ตอนที่ 80 หน้าตาคุณทำให้ฉันไม่อยากทานอาหาร

ตอนที่ 80 หน้าตาคุณทำให้ฉันไม่อยากทานอาหาร

จู่ซีหรานปิดใบหน้าออกจากโต๊ะไปด้วยความโกรธ เหลือ พื้นที่สำหรับสองคนเยอะมาก

เป็นแบบนี้ หลงจื้อพอใจมาก

อาหารมื้อนี้ยังไม่เริ่มทาน จู่ลั่วหานก็อิ่มไปครึ่งหนึ่งแล้ว นั่งข้างโต๊ะอาหารพร้อมกับมีดและส้อม “ทำไมคุณชาย รองหลงถึงเกลียดเธอขนาดนั้น? เมื่อกี้ตบเธอตั้งสองที ดู เหมือนจะทำเกินไปหน่อย”

หลงจื้อหัวเราะฮ่าๆ หั่นสเต๊กเนื้อที่สุกครึ่งหนึ่งออกมายัง มีเลือดติดเล็กน้อย เอาสเต๊กเนื้อเข้าปาก หลงจื้อยิ้มอย่าง เฉยเมย “เกลียดคนคนหนึ่งต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ? ถ้า ต้องหาเหตุผล มันเป็นเพราะเธอหน้าตาขี้เหร่จนทำให้ฉัน ไม่อยากอาหาร”

พรวด! จู่ลั่วหานที่อยู่ฝั่งตรงข้ามหลุดหัวเราะ “นี่มัน เหตุผลอะไรกัน?”
หลงจื้ออยากอาหารมาก ทานอย่างเอร็ดอร่อย “ถึงฉู่ซี หรานจะเป็นน้องสาวคนละแม่กับเธอ แต่เธอไม่มีอะไร คล้ายกับเธอเลยสักนิด มองยังไงก็ไม่พอใจ ไอคิวน้อยยัง จะวางแผนเล่นงานคนอื่น เล่นจนตัวเองตายไม่ช้าก็เร็ว”

“ฉันไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับเธอ เราคนละแม่ คนละพ่อกัน ” เหมือนกระตือรือร้นที่จะคลายความสัมพันธ์ นี้จู่ลั่วหานอธิบายอย่างชัดเจน

หลงจอเคี้ยวสเต๊กอย่างโอเวอร์เล็กน้อย “อย่างนี่เองเห รอ….งั้นเมื่อกี้ฉันไม่ควรตบหน้าเธอเลยนะ”

คู่ลั่วหานสีหน้าเปลี่ยนไป “ทำไม?”

“ฉันควรจะเตะเธอไปเลย! เชี่ย ตบหน้าเธอมือฉันเจ็บนะ”

ฉู่ลั่วหานยิ้ม เคี้ยวอาหารเที่ยงอย่างช้าๆ

“แต่พี่สะใภ้ เมื่อกี้ฉันตบเธอไปแบบนั้น เธอจะแก้แค้นเธอ ไหม? แววตาที่มองเธอตอนเดินออกไป ดูเหมือนต้องการ แก้แค้นเลยอ่ะ”
“ตอนนี้กลัวเหรอ? ไม่เป็นไรหรอก ฉันรู้กลเม็ดพวกนั้น ของเธอมาตั้งนานแล้ว อยากแก้แค้นเมื่อไรก็มาเลย”

“มีอำนาจมากอ่าพี่สะใภ้! มา ชนแก้วหน่อย…น้ำองุ่น”

แค่กๆๆ! เพราะต้องขับรถ

หลังทานอาหารก็กลับไปโรงพยาบาล จู่ลั่วหานได้รับคำ สั่งให้เข้าร่วมแผนการรักษาของผู้ป่วย อายุรกรรมและ ศัลยกรรมถือคำเดียวกัน เมื่อคำนึงถึงความยากในการ ผ่าตัดและสภาพร่างกายของผู้ป่วยในปัจจุบัน อายุรกรรมก็ ไม่แนะนำให้ผ่าตัด

“ฉันกังวลว่าคนไข้ขึ้นเตียงผ่าตัดด้วยสภาพแบบนี้ จะลง

ไม่มาไม่ได้อีก”

แพทย์อายุรกรรมคนหนึ่งกล่าว

“ถูกต้อง OM-BRANCHทำเลไม่ดี การมองเห็นหลอด เลือดหัวใจทางด้านซ้ายสุดเป็นเรื่องยากระหว่างผ่าตัด” จู่ ลั่วหานจินตนาการในสมองอย่างรวดเร็วว่าจะเกิดอะไรขึ้น บ้างหลังจากที่เปิดเยื่อหุ้มหัวใจออกมาแล้ว เลยพูดออกมา

ทันที
พอเธอพูดออกไป แพทย์อายุรกรรมที่อยู่ข้างๆ ก็อึ้งไป แพทย์ศัลยกรรมที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็อึ้งเช่นกัน

ฉู่ลั่วหานไม่ได้สังเกตสายตาเหล่าเพื่อนร่วมงาน บรรยาย ปัญหาทางเทคนิคที่จะเกิดขึ้นระหว่างผ่าตัดต่อไปในหัว

สมอง–

“ถึงแม้ในปัจจุบันหลอดเลือดหัวใจและลิ้นไมทรัลจะเป็น โรคเล็กน้อย แต่ยาสามารถชะลอการเสื่อมสภาพได้ ถ้า ผ่าตัด ปัญหาเมื่อกี้นี้บวกกับสมรรถภาพทางร่างกายของ คนไข้ แม้จะมีข้อผิดพลาดเล็กน้อยทางภายนอก แต่เขาก็ ไม่สามารถลงจากเตียงผ่าตัดได้

จ้าวเหมียนเหมียนและจี้ซือหยู่เบิกตากว้างมองจู่ลั่วหาน เหมือนมองสัตว์ประหลาดอยู่ ในหัวสมองหมอฉู่คิดอะไร อยู่? สุดยอดมาก!

สิ่งเหล่านี้พวกเธอเคยได้ยินจากอาจารย์ผู้สอนตอนเป็น นักศึกษาปริญญาโทเท่านั้น

แต่ลั่วหานดูเหมือนจะมีประสบการณ์มาแล้ว!

เกาหยิ่งจือสูดลมหายใจ “ดูเหมือนหมอจู่จะเข้าใจอย่างมาก เป็นประสบการณ์ในทฤษฎีเหรอ? รองคณบดี คุณว่าไง?”

เมื่อครู่นี้ถังจิ้นเหยียนตั้งใจฟังฉู่ลั่วหานพูดอยู่ตลอดเวลา เธอเหมาะกับการเป็นศัลยแพทย์มากเกินไปแล้วจริงๆ! เกิด มาเพื่อเป็นศัลยแพทย์ สังเกตการณ์อย่างดี พิจารณาอย่าง รอบคอบและตัดสินใจได้อย่างแม่นยำ

เขาอยากหยิบมีดผ่าตัดสู้ไปกับเธอบนเตียงผ่าตัด สู้กับ

มัจจุราชด้วยกันกับเธอ!

ทั้งความตื่นเต้นในใจไป ถังจิ้นเหยียนเอานิ้วจิ้มแขนแล้ว พูดขั้น “หมอฉู่พูดถูก ถ้าคนไข้ทำการผ่าตัด ความเสี่ยงจะ สูงมาก โอกาสรอดชีวิตมีแค่สามสิบเปอร์เซ็นต์ ถ้าผู้ป่วย ได้รับการรักษาแบบป้องกัน จะมีโอกาสรอดชีวิตเจ็ดสิบ เปอร์เซ็นต์

เกาหยิ่งจือพูด “แต่การรักษาแบบป้องกันอาจทำให้เจ็บ ป่วยได้ตลอดเวลา ผู้ป่วยต้องทานยาเป็นระยะเวลานาน จะ เพิ่มภาระในการล้างพิษตับ”

ปัญหานี้จู่ลั่วหานก็คิดไว้แล้ว “รองผู้อำนวยการเกา การ

ผ่าตัดขึ้นอยู่กับความปรารถนาของตัวเองนี่คะ เราต้องบอกข้อดีข้อเสียทั้งสองอย่างกับผู้ป่วย ให้คนใน

ครอบครัวตัดสินใจ”

ถังจิ้นเหยียนพยักหน้า “เอาตามที่หมอจู่พูดแล้วกัน”

จู่ลั่วหานพยักหน้าเล็กน้อยแล้วออกจากห้องประชุมไป

คนที่เหลือในห้อง เดินตามรอยบูชาเสื้อคลุมขาวสง่า ผ่าเผยของหมู่ “เทพธิดาอ่า! ตอนนี้ฉันโคตรเลื่อมใส หมอฉู่เลย!”

“เธอเพิ่งรู้เหรอ? หมอฉู่ตอนอยู่มหาวิทยาลัยเป็นนักเรียน โดดเด่นที่คุณครูแย่งกัน หลังจากมาอยู่โรงพยาบาลเรา ก็ พิชิตผู้นำทุกระดับได้สำเร็จในเวลาไม่ถึงปี จ้ๆ พรสวรรค์ อาร์ สิ่งสำคัญคือหน้าตาสวยด้วย”

แพทย์ชายคนหนึ่งอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ

เกาหยิ่งจืดอย่างรุนแรง “ยังมัวทำอะไรอยู่? กลับไปทำ แผนให้ผู้ป่วยดูสิ!”

พูดจบ เธอก็โบกมือและเดินออกไป
ทั้งห้องมองไปด้านหลังที่น่ากลัวของเกาหยิ่งจือ แค่มอง หน้ากันไม่มีใครพูดอะไรอยู่นานสักพัก

เกาหยิ่งจือกำหมัดแน่นจู่ลั่วหานยัยบ้า ให้แกได้อวดไป

ก่อน! คอยดูเถอะ!

จีสั่วหานใช้เวลาส่วนใหญ่ในครึ่งปายศึกษาสภาพผู้ป่วย หลายราย จัดทำแผนการรักษาที่สอดคล้องกัน จนกระทั่ง โทรศัพท์ดังขึ้น

“ฮัลโหล” เธอกำลังเขียนแผนการรักษาอยู่ หยิบขึ้นมา แนบข้างหู ไม่ได้ดูว่าเบอร์ใคร

“ฮัลโหล?” ทำไมไม่มีใครพูด?

“ถ้าไม่พูด ฉันวางนะ”

จู่ลั่วหานตอนพิจารณาปัญหาไม่ชอบถูกใครรบกวน เตรียมจะวางสายทันที ในที่สุดทางนั้นก็มีเสียงดังขึ้นมา

“หมอขู่เรามาคุยกันหน่อยเถอะ”ยังคั่นเหยียน?

แล้วทานถือแก้วกาแฟนึ่งที่นั่งข้างหน้าต่างในร้านกาแฟ ของโรงพยาบาล ถ้าเป็นหัวข้อ นันเหนือนคราวที่แล้วนั้น ว่าเราไม่ต้องคุยกันอีก”

ถังจิ้นเหยียนจีบกาแฟ อเมริกาโปไป่ใส่น้ำตา รสชาติเดิม แต่เขามองู่ลั่วหานรู้ว่ารสชาติขมมันสดลงเช่นกันฉัน จริงจังมากนะ เธอเหมาะกับศัลยกรรมมากจริงๆ วันนี้เธอ ได้พิสูจน์ความสามารถตัวเองอีกครั้ง ตอนแรกฉันอยากให้ เวลาเธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ฉันไม่อยากรออีกแล้ว

คำสรรเสริญและคำชมของเขาไม่เห็นแก่ตัวเลยสักนิด ถ้า เธอปฏิเสธ เธอจะเป็นคนไร้เหตุผล

ที่ลั่วหานเดิมน้ำตาลสามช้อนลงไปในคาปูชิโน่ในมือ แต่ พอเอาเข้าปากก็ยังรู้สึกขมจนทนไม่ไหว เธอมองมือขวาตัว เอง บางเรื่องเธอไม่อยากบอกเขา เธอเลยปฏิเสธอิกครั้ง “ฉันเข้าใจความหวังดีของรองคณะดีถังนะคะ แต่ฉันขอ ปฏิเสธ เราจะไม่คุยกันเรื่องนี้อีก”
เธอลุกขึ้นจะเดินไป ถังจิ้นเหยียนอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออก ไปจับแขนเธอ ทันใดนั้นบรรยากาศก็กลายเป็นคลุมเครือ นิดหน่อย ถังจิ้นเหยียนรู้ตัวว่าไร้มารยาท รีบปล่อยมือ “มือขวาของเธอเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ตอนที่เธอเป็นผู้ช่วย ให้ฉัน ฉันมองออกว่าเธอปกป้องมือขวาอย่างเผลอตัว”

“มันไม่เกี่ยวกับคุณ” เธอกำมือขวาด้วยสัญชาตญาณ ห้าปี มาแล้ว สถานที่บาดเจ็บยังคงจำความรู้สึกเจ็บจี๊ดได้อยู่

ชีวิตเธอมีข้อบกพร่องมากมาย มือขวายังไม่สามารถถือ มีดผ่าตัดได้อีกต่อไป นี่ถือว่าเป็นหนึ่งในนั้น

“จู่ลั่วหาน…” เขาเรียกชื่อเธออย่างใจจดใจจ่อ จากนั้นก็ พูดต่อ “ถ้ามือขวาเธอมีปัญหา ฉันช่วยเธอแก้ปัญหาด้วย กันได้นะ เชื่อใจตัวเอง และได้โปรดเชื่อใจฉัน ได้ไหม?”

ไม่คุยกับเขาอีก จู่ลั่วหานออกไปจากร้านกาแฟ ทิ้งให้ถัง จิ้นเหยียนยืนงงตรงนั้นเพียงคนเดียว เหตุผลอะไรที่ทำให้ เธอยอมแพ้การผ่าตัดกันนะ?และเหตุผลอะไรท่าใหมือขกเตอปัญหา

มือคือชีวิตของศัลยแพทย์ เธอเป็นคนรอบคอบ ทำไมถึง

ประมาทแบบนี้ได้?

ออกจากประตูไปแล้ว ด้านหน้าคือแปลงดอกไม้ที่ล้อม ด้วยพื้นที่ขนาดใหญ่ของต้นฮอลลี่ที่เขียวชอุ่ม ดอกพุด ด้านในบานสะพรั่งส่งกลิ่นหอมหรูหราอบอวลในสวน เสื้อ คลุมขาวยืนตรงหน้าเงาดอกไม้ จู่ลั่วหานก้มศีรษะลง น้ำตา ไหลอาบแก้ม

หลังเลิกงาน จู่ลั่วหานอารมณ์ไม่ดีนั่งอยู่ในรถ

คฤหาสน์ โม่หรูเฟยยังอยู่ เธอไม่อยากกลับ

บ้านที่เช่า อยู่คนเดียวก็ร้างเกินไป ยิ่งทำให้คิดฟุ้งซ่าน

พักโรงแรมเหรอ?คนเดียวไปพักโรงแรม นั่นไม่ใช่การ

ทรมานเหรอ?

ทันใดนั้น ท้องฟ้าและโลกกว้างใหญ่ เธอพบว่าตัวเอง ไม่มีที่ให้ความอบอุ่น สองปีก่อนตอนที่คุณปู่เธอยังมีชีวิต เธอยังมีเหตุผลให้กลับไปตระกูลจู่ ตอนนี้สถานที่ที่เป็นคามทรงจำกลับกลายเป็นที่ของคนอื่น

โชคดีที่โทรศัพท์ดังขึ้นพอดี

เพื่อนรัก ฉันเดาว่าตอนนี้เธอคงคำลังเหงาและโดดเดี่ยว อยากลอกมาไหม? พวกพี่ชายที่แสนดีของฉันมีแหล่งรวม กลุ่มกัน กินฟรี ดื่มฟรี มาสิ”

“คราวนี้คำนวณแม่นนะ รอพี่ก่อน เดี๋ยวไป”

บาร์ระดับท็อปของเมืองหลวง ความสดใสที่สร้างขึ้นจาก หลอดไฟหรูหราส่งผลกระทบต่อภาพอย่างมาก Djที่กระ สับกระส่ายกลบเสียงร้องของคน คู่ลั่วหานสวมเสื้อเชิ้ตและ กางเกงยีนเรียบๆ และลู่ซวงซวงที่สวมชุดกระโปรงสั้นสุด เซ็กซี่แวบแรกที่เห็นคือไม่ใช่คนบนองการเดียวกันแน่ๆ

“เพื่อนรัก มาๆๆ!”

มีดั้งหันเข้าประตูไป ลู่ซวงซวงต้อนรับ เธอก็นั่งลง แนะนำเพื่อนที่อยู่ข้างๆ สักหน่อย ทุกคนก็สุภาพเรียบร้อย จากนั้นก็สนุกด้วยตัวเอง
“อารมณ์ไม่ดีเหรอ? ทำไมตาแดง?”

จู่ลั่วหานเขย่าแก้วเหล้า “เปลี่ยนเป็นน้ำผลไม้ให้ฉันหน่อย ฉันขับรถ และเมื่อคืนดื่มเยอะมาก”

“ได้ๆๆ ดื่มน้ำผลไม้ที่บาร์ เรื่องแบบนี้เธอก็ทำได้ลง!”

ในตอนนี้ คนที่นั่งอยู่บนโซฟารูปวงแหวนใต้โคมไฟระย้า กระซิบว่า “นี่คุณหญิงใหญ่ตระกูลฉู่ไม่ใช่เหรอ? คราวที่ แล้วฉันเข้าร่วมงานเลี้ยงบริษัทจู่ซื่อ คุณหญิงใหญ่ดูสุขุม เรียบง่ายแต่สวยมาก แต่เหมือนเธอจะเกี่ยวข้องกับพี่น้อง ตระกูลหลง”

“งั้นเหรอ ถ้าเป็นแบบนี้ ต่อไปทำธุรกิจกับตระกูลหลงอาจ จะมีประโยชน์”

คนกลุ่มนี้ปรึกษากันอย่างดี เชิญให้จู่ลั่วหานมาเข้าร่วม โต๊ะอย่างอบอุ่น “ซวงซวง เธอทำไม่ถูกนะ เพื่อนรักมาก็ทั้ง เราเลยออกมาสนุกด้วยกันสิมาๆๆ คุณหมอคนสวยมานั่ง ตรงนี้

ลู่ซวงซวงจ้องมอง “ช่วยทำตัวดีๆ ให้ฉันหน่อย เพื่อนรัก

ของฉันเป็นคนดีนะยะ อย่ามาใช้แผนการพวกนายกับเธอที่นี่”

“กล้าที่ไหนเล่า สาวสวยเชิญนั่งเลยครับ”

จู่ลั่วหานถูกลากและชักชวนให้นั่งลง “ฉันต้องขับรถ วันนี้ ไม่ดื่มเหล้า ขอโทษด้วยค่ะ”

“อย่าเลยพี่ เราขับรถกันมาหมดเลย ดื่มแก้วเดียว แก้ว เดียวเอง เดี๋ยวให้คนขับรถไปส่ง”

“ไอ้เชี่ย! เพื่อนรักของฉันบอกว่าไม่ดื่มจะชวนอะไร นักหนา ทำตัวดีๆ หน่อย ระวังฉันจะตัดของแก!”

“โอเคๆๆ ไม่ดื่มก็ไม่ดื่ม งั้น ดื่มน้ำ….ผลไม้”

คนที่นั่นล้วนเป็นเด็กหนุ่ม กลุ่มวัยรุ่นล้วนเป็นลูกชาย ลูกสาวของเจ้านายคนใหญ่คนโตหรือคนธรรมดา ในงาน ทุกคนล้วนอยากเข้าใกล้จู่ลั่วหานทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจ เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น

“คุณหมอคนสวย คุณอยู่แผนกไหนเหรอ?”
“คุณหมอคนสวย ช่วงนี้ผมไม่สบายเลย ช่วยตรวจให้ผม

ได้ไหม?

ประจบสอพลอและประจบประแจง เธอรับมืออย่างไม่เป็น ทางการ การจัดการพวกเขาง่ายนิดเดียว

อย่างไรก็ตาม ขณะที่จู่ลั่วหานเงยศีรษะขึ้นจากแก้วที่ แกว่งอยู่ ก็เห็นร่างคุ้นเคยเดินเข้ามาจากประตูทางเข้า

และคางเฉิงเจี้ยที่เดินเข้าประตูมาก็เห็นจู่ลั่วหานเช่นกัน ดวงตาชั่วร้ายก็หดทันที

ทั้งคู่มองหน้ากัน ฉู่ลั่วหานหรี่ตาลงเบาๆ จริงๆ ด้วย แขน ข้างหนึ่งของเขายังคงห้อยอยู่ที่คอ ตอนเดินขาซ้ายก็เป็น ง่อยเล็กน้อย ท่าจะเจ็บไม่น้อย

คางเฉิงเจี้ยกัดฟันอย่างรุนแรง โน้มตัวลงไปพูดกับลูก น้องข้างกาย “ช่วยฉันจับตาดูยัยคนชั้นต่ำจูลั่วหานคนนี้ คืน นี้ฉันจะไม่ปล่อยเธอไป!

ลู่ซวงซวงมองตามดวงตาของจู่ลั่วหาน มองไม่เห็นร่าง ของคางเฉิงเจี้ยแล้ว “มองอะไรเหรอ? มีคนหล่อเหรอ? เมื่อก็ตาของเธอจะบินออกไปแล้ว”
ด้านหน้าผากของเธอ “ตรงนี้ของเธอนอกศ หนุ่มหล่อแล้วยังมีอะไรอยสักคิดถึงแต่ผู้ชาย

อกจากผู้ชายแล้วยังมีเงินไป ไม่มีเงินแล้วจะหาหนุม หล่อได้ยังไ? ซ” ชวงชวงผองหาอย่างไม่ยอม แต่ไม่

ได้รับอะไร

เข้าหมายช่วงชวงคนสวยของพวกเราเรียนง่าะจังมีเงิน มีผู้ชายก็พอแล้ว

นั่นยังไม่พอ ยังต้องมีเธอด้วย ฮ่าๆ

เพื่อนรักสองคนอยู่ด้วยกันแล้ว มาตรฐานก็เปลี่ยน ล้่วหา นั่งพิงบนโซฟา ปล่อยวางร่างกายและอารมณ์ทั้งหมด “เธอกลับมาจากต่างประเทศนานขนาดนี้แล้วได้ ังก้างาน อะไรไหม? เรียนก็จบแล้วไม่คิดจะเริ่มทำงานเหรอ?

หนุ่มหล่อคนหนึ่งจับแก้วเหล้าแล้วเข้ามาเมียตระหว่าง ทั้งสองคน อย่ามัวแต่คุยกันสิ พวกเรามาเล่นแกมเป็นไง? Raกมาเต้นด้วยกัน ลุกมาเต้นและ

มีคนพูดถึงเกม ข้างล่างก็ส่งเสียง จลั่วหานอยากปฏิเสธ แต่ต่อต้านสิบกว่าคนไม่ได้ ทำได้เพียงตกลงพวก

เขาดื่มแค่หนึ่งแก้ว

ไม่ถนัดการเล่นเกมดื่มแบบเธอ แพ้ตั้งแต่เกมแรก

“ดื่มๆๆ! คุณหมอคนสวยเริ่มต้นได้ดี มา ต่อๆ!”

ผู้หญิงอย่างลู่ซวงซวงหากขึ้นโต๊ะเหล้าแล้วไม่มีทาง ลงมาง่ายๆ และเธอยิ่งดื่มยิ่งตื่นเต้น ยิ่งดื่มยิ่งมีสดิ์ สมรรถภาพร่างกายพันแก้วไม่เมาไม่ได้หลอกจริงๆ

ระหว่างนั้นคู่ลั่วหานแพ้อีกหลายเกม ถูกลู่ชวงชวงบล็อก ด้วยปริมาณสองเท่า

อย่างไรก็ตามเธอก็ยังดื่มเบียร์สองแก้วและวิสกี้ครึ่งแก้ว

“ฉันไปเข้าห้องน้ำนะ”

ได้ได้ได้….พวกเธออย่าหยุดสิ เห้ย คุณชายฟาง แก กล้าโกงต่อหน้าฉัน! ตายแน่! รีบดื่มเดี๋ยวนี้!”จู่ลั่วหานยืนอยู่หน้าอ่างล้างมือของห้องน้ำ เอื้อมมือไป ล้างหลังมือและแขน แอลกอฮอล์ในท้องเริ่มเผาไหม้ สมรรถภาพร่างกายของเธอที่อ่อนต่อแอลกอฮอล์จะฆ่าคน

ตายจริงๆ

อีกมุมหนึ่งของบาร์

มุมปากของคางเฉิงเจี๊ยยกสูง โบกมือเรียกลูกน้องมา กด เสียงต่ำแล้วกระซิบสั่งการข้างหู

“ครับ ครับ”

“เรื่องสำเร็จแล้ว ฉันจะไม่ปฏิบัติไม่ดีต่อนาย แต่ถ้าหากทำ

เสียเรื่อง….

“เจ้านายวางใจได้ครับ ผมสำเร็จแน่นอน!”

ลั่วหานล้างหน้าแล้วมีสติขึ้นมาเล็กน้อย ส่องกระจกอีก ครั้งใบหน้าแดง ในความมึนงงเหมือนว่าเธอจะมองเห็น ใบหน้าของหลงเซียวสะท้อนในกระจกได้อีกครั้ง แต่รอบนี้ เธอดูผิดจริงๆ

เดินออกจากห้องน้ำ มีบริกรถือถาดเดินผ่านพอดี ที่บังเอิญคือบริกรถือน้ำเปล่า

“ขอน้ำเปล่าหนึ่งแก้วค่ะ”

“ได้ครับคุณผู้หญิง”

คู่ลั่วหานยกน้ำเปล่าแล้วดื่มไปสองสามคำ จัดท่าทางให้

ดีแล้วไปหาลู่ซวงซวง

“เวลาไม่เช้าแล้ว ซวงซวง พวกเธอต่อเลยนะ ฉันกลับ

ก่อน”

เวลานี้โม่หรูเฟยและหลงเชียวน่าจะนอนแล้ว เพียงแค่ไม่

เจอพวกเขาก็พอ”

“จะกลับก่อนอีกแล้วเหรอ….สีหน้าเป็นอะไร? โอ้ โทษฉัน

ที่เมื่อก็ไม่ได้ปกป้องเธอดีๆ เพื่อเป็นการชดใช้ ฉันตัดสินใจ ส่งเธอกลับบ้าน”

“เธอ? ช่างเถอะ เธอดื่มเหล้าแล้วห้ามขับรถ ฉันนั่งรถกลับ

ไป”
“อย่างนั้นไม่ได้ ดูเหมือนฉันไม่ยุติธรรม……ทุกท่านดื่มต่อ

ฉันกับคนสวยของฉันกลับก่อน”

ทั้งสองเดินออกจากบาร์ ลมในยามดึกพัดผ่านบนตัวเย็น สบาย ลู่ซ่วงซ่วงเลอออกมา แขนพยายามยกสูงไปโอบคอ ฉู่ ลั่วหาน “โม่หรูเฟย ตัวร้ายนั่นยังอาศัยอยู่ในวิลล่าเหรอ?”

“ยังอาศัยอยู่ จะทำตัวเป็นเจ้าของแล้ว แย่ที่สุด”

น่ารำคาญจริงๆ!

ทั้งสองคุยไปเดินไป ไม่รู้สึกตัวก็ห่างจากบาร์หลายร้อย

เมตรแล้ว

“เหอะ ไอ้เจ้าหลงเซียวจะทำอะไรกันแน่ ไม่ยอมหย่ากับ เธอ แล้วอุ้มโม่หรูเฟยไว้ไม่ปล่อย แย่จริงๆ ….ลัวลั่ว ลั่วลั่ว เธอเป็นอะไร?!”

ลู่ซวงซวงกำลังด่าคนอย่างสะใจ จู่ๆ จู่ลั่วหานที่อยู่ใต้แขน เธอก็เตี้ยลง กุมท้องแล้วนั่งลง

“ซวงซวง ฉัน….ปวดท้อง….มาก….
พูดถึงปวดท้องสีหน้าที่เปลี่ยนท่าที่ เมื่อสักครู่ยังเป็นสี แดงจากการดื่มเหล้า ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีขาว ใบหน้าเล็ก ขาวจนไม่เห็นสีเลือด

“เป็น เป็นอะไร? ประจำเดือนมาก็ไม่เจ็บขนาดนี้หรือ เปล่า? เธออย่าหลอกฉัน เจ็บแบบไหน?”

สู่ชวงชวงลองดึงให้ลุกขึ้น แต่ล้วหานปวดกระเพาะ จนไม่มีแรงแม้แต่นิด ไม่ถึงหนึ่งนาทีหลังก็เปียกทั้งหมด เพราะเหงื่อ

ปวดแบบนี้ ไม่ใช่ประจำเดือน ไม่ใช่แอลกอฮอล์ใน กระเพาะ แต่เป็นเพราะ…

ฉู่ลั่วหานตกใจมาก “ซวงซวง ส่งฉัน…..ไปโรงพยาบาล

เธออาจจะอาหารเป็นพิษ

ได้ได้ๆ เธออย่ากลัว ฉันนั่งรถส่งเธอไป!”

เดินออกจากบาร์ ครึ่งวันแล้วถนนเส้นนี้ไม่มีรถแท็กซี่ ลู่ซ วงชวงผู้ที่ไม่กลัวฟ้ากลัวดินตกใจและหวาดกลัวท่าทางเจ็บปวดของจู่ลั่วหาน

“ลั่วลั่ว เธออดทนไว้นะ อดทนไว้ เดี๋ยวพวกเราก็ถึงโรง พยาบาลแล้ว…”

กว่าจะมีรถ แต่ว่าระยะทางไปโรงพยาบาลยังอีกยาวไกล ฉู่ลั่วหานรู้สึกว่าเธอจะอยู่ไม่ถึงโรงพยาบาล

มือทั้งสองกุมท้องแน่น ชุดและกางเกงของฉู่ลั่วหานเปียก เพราะเหงื่อหมดแล้ว เส้นผมติดบนใบหน้า เจ็บปวดจน ปากซีด ในเวลาไม่ถึงยี่สิบนาทีเธอความเจ็บปวดจนไม่มี เรี่ยวแรง

“ชวง ช่วง….ถ้าฉันตาย เธอ..”

“ไถ่ เธออย่าพูดมั่ว! มือถือ เอามือถือให้ฉัน!

รองคณบดี ของพวกเธอเก่งมากไม่ใช่เหรอ? เขาต้องมีวิธี ช่วยเธอ ลั่วลั่ว เธออย่าพูด อย่าพูด!”

ลู่ซวงซวงยื่นมือไปจับมือถือของคู่ลั่วหาน มือของเธอสั่น เหมือนตะแกรง หาครึ่งวันกว่าจะเจอมือถือ นิ้วมือจิ้มลงบน

หน้าจอหลายที่ถึงจะกดโทรออก-
“ถังจิ้นเหยียน! ลั่วลั่ว….เธอเกิดเรื่องแล้ว! นายรีบช่วย

เธอ….ฮือๆ!”

ถังจิ้นเหยียนเตรียมเข้านอนแล้ว บนตัวสวมชุดนอน รับ สายแล้วชะงักไปหนึ่งวิ “จู่ลั่วหาน?”

ไม่ผิด คือเบอร์ของเธอ

“ฮือๆ ใช่เธอ! ตอนนี้พวกเราไปโรงพยาบาลกลาง นายรีบ ไป….เธอ ดูเหมือนเธอจะไม่ไหวแล้ว”

“ฉันรีบไปเดี๋ยวนี้!”

ถังจิ้นเหยียนไม่สนใจเรื่องการเปลี่ยนเสื้อผ้าได้ สวนชุด นอนรองเท้าแตะหยิบกุญแจรถรีบพุ่งลงชั้นล่างเหมือนเป็น

บ้า

ร่างสูงขึ้นรถ สตาร์ทเครื่องยนต์แล้วเหยียบคันเร่งมิด เอฟเฟกต์ของรถซุเปเปอร์คาร์เบนซ์ S600 ถูกเขาขับออก มา เงาของต้นไม้สองข้างทางซ้อนทับกันเป็นแสงสีดำไม่ สามารถแยกแยะรูปทรงได้

ถังจิ้นเหยียนลืมแยกสัญญาณไฟจราจร ในหัวเหลือเพียงเสียงเดียว : ลั่วหาน รอฉัน! รอฉันช่วยเธอ!”

หมอในโรงพยาบาลกลางต่างตกใจเมื่อเห็นในรูปทรงนี้

รองคณบดีชุดสูทดูดีมาตลอด เสื้อกาวน์ที่รีดอย่างดี ปรากฏตัวในรูปทรงนี้ จู่ๆ กลางดึกเหมือนคนบ้าเดินวน

ไปมาที่ห้องฉุกเฉิน นี่….เป็นการท้าทายความอดทนทาง

จิตใจของพวกเขา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ