ตอนที่ 93 หมออู่ถาม คุณรักฉันไหมคะ

ตอนที่ 93 หมอฉู่ถาม คุณรักฉันไหมคะ

คำพูดที่คลุมเครือดึงดูดให้จินตนาการไปไกลเช่นนี้พูดออก มาจากปากของหลงเซียวทำให้คนจิตใจกระเพื่อมขึ้นขนาดนั้น ระหว่างที่ร้อนรนใบหน้าของเธอก็แดงระเรื่อขึ้น แก้มทั้งสอง ข้างที่แดงราวกับแสงของพระอาทิตย์ขึ้นและตกปรากฏให้เห็น ถึงความอบอุ่นอ่อนโยน ความเหนียมอายและมีเสน่ห์นั้นช่าง ทำให้คนใจอ่อน

มองดูท่าทีที่เขินอายของเธออย่างเงียบๆ เช่นนี้ หลงเซียว

รู้สึกอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก

ดูเหมือน การหยอกล้อเธอ การยั่วเย้าเธอ สนุกมากกว่าที่

จินตนาการเอาไว้เสียอีก

สามปีที่ผ่านมาเขาไม่เห็นได้ยังไงกัน?

ฉู่ลั่วหานก็คือฉู่ลั่วหาน ไม่ว่ายังไงเธอก็มีความสามารถใน การทำให้คนโมโหสุดขีดโดยไม่รับผิดชอบ ปากเล็กๆ ยิ้มเยาะ “ท่านเซียว ทักษะการเต๊าะสาวแบบนี้เก็บไว้ให้เด็กผู้หญิงที่สุด

ใหม่เหล่านั้นเถอะค่ะ ปล่อยมือ ฉันจะไปเป่าผม

มือใหญ่ของเขายังคงค้ำอยู่ที่ผนัง นำตัวเธอติดอยู่ระหว่างอ้อมแขน “คุณกลัวอะไร? ระหว่างพวกเราก็ไม่ใช่ครั้งแรกมา ตั้งนานแล้ว”

ล้วหานเงยศีรษะขึ้น หยดน้ำที่เปียกชุ่มหยดลงบนเสื้อผ้า “ฉะนั้น กลอุบายเหล่านี้ก็ไม่ต้องแล้ว เมื่อไรที่คุณมีความ ต้องการทางร่างกาย ก็มาเลย แบบนั้นถึงจะสอดคล้องกับ สไตล์ของท่านเชียวอย่างคุณ”

ยัยผู้หญิงบื้อคนนี้ ! คำพูดเดียวทำให้บรรยากาศเมื่อสักครู่นี้ พังทลายลงโดยสมบูรณ์แบบ ท่านเซียวโมโห !

บางแห่งที่กำลังพองตัวเมื่อสักครู่นี้ก็เป็นเพราะการยั่วยุที่ จงใจของเธอทำให้สลายหายไป “คุณ ดีมาก ! ”

ฉ่ลั่วหานยิ้มขึ้นอย่างชั่วร้าย ความแดงระเรื่อบนใบหน้าที่ งดงามก็กำลังหายไปเช่นเดียวกัน “ขอบคุณมากค่ะ ชม ท่าน

เซียว รบกวนหลีกทางด้วยค่ะ”

แขนของหลงเซียวค้ำอยู่ด้านบนเหนือศีรษะของเธออย่างดื้อ

ดึง “หากผมบอกว่าไม่ล่ะ?”

ทําตัวเป็นเด็ก !

ฉู่ลั่วหานย่อร่างกายที่ผอมบางลงต่ำ ลอดออกไปจากใต้แขนของเขาในทันที

คนที่อยู่ในอ้อมแขนของท่านเซียวหนีออกไปได้สำเร็จ ด้าน หน้าร่างกายว่างเปล่า กระตุ้นให้หัวคิ้วของท่านเซียวกระตุก อย่างไม่ยอมเชื่อฟังคำสั่ง แต่หลังจากนั้นไม่นาน รอยยิ้มที่มุม ริมฝีปากของเขากลับค่อยๆ เด่นชัดมากยิ่งขึ้น

ฉู่ลั่วหาน คุณน่าสนใจอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ ไม่นับเธอเมื่อ ก่อนที่เสแสร้งหรือว่าจงใจ เขาดูออก นี่ถึงจะเป็นตัวตนที่แท้ จริงของเธอ สลัดความดุเดือดและความโอหังที่อยู่บนร่างกาย ออกไป จะพูดยังไงเธอก็ไม่ใช่แค่ผู้หญิงคนหนึ่งหรอกหรอ?

วิธีของกู้เยนเซินเจ้าหนุ่มคนนี้ ดูเหมือนจะได้ผลมากเลยที

เดียว

ตอนที่เป่าผมฉ่ลั่วหานกัดฟันอยู่ภายในเสียงลมที่กำลังดัง คิด ไม่ถึงว่าประจำเดือนของเธอจะมาเยือนในเวลานี้ เมื่อครู่นี้หาก เธอหละหลวมสักเล็กน้อย ไม่แน่ก็อาจจะถูกเขากระโจนล้มทับ ลงมาแล้วก็ได้ นั่นก็คงจะเป็นสงครามแดงเดือดจริงๆ

แต่คืนนี้ จะนอนยังไงล่ะ?

ไม่ก็ไม่ทํา หากจะทำแล้วก็ต้องทำให้ถึงที่สุด อาศัยเวลาตอนที่หลงเซียวอาบน้ำ ลั่วหานวิ่งเข้าไปในห้องนอนแล้ว

ล็อคประตูในทันที

สองมือปรบเข้าหากัน “สำเร็จ ! ”

เขาหนุ่มใหญ่คนหนึ่งนอนโซฟาสักครั้งคงจะไม่อะไร เธอ ตอนนี้เป็นช่วงเวลาวิกฤต เดิมทีก็ปวดประจำเดือนง่ายอยู่แล้ว หากหากโดนอากาศเย็นอีกจะต้องปวดจนตายอย่างแน่นอน

ท่านเซียวออกมา พบว่าประตูห้องนอนถูกล็อกเอาไว้แล้ว บน โซฟามีหมอนใบหนึ่งกับผ้าห่มผืนหนึ่งเพิ่มขึ้นมา คิ้วที่สวยงาม ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะให้เขานอน

โซฟา?

เธอเอาความกล้ามาจากที่ไหนกันแน่มายั่วยุเขาขนาดนี้?

เพียงแต่..

พอฉ่ลั่วหานตื่นขึ้นมา ตอนที่บิดขี้เกียจนั้นอยู่ๆ แขนก็ถูกอะไร

บางอย่างขวางทางยึดเอาไว้ !

สิ่งที่ต้อนรับเธอก็คือแผ่นอกที่หนาและอบอุ่นของชายหนุ่ม !เธอตกตะลึง !

เขาเข้ามาได้ยังไงกัน !

ท่านเซียวตื่นแล้ว หรี่ตาลงพร้อมกับเอ่ยขึ้นอย่างขี้เกียจด้วย สีหน้าที่ราบเรียบ “คราวหน้าจะล็อคประตูห้อง กุญแจก็อย่า วางเอาไว้บนตู้บริเวณทางเข้า

ฉู่ลั่วหาน “.…….

ฉิบบ !

ระดับสติปัญญาของเธอบริจาคให้กับพื้นที่ประสบภัยพิบัติไป

หมดแล้ว

ดีที่ เสื้อผ้าเป็นระเบียบเรียบร้อย เมื่อคืนนี้เขาแค่นอนหลับไม่

ได้ทําอะไรเธอ

ฉู่ลั่วหานลุกขึ้นจากเตียง ทำอาหารเช้า กับข้าวที่ซื้อเมื่อคืนนี้ คราวนี้ใช้จนหมดเกลี้ยงแล้ว

เธอยกเอากับข้าวอาหารออกมา ท่านเซียวก็ออกมาจาก ห้องน้ำเช่นเดียวกัน เพียงแต่ ท่านเซียวที่อยู่ด้านหน้ามีเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเท่านั้น ปลุกไฟให้ติด ภาพฉากเผ็ดร้อน

ตั้งแต่เช้าตรู่

ท่านเซียวพาตัวเองเดินมายังข้างโต๊ะอาหาร มองความคิด ของเธอออก “เสื้อผ้าชุดหนึ่งผมใส่แค่วันเดียวเท่านั้น”

ดังนั้นจึง เล่นลูกไม้อย่างอลังการโจ่งแจ้ง?

ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น

เสื้อผ้าชุดนั้นที่คุณหลงเหลือไว้ที่นี่เมื่อคราวก่อน ฉันซักให้ คุณสะอาดหมดจดแล้วค่ะ คุณไปเปลี่ยน

มุมริมฝีปากของฉู่ลั่วหานยกขึ้น ภาคภูมิใจ !

เสื้อผ้าทั้งชุดที่พับวางเอาไว้อย่างเป็นระเบียบ เธอประคอง เอาไว้ในมือแล้วเดินออกมา กางเกงสูท เสื้อเชิ้ต

ท่านเซียวมองเธออย่างสงบเยือกเย็นไม่สะทกสะท้าน สายตามืดมนพร้อมด้วยการลงโทษบางๆ “มีแค่นี้? กางเกงใน ล่ะ?”

เขารอดูเธออายจนหน้าแดง แต่เธอเปล่า “ท่านเซียววางใจค่ะ มีหมด กางเกงในตัวหนึ่งของท่านเซียวแพงกว่านาฬิกาข้อ

มือทั้งเรือนของคนอื่นอีก ฉันจะทิ้งลงได้ยังไงกัน

นี่หมายความว่ายังคิดเอากางเกงในไปแลกเป็นเงิน?

นิ้วมือที่เรียวงามเลือก เอากางเกงตัวน้อยสีดำดึงออกมาจาก ด้านล่าง ถือไว้ในมือแกว่งไกวไปมา

สายตาของท่านเซียวหรี่ลงไปครึ่งหนึ่ง “เนื้อผ้าของเสื้อผ้า เหล่านี้มีความเป็นพิเศษ ไม่สามารถซักเครื่อง ซักแล้ว ใส่ไม่

ได้อีก”

แหม่ แทบจะแก้ผ้าวิ่งอยู่แล้วเรื่องยังเยอะขนาดนี้ !

“วางใจค่ะ ซักด้วยมือ

คิดถึงตอนที่ซักเสื้อผ้าขึ้นมา… ลั่วหานกลับไม่ใช่อารมณ์ แบบในตอนนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอซักเสื้อผ้าให้กับหลงเซียว ไม่ยอมส่งไปที่ร้านซักรีด ซักมือด้วยตัวเองทีละนิดๆ สักอย่าง จริงจัง อย่างตั้งใจมาก อีกทั้งคิดถึงซักเสร็จเก็บไว้เป็นที่ระลึก

ถึงอย่างไรต่อไปก็ต้องหย่าแล้ว…

“ทั้งหมด?”รวมถึงตัวนั้นที่อยู่ในมือ

“แน่นอนค่ะ ซักมือทั้งหมด

แน่นอนมาก

ดวงตาที่ลึกซึ้งจนมองไม่เห็นพื้นของท่านเซียวแฝงไปด้วย ความชั่วร้ายและการบรรลุผล “ดีมาก

เสื้อผ้าที่ทั้งสองมือของเธอสัมผัส เขาจะต้องตั้งใจใส่อย่าง แน่นอน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง…ตัวที่แนบกับร่างกาย

เปลี่ยนเสื้อผ้าออกมา ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่น่าเกรงขามที่ อยู่ด้านหน้าสะท้อนสายตาของถั่วหานจนแทบจะลมจับ เขา นำแขนเสื้อของเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดม้วนไปยังข้อพับอย่าง เอื่อยเฉื่อย เผยให้เห็นท่อนแขนที่กำยำสมมาตร ยังมีมือที่ เรียวยาวสวยงามคู่นั้นอีก

แสงอาทิตย์แรกแกะสลักโครงร่างสามมิติออกมาบนใบหน้า

ด้านข้างของเขา ผ่อนคลายสบายๆ

เบื้องหน้าเปล่งประกาย เธอมองจนดูโง่ไปหมดแล้ว
ท่านเซียวปล่อยให้เธอมอง ค่อยๆ นั่งลงอย่างช้าๆ เอ่ยขึ้น อย่างช่ำชองเป็นธรรมชาติ “เสื้อผ้าที่สกปรกอยู่ในห้องน้ำ จำ เอาไว้ เสื้อผ้าของผมทั้งหมดต้องซักด้วยมือเท่านั้น

ฉู่ลั่วหานกัดไปที่ตะเกียบ

อาหารเช้าที่ง่ายๆ สบายๆ ลั่วหานทานอย่างเชื่องช้า ราวกับ ผู้ตายที่มักจะมีอาการดีขึ้นก่อนที่จะตาย เธอแอบรู้สึกว่า ทุกสิ่ง ทุกอย่างที่อยู่ด้วยกันกับหลงเซียวในตอนนี้ ก็เป็นเพียงแค่การ เสพสุขอย่างบ้าคลั่งก่อนวันที่โลกจะแตก

การหย่าเป็นเรื่องจริงที่ไม่อาจจะเปลี่ยนแปลงได้ ความทรง จำที่เขามอบให้ยิ่งมากเท่าไร วันหน้ามองย้อนกลับมา ก็จะเจ็บ มากยิ่งขึ้นเท่านั้น

หลังจากทานข้าวเธอไปทำงาน หลงเซียวดึงเธอขึ้นรถไปใน ทันที “ผมไปส่ง

“ท่านเซียวงานยุ่งทุกวัน ฉันไปเองจะดีกว่าค่ะ”

“อย่าคิดมาก ผมใช้ค่าน้ำมันแทนค่าเช่าห้อง
เธอนึกว่าเขาจะหยุดลงเพียงเท่านี้ แต่ใครจะรู้ว่าเขาเสริมอีก

ประโยคตามมาอย่างหลีกเลี่ยงปัญหาที่สำคัญ “เลิกงานผมมา

“แทนอาหารเย็น อาหารเช้า ฉะนั้นวันนี้คุณทำงานนอกจาก ดูแลคนไข้ของคุณแล้ว ทางที่ดีที่สุดแบ่งสมองออกมาคิดว่าวัน นี้จะทำอาหารอะไรหน่อย

แล้วหาบนิ่งเงียบ “หลงเชียว คุณทำแบบนี้ฉันจะเข้าใจผิดได้

ว่าคุณรักจับ

นิ้วมือของหลงเขียวพาดไปบนพวงมาลัยรถยนต์ เพียงแต่

เธอตกตะลึง “หรือว่าคือเรื่องจริงคะ?”

รอคอยคำตอบจากเขาด้วยจิตใจที่กระสับกระส่าย เธอไม่ กล้าคิด…ไม่กล้าฟัง

เขานิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ภายในระยะเวลาที่สั้นนี้เขาไม่ได้ละ สายตาไปจากดวงตาของเธอเลยแม้แต่น้อย ยิ่งมองยิ่งอาก ลงไปจนไม่อาจจะละออกมาได้
“ไปทำงานเถอะ เรื่องบางเรื่อง ไม่ช้าก็เร็วก็จะต้องรู้”

ลั่วหานลงมาจากรถของเขาด้วยใบหน้าที่ตกตะลึง

ทำไมความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนอยู่ๆ ถึงได้เปลี่ยน ไปจนแปลก…ขนาดนี้? บทสนทนาแบบนี้ไม่เคยออกมา จากระหว่างทั้งสองคนมาก่อน ถึงขั้นไม่สอดคล้องกับ บุคลิกลักษณะของพวกเขาและการแต่งงานที่ใกล้จะล่มสลาย ลงไปเลยแม้แต่น้อย

เธอสายศีรษะ ยิ้มบางๆ หลงเซียวคิดลูกไม้ใหม่อะไรมารับมือ กับเธออีก? ให้ความหวังเธอ ทำให้เธอไม่สามารถหลุดพ้น ออกมาได้ จากนั้นเขี่ยทิ้งอย่างรุนแรง?

ใช่แล้ว เขาเป็นผู้ชายที่ทำให้คนเสพติดได้ง่าย หากปนเปื้อน ไปก็ไม่สามารถที่จะเลิกได้ เธอไม่อาจจะเสพติดได้อีกต่อไป

แล้ว

หย่าเถอะ ให้เร็วที่สุด

เพิ่งมาถึงโรงพยาบาล ฉู่ลั่วหานก็ได้รับสายโทรศัพท์จาก

ห้องผู้ป่วย

“หมอจู่ คนไข้โรคหลอดเลือดหัวใจในคราวก่อน อยู่ๆอาการก็แย่ลง คุณมาด่วนค่ะ

“ค่ะ ! ”

เธอนำโทรศัพท์มือถือยัดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ไม่ทันที่จะ ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยแม้แต่น้อย ถือกระเป๋ามุ่งไปยังห้องผู้ป่วย ในทันที

“ลักษณะจำเพาะ !

“ความดันโลหิต85 40 ชีพจร70 การหายใจของทั้งสองซีก เป็นหนึ่งเดียวกัน แต่ว่า ความอิ่มตัวและระดับของออกซิเจน กำลังลดลง หายใจลำบากค่ะ”

ฉู่ลั่วหานนำกระเป๋าโยนทิ้งไว้บนเก้าอี้ ยื่นมือออกไปตรวจดู เปลือกตาของคนไข้ จากนั้นโน้มตัวลงไปฟังเสียงหายใจและ การเต้นของหัวใจอย่างรวดเร็ว ไม่มีเหตุผล คนไข้เป็นเพียงแค่ โรคหลอดเลือดหัวใจ ไม่มีทางที่จะปรากฏอาการเช่นนี้ได้

ญาติผู้ป่วยที่รออยู่ด้านข้างตกใจจนสั่นไปทั่วทั้งตัว น้ำตา ไหลไม่หยุดขอร้องให้หมออู่ช่วยชีวิตผู้ป่วยให้ได้ ฉู่ลั่วหาน หาความผิดปกติไม่พบจากบริเวณหัวใจ
เป็นเพราะการวิ่งมาช่วงหนึ่งเมื่อสักครู่นี้ ช่วงท้องของเธอเริ่ม

บีบตัวจนปวดขึ้นมาเป็นระลอก แหม่ เป็นหมอมาหลายปีขนาด นี้คิดไม่ถึงว่าจะรักษาอาการปวดประจำเดือนของตัวเองไม่

หาย ล้มเหลวจริงๆ !

“ก่อนหน้าที่ผู้ป่วยจะอาการแย่ลงทำอะไรมาคะ?”

ฉู่ลั่วหานที่หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็กๆ ที่ผุดออกมา

สอบถามขึ้นอย่างร้อนรน

ญาติผู้ป่วยรีบร้อนอธิบาย “ตอนเช้าตื่นขึ้นมาไปห้องน้ำรอบ หนึ่ง จากนั้นกินยา…อ๋อ ใช่แล้ว เขาบอกว่าอยากกินผลไม้ ฉัน ปอกส้มให้กับเขาหนึ่งลูก กินส้มไปสักพักก็เป็นแบบนี้เลย”

หมอผู้ช่วยมองดูฉู่ลั่วหาน คิดไม่ออกจริงๆ ว่าที่ผู้ป่วยอยู่ๆ กลายเป็นเช่นนี้เป็นเพราะอะไรกันแน่

ฉู่ลั่วหามเข้าใจแล้ว !

“ออกไป

ฉู่ลั่วหานให้หมอคนอื่นถอยออกไปก่อน ตัวเองปีนขึ้นไปบน เตียง ประสานมือทั้งสองข้างออกแรงกดบริเวณกระเพาะและลำไส้ของผู้ป่วย กำลังของฝ่ามือเคลื่อนขึ้นไปทางด้านบน

อีก ไม่หยุดที่จะออกแรงเพิ่ม !

“พรวด ! ”

คนไข้อาเจียนออกมาอย่างกะทันหัน ส้มกลีบหนึ่งที่ยังเคี้ยว ไม่ละเอียดหลุดออกมาจากในปากของคนไข้

“แค่กๆๆ ! ”

หลังจากส้มที่ติดอยู่ด้านในหลอดอาหารถูกอาเจียนออกมา การหายใจของคนไข้ก็กลับคืนสู่ปกติ ตัวยังมองไปรอบๆ อย่าง มึนงง “เกิดอะไรขึ้น?

ฉู่ลั่วหานลงจากเตียงผู้ป่วย ตำหนิเสียงแหลมด้วยความโกรธ “คุณถามฉันว่าเกิดอะไรขึ้น? ฉันเคยอธิบายให้คุณฟังอย่าง ชัดเจนแล้วว่า สถานการณ์ร่างกายของคุณในตอนนี้เหมาะสม เพียงแค่ทานอาหารเหลว คิดไม่ถึงว่าคุณยังจะทานสัม? ฉันว่า คุณอยากจะย้ายไปห้องผู้ป่วยแผนกศัลยกรรมแล้ว

พอคนไข้ได้ฟังก็สีหน้าซีดเผือด “หมอจู่ ขอโทษครับ ผมก็ แค่…ปากตะกละมากไปหน่อย กินอาหารเหลวมาหลายวัน ทน

ไม่ไหวแล้วจริงๆ”
ญาติผู้ป่วยก็ขอโทษไม่หยุดเช่นเดียวกัน “เป็นความประมาท

เลินเล่อของพวกเรา

ฉู่ลั่วหานอธิบายขึ้นอีกหนึ่งประโยค “เดิมทีคุณทานอาหาร เหลวอีกสามวันก็พอแล้ว ตอนนี้ ต้องทานอีกหนึ่งสัปดาห์”

“หา ? หนึ่งสัปดาห์? ห้าวัน…ได้ไหม?”

“แปดวัน”

คนไข้ไม่กล้าที่จะเถียงอีก “ครับๆๆ ผมฟังหมอฉี่ หนึ่งสัปดาห์

ก็หนึ่งสัปดาห์”

ท้องน้อยของฉู่ลั่วหานปวดหนักมาก เหงื่อเม็ดเล็กๆ บน ใบหน้าเอ่อล้นออกมา หมอนึกว่าเป็นเพราะเมื่อครู่นี้เธอตื่นเต้น กับคนไข้มากไปหน่อย ก็เลยกล่าวโทษตามไปด้วย “ดูสิทำให้ หมอฉู่เหนื่อยเลย คราวหน้าให้เธอหมดกังวลหน่อยเถอะ”

“ให้เขาพักผ่อนเถอะ มีปัญหาอะไรติดต่อฉัน”

ฉู่ลั่วหานถือกระเป๋าขึ้น ตอนที่ก้าวขาเดินนั้นได้ยินด้านหลังมี คนกำลังวิพากษ์วิจารณ์กันอยู่ “ตอนที่หมอฉี่ช่วยชีวิตคนไข้เท่ จริงๆ เลย ! ”
กลับมาถึงห้องทำงาน ลั่วหานต้มน้ำตาลทรายแดงที่เข้มข้น ให้กับตัวเองหนึ่งแก้ว เพิ่งจะดื่มไปเพียงครึ่งเดียว เกาหยิ่งจึ อก็มา

สายตาที่เหลือมองเห็นเกาหยิ่งจือ หัวคิ้วของลั่วหานก็ ขมวดเข้าหากัน เธอมา ไม่มีเรื่องอย่างแน่นอน

“ทุกท่าน วางงานที่อยู่ในมือลงก่อน ตอนนี้มีเรื่องต้องพูดกับ พวกคุณ

ในมือของเกาหยิ่งจือถือเอกสารชุดหนึ่งเอาไว้ มือข้างหนึ่ง สอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ท่าทางวางอำนาจเย่อหยิ่ง

จ้าวเหมียนเหมียนกับจี้ซือหญ่มองหน้าสบตากัน ฉู่ลั่วหานดื่ม น้ำตาลทรายแดงอย่างช้าๆ เรื่องใหญ่แค่ไหน ก็ไม่สำคัญไป กว่าการดูแลประจําเดือน

เกาหยิ่งจือเหลือบมองลั่วหานแวบหนึ่ง จากนั้นเอ่ยต่อ อย่างรังเกียจว่า “อีกสองสามวันสภาเทศบาลเมืองจะมีคน มาตรวจสอบโรงพยาบาล โรงพยาบาลเข้าร่วมการแข่งขัน โรงพยาบาลมหาวิทยาลัยในครั้งนี้ หากราบรื่นล่ะก็ ต่อ ไปโรงพยาบาลจะกลายเป็นโรงพยาบาลอันดับหนึ่งของ มหาวิทยาลัยเมืองหลวง เรื่องนี้สำคัญมาก หลายแผนกเช่น แผนกสมอง หัวใจ เนื้องอก เป็นส่วนที่สำคัญที่สุดในการประเมินตรวจสอบ

น่าเบื่อ ! เดิมทีก็เป็นโรงพยาบาลกลางของเมืองหลวงอยู่ แล้ว เพิ่มอีกป้ายหนึ่งความหมายอยู่ที่ไหนกัน?

เธอกำลังแอบไม่พอใจ เกาหยิ่งจืออุทานออกมาเบาๆ “หมอ

ฉู่ คุณตามฉันมา”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ