กน้อย “ลั่วหานอยู่ ในอ้อมกอดของผมเป็นครั้งแรก หรือ EQ ของผม จะมีปัญหา ไม่ การมองเห็นของผมก็มีปัญหา ผมไม่ เคยสังเกตเห็นเลยว่า คุณ…………….
พอแล้ว เธอไม่อยากฟังอีก “หลงเซียว ฉันจะไปเอา กล่องปฐมพยาบาล แผลของคุณมีเลือดออก
เธอผลักเขาออกไปอย่างเร่งรีบ และไปหยิบกล่อง ปฐมพยาบาลเอง
แขนของหลงเชียวว่างเปล่า มีความรู้สึกสูญเสีย บางอย่างเกาะกุมหัวใจของเขา ในขณะนี้ เขาหยิบจี้ตงหมิงพยักหน้าอย่างสั่นเทา “ครับ พรุ่งนี้ผมจะ ส่งคนไปช่วยเธอย้ายบ้าน
เสื้อโค้ทบนร่างของหลงเซียว เสื้อทุกตัวถูกถอด ออกจนหมด ตอนนี้ร่างกายท่อนบนของเขาเปลือย เปล่า และนั่งอยู่บนเตียงของเธอ ลมหายใจของ ความเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่งไม่จำเป็นต้องซ่อนเร้น ก็ มากพอแล้วที่จะทำให้เธอหน้าแดง
ฉู่ลั่วหานรีบเก็บกล่องปฐมพยาบาล เธอกลืน น้ำลายอย่างยากลําบาก พยายามไม่ให้ชายหนุ่ม มองเห็นความตื่นตระหนกของตัวเอง
ริมฝีปากบางของหลงเซียวเผยให้เห็นรอยยิ้มที่ สบายๆ ออกมา เขาก้มลงมองเธอ น้ำเสียงค่อนข้าง คลุมเครือเล็กน้อย “คุณกำลังกลัวอะไรอยู่? กลัวผม กินคุณ?”
ฉู่ลั่วหานชะงักใบหน้าที่แดงก่ำนั้นไว้ “คุณเป็นผู้ ป่วย และผู้ป่วยก็ไม่สามารถใช้กำลังได้
บ้าที่สุด! นี่คือคำอธิบายอะไร เมื่อพูดออกไปแบบนี้ บรรยากาศก็ยิ่งอึดอัดเข้าไปใหญ่!
ท่านเขียวหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี “ไม่ เป็นไร ผมใช้แขนแค่ข้างเดียวก็พอ”
เมื่อสิ้นเสียงพูดของเขา ฉี่ลิวหานก็รู้สึกราวกับว่าหัว ของเธอถูกห่อหุ้มด้วยพลังบางอย่าง ร่างกายส่วนบน ได้ถูกฝ่ายขายควบคุมไว้ เท้าเธอลื่นล้ม คนทั้งคนล้ม ลงไปนอนอยู่บนเตียงเรียบร้อย!
ทันใดนั้น ร่างกายที่สูงใหญ่ของฝ่ายชายก็คร่อมลง มา
หลงเซียวยันมือข้างหนึ่งลงบนเตียง ร่างกายครึ่ง หนึ่งทับอยู่บนร่างของเธอ มองดูใบหน้าด้านข้างที่ บอบบางของเธออยู่นาน “เป็นยังไง?”
อะไรเป็นยังไงไม่เป็นยังไงกัน?
เธอแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ อย่าเริ่ม “ลุกขึ้นมา คุณ อย่า…….นหันพลันแล่น อาจจะกระทบกระเทือน บาดแผลได้
ท่านเซียวพอใจกับคำตอบของเธอ “กลัวอะไร คุณ เป็นหมอนะ ถ้าแผลเปิดก็สามารถทำใหม่ได้
ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาขยับเข้าหาใบหน้าของ เธอเรื่อยๆ อยากจะกลืนกินเธออย่างตะกละตะกลาม อยากจะขย้าและยัดเธอเข้าไปในร่างกายของตัวเองอย่างรุนแรง!
ริมฝีปาก และฟันสัมผัสกัน หอมหวานทุกอณู เขา บริมฝีปากไปมา ชอบรสชาติของเธอราวกับเสพ ติด หอมหวานกลมกล่อม กินเท่าไหร่ก็ไม่พอ ได้เท่า ไหร่ก็ไม่พอ
ฉู่ลั่วหานเคยอยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่นของเขา เพลิดเพลินไปกับความหวานอันโหดร้ายที่เขามอบ
ให้ ทันใดนั้นร่างกายก็ผ่อนคลายอย่างน่าประหลาด ใจ สนุกและเพลิดเพลิน
ปฏิกิริยาโดยสัญชาตญาณมีชัยเหนือเหตุผล ใน ที่สุดเธอก็ยอมจำนนอย่างสมบูรณ์ในอ้อมแขนของ
เขา
เป็นเวลานาน เขาปล่อยริมฝีปากของเธอออกอย่าง ไม่เต็มใจ ขบขันเธอ “คุณเหมือนกับผม อยากได้ มากกว่านี้ ทว่า คุณพูดถูก ก่อนที่บาดแผลของผมจะ หายดีคงจะทําอะไรมากกว่านี้ไม่ได้”
เขายิ้ม “ไม่เป็นไร ถ้าผมหายดีแล้วเรายังมีเวลา อีกนาน ผมจะพักฟื้นเป็นอย่างดี
ฉู่ลั่วหานกัดริมฝีปากแน่น ดิ้นรนที่จะยืนขึ้น “ช่วงนคุณอย่าขับรถอีกเลย ให้หยังเขินมารับคุณแทน แล้วก็อย่าดื่มแอลกอฮอล์ หรือสัมผัสนา”
หลงเซียวดึงแขนเธอไว้ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม รถไม่ ขับก็ได้ แต่ไม่ให้ผมสัมผัสน้ำ? แล้วผมจะอาบน้ำยัง ไง? ถ้างั้น คุณก็ช่วยผมเป็นไง?”
เสียงดังตู้มระเบิดอยู่ภายในหัว ฉู่ลั่วหาน
ถูกเขาแกล้งจนหน้าแดงก่ำ กัดฟันพูดกับเขา “งั้น ก็ไม่ต้องอาบ กลิ่นหอมๆ ของแป้งผู้หญิงบนตัวของ ท่านเซียวมีเยอะแยะมากมายล้างออกไปก็เสียดาย
เธอหึงจริงๆ ด้วย ท่านเซียวไม่รีบร้อนที่จะอธิบาย แต่จับไหล่ของเธอให้หมุนแล้วมองออกไปนอก หน้าต่าง “ต้นการ์ดีเนียที่ปลูกให้คุณ มองเห็นหรือ ยัง?”
ดวงตาแวววาวของฉู่ลั่วหานมองไปที่เขาอย่างเหลือ เชื่อ “คุณปลูกเองเหรอ?”
ดูเหมือนว่าจะมองเห็นแล้ว หลงเซียวพยักหน้า “เมื่อก่อนตรงนี้มีหนึ่งต้น แต่ไม่รู้ว่าหายไปไหนแล้ว ผมจึงซื้อมาอีกหนึ่งต้น ปลูกต้นไม้ครั้งแรก หวังว่ามัน จะมีชีวิตอยู่ได้นาน
เขาโอบไหล่เธอไว้ ให้เธอได้ชื่นชม และขอบคุณ ผลงานของเขา “เพื่อคุณแล้ว อีกหน่อยผมสามารถ ลองทำหลายๆ อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนได้ และยัง จะทำอีกหลายๆ อย่างที่ไม่เคยทำกับคุณด้วยลั่วหา นพวกเรามาใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ อย่างมีความสุขเถอะ”พระเจ้า หลงเชียวลงมือปลูกต้นไม้ด้วยตัวเอง?
อารมณ์ของฉู่ลั่วหานซับซ้อนมากขึ้น
“ขอบคุณค่ะ ทว่าอีกหน่อยเรื่องพวกนี้ ปล่อยให้ พวกเขาทำเถอะ ท่านเขียวเป็นคุณชายใหญ่ของ ตระกูลหลง ไม่เหมาะสมที่จะทำงานพวกนี้
เขาโอบไหล่เธอไว้ ให้เธอได้ชื่นชม และขอบคุณ ผลงานของเขา “เพื่อคุณแล้ว อีกหน่อยผมสามารถ ลองทำหลายๆ อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนได้ และยัง จะทำอีกหลายๆ อย่างที่ไม่เคยทำกับคุณด้วยลั่วหา นพวกเรามาใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ อย่างมีความสุขเถอะ
ฉู่ลั่วหานชะงักไปทั่วทั้งร่างในอ้อมกอดของเขา เส้นเอ็นทุกเส้นเจ็บราวกับจะถูกดึงขาด!
ชีวิตครึ่งหลังที่เหลืออยู่ ยาวไกลจนไม่อาจวัดได้ เธอจะเอาความกล้าที่ไหนไปเข้าร่วมด้วย?
“หลงเขียว การเปลี่ยนแปลงก่อนและหลังของคุณ มันกะทันหันมาก ให้เวลาฉันหน่อยนะ”
เธอผละออกจากอ้อมกอดของเขา โดยไม่คำนึงถึง ความรู้สึกของเขา หยิบเสื้อผ้าเปื้อนเลือดที่เขาถอดออกขึ้นมา
“เปื้อนเลือดจนสกปรกแล้ว โยนทิ้งไปก็พอ” เขาพูด ขึ้นเสียงเข้ม
เขารักความสะอาดมาก เสื้อผ้าที่สกปรกแล้วจะไม่
เอามาสวมใส่อีก
“ค่ะ”
ม้วนผ้าเสร็จแล้วหยิบออกไปจากห้อง โยนทิ้งลงใน
ถังขยะ
เพียงแต่ว่าเธอคิดไม่ถึงเลย การกระทำเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้ กลับทำให้เกิดความวิบัติขึ้น
วันรุ่งขึ้น หลงเซียวไปทำงาน เธอพักผ่อนอยู่ที่บ้าน เพราะได้หยุดพัก ตอนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้อง รับแขก กริ่งประตูก็ดังขึ้น
เธอคิดจะไปเปิดประตู แต่ยังไม่ทันได้ทำ โม่หรูเฟ ยก็วิ่งไปก่อนแล้ว “คุณป้า มาแล้วเหรอคะ”
หยวนซูเฟิน?!ฉู่ลั่วหานรีบวางหนังสือลง ลุกขึ้นกล่าวทักทาย “แม่
คะ”
หยวนซูเฟินเหลือบมองเธออย่างเกียจคร้าน รับ กาแฟที่ป้าหวังส่งมาให้ นั่งลงบนโซฟาราวกับเป็น ภรรยาของหัวหน้าใหญ่ ยื่นมือออกไปดึงโม่หรูเฟย ไว้ “หรูเฟย มานั่งข้างๆ ป้า นี่มา
ใบหน้าของโม่หรูเฟยเต็มไปด้วยความสุข ดูหมิ่ ลั่วหานแล้วจึงนั่งลง
ฉู่ลั่วหานยืนอยู่ข้างโซฟา ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
หยวนชูเฟินเอ่ยปากพูดขึ้น “ยังจะยืนอยู่ตรงนี้อีก
ทำไม? ฉันเคยให้เส้นตายกับเธอแล้ว ฉู่ลั่วหาน เธอ อย่าไม่รู้ผิดชอบชั่วดี”
ฉู่ลั่วหานพยักหน้า “ฉันรู้ค่ะ”
“ถ้ารู้ก็รีบไสหัวออกไป! อย่าให้ฉันเจอเธอในพื้นที่ ของตระกูลหลงอีก! ยังคิดว่าข่าวยังไม่น่าเกลียดพอ ใช่ไหม? ฮาฮา สามปีก่อนไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ตาม ที่ทําให้เชียวเอ๋อ และหรูเฟย เลิกกัน ตอนนี้เรื่องอื้อ ฉาวได้ถูกเปิดเผยยังไม่รู้ เธอมันไร้ยางอาย เซียวเอ อจะเสียคนแบบนี้ไม่ได้ฉู่ลั่วหานกำหมัดแน่น “ฉันจะหย่าแน่นอน คุณ
วางใจเถอะ”
“โพล่ะ!”
กาแฟที่ยังไม่เคยถูกดื่มในมือของหยวนซูเฟินสาด ไปที่ใบหน้าของฉู่ลั่วหานโดยไม่เหลือเลยสักหยด เดียว!
ใบหน้าของอู่ลั่วหานทั้งเจ็บทั้งร้อนเพราะถูกกา ร้อนๆ สาดใส่หน้า หัวใจแตกสลายดังเพล้ง!
“ฉันไม่ไว้ใจ! นี่คืออะไร! เธอยังอยากจะให้เซียวเอ๋ อช่วยเธอแบกรับอีกมากแค่ไหน? ชีวิตของเธอมันไร้ ค่า แต่ว่าเซียวเอ๋อเป็นใคร สมควรแล้วเหรอที่จะให้ เขามาเสี่ยงเพื่อคนอย่างเธอ!
ฉี่ มหานตกใจ!
ในมือของเธอมีเสื้อผ้าเปื้อนเลือดของหลงเซียวอยู่
ได้อย่างไร!
เมื่อมองเห็นโม่หรูเฟย เธอก็เข้าใจแล้วว่าข้างใน และข้างนอกนั้นกลับเชื่อมต่อกับหัวใจ
ฉันจะไม่ปล่อยให้เขียวเอ๋อมีความสัมพันธ์กับผู้ หญิงดวงซวยอย่างเธออีกแน่นอน ฉันบอกให้เธอ ไสหัวออกไปจากตระกูลหลง ฉันจะไม่อดทนรออีก ต่อไป ไม่อย่างนั้น ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะใช้วิธีของตัว ฉันเองทำให้เธอไม่อาจเห็นเขาได้อีกตลอดไป”
โม่หรูเฟยสะดุ้งอย่างตกใจก่อน จากนั้นก็เข้าไปลูบ หน้าอกของหยวนซูเฟิน “คุณป้า อย่าโกรธเลย เร บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะหย่าแน่นอน? คุณอย่า กังวลไป”
ฉู่ลั่วหานปล่อยให้หยดกาแฟไหลลงไปตามแก้ม พูดขึ้นช้าๆ และหนักแน่นทุกคำ “ไม่ใช่ว่าฉันไม่หย่า
แต่ลูกชายของคุณไม่เต็มใจที่จะเซ็นชื่อเอง ขอ เพียงแค่เขาเซ็นชื่อ ฉันจะออกไปจากตระกูลหลง ทันที”
ศักดิ์ศรีเส้นสุดท้าย เธอไม่อาจรั้งเอาไว้ได้อีก
เห็นได้ชัดว่าหยวนชูเฟินไม่พอใจ “ฉันเคยให้เวลา เธอแล้ว ส่วนจะทำให้เขาเซ็นชื่อได้ยังไงนั้น เธอก็ไป คิดหาทางเอาเอง ถ้าอีกสามวันเธอยังอยู่ในตระกูล หลงอีก ส่ง รอเธออยู่ก็คือข่าวการล้มละลายของ บริษัท บ่อ แล้วก็ข่าวการตัดสัมพันธ์แม่ลูกระหว่างฉันและลูกชายของเซียวเอ๋อ ฉัน พูดจริงทำจริง
โม่หรูเฟยกระตุกริมฝีปากแดง ลูบหน้าอกให้หยวน ชูเฟิน และมองฉู่ลั่วหานด้วยรอยยิ้ม “จะนิ่งอยู่อีก ทำไม? ยังไม่รีบไสหัวไปอีก?
ฉู่ลั่วหานยกมือขึ้นเช็ดน้ำกาแฟบนหน้า มองคนทั้ง สองโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า “ฉันไปแน่นอนอยู่แล้ว แต่ ว่ายังมีเวลาอีกสองวันก่อนเวลาที่คุณให้ฉันจะหมด ลง ในช่วงสองวันนี้ ไม่ว่าฉันจะทำอะไร หวังว่าคุณจะ ไม่เข้ามายุ่ง ถึงตอนนั้น ฉันจะออกไปด้วยตัวฉัน เอง”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
