ตอนที่ 89 การแสดงความรักเต็มร้อยคะแนน

ตอนที่ 89 การแสดงความรักเต็มร้อยคะแนน

เสียงแสนหยิ่งและไม่พอใจนั้นดังขึ้น ทำให้ทั้งสองคนในห้อง ถึงกับสะดุ้งตกใจ

ถังจิ้นเหยียนที่ตรวจเสร็จแล้วสอดมือกลับเข้าไปในกระเป๋า เสื้ออย่างเป็นธรรมชาติ ไม่ได้ตื่นตระหนกอะไรที่หลงเซียวเข้า มาอย่างกะทันหัน

แต่ฉู่ลั่วหานนั้นเบิกตากว้างอย่างตกใจ ดึกขนาดนี้เขามาที่นี่ ทําไม?

ฝีเท้าของหลงเซียวก้าวช้าลง เมื่อเขาเข้ามาใกล้ก็กลิ่นอากา เว่โชยเข้าจมูกเธออย่างชัดเจน ทำให้ใจเธอเต้นเร็วขึ้นเองโดย อัตโนมัติ

ความจำสุดท้ายของเธอคือตอนอยู่บนหลังของเขา ยังจำได้ ว่าเธอหลับไปบนแผ่นหลังอบอุ่นที่ก้าวเดินไปอย่างช้าๆ ได้สูด ดมกลิ่นหอมของเขาจนชื่นใจแล้วยังมีภาพเหล่าดอกกุหลาบ ข้างทางอีก

หมดสติไปไม่กี่ชั่วโมงและร่างกายเธอยังทำงานได้ไม่เต็มที่

ทําให้ลืมเรื่องราวช่วงนั้นไป แต่ว่าเขาตอนนี้แค่เพียงเข้าใกล้เธอคงต้องเสียเอกราชไปอีกแน่ๆ

ฉู่ลั่วหานขมวดคิ้ว “คุณมาได้อย่างไร?”

สายตาล้ำลึกของหลงเซียวไม่ได้มองไปที่เธอ แต่จ้องไป ที่ถังจิ้นเหยียนไม่วางตา “หมอถังปฏิบัติกับคนไข้แบบนี้เป็น ปกติ?

ใช่แล้ว อาหารบนโต๊ะนั่น เป็นสิ่งที่แพทย์ธรรมดาควรเตรียม ให้คนไข้หรือไม่? เห็นได้ชัดว่าถังจิ้นเหยียนปฏิบัติกับเธอเป็น พิเศษ ถึงจิ้นเหยียนไม่ได้ตกใจ เขายิ้มให้หลงเซียวเล็กน้อย “แน่นอนว่าไม่

พอเขาพูดแบบนั้นฉู่ลั่วหานได้แต่หลับตาลง ขออย่าได้ ทะเลาะกันตอนนี้เลย หลงเซียวตอนนี้ราวกับควบคุมอารมณ์ไว้ ไม่ได้แล้ว หมออย่างถังจิ้นเหยียนจะสู้เขาได้อย่างไร?

หลงเชียวลมหายใจเย็นเยียบ

ถังจิ้นเหยียนยังพูดต่อ “เพราะว่าหมอจู่ไม่ใช่คนไข้ทั่วไป เธอเป็นพนักงานของโรงพยาบาลที่มีทั้งความสามารถและ พรสวรรค์ แน่นอนว่าต้องดูแลเป็นพิเศษ”

น้ำเสียงและคําอธิบายที่มีเหตุผลของถังจิ้นเหยียนช่างไร้ที่ติ หลงเซียวไม่ได้ใส่ใจคำพูดที่ดูสูงส่งของเขา

คิดจะเอาคำพูดพวกนั้นโจมตีเขา?

ดูถูกท่านเซียวเกินไปแล้ว

หลงเซียวก้าวขาเดินไปที่หน้าต่างมองอาหารสำหรับสอง คนบนโต๊ะ เขายิ้มมุมปากอย่างเป็นธรรมชาติ “ดูแลเป็นพิเศษ จริงๆ ไม่ได้เตรียมอาหารค่ำให้แค่คนป่วย แต่ยังเตรียมให้ ครอบครัวเขาด้วย

ฉู่ลั่วหาน “หลงเซียว นั่นมัน……..

ทำไม? กลัวไม่ถูกปากผม? ที่นี่โรงพยาบาลผมเข้าใจ

เขาพูดจบก็ใช้นิ้วเรียวยาวหยิบตะเกียบไม้ขึ้นมาคีบอาหาร ส่งเข้าปากพลางมองไปที่ถังจิ้นเหยียนที่พยายามเก็บอารมณ์ “หมอถัง ทำไมไม่เตรียมของตัวเองมาด้วย กินด้วยกันก็ได้

ลั่วหานคิดว่าหน้าตัวเองตอนนี้คงมืดสนิท เธอลอบมองถัง จิ้นเหยียนรู้สึกเหมือนเขาพยายามข่มอารมณ์บางอย่างอยู่
กับข้าวที่ถังจิ้นเหยียนเตรียมไว้ให้เธอกับตัวเขาเอง หลง เซียวเรียนเอาวิธีกะล่อนปลิ้นปล้อนนี่มาจากไหน? เอาแต่ใจ

จริงๆ

“ไม่ต้องหรอก ผมยังมีธุระ คุณทานเถอะ” เสียงอ่อนโยนของ ถังจิ้นเหยียนแข็งขึ้นเล็กน้อย

“อย่างนั้นเหรอ….” หลงเซียวถือตะเกียบคีบขนมปังขึ้นมา

“ชิมดู อร่อยไหม?”

ฉู่ลั่วหานราวกับโดนฟ้าผ่าจ้องไปที่ขนมปังตรงหน้า กิน? ลิ้น เธอเจ็บมากและถังจิ้นเหยียนจะไม่สบายใจ ไม่กิน? ท่านเซียว จากเหมือนมีรอยยิ้มบางเบาในดวงตาของเขาวาววับหายไป

“คุณชายหลง หมอฉู่เธอมีแผลที่ลิ้น เกรงว่าคงกินไม่สะดวก ตอนเคี้ยวอาจจะไปโดนลิ้นได้” ถังจิ้นเหยียนอธิบาย

หลงเซียวขมวดคิ้วทันที ดวงตาฉายแววความประหลาดใจ

“เกิดอะไรขึ้นกับลิ้น?”

เพราะแบบนี้เมื่อกี้เขาช่วยเธอตรวจดูลิ้น?

ฉู่ลั่วหานบอกปัด “ไม่มีอะไร เผลอกัดโดนตอนทานข้าว”
ถังจิ้นเหยียนขมวดคิ้ว แผลเธอหนักเกินกว่าจะเกิดจากการ

เคี้ยวพลาดไปโดน

ในเมื่อเป็นเช่นนี้…..

หลงเซียวใช้ซ้อนคันเล็กตักโจ๊กรากบัวขึ้นมาเปล่าแทน แล้ว ยื่นไปที่จ่อที่ปากเธอ “ไม่ร้อนแล้ว กินสักคำไม่ต้องเคี้ยว”

ฉู่ลั่วหานลอบมองท่าทางของถังจิ้นเหยียน รู้สึกเหมือนหมอ ถังตอนนี้ปวดใจเหลือเกิน ต่อหน้าถังจิ้นเหยียนหลงเซียว แสดงได้เกินจริงเกินไปแล้ว

เขาตั้งใจแสดงความรัก เพื่อให้เขาลำบากใจ?

เขาทำได้ แต่เธอทำไม่ได้

“หลงเซียว คุณทานเองเถอะ ฉันไม่อยากกินแล้ว” เธอผลัก ช้อนออกตัดสินใจไม่กิน

ท่านเซียวยังคงวางช้อนลงบนริมฝีปากของเธอ เสียงทุ้มต่ำ ราวกำลังล่อหลอกเด็กเล็ก “เด็กดี ทานสักคำ ไม่ทานแล้วจะ หายดีได้อย่างไร?
ล้วงานหน้าคล้ำลง ท่านเขียวคุณไม่จำเป็นต้องแสดงถึงขั้น นี้ก็ได้!

มือของถังจิ้นเหยียนที่อยู่ในกระเป๋ากำหมัดแน่น ใครก็มอง ออกว่าหลงเซียว ทำเป็นอ่อนโยนแสดงตัว แต่เขาเป็นสามีของ เธอไม่ว่าเขาทำยังไงก็จะเหมาะสม

ฉู่ลั่วหานไม่มีทางเลือก อ้าปากกินไปหนึ่งคำ โจ๊กเย็นแล้วไม่ ได้ลวกลิ้นแต่อย่างไร ตอนกลืนยังมีกลิ่นหอมหวาน เธอคงหิว จริงๆ อยากกินต่ออีกสักคำ

“ฉันทานเอง” เธอยื่นมือไปรับถ้วย ไม่ให้แถมยังตักส่งให้เธอ อีกคำแทน “คุณตอนนี้ร่างกายอ่อนแอ ฉันป้อนเอง

เมื่อเห็นแบบนั้นถังจิ้นเหยียนก็ก้าวขาเตรียมออกไป พวก คุณค่อยๆ ทาน ผมคงต้องไปก่อน มีธุระ

ใครจะรู้ว่าเขายังไม่ไป หลงเซียวเหลือบไปเห็นนาฬิกาแขวน บนผนังแล้วเอ่ยเสียงขรึมอย่างเป็นธรรมชาติ รบกวนหมอถึง เปิดทีวีให้ด้วย”

ลั่วหานเอ่ยเสียงลอดไรฟัน “คุณจะจบไม่จบ?
เขาจ้องกลับ “ทําไม? สงสารมัน?”

ถังจิ้นเหยียนหยิบรีโมทขึ้นมา “จะดูรายการอะไร?”

หลงเซียวตอบปัด “ช่องรายการช่องหนึ่งของเมืองหลวง

ถังจิ้นเหยียนเลือกช่อง….

“ข่าวด่วนล่าสุด ตระกูลคางที่ตอนนี้เป็นผู้นำด้านเทคโนโลยี อิเล็กทรอนิกส์ได้ประกาศว่าMBKได้เทคโอเวอร์กิจการแล้ว เมื่อตอนแถลงข่าว คนจากตระกูลคางไม่ได้มีการอธิบายใดๆ

ทันใดนั้นตาของฉู่ลั่วหานก็เป็นประกายด้วยความประหลาด ใจ “MBKเทคโอเวอร์กิจการแล้ว!”

แต่ประธานของMBKคือหลงเซียว ที่ตอนนี้ถือช้อนป้อน อาหารผู้หญิงอยู่ในโรงพยาบาลด้วยท่าทางไม่ยี่หระ “อืม

ไม่คิดว่าจะออกข่าวเร็วขนาดนี้”

เขาขมวดคิ้วดูเหมือนว่าวันนี้มีแต่เรื่องวุ่นวายไม่เป็นอันทำ อะไรอย่างอื่นเลย
ต่อด้วยข่าวที่สอง

“หลังจากเข้าเทคโอเวอร์กิจการของตระกูลคางแล้ว บน ทางหลวงหมายเลข 1013 มีคนแจ้งว่าพบอุบัติเหตุรถยนต์ครั้ง ใหญ่ แลมโบกินีพลิกคว่ำจนเกิดการระเบิดขึ้น คางเฉิงเจี้ยและ ผู้หญิงที่นั่งมาด้วยหนึ่งคนเสียชีวิตคาที่

ฉู่ลั่วหานงงไปหมด

เมื่อกี้ตระกูลคางถูกเทคโอเวอร์ก็คิดว่าเป็นเพียงการต่อสู้กัน ทางธุรกิจ แต่เห็นข่าวที่คางเฉิงเจี้ยตายแล้วนั้นเธออดที่จะคิด ไม่ได้

เธอเข้าไปในคลับเห็นคางเฉิงเจี๋ยเรื่องวางยาแม้ว่าจะไม่มี หลักฐาน แต่โดนหลงเซียวจัดการขนาดนี้แล้วละก็

ถ้าอย่างนั้นเรื่องลักพาตัวก็คงเป็นฝีมือมัน

ฉู่ลั่วหานมองหลงเซียวอย่างเหลือเชื่อ “คุณ…..

คุณรู้ได้อย่างไรว่าเป็นเขา? เขาตายคงไม่ใช่คุณทำหรอกใช่

ไหม?
เธอมีข้อสงสัยมากมาย แต่หลงเซียวพูดอย่างเฉยเมย อา ปาก เย็นแล้วเดี๋ยวไม่อร่อย

เธออ้าปากพะงาบๆ เขาป้อนโจ๊กเข้ามาแต่เธอลืมความเจ็บ ปวดที่ลิ้นไปจนหมด คางเฉิงเจี๋ยตายแล้ว!

ถังจิ้นเหยียนไม่เข้าใจเพราะเขาไม่รู้เรื่องที่เธอถูกลักพาตัว

เพราะหลงเซียวสั่งให้ปิดข่าวไว้

เขายิ่งไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับทั้งคู่มาก่อนเพราะหลง

เซียวไปด้วยตัวคนเดียว

ดังนั้นเขายืนอยู่ตรงนี้ก็เหมือนเป็นคนนอก ไม่เข้าใจเรื่องที่

พวกเขาพูด

ฉู่ลั่วหานตาโต “คางเฉิงเจี้ยตายแล้ว……เป็นอุบัติเหตุจริงเห รอ?”

ไม่น่าบังเอิญขนาดนั้น อีกอย่างทำไมเขาถึงเลือกเวลานี้ให้ เธอดูทีวี ถ้าไม่ใช่เพราะอยากบอกว่าแก้แค้นให้แล้ว?

หลงเซียวเป่าโจ๊ก “เรื่องนี้เกรงว่าต้องถามมันเอง มา อีกคำ

หนึ่ง”
คําแล้วคําเล่า เธอทานจนเกลี้ยงด้วย

ถังจิ้นเหยียนทนดูต่อไม่ไหวเดินออกจากห้องผู้ป่วยด้วย หัวใจอันหนักอึ้ง

เมื่อได้ยินว่าบุคคลที่สามเดินจากไปแล้ว หลงเซียวก็วางชาม ลง น้ำเสียงเปลี่ยนจากอ่อนโยนเป็นเย็นชาเย่อหยิ่ง “สงสาร?”

“สงสารอะไร? ถ้าคนทำเป็นคางเฉิงเจี้ยจริงเขาตายก็ดีแล้ว”

มองชามที่เขาวางลง ฉู่ลั่วหานใจเย็นวาบที่แท้ก็เป็นการ แสดง พอคนดูไป เขาก็ไม่เต็มใจจะแสดงต่อแม้สักเสี้ยววินาที

“คุณก็รู้ว่าผมไม่ได้หมายถึงเรื่องนี้ รองคณบดีคุณอ่อนโยน กับคุณเสียจริง!” หลงเซียวประชด “ผมว่าคุณคงภาวนาให้ได้ อยู่ในอ้อมกอดเขาทุกวัน

“หลงเซียวฉันไม่เข้าใจ ฉันต้องการกินข้าว แล้วดูท่าคงไม่ ถูกปากคุณ ไม่สู้กลับไปซะ!”

ฉู่ลั่วหานยกชามขึ้นมา มือไม้สั่น
พยายามกลั้นน้าตาอย่างเต็มที่ พอยกชามเข้าไกลใบหนา

น้ำตาก็หยดลงในชาม

ผู้หญิงไม่รักดี!

“คางเฉิงเจี๋ยเป็นคนบงการวางยาคุณ ลักพาตัวคุณ” อยู่ๆ เขา

ก็เปลี่ยนเรื่อง

“ขอบคุณ….

ที่คุณเสี่ยงชีวิตมาช่วยฉัน

“ท่านเซียวที่จัดการแทน คนดีแบบคุณควรอยู่ในอันดับต้นๆ

ของพลเมืองดีเด่น

เธอฝืนน้ำตาดื่มโจ๊กทั้งน้ำตา

“ผมกำจัดมัน แค่เพราะ…..

มันทําร้ายคุณ!

“ไม่เข้าตา คุณคิดว่าผมทำให้ใคร?” หลังจากพูดอย่างเย็นชา เขาก็ผุดลุกขึ้นยืน “ในเมื่อคุณดีขึ้นแล้ว พรุ่งนี้ออกจากโรงพยาบาลให้กลับวิลล่า”

ฉู่ลั่วหานกินไม่ลงแล้ว “ฉันไม่กลับ ถ้าท่านเซียวต้องการฉัน แสดงละครเมื่อไหร่ฉันยินดีร่วมมือ ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกัน คุณไม่สบอารมณ์ฉัน ก็อย่าหาเรื่องให้ตัวเองเลย”

เสียงเรียกเข้าที่เสียงเรียกเข้าที่คุ้นเคยดังขึ้นขัดจังหวะ

สนทนาทั้งสองคน

สายเรียกเข้าจากคนตระกูลหลง ไม่รับก็ไม่ได้

“เซียวเอ๋อ เกิดอะไรขึ้นกันแน่!

น้ำเสียงที่โกรธเกรี้ยวของหยวนซูเฟินดังจนฉ่ลั่วหานยัง

ได้ยิน

“ทิ้งคนท้องอย่างโม่หรูเฟยไว้มัวแต่ไปเทคโอเวอร์อะไร ตระกูลคาง! แกไม่ได้ฟังฉันเลยใช่ไหม!

“ผมว่าคุยกันเข้าใจแล้วนะ ตอนนี้แม่ไม่ได้ยุ่งอะไรก็ดูแลโม่ หรูเฟยไปก่อน”

“อีกอย่าง ฉู่ลั่วหานคนนั้น แกจะเตะมันออกจากตระกูลหลงเมื่อไหร่? ฉันไม่รอนะท้องของไม่หรูเฟยมันรอไม่ได้ หลาน ของตระกูลหลงยิ่งรอไม่ได้!

เตะฉ่ลั่วหานออกไป…. เธอไม่รอ…… พวกเขารอไม่ได้?

เหอะ….

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ