ตอนที่ 95 พวกเราต้องพัวพันซึ่งกันและกัน

ตอนที่ 95 พวกเราต้องพัวพันซึ่งกันและกัน

ในระหว่างที่สายตาทั้งสองคู่ประสานเข้าหากัน บรรยากาศ ก็ราวกับจะลุกไหม้ขึ้นมายังไงอย่างงั้น ถึงขั้นสามารถได้ยิน เสียงของอะไรกำลังเผาไหม้ อากาศที่หยุดชะงักไร้การ เคลื่อนไหว

ความเยือกเย็นที่น่ากลัวบนร่างกายของหลงเซียว ลมหายใจ ที่อ่อนโยนบนร่างกายของถังจิ้นเหยียน ชั่วพริบตา ลั่วหาน สอดอยู่ระหว่างกลาง รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าแข็งที่อ

“หลงเชียว”

ภายในช่องว่างที่เงียบกริบและมีพลังแห่งจิตสังหารท่วมท้น นั้น ฉู่ลั่วหานเรียกชื่อของเขาออกมาคำหนึ่ง จากนั้นส่ง สัญญาณให้กับถังจิ้นเหยียนเล็กน้อย เดินเข้าไปทางเขา

หลงเซียวมองดูถังจิ้นเหยียนแวบหนึ่งด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย ยื่น มือออกไปเปิดประตูรถฝั่งที่นั่งข้างคนขับ ลั่วหานก้มศีรษะ ก้าวเข้าไปในรถ ตอนที่หลงเซียวยึดตัวขึ้นมามองไปทางถังจิ้น เหยียนอีกครั้ง ประกายไฟวิ่งว่อนอย่างกำเริบเสืบสานระหว่าง ทั้งสองคน
ถังจิ้นเหยียนยิ้มบางๆ อยู่ตลอด ไม่มีความรู้สึกผิดขาดความ

มั่นใจเลยแม้แต่น้อย

แต่เขาได้สังเกตเห็นแล้วว่า พฤติกรรมที่หลงเซียวมีต่อฉู่ลั่ วหานมีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น

ดังนั้นหมอถังก็จะสู้เช่นเดียวกัน

เขาพยักหน้าเล็กน้อยให้กับคนที่อยู่ในรถ สายตาสื่อให้เธอ เดินทางปลอดภัย บนใบหน้าที่เย็นยะเยือกของท่านเซียวไม่ ยอมแสดงสีหน้าอย่างอื่นอีกอย่างใจแคบ ขึ้นมาบนรถ เดิน เครื่อง หมุนพวงมาลัยออกไปจากโรงจอดรถในทันที

สายตาส่งรถหรูออกจากที่นี่ไป ถังจิ้นเหยียนยังคงยืนอยู่ในที่

ไกลๆ เพียงแต่หัวคิ้วขมวดเข้าหากันแน่น

ในเวลานี้ โทรศัพท์มือถือของถังจิ้นเหยียนก็ดังขึ้น

มองเห็นเบอร์โทรศัพท์ ถังจิ้นเหยียนก็ขมวดคิ้วรับสาย

“จิ้นเหยียน ช่วงนี้ยุ่งหรือเปล่า? ช่วงนี้ฉันจะไปคุยธุระที่ ประเทศจีน มีเวลามากินข้าวด้วยกัน
“ช่วงนี้ยุ่งมากครับ กินข้าวล่ะก็ รอผมกลับบ้านค่อยว่ากันแล้ว

กัน”

“กลับบ้าน? ตัวแกอยู่ที่จีน รอแกกลับบ้านมากินข้าว ฉันไม่ใช่ ว่าต้องหิวตายหรอกหรอ? แกนะแก เผ่นไปที่จีนก็พอแล้ว ยัง ไปเป็นหมออะไรอีก….

“พ่อครับ นี่เป็นเรื่องที่ผ่านการเห็นด้วยจากพ่อ ฉะนั้นก็ไม่ จำเป็นต้องพูดอีกแล้วล่ะมั้ง?”

“ก็ได้ๆๆ แต่ว่า แกก็โตไม่ใช่เด็กๆ ควรจะหาแฟนสักคนแล้ว ใช่หรือเปล่า? เรื่องนี้แกจะขอไปที่อีกต่อไปไม่ได้แล้วนะ

แฟนหรอ?

ถังจิ้นเหยียนเงยศีรษะขึ้นมาอีกครั้ง มองไปที่ทางออกผ่าน หน้าต่างกระจกรถยนต์ “ยังอยู่ระหว่างทาง ผมจะรีบให้เร็ว

ที่สุด หากราบรื่นล่ะก็ อีกไม่นานพ่อก็จะได้เห็น

“จริงหรอ? งั้นก็ดีเลย รีบหาแฟนแต่งงานมีลูก เด็กผู้หญิง

เรียบง่ายสะอาดก็พอ

สายโทรศัพท์จบลงในบทสนทนาในชีวิตประจำวัน ถังจิ้นเหยี

ยนปวดศีรษะเล็กน้อย
ความปรารถนาของคุณพ่อกับคุณแม่นั้นง่ายมาก ภรรยาใน

อนาคตของเขา จะต้องเรียบง่าย สะอาด พื้นฐานครอบครัวยิ่ง

ขาวสะอาดยิ่งดี

ขอโทษนะครับ คราวนี้เขาต้องขัดคำสั่งของพ่อแม่แล้ว

โรลส์รอยซ์บรรทุกอารมณ์โกรธของท่านเซียววิ่งอย่าง รวดเร็วอยู่บนท้องถนน หลังจากที่นิ่งเงียบไปหลายนาที ท่าน เซียวหัวเราะออกมาอย่างประชดประชันด้วยความเคร่งขรึม และเยือกเย็น “เรื่องเมื่อครู่นี้ ไม่คิดจะอธิบายกับผมหน่อย หรอ?”

“เมื่อครู่นี้ทำไมคะ? โดยสารลิฟต์กับเพื่อนร่วมงานมีอะไรน่า อธิบายกัน? งั้นวันหนึ่งอาหารสามมื้อฉันทานอะไรบ้างก็ต้อง

รายงานกับท่านเซียวด้วยใช่หรือเปล่า?

อคติที่หลงเซียวมีต่อถังจิ้นเหยียนนั้นใหญ่มาก เธอจะต้องคิด

หาวิธีแยกถังจิ้นเหยียนออกไป

นิ้วมือที่เรียวยาวของท่านเซียวกำพวงมาลัยรถเอาไว้ ใบหน้า ด้านข้างมีความเย็นที่น่ากลัว แสงและเงาจากไฟถนนของทั้ง สองข้างซ้อนทับกัน ส่องใบหน้าที่งดงามของชายหนุ่มจนเดี๋ยว มีดเดี๋ยวสว่าง มีออร่าแพรวพราวเปล่งประกาย
“ดีมาก พูดมาสิ”

ยังจะรับจริงๆ?

ไฟแดงแล้ว รถหยุดลงอย่างกะทันหัน เพราะว่าเบรกรถเร็ว เกินไป ฉู่ลั่วหานทะยานไปด้านหน้าด้วยกฎการเคลื่อนที่ จาก นั้นก็ถูกดีดกลับมาอีกครั้ง หลังชนไปบนพนักเบาะที่นั่ง

“ในหนึ่งวันมีเรื่องละเอียดยิบย่อยมากมาย พูดแล้วยาวค่ะ”

“ตอนนี้ผมมีเวลาพอดี ยาวแค่ไหนก็พอให้คุณพูดจบ

นิ้วมือที่เรียวยาวของหลงเซียวพาดลงบนพวงมาลัยรถยนต์ ตัวเลขที่อยู่บนไฟแดงกำลังกระพริบ สายตาของท่านเซียว

ยาวไกลล้ำลึกมองอะไรอยู่ เดาไม่ออกว่าเขาหมายความว่ายัง

ไงกันแน่

ยอมฟัง งั้นก็พูด “อาหารเช้าทานกับคุณ ทานอะไรคุณ

ทราบ…

* ทำไมยังพัวพันกับเขาไม่เลิก? ท่านเขียวขมวดคิ้วขึ้น

ขัดจังหวะเธอ ให้เธอพูด คิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดขึ้นมาจริงๆ !

ไม่ทําให้คนโมโหายไม่ยอมเลิกรา
ล้วงานกัดไปที่ริมฝีปากสีชมพูเล็กน้อย “พวกเราไม่ได้ พัวพันกันไม่เลิก ความสัมพันธ์ก็แค่เพื่อนร่วมงานง่ายๆ อย่าง

ที่คุณเห็น

อย่างที่เขาเห็น งั้นก็ไม่ง่ายแล้ว !

ไฟแดงสิ้นสุดลง ไฟเขียวกะพริบขึ้นมา ท่านเขียวกลับไม่มี ท่าทีที่จะออกรถ เวลาสั้นๆ สองวินาที รถที่อยู่ด้านหลังก็เริ่ม บีบแตร “ออกรถ ด้านหน้า

ท่านเซียวเคาะไปบนพวงมาลัยรถยนต์อย่างสบายๆ “พูด

ความจริง”

เธอไม่อธิบายชัดเจน เขาจะไม่ออกรถ ให้คนที่อยู่ด้านหลัง

รอไปเถอะ !

ลั่วหานมองไปยังหางยาวที่อยู่ด้านหลัง “หลงเชียวคุณบ้า

ไปแล้วใช่หรือเปล่า ออกรถค่ะ ตอนนี้ไฟเขียว คุณกำลังส่ง

ผลกระทบต่อการจราจร

“คือคุณที่ส่งผลกระทบต่ออารมณ์ในการขับรถของผมก่อน อารมณ์ไม่ดีที่ส่งผลกระทบไม่ใช่การจราจรอีกต่อไปแล้ว แต่จะ เป็นชนวนทำให้เกิดอุบัติเหตุการจราจร
ฉู่ลั่วหานโมโหจนกัดฟันกระทืบเท้า ตัวเลขบนไฟเขียวลด น้อยลงอย่างต่อเนื่อง คนที่อยู่ด้านหลังเริ่มด่า

เขาจะเลี้ยงข้าวฉันแต่ฉันได้รับข้อความของคุณล่วงหน้าก็ เลยปฏิเสธไป จากนั้นลงลิฟต์มาด้วยกันถูกคุณเห็น ! ก็แค่นี้ ! พอใจหรือยังคะ ! ”

เธอลนลานจนแม้กระทั่งลมหายใจก็ไม่ยอมหอบนำเรื่องราว

อธิบายออกมารวดเดียวจบ

ท่านเซียวไม่พูดอะไร เพียงแต่เริ่มออกรถอย่างไม่รีบร้อน รถผ่านสี่แยกไป หญิงสาวที่อยู่ด้านข้างหายใจติดต่อกันด้วย ความโมโหหน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงระดับรุนแรงมาก ตอนที่เธอ โกรธแก้มกระพังขึ้นมา ทำเอาใบหน้าบวมกลมไปหมด น่ารัก

เป็นอย่างยิ่ง

“ดังนั้น ความหมายของคุณก็คือ หากผมไม่ติดต่อคุณ เย็นนี้

คุณก็จะตอบรับคำเชิญของเขา ไปทานอาหารเย็นด้วยกัน?”

เหี้ย ทําไมยังมีภาคต่อ!

“ไม่ทราบค่ะ !”

เธอย้อนกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดีนัก
ดีมาก “ไม่ทราบ พูดแบบนี้ก็คือมีความเป็นไปได้อย่างมากที่

จะไป”

“เอ๊ย หลงเซียวนี่คุณจะไปที่ไหน? ฉันจะกลับบ้านของฉัน ! ”

ท่านเซียวหมุนพวงมาลัยอย่างกะทันหัน เส้นทางเปลี่ยน

“ช่วงนี้คุณค่อนข้างอาศัยการได้รับความโปรดปรานจนวางท่า ทีหยิ่งผยอง ดูเหมือนมีความจำเป็นจะต้องบอกใบ้คุณสัก หน่อย”

รีสอร์ทหยีฉิ่ง แสงไฟสว่างจ้า บนรั้วล้อมรอบที่อยู่ด้านนอก

อาคารใหญ่หลังเดี่ยวมีไฟนีออนเล็กๆ กะพริบอยู่ เธอจำได้ว่า เมื่อก่อนไม่มี แต่ว่าโม่หรูเฟยชอบเอฟเฟกต์แสงที่มีสีสันแบบ นี้ คงจะเป็นผลงานชิ้นเอกของเธอ

ทําตัวเป็นเจ้าของจริงๆ

“ท่านเซียว คุณพาฉันมาที่นี่ ไม่กลัวเลยหรอคะว่าฉันกับคุณ โม่ของคุณจะลงไม้ลงมือกัน? ฉู่ลั่วหานลงจากรถ ร่างที่ผอม บางยืนอยู่ที่หน้าคฤหาสน์ พอเงยศีรษะขึ้นก็คือความเจริญรุ่งเรืองที่ละลานตา

หลังจากที่เธออาศัยเข้ามาอยู่ โลกทั้งใบก็เปลี่ยนไป มีความ

สามารถมากจริงๆ !

หลงเซียวปิดประตูรถลง ร่างกายที่สูงใหญ่ยืนอยู่ห่างออก ไปจากด้านข้างของเธอสิบกว่าเซนติเมตร ดวงตาล้ำลึกที่เหิน ห่างค่อยๆ เอ่อล้นการดูถูกออกมา “ผมกลัวว่าคุณยังไม่ลงมือก็ ล่าถอยออกไปทั้งแถว”

เป็นการเย้ยหยันที่ประชดประชันมาก แต่การเย้ยหยันแบบนี้ ในความเป็นจริงแล้วก็คือหลงเซียวกำลังบอกฉู่ลั่วหานว่าทาง ที่ดีที่สุดคุณคุ้มครองตำแหน่งเอาไว้ให้มั่นคง อย่าทำเรื่องโง่ๆ อย่างพอใกล้จะถึงเวลาทำสงครามก็หาย

ท่อนแขนที่เรียวเล็กของฉู่ลั่วหานประสานเข้าหากันไว้ที่ด้าน หน้า สายตาราวกับดวงดาวที่เล็กน้อยกระจัดกระจายค่อยๆ สูญเสียแสงสว่างไปทีละจุด ใช้เพียงแค่แสงอาทิตย์ตกที่เหลือ อยู่พยายามดึงสีหน้าให้กลับมา “ไม่ทำให้ท่านเซียวต้องเป็น

ห่วงค่ะ ! ”

“พี่เซียว ! พี่กลับมาแล้ว ! ”

โม่หรูเฟยเห็นรถของหลงเซียวขับเข้ามา ก็รีบก้าวขาขึ้นวิ่งออกมาต้อนรับในทันที เห็นหลงเซียว เธอไม่สนใจการมีอยู่ ของฉู่ลั่วหานที่อยู่ด้านข้าง ยื่นมือออกมาคล้องแขนของเขา เอาไว้ในทันที

ดวงตาที่สวยงามโค้งเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนสนิทสนม “ทำไม ถึงไม่บอกล่วงหน้าสักหน่อยล่ะคะ? จะต้องยังไม่ได้ทานข้าว มาแน่ๆ เลย? ห้องครัวทำอาหารที่พี่ชอบเอาไว้ ไม่แน่ใจว่าพี่ จะกลับมาหรือเปล่า ทุกครั้งก็เลยสั่งให้พวกเขาทำอาหารที่พึ่ ชอบทาน”

ฉู่ลั่วหานมองดูพวกเขาแสดงความรักกันราวกับคนนอกก็ไม่ ปาน หัวคิ้วเชื่อมต่อกับหัวใจ ขมวดเข้าหากันเบาๆ

ไม่พูดไม่ได้ ไม่หรูเฟยคืนคนรักที่ไม่เลวจริงๆ เธอสวย เมื่อ ครู่นี้ตอนที่ออกมาราวกับผีเสื้อตัวหนึ่งก็ไม่ปาน เธออ่อนโยน อย่างน้อยก็นำตัวเองที่อ่อนโยนที่สุดมอบให้กับเขา เธอเชื่อ ฟังว่านอนสอนง่ายปรับตามใจผู้อื่น ผู้ชายต่างก็ชอบแบบนี้กัน ทั้งนั้น

ดังนั้น พวกเขาอยู่ด้วยกัน หลงเซียวจะต้องมีความสุขมาก

แน่ๆ

หลงเซียวกลับไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่สายตาที่เหลือบริเวณ หางตาได้นำการตอบสนองของหญิงสาวบรรจุเข้าไปด้านใน ชั่วพริบตา ในสายตาของเธอคือความนิ่งเฉยไม่แยแส

“ดี เข้าบ้านเถอะ คราวหน้าอย่ารีบร้อนขนาดนี้ คุณกำลังตั้ง

ครรภ์”

ไม่มีความอบอุ่นที่มากไปกว่านี้ แต่กลับเอาใจใส่มากพอ

พวกเขาเกิดมาคู่กันจริงๆ

แต่เธอ ความแกร่งกล้าไปทั้งตัว เขาไม่ชอบ

พวกเขาเดินนำไปก่อนหนึ่งก้าว เธอตามอยู่ทางด้านหลัง

พยายามวางฝีเท้าให้ช้ามากที่สุด

“พี่เซียว ทานอันนี้ค่ะ ตื่นนานมากเลยนะ เก๋ากี้ก็ต้มจนเละ

แล้วค่ะ”

โม่หรูเฟยตักซุปกระดูกหมูให้กับเขาราวกับด้านข้างไม่มี ใครอยู่ น้ำซุปเข้มข้นอร่อย เต็มไปด้วยความหอม ภายใต้ควัน

หมอกชายหนุ่มรูปงามเพลิดเพลินกับการปรนนิบัติของหญิง สาวอย่างสงบสุข เลิกคิ้วขึ้นเบาๆ อย่างแทบจะมองไม่เห็น
เป็นภาพที่มีความสุขมาก เธอแทบจะอิจฉาอยู่แล้ว

“ฉันทานอิ่มแล้ว พวกคุณทานต่อ” เธอวางตะเกียบลง ลุกขึ้น จากที่นั่ง

“นั่งลง

ชายหนุ่มฝั่งตรงข้ามศีรษะไม่ได้เงยขึ้นมาเลยสักนิด สองคำที่ เยือกเย็นราวกับปลายมีดแหลมทิ่มไปบนความหยิ่งในศักดิ์ศรี ของเธออย่างรุนแรง ต่อหน้าไม่หรูเฟยมือที่สามคนนี้ ท่าน เซียวเท่ากับใบหน้าเธอไปหนึ่งที

หยวนชูเฟินออกคำสั่งด้วยคำพูดที่รุนแรงผ่านสายโทรศัพท์ หลายวันมานี้หลงเชียวพัวพันและทรมานเธออย่างไม่หยุด หย่อน ภาพที่ไม่หรูเฟยเด็กที่อยู่ในท้องสนิทสนมพลอดรัก กับเขา

ปวดใจมาก แต่จะสูญเสียการควบคุมไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

วานรักษาท่ายืนตรงเอาไว้ มองดูความได้ใจที่เต็ม ใบหน้าของโม่หรูเฟย รอยยิ้มที่แสร้งทำเป็นโล่งอกโล่งใจ “ทั้ง สองท่านค่อยๆ เพลิดเพลิน ฉันไม่รบกวนแล้ว ทานให้อร่อย
เธอล้วหายต่อให้จิตใจเยือกเย็นอีกสักแค่ไหนก็น่าเอา ความหวังเบิกใช้ไปหมดแล้ว ความชอบและรังเกียจต่างก็เป็น ความรู้สึกที่ไม่อาจจะปิดบังได้ หลงเซียวไม่ชอบเธอ เธอจะ ด้านอยู่ที่นี่หาความอับอายเพื่ออะไรกันอีก

ตะเกียบที่อยู่ในมือของหญิงเชียว เพลง” ตกลงบนจาน กระเบื้อง “คุณคิดจะทำอะไร? กลับมา

โม่หรูเฟยยิ้มขึ้นอย่างอ่อนโยน ปกปิดความได้ในแขนของ หลงเขียวคล้องมาไว้ที่ด้านหน้าหน้าอกของตนเอง พี่เขียว คนเขาพูดขนาดนี้แล้ว พวกเรามีความจำเป็นอะไรจะต้องวิ่ง เอาไว้อีกล่ะคะ? พี่เขียวไม่กลัวมองดูใบหน้าที่คับแค้นใจแล้วว อาหารไม่ย่อยหรอ? มาค่ะ พี่เขียวชิมอาหารจานนี้หน่อย ฉัน มองดูห้องครัวทำด้วยตัวเอง ต่อไปฉันทำให้พี่ทานดีไหมคะ?

น้ำเสียงที่ไพเราะอ่อนโยน การปรนนิบัติที่สนิทสนมได้ของ

ว้าง

ความไม่แยแสที่เยือกเย็นทิ่มแทงมือ การต่อต้านอย่างไม่ได้

ผู้ชายคนไทยต่างก็รู้ว่าควรจะทำการเลือกอย่างไร

หาก… ไม่มีความรักล่ะก็
ปล่อยให้ฉู่ลั่วหานเดินออกไป มุมริมฝีปากของโม่หรูเฟยยิ้ม

ขึ้นเล็กน้อย

“ป้ง ! ” ห้องที่อยู่ริมสุดระเบียงทางเดินถูกปิดลงอย่างรุนแรง

โม่หรูเฟยนำอาหารยื่นไปยังข้างริมฝีปากของหลงเซียว “พี่

เซียว ทานคำหนึ่งค่ะ”

หลงเซียวเหลือบมองเธอด้วยสายตาที่เยือกเย็นอย่าง

รำคาญ “วางลง”

โม่หรูเฟยตกใจ เมื่อครู่นี้ไม่ใช่ว่ายังดีๆ อยู่ ทำไมพอเธอไป

ท่าทีของเขาก็เปลี่ยน

หลงเซียวนำเก้าอี้เคลื่อนออกอย่างหยาบคาย ใช้แรงที่ดุ เดือดเกินไป เสียงเก้าอี้ดัง “ปิ๊ง” ล้มลงไปบนพื้น โม่หรูเฟย

ตกใจจนไม่กล้าหายใจแรง

หลงเซียวโมโหจนหายใจไม่ออก ก้าวขายาวๆ ขึ้นไปที่ห้อง

หนังสือบนชั้นสองในทันที

ไม่หรูเฟยวางช้อนตักซุปที่อยู่ในมืออย่างหมดแรง รอบ ดวงตาแดงขึ้นอย่างแสบร้อน
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างหลงเซียวกับฉล้วทานเมื่อสัก คนไม่ใช่พวกเขากำลังเอาชนะ แต่ทั้งสองคนต่างก็กำลังคบ ลงบนหน้าของเธออย่างรุนแรง

ไม่ทรูเฟยกัดริมฝีปากเล็กน้อย เดินขึ้นไปที่ชั้นบน

“พี่เขียว” เธอยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องหนังสือ ยื่นมือออกไป ปิดประตูอง มีคำถามหนึ่ง ฉันอยากจะถามพี่ค่ะ…

หลงเขียวสีหน้านิ่งเฉย ไม่มีใครดูออกว่าความมืดมนดุดัน รายงตาของเขาในเวลานี้มีความหมายว่าอย่างไรกันแน่

โทรเฟยหยุดลมหายใจ ช่วงร่างกายที่โค้งเว้ามีเสน่ห์ มอง มุมไหนก็ไม่มีช่องว่างให้โจมตีได้

ตกในท้องของฉันไม่ได้มีเด็กคนนี้ พี่ก็จะ…แม้แต่มองก็ไม่ องฉันสักนิดเลยใช่หรือเปล่าคะ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ