ตอนที่ 88 ความเจ็บปวดที่เธอได้รับ มันต้องข

ร้อยเท่า

ตอนที่ 88 ความเจ็บปวดที่เธอได้รับ มันต้องชดใช้เป็นร้อย เท่า

“BOSS คุณจะทำอย่างไรกับคุณหญิง?”

จี้ตงหมิงขับโรลส์รอยซ์สีดำมุ่งเข้าสู่ตัวเมือง

“กลับโรงพยาบาล

ผู้หญิงที่นั่งตรงเบาะหลังยังไม่มีทีท่าจะตื่น หลงเซียววาง ศีรษะของเธอให้ซบไหล่เขาเบาๆ กลัวจะรบกวนการนอนของ เธอ

“ครับ”

จี้ตงหมิงขับรถพลางแอบมองสองคนที่นั่งตรงเบาะหลัง หลง เซียวยอมไปช่วยด้วยตัวคนเดียวก็สามารถเดาอะไรได้หลาย อย่าง แต่มีบางเรื่องที่จี้ตงหมิงยังไม่เข้าใจ

เขาได้แต่เก็บไว้ในใจโดยไม่กล้าถาม อึดอัด จนต้องรวบรวม ความกล้าถาม “เจ้านาย ทำไมถึงไม่รีบโทรให้ผมไปรับพวก คุณ? พวกเรารอการติดต่ออยู่ตลอด
หลังจากนั้นไม่ใช่ว่าเกิดเรื่องไม่คาดคิดอะไร นอก

ใช่แล้ว เขาสามารถโทรเรียกจี้ตงหมิงได้ตลอดเวลา ที่บอก ว่าไม่มีเงินเพราะไม่อยากเรียกแท็กซี่ใครจะไปคิดว่าเรียกรถ แล้วจำเป็นต้องจ่ายเงินอย่างเดียว ที่ทำไปทั้งหมดก็เพราะจุด ประสงค์ส่วนตัวเขาทั้งนั้น

ยิ่งไปกว่านั้นเดี๋ยวนี้มีโทรศัพท์ที่สะดวกยิ่งกว่าอะไร

เขาก็พูดไปเรื่อยแต่เธอกลับไม่รู้ทันเขา ช่างโง่เสียจริง?

“โทรศัพท์แบตหมด

หลงเซียวว่าอย่างนั้น

จี้ตงหมิงเชื่อ หันกลับไปขับรถมุ่งไปทางโรงพยาบาล

ในตอนนั้นเองโทรศัพท์ของท่านเซียวก็สั่นและส่งเสียงขึ้น

บรรยากาศกระอักกระอ่วนกระจายภายในรถ แต่ไม่มีใครพูด

อะไรต่างคนต่างเลือกจะที่เงียบ
จี้ตงหมิงทำเป็นไม่ได้ยินไม่สนใจ

ชื่อโม่หรูเฟยปรากฏบนหน้าจอ หลงเซียวหรี่ตาลงเล็กน้อย

เขาไม่อยากรับสายโทรศัพท์ตอนนี้

พอคิดว่าจะไม่รับเขาก็ลดโทรศัพท์ลงทำเป็นไม่ได้ยิน

จนในที่สุดก็เลือกที่จะปิดเครื่อง

จี้ตงหมิงตั้งใจขับรถไม่วอกแว่ก เมื่อกี้ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น ทำ เหมือนตัวเองว่าคงหูแว่วไปเอง เพื่อให้ความเป็นส่วนตัวกับ หลงเซียว

เพียงชั่วครู่เสียงเย็นของท่านเซียวที่เคยบางเบาเปลี่ยนเป็น เย็นชาดุดันก็ดังขึ้น “คางเฉิงเจี๋ยและพวกลูกน้องมัน จัดการให้ เรียบร้อยในสามวัน

จี้ตงหมิงชะงักไป “คางเฉิงเจี๊ย? นายหมายถึงคนที่ลักพาตัว คุณหญิงไป?”

ท่านเซียวพยักหน้า “ใช่ เป็นมันนั่นแหละคนที่วางยาและ ลักพาตัว ฉันไม่อยากเห็นมันอีก”
“ครับ! แต่ว่าท่านเซียวต้องการจัดการมันเลย หรือว่า……

“จัดการมันซะ! อีกอย่างตระกูลคางเลี้ยงลูกชายให้ดีไม่ได้ก็ ไม่จำเป็นต้องเลี้ยงธุรกิจพวกมันไว้ ตัดตอนธุรกิจตระกูลคาง

ด้วย”

“ครับ!”

เป็นงานที่เขาชื่นชอบและถนัดอยู่แล้ว

โรงพยาบาลกลางเมือง

“คุณชายหลง เธอเป็น…..

ถังจิ้นเหยียนที่รอฉู่ลั่วหานอยู่ตลอดแต่กลับได้เห็นแต่สภาพ ฉู่ลั่วหานเป็นลมหมดสติตลอดทั้งสามครั้ง หูเขาชนกลับการฟัง อัตราการของหัวใจแล้ว

“หมดสติ”

น้ำเสียงเย็นชา

เขามองออกว่าเขาอยากถามว่าหมดสติได้อย่างไร ทั้งเสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดและใบหน้าที่ด้านซ้ายบวมแดง ถ้าไม่ถาม

ให้ละเอียดคงไม่เหมาะสม?

แต่ถ้าถามจะเหมาะสม?

อีกฝ่ายคือหลงเซียว

ถังจิ้นเหยียนลงมือตรวจลั่วหานด้วยตัวเองอย่างละเอียด ตรวจดูการตอบสนองรูม่านตา ฟังจังหวะการเต้นของหัวใจ

จังหวะหัวใจเต้น…….

ถังจิ้นเหยียนวางสเต็ตโทสโคปบริเวณกลางอกของลั่วหาน ย้ายที่หาตำแหน่งที่แน่นอน ปลายนิ้วยาวกดบริเวณหูฟังบาง ครั้งก็เฉียดโดนเสื้อผ้า

หลงเชียวขมวดคิ้ว “พอได้แล้ว”

ขนาดถังจิ้นเหยียนที่เป็นหมอยังไม่ทันพูดว่าพอแล้ว เขาบอก หมอว่าให้พอได้แล้ว?

ถอดหูฟังสเต็ตโทสโคปลง ถังจิ้นเหยียนดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้เธอ “ไม่ได้เป็นอะไรมาก เพียงแค่เธอเหนื่อยมากเกินไป แล้วยังไม่ได้กินอะไรหลังจากล้างท้องเมื่อคืนก่อน ร่างกาย อ่อนแอ ผมจะฉีดสารอาหารและกลูโคสให้

หลงเซียวหน้าคล้ำ

ตอนถังจิ้นเหยียนตรวจเธอเมื่อสักครู่ แม้ท่าทางจะดูเป็นมือ อาชีพ แต่เขากลับไม่สบายใจ

ฉู่ลั่วหานเป็นหมอ ผู้ป่วยชายหญิงล้วนต้องรักษา ถ้าเจอ คนไข้ผู้ชายเธอก็ต้องลูบไปลูบมาแบบนี้?

วันนี้ยังดีใช้สเต็ตโทสโคป ถ้าต้องใช้หูแนบฟัง หรือใช้มือ

สัมผัสล่ะ

Shit!

เขาเกือบหมดความอดทนแล้ว

หลังจากให้น้ำเกลือเธอแล้ว หลงเซียวต้องจัดการความ ยุ่งเหยิงของตระกูลคาง ก็ออกจากโรงพยาบาล

ฉู่ลั่วหานได้สติขึ้นมาอีกครั้งก็มืดแล้ว