ตอนที่ 83 จะเกิดอะไรขึ้นกับเธอไม่ได้

ตอนที่ 83 จะเกิดอะไรขึ้นกับเธอไม่ได้

สองชั่วโมงผ่านไป ระหว่างทางเดินหน้าห้องฉุกเฉินในโรง

พยาบาล

“คุณทำอะไรกับเธอกันแน่? ทำไมอยู่ๆ เธอถึงกลายเป็นแบบ

นี้ไปได้!”

ถังจิ้นเหยียนเดินออกจากห้องฉุกเฉินมา สองมือคว้าเอาคอ เสื้อของหลงเซียว ทั้งคู่ที่ส่วนสูงพอๆ กัน พร้อมระเบิดความ โมโหใส่อีกฝ่าย ทางเดินหน้าห้องฉุกเฉินแม้มีคนเดินผ่านไป ผ่านมา แต่ไม่มีใครกล้าพอที่จะเข้ามาห้ามหรือหยุดมองถัง จิ้นเหยียนกับหลงเซียวแม้แต่คนที่ต้องเดินผ่านบริเวณนั้นยัง เลือกที่จะเดินอ้อมพวกเขาสองคนไป

ถังจิ้นเหยียนมีชื่อเป็นถึงลูกชายเจ้าของโรงพยาบาล เขา ทะเลาะวิวาทกับหลงเชียวประธานบริษัทMBKตรงทางเดินใน โรงพยาบาล ถ้าเรื่องนี้คงเป็นข่าวที่น่าสนใจ

แต่ประธานบริษัทMBKอย่างหลงเชียวถูกรองคณบดีถังคว้า คอเสื้อที่ทางเดินในโรงพยาบาลนั้นยิ่งน่าสนใจกว่า

นัยน์ตาสีดำสนิทของหลงเชียวลุกโชนไปด้วยความโกรธ จ้องถังจิ้นเหยียนเขม็ง “ปล่อยซะ

ถังจิ้นเหยียนไม่เพียงไม่ยอมปล่อยมือกลับลงน้ำหนักมือดึง รั้งคอเสื้อหนักขึ้น ที่แท้คุณก็ไม่ได้ใส่ใจเธอเลย! คุณรู้ไหมว่า เธอถูกวางยา?”

“ถูกวางยา? คุณจะบอกว่าเธอถูกวางยา?” นัยน์ตาของหลง เซียววูบไหว ยัยผู้หญิงโง่นี่ถูกวางยา?

เขาไม่รู้เลย กลับมาเมื่อตอนเช้าเธอไม่ได้พูดอะไรสักคำ

“แม้แต่เรื่องที่เธอถูกวางยาคุณก็ยังไม่รู้?!”

ถังจิ้นเหยียนยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีกเขายกกำปั้นหมายจะชก ไปที่หน้าของหลงเซียว แล้วชกไปอย่างแรง

“บอกมาให้หมดว่าเกิดอะไรขึ้น?” สายตาท่านเซียวตอนนี้

แทบจะฆ่าคนได้
ถังจิ้นเหยียนปล่อยมือจากคอเสื้อเขา “เธอถูกวางยาเมื่อคืน ยาพิษชนิดรุนแรง แม้จะช่วยทันแต่ว่าฤทธิ์ยายังคงตกค้างอยู่ ในร่างกายเลยยังต้องระบายออกอย่างต่อเนื่องแต่เช้านี้เธอ กลับดันทุรังจะกลับบ้าน…”

พอพูดถึงตรงนี้ ถังจิ้นเหยียนใช้สายตาเย็นเยือกมองหลง เซียว ใบหน้าสะอาดสง่างามพูดออกมาด้วยความโกรธทุกคำ “เธอบอกว่า มีเรื่องที่บ้าน!”

ที่แท้ก็เป็นความผิดของหลงเซียว

ท่านเซียวไม่ปฏิเสธแต่อย่างใด เขายื่นมือไปคว้าคอเสื้อของ ถังจิ้นเหยียน แผ่รังสีสังหารโรยรอบตัว “เธอจะฟื้นเมื่อไหร่?”

“ผมก็ไม่ทราบ ต้องดูอาการของคนป่วย

เธออาการทรุดลงเป็นครั้งที่สองแล้ว เขาเองก็ไม่แน่ใจนัก

“หมอเก้! ผมว่าคุณควรลาออกจากโรงพยาบาลไปซะ!”
ไม่ทราบ! ดีซะจริง!

ถังจิ้นเหยียนรู้สึกกลัดกลุ่มอย่างช่วยไม่ได้ “ใช่ ผมไม่ สามารถรักษาเธอได้ทันที เพราะความรู้ผมมีไม่พอ แต่คุณ หลงเชียว เป็นถึงสามีเธอกลับไม่ใส่ใจไม่ใช่ว่าควรไปจากเธอ ซะ?

“เหอะ คุณถือสิทธิ์อะไรมาพูดกับผม? รองคณบดีถัง” ถาม อย่างเย็นชา

สถานะของถังจิ้นเหยียนนั้นเป็นช่องว่างที่กระอักกระอ่วนของ พวกเขา เป็นทั้งหัวหน้าและเพื่อนร่วมงาน “เห็นใจเพื่อนมนุษย์ ด้วยกันต้องใช้สถานะด้วย?

เป็นคนดีซะจริง! ท่านเขียวคลายมือออกจากเสื้อคลุมสีขาว *บอกมา เกิดอะไรขึ้นกับเธอ? ทำไมถึงถูกวางยา? แล้วโดน ที่ไหน?

ถังจิ้นเหยียนสะกดความโกรธเอาไว้ เรื่องนี้เขาไม่สามารถ ปิดบังหลงเชียวได้ อีกทั้งยังต้องหาความจริงเกี่ยวกับเรื่องนี้ และคนทำ ยังไงซะหลงเชียวมีสิทธิ์ที่จะรู้
“เมื่อคืนเพื่อนสนิทของเธอโทรหาผม ตอนที่ผมมาถึงโรง พยาบาลเธอก็ไม่ได้สติแล้ว เรื่องนี้คุณต้องถามเพื่อนของเธอ

หรือรอให้เธอฟื้นแล้วค่อยถามเธอ”

ใบหน้าอ่อนโยนของถังจิ้นเหยียนฉายแววความเสียใจ

ความคิดสองอย่างปรากฏขึ้นในใจของหลงเซียว อย่างแรก คือเธอโดนวางยา อย่างที่สองคือเมื่อถูกวางยาคนที่เธอคิดถึง คนแรกกลับไม่ใช่เขาแต่เป็นถังจิ้นเหยียน

ท่านเซียวยิ่งร้อนรุ่ม

“ลั่วลั่ว”

ลู่ชวงซวงที่เห็นจู่ลั่วหานถูกเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉินจึง รีบร้อนถาม เธอพ้นขีดอันตรายแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงได้ กลับเข้าไป? คุณ…”

เบิกตาโพลง แม่ง หลงเชียวมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!

บรรยากาศน่ากลัวแปลกๆ
ถังจิ้นเหยียนมองดวงหน้าซีดเชียวของจู่ลั่วหานอย่างปวดใจ “เกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย ฝากคุณดูแลเธอต่อด้วย รบกวนแล้ว”

สู่ช่วงซวงเห็นท่าทางของทั้งสองคนแล้ว ไม่กล้าแย้งอะไร รับพยักหน้าแล้วเดินตามผู้ช่วยเข็นเตียงผู้ป่วยไปที่ห้องพัก

หลงเชียวมองถังจิ้นเหยียนอย่างเย็นชา แล้วหมุนตัวเดินตาม

มา

“เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น?”

หลงเชียวกดดันจนลู่ชวงช่วงต้องหลบลงไม่กล้าสบตา แต่ ในเมื่อเธอเองก็เป็นเหยื่อ ลู่ชวงชวงคิดว่าไม่มีอะไรที่เธอต้อง กลัวจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้เขาฟังหนึ่งรอบ

สายตาที่เย็นชาแต่แทบจะแผดเผาเธอของท่านเชียวทำให้ ยิ่งไม่กล้าเงยหน้า แย่แล้ว พูดไปพูดมาเธอเองก็มีความผิด

“เพราะงั้นคุณสู่ ผมควรขอบคุณคุณจริงๆ ที่พาเธอออกไปสนุกทั้งคืน” น้ำเสียงนั้นเย็นชาเสียจนน่าขนลุก

ลู่ซวงซวงกัดกรามกรอด “ฉัน ฉันก็ไม่คิดว่าจะกลายเป็นแบบ

นี้

หลงเชียวมองลู่ซวงซวงที่ส่วนสูงต่างจากตัวเองอยู่มาก “เธอ ไม่เป็นไรก็แล้วไป ไม่อย่างนั้นคุณเดือดร้อนแน่”

หลังจากคาดโทษ หลงเซียวไม่ได้อยู่ในห้องต่อเขาล้วง กระเป๋ากางเกงแล้วเดินจากไป

ร่างที่เหมือนมีประกายไฟอยู่รอบตัวยืนอยู่บริเวณระเบียง เขา

ต่อสายหาตัง หมิง

“เช็กทุกคนที่อยู่ในผับเมื่อคืนนี้ ไม่ว่าใครก็ไม่ยกเว้น!”

“ครับ จะเช็กให้เดี๋ยวนี้”

จีตงหมิงไม่ได้ถามต่อว่าต้องการเช็กอะไร แต่หลงเชียว

โกรธขนาดนี้แสดงว่าต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่
“ถ้าผับไม่ให้ความร่วมมือ คืนนี้ก็ทำให้มันปีก

“เจ้านายวางใจได้ ผมจะจัดการให้

วางยา ยาชนิดนี้เธอคงไม่ได้ดื่มมันโดยบังเอิญแน่ ต้องมีคน

แอบพยายามทำร้ายเธอ

ถ้าเขารู้ว่าเป็นใคร มันต้องตายสถานเดียว!

มือเรียวเขวี่ยงโทรศัพท์ลงอย่างแรงจนเกือบแตก ที่จริงท่าน เชียวอยากเขวียงแบบนี้ไม่ใช้โทรศัพท์แต่ หวานต่างหาก! ทำร้าย

เขาโกรธเป็นอย่างมาก ครั้งนี้ต่อให้เจอเทพฆ่าเขrพ เจอพระ

ฆ่าพระ

พอจองหมิงไปถึงผับก็โดมแจ้งว่าเมื่อวานคกล้องวงจรปิดที่ คลับมีปัญหาจึงไม่มีวิดีโอเหตุการณ์ของเมื่อวาม

“หาบันทึกใบเสร็จทั้งหมดให้ฉัน อย่าลืมว่าทั้งหมด
จัดงหนึ่งที่เป็นตัวแทนของใครทุกคนทราบดี แต่ว่าทาง สมเองก็มาตรการไม่เปิดเผยข้อมูลลูกค้าโดยไม่ได้รับ

tripาติ ๕๕๕๕

“คุกเอี้ เรื่องที้น.พวกเราเองก็ลำบากใจ ถ้าลูกค้ารู้เข้าว่า พวกเราเปิดเผยข้อมูลพวกเขา เกรงว่า…ต่อไปคงทำธุรกิจ

ตงหมิงกระตุกยิ้มมองเขาอย่างไม่แยแส ยิ้มเย็นที่ยังเทียบ ไม่ได้กับหลงเชียว แต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว “ถ้าเป็นแบบนี้ ผม ว่าพวกคุณไม่จำเป็นต้องคิดมากเรื่องธุรกิจอีกต่อไปแล้ว”

พูดพลางยกโทรศัพท์หมายจะโทรหาหลงเชียว เจ้าของผับ รนหาที่และเขาก็ไม่จำเป็นต้องลงมือเอง

“เดี๋ยวก่อนเดี๋ยวก่อน คุณจี้….เชิญด้านนี้ อย่าลืมเก็บเป็น ความลับ…”

“พูดมาก”

จางหมิงขัดเสียงเย็น เจ้าของคลับจึงไม่กล้าเอ่ยต่ออะไรอีก
บันทึกใบเสร็จทำให้รู้ว่ามีผู้ใช้บริการไม่มาก แต่คนร้ายที่ วางยาก็ยังไม่แน่ว่าจะใช้บริการด้วย เวลาก็ยังไม่แปขัด

จองหมิงนำบันทึกการเข้าใช้บริการส่งให้หลงเชียว คนที่นั่ง อยู่หลังโต๊ะเคาะนิ้วเบาๆ หลังจากอ่านจบแล้วก็ขมวดคิ้ว “แผน นี้หลวมเกินไป ความสำเร็จค่ำ

จัดงหมิงถามต่ออย่างระมัดระวัง “แล้วท่านเขียวจะทำ อย่างไรต่อ?”

หลงเชียวปล่อยเอกสารทั้ง ร่างสูงใหญ่ยืนอยู่หน้าหน้าต่างที่ สูงจากพื้นจรดเพดานในห้องทำงานของประธานบริษัทไMBK ตึกระฟ้าในเมืองหลวงด้านหน้าราวกับถูกเขาเหยียบไว้ใต้เท้า ชายน่าเกรงขามกวาดตามองไปทั่ว คิดวางแผนหาคนลงมือ

“รอ เดี๋ยวเขาก็คิดกับ

*นายครับ มันกล้าวางยาคุณหญิง เกรงว่าตอนนี้คงหนีไปไกล แล้ว เราจะหาตัวเจอได้อย่างไร?”

ริมฝีปากบางของหลงเชียวยกขึ้นนิดๆ แววตาล้ำลึกอยากจะคาดเดาได้ฉายประกายวาววับ

“ทำตามที่ฉันบอกก็พอ ไม่ต้องกลัวว่ามันจะไม่งับเหยื่อ”

จีตงหมิงที่ตั้งใจฟังแผนการของหลงเซียวพลันดวงตาสว่าง วาบขึ้นในทันใด “แผนนี้น่าจะได้ผลผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”

จางหมิงออกไปเพียงชั่วครู่หลงเซียวก็โทรออกอีกสาย

“เตรียมรถไปโรงพยาบาล”

คู่ลั่วหานที่สลบไปเกือบสามชั่วโมงในที่สุดก็ฟื้นลืมตาขึ้นช้าๆ

เธอเห็นเงาของร่างสูงใหญ่ที่ยืนหันหลังให้เธอ สูทสีดำนั้น

ถูกรีดมาอย่างดีแผ่นหลังกว้างทว่าตั้งตรง

หลงเซียว?เขาคงไม่ได้อยู่ที่นี่ตลอดหรอกใช้ไหม?

จู่ลั่วหานลำคอแห้งผากจึงกลืนน้ำลาย “คุณมาได้ยังไง

เมื่อได้ยินว่าเธอฟื้นแล้ว หลงเชียวไม่ได้หันกลับมาในทันที พูดให้ถูกคือเขาไม่กล้ามองกลัวว่าถ้าเห็นท่าทางชีดเชียว ของเธอแล้วเขาจะทนปวดใจไม่ได้

“ผมจะไปเรียกหมอ

น้ำเสียงเย็นชาที่ไม่แสดงอารมณ์ ที่ไม่ว่าจะตั้งใจฟังแค่ไหนก็ ไม่รู้สึกถึงความห่วงใย

เธอปวดแปลบในใจ ขอบคุณค่ะ”

ประโยคสุภาพที่ยืดระยะห่างระหว่างสองคนให้ไกลกันมาก

ขึ้น

หลงเซียวยังไม่ทันจะได้ออกไป ถังจิ้นเหยียนก็เข้ามาเสีย ก่อนด้านหลังยังมีหมออีกสองสามคนเดินตามเข้ามา เพราะใน เวลาทำงานไม่ว่าถังจิ้นเหยียนจะไปที่ไหนต้องมีคนติดตามไป

ด้วย
เมื่อเห็นจู่สั่วหานฟื้นแล้วเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่ง อก เสื้อคลุมสีขาวสะอาดพอดีตัวบนตัวเขานั้นช่างดูดี เธอพึ่ง สังเกตเห็นก็วันนี้ รองคณบดีถังอยู่ในกลุ่มคนแล้วโดดเด่น

อย่างมาก

“ฉันรบกวนคุณอีกแล้ว รองคณบดี

ไม่หรอก ตอนนี้รู้สึกอย่างไรบ้าง? ยังปวดท้องอยู่ไหม? มี อาการปวดแสบปวดร้อนหรือเปล่า? เมื่อตอนเช้าผมให้ยาแก้ พิษคุณอาจมีผลข้างเคียงทำให้วิงเวียนศีรษะและคันคอ ไม่ ต้องกังวลสักสองสามชั่วโมงก็จะดีขึ้น”

ฉู่ลั่วหานอยากหัวเราะ ถังจิ้นเหยียนพูดราวกับเธอเป็นเด็ก

เล็กๆ

ไม่เจ็บแล้ว ดีขึ้นแล้วค่ะ” เธอตอบไปแค่ประโยคเดียวเพราะ หลงเชียวยังอยู่ตรงนี้

“งั้นดีแล้ว ” ความตึงเครียดบนใบหน้าของถังจิ้นเหยียนถูก แทนที่ด้วยรอยยิ้ม

จนหมอติดตามเขาที่ยืนอยู่ด้านหลังหัวเราะ “หมอจู่ร้ไหม เมื่อกี้รองคณบดีราวด์คนไข้ในวอร์ดแล้วทนไม่ไหวที่จะ

ตรวจคนไข้ให้ครบ

ขนาดคณบดีเรียกเข้าพบเขายังเลื่อนนัดเลย”

ฉู่ลั่วหานทั้งซาบซึ้งทั้งละอายใจ “ขอบคุณค่ะ…”

“กับผมคุณไม่จำเป็นต้องสุภาพขนาดนั้น …” เขามองไปที่ ใบหน้าไร้อารมณ์ของหลงเซียว คุณเป็นคนเก่ง ต้องหายเร็วๆ นะคนไข้ในโรงพยาบาลต้องการคุณ”

หลงเซียวแม้บนหน้าราบเรียบไร้ความรู้สึก แต่ในใจกลับเต็ม ไปด้วยความโกรธในที่สุดก็กลั่นรวมกันออกมาเป็นประโยค “ในเมื่อรองคณบดีฝูงขนาดนั้น ทำไมยังไม่รีบไปอีก?”

นี่มันไล่ทางอ้อมชัดๆ

สมแล้วที่เป็นหลงเซียว

เมื่อหันกลับมามองเธอใบหน้าเย็นชาก็ครึ้มสีลง “ทำไม? ที่รีบ อยากจะหย่าขนาดนั้นเพราะจะโผเข้าหาอ้อมกอดเขาล่ะสิ?”
ขี้เกียจจะสนใจเขาแล้ว!

ท่านเชียวคิดมากเกินไปแล้ว ฉันอยากจะหย่าเองไม่เกี่ยว กับคนอื่น

“ผมว่า ไม่มากเกินไปหรอก! ขนาดต่อหน้าผมยังเล่นหูเล่นตา กับเขา แล้วตอนผมไม่อยู่ล่ะ หมู่คงไม่ได้ปืนขั้นเดียงเขามา แล้วใช่ไหม? ไหม

“นี่คุณ…”

คนหน้าไม่อายไม่มองตัวเอง ! ใส่ร้ายคนอื่น

ฟาดฟันกันทางสายตาอยู่สักพัก โทรศัพท์มือถือของหลง เชียวก็ดังขึ้น

“นายครับ เหวี่ยงแหเรียบร้อยแล้ว รอแค่ปลามากินเหยื่อ

หลงเชียวเหลือบมองผู้หญิงหัวรั้นที่อยู่บนเตียงก่อนตอบ กลับเสียงแหบ “ฉันต้องการแม่ใจว่าจะไม่มีเรื่องอะไรเกิด ขึ้นกับเธออีก”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ